ภาคต่อจากเรื่อง * ความรู้สึกของฉัน *

" กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด " เสียงกรีดร้องของเฮอร์ไมโอนี่ดังมาจากห้องนอนของเธอ เสียงนี้สามารถทำให้นักเรียนทั้งบ้านกริฟฟินดอร์ตื่นได้เลยทีเดียว

" เฮอร์ไมโอนี่ เฮอร์ไมโอนี่ เธอเป็นอะไรไป เธอกรี๊ดทำไมกัน " ปาราวตีที่นอนอยู่เตียงข้างๆเธอรีบลุกขึ้นมาจากเตียงทันทีเพื่อถามว่าเธอเป็นอะไร

แต่เธอไม่ได้ตอบอะไร เธอเพียงแต่นั่งกอดเข่าแทน

" เธอเป็นอะไรรึป่าว "

" ป่าว "

" แล้วเธอกรี๊ดทำไมอะ "

" ฉะ …ฉันฝัน…ฝัน..ฝันเห็นภาพ……วัน……นั้น……วันที่……มัล…ฟอย " ยังไม่ทันที่เฮอร์ไมโอนี่พูดจบ เธอก็ร้องไห้ซะแล้ว ภาพที่เธอฝันเห็นคือ ภาพของงานวันฉลองที่ฮอกวอตส์มีอายุครบ xxxx ปี ภาพต่างๆของมัลฟอย ภาพวันที่เธอเช็ดตัวให้เขา ภาพที่เธอจูบมัลฟอย ภาพที่มัลฟอยมอบสร้อยให้เธอ จนกระทั่งภาพที่มัลฟอยตายไปต่อหน้าต่อตา เมื่อเธอนึกถึงตอนนั้นเธอถึงกับร้องไห้ออกมาเลยทีเดียว

เธอใส่สร้อยเส้นที่มัลฟอยมอบให้เธอติดตัวมาตลอดตั้งแต่เขาตาย เธอยกมือขึ้นกุมสร้อยเส้นนั้นไว้ พลางพูดเบาๆว่า " ฉันรักเธอ "

" เรื่องนี้มันผ่านมาอาทิตย์นึงแล้วนะ เธอยังไม่ลืมอีกหรอ " ปาราวตีพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงเพราะเฮอร์ไมโอนี่ฝันเรื่องนี้ติดต่อกันมาเกือบอาทิตย์นึงแล้ว

" ฉันลืมเค๊าาไม่ได้ ฉันรักเค๊า ฉันไม่มีทางลืมเค๊าได้เลย "

เมื่อได้ยินที่เออร์ไมโอนี่พูด เธอถึงกับถอนหายใจ

" ฉันว่าเธอรีบไปอาบน้ำดีกว่า แล้วเธอจะได้ลงไปกินข้าวซะที "

" อืม " เฮอร์ไมโอนี่ตอยสั้นๆ

เมื่อปาราวตีเดินออกไปจากห้องแล้ว เฮอร์ไมโอนี่ลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว เมื่อเธอออาบน้ำแต่งตัวเสร็จเธอจึงเดินลงมาที่ห้องนั่งเล่นรวมของกริฟฟินดอร์ เธอเจอทั้งแฮร์รี่และรอนนั่งอยู่ที่โซฟาตัวโปรดของพวกเขา

" หวัดดี " แฮร์รี่และรอนพูดพร้อมกันเมื่อทั้งคู่เห็นเฮอร์ไมโอนี่เดินลงมา

" หวัดดีแฮร์รี่ , รอน "

" เราไปกินข้าวกันเถอะ " แฮร์รี่ชวน

" ไปสิ " รอนรีบตอบ

เมื่อทั้งสามเดินลงมาถึงห้องโถงแล้ว ทั้งสามจึงนั่งลงตามที่ประจำของตนเอง เมื่อนักเรียนบ้านกริฟฟินดอร์เห็นเฮอร์ไมโอนี่แล้ว พวกเขาต่างก็เป็นห่วงเฮอร์ไมโอนี่มาก พวกเขารู้ดีว่าเสียงกรี๊ดเมื่อเช้านี้เป็นของเฮอร์ไมโอนี่แต่พวกเขาก็ไม่ได้ถามเธอ เพราะพวกเขาทุกคนเข้าใจเธอดี พวกเขาทั้งเป็นห่วงทั้งสงสารเธอ นักเรียนทุกคนในบ้านรวมถึงอาจารย์ต่างสังเกตุได้ว่าเฮอร์ไมโอนี่เศร้าซึมไปมากทีเดียว เธอผอมลงไปมาก ในเวลาเรียนเธอก็ไม่มีสมาธิ แต่อาจารย์ทุกท่านก็ไม่ได้ต่อว่าเธอ และบางครั้งแฮร์รี่กับรอนก็ยังสังเกตุเห็นอีกว่าเธอร้องไห้บ่อยๆ เธอไม่เหมือนเฮอร์ไมโอนี่คนเดิมที่สดใสร่าเริง

" เฮอร์ไมโอนี่ เธอดื่มนมซักแก้มนะ ฉันเห็นเธอกินซุบไปแค่ 2-3 ช้อนเอง " แฮร์รี่พูดด้วยความเป็นห่วง

" นั่นสิ ฉันว่าเธอผอมลงไปมากเลยนะ " รอนเสริม

เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้ตอบอะไร เพราะตอนนี้เธอกำลังมองดูที่นั่งของมัลฟอย เธอเพียงแต่ยกแก้วนมขึ้นมาดื่มตามคำของทั้งคู่ สายตาเธอดูเหม่อลอย เธอมองไปยังที่นั่งอันว่างเปล่าของ

มัลฟอยเธอจ้องมันอยู่นานมาก เมื่อเธอดื่มนมจนหมดแก้วแล้ว เธอจึงถอนสายตาออกมาจากที่นั่งของเขา เธอยืนขึ้น

" ไปกันเถอะ " เฮอร์ไมโอนี่พูด

แฮร์รี่และรอนจึงเดินนำหน้าเธอออกจาห้องโถงไป ก่อนออกจากห้องโถงเธอหันมามองที่นั่งของมัลฟอยครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะเดินออกไป

เมื่อมาถึงชั้นเรียนวิชาปรุงยาที่กริฟฟินดอร์ต้องเรียนรวมกับสลิธีรีน ดูเหมือนว่านักเรียนส่วนใหญ่ของสลิธีรีนยังตกอยู่ในความเศร้าเช่นกัน วันนี้ศาสตราจารย์สเนปให้นักเรียนทุกคนจดตามบนกระดานอย่างเดียว อาจจะเป็นเพราะเขายังไม่หายช็อคจากเหตุการณ์ในวันนั้นเช่นกัน เออร์ไมโอนี่เธอเอาแต่จ้องที่นั่งของมัลฟอยอย่างเดียว เธอไม่ได้จดตามสเนปเลย ตอนนี้ในสมองเธอมีแต่เรื่องมัลฟอยเท่านั้น เธอมองแต่ที่นั่งของมัลฟอยมานานมากแล้วภาพต่างๆของมัลฟอยปรากฎขึ้น ภาพเหล่านั้นทำให้น้ำตาหยดใสๆไหลลงมาอย่างช้าๆจากตาของเธอ

" มีสเกรนเจอร์ ทำไมเธอถึงไม่จดบนกระดาน "

เมื่อเธอได้ยินเสียงนี้เธอถึงกับสะดุ้งเฮือก เธอค่อยๆหันกลับมาช้าๆ แต่เธอกลับรีบใช้มือปาดน้ำตาออกอย่างรวดเร็วผิดกับตอนที่เธอหันมา

" ขอ…..ขอโทษค่ะศาสตราจารย์ หนูจะรีบจดค่ะ "

เมื่อเขาเห็นคราบน้ำตาบนใบหน้าของเธอ เขาถึงกับหน้าซีด สเนปเองเขาก็ยังจำเหตุการณ์ในวันนั้นได้ดี เขาเองถึงแม้ว่าจะเย็นชาเพียงใด แต่เขาเองก็รู้สึกสงสารเฮอร์ไมโอนี่จับใจ เขาจึงไม่ได้หักคะแนนกริฟฟินดอร์ สเนปหันกลับไปเขียนบนกระดานต่อ เมื่อหมดคาบเฮอร์ไมโอนี่ เธอจึงเดินออกจากห้องพร้อมกับแฮร์รี่และรอน

