K557939 เพชรพระอุมา ภาค 6 รพินทร์โคลนนิ่ง

เพชรพระอุมา ภาค 6 รพินทร์โคลนนิ่ง

ขอตั้งกระทู้ไว้ก่อน เดี๋ยวค่อยมาโพสต์
จะรอฤกษ์นายรพินทร์โคลนนิ่งก็ไม่ไหว
รอมาหลายเพลา แล้วก็ยังไม่ได้ฤกษ์ซะที

จะตั้งกระทู้ให้ตั้งตะเมื่อวาน แต่โพสต์ไม่เข้าอ่ะ

จากคุณ : ชาวเพชรพระอุมา - [16 มี.ค. 08:33:50]

ความคิดเห็นที่ 1

รายงานตัวไว้ก่อน
แสดงไม่แสดงว่ากันอีกที อิ อิ

จากคุณ : นาคเทวี - [16 มี.ค. 09:28:34]

ความคิดเห็นที่ 2

ถ้ารู้จากเจ้าพลายว่าเป็นซากใคร ในกระทู้ก่อน
แล้วผมจะมานำแสดงครับ

เจ้าพลายนี่ไม่ไหว ตั้งปริศนาไว้แล้วหายวับไปเลย
ใครจะต่อได้ถูกง่ะ

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [16 มี.ค. 09:48:24]

ความคิดเห็นที่ 3

: wink

จากคุณ : ลั่นทมสีชมพู - [16 มี.ค. 11:39:39]

ความคิดเห็นที่ 4

ส่างปามาแล้ว.............นายกลางไปไหน ส่างปาไปด้วย

จากคุณ : ส่างปา - [16 มี.ค. 16:03:59]

ความคิดเห็นที่ 5

ท่านส่างปาขา

ตกลงท่านถูกถอดถอนตำแหน่งแล้วเหรอคะท่าน
ท่านแงซายสั่งปลดเหรอคะ
อยากรู้ค่ะ แสงจะได้เรียกตำแหน่งใหม่ของท่านให้ถูก

คุณลั่นทมขา อย่าลืมเตรียมตัวไปหาหนุ่มหล่อที่มรกตนครกันนะคะ
เตรียมเครื่องสำอางไปเผื่อแสงมาก ๆ หน่อยนะคะ เดี๋ยวแสงไม่สวยพอค่ะ

รอท่านเมยานีอยู่นะคะ อ้อ แล้วก้อท่านมันตรัยกับท่านมดวาชิกา ขวัญใจของแสงด้วยค่ะ

จากคุณ : แสงโสม - [16 มี.ค. 16:14:19]

ความคิดเห็นที่ 6

คุณแสงโสม--แงซายไม่ได้สั่งปลดส่างปา แต่ให้ลาพักร้อนชั่วคราว
ตอนนี้รับสมัครสาวๆสวยๆมาช่วยงานที่มรกตนคร
สาวๆแถวนี้ใครสนใจมั่ง?
สวัสดิการดี โบนัสเพียบ เจ้านายหล่อๆหยั่งแงซายเนี่ยะ หายากนา..
อย่ามัวไปเดินป่าให้เหนื่อยยากเล้ยย

จากคุณ : แงซาย - [16 มี.ค. 16:54:53]

ความคิดเห็นที่ 7

ท่านแงซายขา

แสงขอสมัครคนแรกค่ะท่าน!!!!!

สาว ๆ คนอื่น โปรดทราบ
ท่านแงซายปิดรับสมัครแล้วค่ะ ไม่ต้องมาอีกนะคะ

จากคุณ : แสงโสม - [16 มี.ค. 17:04:02]

ความคิดเห็นที่ 8

....... เสียงปืนระเบิดขึ้นอย่างกึกก้อง ฝูงหมาป่าที่รุมเหยื่ออยู่แตกฮือกันออกไปด้วยความตกใจ เจ้าพลายบ้านป่าเดินเข้าไปใกล้ศพอย่างใคร่รู้ ศพอยู่ในสภาพนอนหงาย เนื้อหลายส่วนถูกแทะออกไปหมดโดยเฉพาะที่ใบหน้า ไส้และเครื่องในอื่น ๆถูกลากออกมากองเรี่ยราด หนอนไชยั้วเยี้ยอยู่บริเวณหน้าอก คงเสียชีวิตมาไม่ต่ำกว่าสามวันแล้ว

หัวเข็มขัดทองเหลืองเขียนว่าฮาร์เลย์ เดวิดสัน ไม่บอกอะไรเท่าไรนัก เจ้าพลายพยายามคิดว่าเมื่อเร็ว ๆนี้มีกลุ่มคนแปลกหน้าผ่านเข้าไปล่าสัตว์ในป่าแถบนี้บ้างหรือเปล่า แต่มันก็คิดไม่ออก มันรู้สึกเสียใจกับตัวเองเล็กน้อยที่ตอนเด็ก ๆแม่ให้กินน้ำมันตับปลาเพื่อให้ความจำดีแต่ว่ามันดันเอาไปให้เจ้าด้วน-ช้างเพื่อนเล่นกินหมด ทำให้สติสตังค์ของมันขาด ๆ เกิน ๆ ตลอดมา....

ลมร้อนโชยวูบกลิ่นเหม็นเน่าสาหัสลอยขึ้นมากระทบจมูก เจ้าพลายอุดจมูก เดินก้มลงสำรวจดูข้าวของที่ตกอยู่ข้าง ๆนอกจากเป้หลังที่บัดนี้ขาดวิ่น เครื่องกระป๋อง ยา และข้าวของอื่น ๆออกมากระจัดกระจาย เจ้าพลายมองเห็นบางสิ่งอยู่ในพงหญ้า มันเป็นปืน .450 ไนโตรเอ๊กเปรส รุ่นเดียวกับที่คุณชายอนุชาใช้ตลอดการเดินทางไปมรกตนครในเที่ยวแรก

มันเก็บปืนขึ้นมาสำรวจดูความเรียบร้อย ทุกอย่างอยู่ในสภาพดี บนพื้นไม่เห็นมีปลอกกระสุน บางทีชายคนนี้อาจจะยังโดนโจมตีจากอะไรสักอย่างโดยไม่ทันได้เตรียมตัว ปืนที่ถือกระเด็นหลุดมือ...ชายผู้นี้เสียชีวิตในทันทีที่ถูกจู่โจม....

ขณะหันรีหันขวางอยู่ใกล้ศพ เขาเห็นของบางสิ่งปะปนอยู่กับเครื่องหลังที่กระจัดกระจาย มันเป็นซองพลาสติกขนาดเท่าหนังสือเล่มเล็กมีบางอย่างสีน้ำตาลอยู่ข้างใน เจ้าหนุ่มบ้านป่าฉวยขึ้นมาเปิดดู ข้างในมีจดหมายและแผ่นหนังเขียนในลักษณะลายแทงอยู่ ที่ลายแทงเขียนเป็นภูมิประเทศอย่างคร่าว ๆของสถานที่หนึ่ง ข้างหลังมีตัวหนังสือที่มันอ่านไม่ออกจารึกอยู่ ดูจากแผ่นหนังคร่ำคร่า ประมาณว่ามันคงมีอายุเนิ่นนานแล้ว ส่วนกระดาษขาวสองแผ่นที่คู่กันมาเขียนด้วยลายมือเป็นระเบียบเรียบร้อยสวยงาม

มันเฝ้าสะกดอยู่ประมาณสามชั่วโมงในที่สุดมันก็อ่านประโยคแรกที่หัวจดหมายได้ดังนี้......
"ที่วังมยุรฤทธิ์
ถึงชายกลางที่รัก.............." ได้เท่านี้เจ้าพลายก็รู้สึกเหนื่อยเป็นกำลัง เดินป่าสามวันายังไม่เหนื่อยเท่าอ่านหนังสือสองบันทัดนี้เลย มันรู้สึกเสียใจนิด ๆอีกครั้งที่ไม่ยอมกินน้ำมันตับปลา วิตามิน รวมทั้งนมผสม AHA ที่แม่ให้กิน แถมยังไม่ยอมเรียนหนังสือแอบหนีออกมาเอาหนังกะติ๊กยิงสิงสาราสัตว์ไปตามเรื่องตามราวตั้งแต่เด็ก....

