*****1*****

รถไฟด่วนฮอกวอตส์เคลื่อนตัวออกจากชานชาลาที่เก้าเศษสามส่วนสี่ของสถานีรถไฟคิงครอสต์ แฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่ ที่เพิ่งจะร่ำลากับบรรดาสมาชิกภาคีที่แห่กันมาส่งพวกเขาเสร็จ เริ่มยืนโงนเงนไปมาตามจังหวะของรถไฟที่เร่งความเร็วขึ้น รอนกำลังอึกอักเนื่องจากพยายามหาคำพูดที่จะบอกแฮร์รี่ว่า เขากับเฮอร์ไมโอนี่ต้องไปรับคำสั่งจากประธานนักเรียนชาย-หญิงที่ตู้ของพรีเฟ็ค และจะรีบกลับมาทีหลัง

เฮอร์ไมโอนี่เดินนำหน้ารอนไปทางหัวรถจักร เมื่อเธอเปิดประตูตู้พรีเฟ็คเข้าไป ก็ปรากฏว่ามีพรีเฟ็คของบ้านอื่นมารออยู่บ้างแล้ว สายตาของเธอไปสะดุดอยู่ที่พรีเฟ็คบ้านสลิธีริน หัวใจของเด็กหญิงกระตุกขึ้นด้วยความดีใจ หน้าแดงขึ้นมาทันทีอย่างช่วยไม่ได้ เธอเกือบจะยิ้มออกมาอยู่แล้วถ้าไม่บังเอิญเหลือบไปเห็น แพนซี่ พาร์กินสัน ที่เดาได้ไม่ยากว่าเป็นพรีเฟ็คอีกคนหนึ่งของบ้านสลิธีรินกำลังคล้องแขนมัลฟอยอยู่อย่างแสดงความเป็นเจ้าของ พลางยืดอกอย่างอวดเบ่ง เฮอร์ไมโอนี่หน้าบึ้งทันที มัลฟอยหันไปมองผู้มาเยือนรายใหม่ เมื่อเห็นว่าเป็นเฮอร์ไมโอนี่ ก็รู้สึกพึงพอใจ เขาคาดการณ์ไว้แล้วว่าเธอจะต้องได้เป็นพรีเฟ็คแน่ๆ
“เข้าไปสิเฮอร์ไมโอนี่ ยืนตะลึงอะไรอยู่ล่ะ” เสียงรอนลอดเข้ามาจากทางด้านหลังของเด็กหญิง มัลฟอยเบ้หน้าทันทีโดยไม่ต้องรอให้เห็นหน้าเจ้าของเสียงนั้น
“เชอะ! เจ้าพวกหัวแดง” เขาพ่นลมหายใจอย่างดูหมิ่น มีแพนซี่หัวเราะคิกคักเป็นลูกคู่อยู่ข้างๆ รอนหน้าแดง เขาก้าวพรวดเข้ามาประจันหน้า แล้วโต้กลับ
“แล้วมันหนักส่วนไหนของนายกัน!” มัลฟอยหรี่ตามองรอนอย่างดูถูก
“ฉันไม่แปลกใจเท่าไหร่หรอกนะ สำหรับยายหนอนหนังสือเกรนเจอร์..แต่สำหรับนายนี่สิ.....” แพนซี่หัวเราะคิกคักอย่างออกนอกหน้ายิ่งกว่าเดิม เฮอร์ไมโอนี่ที่อารมณ์ไม่ดีกับท่าทางของแพนซี่อยู่แล้ว ยิ่งรู้สึกฉุนโกรธมากขึ้น ก่อนที่รอนจะได้พูดอะไร เธอก็สวนกลับทันควัน
