ANDERE ZEVER

HOOGLAND HORRORLAND (4) door Narrator

Ik heb het al van toen ik vijftien was. Ik weet niet of ik het als een vloek of als een gave moet beschouwen, maar ik kan je garanderen dat het vermogen om met stervende mensen mee te kunnen voelen, nergens mee te vergelijken valt. Toen in een nachtbaantje in het ziekenhuis aanvaardde, kreeg ik dingen te verwerken die geen mens ooit gekend heeft. Telkens een patient ergens in het ziekenhuis stierf, zij het rustig, zij het in een operatie, kon je de klauwen van de dood aan mijn ziel voelen plakken. Ik kon het bloed in mijn aders voelen priemen in mijn hart tot er in mijn hele lijf niks meer overbleef dan een hoopje sidderend vlees. Zo ook nu.

Dit is de eerste keer dat ik bewust een leven neem om dat warme, gruwelijke, vieze, plakkerige gevoel te ervaren. Ik ben verslaafd aan de dood. Zijn bloed vloeit plakkerig over mijn handen. Ik voel de dood, maar niet genoeg. Ik neem een mes en steek het in zijn borstkas. Een- en tweemaal. Ik voel de pijn, maar niet genoeg. Ik scheur z'n hart uit z'n lijf en eet het op, terwijl het nog naklopt van zijn doodstrijd. Zo voel ik het leven uit hem weglopen. ik denk dat ik ontslagen ga worden...

greetz from prison.

Narrator