พระมหาโมคคัลลานเถระได้ถามเทพบุตรตนหนึ่งว่า
     	"[๕๙]วิมานของท่านนี้สูงมาก ทั้งยาวและกว้าง ๑๒ โยชน์ มียอด ๗๐๐ ยอดมีเสาล้วนแล้วด้วยแก้วมณี ฯลฯ และมีรัศมีสว่างไสว
ไปทั่วทุกทิศอย่างนี้ เพราะบุญกรรมอะไร?"
	 เทพบุตรนั้น อันพระมหาโมคคัลลานเถระถามแล้ว มีความปลาบปลื้มใจ จึงพยากรณ์ปัญหาแห่งผลกรรมที่ถูกถามนั้นว่า
	" เมื่อชาติก่อน ข้าพเจ้าเกิดเป็นมนุษย์อยู่ในมนุษยโลก ได้เห็นภิกษุผู้ปราศจาก
กิเลสธุลี มี อินทรีย์อันผ่องใส ไม่ขุ่นมัว 
ข้าพเจ้ามีความเลื่อมใสได้ถวายเข็มแก่ภิกษุนั้นด้วยมือทั้งสองของตน ข้าพเจ้ามีวรรณะงามเช่นนี้ เพราะ บุญกรรมนั้น ฯลฯ และมีรัศมี
สว่างไสวไปทั่วทุกทิศอย่างนี้ เพราะบุญกรรมนั้น."
                 จบ สูจิวิมานที่ ๙