“แล้วนายจะทำไม! แม่พาร์กินสันหน้าหงิกของนายไม่น่าจะได้เป็นเสียยิ่งกว่าอีก!” เด็กหญิงจ้องหน้าเขาเขม็ง มัลฟอยหันขวับมาจ้องหน้าเธอตอบ เขาโมโหที่เฮอร์ไมโอนี่ปกป้องรอน แต่ยังไม่ทันจะได้ถกเถียงอะไรกันต่อ ประธานนักเรียนก็เดินเข้ามาพอดี เป็นอันจบศึกปะทะคารมย่อยๆ ของพวกเขาไปได้โดยปริยาย
มัลฟอยแอบส่งสายตาตำหนิไปให้เฮอร์ไมโอนี่ แต่เด็กหญิงกลับเชิดคอขึ้นแล้วทำหน้าตึงใส่เขา และไม่หันกลับไปมองเขาอีกเลย เป็นผลให้มัลฟอยไม่พอใจมากยิ่งขึ้น
หลังจากที่ประธานนักเรียนได้ชี้แจงและมอบหมายหน้าที่ต่างๆ ให้กับพรีเฟ็คทุกคนได้รับทราบเป็นที่เรียบร้อยแล้ว พวกเขาก็พากันแยกย้ายกลับตู้รถไฟของตน เฮอร์ไมโอนี่ลากรอนออกมาจากตู้พรีเฟ็คอย่างรวดเร็ว เธอไม่อยากเห็นหน้ามัลฟอยที่มีแพนซี่เกาะเหมือนเห็บอยู่ข้างๆ นานกว่านี้อีก
“โอ๊ย! เธอจะรีบไปไหนนักหนาน่ะ เฮอร์ไมโอนี่!!” รอนประท้วง แต่เฮอร์ไมโอนี่ก็ไม่ได้ตอบอะไร เธอเดินจ้ำอ้าวต่อไปอย่างไม่ฟังเสียง เด็กหญิงคิดว่านี่ช่างเป็นการพบกันที่ไม่น่าประทับใจเอาเสียเลย หลังจากที่พวกเขามีความทรงจำที่ดีร่วมกันในช่วงปิดเทอมที่ผ่านมา เฮอร์ไมโอนี่คิดว่ามัลฟอยน่าจะทำตัวดีมากกว่านี้ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้คาดหวังอะไรมากสำหรับเขา แต่อย่างน้อยเธอคิดว่าเขาก็น่าจะสงบปากสงบคำลงบ้างก็ยังดี
เฮอร์ไมโอนี่เดินจูงรอนที่เดินหน้าแดงตามไปอย่างงงๆ ภายใต้สายตาอันไม่พอใจของมัลฟอย เขาหรี่ตามองรอนอย่างประสงค์ร้าย ก่อนจะสะบัดผ้าคลุมเดินหนีแพนซี่ไปยังตู้ของตน

มัลฟอยกระแทกตัวลงนั่งอย่างหงุดหงิดที่ม้านั่งฝั่งตรงข้ามลูกสมุนปัญญานิ่มทั้งสองของเขา แครบและกอยล์ที่กำลังเมามันกับขนมตรงหน้าหยุดชะงักทันทีที่เห็นท่าทางฮึดฮัดนั่น จนขนมหล่นลงจากมือ มันกลิ้งไปถูกเท้าของมัลฟอยเข้า เขาหันขวับมาจ้องหน้าทั้งสองอย่างดุเดือด แล้วใช้เท้าบดขยี้ขนมชิ้นนั้นอย่างระบายอารมณ์ แครบกับกอยล์เห็นดังนั้นก็ตัวสั่น เริ่มหวาดหวั่นกับอารมณ์ของลูกพี่ขึ้นมาทันที จู่ๆ มัลฟอยก็ลุดพรวดขึ้น ทั้งสองผวาจนถุงขนมหล่นกระจาย มัลฟอยเหลือบตามองอย่างดูแคลน แล้วออกคำสั่ง
“ตามฉันมา เจ้าพวกสมองนิ่ม ฉันจะไประบายอารมณ์กับเจ้าหัวแผลเป็นซักหน่อย” ว่าจบเขาก็ก้าวนำออกไปจากตู้ทันที โดยมีสองสมุนรีบลุกลี้ลุกลนตามออกมาด้วย
