Reisverslag
 
 
 

Donderdag 30 mei
Brussel - New York - Seattle - Anchorage
[vorige dag] [routebeschrijving vandaag] [volgende dag]
 

De Langste Dag, Anno 1996.
 
 
 

Mooi weer, het belooft 28°C te worden. Het mocht van ons ook regenen vandaag, wat maakt het uit voor ons ? Of laten we de thuisblijvers toch ook wat hebben ?
 

9h00
Kathy, onze chauffeuse en tevens house-sitter staat gereed. Eigenlijk een half uur te vroeg, maar beter dat dan een half uur te laat. Wij hadden ons vergist, maar achteraf beschouwd leek dat een goede marge.

9h50
Alles mee ? Een vraag die te laat komt want we staan al in Zaventem. Alhoewel, we zijn quasi zeker dat we niets vergeten hebben. Een beetje zelfvertrouwen kunnen we best gebruiken, het kan altijd van pas komen de volgende dagen.

10h00
Een vriendelijke hostess van United Airlines vraagt ons, in het Nederlands met een Frans accent, of we in Business of First Class vliegen ?
Ik wil vragen of wij er zo uitzien, maar haar vraag is hoogst waarschijnlijk gesteld uit beleefdheid.
“Dat we naar de United Airlines desk moeten gaan, want er is een verandering in ons vluchtschema”.
Het begint al goed, wij dus naar die desk. We zijn niet alleen, logisch, en beginnen dus aan te schuiven.

10h25
Ons zelfvertrouwen wordt al op de proef gesteld. De ‘verandering in ons vluchtschema’ is heel simpel : vlucht 951 van United Airlines naar Washington vertrekt niet, vanwege nog niet aangekomen.
Een even vriendelijke man aan de United Airlines desk vertelt, in het Nederlands met een Engels accent, dat hij ons nieuwe tickets zal maken : met American Airlines naar New York JFK. Vertrek om 11h00 en dus haasten om onze valiezen in te checken !

10h30
Onze beurt voor de valiezen.
“Of we onze valiezen zelf gemaakt hadden ? Of we ze sindsdien altijd in het oog gehouden hadden ? Of we onze valiezen konden aanwijzen ?”
Gekke vragen om met een Amerikaanse maatschappij te mogen vliegen. Zijn die Amerikanen dan echt paranoia ?

10h40
Een eveneens vriendelijke dame aan de check-in desk laat ons weten, in het Nederlands met een Oost-Vlaams accent, dat de vlucht volgeboekt is. In mijn gedachten zie ik ons traject van om en bij de 20 uren zowat in het honderd lopen, of liever ‘vliegen’.
Er wordt een verantwoordelijke bijgehaald die ons gerust stelt : “Niet mogelijk dat de vlucht volzet is, maar aan het raampje zullen we geen plaats meer hebben”. Ons een zorg, liever een zetel zonder venstertje dan helemaal geen zetel !

10h50
Vlug naar uitgang B6. Van het nieuwe luchthavengebouw hebben we slechts een glimp kunnen opvangen, van de taxfree dito.
“Of we onze handbagage konden aanwijzen ? Of we die altijd in het oog hadden gehouden ? Of er niemand ons gevraagd had iets mee te nemen ?” De Amerikaanse paranoia komt weer naar boven.
En dan vlug de vlieger in, zonder plassen, geen tijd te verliezen !

11h30
Onze piloot komt met het nieuws, in het Engels met een Amerikaans accent, dat hij een half uur vertraging heeft en zich nu klaar maakt om op te stijgen. Het eerste hadden we zelf al gemerkt, het laatste hadden we alleen maar gehoopt.

11h50
Dan toch de lucht in.
Eigenlijk niets vroeger dan het oorspronkelijke vluchtschema, maar wel met een andere bestemming en een ander toestel, een 767 van American Airlines.
De piloot vraagt ons of we onze gordel willen vast klikken als we blijven zitten. Hij doet dat immers ook, zegt hij. Een hele geruststelling voor ons.

Het is de bedoeling dat we ons niet vervelen tijdens de vlucht : TV op z’n Amerikaans en een 10-tal kanalen radio op z’n Amerikaans, een kwestie van ons ietwat in de hedendaagse Amerikaanse cultuur in te leven.
Niet dat we dat nodig hebben, we gaan immers niet in de eerste plaats naar de States voor hun TV-cultuur. Die krijgen we al via CNN en NBC. Nee, we gaan er voor de natuur. Niet hun natuur want ze was er al voor er ook maar één Amerikaan bestond. Ze hebben ze wel goed bewaard, of dat hopen we toch, en dat gaan we tijdens deze reis met eigen ogen bekijken. We beginnen met Alaska, de last frontier en zullen in een nog niet vastgestelde volgende aflevering, ook de andere gebieden verkennen. Door op deze manier te beginnen hebben we veel kans dat het door ons gekozen gebied nog niet te veel door de Amerikanen zelf is platgetrappeld.
Zeg nu zelf, de bijnaam last frontier geef je niet aan het eerste het beste gebied dat je ontdekt.

