ความรู้สึกของฉัน

********** 1 **********

เช้าวันเสาร์ของฮอกวอตส์ เช้านี้บรรยากาศดีมาก นักเรียนทุกคนต่างมีความสุขกับเช้าวันเสาร์นี้เหลือเกิน และคนๆนี้ " มัลฟอย " เขาเองยังรู้สึกว่าบรรยากาศเช้านี้ดีมากเหลือเกิน เขาจึงอยากไปเดินเล่นในที่ๆเงียบสงบ เขาจึงตัดสินใจเดินไปที่ทะเลสาบโดยที่ไม่มีลูกสมุนของเขา " แครบและกอยล์ " ตามไปด้วยนั่นเอง

เขาเดินไปเรื่อยๆ เมื่อใกล้ถึงทะเลสาบ เขาได้ยินเสียงคนๆนึงพูดอยู่กับตัวเอง เขาอยากรู้เหลือเกินว่าคนนั้นเป็นใครกันแน่ เขาจึงเดินเข้าไปใกล้ๆพยายามให้เงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ ในที่สุดเขาก็เห็นหน้าคนๆนั้นได้อย่างชัดเจน คนนั้นก็คือ ……เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์……นั่นเอง

เมือมัลฟอยเห็นว่าเป็นเฮอร์ไมโอนี่เขาจึงยิ้มน้อยๆแล้วคิดในใจว่า " ยัยหูฟูนี่ขยันไม่เลิกเลยนะ แค่นี้ยังเก่งไม่พอรึไง " มัลฟอยพึ่งได้เห็นเฮอร์ไมโอนี่ยิ้มอย่างมีความสุขเป็นครั้งแรก " ก็ใช่สิ เธอเกลียดฉันอย่างกับอะไร เวลาเดินผ่านฉันเธอไม่เคยยิ้มให้ฉันเลย " เขาคิดอยู่กับตัวเอง " ฉันอยากรู้จริงๆว่าเธอคิดยังไงกับฉัน " เขาถามตัวเองอย่างน้อยใจ ตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่กำลังนั่งพิงกับต้นไม้และอ่านหนังสือ อยู่ เขารู้สึกอยากเดินไปหาเฮอร์ไมโอนี่มากแต่ใจเขาไม่กล้าพอ เขาจึงเดินกลับขึ้นหอไป

คืนนั้นเขานอนไม่หลับเขาจึงลุกขึ้นมา เขารู้สึกอยากเขียนไดอารี่ แต่เขาไม่รู้จะเขียนเรื่องอะไรดี เขาจึงถามใจตัวเอง และแล้วเขาก็ได้คำตอบเขาจึงเขียนมันทันที " วันนี้ฉันได้เห็นรอยยิ้มของเฮอร์ไมโอนี่เป็นครั้งแรก รอยยิ้มเธอดูสดใสและน่ารักแต่ไม่เท่าไหร่ร๊อก…….ไม่สิ น่ารักมากเลย " " ฉันเขียนอะไรลงไปเนี่ย แต่ช่างเถอะก็เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ฉันอยากเขียนมากที่สุด และมันยังเป็นเรื่องที่ฉันเขียนมันไปด้วยใจของฉันเอง " เมือเขาพูดจบเขาจึงลงมือเขียนมันต่อไป " เฮอร์ไมโอนี่……..เธอจะรู้บ้างมั๊ยว่าฉันรักเธอ รักเธอมาก แต่เธอหละคิดยังไงกับฉัน ฉันคงหวังได้เพียงแต่แค่เธอหันมามองฉันบ้างก็ยังดี ถึงแม้มันจะไม่มีทางเป็นไปได้เลย…………………..ฉันคงไม่สามารถทำอะไรได้มากไปกว่า ………รักเธอ ……..อยู่อย่างนี้ตลอดไป " เมื่อเขาเขียนมันเสร็จเขาจึงเก็บไดอารี่ของเขาไว้ในหีบอย่างดี แล้วเขาก็เข้านอนไป

__________________________________________

ความรูสึกของฉัน

************ 2 ***********

เช้าวันอาทิตย์ที่ดูสดใสดังเช่นเมื่อวานนี้ มัลฟอยตื่นขึ้นมาท่ามกลางแสงแดดรำไรที่ส่องผ่านมาทางหน้าต่าง

" เช้าแล้วซินะ " เขาคิดพลางยันตัวลุกขึ้นมาจากที่นอน นานมากแล้วที่เขาไม่ได้รู้สึกอบอุ่นเช่นนี้ อาจเป็นเพราะตอนนี้เขามีคนที่เขารัก ถึงแม้ว่ามันจะเป็นรักข้างเดียวก็ตาม

เมื่อเขาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเขาจึงเดินออกมาจากหอสลิธีรินโดยมีแครบและกอยล์เดินขนาบข้างมาด้วย เขารู้

สึกอึดอัดยังไงชอบกลจึงสั่งให้แครบกับกอยล์ ไม่ต้องเดินตามมา ทั้งสองรับคำสั่งอย่างดี

มัลฟอยรู้สึกไม่หิวเขาจึงเดินไปที่ทะเลสาบก่อน วันนี้เขาเห็นเฮอร์ไมโอนี่นั่งหลังพิงต้นไม้เช่นเดิม รอบๆตัวเธอมี

ผีเสื้อบินวนอยู่ " ช่างเป็นภาพที่งดงามเหลือเกิน ดั่งเทพธิดา " เขาคิด มัลฟอยเห็นเฮอร์ไมโอนี่ยกมือขึ้นมา

พลางแบมืออก แล้วอยู่ๆก็มีผีเสื้อตัวเล็กน่ารักบินลงมาเกาะที่มือเธอ " เจ้าตัวน้อย " เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างอ่อน

