จะเริ่มเรื่อง ณ บัดนี้ : พักเรื่องหนุงหนิงของมัลฟอยกับเฮอร์ไมโอนี่ไว้ซักแป๊บนึงนะ เราอยากเขียนอะไรฮาๆ มั่งแต่ไม่รู้ว่าจะฮาไปได้ซักเท่าไหร่
แต่ก่อนอื่นขอข้อตกลงนิ้ด..นึงนะเพื่ออรรถรสในการอ่านนะจ๊า
1. จินตนาการตามหน่อยเพราะนี่เป็นเรื่องที่ต้องใช้ความคิดมาก
2. คำพูดในวงเล็บจะเป็นคำพูดนอกบทของตัวแสดงตัวนั้น หรือไม่ก็คนหลังเวทีที่กำลังวิจารณ์เพื่อนตัวเองนะ อ้อ เสียงผู้กำกับด้วย
มาดูกันดีกว่าว่าละครเรื่องนี้จะไปตลอดรอดฝั่งหรือเปล่า
*********
กำกับและบรรยายโดย ศาสตราจารย์มักกอนนากัล
ซินเดอเรลล่า นำแสดงโดย เฮอร์ไมโอนี่ (เอ้อ..ด้วยความยินดีค่ะ)
เจ้าชาย ,, แฮร์รี่ (ผมเหรอ? เอ่อ..ขอบคุณครับ)
แม่เลี้ยงใจร้าย ,, กอยล์ (ทำไมต้องเป็นผมด้วยล่ะ!)
ลูกเลี้ยงใจร้าย ,, แครบ (ให้คนอื่นแสดงแทนไม่ได้เหรอครับอาจารย์)
พ่อมดผู้ใจดี ,, มัลฟอย (ผม!? ผมไม่อยากเล่น!!)
ทหารแจ้งข่าว,คนขับรถฟักทอง,ทหารเชิญรองเท้าแก้ว นำแสดงโดย รอน (ทำไมผมเล่นเยอะจัง! แถมไม่เด่นเลยซักบทนี่ครับอาจารย์!)
**เริ่มฉากแรก ณ บ้านของซินเดอเรลล่า***
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งชื่อซินเดอเรลล่า หลังจากที่พ่อตายไปเธอก็ถูกแม่เลี้ยงใจร๊าย ร้ายโขกสับทุกวัน
"ซินเดอเรลล่า นังซินเดอเรลล่า" (ดัดเสียงเต็มที่)กอยล์เดินออกมาด้วยชุดกระโปรงยาวพองและวิกผมเป็นหลอด ๆ ยิ่งทำให้เขาดูฟูฟ่องไปทั้งตัว
"ค่ะ คุณแม่" เฮอร์ไมโอนี่ใส่ชุดเก่า ๆ มีรอยปะ แต่ก็ยังคงความน่ารักไว้ได้ไม่เปลี่ยนแปลง เธอหิ้วถังน้ำกับไม้ถูพื้นมาด้วย
"ฉันใช้ให้เธอซักชุดให้แครบ เอ๊ย! ลูกสาวฉันซักเสร็จหรือยังยะ" กอยล์พูดแล้วชี้หน้า เฮอร์ไมโอนี่สลดสำนึกผิด
"ยังค่ะ แต่หนูเพิ่งทำความสะอาดเสร็จ"
"ต๊าย ตายแล้วนังเด็กขี้เกียจ ฉันต้องลงโทษแกซักหน่อยแล้ว" กอยล์ตะโกนด้วยเสียงแหลมเล็ก พร้อม ๆ กับแครบที่กำลังวิ่งเข้ามาหา เขาเหยียบน้ำบนพื้นลื่นล้มดังโครมใหญ่
"กรี๊ด...คุณแม่ขา มันแกล้งหนูค่ะ" (เจ็บจริง)
(ให้เอวหักไปเลย/ชู่ว..อย่าเสียงดังสิรอนเดี๋ยวคนดูได้ยิน: แฮร์รี่พูด)
"ตายแล้วลูกแม่ มานี่เลยนะนังซินเดอเรลล่า"
ติ๊งต่อง! (รอนทำเสียงอยู่หลังเวที)
(รอน! สมัยนั้นไม่มีออดหรอก:แฮรร์รี่ท้วง/อ้าวเหรอ ฉันลืมไป เอาใหม่นะ อะแฮ่ม!)