De Amerikaanse eetcultuur komt gevaarlijk dichterbij : peanuts als appetizer, een keuze uit sandwich, steak of pizza als lunch en cream crackers als tussendoortje. Als ik mijn keuze laat vallen op de pizza, moet ik echter vaststellen dat de rijen voor mij dezelfde interesse deelden en ik moet dus op steak overschakelen. Een slaatje met Italian dressing maakt het menu compleet. Voor de koffie bedanken we. Misschien ten onrechte en onze vliegende kok moet zeker ergens Italiaanse voorouders gehad hebben, maar ik kan me niet voorstellen dat we een vers gemaakte espresso voorgeschoteld zullen krijgen, vandaar ...

Het enige spoor van ons Belgenlandje dat na enkele uren vliegen overblijft is de krant van vandaag. Geen wereldschokkende gebeurtenissen echter : dat België toch zijn best zal moeten doen om de Maastricht-norm te halen voor de Europese Monetaire Unie, dat de inflatie lichtjes terugloopt, dat de Chunneltarieven fors omlaag gaan en dat Telenet Vlaanderen van start zal gaan in 1997.

Even moet ik toch een vreemde gedachtegang doorworstelen. Terwijl we al uren op 10 000 meter hoogte enkel wolken en flarden Atlantische Oceaan te zien krijgen, zit ik plots oog in oog met een varken.
Weeral een paranoia-verschijnsel à la Américaine ? Of is het een verdwaalde concert-ballon uit de ‘Animals’-periode van Pink Floyd ? Of Pigs in Space, vandaag voor de gelegenheid op lagere hoogte ?
Niets van dat alles. De film ‘Babe’ toont de Amerikaanse country-side op z’n best met een verhaal dat eerder een flauw afkooksel is van Orwell’s ‘Animal Farm’. De Disney-stijl loopt natuurlijk gemakkelijk binnen, of is het de bedoeling de Amerikaanse plattelandscultuur in te lepelen ?

Dan maar wat zappen op de muziekkanalen. The Carpenters, Michael Jackson, Linda Rondstedt, countrymuziek, een yoga-cursus, newsflashes, talkshows en een hoogst waarschijnlijk verdwaalde ‘Can’t stand losing you’ van The Police. Uiteindelijk kies ik toch voor klassieke muziek. Haydn, Verdi, Vivaldi. Het blijken echter fragmenten te zijn uit soundtracks van (alweer) Amerikaanse films.

Zullen we ooit Alaska bereiken met een gezonde geest en een gezonde maag ? We zijn nog maar enkele uren onderweg en mijn zelfvertrouwen krijgt opnieuw een flinke deuk. Afwachten dus.

Het ‘fasten your seat belt’ lichtje flopt aan. Zijn we er al ? Een zachte stem laat ons weten dat ‘the captain’ dat lichtje heeft aangezet, omdat hij graag zou hebben dat we onze gordel vast klikken. Wij hadden dat onmiddellijk begrepen, maar in een Amerikaanse geest is dat waarschijnlijk niet zo evident. Maar zijn we er dan al ? Nee, het zijn maar turbulenties.

Nog een snackje om de tijd te doden : een “hamburger with ham and cheese, Ruffles Potato Chips and a Coke, no ice please”. Het is een Classic Coke met een lager koolzuurgehalte, een kwestie van gezond te eten, nietwaar ! De Amerikaanse eetcultuur rukt dus verder op met zwaar geschut, ik vrees dat we weldra toch zullen moeten capituleren.

Nog TV : het duo Abbott & Costello maken het volgende offensief. Amerikanen hebben nog plezier in 40 jaar oude grappen en ze denken van ons hetzelfde.

19h15 (Belgische tijd)
13h15 (New York tijd)
New York, here we come !
We kunnen alvast beginnen met ons uurwerk 6 uur terug te draaien, met in het achterhoofd het niet te verwaarlozen idee dat dit nog maar de eerste 6 uren zijn van de in totaal 10 uren die we langer moeten wachten om ‘echt’ te mogen gaan slapen.