โยน เมื่อมัลฟอยได้ยินคำพูดนั้นเข้า มันทำให้เขายิ่งรู้สึกรักเธอมากขึ้นอีก " มันไม่มีทางเป็นรักที่สมหวังได้

อย่างแน่นอน " เขาคิด

ถึงแม้ว่าเขาจะรักเธอมากเพียงใด มันก็ไม่มีทางเป็นจริงได้ หลังจากวันนั้น มัลฟอยก็ได้แต่เฝ้ามองเฮอร์ไมโอนี่

เรื่อยมา ( เหมือนจะจบเลยแหะ ) จนกระทั่งวันหนึ่ง

มัลฟอยเดินไปที่ทะเลสาบ เขาเดินไปเรื่อpๆอย่างกับคนไร้วิญญาณ จนถึงทะเลทราบ เขานั่งลงพิงกับต้นไม้

และมองไปยังทะเลทราบที่สวยงามเบื้องหน้าอย่างเหม่อลอย เขานั่งมานานมากแล้ว จนดวงอาทิตย์ใกล้จะ

ลับขอบฟ้า จนกระทั่งแสงอาทิตย์หมดลงเขาก็ยังนั่งอยู่ตรงนั้น เขานั่งจนเผลอหลับไป

เฮอร์ไมโอนี่เธอแอบลงมาจากปราสาทเพราะเธอลืมหนังสือของเธออยู่ที่ทะเลสาบ เธอลงมาโดยใช้ผ้าคลุม

ล่องหนของแฮร์รี่ เมื่อเธอเดินมาจนถึงทะเลสาบ ภาพที่เธอเห็นคือ มัลฟอยนั่งพิงต้นไม้และหลับอยู่ เธอจึง

ดึงผ้าคลุมล่องหนออกจากตัวและเดินไปหามัลฟอยอย่างช้าๆ " มัลฟอย มัลฟอย " เธอเรียก แต่กลับไม่มี

ปติกริยาใดๆตอบสนองจากมัลฟอยเลย เธอจึงเดินไปนั่งข้างๆมัลฟอย เธอใช้มือเขย่าตัวเขาเบาๆ เธอถึงกับ

ตกใจเมื่อเธอเขย่าตัวเขา เพราะตัวของมัลฟอยเย็นเฉียบ " มัลฟอยตื่นเถอะ ที่นี่อากาศเย็นมากเลยนะ ขืน

นอนอยู่ตรงนี้มีหวังเข็งตายแน่เลย ตื่นเถอะ " ถึงแม้ว่าเฮอร์ไมโอนี่พยามเรียกเขาเท่าไหร่ แต่มัลฟอยก็ไม่มีท่า

ทีว่าจะตื่นเลย " ทำไงดี……พาไปที่กระท่อมของแฮกริดดีกว่า " เธอพยามอย่างมากที่จะพามัลฟอยไป

กระท่อมของแฮกริด เมื่อมาถึงกระท่อมของแฮกริด แฮกริดออกมาจากกระท่อมด้วยความแปลกใจ " อ้าว

เฮอร์ ไมโอนี่เธอมาได้ไงเนี่ย แล้วนี่พามัลฟอยมาทำไมหรอ " แฮกริดถามด้วยความสงสัย " คือหนูลงมาเอา

หนังสือที่ลืมไว้ที่ทะเลสาบอะค่ะ แต่พอหนูเดินมาถึงหนูก็เห็นเค๊านอนอยู่ หนูกลัวว่าเค๊าจะไม่สบายหนูก็เลย

พาเค๊ามาไว้ที่กระท่อมของคุณค่ะ " เฮอร์ไมโอนี่อธิบายให้แฮกริดฟัง " เอ้า……เข้ามาก่อนซิ คืนนี้ให้เค๊าพักที่นี่

ก็ได้ " แฮกริดบอกอย่างลำบากเต็มทนเพราะเค๊าเริ่มง่วงนอนแล้ว เฮอร์ไมโอนี่พยุงมัลฟอยให้มานั่งที่เก้าอี้ภาย

ในห้อง ส่วนแฮกริดเขาหลับไปแล้ว เฮอร์ไมโอนี่เธอเดินไปเอาผ้าชุบน้ำเพื่อที่จะได้เช็ดตัวมัลฟอย เมื่อเธอหา

มาได้แล้ว เธอก็บรรจงใช้ผ้าซับเหงื่อที่ตอนนี้เริ่มไหลลงมาตามหน้าเขา เธอรู้สึกว่าภายใต้ใบหน้าเย็นชาของ

มัลฟอย มันซ่อนผู้ชายอีกคนนึงที่ดูอบอุ่น แต่ปนไว้ด้วยความเศร้าอยู่อีกด้วย เธอไม่นึกเลยว่าคนที่เย็นชาอย่าง

มัลฟอยตัวตนจริงๆแล้วช่างเป็นคนที่ดูอบอุ่นเหลือเกินแต่เธอก็ยังสงสัยอยู่ไม่น้อยว่า ใบหน้าที่ดูอบอุ่นนั้นทำไม

ยังมีความเศร้าปนอยู่ เมื่อเธอซับเหงื่อที่หน้าเสร็จ เธอจึงถอดเสื้อคลุมเขาออกแล้วปลดกระดุมเสื้อของเขาออก

หน้าของเธอแดงด้วยความอาย แต่เธอก็ยังต้องเช็ดตัวให้เขา เพราะกลัวว่าเขาจะไม่สบาย เธอพึ่งเคยเห็น

ร่างกาย ของเขาเป็นครั้งแรก เธอพึ่งรู้สึกว่าร่างกายของมัลฟอยช่างแตกต่างจากวันแรกที่เธอเจอเขาครั้งแรก