มัลฟอยเดินหาตู้ของพวกแฮร์รี่อย่างหงุดหงิด เขาพยายามสรรหาคำพูดเผ็ดร้อนต่างๆ เพื่อจะเสียดสีพวกนั้นให้หายโมโห โดยคาดว่าจะเป็นการทำโทษเฮอร์ไมโอนี่ที่ทำท่าทางกับเขาแบบนั้น
เมื่อพบตู้ของพวกแฮร์รี่ เด็กชายก็เปิดประตูพรวดเข้าไปทันที เขาเริ่มพูดจาร้ายกาจใส่แฮร์รี่ต่างๆ นานา เท่าที่จะนึกได้ แต่เมื่อแฮร์รี่ตอบกลับมา แล้วเฮอร์ไมโอนี่ร่วมวงหัวเราะไปกับเพื่อนๆ ของเธอด้วย ทำให้เขาโกรธจัดยิ่งขึ้น แต่เขาก็ยังคงควบคุมอารมณ์ได้ แล้วทำเป็นยกมุมปากยิ้มเยาะพวกนั้นอย่างไว้เชิง ตามด้วยคำพูดที่เขาคาดว่าจะเสียดแทงมิตรภาพของพวกแฮร์รี่
“บอกฉันหน่อย รู้สึกยังไงบ้างที่ต้องเป็นที่สองรองจากวิสลีย์ ฮึ พอตเตอร์” เขาถาม
“หุบปากนะมัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงห้วน มัลฟอยหันไปมองเธอด้วยสายตาที่มีแต่เฮอร์ไมโอนี่เท่านั้นที่จะเข้าใจความหมาย เขาทำเป็นไม่ใส่ใจและหันกลับไปพูดถากถางแฮร์รี่ต่อ
“ดูเหมือนฉันจะแตะถูกจุดสะเทือนใจล่ะสิ” เขาตอบแล้วยิ้มหยัน “เอาละคอยระวังตัวให้ดีก็แล้วกัน พอตเตอร์ เพราะว่าฉันจะคอยติดตามนายทุกฝีก้าวเหมือนหมาเลย เผื่อว่านายจะก้าวออกนอกกฎ”
“ออกไป!” เฮอร์ไมโอนี่ไล่ พลางลุกขึ้นยืน ทั้งสองประสานสายตากันแว่บหนึ่ง มัลฟอยหันไปมองหน้าแฮร์รี่ด้วยสายตามุ่งร้ายเป็นครั้งสุดท้ายแล้วจากไปพร้อมเสียงหัวเราะเยาะหยันที่ร้ายกาจเป็นที่สุดสำหรับความรู้สึกของเฮอร์ไมโอนี่ เธอกระแทกบานประตูปิดดังลั่นตามหลังพวกเขา มัลฟอยหันขวับกลับไปมองอย่างโกรธจัด เห็นได้ชัดว่าการเข้ามาหาเรื่องพวกเพื่อนของเฮอร์ไมโอนี่นั้น ไม่ได้ทำให้อารมณ์เขาดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย หนำซ้ำกลับทำให้เขารู้สึกขุ่นมัวยิ่งกว่าเดิมเสียอีก เมื่อเฮอร์ไมโอนี่ลุกขึ้นมาปกป้องเพื่อนๆ ของเธออย่างออกนอกหน้า เขายืนจ้องประตูที่ปิดสนิท กัดกรามอย่างเคียดแค้น ก่อนจะคำรามออกมาเบาๆ
“แกต้องเห็นดีกับฉันแน่เจ้าพอตเตอร์!”

.............................................................................................