De 7 uur en 45 minuten durende transatlantische vlucht zit erop.
“Welcome to the Big Apple ! We hope you enjoyed flying American Airlines and ... bla bla bla”. De zachte stem geeft nog enkele gebruikelijke beleefdheidsformules, waarna we op JFK de grond raken. De stem gaat verder met een reeks van aansluitingen naar andere Amerikaanse steden die onze drang naar Alaska alleen maar kunnen doen versterken : Detroit, Las Vegas, Chicago, enz. Het zijn voor ons saaie en voorspelbare bestemmingen in vergelijking met het avontuurlijke land waar we naartoe gaan.

13h40
“New York loves you” staat er te lezen op een poster, terwijl we aanschuiven voor de douane. De man op de poster, met een jaren 70 kapsel en een Ultra Brite smile, wijst naar ons op een ‘Uncle Sam’-iaanse manier en hoopt daarmee ons hart te doen smelten. Hij weet niet dat hij met ons aan het verkeerde adres zit. Niet dat de Big Apple ons totaal onverschillig laat, maar ons einddoel is en blijft Anchorage, Alaska.
“Great country”, zegt de sympathieke douanebeambte die naar onze bestemming vraagt. Dat hopen wij ook te zeggen als we terugkomen.
Vervolgens duwen we het karretje met onze valiezen door de bagage controle.
“Any food in your luggage ?”, vraagt een nogal luie douanier. Ik antwoordt positief en we worden meteen doorverwezen naar een andere desk. Daar krijgen we dezelfde vraag, alsof we voor ons plezier naar deze desk zijn gekomen. Meer specifiek dan, wil de dame weten wat dat dan wel willen invoeren ?
Eigenlijk niets, antwoordt ik. We hebben gewoon enkele koekjes en andere zoetigheden mee om onze honger te stillen.
We worden resoluut doorverwezen naar de uitgang. Het was duidelijk niet wat ze zochten. Hadden ze nu echt verwacht dat we een hele veestapel zouden proberen in te voeren in onze twee valiezen ? Of komt de paranoia weer boven ?

13h55
Op naar de United Airlines desk. Na enkele roltrappen op en af blijken we nog geen stap verder.
“United Airlines ? You have to take a bus downstairs. THIS is American !” krijgen we toegesnauwd van een American Airlines-autochtoon. Wij dus ‘downstairs’ op zoek naar een ‘red, white and blue striped bus marked Airline Interconnection’.

14h10
Vele bussen in alle formaten en kleuren schuiven voorbij maar geen enkele voldoet aan de opgegeven definitie.
“Daar is er één !”. Hij stopt. We maken echter nog maar aanstalten om onze valiezen vast te grijpen of hij is alweer vertrokken. Mooi is dat !
Vijf minuten later zien we in de draai de volgende aankomen. Deze keer zullen ze ons niet hebben. Met onze bagage in de aanslag lopen we naar de bus. Deze heeft echter geen haast. “United Airlines Terminal, please ?”
“Stop 14”, zegt de chauffeur na even nadenken. Achteraf gezien had hij helemaal niet nagedacht. Hij had het afgelezen van een paneel dat boven ons hoofd hing. We hadden het eigenlijk ook zelf kunnen vinden.
Na de stops 24, 22, 8, 2 en 12 (in deze volgorde) komt stop 14. De logica van JFK ?

14h45
De bagage wordt opnieuw ingecheckt. Onze aluminium Sigg-drinkbussen en de metalen stokken van de tent zorgen nog voor wat animatie bij het doorstralen van onze mammoetzak met kampeermateriaal. Na een tweede doorstraling en wat uitleg van onze kant is dan toch alles OK. Ik neem aan dat terroristen zich niet zo eenvoudig bij de lurven laten nemen. We kunnen dus verder naar de transitzone.

15h30
De Boeing 757 van vlucht UA 301, bestemming Seattle wordt reeds volgeladen met de bagage. In de vrees dat de onze zou vergeten worden, kijk ik nauwlettend naar elk stuk dat over de transportband loopt. Maar zoals dat meestal gaat is onze bagage niet te zien. Laten we dan maar vertrouwen op United.
De piloot verschijnt achter het raampje van de cockpit, dat is dan toch ook weeral een hele geruststelling.

