ผู้รอดจากการสึก^๑

       ภิกษุ  ท.! อย่างนั้นแหละ, ข้อที่ร่างกายเกิดหนักตัวขึ้น, ทิศทั้งหลายไม่กระจ่าง, ธรรมทั้งหลาย ไม่แจ่มแจ้ง,  ถีนมัทธะเขาจับจิต, ฝืนใจประพฤติพรหมจรรย์ล มีความสงสัยในธรรมทั้งหลาย; อาการ เหล่านี้ย่อมมีแก่ภิกษุ  ผู้ไม่คุ้มครองทวารในอินทรีย์ทั้งหลาย, ไม่ประมาณในการบริโภค, ไม่ประกอบ ชาคริยธรรมเนือง ๆ ไม่เห็นแจ้งในธรรมทั้งหลายที่เป็นกุศล, ไม่ขวนขวายบำเพ็ญโพธิปักขิยธรรมภาวนา ตลอดราตรีเป็นเบื้องต้นและราตรีเป็นเบื้องปลาย.

       ภิกษุ  ท.! เพราะฉะนั้น ในเรื่องนี้ เธอพึงสำเหนียกใจไว้ว่า "เราจักเป็นผู้ควบคุมทวารใน อินทรีย์ทั้งหลาย  ,  เป็นผู้รู้ประมาณในการบริโภค,  จักประกอบชาคริยธรรมเนื่อง ๆ, เป็นผู้เห็นแจ้ง ในธรรมทั้งหลายที่เป็นกุศล, จักเป็นผู้ขวนขวายบำเพ็ญโพธิปักขิยธรรมภาวนาตลอดราตรีเป็นเบื่องต้น และ ราตรีเป็นเบื้องปลาย" ดังนี้. ภิกษุ ท.! เธอพึงสำเหนียกใจไว้อย่างนี้.

       ภิกษุรูปนั้น น้อมรับเอาโอวาทอันนี้ หลีกออกจากหมู่ อยู่แต่ผู้เดียว ไม่ประมาท เพียรเผากิเลส มี ตนส่งไปแล้วในการทำเช่นนั้น ในที่สุด ก้ถึงความเป็นพระอรหันต์แล้ว.

๑.  บาลี  พระพุทธภาษิต  ปญฺจก. อํ. ๒๒/๒๙/๕๖, ตรัสแก่ภิกษุรูปหนึ่ง ซึ่งเกิดหนักเนื้อตัวขึ้น เพราะถูกนิวรณ์ครอบงำ ฝืนใจประพฤติพรหมจรรย์อยู่ จนต้องไปกราบเรียนพระอุปัชฌายะให้ทราบเรื่อง, ท่านจึงพาเข้าไปเฝ้า และได้รับคำแนะนำดังเรื่องนี้.