" เฮ้……เกรนเจอร์เดี๋ยว " แครบกับกอยล์ทั้งคู่เรียกเฮอร์ไมโอนี่พร้อมกัน

" มีอะไร " เฮอร์ไมโอนี่ถามด้วยความสงสัย

แครบยื่นสมุดไดอารี่ให้เธอ

" เดรโกคงอยากให้เธออ่านมัน " เมื่อแครบพูดจบ ทั้งแครบกับกอยล์ก็เดินจากไป ปล่อยให้เฮอร์ไมโอนี่ยืนงงอยู่ตรงนั้น

" ไปกินข้าวกันดีกว่า " รอนรีบชวน

" ได้ " แฮร์รี่ตอบ

" เอ่อ….คือว่าฉันยังไม่ค่อยหิว คงไม่เป็นไรนะท่าฉันจะไม่ลงไปกินข้าวเย็นกับพวกเธอ "

" ไม่เป็นไรหรอกเฮอร์ไมโอนี่ " แฮร์รี่บอก

" แต่เธอต้องทำใจให้สบายนะ แล้วฉันจะแอบเอานมอุ่นๆซักแก้วมาให้เธอแล้วกันนะ "

" ขอบใจนะ แต่ไม่ต้องหรอกแฮร์รี่ "

เมื่อเฮอร์ไมโอนี่พูดจบเธอจึงเดินช้าๆกลับขึ้นหอของเธอไป เมื่อเธอเดินเข้ามา เธอไม่พบใครซักคนอยู่ในห้องเลย เธอจึงเดินขึ้นไปที่ห้องของเธอ วันนี้เธอรู้สึกเพลียทั้งวัน เธอเลยนอนลงบนเตียงของเธอ เธออยากอ่านไดอารี่เล่มนั้นมาก แต่เธอเผลอหลับไปโดยไม่ได้อ่านมัน

********** ณ ห้องโถง *********

เมื่อแฮร์รี่และรอนเดินเข้ามาในห้องโถงแล้ว พวกเขารู้สึกแปลกใจมากเพราะว่าในจานสีทองใบโตนั้นยังไม่มีอาหารซักอย่างวางอยู่เลย พวกเขาจึงเดินไปนั่งที่ประจำของตนเอง

" นี่เฟร็ดทำไมยังไม่มีอาหารซักอย่างเลยหละ " รอนถามเฟร็ด

" อืม…เห็นเค๊าว่ากันว่าวันนี้จะมีเด็กนักเรียนเข้ามาใหม่คนนึงหนะ "

" แล้วคนนั้นอยู่ไหนหละ "

" จะไปรู้เรอะ "

ตอนนี้นักเรียนทุกคน ( ยกเว้นเฮอร์ไมโอนี่ ) เช้ามาอยู่ในห้องโถงกันหมดแล้ว ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์จึงประกาศว่า

" วันนี้เราจะมีการคัดสรรค์นักเรียนที่พึ่งเข้ามาใหม่ เชิญ…ศาสตราจารย์มักกอนนากัล "

ศาสตราจารย์มักกอนนากัลจึงยกแป้นสูงสี่ขาลงบนพื้น และวางหมวกพ่อมดเก่าคร่ำคร่าสกปรกมอมแมมลงบนแป้นสูงนั้น

" ปึง! " เสียงประตูห้องโถงถูกเปิดออก มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามา ทั้งห้องโถงเกิดเสียงฮือฮา

" มัลฟอย " แฮร์รี่พึมพำเบาๆ

หน้าตาของเด็กหนุ่มคนนั้นคล้ายคลึงกับมัลฟอยมากทีเดียว เขาเดินเข้ามาด้วยความมั่นใจ

เขาไม่เกรงกลัวต่อสายยตาของคนรอบข้าง ดูๆไปแล้วเขาเป็นคนเย็นชาคล้ายๆกับมัลฟอย หยั่งกับคนเดียวกัน

" เชิญ มิสเตอร์ เจฟ โกร " ศาสตราจารย์มักกอนนากัลเรียก

เด็กหนุ่มคนนั้นจึงเดินขึ้นมานั่งบนแป้นสูงและสวมหมวก รอยแยกที่ดูคล้ายปากนั้นเริ่มขยับ

" อืม….ยาก…ยากมาก……..คุณสมบัติครบถ้วน….ฉลาดมีพรสวรรค์,ทระนง "

" กริฟฟินดอร์ ปี5 " หมวกประกาศก้อง

เกิดเสียงเฮลั่น และเสียงปรบมือจากนักเรียนบ้านกริฟฟินดอร์ เจฟ เขาเดินมานั่งข้างๆรอน

" มิสเตอร์ โกร เคยเรียนที่เดิร์มสแตรงก์ก่อนหน้าที่จะมาเรียนที่นี่ จะกล่าวอะไรหน่อยมั๊ยมิสเตอร์ " ดัมเบิลดอร์ถาม

" ไม่หละครับ " เด็กหนุ่มพูดสั้นๆ

" อืม…ก็ได้….งั้นทุกคนลุย! "

สิ้นเสียงศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ นักเรียนทุกคนต่างลงมือกินอาหารที่อยู่ข้างหน้า ชนิดที่ว่าตัวใครตัวมัน เพราะทุกคนต่างหิวกันมากแล้ว ยกเว้น เจฟ เขากินอย่างช้าๆ

" หวัดดี โกร " แฮร์รี่ทัก

" หวัดดี เรียกฉัน..เจฟ..ก็ได้ "

" โอเค เจฟ ฉัน แฮร์รี่ พ็อตเตอร์ เรียกฉันแฮร์รี่ก็แล้วกัน "

" งั้นเรียกฉันรอนนะ โอ๊เค๊ " รอนรีบบอก

" โอเค รอน แฮร์รี่ " เด็กหนุ่มยิ้มให้อย่างเป็ฯมิตร ถึงแม้ว่าเจฟ ภายนอกจะดูเย็นชาอย่างไร แต่รอนและแฮร์รี่คิดว่าเขาดูเป็นมิตรมากทีเดียว ซึ่งตรงจุดนี้เองที่แฮร์รี่และรอนชอบเขามากกว่ามัลฟอย

เมื่อแต่ละคนกินเสร็จแล้วพวกเขาจึงแยกย้ายกลับหอของตนเอง

********** เช้าวันรุ่งขึ้น ***********

วันนี้เป็นวันเสาร์ ดังนั้นทุกคนจึงไม่มีเรียน พวกเขาสามารถทำกิจกรรมหรือพักผ่อนได้ตามสบาย

" ตื่นๆ " แฮร์รี่รีบปลุกรอนตั้งแต่เช้า

" อืม….เดี๋ยวดิ ขออีก 5 นาที "

" ตื่นเดี๋ยวนี้เลย วันนี้เราต้องจัดการกับการบ้านกองนั้นนะ " แฮร์รี่พูดพลางชี้ให้รอนดูหนังสือกองโตที่วางอยู่ข้างฝาผนัง

" เออ……ใช่ " รอนนึกได้ เขารีบลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวด้วยความรวดเร็ว พวกเขารีบลงมายังห้องนั่งเล่นรวมพร้อมกับหนังสือกองโตอยู่ในมือ และเมื่อพวกเขาลงมาถึงข้างล่างแล้ว พวกเขาก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นเจฟนั่งอ่านหนังสืออยู่ก่อนแล้ว

" นายตื่นเช้าจังเลยนะ เจฟ " แฮร์รี่พูด

" ฉันลงมาก่อนพวกนายแค่ 30 นาทีเอง "

" ( 30 นาทีเอง ) " ทั้งรอนและแฮร์รี่นึกพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย

" เอ่อ…..คือว่าฉันจะไปเดินสำรวจโรงเรียนซักหน่อย…..ฉันไปก่อนนะ "

เมื่อเจฟพูดจบเขาก็เดินออกไปเลย

" เห้อ ~ ………ฉันยังไม่ได้แนะนำเฮอร์ไมโอนี่รู้จักเลย ดันออกไปซะแล้ว " รอนบ่น

" หวัดดี แฮร์รี่ รอน " เฮอร์ไมโอนี่ทัก ในมือของเธอมีไดอารี่ของมัลฟอยอยู่ด้วย

" หวัดดี เฮอร์ไมโอนี่ " รอนกับแฮร์รี่พูดพร้อมกัน ( อีกแย้ว )

