ปีที่ 2 ฉบับที่ 597 ประจำวันพฤหัสบดีที่ 11 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2542 แรม 11 ค่ำ เดือน 3 ปีเถาะ

เขตปลอดเผด็จการ

สามเณรี  กับ "ชี" ผมไม่ทราบว่า มันเกี่ยวข้อง หรือ ต่างกันอย่างไร

มีพฤติกรรม การอยู่ การเป็น ต่างกันแค่ไหน

ผมไม่รู้หรอก ?!!?

ผมนั่งดูผู้ใหญ่(กันจัง) เขาจับประเด็นเล่นไม่เลิกกับ "ธรรมกาย" แล้ว ก็ได้แต่หงอยเหงา เศร้าสร้อย ไปกับเขาด้วย

ผู้ใหญ่ท่านไม่เข้าใจหรือแกล้งไม่ฉลาด ผมก็ไม่ทราบได้ ?!!?

แทนที่จะหยิบยกสิ่งดีๆ  ซึ่งมีอยู่มากมาย  ในสำนักแห่งนี้ มาเป็นตัวหลักในการเปิดประเด็น สร้างสรรค์ กลับหยิบจับเอา สิ่งที่ไม่ใช่ประเด็นมาเป็นตัว "ทำลาย"

หยิบมาเป็นปัญหา

หยิบมาวิพากษ์วิจารณ์กัน อย่างสนุกปากสนุกมือ

คนที่ไปวัด  ไปหาพระ ทำบุญ ฟังเทศน์ ฟังคำสั่งสอนของพระ ไม่ว่าจะไปที่ วัดชลประทานฯ ของหลวงพ่อปัญญา   ไปวัดอัมพวันของ หลวงพ่อภาวนาวิสุทธิ์   ไปวัดสวนแก้วของ ท่านเจ้าคุณพยอม ของผม

คนพวกนี้ส่วนใหญ่ใจบุญ

แต่ส่วนใหญ่ต้องการทำบุญเพื่อบำบัดทุกข์ !!

หาลูกไม่ได้  หาผัวไม่เจอ ไปหาพระ ไปหาหลัก เพื่อยึดเหนี่ยวในยามทุกข์ ผมว่าดีกว่าเข้าบาร์ เข้าบ่อนเป็นไหนๆ

ทำไม ญาติโยมพวกนี้ถึงไม่รีบฉวยโอกาส

โอกาสที่มี หมู่คนเข้ามานั่งรวมกัน ทำความดี  คนดีต้องการ ทำความดี  แม้ชีวิตบางคน  บางเวลา มันจะเลวบัดซบแค่ไหน แต่เมื่อเขาต้องการไปรวมกัน เพื่อสร้างความดีแล้ว

ต้องสนับสนุน

ต้องฉวยโอกาสรับคนทุกข์เหล่านี้ไว้ ?

ความเคร่งของคนที่นับถือทางศาสนา ผมนับถือคนอิสลาม และคนที่นับถือคริสต์ที่สุด

ไม่ว่าจะยากดีมีจนแค่ไหน ถึงเวลา ต้องเข้าโบสถ์เข้าสุเหร่า

ทั้งผู้ใหญ่และเด็ก

คนพุทธเขานับถือศาสนากันแบบสบายๆ

ส่วนใหญ่นับถือแค่ปาก แค่ใจ ไม่ค่อยปฏิบัติอย่างจริงจัง จึงได้มีพูดเหน็บแหนมว่า

พวกมือถือสาก ปากถือศีล ?

ผมยังมองว่า  วัดธรรมกายกับความซื่อ และศรัทธาของคนอื่น มหาชนเรือนแสน ในทุกอาทิตย์ น่าศึกษาน่ารักษา มากกว่าการ "ทำลาย"

ส่วนใดผิดบกพร่อง ไม่ตรงกับหลักธรรมเฉไฉไปอีกทางหนึ่ง ซึ่งไม่ใช่ผิดมหันต์ ต้องสะกิดเตือน อย่างมิตร

อย่างสร้างสรรค์ อย่างมีภูมิปัญญา ไม่ริษยาหรือมี "อัตตา" อารมณ์ตนเองเป็นใหญ่

เสฐียรพงษ์  วรรณปก  หลวงพี่พยอม  ท่านอาคม เอ่งฉ้วน (ไม่ใช่เฉ่งไล่ หรือไล่เฉ่ง)  ท่านคิดอะไร แบบไหน ผมนับถือและจะฟังท่าน

แต่เสียงคนอื่น

ท่านกับพวกพ้องต้องฟังด้วย ?!!?

"อารมณ์" กับ "อัตตา" คือปมปัญหาของ "คนโง่" หลวงพี่พยอมเคยบอกไว้เอง "โกรธคือ โง่...โมโหคือบ้า"

ยังจริงอยู่หรือเปล่าหลวงพี่?

แก้ปัญหาที่นี่  ต้องมีสติ  มีปัญญา  หากำไรให้พุทธศาสนา

ท่านมีต้นทุนคือ  ญาติธรรมเป็น เรือนล้าน การบริหารจัดการของ "พุทธ" เป็นเรื่องใหญ่

เวลานี้พวกเราเป็นพุทธสะเปะสะปะ การจัดการเรื่องศาสนาล้มเหลวที่สุด

เจ้าก็ไหว้ ผีก็เอา ปลัดขิก กบ นก จิ้งจก ตุ๊กแก เราไหว้หมด นี่มันพุทธแบบไหน?

โรเบิร์ต แน๊ต