16h25
Na de ‘safety regulations’ heet kapitein Womack ons welkom aan boord. Hij gaat voor ons een probleemloze vlucht volbrengen van 5 uren en 16 minuten. Ongelooflijk met welke precisie onze kapitein dat voor elkaar zal krijgen. Niet afronden naar 15 of 20 minuten, neen, 16 minuten, niet meer of niet minder. Hij hoopt waarschijnlijk dat we in de euforie of de vermoeidheid bij het bereiken van de Pacific Coast zijn openingstoespraak vergeten zullen zijn, wat ook best mogelijk is.

16h40
Bij het taxiën naar de startbaan lijnt de skyline van New York zich af tussen de luchthavengebouwen. Het duurt echter niet lang voor we opstijgen ; er zijn nog 6 wachtenden achter ons.

18h00
Het weer is prachtig. We vliegen over het Lake District en kunnen één na één de meren opnoemen (weliswaar met een kaart in de hand) : het Ontariomeer, het Eriemeer, het Huronmeer, het Michiganmeer en het Bovenmeer. Het moet er best gezellig zijn aan de oevers van één van deze meren.
Hilde begint het moeilijk te krijgen de ogen open te houden en doet wijselijk een dutje.

19h00
In Belgische tijd is het 1 uur na middernacht en wij krijgen onze avondmaaltijd. De kok van dienst was ongetwijfeld ooit in de leer bij zijn Italiaanse collega van de vorige vlucht. Tortellini bolognaise met ‘Italian style breadsticks’ en een slaatje met ‘Lite honey mustard dressing’. Een ‘walnut crunch brownie’ mag het geheel afsluiten. Elk onderdeel wordt door mijn inmiddels sceptisch geworden geest en smaakpapillen onderzocht alvorens echt toe te slaan. Ik kan me geen maagzweer veroorloven aan het begin van dit avontuur.

19h40
De vermoeidheid begint ook bij mij toe te slaan. De TV toont “The Best of the Johnny Carson Collection”. De grappigste momenten uit 30 jaar talkshows van een voor ons volslagen onbekende presentator. Het kan me niet boeien en ik zou eigenlijk liever m’n ogen dichtdoen. 

20h25
De Missouri stroomt ons beneden breed voorbij. Misschien kunnen we ze stroomopwaarts volgen tot haar oorsprong in de Rocky Mountains ?

21h00
De Rocky Mountains kondigen zich aan, maar van de Missouri niets meer te bespeuren. Vijf minuten later zijn ook de Rockies onder een wolkendek verdwenen.

21h45
De zon staat al een stuk lager aan de horizon waardoor ze fel naar binnen schijnt. Onze piloot doet zijn toestel door de wolken naar Seattle zakken. Het weer zit er duidelijk niet mee.

22h04 (New York tijd)
19h04 (Seattle tijd)
Geland. Nu kunnen we onze klok nogmaals 3 uur terugdraaien.
In België is het ondertussen 4 uur ‘s morgens. We zijn al 19 uur wakker en 15 uur onderweg.

20h05
De luchthaven van Seattle ligt er maar verlaten bij op deze donderdagavond, het is grijs weer en ongeveer 15°C. Alaska komt ook merkbaar dichterbij : meerdere toestellen van Alaskan Airlines rijden over de tarmac. Ze zijn duidelijk herkenbaar aan de Eskimo-afbeelding op de staartvleugel.
Deze keer moeten we minder ver lopen, van gate 10 naar gate 9. Deze laatste opent nu zijn deuren om ons op vlucht UA 508, bestemming Anchorage te laten inchecken.
De vlucht blijkt volgeboekt te zijn. Dat is nu wel het laatste dat we gedacht hadden over deze etappe. Alhoewel, aan de bagage te zien kan ik de passagiers identifiëren : vislijnen, rugzakken, kampeermateriaal en dies meer. Duidelijk mensen die weten waar ze naartoe gaan en waarom.

20h35
Onze derde take-off voor vandaag verloopt niet anders dan we verwachten. Na enkele minuten zitten we boven de wolken en de piloot vertelt ons dat we over 3 uur in Anchorage zullen aankomen. Het is er “partly cloudy, 65°F”.
De zon is nog van de partij, maar staat nu laag boven de horizon. Het ziet er naar uit dat we de achtervolging weldra kunnen opgeven. Onze rush naar ‘the last frontier’ loopt op z’n laatste benen.
Door de lage zonnestand is ook de aarde onder ons nogal grauw. Het is intussen opgeklaard en we vliegen langs de Canadese kust. Enkel besneeuwde vlakten tussen bossen en op bergflanken geven nog wat details prijs. Een grillige kustlijn valt op, het begin van de Inside Passage, Alaska eindelijk in zicht !