" เอ่อ….เฮอร์ไมโอนี่ เธอรู้ป่าวเมื่อวานมีนักเรียนใหม่เข้ามาด้วยแหละ คนนั้นนะชื่อเจฟ อยู่ปี 5 ปีเดียวกับเราแล้วก็บ้านเดียวกับเราด้วย เห็นดัมเบิลดอร์ว่าก่อนที่เจฟจะมาอยู่ที่นี่ เขาเคยเรียนที่เดิร์มสแตรงก์มาก่อนนะ…………" รอนรีบพูดใหญ่จนเฮอร์ไมโอนี่ฟังแทบไม่ทัน

" หรอ ? " เฮอร์ไมโอนี่พูดไปเพื่อให้รอนหยุดพูด แต่ไม่ รอนยังพูดต่อ

" แล้วที่สำคัญนะ เจฟเค๊าหนะเหมือนมัลฟอย… "

" อย่า! รอน " แฮร์รี่พูดพลางรีบปิดปากรอน

เมื่อเฮอร์ไมโอนี่ได้ยินรอนพูดเธอถึงกับทรุดไปเลยทีเดียว แต่โชคดีที่แฮร์รี่รับเธอไว้ทัน ก่อนที่เธอจะล้มลง

" ขอบใจ " เธอพูดเบาๆ

" ไม่เป็นไร " แฮร์รี่ตอบ ซึ่งตอนนี้แก้มเขากลายเป็นสีชมพูจางๆไปแล้ว

" เธอเป็นอะไรมากมั๊ยเฮอร์ไมโอนี่ " รอนถามด้วยความเป็นห่วง

" ไม่เป็นไร สงสัยเมื่อวานฉันไม่ได้กินข้าวเย็นมั๊ง เลยเพลียนิดหน่อย "

" ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ " รอนขอโทษเฮอร์ไมโอนี่ยกใหญ่

" เรื่องเล็ก น่ารอน " เฮอร์ไมโอนี่ตอบ

" เอ่อ…ฉันขอตัวไปเดินเล่นหน่อยนะ ฉันขี้เกียจอยู่แต่ในห้อง ไปก่อนนะ " เมื่อเธอพูดเสร็จเธอก็รีบเดินออกไปพร้อมกับไดอารี่เล่มนั้น เธอเดินไปช้าๆระหว่างที่เธอเดินเธอพูดกับตัวเองว่า " มัลฟอย "

ตอนนี้เธอเดินมาถึงทะเลสาบแล้ว เธอนั่งพิงต้นไม้ต้นประจำที่เธอชอบนั่ง เธอเปิดไดอารี่เล่มนั้นแล้วเริ่มอ่าน

( วันนี้ฉันได้เห็นรอยยิ้มของเฮอร์ไมโอนี่เป็นครั้งแรก รอยยิ้มเธอดูสดใสและน่ารักแต่ไม่เท่าไหร่ร๊อก…….ไม่สิ! น่ารักมากเลย เฮอร์ไมโอนี่……..เธอจะรู้บ้างมั๊ยว่าฉันรักเธอ รักเธอมาก แต่เธอหละคิดยังไงกับฉัน ฉันคงหวังได้เพียงแต่แค่เธอหันมามองฉันบ้างก็ยังดี ถึงแม้มันจะไม่มีทางเป็นไปได้เลย…………………..ฉันคงไม่สามารถทำอะไรได้มากไปกว่า ………รักเธอ ……..อยู่อย่างนี้ตลอดไป ) ~ เดรโก ~

น้ำตาของเธอไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว เธออ่านมันต่อไปจนถึงหน้าสุดท้าย น้ำตาที่ไหลอยู่ก่อนแล้วบัดนี้มันกลับไหลออกมามากกว่าเดิม ตอนนี้เธอพึ่งเข้าใจความรู้สึกที่แท้จริงของมัลฟอย เธอรู้ว่าเขาต้องเจ็บปวดถึงเพียงใด

" ทำไมกัน…..ทำไมนะ "

" ท่าเธอบอกฉันเร็วกว่านี้……เราคง……"

" ฮือๆๆๆๆ "

เธอนั่งร้องไห้อยู่นานมาก ตอนนี้เวลาล่วงเลยมาถึงบ่ายสามโมงแล้ว แต่เธอก็ยังร้องไม่หยุด ( เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ทนได้ไงเนี่ย ท่าเป็นเราคงอยู่ไม่รอดแย้ววววว : Shadow )

" เอ้ ~ นี่มันเสียงอะไรเนี่ย เสียงร้องไห้นี่ ว่าแต่ใครกัน " เจฟพูดกับตัวเอง

" เสียงมาจากตรงนี้ " เมื่อเจฟเดินตามเสียงมาเรื่อยๆ เขาจึงแหวกพุ่มไม้ออก

" ร้องไห้ทำไม " เขาพูด

เมื่อเธอหันมาเธอตกใจมาก ภาพต่างๆของมัลฟอยผุดขึ้นในสมองเธอ

" เดรโก " เมื่อเธอพูดจบ เธอถึงกับเป็นลมขึ้นมาทีเดียว ไดอารี่ในมือเธอตกลงบนพื้น แต่เจฟก็รับตัวเธอไว้ได้ทัน

" ถึงกับเป็นลมเลยหรอเนี่ย " เจฟเอื้อมมือไปหยิบไดอารี่เล่มนั้นขึ้นมาแล้วอุ้มเธอเข้าไปในปราสาท ระหว่างทางเขาพูดขึ้นมาลอยๆว่า

" ผู้หญิงอาร๊ายยยยยย เห็นฉันถึงกับเป็นลมเลยหรอเนี่ย แหมเราคงหล่อมากเลยหละซิถึงได้เป็นลมไปเลย ( ไอบ้า! แหมมมมมท่าไม่ติดว่าหน้าตาใช้ได้นะฉันไม่เอาแกมาลงหรอกย่ะ : Shadow ) "

ตอนนี้เจฟอุ้มเฮอร์ไมโอนี่มาถึงห้องพยาบาลแล้ว

" เอ้า! อุ้มเธอไปวางที่เตียงนั้นซิ ยืนเซ่ออยู่ได้ ( สมน้ำหน้า โดนด่าเลย : Shadow ) "

มาดามพอมฟรีย์ ตะคอกใส่เจฟ ( ตะคอกทำไมอะ : Shadow )

" ครับๆ " เจฟตอบแบบเบื่อๆ

" เอ่อ…….มาดามครับ ผมขอเฝ้าเธอเองได้มั๊ยครับ "

" ออกไปรอข้างนอกก่อน เดี๋ยวฉันค่อยเรียกเธอเอง "

" คร๊าบบบบบบบบ "

** 5 นาทีผ่านไป **

" เธอไปเฝ้าได้แล้วหละ "

" เอ่อ……ขอโทษนะครับ ผมอยากรู้ว่าเธอชื่ออะไร"

" เธอ ชื่อ เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ อยู่ปี 5 บ้านกริฟฟินดอร์ เป็นเด็กที่เรียนแก่งที่สุดในบรรดาเด็กปี 5 ปกติ เธอเป็นคนสดใสร่าเริง ฉันชอบเธอมากนะ เธอรู้หมดทุกอย่าง บางครั้งเธอก็มาช่วยฉันด้วยหละ แต่ว่าช่วงนี้เธอซึมไปมากเลย "

" ทำไมหรอครับ "

" เธอพึ่งย้ายมาใหม่ซินะ คือแฟนของเธอหนะ เอ่อ……เดรโก มัลฟอยเค๊าตายไปในงานวันฉลองที่ฮอกวอตส์มีอายุครบ xxxx ปี เมื่ออาทิตย์ก่อนนี่เอง คาคารอฟบุกเข้ามาในงานเพื่อมาฆ่ามัลฟอยโดยเฉพาะ เพราะคาคารอฟหนะ เค๊ามีปัญหากับพ่อของมัลฟอย เธอคิดดูซิ คนรักตายไปต่อหน้าต่อตา ท่าเป็นเธอเธอจะรู้สึกยังไง นี่เฮอร์ไมโอนี่เธอคงเสียใจมาก สงสัยเธอไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เมื่อวาน แล้วพอมาเจอเธอที่หน้าคล้ายมัลฟอยเข้า เลยเป็นลมไปเลยหละนะ เธอเข้าไปเฝ้าเฮอร์ไมโอนี่เองเถอะ ฉันต้องไปทำธุระต่อแล้ว ฝากด้วยนะ " เมื่อมาดามพอมฟรีย์พูดจบ เธอก็เดินออกไปจากห้อง