เขาดู มีกล้ามเนื้อมากขึ้น " มันก็ต้องอย่างนั้นซิ ก็นี่พวกเราอยู่ปี 5 แล้ว ท่าไม่เปลี่ยนแปลงบ้างก็ไม่รู้จะ

ว่าไงแล้ว " เฮอร์ไมโอนี่พูด ( บ่น ) ด้วยเสียงที่เบามากกับตัวเอง เมื่อเธอเช็ดตัวให้เขาเสร็จเธอจึงติกระดุมให้

มัลฟอยเหมือนเดิม แต่ไม่ทันที่เธอจะใส่ให้เขาเสร็จ มัลฟอยคว้าข้อมือของเธอไว้และพูดขึ้นว่า " เธอบ่นว่า

อะไรหรอเมื่อกี๊นี้ " " ป่าวนี่ฉันไม่ได้พูดอะไร " เธอรีบปฏิเสธ " มัลฟอยเธอเป็นไงบ้าง แล้วทำไมนายถึงไป

นอนตรงนั้นได้ แล้วเธอทำไมไม่กลับไปที่หอหละ รู้รึเปล่าถ้าเธอมานอนอยู่แบ…….." ไม่ทันที่เธอจะพูดจบ

มัลฟอยดึงมือเธอเข้ามาแล้วจูบเธออย่างนุ่มนวลเพื่อให้เธอหยุด เฮอร์ไมโอนี่ตกใจนิดหน่อยแต่เธอก็ไม่ว่าอะไร

มัลฟอยกระซิบถามข้างหูเฮอร์ไมโอนี่ว่า " เกรนเจอร์เธอเป็นห่วงฉันหรอ " เมื่อมัลฟอยพูดจบ เธอถึงกับหน้า

แดงขึ้นมาด้วยความอาย " เอ่อ….ฉะ ฉัน ป่าวซักหน่อย ก็นายเป็นนักเรียนของฮอกวอตส์เหมือนกับฉัน …

ฉันเลยช่วยเธอไง " " จริงหรอเกรนเจอร์ เธอคิดกับฉันแค่นี้หรอ " มัลฟอยพูดด้วยน้ำเสียงที่โศกเศร้า และ

เฮอร์ไมโอนี่ก็ได้เห็น ตัวตนจริงๆของมัลฟอย คนที่ดูอบอุ่นและแฝงไว้ด้วยความเศร้า เธอได้เห็นคนๆนั้นแล้ว

และเธอก็หลงรักคนๆนั้นเข้าอีกด้วย เธอไม่สามารถหยุดความคิดนี้ได้เลย แม้ว่าเธอพยามที่จะหยุดความคิดนี้

ไว้เพียงใดก็ตามมันก็ไม่มีทางยับยั้งได้แม้แต่น้อย เธอหลบตามัลฟอยที่ยังคงจ้องเธออยู่ เฮอร์ไมโอนี่เธอไม่

อยากตอบคำถามนั้นเลย เพราะเธอรู้ใจตัวเองดีว่าเธอรักมัลฟอยเข้าแล้ว แต่เธอยังไม่กล้าบอกเขาในตอนนี้

" ฉันว่าเธอนอนเถอะมัลฟอย เธอยังไม่สบายดีนะ พักซะหน่อย " เฮอร์ไมโอนี่พยามจะพูดให้น้ำเสียงเป็นปกติ

" ได้ซิ …….แต่เธอยังติดกระดุมให้ฉันไม่หมดเลยนะ ติดให้ฉันหน่อยซิ " มัลฟอยพูดอ้อนๆ ( ยังไงหละ )

เฮอร์ไมโอนี่จำใจติดกระดุมให้มัลฟอย และช่วยเขาใส่เสื้อคลุมอีกด้วย " วันนี้เธอนอนที่นี่แล้วกันนะ แล้ว

พรุ่งนี้ค่อยตื่นแต่เช้าแล้วค่อยกลับหอแล้วกัน " เฮอร์ไมโอนี่เสนอ " แล้วเธอหละจะนอนที่นี่ด้วยรึเปล่า "

มัลฟอยถามเธอ " นอนอยู่แล้วหละ " เฮอร์ไมโอนี่ตอบพลางหาผ้าที่สามารถปูเป็นที่นอนได้

แต่ทั้งคืนพวกเขาก็ไม่ได้นอนกันเลย พวกเขาคุยกันในเรื่องต่างๆ แต่แล้วอยู่ๆมัลฟอยก็จับข้อมือเธอ แล้วพูด

ขึ้นมาว่า " เธอคิดยังไงกับฉัน "

" ฉะ..ฉัน "

" ฉันอะไร "

" ………."

" ถ้าเธอเงียบแสดงว่าเธอชอบฉันนะ "

" ป่าวนะ "

" เธอคงเกลียดฉันซิ "

เมื่อเฮอร์ไมโอนี่เห็นท่าทางของมัลฟอยเริ่มกลับกลายเป็นคนที่มีความเศร้าแฝงอยู่อีกครั้ง เธอจึงคิดที่จะบอก

ความจริงว่าเธอชอบเขา แต่ไม่! เธอคิดหนทางที่จะบอกเขาได้ดีกว่าการพูด ( อิอิ )

เธอจึงยื่นหน้าเข้ามาใกล้มัลฟอย โดยที่เขาไม่ทันสังเกต แล้วเธอก็เป็นฝ่ายจูบเขาเสียเอง โดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว

ถึงแม้ว่าเขาจะตกใจอยู่บ้าง แต่เขาก็ยังยอมให้เธอจูบเขาต่อไป เมื่อการจูบที่ยาวนาน ( เหลือเกิน ) จบลง

เฮอร์ไมโอนี่จึงพูดว่า " นี่แหละคำตอบของฉัน "

