พระมหาโมคคัลลานเถระ ได้ถามเทพบุตรตนหนึ่งว่า 
     	"[๗๐]วิมานแก้วมณีของท่านนี้สูง ๑๒ โยชน์ มีปราสาท ๗๐๐ ยอด มีเสาล้วน ด้วยแก้วไพฑูรย์ ปูลาดด้วยเครื่องลาด
ทองคำงามวิจิตรอย่างยิ่ง ท่านถึงความเป็นเทพเจ้าผู้มีฤทธิ์ มีอานุภาพมาก ฯลฯ และมีรัศมีสว่างไสวไป ทั่วทุกทิศอย่างนี้ เพราะบุญอะไร?"
	เทพบุตรนั้น อันพระมหาโมคคัลลานเถระถามแล้ว มีความปลาบปลื้มใจ จึงพยากรณ์ปัญหาแห่งผลกรรมที่ถูกถามนั้นว่า
	" เมื่อชาติก่อนข้าพเจ้าเกิด เป็นมนุษย์อยู่ในมนุษยโลก ได้เห็นภิกษุลำบาก 
อดอยาก ในกาลนั้น ข้าพเจ้า
ได้มอบถวายภิกษาอย่างหนึ่ง พร้อมด้วยภัต ข้าพเจ้ามีวรรณะงาม เช่นนี้เพราะบุญนั้น ฯลฯ และรัศมีสว่างไสวไปทั่วทุกทิศ เพราะบุญนั้น."
                จบ ภิกขาทายกวิมานที่ ๖