Wanneer mensen mij soms durven vragen hoe het gaat, dan antwoord ik doodleuk 'Oh goed'. En aangezien sommigen van die mensen mij kennen, denken ze meteen dat ik waarschijnlijk weer een façade speel. En misschien is het feit dat ik anderen heb laten weten dat ik mijzelf niet ben, inderdaad wel een façade op zich.
Toch, het gaat goed met mij. Het gaat zelfs zo goed met mij, dat schrijven niet meer vanzelfsprekend is. In een depressie is schrijven een verademing, de énige manier om te laten horen wat je denkt, hoe luid je ook maar roepen wil. (halloo meligheid) Schrijven wanneer je je goed voelt, is een veel grotere opdracht. En misschien is het dan heel erg dom dat ik dan net nú wil beginnen aan een site die volledig geschreven is. In mijn -volgens sommigen- verfrissende stijl.
Misschien is het aan de andere kant wel een keertje de uitdaging die ik nodig heb. Ik kan inderdaad heel erg goed schrijfkakken op vrouwelijke hormonen, op schoolwerk, op vroegere pesterijen, op het schoonheidsideaal (verdomd ideaal!), op alles en nog wat dat mij simpelweg niet aanstaat. Maar kan ik het ook als ik positief wil wezen? Kan ik tekenend omschrijven hoe blij ik ergens om ben. Kan ik met woorden ook gelukkige mensen raken. Kunnen de glimlachenden onder ons zich ook vinden in mijn teksten, net zoals anderen dat in mijn depressiever getinte stukjes proza kunnen.
En bovenal - kan ik daar een hele site mee vullen, en uiteraard ook nog mensen vinden die dat willen lezen?
Aan u de eer, aan mij de uitdaging.
Ik ben nog altijd Anneleen en ik heet u welkom op mijn nieuwe site.
|