ในใจของเจฟตอนนี้เค๊ารู้สึกสงสารเฮอร์ไมโอนี่จับใจ เขาเดินไปที่เตียงที่เธอนอนอยู่ แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆเตียงเธอ < น่ารักแฮะ แถมอยู่บ้านเดียวแล้วก็ปีเดียวกับเราด้วย > เขาคิดในใจ

เขาจำได้ว่าเขาหยิบไดอารี่เล่มนึงที่เธอทำตกไว้มาด้วย

" ขอโทษนะ " เขาพูดข้างๆหูเธอ เขาเปิดไดอารี่เล่มนั้นออก แล้วเขาก็เริ่มอ่านมัน เขารู้ว่าหนังสือเล่มนี้เป็นของ เดรโก มัลฟอย เพราะเขาเห็นชื่อ เดรโก ที่ลงชื่อไว้หลังข้อความแต่ละข้อความ เมื่อเขาอ่านไดอารี่เลมนั้นจบแล้ว เขาถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่

" น่าสงสาร……..เธอคงรักเค๊ามากซิ แล้วคนที่เธอรักก็รักเธอมากเช่นกัน " เขาพูดเบาๆ

" เธอจะแบ่งใจให้ฉันได้บ้างมั๊ย ( อ้วก : Shadow ) " เขาพูดพลางทำหน้าเศร้า

( มันคงไม่มีทางมั๊ง…….แต่ฉันรักเธอจริงๆนะ ตอนนี้ฉันเชื่อแล้วว่ารักแรกพบหนะ มันมีจริง เมื่อฉันได้เจอกับตัวเอง ) เจฟคิดในใจ

" ไม่นะ…..ไม่นะ เดรโก เธอต้องไม่เป็นอะไร เธออย่าจากฉันไปนะ ฉันรักเธอ "

เฮอร์ไมโอนี่ละเมอ

( นี่ขนาดละเมอเธอยังละเมอถึงเค๊าอีก หมดหวังแหงเรา ) เจฟคิดในใจเป็นครั้งที่สอง

" เราสัญญากันแล้วว่าจะใช้ชีวิตร่วมกัน ดังนั้นเราจะต้องได้อยู่ด้วยกัน………..อย่าเดรโก อย่าทิ้งฉันไป " เฮอร์ไมโอนี่ยังคงละเมอต่อไป

" ฉันไม่ทิ้งเธอหรอก เราจะได้อยู่ด้วยกัน " เจฟพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน แล้วเขาจึงเอื้อมมือไปกุมมือเธอ แล้วจูบมือเธอเบาๆ

" ฉันสัญญา "

" เดรโก " เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้น แล้วเธอก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ เจฟรีบปล่อยมือเธอทันที

" ที่ไหน " เธอพูดด้วยเสียงที่อ่อนล้า

" ห้องพยาบาล " เจฟตอบ

เฮอร์ไมโอนี่จึงหันไปทางต้นเสียง

" เดรโก " เธอพูดเบาๆ

" ฉันไม่ใช่เดรโก มัลฟอย หรอกนะ "

" อืม…..ฉันขอโทษนะ ฉันคงคิดถึงเค๊ามากไปหน่อย "

" ไม่เป็นไรหรอก "

" เอ่อ….แล้วก็ขอโทษนะที่ฉันทำให้เธอต้องลำบาก ต้องพาฉันมาส่งที่ห้องพยาบาล ขอโทษจริงๆ "

" ไม่เป็นไร "

" เฮอร์ไมโอนี่ เธอเป็นไงบ้าง " แฮร์รี่เข้ามาถามเธอด้วยความเป็นห่วง

" ไม่เป็นไรแล้ว "

" แน่ นะ " แฮร์รี่ถามอีกครั้ง คราวนี้เขามองไปทั่วตัวเฮอร์ไมโอนี่ เพื่อดูว่าเธอเป็นอะไรรึป่าว

" ไม่เป็นไรน่า "

" ดีใจจัง " เมื่อแฮร์รี่พูดจบเขาก็ยกมือเธอขึ้นมากุมไว้ด้วยความเป็นห่วง

" ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ ไม่กินอะไรเลยตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ร่างกายมันจะทนไหวได้

ไงเล่า "

" อืม " เธอตอบสั้นๆพลางดึงมือออกจากมือแฮร์รี่ที่กำลังกุมมือเธอ

" แฮร์รี่ แฮร์รี่ นายวิ่งได้ไงเนี่ยเร็วชะมัด ฉันสูงกว่านายแท้ๆยังวิ่งตามนายไม่ทันเลย "

รอนที่พึ่งวิ่งเข้ามา เขามีเหงื่ออยู่เต็มใบหน้า ซึ่งผิดกับแฮร์รี่ที่ไม่มีเหงื่อเลย

" ก็ฉันออกกำลังกายทุกวัน ส่วนนายหนะเอาแต่กินกับนอนถึงได้เหนื่อยง่ายอย่างนี้ไง หัดออกกำลังกายซะบ้างซิ "

" เออๆ "

" อ้าว! เจฟ มาอยู่นี่ได้ไง " รอนถามด้วยความแปลกใจ

" ก็ฉันเป็นคนช่วยเธอมาเอง "

" หรอ……อ้อนี่ เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ เพื่อนของฉันเองแหละ อยู่บ้านเดียวแล้วก็ปีเดียวกับเรา แล้วก็นี่ เจฟ โกร คนที่เข้ามาใหม่เมื่อวาน ที่ฉันเล่าให้ฟังไง "

" ยินดีที่ได้รู้จัก เกรนเจอร์ "

" ยินดีที่ได้รู้จัก เอ่อ….เรียกฉันว่าเฮอร์ไมโอนี่ก็ได้นะ "

" อืม "

" นี่มิสเตอร์พ็อตเตอร์ มิสเตอร์วิสลีย์ พวกเธอเสียงดังเกินไปแล้วนะ ฉันว่าพวกเธอออกไปดีกว่านะ ท่าเธออยู่คงรบกวนคนไข้คนอื่นด้วย "

ตอนนี้มาดามพอมฟรีย์ ยืนอยู่ข้างหนังพวกเค๊าเรียบร้อยแล้ว

" แต่…..มาดามครับให้เราอยู่เถอะครับ " แฮร์รี่รีบขอร้อง

" ไม่เป็นไรหรอกนะ แฮร์รี่ นายไปเถอะ ฉันอยู่คนเดียวได้ " เฮอร์ไมโอนี่รีบบอกแฮร์รี่

" ก็ได้ครับ " เมื่อแฮร์รี่พูดจบ เขากับรอนจึงเดินออกไป

" ส่วนเธอหนะ " มาดามพอมฟรีย์ชี้มาที่เจฟ

" อยู่ได้ไม่เป็นไร "

" ครับ "

" อ้อ แต่ว่าเธอตามฉันมานี่หน่อย "

" ครับ "

เมื่อเขาพูดจบเขาจึงเดินตามมาดามพอมฟรีย์ออกไป ปล่อยให้เฮอร์ไมโอนี่อยู่คนเดียว

" เธอเอานี่ไปให้เธอกินซะ " มาดามพอมฟรีย์ยื่นจานที่ข้างในมีคุกกี้รูปหัวใจอยู่หลายชิ้น

" แล้วก็นมแก้วนี้ด้วยนะ " เธอยื่นนมอุ่นๆอีกแก้วนึงให้เจฟ

" ครับ " เจฟรับทั้งสองอย่างมาและเดินไปที่เตียงซึ่งเฮอร์ไมโอนี่นอนอยู่

" เอ่อ….เฮอร์ไมโอนี่เธอกินนมกับคุกกี้นี่หน่อยซิ มันจะช่วยให้เธอดีขึ้นนะ " เจฟวางทั้งสองอย่างลงที่โต๊ะข้างเตียงเธอ

" ขอบใจจ๊ะ " เฮอร์ไมโอนี่เธอจึงยันตัวขึ้นมาเพื่อที่จะนั่งแต่เมื่อเธอยันตัวขึ้นมาจึงเกิดอาการหน้ามืดเธอจึงทรุดลงไปแต่เจฟก็รับเธอไว้ทัน แล้วช่วยเธอ

