ถ้าจะนับย้อนหลังไปถึงจุดเริ่มต้นของโครงการ วิศวกรรมอุตสาหการ สร้างพื้นฐานให้น้องแดนไกล ที่สาขาวิชาวิศวกรรมอุตสาหการได้ดำเนินการสานต่อโครงการมาจนตลอดนี้ คงต้องขอขอบคุณเพื่อน ๆ อาจารย์ต่างสถาบันที่เคยร่วมงานกันมา ซึ่งทำให้มีโครงการในลักษณะนี้เกิดขึ้น ในครั้งแรกของโครงการนี้นั้น เป็นเพียงการเริ่มต้นของการท่องเที่ยวพักผ่อนประจำปี ที่ผมและเพื่อน ๆ จะเดินทางไปพักผ่อนในรูปแบบธรรมชาติในถิ่นทุรกันดารกันทุกปี หลังจากที่ได้ทำงานเหนื่อยกันมาทั้งปี (เน้นการท่องเที่ยวทั่วไทยนะครับ) แต่พอมาปีที่เริ่มโครงการนี้เราได้คุยกันว่า น่าจะไปพักผ่อนและทำประโยชน์ให้กับเด็ก ๆ ในชนบทกันบ้างนะ เพื่อเป็นการเปลี่ยนบรรยากาศของการท่องเที่ยว พอดีว่าพี่ชานนท์ (อาจารย์ประจำ ม.เกษมบัณฑิต) มีน้องชายเป็นอาจารย์อยู่ในพื้นที่ อ.แม่สะเรียง จ. แม่ฮ่องสอน (อ.อ๊อด) และอาจารย์อ๊อดท่านนี้รู้จักกับอาจารย์ใหญ่โรงเรียนบ้านสล่าเชียงตอง อ. แม่สะเรียง จ. แม่ฮ่องสอน ซึ่งเป็นโรงเรียนที่กันดารมาก ต้องใช้เวลาเดินทางหลายชั่วโมงกว่าจะถึงโรงเรียนแห่งนี้ โดยเดินทางด้วยรถยนต์ผ่านภูเขาประมาณ 6 ลูก แล้วยังต้องขับรถผ่าน & ข้ามลำห้วยอีกประมาณ 60 กว่าห้วย ทำให้ผมและเพื่อน ๆ รู้สึกตื่นเต้นมาก จึงชวนกันว่า ช่วงวันหยุดในเดือนมกราคม 2543 เราจะไปกัน หลังจากที่เราได้ตกลงกันแล้วผมก็มานั่งคิดว่า โครงการในลักษณะนี้ถ้าเราให้นักศึกษาออกไปมีส่วนร่วมด้วยน่าจะเกิดประโยชน์กับนักศึกษาในแง่ของการบำเพ็ญประโยชน์ เพื่อน ๆ อีก 2 สถาบัน จึงนำเรื่องนี้ไปประชาสัมพันธ์ให้นักศึกษาทราบ ซึ่งผลที่ได้เกินคาดครับ มีนักศึกษาที่แจ้งความประสงค์ที่จะเข้าร่วมโครงการทั้งหมด 63 คน ประกอบไปด้วย สถาบันเทคโนโลยีราชมงคล วิทยาเขตตาก จำนวน 21 คน สถาบันเทคโนโลยีราชมงคล วิทยาเขตพระนครเหนือ จำนวน 20 คน  มหาวิทยาลัยเกษมบัณฑิต จำนวน 22 คน ซึ่งแต่ละสถาบันก็ได้มีการคิดชื่อโครงการของตนเองขึ้นมา โดยนัดไปพบกันที่ อ. แม่สะเรียง จ. แม่ฮ่องสอน โดยสถาบันเทคโนโลยีราชมงคล วิทยาเขตตาก เป็นสถาบันที่ใกล้พื้นที่มากที่สุด จะรับผิดชอบเรื่องอาหาร และเต้นท์ที่พักแรมของนักศึกษาที่เข้าร่วมโครงการทั้งหมด

