พระมหาโมคคัลลานเถระได้ถามเทพบุตรตนหนึ่งว่า
 	"[๕๖]วิมานของท่านนี้สูงมาก ทั้งยาวและกว้าง ๑๒ โยชน์ มียอด ๗๐๐ยอด มีเสาล้วนแล้วด้วยแก้วมณี ฯลฯ 
และมีรัศมีสว่างไสวไปทั่ว ทุกทิศอย่างนี้ เพราะบุญกรรมอะไร?"
	เทพบุตรนั้น อันพระมหาโมคคัลลานเถระถามแล้ว มีความปลาบปลื้มใจ จึงพยากรณ์ปัญหาแห่ง
ผลกรรมที่ถูกถามนั้นว่า 
	บุญทั้งหลาย อันบัณฑิตผู้รู้แจ้ง พึงทำในพระพุทธเจ้าทั้งหลายผู้ปฏิบัติชอบ ซึ่งเป็นเขตที่บุคคลให้
ทานแล้วมีผลมาก พระพุทธเจ้าเสด็จจากป่ามาสู่บ้านเพื่อประโยชน์แก่ข้าพเจ้าโดยแท้ ข้าพเจ้ายังจิตให้เลื่อมใส ใน
พระพุทธเจ้าพระองค์นั้น จึงได้เกิดในดาวดึงส์ ข้าพเจ้ามีวรรณะงาม เช่นนี้เพราะบุญกรรมนั้น ฯลฯ และมีรัศมีสว่างไสวทั่ว
ทุกทิศอย่างนี้เพราะบุญกรรมนั้น." 
                 จบ กรณียวิมานที่ ๖.