มันพับทั้งจดหมายและแผ่นหนังลงในซองพลาสติกตามเดิม แล้วก็ออกเดินทางกลับไปยังหมู่บ้าน ใจก็หมายจะเอาจดหมายให้พรานใหญ่รพินทร์ที่บัดนี้นอนเขลงอยู่ที่บ้านมันอ่านให้ฟังว่าเรื่องราวมันเป็นอะไรกันแน่..........

โปรดติดตามตอนต่อไป.....................

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [16 มี.ค. 18:18:31]

ความคิดเห็นที่ 9

นึกแร้ววววววววว
เปลี่ยนเป็นเล่นเป็นตัวอื่นก็ได้วะ

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [16 มี.ค. 18:48:31]

ความคิดเห็นที่ 10

อะไรวะ? ว่าจะเกาะติดนายกลาง หวังจะเป็นผู้ช่วยพระเอกซะหน่อย นายกลางดั๊นจะโดนพรานใหญ่ปลดกลางอากาศซะอีก ว๊า.... นายกลางอย่าไปยอมนะ

จากคุณ : ส่างปา - [17 มี.ค. 00:50:23]

ความคิดเห็นที่ 11

โธ่เอ๊ย...ส่างปาหนอส่างปา หวังจะเกาะติดนายกลางเป็นผู้ช่วยพระเอกกะเค้าบ้าง นายกลางก็ดั๊นมาโดนพรานใหญ่ปลดกลางอากาศซะอีก จะเกิดมั๊ยเนี่ยเรา? แต่นายกลางอย่าไปยอมเค้านะ......นายกลางสู้ๆ
ณ ที่ใดดวงใจมิไหวหวั่น
ขอผ่าฟันอุปสรรคและขวากหนาม
ถึงสิ้นชาติวาสนาชะตาทราม
จะฝากนามให้โลกรู้...ถูก็ชาย

จากคุณ : ส่างปา - [17 มี.ค. 01:02:27]

ความคิดเห็นที่ 12

โธ่--นายชด ไปซะแร้ว
คุณแสงโสม--อย่าเพิ่งปิดโอกาสผมอย่างงั้นสิ

จากคุณ : แงซาย - [17 มี.ค. 03:31:16]

ความคิดเห็นที่ 13

อ้าว นายชดไม่รอหนานอินก่อนเร๊อะ
จะรีบไปไหน จะรีบไปไหน

จากคุณ : หนานอิน - [17 มี.ค. 07:57:22]

ความคิดเห็นที่ 14

ต่อเองก็ได้วะ...
ยังไม่ยอมไปหรอกหนานอิน ส่างปา แงซาย
พวกแกเนี่ยงัยวะ พร้อมใจกันเชื่อเจงๆว่าฉันถูกจิ้งจอกกัดตาย..อายหมาแย่ดิ

หมู่บ้านหล่มช้างในบัดนี้ไม่ใช่กระต๊อบปลูกอยู่เชิงเขา ใกล้ไร่ข้าวโพด ลูกเดือยเหมือนเมื่อก่อน แต่ว่ากลายเป็น " Elephant Mudhole Resort" (แปลว่ารีสอร์ทหล่มช้าง)
ป่าไม้กลายเป็นเนินหญ้าและสนามกอล์ฟสวยงาม ตกแต่งคล้ายเนินนางนอน เชิงเขาพระศิวะ ตามที่เจ้าคะหยิ่นเคยไปดูงานมา ๒ รอบที่มรกตนคร และจำมาบอกลูกชาย
จากที่ไกล จะมองเห็นช้างประมาณ ๓๐ กว่าตัว เดินเล่นอยู่ตามสบาย ไม่ถูกพาไปชักลากซุง เต้นระบำ พาเดินบนถนนคอนกรีตให้คนลอดฯลฯ ให้น่าเวทนา
อย่างมากก็ให้ชาวกรุงที่มาเที่ยว ขึ้นหลังพาเดินเล่น
เป็นพาราไดซ์ของคนรักช้าง ดำเนินงานโดยมิสเตอร์มุ หรือ ไมเคิล พ่อของเจ้าพลาย
" พ่อ พ่อ" เจ้าพลายร้องตะโกน กระหืดกระหอบวิ่งไปที่บังกะโลหลังใหญ่ของแขกสำคัญ
" คุณชายกลาง...คุณชายกลาง สงสัยจะซี้เลี้ยวพ่อ.."
เจ้ามุลูกชายคะหยิ่นพ่อเจ้าพลายผัวนางอั้ว( บอกให้หมดเพราะตอนนี้เค้ากำลังสำรวจสำมะโนครัว ที่น้องพาเมล่าและหนุ่มแห้วสามีเป็นพรีเซนเตอร์งัยครับ)
ชะโงกหน้าออกจากห้องกระจก ซึ่งไม่ต้องติดแอร์ทำลายบรรยากาศชั้นโลก อากาศที่รีสอร์ทเย็นอยู่แล้ว
ตวาดว่า
" อ้ายลูกบ้าเที่ยวล่าสุด...พูดรัยวะ อุตส่าห์ส่งไปซัมเมอร์ยุโรปทุกปี สติสตังยังไม่ดีขึ้น แกว่าคุณชายกลางตาย แล้วใครกินอเมริกันเบรคฟาสต์อยู่นี่"
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเจ้ามุพูดภาษาปะกิตได้คล่อง เพราะต้อนรับลูกค้าฝรั่งเป็นประจำ
เมื่อเร็วๆนี้ ก็มีหนังมาถ่ายทำเรื่อง " เดอะ หล่ม" ที่นี่ เพิ่งยกขบวนกลับไป
ไม่มีการประท้วง เพราะน.ส.พ. ไม่รู้ และกรมป่าไม้ก็พลอยไม่รู้ไปด้วย
ว่ามีการตัดไม้รอบรีสอร์ทจนเหี้ยน ก่อนจะปลูกให้ใหม่ยืนตายซากแหง๋แก๋อยู่เป็นที่ระลึก
ชายหนุ่มรูปหล่อเหมือนเพียซ...ไม่เอาละ เขิน..แต่งกายด้วยทักซีโดของอาร์มานี่ เดินมาชะโงกระเบียง ดูว่าพ่อลูกทะเลาะอะไรกัน
"โอ๊ย คุณชายกลาง" เจ้าพลายอ้าปากหวอ ตาเหลือก " ผมนึก..เอ๊ะ..คุณชายกลางไม่ได้นอนตายถูกจิ้งจอกแทะอยู่กลางป่าเหรอครับ"
อนุชามีสีหน้าตกใจ รีบเหวี่ยงตัวข้ามขอบระเบียง ตีลังกาเพียงรอบเดียวลงมาบนพื้นอย่างง่ายดาย
" หาว่าไง แกเจอคนนอนตายกลางป่าเหรอ"
" ครับ..ครับ ศพถูกแทะจำหน้าไม่ได้ คาดเข็มขัดหัวทองเหลือง มีแต่แผ่นหนังกับจดหมาย ผมอ่านได้คำเดียวว่าเค้าเขียนถึงคุณชายกลาง ผมนึกว่าคุณชายซะอีก "
อนุชารับหลักฐานไปดูโดยเร็ว แล้วสีหน้าสลดลง
" โธ้ รพินทร์ ไม่น่าเลย...ถ้าคุณไม่ขโมยแผนที่ในซองหนังผมไป ก็คงไม่พบจุดจบเร็วอย่างนี้ นี่คงจะเป็นฝีมือวาชิกาซีต้าโจนส์หรือไม่ก็คุณแสงโสมแฟนเก่า..."
" ทำไมคุณชายนึกยังงั้นล่ะครับ" เจ้ามุถาม หน้าตาตื่น
" คือเงี้ย มุเอ๊ย รพินทร์เค้าใจร้อนอยากจะออกเดินทางไปล่าสมบัติพุกามเร็วๆ ตอนเราหนีออกมาจากนิทรานคร
ข้าวของเค้าถูกมันตรัยริบไปหมด แม้แต่เสื้อผ้าก็ไม่เหลือ อ้ายฉันก็คนละไซซ์กับเขา ให้ยืมไม่ได้
หุ่นเค้ามันเหมือนตัวหัวฟักทองใน Nightmare before Christmas
พอมาถึงที่นี่ นางอั้วเมียแกไม่รู้ทำไงก็เลยไปค้นชุดลูกเสือเก่าๆสมัยประถม ๖ ของเจ้าพลายมาให้ใส่แก้ขัด คาดเข็มขัดหัวทองเหลือง
นี่คงไปเสียท่าถูกฆ่าตายเอาง่ายๆ โธ่เศร้าๆๆๆๆๆๆๆ แล้วฉันจะมีหน้าไปบอกน้อย น้องสาวฉันได้ไงว่าเป็นแม่ม่ายโลโซไปซะแล้ว"
แล้วอนุชาก็ยืนไว้อาลัยให้ ๑ นาที เช่นเดียวกับเจ้ามุและเจ้าพลาย
บรรยากาศเต็มไปด้วยความโศกสลด