มัลฟอยไม่พูดอะไรเขาได้แต่ยิ้ม เพราะเขามีความสุขจนไม่อยากพูดอะไรเลย ทั้งสองคนเริ่มรู้สึกง่วงจึงหลับกัน

ไปทั้งคู่

---------------------------------------------------------------------------

ความรู้สึกของฉัน

*********** 3 ************

" เดรโกตื่นเหอะๆ เราต้องรีบกลับแล้วนะ เดี๋ยวคนอื่นสงสัยนะ ตื่นๆ "

" เหอ……..ยังง่วงอยู่เลย ขอนอนต่อได้มั๊ย หาวววววว "

" ไม่ได้นะ เราต้องรีบกลับขึ้นหอ เร็วเหอะ "

" โอเคไปก็ได้ ………ฉันยอมทำเพื่อเธอนะเนี่ย "

ดังนั้นทั้งเฮอร์ไมโอนี่และมัลฟอยต่างเดินออกมาจากกระท่อมของแฮกริด เมื่อทั้งคู่เดินมาถึงปราสาท ทั้งคู่ไม่

พบใครเลยเพราะ ตอนนี้ยังเป็นเวลาเช้าอยู่ " งั้นเราแยกกันตรงนี้เลยนะ มัลฟอย เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าและจะ

เป็นเรื่องใหญ่อีก " เฮอร์ไมโอนี่พูดโดยไม่กล้าสบตามัลฟอย

" ได้….แล้วต่อไปความสัมพันธ์ของเราก็จะกลับไปเป็นเหมือนเดิมใช่มั๊ย เธอก็จะเกลียดฉันเหมือนเดิม " เมื่อเขา

พูดจบ เขาก็เดินจากไป เฮอร์ไมโอนี่อึ้งกับคำพูดของมัลฟอย เธอคิดจะปฏิเสธ แต่ไม่ทันเพราะตอนนี้มัลฟอย

เดินไปไกลจนลับตาเธอไปแล้ว

" ฉันคงได้แต่มองเธอเหมือนเดิม เรื่องเมื่อคืนมันคงเป็นแค่ความฝัน " มัลฟอยพูดอย่างเจ็บใจพลางใช้มือทุบ

กำแพง เมื่อเขาขึ้นไปถึงห้องของเขาแล้วเขาล้มตัวลงนอน ภายในห้องยังมีใครตื่นเลยแม้แต่คนเดียว มัลฟอย

เฝ้าแต่คิดเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นเมื่อคืน " แค่ความฝัน เลิกคิดได้แล้ว " เขาเตือนตัวเอง

ตั้งแต่วันนั้นมาทั้งเฮอร์ไมโอนี่และมัลฟอยทั้งคู่ต่างไม่ได้พูดคุยกันเลย เวลาเดินผ่านทั้งคู่ก็ไม่กล้าที่จะสบตากัน

มันเป็นอย่างนี้เป็นเวลานานมาก จนกระทั่ง

ณ ห้องโถง

นักเรียนทุกคนกำลังรับประทานอาหารเช้ากันอยู่ ดัมเบิลดอร์ลุกขึ้นยืนและประกาศว่า " อีก 2 วัน ก็จะถึงวัน

ครบรอบที่ฮอกวอตส์จะมีอายุครบ xxxx ปี ( ไม่รู้กี่ปีแหะ ) ดังนั้นเมื่อถึงวันงานห้องโถงใหญ่นี้จะถูกเปลี่ยนให้

เป็นสถานที่จัดงาน ดังนั้นฉันอยากจะให้นักเรียนทุกคนแต่งชุดแฟนซีเข้ามาร่วมงาน งานนี้จะจัดขึ้นเวลา

21.0 น ไปจนถึง 00.00 น. ( หรือ 24.00 น. อะ ไม่แน่ใจ ) และในวันพรุ่งนี้โรงเรียนจะอนุญาตให้นักเรียนทุก

ระดับชั้นสามารถไปซื้อชุดได้ที่ฮอกส์มี้ด………กินต่อเลยพวก " เมื่อดัมเบิลดอร์พูดจบนักเรียนทุกคนต่างรู้สึกตื่นเต้นและมีเสียงจากนักเรียนหญิงที่ปรึกษากันว่าจะใส่ชุดอะไรดังทั่วห้องโถง

และป้ายประกาศเรื่องงานฉลองที่ฮอกวอตส์มีอายุครบ xxxx ปี ก็ถูกติดทั่วปราสาท

" แฮร์รี่นายจะใส่ชุดอะไรหรอ " รอนถามแฮร์รี่ด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้น

" ไม่รู้สิ ฉันยังไม่ได้คิดเลย " แฮร์รี่ตอบรอน

" แล้วเธอหละ " รอนถามเฮอร์ไมโอนี่

" ………. "

" เฮอร์ไม่โอนี่! " รอนตะโกน

" เหม่ออะไรอยู่ได้ ฉันเห็นเธอเป็นแบบนี้มาหลายวันแล้วนะ " รอนถามอีก

" อ้อ….รอนเธอถามฉันว่าอะไรหรอ คือเมื่อกี๊ฉันกำลังคิดเรื่องวันงานหนะ " เฮอร์ไมโอนี่โกหก ตอนนี้เธอกำลัง