กีอก ก๊อก..(แค่ก แค่ก เจ็บคอจัง)
กอยล์เดินมาเปิดประตู
"ต๊าย พอทหารหนุ่ม มาแจ้งข่าวอะไรเหรอจ๊ะ" กอยล์มองรอนที่ยืนถือซองจดหมายในชุดทหารเต็มยศ และเขากำลังขนลุกกับการตีบทแตกของกอยล์
"ฉัน เอ๊ย ข้ามาส่งจดหมายจากหวังหลวง"
กอยล์หยิบไปอ่าน รอนหลบไปแล้ว กอยล์อ่านแล้วก็เอามือจับที่หน้าตัวเองอย่างดีใจ
"อุ๊ย งานเลือกคู่ของเจ้าชาย ดีจังเลย ขอบใจนะจ๊ะพ่อทหารหนุ่ม...(อ้าว หายไปไหนแล้ว)" กอยล์หันมาไม่เจอรอน
(รอน นายต้องให้กอยล์กอดที่นึงตามบทไม่ใช่เหรอจะได้ตลก:แฮร์รี่พูด/ ถ้าฉันต้องให้เจ้านั่นกอดล่ะก็ ฉันจะเลิกเล่น!)
แม่เลี้ยงใจร้ายกับลูกเลี้ยงใจร้ายจัดแจงหาเสื้อผ้าแสนสวยมาใส่แล้วปล่อยให้ซินเดอเรลล่าอยู่บ้านคนเดียว เธอร้องไห้เสียใจมาก ทันใดนั้นเองพ่อมดผู้ใจดี(ไม่ใช่นางฟ้าเหรอครับอาจารย์: แฮร์รี่ท้วง/ช่วยไม่ได้นี่นามัลฟอยเล่นเป็นนางฟ้าไม่ได้นี่) ก็ปรากฎตัวขึ้นเบื้องหลังซินเดอเรลล่า
(มัลฟอยถือไม้เท้าสูงกว่าศรีษะและใส่เสื้อคลุมมีฮู้ดสีดำและยาวถึงข้อเท้า ดูเขาแต่งตัวได้สะดวกกว่าคนอื่นเดินเข้ามา)
"เอ่อ..คือ(เอาไงดีล่ะ) อยากไปงานเลี้ยงใช่ไหม ฉันจะช่วยให้เธอได้ไปนะ"
(มัลฟอย เธอพูดให้หวานกว่านี้หน่อยสิ/ผมทำไม่ได้นี่! อาจารย์!)
แล้วพ่อมดก็เนรมิตรถฟักทอง เสื้อผ้าสวย ๆ รองเท้าแก้วและคนขับรถฟักทองจากหนูให้แก่ซินเดอเรลล่า(ฉันต้องเล่นอีกเหรอ รอนว่า)
"ทุกอย่างจะเป็นของเธอแต่มีข้อแม้ว่าเธอต้องจูบฉัน เอ๊ย!! (หน้าเปลี่ยนเป็นสีแดง) ต้องกลับมาก่อนเที่ยงคืนนะ"
แล้วซินเดอเรลล่าก็ได้ไปงานเลี้ยงสมดังใจหวัง และเธอก็ได้พบกับเจ้าชาย
(พอตเตอร์ใส่เสื้อคลุมเร็ว ๆ เข้าใครบอกให้เธอถอด! /มันร้อนนี่ครับ อาจารย์ผมไม่ได้เปลี่ยนเสื้อบ่อย ๆ เหมือนรอนนี่ครับ/นายไม่ต้องมาอิจฉาฉันเลยนะแฮร์รี่ เปลี่ยนเร็ว ๆ เข้า!)
****ฉากที่สองในวังกำลังมีงานเลี้ยง****
(นักเรียนที่ร่วมแสดงทุกคนกำลังเต้นรำกันอยู่บนเวทีที่เนรมิตขึ้นมา)
เจ้าชายกำลังนั่งบนบัลลังก์และมีหญิงสาวไปโค้งเป็นระยะ ๆ แต่เจ้าชายก็ปฏิเสธอย่างสุภาพ
(พอตเตอร์!ใครสั่งให้เธอพยักหน้ารับโชหา! /ผม..ผมลืมตัวครับอาจารย์)
ซินเดอเรลล่าในชุดแสนสวยเดินเข้ามาในท้องพระโรง ทุกคนต่างมองเธอเป็นตาเดียว รวมทั้งเจ้าชายที่ตกลึงในความงามจนรีบร้อนเดินมาโค้งเธอให้เต้นรำด้วย
(แฮร์รี่เดินมาทางนี้! อย่าเดินไปหาโชสิ!/ เอ้อ..โทษทีรอน..ลืมอีกแล้ว)
งานเลี้ยงเต้นรำผ่านไปได้ด้วยดี และเต็มไปด้วยความสุขหวานชื่นของเจ้าชายและซินเดอเรลล่า
(มัลฟอย!เธออย่าเอาไม้ตีหัวแครบกับกอยล์สี เธอโมโหอะไรน่ะ! /ผมไม่ได้โกรธอะไรนี่! อาจารย์..(เชอะ!))