       ในครั้งนี้ วิทยาเขตตาก โดยนักศึกษาปริญญาตรี สาขาวิชาวิศวกรรมอุตสาหการ คณะครุศาสตร์อุตสาหกรรม รุ่นที่ 3 เป็นผู้รับผิดชอบโครงการ ได้คิดชื่อโครงการนี้ขึ้นมา โดยใช้ชื่อว่า "โครงการวิศวกรรมอุตสาหการ สร้างพื้นฐานให้น้องแดนไกล " นักศึกษาผู้คิดชื่อโครงการนี้ คือ นายฐากูร คำล้น โดยโครงการนี้เราได้นำสิ่งของเครื่องใช้จำพวก เสื้อผ้าเครื่องนุ่งห่ม อุปกรณ์กีฬา อาหารสำเร็จรูป เครื่องเขียนและอุปกรณ์การเรียน และยารักษาโรค ไปทำการแจกจ่ายให้กับนักเรียนโรงเรียนบ้านสล่าเชียงตอง โดยที่สิ่งของทั้งหมดที่สามารถหาได้จากการรับบริจาค รวมกับของนักศึกษาอีก 2 สถาบัน มีปริมาณทั้งหมด 2 คันรถสิบล้อ ซึ่งนับว่าเป็นปริมาณที่เยอะมากที่เดียว การเดินทางไปยังสถานที่จัดทำโครงการในครั้งนี้ เท่าที่ผมท่องเที่ยวมาก็เพิ่งเคยเจอครั้งนี้เป็นครั้งแรกในชีวิต (เป็นความรู้สึกของผมเองนะครับ) สภาพเส้นทางลำบากมาก เราออกเดินทางจากวิทยาเขตตาก ในเวลา 08.00 น. ของวันที่ 28 มกราคม 2543 โดยไปสมทบกับเพื่อน ๆ อีก 2 สถาบันที่ อ. แม่สะเรียง ในเวลาประมาณ 15.00 น. ซึ่งจากเวลาดังกล่าว เราไม่สามารถที่จะเดินทางเข้าสู่พื้นที่จัดทำโครงการได้ จึงต้องพักค้างแรมที่ โรงเรียนบ้านสบหาร ก่อน 1 คืน ในการเดินทางครั้งนี้ คณะของราชมงคลตาก ถึงที่โรงเรียนแห่งนี้ก่อน จึงได้จัดเตรียมสถานที่พักแรม และอาหารมื้อเย็นไว้รอเพื่อน ๆ อีก 2 สถาบันที่เรายังไม่รู้จักกันเลย แต่ทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยความราบรื่น เพราะในตอนกลางคืนเราได้จัดกิจกรรมเพื่อหล่อหลอมให้นักศึกษาจาก 3 สถาบัน เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน โดยให้การมาบำเพ็ญประโยชน์ในการครั้งมาในนามของสาขาวิชาวิศวกรรมอุตสาหการ จะไม่มีการแบ่งแยกสถาบัน ทุกคนมีวัตถุประสงค์เดียวกัน

     รุ่งขึ้นเช้าวันใหม่ เราออกเดินทางจากโรงเรียนบ้านสบหารในเวลา 06.00 น. หลังจากที่ได้รับประทานอาหารเช้าจากฝีมือของนักศึกษาราชมงคลตาก ที่ต้องตื่นมาทำตอนตี 3 ความอร่อยไม่แพ้ร้านอาหารดัง ๆ ทั่วประเทศ (แต่ดูเหมือนว่าของเราจะอร่อยกว่านะ) ก่อนออกเดินทางเราได้มอบสิ่งของเครื่องใช้ที่จำเป็นสำหรับนักเรียน ให้กับทางอาจารย์ใหญ่โรงเรียนบ้านสบหาร ก่อนออกเดินทาง ถึงสถานที่จัดทำโครงการโรงเรียนบ้านสล่าเชียงตองเวลา 17.00 น. ในสภาพเส้นทางที่เป็นป่าเขาและลำธาร เพื่อน ๆ ลองคิดดูนะครับว่าจะสนุกแค่ไหน ครั้งหนึ่งในชีวิตเลยล่ะครับ เมื่อไปถึงเราได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากนักเรียน ครู-อาจารย์ ที่เป็นผู้หญิงทั้งหมด 3 คน และชาวบ้านให้การต้อนรับเราอย่างอบอุ่น