Kağıtların bir yüzünü kaybetmeye alışık
çünkü beyninde bir ur taşıyor arkadaş
canının istediği yöne doğru
(saçlarını tarayacak)
kıracak dümeni kaptan
çocuğun ellerini bağlayacak
gemide yeteri kadar erzak var
asla pişman olmayacak
her şeyi yazmadığına
sırlarla dolu kalacak defteri
hepsi bir düştü diyecekler belki
peki ama boşuna mı yaşadık
biz bunca tuhaf şeyi
diye soruyorum ben şimdi
kalbini ıslatana ilk on altını
hangi padişah verecekti
sekiz saniye sonra
hançerlenecek olan kimdi
ben gidiyor muyum
yabancı kelimeler yeterli mi
bitirecek miyim sayfalarımı
bu telaş bitirmeden beni
ve gidecek miyim
giden geminin arkasından
duyacak mıyım denizi
içimi kaplayacak mı dalga
taşlar kanatacak mı etimi
bunları bilmiyor kaptan
çocuğun elleri bağlı
denizin varlığı tartışılıyor
bir takım insanlar arasında
ben kendimi hemen tanıdım
çocukluğumun çoğu kumlarda
bırakılmış naylon kürekler ve
denizin tuzunu buldu önce
şimdi sadece ben bu
duvarın üstündeyim
korkmadan bekliyorum
uğrasın gemiler kıyılarıma
© İbrahim Kiras 1991