Casey zat onderuitgezakt op de bank en staarde in twee diepblauwe ogen. Twee ogen die haar van binnen leken te verscheuren door hun eerlijkheid, maar die haar tegelijkertijd vulden met een waterval van leegheid. Altijd weer die ogen…
Zijn ogen hadden nog nooit tegen haar gelogen, ook al gedroeg hij zich elke keer als ze hem opnieuw zag anders, en betekende alles wat hij zei niks in deze wereld. Zijn aanwezigheid was ronduit mysterieus. Casey voelde zich overspoeld door gevoelens wanneer ze naar hem keek, naar hem luisterde en af en toe tegen hem sprak. Naderhand schaamde ze zich daarvoor, maar hij leek haar wel te begrijpen. Ook al zei hij niks terug, zijn ogen gaven wel antwoord.
Als ze maar eens wat dichterbij kon komen… Haar enige wens was dat hij die afstand tussen hen zou overbruggen. Elke keer dat ze hem zag voelde ze zich beter, maar er bleef een afstand. Ze leek alleen zijn ogen te hebben, de rest trok simpelweg geluidloos aan haar voorbij.
Casey rilde en kroop onder een deken. Had ze zijn lichaam maar om haar warm te houden, maar meer dan een sympathieke blik kreeg ze niet van hem. Zijn ogen leken hele symfonieën voor haar te componeren, maar wat had ze daar aan wanneer ze alleen naar hem mocht kijken en hij nooit dichterbij kwam om wat voor haar te zingen. Maar ze zou toch nooit weten of zijn woorden de waarheid bevatten…
Zijn ogen daarentegen - die twee donkerblauwe parels in zijn bleekroze gezicht - zouden nooit liegen. Hij kon praten met zijn engelenstem tot hij klonk als een kettingroker, die stem zou nooit waarheid brengen, ook al hoorde die stem bij hem.
Als ze toch eens met hem weg zou kunnen rennen - en dan maakte het niet uit waar naar toe… Alleen met hem; dan zou ze in ieder geval eens met hem samen kunnen zijn en hem kunnen beleven, in plaats van alleen zijn ogen te kunnen lezen.
Misschien zou ze zich dan meer op haar gemak bij hem voelen dan nu. Meer van hem voelen dan die priemende ogen. Ze zag hem al zo vaak, ze wilde méér: ze wilde hem tegen háár horen praten, ze wilde hem omhelzen. Ja, dát was haar enige wens!
Ze zou zich zoveel beter voelen als ze hem eens in het écht zou kunnen ervaren. Maar ze had alleen zijn films… Casey zuchtte en greep naar de afstandsbediening om de video terug te spoelen. Ze moest het maar doen met die verdomde ogen.
Disclaimer: Alle rechten voorbehouden aan Hestia (hestia@nusa.tk) Niets van deze site mag gebruikt of vermenigvuldigd worden zonder uitdrukkelijke toestemming van de auteur. Publishing rights: Hestia for NUSA. Copyright 2004.