คิดเรื่องมัลฟอยอยู่ เธอยังรู้สึกผิดที่พูดกับมัลฟอยแบบนั้น

" ฉันถามว่าวันงานเธอจะใส่ชุดอะไร " รอนย้ำ

" บอกให้โง่ซิ ฉันจะบอกเธอทำไมเล่า เดี๋ยววันงานเธอก็เห็นเอง " เฮอร์ไมโอนี่ตอบ

เมื่อเฮอร์ไมโอนี่พูดจบทั้งสามจึงเดินกลับหอ

วันรุ่งขึ้น

" แฮร์รี่ ตื่นๆ วันนี้เราต้องไปฮอกส์มี้ดกันนะ " รอนปลุกแฮร์รี่แต่เช้า

" รู้แล้วๆ " แฮร์รี่ทนเสียงรอนไม่ไหวจึงต้องรีบตื่น

เมื่อทั้งสองลงมาก็พบเฮอร์ไมโอนี่นั่งอยู่บนโซฟาตัวโปรด

" วันนี้ฉันไม่ไปกับพวกเธอนะ " เฮอร์ไมโอนี่รีบบอกเมื่อเห็นทั้งคู่ลงมา

" ทำไมหละ " แฮร์รี่ถามอย่างสงสัย

" ก็….คือฉันมีธุระนิดหน่อย เอ่อ ฉันไปก่อนนะ " เมื่อเธอพูดจบเธอก็รีบวิ่งขึ้นไปทางหอนอนหญิงทันที โดยทิ้ง

ให้แฮร์รี่และรอนยืนงงอยู่

---------------------- ทางด้านหอนอนหญิง ---------------------

เฮอร์ไมโอนี่เธอรีบวิ่งขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ภายในห้องไม่มีใครอยู่แล้วเพราะ ทุกคนไปซื้อชุดกันที่ฮอกส์มี้ด

เฮอร์ไมโอนี่เธอรีบเปิดหีบเสื้อผ้าของเธอ ภายในหีบมีผ้าเนื้อบางสีผ้าอ่อนและสีขาวผืนใหญ่อยู่ภายใน นอก

จากผ้าสองผืนนั้นแล้ว ข้างๆยังมีขวดแก้วใสภายในมีกากเพชรสีเงินอยู่ เธอหยิบมันทั้งหมดมาวางไว้บนเตียง

เธอคิดไว้แล้วว่าเธอจะตัดชุดอะไรเพื่อใส่ในงานคืนพรุ่งนี้ดี ดังนั้นเธอจึงลงมือใช้ไม้กายสิทธิ์ของเธอเสกแบบชุด

ขึ้นมาและยังใช้ไม้กายสิทธิ์เสกผ้าเหล่านั้นให้กลายเป็นชุดตามที่เธอต้องการ เธอใช้เวลาแค่ครึ่งวันในการตัดชุด

และเมื่อเธอตัดชุดเสร็จแล้ว เธอจึงจัดการเก็บชุดนั้นใส่หีบแอบไว้เป็นอย่างดี

---------------------------------------------------------------------------

ความรู้สึกของฉัน

********** 4 **********

เช้าวันรุ่งขึ้น

นักเรียนทุกคนต่างพากันตื่นเต้นเพราะวันนี้จะมีการจัดงานฉลองที่ฮอกวอตส์จะมีอายุครบ xxxx ปี วันนี้แต่ละ

คาบเรียนจะมีเวลาเรียนน้อยลงอีกคบละ 10 นาที เพราะเวลาที่เหลือนั้นจัดไว้ให้สำหรับนักเรียนได้เตรียมตัวใน

งานคืนนี้ ดูเหมือนว่านักเรียนส่วนใหญ่จะไม่มีกะจิตกะใจเรียนซักเท่าไหร่เพราะแต่ละคนต่างก็อดคืดไม่ได้ว่า

งานคืนนี้จะยิ่งใหญ่ขนาดไหน

กริ๊ง………….ง

เสียงกระดิ่งดังขึ้นแสดงให้รู้ว่า นักเรียนทุกคนสามารถกลับขึ้นหอของตัวเองได้ เพื่อไปเตรียมตัวสำหรับงานคืนนี้

ได้แล้ว ศาสตราจารย์มักกอนนากัลประกาศให้นักเรียนทุกคนได้รู้ว่า ประตูห้องโถงจะเปิดในเวลา 21.00 น.

เมื่อนักเรียนทุกคนรู้แล้วจึงรีบเดินขึ้นของตนเองด้วยความรวดเร็ว แฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่ ตอนนี้พวกเขา

หยุดอยู่ที่ห้องนั่งเล่นรวมของกริฟฟินดอร์แล้ว

" อืม…..เฮอร์ไมโอนี่เดี๋ยวตอน 2 ทุ่มครึ่ง ฉันกับรอนจะมารอเธออยู่ที่นี่นะ " แฮร์รี่พูด

" ได้ " เฮอร์ไมโอนี่ตอบสั้นๆ

" แล้วเจอกัน " รอนพูดทิ้งท้าย เมื่อสิ้นเสียงรอนทั้งสามจึงเดินขึ้นห้องของตัวเอง

------------------------------ หอนอนชาย -----------------------------

" แฮร์รี่ นายว่าแฮอร์ไมโอนี่จะแต่งเป็นอะไรหรอ " รอนพูดพลางนึกไปด้วย

" ไม่รู้สิ เจ้าหญิงในนิทานมั๊ง "

" แนว่าคงแต่งเป็นศาสตราจารย์มักกอนนากัลแหงเลย "

" ฉันว่าเธอคงสวยมากแน่ๆ "

" อะไรนะแฮร์รี่ นายพูดว่าไงนะ "

" ป่าวๆ ฉันไม่ได้พูดอะไรนี่ แต่งตัวต่อเหอะ "

" อะไรของเค๊า " รอนคิด

" รอนแต่งตัวเสร็จยัง " แฮร์รี่เรียกรอน

" เดี๋ยวๆ เกือบเสร็จแล้ว " รอนตะโกน

" 2 ทุ่มแล้วนะ " แฮร์รี่ตะโกนกลับไป

" เออๆ เสร็จแล้ว "

เมื่อแฮร์รี่และรอนแต่งตัวเสร็จแล้ว ทั้งคู่จึงลงมารอเฮอร์ไมโอนี่ที่โซฟาตัวโปรดของทั้งคู่ ไม่นานนักทั้งคู่ก็ได้ยิน

