Een buitenbeentje. Dat is nog zacht uitgedrukt, als je Avril Lavigne wilt omschrijven. Een skater-punk, een dynamische geest, een wilde meid. Eén van die zeldzame schepsels, die toen ze twee was al indruk maakte met haar stem en persoonlijkheid. Een kind dat opgroeit in een klein stadje, dat in de klas niet stil kan zitten, maar het zelfvertrouwen en de wilskracht heeft om zo goed als in haar eentje in New York City en Los Angeles haar talent als songschrijfster te gaan bijschaven. Een verrassend ongedwongen en extravagante 17-jarige, die alles in huis heeft om een ster te worden, en dat volledig op haar eigen manier. "Ik treed nog maar net naar buiten en ik wil niets anders dan mezelf zijn. Ik schrijf wat ik voel, ik maak me nooit zorgen om wat anderen denken", bekent Avril. "Ik draag kleren die bij mij passen, ik gedraag me zoals ik ben en ik zing nummers die bij mij passen."

Dat doet Avril dan ook op haar debuut-cd, Let Go. Ze pakt uit met pittige zangpartijen, een kristalheldere stem en door en door meisjesachtige lyrische kwaliteiten. "Anything But Ordinary" is een rockende ode aan de individualiteit. De door gitaren aangedreven eerste single "Complicated" is een eenvoudig nummer dat poseurs de deur wijst. In "I'm With You", een nummer dat ingekleurd wordt met strijkers, is Avril op zoek naar een verwante ziel en laat ze zich van een mildere kant zien, maar in nummers als "Losing Grip" en "Unwanted" pakt ze thema's zoals afwijzing en verraad moedig en met gepaste ernst aan. Dan zijn er ook nog "My World" en het metaforische "Mobile", waarin het fenomeen Avril perfect tot uiting komt. "Ik krijg de ongelooflijke buitenkans mijn droom waar te maken. Ik word overal gevraagd, ik vlieg van hot naar her en ik maak elke dag iets anders mee", legt ze uit. "Dat hoort nu bij mijn leven, maar ik zou geen normaal leven willen, want dan zou ik me vervelen."

Avril lijkt in de wieg gelegd te zijn voor die waanzin. Ze is het middelste kind, dat "altijd in het middelpunt van de belangstelling wou staan". Ze kon niet anders dan ooit Napanee in Ontario met zijn 5000 inwoners de rug toekeren. "Ik wist altijd al dat ik dit moest doen", zegt ze. "Ik herinner me nog dat ik al heel jong luidkeels op mijn bed stond te zingen, alsof het een podium was, en dan zag ik het zo voor me dat er duizenden mensen stonden toe te kijken." Ze zong al gauw niet alleen meer in haar slaapkamer, maar waar en wanneer ze maar kon: eerst in de kerk, waar ze gospelmuziek zong, daarna op festivals, en later zong ze countrymuziek op jaarmarkten en talentenjachten, tot ze ontdekt werd door Arista Records.

Toen ze in NYC was om songs te schrijven, trok ze de aandacht van Antonio "LA" Reid, die haar meteen bij Arista liet tekenen. Ze was 16 toen ze naar Manhattan verhuisde en aan haar debuut-cd begon te werken. Avril stortte zich op het creatieve proces. "Ik schrijf heel graag songs", legt ze uit. "Als ik overstuur ben en ik moet het van me afzetten, dan grijp ik naar mijn gitaar. Soms lijkt het alsof mijn gitaar mijn therapeut is."

Hoewel Avril toen tijdens haar verblijf in New York zowat in de studio bivakkeerde, wierpen haar inspanningen niet meteen vruchten af. "Ik kon met heel getalenteerde mensen samenwerken, maar er zat geen gevoel in. De nummers vertelden niks over mij", geeft ze toe. "Toen zeiden ze dat er mensen voor mij nummers zouden gaan schrijven, maar ik wou zelf schrijven. Ik wou mijn muziek spelen. Dat was een moeilijke periode, maar ik dacht er nooit aan het op te geven." In plaats daarvan trok ze van de oostkust naar de westkust. In Los Angeles kon Avril met een schone lei beginnen.

Daar legde ze contact met producer/songwriter Clif Magness. "Ik had het gevoel dat ik de ware had gevonden", vertelt ze enthousiast. "Het klikte fantastisch tussen ons, want hij liet mij het tempo bepalen. Hij begreep me echt en liet me mijn ding doen." De nummers voor Let Go werden één na één opgenomen, onder leiding van Magness en het veelbelovende productieteam The Matrix. Niet lang daarna legde Avril contact met Nettwerk Management, dat ook de carrière van Sarah McLachlan, Dido, Coldplay, Barenaked Ladies en Sum 41 in goede banen leidde.

Avril is dolgelukkig met het uiteindelijke album. "Het voorbije jaar ben ik echt gegroeid als songschrijfster. 'Complicated' gaat niet over één bepaalde persoon. Het gaat over het leven, over mensen die nep zijn en relaties." Over "Losing Grip", één van haar lievelingsnummers, zegt ze: "Dat gaat inderdaad over één van mijn ex-vriendjes. Hij gaf me niet wat ik emotioneel van hem verlangde." Avril lacht: "Het is nu niet belangrijk meer en bovendien heb ik er een goed nummer aan overgehouden."

Ze heeft de afgelopen tijd veel getourd en haar cd Let Go gepromoot, waarna het tijd werd voor een nieuwe cd. Deze is op 24 mei in Nederland uitgebracht. Het album heet Under My Skin en is volgens Avril volwassener. Ze heeft onder andere met een exlid van Evanescence gewerkt. Ze is erg tevreden over het resultaat, het is helemaal Avril. De eerste singel van dit album heet Don't Tell Me. Dit nummer gaat over voor jezelf opkomen en dat je niet moet toegeven aan de druk van vriendjes. De singel die binnenkort uit zal komen heet My Happy Ending.

Nu haar tweede album af is, wil Avril zo snel mogelijk weer optreden. Het wordt tijd voor een nieuwe tour waarin ze 24 verschillende plaatsen afgaat.Ze zegt al lachend dat op tournee gaan met haar eigen sk8er punk band van rockers haar wellicht aan haar kindertijd zal herinneren. "Ik was vroeger al een wildebras en dat ben ik nu eigenlijk nog. In de herfst en de winter speelde ik hockey en in de zomer honkbal. Ik speelde graag met de jongens." Avril is echt, en helemaal niet gewoontjes.

Terug