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [17 มี.ค. 09:29:58]

ความคิดเห็นที่ 15

อ้าว ผมแปะไม่เข้าอีกแล้วล่ะ

เรื่องของเรื่องคือ ผมนอนอยู่ที่กระท่อมในรีสอร์ทนั้นแหละไม่ได้ไปไหน ผมไม่ได้มีเจตนาสั่งปลดคุณชาย ศพนั้นเป็นศพคนญี่ปุ่นที่มีลายแทงเก่าแก่ของขุมทรัพย์อาณาจักรพุกาม เขาได้มาจากปู่ของเขาซึ่งเป็นทหารญี่ปุ่นเชลยศึกที่ถูกจับได้ในพม่าเมื่อสมัยสงครามโลกครั้งที่สอง

ทานากะ-คนที่ตายพยามมาตามหาคุณชายเพราะได้อ่านเพชรพระอุมาภาคแรก โดยติดต่อมาทางท่านชายสดายุ ซึ่งเขียนจดหมายแนะนำตัวเขามาที่เจ้าพลายมันเก็บเอามานั่นแหละครับ (เจ้านี่ก็น่าตื๊บอุตส่าห์ไปซัมเมอร์ที่อังกฤษ อ่านจดหมายหนึ่งหน้ายังไม่แตก...)

ผมจะไปสั่งปลดคุณชายได้ไง โผมก็กลายเป็นเป้าโด่เด่ให้สามสาวเถือเล่นอ่ะดิ แบ่ง ๆไปเจี๋ยนคุณชายบ้างก็ดีแล้วนี่นา...........

แพ็คข้าวของเตรียมตัวเดินทางเลยนะครับ..

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [17 มี.ค. 11:25:39]

ความคิดเห็นที่ 16

รพินทร์ขา

โอ...แสงเสียใจอยู่ตั้งนาน..นึกว่าคุณชายกลายเป็นศพไปแล้ว
ร้องไห้อยู่สามวันสามคืนแน่ะค่ะ...กินไม่ได้นอนไม่หลับ
แทบจะล้มประดาดาย...... ไม่รู้จะตอบแทนคุณชายยังไงดี
เลยเข้าเมืองไปติดต่อวงพิณพาทย์มอญมา...
กะจะให้บรรเลงเพลงไว้อาลัยกันให้กระหึ่มป่าไปเลย
ติดต่อสั่งโลงไม้สักอย่างดี ดอกไม้ประดับงานสุดหรู
วัดก็จองไว้เรียบร้อยแล้วนะคะ

บุญกุศลส่ง..มารู้ความจริงว่าคุณชายยังไม่เป็นอะไร..ดีใจหาใดจะเปรียบปานค่ะ

แหม..แต่ที่รักขา..ไหน ๆ แสงก็อุตส่าห์จ้างวงพิณพาทย์มาแล้ว
แสงจะขอให้บรรเลงแสดงความยินดีต้อนรับคุณชายที่ยังมีชีวิตอยู่ได้มั๊ยคะ..
เสียดายตังค่าจ้างน่ะค่ะ....นะคะที่รัก อนุญาตแสงหน่อยเถอะค่ะ

จากคุณ : แสงโสม - [17 มี.ค. 16:40:48]

ความคิดเห็นที่ 17

คุณเหล้าไทยบางยี่ขัน

อย่าเรียกโผมว่าที่รัก..เลยนะ โผมไม่อยากให้คุณละลายหายไปด้วยฤทธิ์กัมมันตรังสีความหึงจากนาคเทวีน่ะ อีกอย่างคุณจะพาผมซวยไปด้วย เวลาสางhaหึงน่ะ ร้ายกาจยิ่งกว่าเวลาใดเลยนะคุณ....

ปี่พาทย์มอญที่จ้างมาเนี่ยบรรเลงงานเลี้ยงรับขวัญคุณชายก็ได้ผมไม่ขัดหรอก แต่คุณชายอาจจะไม่สบายใจเท่าไรอ่ะดิ บรรยากาศมันไม่ค่อยให้กับงานรื่นเริงนา ว่าแต่ว่าคุณแน่ใจนะว่าพวกนี้ไม่ใช่ทหารกู้ชาติมอญ เกิดเฮี้ยนขึ้นมาจับพวกเราเป็นตัวประกันแล้วทำไงล่ะ.............

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [17 มี.ค. 17:00:22]

ความคิดเห็นที่ 18

รพินทร์ขา

แสงน้อยใจตัวคุณอย่างบอกไม่ถูก...ทำไมคุณต้องรังเกียจแสงขนาดนั้นด้วยคะ
แค่เรียกว่าที่รักคำเดียวคุณก็ไม่ปรารถนา แล้วจะให้แสงเรียกคุณว่ายังไงล่ะคะที่รัก
ให้เรียกรพินทร์พ่อเอ๊ยแทนหรือไงคะ..ช่วยบอกแสงที

แสงน่ะแสนจะรักคุณนะคะ..มีใครมั่งที่ทนตื๊อคุณมาได้ตั้ง 5-6 กระทู้ขนาดเนี๊ยะ
ก็มีแต่แสงคนเดียวเท่านั้นแหละ..แล้วยังจะมาเสือกไสไล่ส่งกันอีก
เดี๋ยวแสงน้อยใจมาก ๆ ฆ่าตัวตายไป คุณจะเสียดายนะคะ ที่รั...เอ้อ!..พ่อเอ๊ย

ท่านนาคเทวีท่านคงไม่หึงแสงหรอกค่ะ ท่านรู้ว่าแสงน่ะเป็นตัวร้ายประจำเรื่อง
เดี๋ยวตอนจบแสงก็ตายเองแหละ..ท่านจะมาหึงทำไมให้เสียเวลา..แสงเจรจากับท่านได้ค่ะ คุณไม่ต้องห่วง

น้อยใจรพินทร์พ่อเอ๊ยของแสงเป็นที่สุด.........ปี่พ่งปี่พาทย์ แสงไม่เอาแล้ว ไล่มันกลับไปทั้งวงเลย!!

