Þessi ræða var flutt árið1990 þann 18
októmber. Og það var Guðrún J. Halldórsdóttir.
Þessi ræða sem er sýnd hér fyrir neðan var
á 9. fundi. Hún var í Kvennalistinanum.
Fyrir neðan þessa ræðu eru hlekkir að fleirum ræðum
þar sem einelti var aðalefnið
Viðrulegi forseti. Mig langar til að undirstrika mikilvægi
þessa máls. Allir þeir sem hafa unnið við kennslu
barna og unglinga þekkja einelti af eigin raun. Þeir hafa séð
það í kringum sig.og hafa átt við það
að etja. Einelti er ekki neitt nýtt fyrirbrigði á
Íslandi. Það hafa sagt mér gamlir skólamenn
að á kreppuárunum hafi einelti verið mjög algengt.
Þá var það vannæring, vosbúð og öryggisleysi
sem olli því að börnin fóru að stunda einelti
hvert gagnvart öðru og ofbeldi almennt. Og það er dálítið
umhugsunarvert fyrir okkur í dag núna á þeim dögum
þegar Háskóli Íslands og Hagstofan segja að
hagsæld sé meiri hér en annars staðar skulum við
uppgvötva það að einelti og ofbeldi meðal unglinga
fer vaxandi. Hvað segir þetta okkur? Jú, það segir
okkur það að foreldrar þurfamjög að hugsa sinn
gang og raunar allir þeir sem ráða förinni í
þessu ríki. Það er þannig að börn nú
búa kannski ekki við vannæringu, nema þá sjálfviljuga
vannæringu af því að þau borða óheppilegan
mat, og þau hafa nóg klæði, en þau búa
við mjög mikið óöryggi og þau búa oft
vi litla umönnun vegna þess að foreldrar eru of önnum
kafnir við að vinna fyrir hinu daglega brauði. Við verðum
að gera okkur grein fyrir því að hlutverk foreldra
í þessum málum er mikið. Einelti snýr bæði
að þeim sem fyrir eineltinu verða, og hann er náttúrlega
sá sem mest líður, en líka þeim sem eineltinu
beitir því að sá sem beitir einelti og ofsækir
aðra verður sífellt minni og minni maður það
er vitað, samkvæmt könnunum annars staðar frá,
að mjög líklegt er að sá sem byrjar á einelti
í barnaskóla eða unglingaskóla muni reyna að
halda því áfram seinna. Þetta er þar af leiðandi
meinsemd sem ekki læknast þó að maður vaxi úr
grasi því að vesöldin innra með manni læknast
ekki af því heldur af ví að við hljótum
þá umönnun og þá alúð sem hver einasti
maður þarf til þess að verða að manni.
Guðrún J. Halldórsdóttir
Aftur á Aðalsíðu