Birden bir rüzgâr
birden bir intihar resmi oluyor
başımı çeviriyorum
sen varsın
yok mu
sekerek yaşadık daha ne olsun
öbür çocuklar önden gittiler
uğultular duyuldu
merkezinde patlamalar oldu bir yerin
ben beynimin diplerinde yaşadım
senin kıyametini
seni düşününce hatırladım
yırtarak geliyor gözlerin senin
ne varsa dünyanın kabuğunda
söylemek istediklerime doğru
bilmiyorsun
biz uzak dağların birinden geldik
gözyaşlarını emdik dünyanın
yaşamadık ama yaşasak ne olurdu
bir türlü hayatın ortasında cevapsız kaldık
başkalarıyla birlikte
baktık ne diye
geçiyor kendi adımlarıyla
birden bir rüzgar
belki geç olmuştur anlamıyorum
karanlık gündüzün karanlığıdır belki
yine de öyle olsun ki
faşist ruhlarımız olsun sevgilim
dağıtan
ellerimizi yangınlara
birşeyden sonra
sana gökyüzünü uzatıyorum
sana gökyüzünü uzatıyorum
bencil temaslar
yani yaralı dokunuşlar
uzatıyorum sana
son sözüm var
ben yoksam
sen de olma
© İbrahim Kiras 1990