" นี่ ท่าไม่มีแรงก็บอกฉันซิ ฉันจะได้ช่วยเธอ " เจฟรีบบอกเธอ

" ขอบใจนะ " เมื่อเฮอร์มโอนี่สามารถนั่งได้แล้ว เจฟจึงหันมามองเธอ ตอนนี้หน้าทั้งคู่อยู่ใกล้กันถึงขนาดสามารถมองตาของอีกฝั่งได้อย่างชัดเจน เจฟรีบผละออกมาจากเธอ

" เอ่อ….ขอโทษ " เจฟรีบขอโทษเธอ

" เอ่อ….มะ…ไม่เป็นไร "

" กินเถอะ "

" จ๊ะ "

เจฟจึงยกจานคุกกี้และแก้วนมให้เธอ เฮอร์ไมโอนี่รับแก้วนมไว้ แล้วรับจานคุกกี้มาวางที่ปลายเตียง

" กินด้วยกันมั๊ย……..เจฟ "

" ไม่หละ เดี๋ยวฉันจะลงไปกินอาหารเย็นที่ห้องโถง "

" หรอ "

" อืม "

หลังจากที่เจฟพูดจบ ทั้งห้องมีแต่ความเงียบ เฮอร์ไมโอนี่เธอก็ไม่ได้แตะอะไรเลย ส่วนเจฟก็นั่งมองท้องฟ้าอย่างเดียว

" ฉันไม่ทิ้งเธอหรอก………..เราจะได้อยู่ด้วยกัน…………..ฉันสัญญา……… เจฟนายเป็นคนพูดประโยคนี้รึป่าว "

" ปะ….ป่าวนี่ เธอคงฝันไปเองละมั๊ง "

" นั่นซิ ฉันคงฝันไปเอง "

คำพูดนั้นทำให้เจฟเจ็บเข้าไปในอก

" ฉันไปก่อนนะ เธอกินนมกับคุกกี้ นั่นให้หมดนะ จะได้ไม่ผอมเป็นกุ้งแห้งแบบเนี่ย แล้วฉันจะมาเยี่ยมเธอใหม่นะ " เจฟพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง แล้วเขาก็เดินออกไป

" …………กุ้งแห้ง " เฮอร์ไมโอนี่พูดแล้วก็ยิ้มออกมา นี่ถือว่าเป็นยิ้มแรกในรอบ 7 วันเลยทีเดียว ( เว่อจัง : Shadow ) "

เฮอร์ไมโอนี่เหลือบไปเห็นไดอารี่ของมัลฟอยอยู่ที่หัวเตียง เธอหยิบมันขึ้นมากอดแล้วน้ำใสๆก็ไหลลงมาจากตาของเธออย่างช้าๆ ในขณะนั้นเอง มีสายตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองเธออยู่ ชัวร์อยู่แล้วสายตานั้นต้องเป็นของเจฟอย่างแน่นอน เมื่อเจฟเห็นภาพนั้นแล้ว เค๊าไม่อยากที่จะดูต่อไป เขาจึงเดินลงไปกินข้าวที่ห้องโถงทันที

********** เช้าวันรุ่งขึ้น ***********

( วันอาทิตย์ วันนี้ก็ไม่มีเรียนอีก )

" เฮอร์ไมโอนี่ ฉันมาเยี่ยมเธอแล้ว " เจฟเดินเข้ามาที่เตียงที่เธอนอนอยู่ ตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่กำลังหลับอยู่

" ยัย ขี้เซา " เจฟพูดข้างๆหูเธอ

เออร์ไมโอนี่จึงพลิกตัวไปอีกด้านหนึ่ง พลางเอามือลูบหูตัวเองข้างที่เจฟกระซิบ

" ฮ่ะ ฮ่ะ ยัยขี้เซาคงไม่พอ อย่างเธอหนะต้อง อืม……ยัยบ๊อง ฮ่ะ ฮ่ะ "

ตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่เธอตื่นแล้วแต่ยังงัวเงียอยู่ พอเธอได้ยินที่เจฟพูดว่ายัยบ๊องเธอก็สงสัย

" อาราย….ครายยายบ๊องหรอ ~ " เฮอร์ไมโอนี่ถามพลางเอามือขยี้ตาไปด้วย

" หาวววววววววววว "

" ฮ่ะ ฮ่ะ " เจฟขำกับท่าทางของเธอตอนนี้มาก

" ก็เธอไงยัย บ๊องหละ เธอนี่ยัง 15 อยู่แท้ๆ แต่ไหงทำตัวเป็นเด็กหละ "

" หือ " เมื่อเธอได้ยินเจฟพูดว่าเธอเป็นยัยบ๊องเธอก็เลยฉุนขึ้นมา

" ว่าฉันยัย บ๊องหรอ นายหละชอบทำตัวอย่างกับคนแก่ เคร่งครึมซะตลอดเลย โถ่เอ๊ยนายเองก็ไม่ได้ดีไปกว่าฉันซักเท่าไหร่หรอก นายขี้เก๊ก " เมื่อเธอพูดจบเธอก็เชิดใส่เจฟทันที

" ฮ่ะ ฮ่ะ ฉันชอบเธอตอนที่เธอร่าเริง ฉันไม่ชอบเวลาที่เธอร้องไห้ " เมื่อเจฟพูดจบแก้มชองเฮอร์ไมโอนี่ก็เป็นสีชมพูทันที ส่วนเจฟเองแก้มของเขาก็เป็นสีชมพูจางๆแล้วตอนนี้

" ขอร้องหละ เธอมีอะไรในใจเธอก็บอกฉันได้นะ อย่าเก็บไว้คนเดียวแบบนี้ มันมีแต่จะทำให้เธอปวดใจเปล่าๆ นายขี้เก๊กคนนี้ของเธอจะคอยรับฟังเรื่องทุกข์ใจของยัย บ๊องทุกเรื่องนะ "

" ขอบใจนะนาย ขี้เก๊ก " เฮอร์ไมโอนี่ตอบแล้วทำหน้าทะเล้นใส่เจฟ

" น่ารักจัง " เจฟพูดเบาๆ

" อะไรนะ "

" เปล่าๆ ไม่มีอะไร " เจฟรีบปฏิเสธ

" เออ….ใช่ วันนี้เธอก็ได้กลับไปที่หอแล้วหละ มาดามพอมฟรีย์บอกว่าเธอแข็งแรงขึ้นแล้ว สามารถกลับไปพักที่หอได้แล้ว "

" อ่ะ….ดีจัง ฉันเบื่อที่นี่แล้ว กลับๆ "

" เธอนี่ บ๊องจริงๆเลย "

" อะไรย่ะ นาย ขี้เก๊ก ก็ฉันอยากกลับแล้วนี่นา นายออกไปเลย ฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้า "

" ฉันอยู่ด้วยได้ป่าว " เจฟพูดพลางทำหน้าทะเล้นใส่เฮอร์ไมโอนี่

" บ้า!…….ออกไปเลยไป๊ " เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางดันเขาให้ออกจากห้อง

" จ้าๆ รู้แล้วแหมคนเค๊าล้อเล่น แต่ท่าให้ทำจิงๆก็เอานะ "

" กรี๊ดดดด ออกไปเลยนะ "

" ออกแล้วๆ "

( ผู้หญิงอะไร น่ารักเป็นบ้าเลย น่าอิจฉาเจ้ามัลฟอยอะไรนั่นจิงๆ ) เจฟคิดในใจ

" ไปกันได้ยัง ฉันแต่งตัวเสร็จแล้ว " และแน่นอนเธอต้องหยิบไดอารี่เล่มนั้นมาด้วยอยู่แล้ว

" ไปดิ "

พวกเขาเดินกันมาตามทางเดิน

" ไปไหนดีอะ " เจฟถามเฮอร์ไมโอนี่

" ไม่รู้ดิ นายอยากไปไหนหละ "

" ไม่รุ เธอไปไหน ฉันขอไปด้วยแล้วกัน "

" หือ " เธอพูดพางยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆเจฟ แล้วจ้องตาเขา เจฟถึงกับถอยหลังเข้าไปชิดกำแพง เพราะสายตาที่เฮอร์ไมโอนี่มองเขานั้นน่ากลัวจนไม่สามารถหาคำบรรยายได้ ( อิอิ ผิดหวังเล็กน้อย : Shadow )

" นี่ ยัย บ๊อง จะกินตับฉันรึไง" เจฟพูดพลางได้นิ้วชี้จิ้มที่หน้าผากเธอ แล้วดันเธอออกไป ( ทำไมไม่จูบซะเลยหละ : Shadow )

