ตอนที่
๒๕
ปัญหาที่
๔ ถามเรื่องความเป็นสัพพัญญูของพระพุทธเจ้า
พระเจ้ามิลินท์บรมกษัตริย์ตรัสถามว่า
ข้าแต่พระนาคเสน
พระผู้เป็นเจ้ากล่าวว่า พระพุทธเจ้าเป็นพระสัพพัญญู
แต่กล่าวไว้อีกว่า เมื่อพระตถาคตเจ้าทรงขับไล่พระภิกษุสงฆ์
มี พระโมคคัลลาน์พระสารีบุตร เป็นหัวหน้าไม่ให้เช้ามาเฝ้าแล้วพวกกษัตริย์ศากยราชกับท้าวสหัมบดีพรหม
ได้พร้อมกันเข้าไปเฝ้าทูลขอโทษต่อสมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าด้วยคำอุปมากับพืชและลูกโค
ข้าแต่พระผู้เป็นเจ้า อุปมาทั้งสองข้อที่ทำให้สมเด็จพระบรมศาสดาทรงอดโทษนั้น
พระตถาคตเจ้าไม่ทรงทราบหรือ ถ้าไม่ทรงทราบจะว่าพระพุทธเจ้าเป็นสัพพัญญูได้อย่างไร
ถ้าทรงทราบ แต่ทรงพระประสงค์จะทดลองใจของภิกษุเหล่านั้นว่าจะคิดอย่างไรจึงได้ทรงขับไล่
ก็เป็นอันว่า พระตถาคตเจ้าไม่มีพระกรุณา
ปัญหานี้ก็เป็นอุภโตโกฏิได้มาถึงพระผู้เป็นเจ้าแล้ว
พระนาคเสนตอบว่า ขอถวายพระพร พระตถาคตเจ้าเป็นพระสัพพัญญูจริง
แต่ว่าทรงอดโทษด้วยอุปมาทั้งสองข้อนั้น
คือเทพยดามนุษย์ทั้งหลายย่อมทำให้พระตถาคตเจ้าผู้เป็นเจ้าของแห่งธรรม
ทรงเลื่อมใสได้ด้วยธรรมที่พระองค์ได้ทรงแสดงไว้แล้ว
ขอถวายพระพร ภรรยาย่อมให้สามีดีใจด้วยทรัพย์ของสามีที่หามาได้เอง
คือเมื่อได้เห็นภรรยานำทรัพย์ที่ตนหามาได้นั้นออกมาให้ดูก็ดีใจฉันใด
พวกกษัตริย์ศากยราช กับท้าวสหัมบดีพรหม ก็ได้ทำ