แสงโสม (ผู้หม่นหมอง)

จากคุณ : แสงโสม - [17 มี.ค. 17:38:33]

ความคิดเห็นที่ 19

อ้าว รพินทร์ คุณไม่ตายหรอกเหรอ โธ่ ไม่ทันเห็นคุณนอนอุตุนิยมอยู่ในห้องด้านหลัง
เสียแรงยืนไว้อาลัย และขอโทษที่กล่าวหาว่าคุณขโมยแผนที่ผม มันยังอยู่เรียบร้อย
ส่วนชุดลูกเสือ นางอั้วได้รับคืนแล้ว เห็นหล่อนว่าเอาไปแช่ในลำธารทีเดียว ปลาตายหมดทั้งท้องน้ำ
คิดว่าคุณคงแฝง โคบอลต์ ๖๐ ไว้ ไม่ใช่เพราะคุณไม่ได้ซักมา ๖๐ วันหรอกนะ

ไปๆๆๆ ออกเดินทางเร็วเข้า
ผมละเบื่อคาราโอเกะมอญเต็มแก่ เสียงมันโหยหวนไพเราะเหมือนเสียงคุณแสงโสมแฟนเก่าคุณยังไงก็บอกม่ะถูก

คณะพรรคเราก็มีคุณ ผม เจ้าพลาย ส่างปา หนานอิน มีแงซายโผล่มาเป็นระยะ
เจออะไรต่อไป คุณเล่นก่อนเถอะนะ

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [17 มี.ค. 18:05:34]

ความคิดเห็นที่ 20

โธ่ถัง ผมเห็นน้ำตาสุภาพสตรีไม่ได้เสียด้วย มามะคนดี มาเช็ดน้ำตากับเสื้อสูทอาร์มานี่ของคุณชายนี่ สั่งขี้มูกด้วยก็ได้ โอ๋โอ๋ อย่าร้องไห้เลยนะ ผมแค่ไม่อยากให้คุณละลายหายไป แล้วใครจะมาเป็นตัวร้ายเล่าครับ คนดูบ่นกันแย่......น่านะอย่าเศร้าเลย เราจะออกเดินทางกันอยู่แล้วล่ะ

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [17 มี.ค. 18:39:00]

ความคิดเห็นที่ 21

คณะคุณชายกลางเดินทางออกจากหมู่บ้านหล่มช้างได้วันครึ่งแล้ว กำลังวนเวียนอยู่
แถวเขาหัวแร้ง หลังจากที่พบศพนายทานากะชาวญี่ปุ่น และเจ้าพลายค้นพบจดหมาย
เขียนเป็นภาษาอังกฤษแบบโค้ดลับรหัสสี่ศูนย์ เจ้าพลายที่เคยเข้าร่วมฝึกหลักสูตร
เทียบเท่า seal ของแก๊งค์ MOB แห่งซิซิเลียน ซึ่งไปว่าจ้างให้ซีไอเอมารับจ๊อบฝึกให้
นั้นอ่านออกและเข้าใจ แต่ต้องแกล้งทำเป็นมึน เพราะจดหมายฉบับนี้เกี่ยวข้องกับ
บุคคลสำคัญหลายคน และที่สำคัญ จุดใหญ่ใจความมันอยู่ที่พ่อพรานใหญ่ขี้เก๊ก
คนนั้นน่ะสิ!!!

ตะวันเริ่มรอนอ่อนอัสดง ชาวคณะเดินทางปลงหาบลงพักที่ป่ารวกริมลำธารแห่งหนึ่ง
หนานอินคว้าลูกซองคู่ชีพออกไปหาดินเนอร์มื้อเย็น กับส่างปา ส่วนคุณชายกลางกับ
เจ้าพลายช่วยกันขึงผ้าพลาสติกกันน้ำค้างและก่อไฟ ไม่นานนักก็เสร็จเรียบร้อยลง
ด้วยฝีมือเจ้าเด็กลูกป่า และคุณชายกลางที่เทียบได้กับพรานอาชีพคนหนึ่งแล้ว ระหว่าง
ที่กำลังคอยหนานอินและส่างปา อยู่นั่นเอง เจ้าพลายเหลียวซ้ายแล้วขวาเสียก่อนแล้ว
สะกิดอนุชาเบาๆ ตรงหัวเข่า อนุชาเลิกคิ้วมองอย่างแปลกใจเป็นเครื่องหมายคำถาม
แทนคำพูด เจ้าพลายล้วงจดหมายลับนั้นออกมาอีกครั้ง แล้วทำเสียงกระซิบ

“ คุณชายกลางครับ... ผมมีความลับอะไรจะบอกคุณชาย เกี่ยวกับพรานใหญ่ของเรา ”

“ อะไรหรือ ” อนุชาขมวดคิ้ว “ ก็ไหนแกบอกว่าแกอ่านจดหมายไม่ออกไง ”

“ ที่ไหนได้เล่าครับ ” เจ้าพลายยิ้มมุมปากอย่างเหยียดหยัน “ ต่อหน้าคุณรพินทร์ พรานใหญ่
เท่านั้นหรอก ที่ผมต้องทำตัวเป็นโง่ๆ เซ่อๆ ซ่าๆ คุณชายกลางไม่รู้หรอก ว่าจ้าวพ่อ
แห่งอาณาจักรไพร ที่คุณชายพบเห็นอยู่น่ะ ไม่ใช่รพินทร์ ไพรวัลย์คนเก่าเสียแล้ว ”

“เอ.. ” อนุชาขมวดคิ้วเข้าไปอีกสองตลบจนกลายเป็นเงื่อนกระตุกเบ็ด “ ฉันก็เห็นรพินทร์
เขาปกติดีอยู่นี่นา เพียงแต่เขาออกจะชีกอผิดวิสัย และไม่ค่อยจะออกป่าเท่านั้นเอง ”

“ คืองี้ครับคุณชาย ” เจ้าพลายแลบลิ้นเลียริมฝีปากที่แห้งผาก เพราะเดินมาทั้งวันน้ำสักอึก
ยังไม่ได้ดื่ม “ จดหมายที่ติดตัวนายทานากะนั่นน่ะ เขียนเป็นภาษาอังกฤษธรรมดาก็จริง
แต่เมื่อแปลด้วยโค้ดลับสี่ศูนย์ของหน่วยซีลแล้ว เป็นรหัสที่บ่งบอกให้เดินทางไปพบ
กับใครคนหนึ่ง ซึ่งจะรอเขาอยู่ ณ. สถานที่ที่เขาตายนั่นแหละ เพื่อส่งมอบจดหมาย
และรับของสิ่งหนึ่ง ทว่านายทานากะคงจะอ่านโค้ดซีลไม่ออก แต่พอมีไหวพริบอยู่บ้าง
จึงแอบทำก๊อปปี้จดหมายฉบับนั้นเอาไว้ โดยหารู้ไม่ว่า ในจดหมายนั้นระบุให้ฆ่าผู้
ถือจดหมายเสียด้วย และที่สำคัญ จดหมายตัวจริงนั้น เป็นลายแทงมหาสมบัติพุกาม
แหล่งที่ถูกต้อง และที่สำคัญที่สุดก็คือ รพินทร์ ไพรวัลย์ คือผู้ที่เดินทางมารับจดหมาย
ฉบับนั้นด้วยตัวเอง และออกเดินทางไปแล้ว ”

“ฮ้า ” อนุชาร้องลั่น “ ถ้าหากเป็นเช่นนั้นจริง รพินทร์ ไพรวัลย์ที่ขี้เก๊กและบ้าผู้หญิง ก็เป็นตัวปลอม
น่ะสิ ฉันก็นึกสงสัยเหมือนกัน เพราะตั้งแต่ชวนเขาเข้าป่า เขาโยกโย้อยู่ตลอด อ้างโน่นอ้างนี่
ไม่เดินทางเสียที ว่าแต่..” อนุชาลดเสียงต่ำลง จ้องหน้าเจ้าพลายเขม็งนิ่ง
“ นายแน่ใจได้อย่างไร ว่ารพินทร์ ไพรวัลย์ ตัวจริง เดินทางมารับจดหมายด้วยตัวเอง
และออกเดินทางไปแล้ว ทิ้งให้ตัวปลอมพักอยู่ที่รีสอร์ทและป้อสาวไปตามเรื่องตามราว? ”

เจ้าพลายถอนใจเฮือก หันไปหยิบกระติกน้ำมาเปิดฝาดื่มน้ำแก้คอแห้ง แล้วกล่าวมาด้วยเสียงแหบต่ำ...