" โทดที แฮ่ๆ " เธอหัวเรอะแห้งๆ

" ก็นายดันมาบอกว่า……เธอไปไหนฉันขอไปด้วยแล้วกัน……หนะซิฉันก็เลยฉุนอะดิ ท่าฉันจะไปห้องน้ำนายก็ไม่ต้องตามไปด้วยรึไง "

" ไปซิ " เจฟตอบอย่างหน้าตาเฉย

ตอนนี้รังสีอำมหิตของเฮอร์ไมโอนี่กำลังแผ่ออกมาจากตัวของเธอ

" ขะ….ขอโทษ ฉันพูดเล่น " เจฟรีบแก้ตัว

" อิอิ ไม่เป็นไรหรอกท่านายพูดเล่น งั้นเราไปที่ทะเลสาบกันดีกว่ามั๊ย "

" ปะ..ไป "

( ทำไมอารมณ์แปรปรวนง่ายขนาดนี้เนี่ย ) เจฟคิดในใจ ( คิดในใจอีกแระ : Shadow )

ตอนนี้พวกเขาเดินมาถึงที่ทะเลสาบแล้ว เฮอร์ไมโอนี่เธอนั่งพิงต้นไม่ต้นเดิมที่เธอชอบ ส่วนเจฟเขานั่งข้างๆเฮอร์มโอนี่

" ฉันนะชอบที่ทะลสาบมากที่สุดเลย เชื่อมั๊ยฉันหนะท่าให้นั่งอยู่ที่นี่ทั้งวัน ฉันก็นั่งได้ มันเหมือนเป็นที่แห่งความทรงจำของฉันเลย "

ตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่เงียบแล้ว ส่วนเจฟเขาเงียบมาตั้งนานแล้ว ตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่กำลังนั่งมองดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า

" สวยนะ " เจฟพูดเบาๆ

" อืม " เฮอร์ไมโอนี่ก็ตอบเบาๆกลับมา

ตอนนี้เหลือเพียงแสงสว่างเพียงล็กน้อยเท่านั้นเพราะดวงอาทิตย์ใกล้จะลับขอบฟ้าเต็มที เจฟเขาไม่ได้มองดวงอาทิตย์เลย เขาเอาแต่นั่งมองเฮอร์ไมโอนี่อย่างเดียว

" เดรโก " เฮอร์ไมโอนี่พูดออกมาเบาๆ เธอก้มหน้าลง ตอนนี้เธอร้องไห้แต่เธอต้องการปิดบังไม่ให้เจฟเห็นมัน

" เฮอร์ไมโอนี่! " เจฟพูดออกมาด้วยความตกใจ

เฮอร์ไมโอนี่ยังคงก้มหน้าต่อไป เจฟจับไหล่ของเธอทั้ง 2 ข้าง เพื่อให้เธอหันหน้ามาหาเขา เธอเงยหน้าขึ้น

" ทำไม ทำไม ต้องเป็นเค๊า " เธอพูดออกมา แต่น้ำตาของเธอยังไหลอยู่

" ทำไมต้องจากฉันไป " เจฟได้แต่มองภาพตรงหน้า เขาสงสารเฮอร์ไมโอนี่จับใจ แต่เขาก็ยังรู้สึกน้อยใจลึกๆว่าทำไมเธอถึงไม่หันมามองตัวเขาเองบ้างเลย ทำไมในใจของเธอถึงมีแต่…….เดรโก มัลฟอย………

เจฟดึงตัวเธอมากอด

" ยัย บ๊องเอ๋ย ร้องไห้อีกแล้ว ขี้แยจริงๆ " เจฟพูดพลางเอามือลูบผมเธอ

" มีอะไรก็บอกฉันได้นะ นายขี้เก๊กคนนี้จะรับฟังทุกเรื่อง "

เฮอร์ไมโอนี่จึงเล่าทุกเรื่องที่เธอไม่สบายใจให้เขาฟังที่ข้างๆหูเขา

" ไม่เป็นไรนะ มัลฟอยเค๊าคงดีใจไม่น้อยเลยหละที่เธอรักเค๊า เธอทำใจให้สบายนะ เวลาผ่านไปแล้ว ไม่มีทางหวนกลับคืนมาได้ เธอไม่สามารถแก้ไขมันได้ สิ่งที่เธอต้องทำคือยอมรับความจริง "

" ขอบใจนะเจฟ " ตอนนี้เธอผละออกจากอ้อมกอดของเขาแล้ว

" เรากลับกันเถอะ นี่มันเย็นมากแล้ว " เจฟชวน

" อืม "

เจฟลุกขึ้นยืน แล้วเขาก็ยื่นมือไปให้เฮอร์ไมโอนี่ เออร์ไมโอนี่จับมือนั้น แล้วเขาก็ฉุดเธอขึ้นมา

" ขอบใจ นายขี้เก๊ก "

" เชอะ ยัย บ๊อง "

" อิอิ นายนี่เวลานายไม่เก๊กหนะ นายดูดีมากเลยนะ "

" งั้นหรอ "

" ใช่ "

" ก็เหมือนกับเธอนั่นแหละ เวลาเธอไม่ร้องไห้หนะ เธอน่ารักมากเลย "

ตอนนี้หน้าทั้งสองคนกลายเป็นสีชมพูด้วยกันทั้งคู่ เมื่อพวกเขาเดินมาถึงปราสาทแล้ว พวกเขาก็ต้องพบกับเรื่องที่น่าผิดหวังเป็นอย่างมาก เพราะตอนนี้ที่ห้องโถงไม่มีใครอยู่แล้ว นักเรียนต่างพากันกลับขึ้นหอของตนเองกันหมด

" นายขี้เก๊ก นายมัวแต่โอ้เอ้ อยู่นั่นแหละคนอื่นเค๊าไปกันหมดเลย "

" เธอนั่นแหละ ยัย บ๊อง มัวแต่ขี้แยอยู่ คนอื่นเลยไปกันหมด "

" เออ…..ฉันผิดเอง แล้วทำไงดีอะ ฉันหิวงะ "

" กินฉันเป็นมื้อเย็น เอามะ " เมื่อเจฟพูดจบ เขาก็หัวเราะออกมาดังๆ

" เดี๋ยวนายจะกลายเป็นศพโดยไม่รู้ตัว ระวังไว้เหอะ "

" ขอโทด ก๊าบบบบบ " เจฟพูดพลางทำหน้าสำนึกผิด

ตอนนี้พวกเขาเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นรวมบ้านกริฟฟินดอร์แล้ว

" รอนนายมีอะไรให้ฉันกินบ้างมั๊ย ฉันหิวจะแย่อยู่แล้ว " เจฟเดินเข้าไปถามรอน

" ไม่มีหรอก อ้าว…..นายยังไม่ได้กินอีกหรอ "

" ช่ายรอน…..ก็ยัย บ๊องมัวแต่ร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่นะสิ เลยกลับมาไม่ทัน "

" อะไรย่ะ ก็ช่วยไม่ได้นี่นาก็………เอ่อ……..ก็ " เฮอร์ไมโอนี่อธิบายไม่ถูก

" ก็มัวแต่ทำตัวเป็นเด็ก ขี้แย " เมื่อเจฟพูดจบเขาก็เชิดใส่เฮอร์ไมโอนี่ ส่วนทางด้านเฮอร์ไมโอนี่เธอเองก็เชิดใส่เขาเหมือนกัน

" งั้น ราตรีสวัส แฮร์รี่ รอน นายขี้เก๊ก ฉันจะไปนอนแล้ว " เออร์ไมโอนี่พูดขึ้นหลังจากเงียบอยู่นาน

" นี่แต่เธอยังไม่ได้กินอะไรเลยนะ เธอทนได้ไง " เจฟรีบแย้ง

" บนห้องฉันหนะ มีคุกกี้ น้ำส้มอยู่ในห้อง ฉันจะไปกินแล้วหละ ไปก่อนนะ "

" เห้ ฉันกินด้วยสิ ฉันหิวจะแย่อยู่แล้ว "

" ไม่ได้ "

" กินด้วยยยยยยยยยย เธอเป็นคนทำให้ฉันต้องอดข้าวนะ อย่าลืมซิ "

" เออ……ก็ได้ แต่นายรออยู่ตรงนี้แล้วกัน เดี๋ยวฉันไปหยิบมาให้ "

" ฉันขึ้นไปด้วยไม่ได้หรอ "