เก๊ง..เก๊ง..เก๊ง..แต่แล้วระฆังนาฬิกาก็ดังขึ้นสิบสองครั้ง ซินเดอเรลล่ารีบผละออกจากเจ้าชายแล้ววิ่งหนีลงบันไดไปอย่างร้อนรน แต่เธอทำรองเท้าแก้วตกไว้
(มิสเตอร์มัลฟอย! ใครบอกให้เธอตีระฆัง! ฉันตั้งเวลาเอาไว้แล้ว นี่เธอตีก่อนตั้งครึ่งชั่วโมง เจ้าชายกับซินเดอรเรลล่าเพิ่งเต้นด้วยกันได้แค่สิบห้านาทีเอง!/.......(เงียบ ไม่ตอบ)....
เจ้าชายเสียใจมาก แต่ก็พบว่าหญิงผู้นั้นได้ทำรองเท้าแก้วตกไว้ข้างหนึ่งเจ้าชายจึงสั่งทหารให้นำรองเท้าแก้วไปให้หญิงทุกคนในเมืองสวมดู ใครสวมได้พอดี ก็จะได้แต่งงานกับเจ้าชาย...
(ไหนล่ะทหารเชิญรองเท้า!/รอนกำลังเปลี่ยนชุดค่ะอาจารย์:เฮอร์ไมโอนี่ตอบ)
ทหารหนุ่มเดินเคาะประตูบ้านโน้นบ้านนี้อย่างเบื่อหน่าย(เดี๋ยว! วิสลีย์เธอทำหน้าให้มีชีวิตชีวากว่านี้หน่อยสิ/ผมจะพยายามครับอาจารย์)
และแล้วก็มาถึงบ้านของซินเดอเรลล่า แม่เลี้ยงใจร้ายและลูกเลี้ยงต่างพยายามสวมรองเท้าแก้วให้ได้ แต่เท้าของทั้งสองคนก็ใหญ่จนเกินไป (ตัดนิ้วทิ้งเลยสิ!/ รอน!นายอย่านอกบท:แฮร์รี่ว่า)
จนกระทั้งมาถึงซินเดอเรลล่า เธอบรรจงสวมรองเท้าอย่างนุ่มนวลและเธอก็สวมได้..เอ๋...ทำไม...ไม่พอดี??
(ใครเปลี่ยนรองเท้า!! / มัลฟอยครับอาจารย์!:แฮร์รี่บอก/ไปตามมาเดี๋ยวนี้! ตายแล้ว..พังหมดแน่เลยงานนี้...!)
โ--ค--ร--ม-!!
(ฉากพัง คนดูตกตะลึงอ้าปากค้างกันทั้งห้อง)
"มัลฟอยนายเอาร้องเท้าคืนมานะ!" แฮร์รี่วิ่งออกมาหน้าฉาก มัลฟอยถือรองเท้าแก้วไว้ในมือ
"นี่เป็นรองเท้าของฉัน! ฉันเสกมาก็ต้องเป็นของฉันสิทำไมซินเดอเรลล่าถึงได้แต่งงานกับเจ้าชายล่ะ!(ฉันไม่ยอมหรอก!) " มัลฟอยว่า
"ไปตามสองคนนั่นกลับมาเดี๋ยวนี้! โอ๊ย!! ฉันจะบ้าตาย" ศาสตราจารย์มักกอลนากัลกุมขมับ แครบ กอยล์ และรอนช่วยกันวิ่งไล่จับทั้งสองคน เฮอร์ไมโอนี่ยืนตะลึง แล้วก็มีสีหน้าเหนื่อยหน่าย หันมามองท่านผู้ชม ที่กำลังตะลึงกับความวุ่นวายบนเวที แล้วพูดว่า
"เอ้อ...ขอขอบคุณทุกท่านที่มาชมนะคะ เรื่องราวทุกอย่างก็จบลงดังนี้ล่ะค่ะ คราวหน้าอย่าลืมมาชมอีกครั้งนะคะ สวัสดีค่ะ"
ปิดม่านจบ(เห่)
*********
(เสียงหลังม่าน)
"เกรนเจอร์ ไหนบอกว่าจะจูบฉันไง" มัลฟอยตะโกน
"ฉันไปสัญญาอย่างนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่!? แฮร์รี่ เธอจับเขาไว้ให้แน่นเลยเชียวนะ! มัลฟอย อย่าวิ่งตามฉันมานะ! อาจารย์ ช่วยหนูด้วยสิคะ!)
*******จบ(จริงๆ)*****