Reisverslag
 
 
 

Vrijdag 7 juni
Chena River
[vorige dag] [routebeschrijving vandaag] [volgende dag]
 

Verbrande voeten in Alaska.
 
 
 

8h00
Een nieuwe ochtend in de wildernis.

9h45
Na het ontbijt pakken we onze tent in. De kano's worden gevuld en te water gelaten. Het koude water heeft ons ondertussen al iets creatiever gemaakt. Hoezo ? We zijn er al in geslaagd om zonder natte voeten onze kano af te stoten en drijvend te maken.

Er is iets meer bewolking dan gisteren maar het is nog altijd goed weer. Als de zon achter de wolken gaat, komt er wind op en is het iets frisser, maar anders volstaat een T-shirt wel.

Enkele bevers klappen met hun staart in het water als we voorbij peddelen om ons te laten weten dat we niet welkom zijn. Dat wisten we ondertussen al.

De peddeltechniek hebben we nu wel voldoende onder de knie. Een upstream-ferry is helemaal geen probleem meer. We draaien gezwind door de bochten.

13h00
Lunch.
We stellen vast dat we niet meer zo ver van de bewoonde wereld zijn: op de gravel ligt er afval van een consumptiemaatschappij waar we spijtig genoeg ook zelf toe behoren. Lou verzamelt het afval.
"Every time I feel like a garbage man, always collecting the dirt of someone else. How can people do that ?"
We stellen ons dezelfde vraag en kunnen enkel besluiten dat waar mensen gepasseerd zijn, er ook vervuiling is. Een spijtige vaststelling.

Wilde rozen staan in bloei langs de oever.
Enkel straaljagers, vrachtvliegtuigen en legerhelikopters vliegen voorbij, afkomstig van de luchtmachtbasis nabij Fairbanks. De rust is duidelijk verstoord, vogels vliegen onrustig op.

14h45
Er komt meer wind opzetten. Het wordt moeilijk om nog vooruit te komen. Zeker als we per vergissing in een opwaartse stroming of eddy komen, moeten we echt bergop peddelen.

Een moose komt nog eens kijken van tussen het struikgewas. De oren gespitst, maar toch met een vrij domme kop. Na enkele seconden is zij alweer verdwenen, schuchter als ze is.

15h20
Tijdens een rustpauze zien we opnieuw de wildernis in vol actie.
Een wezel snuffelt voorbij aan de overkant van de rivier. Hij trekt zich van ons niets aan.
We zien terug kraanvogels overvliegen, 7 exemplaren in V-formatie stroomopwaarts.
Een meeuw krijst in volle paniek over het water. Een havik bedreigt haar nest.

16h05
Een motorboot komt ons tegemoet gevaren. De bewoonde wereld toont zich het liefst met zijn minder gezellige kanten eerst. Veel verder zal hij volgens ons niet geraken in dit ondiepe water. Zelfs onze kano strandt af en toe op de keien vanwege de ongewoon lage waterstand.
"You're lucky", zegt Lou, "at weekends there are much more of them."
Die ene vinden wij al te veel.

Lou wilt ons nog wijzen op een moose met haar kalfje. Wij kijken echter naar een havik die rakelings over het water vliegt.

17h00
We komen aan bij de afsluitdam, op ongeveer 15 mijl voor Fairbanks. Deze dam zorgt ervoor dat het overtollige water na de winter of bij grote regenval afgeleid wordt naar een bassin in plaats van de stad te overspoelen zoals dat in de geschiedenis van Fairbanks wel meer gebeurd is.
Teveel water is er nu zeker niet, zodat we door de opgetrokken schutsluis van de dam kunnen varen.

Ron staat ons op te wachten op de afgesproken plaats voorbij de dam.
"Welcome to Fairbanks", zegt hij verheugd, blij zijn vrouw terug te zien.
Tijdens onze 3 dagen afzondering in de wildernis is er heel wat gebeurd in de bewoonde wereld, weet Ron ons te vertellen.
Het belangrijkste nieuws zijn de enorme bosbranden rond Wasilla en Tok, één van de grootste uit de geschiedenis van Alaska. Het is immers een uitzonderlijk droge winter geweest in Alaska dit jaar. Tijdens de maand mei heeft het zelfs bijna niet geregend. Dat hadden we al gemerkt aan de waterstand in de Chena River en het drijfhout dat letterlijk kurkdroog was.
Hopelijk levert de toestand in Tok ons morgen niet te veel problemen op ...

Ron heeft ook een cassette gevonden met de hymne van Alaska. Fier laat hij ons die horen.

19h00
Na een verkwikkende douche in ons hotel zijn we nu uitgenodigd bij Ron en Lou thuis.
Er staat zalm op het menu, met groene asperges en een Australische Chardonnay. Verrukkelijk !
Hoe vreemd toch hoe een koel contact via Internet zo'n warme gastvrijheid kan teweegbrengen. We praten over de meest uiteenlopende onderwerpen : Belgische frieten, Amerikaanse toeristen die Alaska komen platwalsen, ijsjes eten in putje winter, het bezoek van moosen in de tuin, wat Europeanen denken van Alaska, enz.
Veel gebabbel dus en daar het niet donker wordt zijn we alweer de tijd uit het oog verloren.
Bij het afscheid beloven Ron en Lou dat ze zeker bij ons langs zullen komen als ze ooit het kleine België aandoen op een reis door Europa. Dat zullen we niet vergeten, want de gastvrijheid die we hier meemaakten, willen we dubbel en dik overdoen bij ons. Wildernis kunnen we niet tonen, maar echte frieten en een goeie pint zijn zeker ook de moeite waard !

23h45
We zitten terug op onze hotelkamer in Fairbanks.
Ik kijk verwonderd naar mijn roodverbrande voeten, ... in Alaska. Waar heb ik die in hemelsnaam opgelopen ?
 

[volgende dag]