" จะบ้าหรอย่ะ…… นั่นมันหอนอนหญิงน่ะ "

" เออ ฉันลืมไป "

เมื่อเจฟพูดจบเธอจึงเดินขึ้นไปบนห้องแล้วไปหยิบคุกกี้ และน้ำส้มมาให้เจฟ

" เอานี่……เอาไป " เธอยื่น ( โยน ) ให้เจฟเมื่อเธอเดินมาถึงโซฟาตัวที่เขานั่งอยู่

" ขอบใจ "

" งั้น ฉันไปก่อนนะ " เมื่อเธอพูดจบเธอก็เดินไปเลย

********* เช้าวันรุ่งขึ้น ***********

เมื่อเฮอร์ไมโอนี่เดินลงมาถึงห้องนั่งเล่นรวมกริฟฟินดอร์แล้ว เธอก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่า เจฟ แฮร์รี่ รอน ลงมารอเธออยู่แล้ว

" นี่ แฮรี่ รอน ทำไมวันนี้เธอตื่นเช้าจังเลยหละ " เธอรีบถามเมื่อมายืนหน้าแฮร์รี่ และ รอน

" ก็เจฟ เค๊ามาปลุกหนะ หาววววววว " รอนอธิบายให้ฟัง ( แถมยังหาวออกมาอีกด้วย )

เฮอร์ไมโอนี่จึงหันหน้าไปมองเจฟ เจฟยิ้มกลับมาให้เธอ

" ไปกินข้าวกันได้ยัง " แฮร์รี่รีบขัดทั้งคู่ขณะที่ทั้งคู่กำลังยิ้มให้กัน

" เออ……..ไปซิ " เฮอร์ไมโอนี่ตอบ

ทั้งสี่จึงเดินออกมาจากหอกริฟฟินดอร์แล้วตรงไปยังห้องโถง แฮร์รี่นั่งลงเป็นคนแรก แล้วรอนก็นั่งลงข้างแฮร์รี่ ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั่งตรงข้ามกับแฮร์รี่ เจฟจึงนั่งลงข้างเฮอร์ไมโอนี่

" วิชาแรก อะไรหรอ " เจฟถาม

" วิชาแปลงร่าง " แฮร์รี่ตอบ

บทสนทนาสิ้นสุดเพียงแค่นี้เพราะบนจานมีอาหารแล้ว ทั้งสี่จึงลงมือกินกันโดยไม่พูดอีก

" ไปเหอะ " เฮอร์ไมโอนี่ชวนทั้งสามคน

" ได้ " เจฟรีบตอบ

ทั้งสี่จึงเดินไปที่ห้องเรียนวิชาแปลงร่างของศาสตราจารย์มักกอนนากัล วันนี้ศาสตราจารย์มักกอนนากัล สั่งให้นักเรียนทุกคนเสกเก้าอี้ให้กลายเป็นไก่ ไก่ของรอนยังคงมีที่นั่งอยู่บนหลังของมัน แถมยังมี 4 ขาอีกด้วย ส่วนไก่ของแฮร์รี่ดีกว่ารอนหน่อยนึง ส่วนไก่ของเจฟนั่นมันดูเป็นไก่มากๆยกเว้นมันมีขาทั้งสองข้างเป็นขาเก้าอี้ ส่วนไก่ของเฮอร์ไมโอนี่ไม่ต้องพูดถึง มันเป็นไก่ที่สมบูรณ์อย่างไม่มีที่ติ

" เห้…นายขี้เก๊ก ฉันว่าไก่ของนายมันแปลกๆนา ขาไก่ของนายไหงกลายเป็นขาเก้าอี้ หละ อิอิ " เฮอร์ไมโอนี่แซวเจฟ

" นี่ยัย บ๊อง อย่ายุ่งน่า โถ่…..ไก่ของเธอดีกว่าฉันแค่หน่อยเดียวไม่ต้องมาทำเป็นโม้หรอก "

" นี่ไก่ของฉันหนะ มันเป็นไก่ที่สมบูรณ์แบบที่สุดนะย่ะ ไก่ของฉันดีกว่าของนายตั้งหลายเท่า "

" เออ…..ไม่เถียงก็ได้ "

" อิอิ "

เมื่อหมดช่วงโมงของศาสตราจารย์มักกอนนากัลแล้วพวกเขาก็ไปเรียนวิชาอื่นต่อไป เมื่อพวกเขาเรียนครบทุกวิชาแล้วพวกเขาจึงลงมากินข้าวเย็นกันที่ห้องโถ เมื่อพวกเขากินข้าวเสร็จแล้วพวกเขาจึงเดินขึ้นหอไป แต่ก่อนที่พวกเขาจะลุกไปจากโต๊ะนั้นเจฟชี้ให้เฮอร์ไมโอนี่ดูที่ข้างนอกปราสาท

" เห้…..ดูนั่นสิยัย บ๊อง หิมะตกหละ "

" สวยจังเลย ฉันอยากออกไปดูมันใกล้ๆจังเลย "

" ไปซิ ฉันก็อยากออกไปเหมือนกัน " เจฟสนับสนุน

" งั้นแฮร์รี่กับรอนพวกนายขึ้นไปก่อนเถอะ แล้วฉันกับนาย ขี้เก๊กเนี่ยจะตามไปทีหลังนะ "

" อืม…ได้สิ " แฮร์รี่ตอบ

ดังนั้นเจฟกับเฮอร์ไมโอนี่จึงเดินออกไปนอกปราสาท

" สวยจัง "

" เธอชอบหิมะหรอ "

" อืม "

พวกเขายืนอยู่ท่ามกลางหิมะที่กำลังตก มันเหมือนภาพวาดที่งดงาม ( อีกแล้วหรอ : Shadow )

" ยัย บ๊อง กลับเข้าปราสาทกันดีมั๊ย เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก "

" ก็ได้ "

ทั้งเจฟ และเฮอร์ไมโอนี่จึงเดินกลับขึ้นปราสาท

" ราตรีสวัส นะเจฟ "

" ราตรีสวัส ยัย บ๊อง "

" ย่ะ นายขี้ เก๊ก "

********** เช้าวันรุ่งขึ้น **********

" เจฟ แฮร์รี่ รอน พวกนายตื่นเร็ว " ปาราวตีปลุกพวกเขา

" เห้ย……..ปาราวตีเธอเข้ามาได้ไง " เจฟรีบถามเมื่อเห็นว่าปาราวตีมายืนอยู่ข้างๆเตียงของเขา แล้วเขาก็รีบดึงผ้าห่มขึ้นมาบังตัวเขา

" ปาราวตี ! เธอเข้ามาทำไม เธอจะทำอารายช้านนนนนนนน " รอนรีบถามเธอเมื่อเขาตื่น

" ปาราวตี เธอมีเรื่องอะไรรึป่าว " แฮร์รี่เป็นคนแรกที่ตั้งสติได้ถามขึ้น

" เฮอร์…..เฮอร์ไมโอนี่ " เธอตอบอย่างยากลำบากเพราะเธอกำลังหอบอยู่

" เฮอร์ไมโอนี่เป็นอะไร " เจฟรีบถามเธอเมื่อได้ยินชื่อเฮอร์ไมโอนี่

" เฮอร์ไมโอนี่ตัวร้อนจี๋เลย ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น "

" เฮอร์ไมโอนี่ " เจฟพูดแล้วรีบวิ่งออกไปจากห้อง โดยมีแฮร์ณี่และรอนตามมาติดๆ เขาวิ่งขึ้นไปถึงหอนอนหญิง

" เฮอร์ไมโอนี่ " เจฟเรียกเธอ เธอไม่มีท่าทีว่าจะตื่น เจฟเอามือไปอังหน้าผาก

" ตัวร้อนซะด้วย "

" เจฟ…..พาเฮอร์ไมโฮนี่ไปที่ห้องพยาบาลดีกว่า " แฮร์รี่รีบออกความคิดเห็น

เจฟไม่รอช้าเขา รีบช้อนตัวเฮอร์ไมโอนี่ขึ้น แล้วเขาก็รีบเดินออกไป ทุกคนในบ้านต่างตกตะลึง เกิดเสียงซุบซิบจากนักเรียนหลายๆคน

" นี่เจฟ…..นายจะทำอะไรเฮอร์ไมโอนี่หนะ " เฟร็ดแซวเจฟเมื่อเจฟอุ้มเฮอร์ไมโอนี่ผ่านไปโดยมีแฮร์รี่และรอนเดินตามมาติดๆ

" คบกันตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมไม่บอกให้ฉันรู้หละ " จอร์จร่วมแซวกับเขาด้วย

" อุ๊ย ต๊าย ตาย "

" แหมๆ "

" แฮ่ม "

เสียงเหล่านี้มันทำให้แก้มของเจฟกลายเป็นสีชมพูทันที

ตอนนี้เจฟอุ้มเฮอร์ไมโอนี่มาถึงห้องพยาบาลแล้ว เขาวางเฮอร์ไมโอนี่ที่เตียงทันที

" มาดามฮะ เฮอร์ไมโอนี่ไม่สบายฮะ สงสัยเมื่อวานตอนที่ไปยืนดูหิมะ คงจะ……."