จากคุณ : เจ้าพลาย - [17 มี.ค. 19:39:23]

ความคิดเห็นที่ 22

“ คุณชายครับ เสือนั้นย่อมที่จะรู้ทางจรของเสือด้วยกัน ช้างป่าแม้จะมองดู
ผาดๆ เหมือนกันทุกตัว แต่ช้างที่เป็นสีดอโทนจะโดดเด่นออกมาเป็นพิเศษ
แค่ตรวจดูร่องรอยในการกินอาหาร รอยตีน วิธีการเข้ากินโป่ง แค่นี้ก็พอ
จะสัณนิษฐานได้ว่า เป็นตัวไหน ยิ่งเป็นคน เป็นพราน ยิ่งง่ายเข้าไปใหญ่ สังเกต
ดูอาวุธที่เขาใช้ วิถีกระสุน ร่องรอยเล็กๆ น้อยๆ ที่ทำทิ้งไว้ในระหว่างเดินป่า
ฯลฯ ตัวของผมเอง แม้จะไม่เคยเดินป่าคู่กับคุณรพินทร์ แต่ปู่คะหยิ่นของผมนั้น
คุ้นเคยกับพรานใหญ่มาถึงขนาดจำรอยตีนได้ ด้วยเหตุนี้เอง ผมจึงกล้ายืนยัน
ได้ว่า พรานใหญ่รพินทร์ตัวจริง เป็นผู้ที่มารับจดหมายด้วยตัวเอง และสังเกต
ดูจากทิศทางการมุ่งหน้าของเขา เป็นการมุ่งหน้าไปโดยตรงยังจุดหมาย มากกว่า
ที่จะวกเวียนล่อหลอกให้คนอื่นหลงรอย คุณรพินทร์น่ะ แกไม่ค่อยจะพูดมาก
หรอกครับ เดินป่ากับแกเป็นเวลาหลายๆ วัน แกพูดแทบจะนับคำได้ แต่ฝีมือแก
เฉียบขาดนัก กะอีแค่เรื่องปกปิดร่องรอยง่ายๆ มันไม่เกินความสามารถของแก
หรอกครับ และหากแกตั้งใจจะทิ้งร่องรอยไว้ให้คนของแก โดยที่คนอื่นไม่เห็น
ก็ไม่ใช่เรื่องยากอีกเช่นกัน ผมรับรหัสจากแกตอนเข้าไปตรวจศพคนตายมาเรียบร้อย
แกบ่งไว้ว่าแกจะเดินทางไปโดยตรง ให้ผู้ติดตามมาออกสาวรอยกระชั้นแกไปได้เลย
ส่วนคุณรพินทร์ที่ยังพักอยู่ตรงรีสอร์ทนั่นน่ะ ผมว่าพรานใหญ่ตัวจริงแกทิ้งไว้ให้
เป็นเหยื่อล่อเสียมากกว่า แต่จะล่อใคร และล่ออะไรนั้น นั่นคือเรื่องที่เราต้องขบคิด
ค้นหากันต่อไป ”

อนุชานั่งฟังอย่างเงียบขรึมแล้วนิ่งอึ้ง จริงอยู่ ถึงเขาจะเป็นพรานผู้ศิวิไลน์แล้วก็จริง
ทว่าเขาไม่เคยทะนงตัวและนึกประมาทฝีไม้ลายมือของคนอื่นเลย ด้วยเขาตระหนัก
อยู่กับตัวเองเสมอว่า เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือมาม่ายังมีกุ๊งกิ๊ง ด้วยเหตุนี้เองที่ทำให้เขา
กลายเป็นพรานมือดีถึงขนาดไปติดคุกอยู่มรกตนครยังดวงแข็งเปรี๊ยะรอดตัวกลับมาได้

เรื่องอื่นเรื่องใดนั้นยกเว้นไว้เสียเถิด ทว่าหากเป็น รหัสป่า แล้ว เขาย่อมต้องเชื่อถือ
ลูกป่าโดยกำเนิดอย่างเจ้าพลาย มากกว่าจะเชื่อในตัวเขาเองเสียเอง ไม่เพียงแต่เช่นนั้น
เจ้าพลายผู้นี้ประสบการณ์มันเหนือชั้นนัก และเหนือไปกว่านั้นก็คือพระอาจารย์แงซาย
ของมัน ที่หมกเม็ดกินเหลี่ยมเฉือนคูกับรพินทร์ ไพรวัลย์ อยู่อย่างเงียบๆ ในทีทั้งสามภาค
อาจจะอยู่เบื้องหลังการตัดสินใจทั้งหมดนี้ก็ได้

แล้วอนุชาก็ตกลงปลงใจเชื่อเจ้าพลาย

จากคุณ : เจ้าพลาย - [17 มี.ค. 20:01:30]

ความคิดเห็นที่ 23

อ้าว--แล้วเจ้าพลายเนี่ย
มาเป็นลูกศิษย์เราตั้งกะเมื่อไหร่เนี่ยะ?

เอา..เอาก็เอา
ดีๆนะว้อย อย่าให้เสียชื่อพระอาจารย์ล่ะ

จากคุณ : แงซาย - [17 มี.ค. 20:45:53]

ความคิดเห็นที่ 24

หนานอินกลับมาพร้อมด้วยนกกระจอกและแย้อีกพวงใหญ่ เนื่องจากสัตว์ป่าปัจจุบันนี้กลายเป็นของต้องห้ามกันไปหมด ล่าได้ก็แต่ผู้ละเมิดกฎหมายเท่านั้น
ระหว่างส่างปารับอาสาไปจับปลาในลำธารมาบ้าง เพราะทนกินนกกระจอกไม่ไหว อนุชาก็เลี่ยงไปนั่งกอดเข่าอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ห่างแคมป์ไปเล็กน้อย

ใจหนึ่งเขาเชื่อเจ้าพลายว่า มันช่างมีความคิดลึกซึ้งสมกับไปซัมเมอร์ที่ซาฟารีแอฟริกากับมาเรียนฮอฟมันน์อนันตรัย และวินเทอร์ที่มรกตนครติดต่อกันมาหลายปี
แต่อีกใจ ด้วยความรอบคอบของผู้เคยบุกบั่นไปมรกตนครแบบ round trip มาสองเที่ยว ทำให้รู้ว่าอะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น
เขาไม่วายฉงนว่า เขากำลังตกอยู่ในหลุมพรางของใครกันแน่
ระหว่างรพินทร์ตัวจริง รพินทร์โคลนนิ่ง
หรือว่าเจ้าพลายเอง สร้างเรื่องขึ้นมาทั้งหมด ด้วยความฟุ้งซ่านของหนุ่มอยากเป็นนักเขียนมือทองฝังเพชร...

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [17 มี.ค. 20:51:23]

ความคิดเห็นที่ 25

คุณแสงโสม
ลั่นทมบอกคุณแล้ววววว.....ว่าผู้ชายแถวเนี้ยะ ไม่คู่ควรกับการที่เราจะลดตัวลงไปเสวนาด้วยอย่างยิ่ง ดูที่อีตารพินทร์ทำกับคุณซีคะ ให้อภัยได้เสียที่ไหน
ลั่นทมแอบติดตามขบวนเดินป่าขบวนที่เต็มไปด้วยผู้ชายไม่เอาไหนขบวนนี้มาด้วยค่ะ -- ยกเว้นเจ้าพลายน้องรัก ส่างป่า แงซาย นนะคะ นอกนั้นเหมารวมหมด !
เดี๋ยวคอยดูว่าความหายนะอะไรจะเกิดขึ้นบ้าง......หึ หึ

จากคุณ : ลั่นทมสีชมพู - [17 มี.ค. 21:56:10]

