Das Veilchen K.476

 

Besedilo: Johann Wolfgang Goethe (1749-1832)

Prevod: Janko Glazer

 

Ein Veilchen auf der Wiese stand,

Na travniku vijolica,

Gebückt in sich und unbekannt;

v se sklonjena in skrita vsa,

Es war ein herzigs Veilchen.

je rasla tiha nežna.

Da kam eine junge Schäferin

Pa mlada pastirièica

Mit leichtem Schritt und muntrem Sinn

èez travnik pride, priskaklja

Daher, daher,

do nje, do nje

Die Wiese her, und sang.

in poje radostna.
   

Ach! denkt das Veilchen, wär ich nur

"Ah", de vijolica, "da smem

Die schönste Blume der Natur,

v veselje biti nje oèem,

Ach, nur ein kleines Weilchen,

vsaj za dva hipa bežna,

Bis mich das Liebchen abgepfückt

da me utrga deklica,

Und an dem Busen mattgedrückt!

na nedri dene me, zmeèka,

Ach nur, ach nur

ah vsaj, ah vsaj

Ein Viertelstündchen lang!

za bežna hipa dva!"
   

Ach! aber ach! das Mädchen kam

A deklica se ne ozre,

Und nicht in acht das Veilchen nahm,

grede na cvetko stopi le,

Ertrat das arme Veilchen.

da umreti mora, nežna.

Es sank und starb und freut' sich noch:

Umre, pa de: " ah, sreèna sem:

Und sterb ich denn, so sterb ich doch

najsi umrem, umreti smem

Durch sie, durch sie,

od nje, od nje,

Zu ihren Füßen doch.

kjer ona, ah, je šla."
   

[ Das arme Veilchen!

[Uboga vijolica!

Es war ein herzigs Veilchen. ]

Tako prikupna je bila. ]