29 mei 2004, Afscheidsavond C1000



Het was 10 januari 2004 en ik dacht met veel genoegen terug aan het personeelsfeest van het jaar daarvoor. Met smart wachtte ik op het personeelsfeestje van dit jaar. Harry moet helemaal gestoord zijn geworden van mijn gebeden om eens op te schieten met het organiseren. Wist ik veel dat andere zaken zijn gedachten hadden overgenomen. Dus al mijn hoop was gevestigd op de maand februari. Langzaamaan werd het maart en maart veranderde al spoedig in april.
Na het nieuws dat er geen personeelsfeest kwam, maar een afscheidsavond was het afwachten tot mei.


Maar….29 mei was het dan zover. De parkeerplaats van de Lindeboom stond bomvol enthousiaste medewerkers van de C1000. Nadat Wouter en ik modieus op tijd kwamen werd er koers gezet naar de kegelbanen (tot mijn grote teleurstelling had dit niet zo veel met de komst van Wouter en mij te maken).
En toen had je het al…in de verste verte was geen stoel te bekennen. En nee, ik voelde me ook niet geroepen om alvast de kegelbanen te gaan starten en de score van …tja niemand bij te houden. De keus was snel gemaakt: een beetje nonchalant hangen aan zo’n hangtafel was de oplossing. Na een schrale aanblik van alleen Stengel, Yv3 en ik om die tafel, werden we al snel vergezelt door enkele stoere, lekker ruikende, speciaal voor deze avond opgedofte vakkenvullers. Reeds werd er koffie geserveerd en passeerde cake het personeel. Dorstig keken Yv3 en ik om ons heen…hadden ze geen fris of thee ofzo???


Goed…na een uurtje afvragen wat nou eigenlijk de bedoeling was, nam Richard de microfoon in handen. Een emotionele speech was het gevolg, maar na de woorden: ‘rond 10 uur gaan we een hapje eten’, zag je enkele gezichten iets opklaren. Dit was zeker niet onterecht, want de pot schafte shoarma (he dennis) en asperges (ik snap nog steeds niet hoe je deze dingen hebt verorbert Bart) en satéstokjes en meer lekkers.
Ondertussen werd de bar niet ontzien. Dienbladen met bier vonden moeiteloos hun weg naar de vakkenvullers. Toen ik dan zin had in passoa-jus kon ik verscheidene rondjes wachten. Daarom bestelde ik maar gelijk drie glazen voor mij alleen toen het mijn beurt was. En nee, dit is niet egoïstisch, maar dat heet rekening houden met de toekomst. Dat hebben mijn ouders mij altijd geleerd en die wilde ik natuurlijk niet teleurstellen. Dan moet ik er wel bijzeggen dat ik van de drie glazen er 1 daadwerkelijk op heb gedronken. Ik zat net ff bij te komen van alle drukte, toen ik werd opgeschrikt door veel kabaal. Ik draaide mijn hoofd om naar de plek des onheil en zag Jan met een kegelbal in zijn handen staan. Ik dacht nog: ‘dat gaat fout’. Toch ben ik dit schouwspel van dichtbij gaan bekijken. Waren ze nou werkelijk een wedstrijdje aan het doen wie de bal zo lomp mogelijk in de richting van de kegels kon gooien??! Het leek er wel verdacht veel op! Ook Rik en Erik waagden een poging. Nou moet ik Rik toch wel nageven dat hij dat kunstje aardig goed klaarde.
De drankvoorraad slonk en de menigte werd drukker en als maar vager. Het leek wel of niemand elkaar meer kon verstaan…daarom dacht Anouk vast dat ze wat stemverheffing moest gebruiken. Gedurende de avond was er ook een schouwspel begonnen tussen John en Yv3 > je komt me wel ophalen he?!, alleen als je buiten staat, maar je komt langs mijn huis, dus wacht je maar even, nou ik weet het niet hoor…blablabla. Boode was dit maal onderwerp van gesprek.


Tegen de tijd dat ik zelfs met getrouwde mannen op de foto ging, was het moment daar om huiswaarts te keren. Daar aangekomen ben ik gelijk in bed gedoken in de hoop dat Boode de dag erna nog te halen viel.
Wat er nog in de Beuk is gebeurt wil ik eigenlijk niet weten. Wat ik wel weet, is dat mijn broer Wouter zoveel had gezopen dat hij met zijn kleren aan op bed in slaap viel. En dan te bedenken dat hij om 3 uur de lamp nog steeds niet had uitgedaan. Wouter, ik kon je ook wel voorspellen dat je de Joffer niet meer zou halen…



Toch vond ik het wel een beetje jammer dat ik vergeten was de roos en het kado in ontvangst te nemen. Maar Richard zou Richard niet zijn, als hij het niet voor mij had bewaart. En ja hoor, woensdag ging ik trots met mijn eigen Schrijver-pennenset op huis aan.



Scheur