เสียงฝีเท้าของคนเดินลงมา ทั้งรอนและแฮร์รี่เงยหน้าขึ้นมา และแล้วก็ปรากฏร่างของหญิงสาว นามว่า

ปาราวตี

" โถ่ นึกว่าเฮอร์ไมโอนี่ " แฮร์รี่พูดออกมาด้วยท่าทีผิดหวัง

" อ๋อ….เฮอร์ไมโอนี่หรอ เดี๋ยวคงลงมามั๊ง " ปาราวตีตอบ

" ว่าแต่ เธอแต่งเป็นอะไรหนะปาราวตี " รอนถาม

" ก็เจ้าหญิงไง เธอดูไม่ออกหรอ "

" อ้าวหรอ เจ้าหญิงหรอ "

" ทำไม มันไม่ดีตรงไหน "

" ป่าวๆ เธอรีบไปเถอะเดี๋ยวไม่ทันนะ "

เมื่อรอนพูดจบ ปาราวตีก็เดินออกไปทันที เพราะเธอขี้เกียจเถียงกับรอน ทั้งรอนและแฮร์รี่ก็ยังคงก้มหน้าก้มตา

รอเวลาที่เฮอร์ไมโอนี่ลงมา

" หวัดดีรอน แฮร์รี่ "

" คราวนี้ใครอีกหละ " รอนพูดพลางเงยหน้าขึ้นมาดู

" เฮอร์ไมโอนี่ " รอนว่า

เมื่อแฮร์รี่ได้ยินเสียงรอนพูดว่าเฮอร์ไมโอนี่เขาจึงเงยหน้าขึ้นมาดูบ้าง

" เฮอร์……….. " เสียงแฮร์รี่ขาดหายไป

" ทำไม เป็นอะไรไปทั้งคู่ " เออร์ไมโอนี่ถามพลางสงสัย

เฮอร์ไมแต่งเป็นแฟร์รี่ เธอสวยมากขนาดแฮร์รี่และรอนยังมองเธอค้างเป็นเวลานาน ชุดของเธอทำมาจากผ้าสี

ฟ้าบางเบา ลายที่ชุดของเธอเป็นลายดอกไม้ ลายเหล่านั้นถูกวาดขึ้นมาด้วยกากเพชร มันทำให้ลายเหล่านั้น

ระยิบระยับเมื่อต้องแสงไฟ ที่ด้านหลังของเธอยังมีปีกเหมือนผีเสื้ออีกด้วย ปีกนั้นทำขึ้นมาจากผ้าสีขาวบางและ

ปีกนั้นยังประดับด้วยกากเพชร ผมของเธอไม่ฟูอีกแล้ว ตอนนี้ผมของเธอเหยีดตรง เธอปล่อยให้ผมของเธอยาว

ลงมาเกือบถึงเอว รอนและแฮร์รี่ไม่เคยรู้เลยว่าผมของเธอยาวเกือบถึงเอวแล้ว เพราะปกติผมของเธอจะฟู แต่

เมื่อมันเหยียดตรงแล้ว มันจะดูยาวมากกว่าเดิม เธอใช้ริบบิ้นสีใสผูกผมของเธอ เธอผูกมันให้อยู่ตรงเกือบถึง

ปลายผม และเส้นผมของเธอแฮร์รี่สังเกตได้ว่ามันยังมีกากเพชรอยู่อีกด้วย เธอดูสวยมากเมื่ออยู่ในชุดนี้

" นี่ๆเป็นอะไรกันอะ ทั้งคู่ " เฮอร์ไมโอนี่ถามเมื่อเธอเห็นทั้งคู่เงียบไปนาน

" อ๋อ….ป่าวๆ " รอนรีบปฏิเสธ

" เธอสวยมากนะวันนี้ " แฮร์รี่ชมเธอ

" อืม….เธอ สวย " รอนยังคงมีอาการค้างหลงเหลืออยู่

" ขอบใจ " เฮอร์ไมโอนี่พูดขณะที่หน้าของเธอเริ่มเป็นสีชมพูน้อยๆ

" นี่เธอสองคนแต่งเป็นเจ้าชายกันหรอเนี่ย " เฮอร์ไมโอนี่ถาม

" อืม " รอนตอบสั้นๆ เขายังงงอยู่ว่าคนที่ยืนข้างเขาคือเฮอร์ไมโอนี่จริงๆ

" รีบไปกันเหอะ " แฮร์รี่ชวน

ทั้งสามคนจึงเดินไปร่วมงาน ระหว่างทางเดิน เมื่อมีคนเดินผ่านเฮอร์ไมโอนี่ก็มีแต่คนมองเธอ ซึ่งมันทำให้เธอ

ประหม่าเล็กน้อย

เมื่อทั้งสามคนเดินมาถึงหน้าประตูห้องโถงพวกเขาก็เห็นว่ามีคนแต่งตัวหล่อๆสวยๆมาเยอะแยะ แต่ก็มีบางพวก

ที่แต่งตัวประหลาดๆ น่ากลัวๆบ้างก็มี หนึ่งในนั้นก็คงหนีไม่พ้น เฟร็ดกับจอร์จ เมื่อเฟร็ดและจอ์จเห็นว่ารอนมา

แล้ว พวกเขาจึงเดินเข้าไปทักรอน

" เฮ้ รอน " เฟร็ดทัก

" ไง " รอนตอบสั้นๆเพราะเขาไม่อยากเป็นเป้าสายตา เพราะชุดที่เฟร็ดและจอร์จแต่ก็ทำให้เขาลำบากใจไม่น้อย

