เริ่มชื่อเรื่องมา หลายคนคงเข้าใจว่าวันนี้ต้องได้อ่านเรื่องรัก หวานแหวว โรแมนติค สุดๆ หล่ะซิ แต่ขอโทษ เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้เป็นเรื่องของ คนโรคจิตคะ .....ใช่คะคนโรคจิตบนรถเมล์ที่เราเคยประสบพบพานมา แต่เวลาเล่าให้ใครฟัง ไม่เคยได้ยินเสียงอุทานตกใจ หรือน้ำเสียงสงสารเรา แต่อย่างใด มีแต่เสียงหัวเราะอย่างสะใจในอารมณ์เท่านั้น (แปลกจริงๆ) เรื่องมันมีอยู่ว่า...........(กรุณานึกตามเป็นภาพขาวดำนะคะ)

     สมัยที่เรายังเรียนอยู่ประมาณปี 3 เห็นจะได้ ในเย็นวันหนึ่งเราก็ไปเดินเล่นที่เซ็นทรัลกับเพื่อนๆ กลุ่มใหญ่ ก็เดินไป เรื่อยๆอย่างสนุกสนานดูนั่น ดูนี่ ดูโน่น เพลิดเพลินเจริญใจ แต่พอเดินไปถึงชั้นใต้ดินก็เดินสวนกับกลุ่มเด็กผู้ชายกลุ่มใหญ่ ที่ดูจากชุดแล้วก็รู้เลยว่า มาจากสถาบันแถวๆ นั่นแหล่ะ พอตอนเดินสวนกันพวกผู้ชายกลุ่มนั้นก็หันมามองกลุ่มของเรา ไม่สิ จ้องเลยมากกว่า จ้องจนเสีย ความมั่นใจไปเลยอ่ะ นึกว่าซิปกระโปรงแตกซะอีก แต่เช็คดูแล้วก็ปกติดี สงสัยมองคนอื่น ก็ไม่ได้คิดอะไร ก็ยังเดินดูของต่อไป      จนห้างใกล้ปิด (ไม่รู้ เดินกันได้ไงตั้ง 4-5 ชั่วโมง) เราก็แยกกับเพื่อนๆกลับบ้าน ซึ่งตอนนั้นเราก็ยังนั่งรถเมล์กลับบ้านอยู่อ่ะนะ

     ระหว่างที่เรารอรถเมล์อยู่ก็มีผู้ชายคนหนึ่งมายืนข้างๆ เราก็ไม่ได้สนใจนึกว่ายืนรอรถเมล์ แต่พอรถเมล์สายที่เราจะขึ้นมา ชายคนนั้นก็วิ่งตามเราขึ้นมาด้วย แต่เอ๊ะ...สงสัยคงไปทางเดียวกันนะ ก็ไม่คิดอะไรมาก ก็โหนรถเมล์ต่อไป (ตอนนั้นคนแน่นมาก ต้องโหนด้วยอ่ะ) เราก็โหนอยู่ใกล้ๆ ผู้ชายคนนั้นแหล่ะ แล้ว..........................

     อยู่ดีๆ เค้าก็สะกิดเราแล้วพูดว่า "ขอโทษครับชื่ออะไรครับ น่ารักจังเลย" เหวอเลยคะ อายด้วยอ่ะ คนก็เต็มรถแถมพูดซะดังเลย เราก็ไม่ตอบ ได้แต่มองไปทางอื่น มันก็ไม่ละความพยายามพูดต่ออีกว่า "ชื่ออะไรครับ....ถ้าคุณไม่บอกผมขอเรียกคุณว่า นางฟ้าน้อยของผมได้มั้ยครับ" เท่านั้นแหล่ะ ได้ยินเสียงหัวเราะกิ๊กกั๊กสนั่นรถเมล์เลยอ่ะ โอย........อายสุดๆ ใครๆ ก็จ้องมาที่เราอ่ะ คงรอดูว่าเราจะทำไงต่อไป แต่เราก็เงียบลูกเดียว มันก็ไม่ลดละความพยายาม พล่ามต่ออีกเป็นชุดๆ ประมาณ "คุณรู้มั้ย เมื่อกี้ก็คุณเดินสวนกับผมที่ชั้นใต้ดิน ความน่ารักของคุณมันกระชาก หัวใจผม ติดมากับคุณด้วย " แล้วก็ "ผมรู้เลยนะครับว่า ฟ้าต้องประทานนางฟ้าน้อยองค์นี้มาให้ผมแน่ๆ " โอ้! พระเจ้าช่วย ไอ้บ้านี่มันต้องเสียสติไป แล้วแน่ๆ และที่สำคัญมันหาญกล้ามากที่ทำกับเราอย่างนี้ นี่ถ้ามันตามเราถึงบ้านทำไงฟ่ะ แถมมันก็พล่ามไม่หยุดเลยตั้งแต่เซ็นทรัลไปจนถึงแอร์พอร์ทอ่ะ เราก็คิดหนักเลย ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี จะปล่อยให้มันตามถึงบ้านไม่ได้แน่

     สุดท้ายก็เลยตัดสินใจลงที่หน้าแอร์พอร์ทแล้วก็มุดหนีเข้าไปในกลุ่มคน (ป้ายนั้นคนเป็นแสน) ซ่อนตัวอยู่พักใหญ่ พอเห็นอีตาบ้านั่นเผลอ ก็รีบโกยขึ้นรถเมล์คันอื่นสุดชีวิต พร้อมกับภาวนาว่าอย่าให้มันเห็นเราเล้ย.............แล้วก็ชาตินี้อย่าได้เจอกันอีกเลย สาธุ

     ในที่สุดเราก็หนีรอดปลอดภัยกลับถึงบ้านได้ ด้วยใจระทึก อกสั่นขวัญแขวน แล้วก็เอาเรื่องมาเล่าให้ที่บ้านฟัง ทุกคนที่บ้านก็แสดงความ สงสารเราด้วยเสียงหัวเราะ........................พอเอาไปเล่าให้เพื่อนพอเอาไปเล่าให้เพื่อนที่โรงเรียนฟัง
เพื่อนก็ปลอบด้วยเสียงหัวเราะอีก.................โฮ่..ไม่มีใครสงสาร เราเลย แถมเรื่องนี้ยังเป็นตำนานติดตัวเราตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมาทุกวันนี้มันก็ยังแซวเราไม่เลิกเลยไอ้เรื่อง
นางฟ้าน้อยเนี่ยรู้ไปถึงไหน ฮาไปถึงนั่น ...เฮ้อ..สงสัยหน้าตาท่าทางเราคงจะเร้าใจพวกโรคจิตมั้ง ชีวิตถึงได้เป็นอย่างนี้......พบกันใหม่ตอนหน้านะคะ จบง่ายๆ แบบนี้แหล่ะ อิ อิ อิ บ๊าย บาย