ปีที่ 2 ฉบับที่ 597 ประจำวันพฤหัสบดีที่ 11 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2542 แรม 11 ค่ำ เดือน 3 ปีเถาะ

วิวาทะ

จดหมายฉบับนี้ส่งมาตั้งแต่วันที่  4  กุมภาพันธ์ ผมเข้าใจว่า คงเป็นลูกศิษย์ วัดพระธรรมกาย มีเนื้อหาพอสรุป เห็นด้วยกับบทคอลัมน์นี้

กรณีสังคมวิปริตสุดๆ ทีวีถ่ายทอดงานบุญ กลับก่นด่ากันสนั่นเมืองว่า มีการจ้างเกณฑ์คนมาบวช อุบาสกแก้ว ผู้คนที่เดินทางมาวัด กว่าสองแสนคน วัดเอาเงินที่ไหนไปจ้าง ตัวดิฉันและสามี ก็ไปร่วมงาน ขอยืนยันว่า ไม่ได้รับค่าจ้างสักบาทเดียว เราไปด้วยศรัทธา

เราได้รู้ได้เห็นถึง การทุ่มเททั้งกายใจ ของพระทุกรูปในวัดนี้ รวมทั้งเจ้าหน้าที่วัดทุกๆ คน  ทำงานกันหนัก เพื่อดึงสาธุชนมาวัด มาถือศีล มาปฏิบัติธรรม มาขัดเกลาจิตใจให้กิเลส เบาบางลง

ทุกคนในวัด  ตื่นตีสี่ครึ่ง ทุกคน รับประทานอาหาร  2  มื้อ  ทำงานหนัก ในขณะที่ ทุกคนนอนหลับสบาย พระท่านยังทำงานอยู่เลย เขาทำความดีอย่างนี้กันมา เกือบสามสิบปี ทำต่อเนื่องอย่างสม่ำเสมอ โดยไม่หวังคำชม จากใคร (เพียงแค่ไม่ด่าก็เป็นบุญแล้ว)

มีความฝันที่อยากจะเห็นโลกใบนี้ อยู่กันอย่างร่มเย็นเป็นสุข    ทำความดีมายาวนานขนาดนี้ กลับถูกมอง เหมือนอาชญากร คนที่เจ้าวัดเป็นคนโง่หรือ ถ้าวัดไม่ดี พระไม่ดี ดิฉันคนหนึ่งล่ะ จะไม่เข้า วัดพระธรรมกาย ให้เสียเวลา

พระท่านไม่มีปากกาเป็นอาวุธ รวมทั้งยังต้องสำรวมจิต ให้มีแต่อภัยและเมตตา แต่สื่อมวลชนสมัยนี้ รู้สึกไม่ค่อย กลัวบาปกลัวกรรม หรือคิดว่านรกไม่มีจริง

ดิฉันเป็นแค่ชนชั้นกลาง  ไม่มีเงินบริจาควัดมากนัก (แต่ก็อยากมีมากๆ จะได้บริจาคมากๆ เพื่อช่วยพัฒนาจิตใจคน ช่วยวัดซื้ออาหารแจกสาธุชน ที่เดินทางมาจาก ต่างจังหวัด เช่ารถให้คนมาวัด เพื่อปฏิบัติธรรม)

เห็นคนมีฐานะร่ำรวย มาบริจาค ก็ปลื้มใจแทน   เพราะแทนที่ พวกเขาจะเก็บไว้ใช้คนเดียว ซื้อเพชร ซื้อทอง ช๊อปปิ้งเมืองนอก เขาก็แบ่งเงินมาช่วยสร้างวัด เพื่อให้คนมาปฏิบัติ ธรรม เขาไม่ได้คิดว่า ถูกหลอก แต่ก็มีคนไป หวงทรัพย์แทนเขา

ดิฉันไม่สนใจว่า นิพพานเป็น "อัตตา" หรือ "อนัตตา" เพราะถ้าดิฉันอยากจะรู้ สิ่งที่ดิฉันจะทำ คือลงมือปฏิบัติธรรม นั่งสมาธิมากๆ คงจะมีสักวันหนึ่ง หรือสักชาติหนึ่ง ที่ดิฉันจะรู้ได้ด้วยตัวเอง คนที่เถียงกัน ดิฉันว่า ไม่เคยมีใครไปนิพพานทั้งนั้น

สำหรับดิฉัน เพียงแค่พยายามรักษา ศีลให้บริสุทธิ์ ปฏิบัติธรรมทุกวัน สะสมบุญ เมื่อมีโอกาส ศึกษาธรรม เพื่อปรับปรุงตนเอง ช่วยกันทำดีกันทุกๆ  วัด  ไม่ใช่มาทะเลาะกันว่า วัดโน้นไม่ดี วัดนี้ไม่ดี โลกจะได้มีคนดีๆ มากๆ ขึ้น

ครับ  ก็เห็นๆ  กันอยู่  สังคมคนบาปหนา มันเยอะแยะ คุณหญิง คุณนายไฮซ้อ ไฮโซ  อย่ามากะแดะ พูดถึงเรื่องธรรมะดีกว่า  เพราะรู้ไม่จริง มันบาป คุณเธอทั้งหลายเหล่านี้ มีชีวิตสุดเลิสหรู ดื่มด่ำกำซาบ กับค่ำคืนราตรีสโมสร อยู่เฉยๆ ดีกว่า โดยเฉพาะในสภาฯ ไม่โกงแต่กิน ไม่กินแต่โกง ก็เห็นเดินอกผายไหล่ผึ่ง เชิดหน้าในฐานะ สมาชิกสภาผู้แทนราษฎร ผู้ทรงเกียรติ หาคนดียาก

ที่มันเลวมันชั่วสมคบกับมาเฟียพ่อค้ายาเสพติด ลักลอบผลาญป่าตัดไม้  รุกเขตป่าสงวน  ก็ตะแบง ปกป้องกันไปวันๆ  ก็ไม่ทราบเหมือนกันว่า พวกปล้นชาติ ไร้ศีล ไร้คุณธรรมเหล่านี้   บทสรุปของชีวิต จะเป็นอย่างไร

รวมทั้งพวกมือถือสาก  ปากถือศีล ยกห่างตัวเองสะบัดซ้ายทีขวาที ไม่รู้ว่าเป็นบัณฑิต หรือสัมภเวสี  ฟุ้งแต่เรื่องพระนิพพาน แต่ก็ยังไม่เข้าใจว่า นิพฺพานํ ปรมํ สุขํ ก็ไปเจอกันที่ กระทะทองแดงร้อนๆ  ละกันนะท่านมหานอกรีต 

ผมเชื่อว่า อวิชชาจะนำท่านไปถึงที่หมาย   แม้แต่ ลูกอมฮอลล์เม็ดเดียว ก็ไม่ได้แอ้ม  เหมือนดังนายบุญเย็น  เชื่อเถิดหนา ไอ้ทิดท่านกระซิบมาอย่างนั้น

โซตัส