" หล่อขึ้นเยอะนี่ น้องชาย " จอร์จเสริม

" อยู่แล้ว " รอนกล่าว

" เดี๋ยวโดน….น ปากนะปาก " จอร์จขู่

" หวัดดีแฮร์รี่ " เฟร็ดทักแฮร์รี่

" หวัดดี เฟร็ด "

" อ้าว…..แล้วนั่นใคร " เฟร็ดถามพลางชี้ให้แฮร์รี่และรอนดู

" สวยดี " เฟร็ดและจอร์จพูดพร้อมกัน

" พี่สองคนนี่ไม่ได้เรื่องเลย จำไม่ได้จริงๆหรอ เฮอร์ไมโอนี่ไง " รอนตอบ

" เฮอร์ไมโอนี่ " เฟร็ดและจอร์จพูดพร้อมกันอีกครั้ง

" ทำไมหละ ฉันดูแปลกมากเลยหรอ " เฮอร์ไมโอนี่ถามทั้งคู่

" มากเลย " จอร์จตอบ

" เอ่อฉันว่าฉันไปก่อนดีกว่า ประตูจะเปิดแล้วเดี๋ยวฉันไม่ได้เข้าเป็นคนแรกอีก…….บาย " เมื่อเฟร็ดพูดจบเขาก็

วิ่งไปทันที

" รอฉันด้วย " จอร์จตะโกนไล่หลังไป แล้วเขาก็วิ่งไปอีกคน

เมื่อประตูห้องโถงเปิด นักเรียนแต่ละคนก็เริ่มเดินเข้าไป ภายในห้องโถงดูสวยงามมาก โต๊ะยาวทั้งสี่โต๊ะตอนนี้

มันหายไปแล้ว มันกลายเป็นโต๊ะตัวเล็กๆหลายร้อยตัวแทน แต่ละโต๊ะนั่งได้ประมาณ 15 คน และยังประดับ

ด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ ตามพุ่มไม้มีแสงประกายระยิบระยับ มีดอกไม้สีสันสวยงามอยู่ตามพุ่มไม้ และดอกไม้

เหล่านั้นยังส่งกลิ่นหอมอีกด้วย บนพื้นอบอวลไปด้วยควันสีขาว บนเพดานห้องโถงถูกเนรมิตให้เป็นท้องฟ้ายาม

ราตรีมีดวงดาวคอยทอแสงลงมายังพื้นเบื้องล่าง บรรยากาศในค่ำคืนนี้ช่างเข้ากับชุดของเฮอร์ไมโอนี่เป็นอย่าง

ดี เธอยิ่งดูโดดเด่นขึ้นอีกเมื่อเธอได้อยู่ในห้องโถงแห่งนี้ สายตานับร้อยจ้องมองดูเธอดั่งเธอเป็นเทพธิดาผู้ปกปัก

รักษาสถานที่แห่งนี้ นักเรียนกริฟฟินดอร์บางคนยังจำไม่ได้ว่าเธอคนนี้คือเฮอร์ไมโอนี่ นักเรียนคนอื่นยิ่งงงไป

ใหญ่ว่าเธอเป็นใคร

ตอนนี้ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์เข้ามาในงานแล้ว นักเรียนทุกคนจึงเดินไปนั่งโต๊ะที่เตรียมไว้ หลายคนยังคงจ้อง

มองเฮอร์ไมโอนี่อยู่ และหนึ่งในนั้นก็หนีไม่พ้นมัลฟอย เข้าจ้องมองเฮอร์ไมโอนี่มานานแล้ว วันนี้ตัวเขาเองแต่ง

ตัวเป็นเจ้าชาย เขาเหมาะกับชุดที่ใส่มาก แว็บแรกที่เขาเห็นเฮอร์ไมโอนี่เขาเองก็ยังแปลกใจมากว่าทำไมผมเธอ

ถึงได้ตรงและยาวขนาดนี้ แต่คำตอบก็ตามมาไม่ช้า เขารู้ว่าคนฉลาดอย่างเฮอร์ไมโอนี่สามารถทำได้โดยไม่ยาก

ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ลุกขึ้นจากที่นั่งของเขาที่อยู่เหนือขึ้นไป

" ยินดีต้อนรับนักเรียนทุกคนเข้าสู่งานฉลองของฮอกวอตส์ นักเรียนทุกคนให้ความร่วมมือได้ดีมาก วันนี้

ห้องโถงของเราดูแปลกตาไปไม่น้อย มันถูกเนรมิตขึ้น และถ้าสังเกตดีๆจะมีนักเรียนหญิงคนหนึ่งแต่งชุดได้เข้า

กับบรรยากาศภายในห้องนี้ได้ดีเหลือเกิน " เมื่อพูดถึงตรงนี้ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์หันหน้ามาทางที่เฮอร์ไมโอนี่

นั่งอยู่ นักเรียนหลายคนก็รู้ว่าที่ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์พูดถึง ก็คือเออร์ไมโอนี่ และศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์

จึงพูดต่อว่า " งานภายในวันนี้เราได้จัดให้มีการเต้นรำกัน ( พูดต่อว่าไงดี : ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์คิด ) เพื่อ

ไม่ให้เป็นการเสียเวลาเรามาเต้นรำกันเลยดีกว่า " เมื่อศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์พูดจบก็มีแสงไฟส่องเผยให้เห็น

พื้นที่โล่งกลางห้องโถง

แฮร์รี่ชวนเออร์ไมโอนี่เต้นรำด้วย ซึ่งเธอก็ไม่ปฏิเสธส่วนมัลฟอยนั้น เขาเต้นรำคู่เพนซี่ เขามักจะมองมาทาง

เฮอร์ไมโอนี่อยู่เสมอๆ ซึ่งนั่นก็ทำให้เขาปวดใจอยู่ไม่น้อย

แต่แล้วเรื่อที่ไม่มีใครนึกถึงก็เกิดขึ้น……..