" พอๆ ฉันรู้แล้ว เอ้า…….ป้อนยานี่ให้เธอกินซะ แล้วไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วค่อยมาเฝ้าเธอใหม่ "

" ครับ " เจฟจึงจัดการป้อนยาให้เธอ แล้วกลับไปที่หอ เขาไปอาน้ำแต่งตัว

" แฮร์รี่เดี๋ยวฉันจะอยู่เฝ้าเฮอร์ไมโอนี่นะ ฝากบอกพวกศาสตราจารย์ด้วย " เมื่อเจฟพูดจบเขาก็รีบวิ่งออกไปทันที

เขานั่งลงข้างเตียงของเฮอร์ไมโอนี่

" เฮอร์ไมโอนี่ " เจฟเรียกชื่อเธอเบาๆ

" …… "

เวลาผ่านไปนานแล้ว ตอนนี้ถึงเวลาเที่ยงแล้ว แต่เฮอร์ไมโอนี่ก็ยังไม่ฟื้น

" อืมมมม " เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้องกับลืมตาขึ้น

" เฮอร์ไมโอนี่ " เจฟเรียกเธอ แล้วเขาก็กอดเธอแน่น

" เจฟ…." ตอนนี้เธอผละออกมาจากอ้อมกอดเขา

" เฮอร์ไมโอนี่……ฉันรักเธอนะ "

เฮอร์ไมโอนี่ไม้ได้ตอบอะไร เธอเงียบ

" เธอคงไม่รักฉันซินะ เธอคงรักเจ้ามัลฟอย อะไรนั่น ฉันคงไม่มีความหมายสำหรับเธอ "

เมื่อเจฟพูดจบเขาก็วิ่งอกจากห้องไปทันที

" ฮือ…….. ฉันก็อยากจะรักเธอนะ แต่ฉันรักเธอไม่ได้ " เมื่อเฮอร์ไมโอนี่พูดจบเธฮก็ร้องไห้ต่อไป ( ยังไงหว่า งง : Shadow )

" มิสเกรนเจอร์ "

" ศาสตราจารย์ ดัมเบิลดอร์ " ตอนนี้ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์เดินมาอยู่ที่ด้านหลังเธอแล้ว

" ฉันขอถามอะไรเธฮซักอย่างนึง ได้มั๊ย "

" อะไรหรอค่ะ "

" เธอรัก มิสเตอร์โกร รึปล่าว "

" รัก…..ค่ะ แต่……แต่หนู…..หนูรักเค๊าไม่ได้ หนูสัญญากับเดโกไว้แล้ว "

" ฉันว่านะ มิสเตอร์มัลฟอย เค๊าคงดีใจที่ได้เห็นคนที่ตัวเองรัก มีความสุข " เมื่อศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์พูดจบ เขาก็เดินออกไป

" เดรโก ฉันขอโทษ " เมื่อเธอพูดจบเธอก็วิ่งออกไปทันที

" เจฟ เจฟ " เธอตะโกนเรียกหาเจฟ

" อยู่ไหนกันนะ " เฮอร์ไมโอนี่คิด

" เจฟ นายอยู่ไหนหนะ "

" เจฟ " ตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่วิ่งซะรอบปราสาท

" เจฟ แฮ่กๆ " เฮอร์ไมโฮนี่วิ่งมารอบปราสาทแล้ว เธอล้ามากแต่เธอก็ต้องการพบเจฟมากเช่นเดียวกัน

" เจฟ เจฟ แฮ่กๆ แฮ่กๆ " เธอรู้สึกเจ็บคอมากๆ และเธอก็เหนื่อยล้าเช่นเดียวกัน

" เจฟ " ตอนนี้เธอทรุดฮวบลงไปกองอยู่กับพื้นแล้ว เธอพยามลุกขึ้นมาใหม่และวิ่งต่อไป

" เจฟ…..ทำไมฉันถึงได้โง่อย่างนี้นะ "

" เจฟ แฮ่กๆ "

เธอวิ่งมาเกือบถึงทะเลสาบแล้ว แล้วเธอก็เห็นเงาของใครคนนึง เธอรู้ทันทีว่าเป็นเจฟ

เธอเดินเข้าไปหาเจฟ เจฟมีสีหน้าตกใจ

" เจฟ แฮ่กๆ " เมื่อเธอพูดจบเธอก็ทรุดลงไปกับพื้น เจฟพยุงเธอให้ลุกขึ้น

" เป็นอะไรมากรึปล่าว "

"….. " เธอไม่ตอบอะไร

" เฮอร์ไมโอนี่ " เจฟเรียกเธออีกครั้ง

" ฉะ…..ฉันรักเธอ เจฟ "

เจฟรู้สึกดีใจมากๆ เขาโผเข้ากอดเธอ เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มทั้งน้ำตา เจฟค่อยๆปล่อยเธอ

" เธอ ไม่สบายอยู่นะวิ่งออกมาทำไม "

" ก็ฉันอยากบอกเธอ แฮ่กๆ "

" ไปห้องพยาบาลเถอะ "

" อืม "

แล้วเจฟก็พยุงเออร์ไมโอนี่ไปที่ห้องพยาบาล เขาวางเธอลงที่เตียงเดิม

" มาดามฮะ ยัย บ๊องนี่แอบวิ่งออกไปจากห้องพยาบาลฮะ ทั้งๆที่ยังไม่หายดีแท้ๆ "

" อ้าว….ท่างั้นเธอเอายานี่ให้เฮอร์ไมโอนี่กินก็แล้วกัน " มาดามพอมฟรีย์บอกเจฟ เธอยื่นถ้วยยาให้เจฟ แล้วเจฟก็รับมาด้วยความเต็มใจ

" นี่ ยัย บ๊อง กินซะ " เจฟยื่นถ้วยยาให้เธอ

เธอรับมันมาแบบไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่

" อี๋…..กลิ่นเหม็นชะมัด "

" นี่….ยานะจ๊ะยา ก็ต้องเหม็นบ้างซิ "

" กินเข้าไปเลย กินไป " เจฟเร่งเธอให้รีบกินยา

" ไม่อะ ฉัน --- ไม่ --- กิน " เธอพยามเน้นคำหลังมาก

" กินซะ "

" ไม่ "

" จะกินมั๊ย "

" ไม่ "

" โอเค…..ไม่กินใช่มั๊ย " เจฟแย่งถ้วยยามาจากมือของเธอ แล้วเขาก็ดื่มยานั้นซะเอง ( ใครบอก อมไว้ตะหาก ) เขาจูบเออร์ไมโอนี่ แล้วป้อนยานั้นผ่านปากของเขาเอง เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้ขัดขืนเจฟเลย เธอปล่อยให้เจฟทำตามใจต้องการ

" อี๋…..ขมปี๋เลย "

" นี่ อยากเอาอีกมะ "

" บ้า! "

" ฮ่ะ ฮ่ะ " เจฟหัวเราะออกมา

แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็ล้มตัวลงนอน ส่วนเจฟเขาก็นั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆเตียง เจฟมองออกไปนอกหน้าต่าง ที่ตอนนี้ดวงอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า เขายืนขึ้นหันหน้าไปทางหน้าต่าง

" ฉันสัญญา มัลฟอย ฉันจะไม่ทำให้เธอต้องเสียใจ และไม่มีวันที่ฉันจะทำให้เธอร้องไห้ นายไว้ใจชั้นได้เลย ชั้นจะคอยปกป้องดูแลเธอเอง " เมื่อเขาพูดจบเขาก็หันหลังกลับไปมองเฮอร์ไมโอนี่ เขาก้มลงจูบหน้าผากเธอ

" ฉันรักเธอ " เขาเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา

END.........

------------------------------------------------------------------