ในที่สุดเมื่อรถไฟใกล้จะถึงฮอกวอตส์ รอนและเฮอร์ไมโอนี่ต้องไปทำหน้าที่ของพรีเฟ็ค ทำให้เธอต้องเผชิญหน้ากับมัลฟอยอีกครั้ง เด็กหญิงก้มหน้าหลบทันทีที่เห็นสายตาอันคมกริบของอีกฝ่ายกำลังจ้องเขม็งมาที่เธออย่างโกรธเกรี้ยว
เฮอร์ไมโอนี่รู้ดีว่าเธอไม่ควรไปออกอารมณ์ใส่เขาขนาดนั้น แต่เธอไม่พอใจเรื่องแพนซี่ และที่สำคัญ เธอโกรธที่มัลฟอยไม่เลิกราวีเพื่อนสนิททั้งสองของเธอเสียที และจากคำพูดของเขาเมื่อครู่ ทำให้เธอกลัวว่าเขาจะรู้ความลับของภาคีและซิเรียส แบล๊ก อีกด้วย
ฝูงเด็กนักเรียนที่เบียดเสียดกันบนตู้ชุลมุนเสียจนไม่มีใครทันสังเกตเห็นว่า ตอนนี้มัลฟอยได้เดินมาถึงตัวเฮอร์ไมโอนี่แล้ว เขาบีบแขนเธอแรงๆ แล้วจ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง เฮอร์ไมโอนี่ไม่กล้าสู้สายตาเขาประกอบกับเกรงว่าคนอื่นจะสังเกตเห็น เธอลนลานกวาดสายตามองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง มัลฟอยกระชากแขนเด็กหญิงเข้าไปที่ตู้ว่างด้านหลังอย่างรวดเร็วแล้วล็อคประตูทันที
“นายทำอะไร!” เฮอร์ไมโอนี่ตะคอกอย่างไม่พอใจ
“น่าประทับใจเหลือเกินนะ หลังจากไม่ได้เจอกันตั้งนาน” มัลฟอยลากเสียงยานคาง มองเธออย่างตัดพ้อระคนโกรธ เฮอร์ไมโอนี่ไม่ตอบ เธอทำท่าจะเปิดประตูออกไป แต่มัลฟอยตะปบมือของเธอไว้ได้ก่อนแล้วดันเธอไปจนชิดกำแพง
“ปล่อยฉันออกไปนะ!” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างมีโมโห
“ต้องปกป้องกันออกนอกหน้าขนาดนั้นเลยใช่มั๊ย” เขาไม่สนใจท่าทางของเธอ กลับถามเธอเสียงเครียด
“ก็นายอยากมาหาเรื่องเองทำไม! ทำไมนายไม่หัดอยู่เฉยๆ ซะบ้าง มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่เถียง
“ก็พวกเพื่อนของเธอมันทำตัวน่าหมั่นไส้เองนี่ แล้วเธอยังจะคอยปกป้องพวกมันอีก แถมยังทำต่อหน้าคนอื่นๆ จงใจฉีกหน้าฉัน!” เด็กชายคำรามอย่างมีอารมณ์
“ทีนายกับพาร์กินสันล่ะ ยังควงแขนกันอย่างหน้าชื่นตาบานต่อหน้าทุกคน!!” เฮอร์ไมโอนี่โพล่งออกมาอย่างลืมตัว มัลฟอยขมวดคิ้ว
“เธอบ้าหรือเปล่าเกรนเจอร์ เห็นก็เห็นว่ายายนั่นมานัวเนียกับฉันเองนะ” เฮอร์ไมโอนี่เบ้ปาก
“แต่นายก็ไม่ปฏิเสธ” “เธอรู้ได้ยังไง” มัลฟอยถาม
“ก็ท่าทางของนายมันฟ้องนี่!”
“ทำไมเธอถึงไม่มีเหตุผลแบบนี้นะเกรนเจอร์ เธอจะให้ฉันสลัดเค้าออกไปทุกครั้งเลยหรือยังไงกัน เค้าเป็นเพื่อนสลิธีรินบ้านเดียวกับฉันนะ!”