ความคิดเห็นที่ 26

"ท่านมันตี ท่านได้ตกลงนัดแนะกับเจ้าพลายไว้เป็นมั่นเหมาะหรือยัง"
ชายวัยกลางคน หน้าเหี้ยม ผิวสีหมึกกล่าวถาม ชายวัยฉกรรจ์บุคลิกลักษณะไม่แตกต่างกันเท่าไหร่ ที่ยืนอยู่เบื้องหน้า
"เรียบร้อยแล้วท่านมันตา เรานัดมันให้ไปหลอกล่อพาตัวคุณชายกลางมาให้ได้มีจุดนัดพบของเราอยู่ที่ถ้ำปลายเขาหัวแร้ง ตอนนี้เจ้าพลายกำลังใช้แผนการยุยงให้พรานรพินทร์กับคุณชายกลางออกห่างจากกันที่สุด เพื่อสะดวกในการให้เราจัดการกับทั้งสองคน"
ชายคนแรกพยักหน้าพลางครางในลำคออย่างหมายมาด
"อืมม์ ท่านใช้คนได้ถูกจริง ๆ ตอนนี้เจ้าพลายมันกำลังอยู่ในวัยหนุ่ม คะนอง และต้องการเป็นหนึ่ง มันคิดว่าถ้ากำจัดพรานรพินทร์และคุณชายกลางได้แล้ว มันจะขึ้นมาเป็นพรานใหญ่แทน ฮ่า ฮ่า ฮ่า
ปล่อยให้มันย่ามใจไปก่อน หลังจากเราได้ตัวพรานรพินทร์และคุณชายกลางมาให้ท่านมันตรัยได้เรียบร้อยแล้ว เราค่อยกำจัดมันทีหลัง"

จากคุณ : เหล่าราชมัล - [17 มี.ค. 22:16:32]

ความคิดเห็นที่ 27

ผมแปะไม่เข้าอีกแล้ว เฮ้อ หมดสนุกกันเลยนะเนี่ย

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [17 มี.ค. 23:55:20]

ความคิดเห็นที่ 28

ที่ยังงี้ล่ะติดเชียว
"นาย นาย" คะหยิ่นเรียกรพินทร์เบา ๆ
รพินทร์หันไปเห็นอดีตนักเลงโตหล่มช้างหน้าตาไม่ค่อยเสบยนัก "เป็นอะไร หน้าตาบู้หู้เชียว"

"ก็หลานข้าอ่ะดิ นาย มันไม่เต็มเต็ง เมื่อก่อนมันตกจากหลังช้างหัวปักดินหลายหน ก็เลยเป็นอย่างนี้ นายอย่าถือมันนะ มันเที่ยวไปบอกใคร ๆว่านายไม่ใช่ตัวจริง มันท่าจะบ้า แถมอ้างว่าสัญชาตญาณลูกป่าบอกอีก เฮ้อ ตั้งแต่มันเกิดมา มันก็ไม่เคยเห็นป่าแล้วล่ะนาย แถวนี้มันเหี้ยนเต้ไปตั้งนานแล้ว นายก็รู้.. วัน ๆมันก็ดีแต่ยิงนกตกปลาเล่นกับช้างอยู่ในรีสอร์ท นี่เพี้ยนอะไรไม่รู้ หาว่ามีรพินทร์ตัวปลอมตัวจริง ตูละกลุ้มใจจริง ๆเลย..."คะหยิ่นบ่นพึม

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [18 มี.ค. 00:01:07]

ความคิดเห็นที่ 29

สุดท้ายผมปะไม่ติดจนได้

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [18 มี.ค. 00:24:47]

ความคิดเห็นที่ 30

"เออ ช่างมันเหอะว่ะ มันก็หนุ่ม ๆ อยากออกไปผจญภัย ก็มีจินตนาการไปตามเรื่องตามราว" รพินทร์พูดยิ้ม ๆ

"นี่ก็เห็นไปขลุกกับนายชด คุยกันใหญ่ ถ้านายชดเชื่อมันล่ะก็ ข้าถูกนายชดย้อนมาเหยียบทีหลังแน่ ๆ" คะหยิ่นส่ายหัวอย่างเป็นกังวล

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [18 มี.ค. 00:25:53]

ความคิดเห็นที่ 31

test

จากคุณ : test - [18 มี.ค. 00:37:53]

ความคิดเห็นที่ 32

ผมยอมแพ้ล่ะครับ แปะมาสิบหนแล้วตอนสุดท้ายก็ไม่เข้าสักที
สรุปว่ารพินทร์ที่นั่งอยู่ที่นี่ไม่ใช่รพินทร์ก็แล้วกัน เป็นอะไรสักอย่างที่ชักจูงคณะหาสมบัติไปพบกับความหายนะในอาณาจักรพุกามที่สาบสูญไปแสนนาน

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [18 มี.ค. 00:41:01]

ความคิดเห็นที่ 33

ขอโทษนะครับ..... ถึงแม้จะไม่ได้มาร่วมแจมด้วยเลย แต่ผมก็ติดตามอ่านมาตั้งแต่ภาคแรกๆ (K516539 รพินทร์ ไพรวัลย์ ไม่เหมือนเดิม) แล้วล่ะครับ แต่พอภาคก่อนหน้านี้ คือ K549619 เพชรพระอุมาฉบับพันทิพภาค 6....แม่มดวาชิกาคืนชีพ ผมไม่ได้เข้ามาหลายวันน่ะครับ พอเข้าอีกทีไม่ทราบว่าเป็นอะไรครับ ผมเข้าไปเจอแต่หน้าโล่งๆ เป็นมาหลายวันเลยครับ ถ้ายังไงมีใครที่ save กระทู้นี้ไว้ รบกวนส่งมาให้ผมหน่อยได้มั้ยครับ the_ek@usa.net ขอบคุณมากเลยครับ
the_ek@usa.net

จากคุณ : เอก สำเหร่ - [18 มี.ค. 00:55:34]

ความคิดเห็นที่ 34

รพินทร์
แบ่งแปะเป็นตอนสั้นๆจะได้ไหมครับ
หรือไม่ก็อย่า preview ของผม ถ้ายาว preview แล้วหายวับ
ต้องพิมพ์เดาสุ่มผิดๆถูกๆ หวังว่าคงไม่พิมพ์เป็นคำเรท x เข้า

มีใครสงสัยตัวการที่ตามแอบตามซุ่มดูหนุ่มในกลุ่มนี้มั่งมั้ย ว่าเป็นผู้อยู่เบื้องหลัง

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [18 มี.ค. 10:24:20]

ความคิดเห็นที่ 35

ผมเขียนแล้ว copyไว้ทุกครั้งเผื่อปะไม่ติด พอปะไม่ติดครั้งแรก ผมก็copyลงไปทีนี้rejectตลอดส่งไปoutทุกทีเลย ผมละหน่ายจริง ๆ เมื่อคืนตอนสั้นจุ๊ดเดียว ผมปะเสียสิบกว่าหน

"เออ นาย เดี๋ยวข้าจะไปดูพวกลูกหาบมันจัดเสบียงกรังให้พวกนายกันก่อนนะ" คะหยิ่นผุดลุกขึ้น

รพินทร์มองตามเจ้านักเลงโตหล่มช้างไป นัยน์ตาทั้งคู่เขียวเรืองรอง ปากยิ้มแสยะเห็นเขี้ยวแหลมแพลมออกมาจากมุมปากทั้งสองข้าง

"มนุษย์หน้าโง่ บอกคนอื่นให้ตายก็ไม่มีใครเชื่อว่าข้าไม่ใช่รพินทร์ หึหึ..ข้าจะนำพาเจ้าไปสู่ความหายนะ มันผู้ใดที่ละโมภในสมบัติพุกาม มันต้องพินาศ เหอเหอเหอ" เสียงแหบพร่านั้นวู่หวิวอยู่ในสายลม...

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [18 มี.ค. 10:43:30]

ความคิดเห็นที่ 36

เฮ้อ สงสารตัวเราจังเลย ต้องตามอ่าน อภิๆๆๆๆๆๆๆๆมหาอมตะเพชรพระอุมา ภาคที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้เนี่ย ตกลง Never Ending ใช่มั้ยคะ แต่ก็สนุกดี

จากคุณ : ปลาทู - [18 มี.ค. 10:47:08]

ความคิดเห็นที่ 37

(ลอบมอง)
(กระซิบแผ่ว)
คุณแสงโสม....
ความหายนะเฉียดกรายเข้ามาใกล้ขบวนเดินป่าขบวนนี้เข้ามาทุกทีแล้วค่ะ (ยิ้มเย็น) มิเสียแรงที่เราลงขันกันไปจ้างพวกยุ่นโคลนนิ่งอีตารพินทร์ในท้องสมเสร็จ เราจึงได้เห็นรพินทร์ ไพรวัลย์ สายพันธุ์โหดเหี้ยมพิสดารคนนี้ .....หึ หึ ยังไม่มีใครกระสากลิ่นของความตายที่อวลใกล้เข้ามาทุกที ๆ นี่แล้ว มัวแต่งง มัวแต่สงสัยอยู่นั่น ....คุณชายกลาง....กว่าจะรู้ตัว...วิญญาณอาจหลุดลอยจากร่างไปสู่นรกขุมเจ็ดสิบเจ็ดเสียแล้ว....
อีกไม่นาน เราจะได้ร่วมกันไว้อาลัยกับหนุ่มปากร้ายพวกนี้แล้วล่ะค่ะ คุณแสงโสม....
อีกไม่นาน....

