|
-----------------------------------------------------------------------
Scenes
from Memory...
-----------------------------------------------------------------------
ทำอะไรน่ะ! อีตาบ้า ผัวะ!! ... โครม!!!
เมื่อฉันกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ในห้องของฉัน
เคทาโร่มักจะแอบดู
โดยโผล่หัวขึ้นมาในห้องของฉันผ่านรูนั้นที่พื้นเสมอเลย! ="=
อีกแล้ว...
ฉันควรจะรู้ว่าการเปลี่ยนชุดในห้องน่ะ
เคทาโร่สามารถแอบมองผ่านรูนั่นได้ตลอดเวลา..
บ้าจริง ... มันเป็นไปไม่ได้หรอกน่า
ฉันต้องการให้เค้าแอบดูฉันเหรอ?!
เฮ้อ..ตั้งแต่คริสมาสที่ผ่านมา
และเมื่อเขาสารภาพรักกับฉัน...
สิ่งที่ขาดหายไป....
ทุกๆเวลาที่ฉันพบเขา เห็นหน้าของเขา
ฉันไม่รู้เลยว่าเขาคิดอะไรอยู่....
เวลานี้...
ความรู้สึกที่มีกับพี่เซตะ
...เป็นเหมือนความรู้สึกที่มีให้กับเพื่อนทั่วไปล่ะมั้ง
แต่สำหรับเคทาโร่ ...เขาจะเป็นคนที่ทำเพื่อฉันเสมอ...
เขาใช้เงินจากงานพิเศษจนหมด ในการซื้อเสื้อคลุมตัวนั้นให้ฉัน..
ดังนั้น.. ฉันอยากจะบอกกับเขาว่า
ฉันต้องการอยู่กับเขา
...ฉันต้องการเขาเสมอ
เพื่อที่จะทำให้เขารู้สึกดีขึ้น
พูดออกมา? หรือว่ารับสารภาพ?..
เอ่อ....
ทำไมฉันรู้สึกอย่างนี้นะ ?...
ทำไมสิ่งต่างๆมันดูยุ่งเหยิงอย่างนี้ ?
ทำไม นี่ฉันชอบเคทาโร่ขนาดนี้เลยเหรอ ?
อุ๊บบบ.... นี่ คุณทำให้ฉันพูดมันไปจนได้...
อืมมมม....... ใช่ ฉันชอบเคทาโร่ -.-
ฉันสารภาพว่าฉันต้องการเขาเสมอ
เมื่อฉันได้สารภาพออกไปว่าฉันต้องการเขา
เขากลับไม่เข้าใจว่าฉันจริงจังกับมันขนาดไหน
ฉันชอบเขา....
มากกว่าที่ชอบพี่เซตะ
...มันเป็นมิตรภาพที่ยาวนาน...
ร่างกายของฉัน จิตใจ... ต้องการเขา...
แต่ฉันไม่สามารถเปิดเผยมันได้..
ไม่ใช่ตอนนี้..
เขาจะต้องสอบผ่าน
เข้ามหาวิทยาลัยโตเกียวให้ได้ซะก่อน
เหมือนที่เขาได้สัญญาไว้
ฉันไม่สามารถปล่อยให้เขาทั้งโง่แล้วก็แก่กว่าฉันหรอก... -_-"
แม้ว่าฉันยังไม่เห็นว่าเขาจะทำมันให้เป็นจริง
ได้อย่างไร
แต่ฉันคิดว่าความรู้สึกของฉันค่อนข้างเห็นชัดเจน...
ฉันจะกลับไป ใช้เวลาร่วมกันกับเขา... และไม่ท้อที่จะทำมัน...
ไม่ว่าจะพูดอย่างไร
มันก็เป็นเรื่องยาก ที่ฉันจะห้ามไม่ให้เขาทำงานพิเศษ...
|
ฉันรู้ว่าคำสัญญาที่เขาได้สัญญาไว้ในตอนเด็ก
มันเป็นสิ่งที่สำคัญมากสำหรับเขา...
ฉันได้แต่หวังว่า ฉันเป็นเด็กผู้หญิงคนที่เขาได้สัญญาไว้
มุตสึมิซัง...ก็ยังดูไม่ชัดเจนเท่าไร
แม้ความตรงไปตรงมาของเขา ทำให้ฉันแคร์เรื่องสัญญาน้อยลง
ฉันไม่ค่อยแคร์การเข้ามหาวิทยาลัยโตเกียวอีกต่อไป
ฉันไม่ใส่ใจเกี่ยวกับทุกๆคน...
ตราบเท่าที่ฉันอยู่กับเคทาโร่.... ฉันจะมีความสุขเสมอ ^-^
ฉันไม่ค่อยกังวลเกี่ยวกับความเซ่อซ่าของเขา...
ฉันไม่ได้ใส่ใจกับมันจริงๆ บางทีมันก็ดูตลก บ้าๆบอๆ
ทั้งหมดนี้...ฉันรู้ดีว่าถ้าไม่มีเขา ...อืมมม.....
เมื่อฉันแสดงออกไปว่าฉันชอบเขา
ฉันแน่ใจว่าจะได้รับความรักกลับคืนมาเท่ากัน
หรือมากกว่าที่ฉันได้ให้เขาไป
มันเกือบเป็นการทำร้ายฉัน
ที่ต้องนั่งอยู่ที่นี่...
วันแล้ววันเล่า..การติวกับเขาและมุตสึมิซัง....
ฉันต้องค่อนข้างยอมรับว่าฉันชอบเขา...
และสะดุดเข้าไปในวงแขนที่รออยู่ของเขา..แต่ไม่ ไม่มีทาง...
อย่าถามว่าทำไมฉันถึงชอบเขา
คำถามที่เหมาะสมน่าจะเป็น
ตั้งแต่เมื่อไร
เคทาโร่น่าจะมาแล้ว(และจูบฉันในไม่ช้า)
... หรืออย่างน้อยมาคุยกับฉัน...
กรี๊ดดดด!!!
ฉันไม่ได้หมายถึงตอนที่ฉันกำลังเปลี่ยนชุด!!!
เคทาโร่บ้า! ออกไปจากห้องฉันเร็วสิ ไอ้ลามก !!! เปรี๊ยง
|
|