“ทีนายยังห้ามไม่ให้ฉันช่วยเพื่อนฉันเลย” เฮอร์ไมโอนี่เถียง
“นั่นมันไม่เหมือนกัน!!” มัลฟอยโต้กลับแทบจะเป็นเสียงตะโกน
“ไม่เหมือนยังไง!?!” เฮอร์ไมโอนี่ไม่ยอมแพ้ แต่มัลฟอยกลับนิ่งไม่ตอบ เขาขมวดคิ้วมองหน้าเธอครู่หนึ่งแล้วถอนใจหนักๆ
“นี่เราจะเถียงกันอีกนานแค่ไหนกัน ยายหัวฟู พวกเราไม่ได้มีเวลาทั้งวันเหมือนตอนที่ติดอยู่ในป่านั้นนะ” เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยอ่อน แต่ก็เริ่มใจเย็นลงบ้าง เฮอร์ไมโอนี่ไม่ตอบ เธอยังคงทำหน้างอใส่เขา มัลฟอยเอื้อมมือไปลูบผมของเธอเบาๆ มองตาเธออย่างปวดร้าว โดยไม่ได้พูดอะไรอีก เด็กหญิงเห็นสายตาของเขาก็รู้สึกผิดขึ้นมาทันที เธอปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอเองก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน เฮอร์ไมโอนี่หลบสายตาเขาแล้วเบือนหน้าไปอีกทาง
“เกรนเจอร์...” เขาครางออกมาเสียงแผ่ว “ตลอดปีนี้เราคงต้องห่างไกลกันมาก..” เฮอร์ไมโอนี่หันกลับมามองหน้าเขาอย่างสงสัย
“เธอก็มีหน้าที่ที่เธอต้องทำของเธอใช่มั๊ย” เด็กหญิงได้ยินดังนั้นก็เบิกตากว้าง ใจหายวูบ - - นี่เขารู้อะไรมาบ้าง??
“ฉันไม่โทษเธอหรอก ไม่โทษ..และจะไม่ถามอะไร..ไม่ต้องกลัว...แต่ฉันคงจะให้ความร่วมมือกับเธอไม่ได้..” เด็กชายบีบไหล่เธอแน่นแล้วหลับตาอย่างสะกดอารมณ์ เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกว่ามือของเขาสั่นนิดๆ เธอเริ่มสับสนและทำอะไรไม่ถูก เด็กหญิงใจเสีย นี่เธอควรจะทำอย่างไร? จะปลอบเขาได้ยังไงกัน??
เฮอร์ไมโอนี่ตัดสินใจค่อยๆ เอื้อมมือขึ้นมาสัมผัสใบหน้าของเขาเบาๆ มัลฟอยลืมตาขึ้นเขายกมือข้างหนึ่งขึ้นมากุมมือเล็กๆ ที่ประทับอยู่บนใบหน้าของเขาไว้ แล้วค่อยๆ โน้มหน้าเข้าไปหาเด็กหญิง เฮอร์ไมโอนี่ปิดเปลือกตารอคอยสัมผัสจากริมฝีปากบางของอีกฝ่าย พลางตอบรับจุมพิตของเขาอย่างโหยหา เธอรู้สึกเจ็บปวดกับสถานการณ์ที่เธอและเขากำลังเผชิญอยู่ น้ำใสๆ เริ่มไหลรินออกมาจากดวงตาของเด็กหญิง มัลฟอยค่อยๆ คลายริมฝีปากออกช้าๆ เขาบรรจงเช็ดน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยน
“เธอต้องระวังตัวให้ดีนะ เกรนเจอร์” เขาเตือน “ปีนี้ฉันคงจะร้ายกาจมากสำหรับเธอและเพื่อนๆ ..เธออาจจะเกลียดฉันไปเลยก็ได้” เขายิ้มเศร้าๆ มองเธอที่มองเขากลับด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยคำถาม
“ไม่ต้องถามหรืออยากรู้อะไรตอนนี้หรอก ยายหัวฟู...ไม่นานเธอก็จะรู้เองแหละ” เขายิ้มให้เธออย่างฝืนเต็มทนก่อนจะลูบศีรษะเธอเบาๆ และกระซิบว่า
“แต่ถึงยังไง ความรู้สึกที่ฉันมีต่อเธอ ก็จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง...” เด็กชายโอบกอดเฮอร์ไมโอนี่อย่างหวงแหนอีกครั้ง
“ไปเถอะ..เดี๋ยวเจ้าหัวแดงนั่นจะหาเธอแย่” เฮอร์ไมโอนี่มองหน้าเขาอย่างกังวล เธอหันไปเปิดประตู แต่ก่อนที่จะออกไป เธอหันกลับมามองเขาแล้วตัดสินใจถาม
“ช่วยบอกฉันทีสิ..ว่านายไม่ได้เห็นด้วยกับการกระทำของพ่อนาย..” มัลฟอยมองหน้าเธอนิ่ง
“เขาเป็นพ่อของฉัน..เกรนเจอร์” เฮอร์ไมโอนี่ทำสีหน้าผิดหวัง เธอนิ่งอึ้งอยู่เป็นพักก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตาที่แสนเจ็บปวด
“แต่ถึงยังไง..ฉันก็คงเกลียดนายไม่ลง.....มัลฟอย...” เธอกัดริมฝีปากตัวเอง ก่อนจะตัดสินใจเอื้อมมือไปโน้มศีรษะของอีกฝ่ายลงมา เธอเขย่งปลายเท้าแล้วแตะริมฝีปากที่แก้มของเขา
“..เดรโก....” เฮอร์ไมโอนี่พูดชื่อของเขาเบาๆ ที่ข้างหู ก่อนจะผละจากเขาแล้ววิ่งออกจากตู้ไป
การที่เธอเรียกเขาด้วยชื่อต้นเป็นครั้งแรกนั้น กลับทำให้เขารู้สึกเจ็บปวด..ถ้าในสถานการณ์ที่แตกต่างกว่านี้ เขาคงจะดีใจมากที่ได้ยินคำนี้จากปากของเด็กหญิง และเขาคงจะรั้งเธอไว้ ไม่ปล่อยให้เธอจากไปง่ายๆ แบบนี้
มัลฟอยมองตามเฮอร์ไมโอนี่ไปด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยระคนสิ้นหวัง ปีนี้คงเป็นปีที่ยากลำบากที่สุดแล้วสำหรับพวกเขา และการหาวิธีปกป้องเฮอร์ไมโอนี่โดยไม่ให้คนอื่นล่วงรู้นั้น ไม่ได้เป็นไปได้โดยง่ายเอาเสียเลย
เด็กชายทิ้งตัวลงนั่งในตู้รถไฟแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาเอามือกุมศีรษะตัวเองไว้ ในหัวสมองมีแต่ความสับสน ยิ่งเขาใกล้ชิดกับเฮอร์ไมโอนี่มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งมองเห็นความเป็นไปไม่ได้มากขึ้นเท่านั้น เขาอยากให้เธอมาเป็นผู้ปลดปล่อยความทุกข์ทรมานอันหนักหนาสาหัสนี้ แต่ดูเหมือนว่า มันกลับกลายเป็นเครื่องพันธนาการที่ยากเกินจะหนีพ้น เด็กชายยกศีรษะขึ้นพิงผนัง หลับตาอย่างเหนื่อยอ่อน รำพึงกับตัวเองออกมาเบาๆ อย่างเจ็บปวด ก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วออกไปปฏิบัติหน้าที่ของตนต่อไป
“ทำไมต้องเป็นเธอด้วย...ยายเลือดสีโคลน!”