จากคุณ : ลั่นทมสีชมพู - [19 มี.ค. 09:13:03]

ความคิดเห็นที่ 38

ผมเวียนไปเวียนมาหลายทีแล้วไม่มีใครมาต่อเลยอ่ะ เจ้าพลายอยู่ไหน คุณชายด้วยมาต่อทีเถอะ ผมติดมุขตัวเอง ฮ่าฮ่า ยังนึกไม่ออกเลยว่าจะไปยังไงดีเนี่ย...ขอเวลาไปนอนคิดสักสองคืนนะครับ เดี๋ยวมาใหม่

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [19 มี.ค. 15:13:16]

ความคิดเห็นที่ 39

มึนตึ้บ

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [19 มี.ค. 21:25:24]

ความคิดเห็นที่ 40

อะไรกันครับคุณพี่เขยมาช่วยกันแค่เนี้ยเลยเหรอ...ตอนไปขอน้องสาวเรียกสินสอดสารพัด ตอนขอให้ช่วยมาบอกว่ามึนตึ้บบบบบ ต่อเองก็ได้ว้าาา

ย้อนความแค้นในอดีต
พศ. 543
อโนรธาปราบดาภิเษกเป็นใหญ่นำพาชนชาติพม่าขึ้นเป็นใหญ่เหนือพวกมอญ อาณาจักรศรีเกษตรลุ่มน้ำอิระวดีนั้นแผ่ขยายไปไพศาล พุกามอันเป็นเมืองหลวงของอาณาจักรนั้นกอปรไปด้วยสิ่งก่อสร้างถาวรวัตถุอันโอฬาร ยอดเจดีย์นั้นล้วนแล้วด้วยทองคำและแก้วอันมีค่า ถนนนั้นลาดด้วยศิลาแลงอย่างดี การชลประทานก็ถูกวางขอบข่ายไปกว้างไกลเพื่อหล่อเลี้ยงการเกษตร พืชผลในอาณาจักรล้วนแล้วอุดมสมบูรณ์ยิ่ง ประชากรพม่าอยู่กันอย่างผาสุก ในขณะที่มอญถูกใช้เยี่ยงทาส

มอญในชายเขตของอาณาจักรก็พากันซ่องสุมกำลังเพื่อโค่นอำนาจของอโนรธาให้ได้ ผู้นำมอญที่มีความแข็งแกร่งที่สุดก็คือ มะกะทะ (เป็นวงศ์เดียวกับมะกะโท) หนุ่มมอญวัย 35 ผู้นี้มุ่งมาดอย่างยิ่งที่จะนำอิสระมาสู่ชาติมอญและเถลิงอำนาจขึ้นเป็นใหญ่เหนือดินแดนลุ่มอิระวดีอีกครั้งหนึ่ง

มะกะทะ ชายร่างสันทัด หน้าเสี้ยม มองไม่ว่าด้านข้างด้านหน้ามุมเงยเหมือนอัคนีรุทธ์หรือรพินทร์ราวกับแกะดอลลี่โคลนนิ่งออกมาไงงั้นเลย เขาเป็นยอดฝีมือทางด้านการรบ ไม่ว่าจะเป็นดาบ ทวน หอก โล่ ดั้ง เขน ตะเกียบ พัด พลังฝ่ามือ มะกะทะนั้นชำนาญจนหมดสิ้น แต่ด้านความรักอนิจจา ช่างด้อยฝีมือนัก ถูกผู้หญิงหลอกฟันแล้วทิ้งเสมอมาเหมือนในชาติปัจจุบันไม่มีผิด เขาจึงตัดใจไม่รักใครอีกแล้วในชาตินี้ แต่เหมือนกรรมบันดาลทำให้เขาได้พบกับลูกสาวคนเดียวของพระเจ้าอโนรธา เธอช่างสวยงามเสียนี่กระไร -หน้าตาเหมือนใครคงไม่ต้องเดา พล้อตก็ยื้มมคุณพนมเทียนท่านมาแหละ-

วันทั้งวันเขาก็เฝ้าใฝ่ฝันถึงรักที่เป็นไปไม่ได้ ทอดถอนใจด้วยระทมรักอยู่นานวัน

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [19 มี.ค. 22:28:15]

ความคิดเห็นที่ 41

ตอนต่อไปยังนึกไม่ออกอ่ะ วันพรุ่งนี้มาต่อใหม่ ให้เลือกจะเอาแบบโรแมนติค เลิฟซีนสนั่น หรือรบกันเลือดท่วมที่ราบจ๊อกเซ ห้ามบอกทั้งสองอย่างนา ยังไม่ได้หรอก

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [19 มี.ค. 23:54:30]

ความคิดเห็นที่ 42

มาถามว่า
ไปโหวตให้คะแนนกับเพชรพระอุมาภาคห้องสมุดในถนนนักเขียนกันหรือยัง

จากคุณ : ขาประจำ - [20 มี.ค. 08:59:21]

ความคิดเห็นที่ 43

พอเข้าสู่รุ่งเช้า คณะของคุณชายกลางก็เก็บข้าวเก็บของออกเดินทางบุกบั่นฟันฝ่า
กันต่อไปทิ้งให้รพินทร์ ไพรวัลย์ (ไม่รู้ตัวปลอมหรือจริง) เจาะเวลาหาอดีต รำพึง
รำพันฝันรักซะให้พอจนกว่าแกจะเอียนออกบทเดินป่ามาซะบ้าง

อนุชา วราฤทธิ์ กำลังสับสนวุ่นวายจมอยู่ในความคิดของตนเองเพราะไม่รู้จะ
ตัดสินใจว่าอย่างไรดี จะเชื่อเจ้าพลายหรือดูมันก็ยังเป็นแค่เด็กย่างเข้าสู่วัยหนุ่ม
แถมออกไปในแนวโม้เกินเหตุ แต่ดูๆ ไปมันก็ตั้งหน้าตั้งตาเดินป่าทำหน้าที่
ของมันอย่างไม่ย่อท้อหรือเห็นแก่เหน็ดเหนื่อย พอหนานอินไปล่านกกระจอก
กลับมาได้มันก็จัดการผ่าพุงควักไส้ปิ้งไฟลนขนอ่อน ร่วมล้อมวงปิ้งแย้ปิ้งปลา
แบ่งปันกันกินกับหนานอินและส่างปาไปตามประสา หากมองเผินๆ มันก็
มีชีวิตง่ายๆ ไม่ซับซ้อนเหมือนเด็กกะเหรี่ยงทั่วไปนั่นแหละ สาปเมืองที่มัน
เคยไปคลุกคลีมาไม่เห็นจะมีวี่แววส่อให้เห็น ผิดกับเมื่อคืนตอนพูดเรื่องรหัสลับ
ในจดหมายกับเขาเป็นคนละคน