21h10
De steward, duidelijk met voorvaderen uit de last frontier, brengt ons een laatste snack. Dat brengt ons totaal aantal maaltijden voor vandaag op vijf. Hilde heeft er geen zin meer in, en terecht. Slapen is op dit moment belangrijker dan eten.

Een drankje wordt nog aangeboden door Madonna. Niet “de” Madonna, daar zaten we zeker niet op te wachten. Het drankje zelf is belangrijker. “No Coke, please, just a sparkling water”. Cola krijgen we op dit uur van de dag niet meer binnen. De uitdrukking “uur van de dag” krijgt op dit moment wel een metafysische betekenis. Welk uur waar ? En op welke dag ?

23h25
We dalen alweer. De zon heeft dat al iets eerder gedaan. In de schemering zie ik een ruig landschap onder ons voorbij gaan : bergen met sneeuw, gletsjers die in meren uitmonden, rotsen en lage begroeiing. Het begint stilaan tot mij door te dringen waaraan we begonnen zijn, alhoewel, zeker ben ik niet …
Het vliegtuig zwenkt vervolgens naar rechts om over het water (wat achteraf de Cook Inlet blijkt te zijn) de luchthaven van Anchorage te naderen.

23h45 (Seattle tijd)
22h45 (Alaska tijd)
We raken de grond. De last frontier is bereikt. Met dit feit kunnen we overschakelen op de Alaska Time Zone : 1 uur terugdraaien.

Aan de gate in de inkomhall staan tientallen mensen hun langverwachte familieleden of vrienden op te wachten. Voor sommigen is het duidelijk een blij weerzien waar ze lang hebben naar uitgekeken. Wij worden enkel verwelkomt door een rechtopstaande ijsbeer met beide voorpoten hoog in de lucht. Heel passend, vinden we. Het vriendelijke en gastvrije dier is spijtig genoeg al een poos dood en in een glazen kast opgezet. En dat moet gebeurd zijn een lange tijd voor wij er ook maar aan dachten naar Alaska te komen.

23h10
De bagage begint van de band te lopen. Hier zien we nogmaals het passagiersbestand: zowat 60 % rugzakken en kampeermateriaal, 10 % vislijnen en voor het overige gewone valiezen.
Opgelucht zien we ook onze bagage terug.
Dan naar de desk van de huurwagens. Na enige formaliteiten krijgen we de autosleutels.

23h50
Het is even zoeken. Niet naar de wagen, de gloednieuwe Chevrolet Lumina met amper 1000 mijl, die staat te schitteren in de schemering. Wel naar de handrem, het blijkt een pedaal te zijn die tegelijk met het rempedaal ingedrukt dient te worden. Waarom noemen ze dit dan nog een ‘handrem’ als je niet eens je handen hoeft te gebruiken ?
De koplampen zijn altijd aangeschakeld van zodra de motor draait en de handrem af staat. De papieren van de wagen zijn er niet (het huurcontract blijkt voldoende te zijn) en een nummerplaat evenmin (die is aangevraagd maar nog niet afgeleverd, een document op de achterruit zorgt voor vervanging).
Maar verder is alles perfect : zeer ruime koffer, airconditioning, servo-stuur, elektrisch bediende ruiten, centrale vergrendeling, dubbele airbag, elleboogsteun tussen de twee zitplaatsen vooraan, twee drinkbekerhoudertjes en een radio. Onze vertrouwde handgeschakelde versnellingen zijn hiermee snel vergeten.

00h25
Tot slot de laatste zoektocht voor vandaag : het hotel. We rijden meerdere roads, drives, lanes en avenues af, veelal in beide richtingen. Eenmaal zelfs in een one-way-road. We maken vlug rechtsomkeer, maar dat wordt helaas wel opgemerkt door een politieagent.
“What’s the matter, son ?”, vraagt hij als hij met zijn wagen naast de onze komt staan.
“Sorry”, zeg ik, “It’s our first day here and we’re looking for our hotel.” Daarmee had ik naar mijn mening een volwaardig excuus om wat medelijden op te wekken bij deze plaatselijke ordehandhaver.
“All right then, be careful”, besluit hij, waarna het verkeerslicht op groen verandert en we beiden in een verschillende richting wegrijden.
Ze vallen dus best wel mee, die Amerikanen. Laten we hopen dat ze allemaal zo zijn.

01h00
is het ondertussen geworden als ik het nachtlampje doof om te beginnen aan een welverdiende nachtrust.
In België is het ondertussen 11h in de voormiddag. Wij hebben er een dag van 27 uur opzitten, waarvan 21 uur onderweg.
Slaap lekker...

[volgende dag]