เมื่อเพลงที่ 2 บรรเลงจบ ก็เกิดแสงสีฟ้าขึ้นกลางห้องโถง ภายใต้แสงสีฟ้านั้นปรากฏร่างของชายคนหนึ่งและเมื่อ

แสงสีฟ้านั้นจางหาย นักเรียนและอาจารย์ทุกคนก็ได้เห็น คาร์คารอฟ

ตอนนี้เขาดูผอมลงกว่าเดิมมาก เขาเข้ามาในฮอกวอตส์ได้อย่างไร ( เพราะเราก็ไม่รู้ ) คาร์คารอฟเงยหน้าขึ้นมา

และพูดว่า

" เดรโก….เจ้ารู้มั๊ยว่าพ่อของเจ้าทำข้าแสบนัก เจ้าต้องชดใช้แทนพ่อเจ้า " เมื่อคาร์คารอฟพูดจบเขาก็ยกไม้

กายสิทธิ์ขึ้นมา ชี้มาที่มัลฟอย ตอนนี้มัลฟอยทำอะไรไม่ถูกแล้ว นักเรียนทุกคนก็ยังงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

" ครูซิโอ " คาร์คารอฟพูดขึ้น คาถานั้นกระทบถูกพื้นก่อนหนึ่งครั้งก่อนถูกมัลฟอยเข้าเต็ม นั่นทำให้เขาล้มลง

ไปกองกับพื้นทันที ดัมเบิลดอร์ไม่รอช้า เขาจึงเสกคาถาใส่คาร์คารอฟเช่นกัน นั่นก็ทำให้คาร์คารอฟหมดสติไป

เออร์ไมโอนี่รีบวิ่งไปหามัลฟอย เธอยกศรีษะเขามาวางบนตักเธอ

" เดรโก เดรโก " เธอเรียก พลางน้ำตาเริ่มไหล

" … "

ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองจากเขา

เออร์ไมโอนี่เธอยังคงเรียกเขาต่อไป

{ เสียงนี้….ใช่ฉันจำได้ เสียงของเธอของเฮอร์ไมโอนี่ คนรักของฉัน ฉันอยากมองเธออีกสักครั้งจังเลย แต่ทำไม

มันเจ็บ…เจ็บจัง…………….แต่ แต่ฉันจะมองเธอ } ความคิดของมัลฟอย

มัลฟอยลืมตาขึ้นแล้ว

" เฮอร์ไมโอนี่ " เขาเรียก

" เดรโก " เฮอร์ไมโอนี่เรียกเขา ตอนนี้หน้าของเธอซุกอยู่ที่อกของมัลฟอยแล้วแต่เธอก็ยังร้องไห้ไม่หยุด มัลฟอย

เอื้อมมือมากอดเธอ มัลฟอยรู้ดีว่าตัวเองไม่เหลือเวลาแล้วเขาจึงตัดสินใจ……

" ศาสตราจารย์ค่ะ ช่วยเดรโกที เขาแย่แล้วนะค่ะ " เฮอร์ไมโอนี่รีบบอกหลังจากที่เธอเงยหน้าขึ้นมาแล้ว

" ไม่ต้องครับ ศาสตราจารย์ " มัลฟอยรีบบอก ส่วนศาสตราจารย์ทุกคนต่างรู้ดีว่าพวกเขาไม่สามารถช่วยได้

ตอนนี้มัลฟอยและเฮอร์ไมโอนี่อยู่กลางห้องโถง ทุกสายตามองมาที่เขาและเธอ แฮร์รี่และรอนยังงงกับเหตุการณ์

ที่เกิดขึ้น ทั้งคู่งงมากว่าเฮอร์ไมโอนี่กับมัลฟอยสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ทั้งคู่ก็ยังไม่ได้ถามเธอในตอนนั้น พวก

เขายังคงเฝ้ามองทั้งคู่ที่อยู่กลางห้องโถง

{ ฉันจะบอกเธอได้มั๊ยนะ ท่าฉันบอกเธอไปเธอจะโกรธมั๊ย } มัลฟอยคิด และเขาก็ตัดสินใจได้ เขาจึงพูดมัน

ออกไป

" เฮอร์ไมโอนี่ ฉันรักเธอ "

เฮอร์ไมโอนี่ ช็อคไปชั่วขณะ แต่เธอก็ตอบไปว่า

" ฉันก็รักเธอ เดรโก เธออย่าจากฉันไปนะ " เธอพูด ตอนนี้น้ำตาหยดหนึ่งของเธอไหลลงไปที่มือของมัลฟอย

" ดีใจจัง……….ฉันมีของอย่างนึงให้เธอ " เขาพูดพลางเอามือสอดเข้าไปในเสื้อคลุม เขาหยิบสร้อยคอที่ตรง

กลางมีจี้รูปหัวใจ

" ฉันอยากให้เธอใส่มันตลอดเวลา ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีกแต่ใจของฉันจะอยู่กับเธอตลอดไป " เมื่อ

มัลฟอยพูดจบ สติของเขาก็ดับวูบลงไปทันที เขาตาย แต่สีหน้ายังมีรอยยิ้ม ซึ่งมันแสดงให้รู้ว่าเขาตายอย่างมี

ความสุข

" เดรโก " เฮอร์ไมโอนี่ร้อง น้ำตาไหลอย่างไม่มีทางหยุด เธอเศร้ามาก คนรักของเธอตายไปต่อหน้าต่อตา

" ไม่นะ เดรโก เธอต้องอยู่กับฉันซิ " เธอร้องไห้หนักขึ้น คนรอบข้างบางคนน้ำตาไหลไปด้วย

" ไม่นะ ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย "

---------------------------------------------------------------------------

ภาคต่อคือ "รักต้องห้าม"