'Kijk op de Wijk' is de titel van een gisteren gepresenteerd boekje van en voor bewoners van de Sittardse wijken Broeksittard en Stadbroek. Voor de laatste wijk is het een aandenken; de buurt wordt grotendeels gesloopt. Gemengde gevoelens dus. ,,Stadbroek wordt nooit meer hetzelfde.'' Beide buurten hebben een rijke historie. Dat moet worden vastgelegd, zeker nu Stadbroek grotendeels verdwijnt. Dus besloten Leeuwenborgh opleidingen en welzijnsstichting PIW een boekje te maken. Het begon met foto's. Leerlingen van basisschool De Kameleon maakten voor de Week van het Leren kiekjes van hun wijk. Daar moesten verhalen bijkomen, vonden PIW en Leeuwenborgh. Bewoners leerden interviewen en legden hun gesprekken met bewoners vast.

Het resultaat is een aandenken voor de bewoners aan een wijk die verdwijnt. Bij de presentatie gisteren waren er dan ook gemengde gevoelens. Burgemeester Wim Dijkstra begrijpt best dat veel mensen moeite hebben met de grootschalige sloop. ,,Alle veranderingen doen pijn. Het is jammer dat vertrouwde dingen en contacten verdwijnen. Mijn geboortehuis in Beek staat er nog, ik kan er langs fietsen en dat is fijn. Maar je kunt niet alles bij het oude laten. Dingen verouderen en moeten echt vervangen worden. Maar het is jammer als de samenhang dreigt te verdwijnen doordat mensen door de stad worden verspreid. Maar het is vaak zo dat zich dat herstelt. Als een wijk is herbouwd zeggen mensen vaak: het is beter geworden.''

De bewoners weten het nog niet. Enerzijds vinden ze de afbraak maar niks, maar ze erkennen dat er nodig wat moest gebeuren. Maar dat gaat gepaard met het verdwijnen van enkele mooie stukjes uit de wijk.

Jammer, vindt Marian Gijzen, een van de schrijfsters van het boekje. Ze woonde zestien jaar in Broeksittard en de afgelopen negentien jaar in Stadbroek en kent beide wijken dus goed. ,,Het mooiste van Stadbroek vond ik de kerk. Die is nu afgebroken. Wat ik van de sloop vind? Schandalig. Maar ja, het is wel nodig. Alles stortte hier in elkaar. Maar ze nemen ons zoveel af. De kerk waar veel mensen naar een bruiloft of begrafenis zijn gegaan. Het café. Stadbroek is straks echt verleden tijd. Nee, dat komt nooit meer goed. Ik woonde vroeger op de ranch (de Breitnerstraat). Ruig volk ja. Maar ach: ieder mens is zoals hij is.''

Het verschil tussen beide wijken? ,,In Stadbroek leven de mensen echt op straat. Ze staan voor elkaar klaar. Als iemand geen brood heeft krijgt hij van iedereen wat. Dat is in Broeksittard wat minder. Maar ik voel me nog steeds Broeksittardenaar. Het loopt steeds meer door elkaar. De kinderen gaan naar dezelfde school, dus we kennen elkaar.''

Ine Mieneke maakte veel foto's voor het boekje. Ze woont pas een jaar in de stad en voor haar is fotograferen de manier om haar nieuwe woonomgeving te leren kennen. Wat ze het mooiste vindt? ,,Het groen, de Schwienswei. Daar ga ik geregeld nieuwe foto's maken.'' Op haar website http://community.webshots.com/user/inemieneke staan 45 foto's van Stadbroek en 24 van Broeksittard.

Bewoners van beide wijken stonden vroeger tegenover elkaar. ,,We keken echt op die van Stadbroek neer,'' weet Pierre Schmeits nog, een van de geïnterviewden. Niet terecht, vindt Jan Dieteren, geboren en getogen in Broeksittard. ,,Die van Stadbroek noemden ons altijd burgers. Misschien omdat we wat meer waren dan zij. De laatste tijd komen er bij ons steeds meer uit Stadbroek wonen omdat ze daar weg moeten. Dat klikt prima.''

Toch blijven ze voor hun eigen wijk. Schmeits: ,,Dit is een aards paradijs. Maar jammer genoeg wel op zijn retour.