หรือจะตัดสินว่ามันมีแผนมาหลอกลวงเขาก็ไม่น่าจะใช่ ข้างว่าจะมีใครบงการมัน
มาอีกทีหนึ่ง แต่คนคนนั้นคือใคร นั่นคือปริศนาที่เขาขบคิดเท่าไหร่ก็ไม่แตก
ได้แต่ขบเม็ดก๋วยจี๊ซึ่งเอาติดตัวใส่ย่ามไปพลางๆ แตกไปหลายเม็ดแล้ว พอเบื่อๆ
ไม่มีอะไรทำเข้าก็หยิบกล้องมาส่องดูโน่นดูนี่ไปตามเรื่องตามราว ส่วนหางตานั้น
ลอบสังเกตเจ้าพลาย เห็นมันเดินเก็บรอยอยู่ข้างหน้าเขาทางด้านซ้ายห่างออกไปราวๆ
ยี่สิบเมตร ส่วนหนานอินนั้นแกก็เดินดุ่มๆ เก็บรอยอยู่เหมือนกันในแนวด้านตรงกันข้าม
กับเจ้าพลาย ส่วนเจ้าสากกะเบือดินผู้เป็นถึงปุโรหิตเมืองมรกตนคร พอมาเดินป่า
ใหม่อีกทีมันก็กลายเป็นเจ้าส่างปาขี้ลิง เดินงุดๆ ตามหลังสองพรานเด็กและแก่ไปตาม
ประสาของมันด้วยสีหน้าเรียบเฉยไม่บ่งบอกความรู้สึก หากไม่เคยร่วมทางกับมัน
มาก่อนยากที่จะเชื่อได้ว่าเจ้าส่างปาผู้นี้มีความชำนาญในพงไพรเทียบขั้นพรานชั้นยอด
คนหนึ่งเหมือนกัน

กำลังเดินคิดอะไรเพลินๆ พลันหนานอินที่เดินอยู่เบื้องหน้าพลันชะงัก พลางโบกมือ
ให้ทุกคนเข้าไปรวมกลุ่มกับแกอย่างเร่งร้อน แล้วชี้มือลงที่พื้นเบื้องหน้าแก เจ้าพลายและ
ส่างปารีบเข้าไปสุมหัวอย่างไม่กลัวจะติดเหาทันทีตรงริมจอมปลวกใหญ่ใต้ต้นสะเดาดง
ต้นใหญ่ใบทึบ อันเป็นบริเวณเดียวกับที่หนานอินชี้โบ๊ชี้เบ๊มาเมื่อครู่นี้ อนุชากระชับ
.450 ไนโตรเอ็กเปรสส์ ในมือมั่น แล้วรีบเดินตรงเข้าไปอย่างร้อนรน.......

จากคุณ : เจ้าพลาย - [20 มี.ค. 11:57:16]

ความคิดเห็นที่ 44

“ หนูพุก..นาย ” หนานอินกระซิบด้วยน้ำเสียงเสียงหอบๆ เร็วปรื๋อ
เจ้าพลายกะส่างปารีบแยกย้ายกำลังออกไปรอบด้านในทันที ไม่กี่
อึดใจต่อมาก็เผ่นแผล็วกลับมารายงานด้วยน้ำเสียงร้อนรน

“ ตาอิน ทางด้านผมมีรูใหม่ของมันอยู่สามรู รอยตะกุยดินยังใหม่ๆ
อยู่เลย ผมว่าตัวมันยังอยู่ในรังนี่แหละ ” เจ้าพลายกระซิบ(ไม่ใช่พรายกระซิบ)

ข้างส่างปานั้นทำสัญญาณมือให้เห็นว่าทางด้านของมันก็พบรูอยู่สามรูเช่นกัน
แต่เป็นรอยเก่าเสียสองรู อนุชามองหน้าพรานคู่ใจของเขาอย่างตรึกตรอง
“ เอาไงดี ลุงอิน เราก็มีอยู่สี่คนเท่านั้นเอง จะช่วยกันขุดรูก็ไม่ไหวหรอก ”

“ ไม่ดีหรอก นายกลาง เรื่องขุดรูน่ะ ดีไม่ดีเหนื่อยเปล่า อาจจะไม่ได้ตัวมันก็ได้
ผมว่าเอางี้ดีกว่า ” หนานอินว่าพลางชี้มือไปบนกิ่งสะเดาดงกิ่งใหญ่ซึ่งอยู่ห่างจาก
ระดับพื้นประมาณสิบกว่าเมตร อนุชารีบแหงนหน้าตามทันที และแล้วสายตา
ของเขาก็พบเข้ากับรังมดแดงขนาดใหญ่รังเบ้อเริ่ม เขาจ้องหน้าพรานคู่ใจอีกครั้ง
อย่างอดชมเชยในไหวพริบไม่ได้ แล้วก็พยักหน้าน้อยๆ

“ อืมม์ จริงซี ฉันก็นึกไม่ถึงเหมือนกัน เพิ่งจะนึกออกเมื่อลุงบอกฉันนี่แหละ ”
แล้วอนุชาก็ดีดนิ้วเปาะเรียกเจ้าพลายและส่างปามาจัดการสั่ง
“ เจ้าพลาย แกปีนขึ้นไปตัดรังมดแดงนั้นลงมา ส่วนส่างปา เจ้าไปหากิ้งก่า
หรือขี้กะปอมมาสักสามสี่ตัว ส่วนลุงอิน เฝ้ารูนี้ไว้กับฉันตรงนี้แหละ

เจ้าพลายและส่างปาต่างรับคำแล้วรีบแยกย้ายกันไปทันที ไม่ถึงห้านาที
ส่างปาก็กลับมาพร้อมกับกิ้งก่าตัวขนาดปานกลางห้าตัว ในเวลาเดียวกับที่
เจ้าพลายตัดฟันรังมดแดงรังใหญ่ลงมาตกสู่พื้นดิน แล้วตัวมันก็รีบไต่ตามลงมา
พรานทั้งสามไม่รอช้า ต่างช่วยกันฉีกรังมดแดง เอาเถาหวายมัดไว้หลวมๆ
แล้วผูกติดกับหางกิ้งก่าแต่ละตัว อนุชาควักน้ำมันซิปโป้ออกมาจากย่าม แล้วเหยาะๆ
ลงไปบนหัวกิ้งก่าเหล่านั้นตัวละนิดละหน่อย แล้วแบ่งกิ้งก่าที่ผูกรังมดแดงและ
เหยาะน้ำมันซิปโป้แล้วส่งให้พรานแต่ละคนคนละตัวไปยืนคอยจังหวะอยู่ปากรูหนูพุก
ในมือถือชุดไฟไว้พร้อม เมื่อสังเกตเห็นทุกคนพร้อมดีแล้ว อนุชาก็เริ่มนับช้าๆ เป็นสัญญาณ
...หนึ่ง...สอง...

พออนุชานับถึงสาม ซิปโป้ในมือที่ติดไฟคอยท่าอยู่ก็แหย่พรวดเข้าไปที่หัวกิ้งก่า ไฟลุกพรวด
ขึ้นมาอย่างรวดเร็ว พร้อมๆ กันนั้นเขาหย่อนเจ้ากิ้งก่าเคราะห์ร้ายลงไปในรู และกระโดดไปยัง
ปากรูที่อยู่ใกล้ๆ กันอีกรูหนึ่งและกระทำอย่างเดียวกัน พร้อมๆ กับพรานทั้งสาม และมิต้องสงสัย
ว่าเจ้ากิ้งก่าที่ถูกมดแดงกัดเต็มตัวและโดนเผาหัวลุกเป็นไฟอยู่นั้น จะไม่รีบตะกายไปเข้าไปในรู
อย่างไม่คิดชีวิต เมื่อทุกคนปล่อยกิ้งก่าเพลิงเสร็จสรรพแล้ว ต่างกระโจนมาคุมเชิงรอท่าแถวปากรู
อย่างหมายมั่น...

อีกไม่กี่อึดใจต่อมานั้นเอง เจ้าหนูพุกผู้เคราะห์ร้ายตัวแรกก็เผ่นพรวดออกมาเกือบชนเอาปลายเท้าอนุชา
คุณชายกลางผู้รอจังหวะอยู่แล้วก็กระหน่ำพานท้าย .450 ไรเฟิลลงไปกลางลำตัวของมันดังพลัวะทีเดียว
แน่นิ่ง ตัวที่สอง สามและ สี่ กระโดดโหยงออกมาตามลำดับอย่างไม่คิดชีวิต ตัวที่สองหลุดรอดจาก
ไม้หน้าสามของส่างปา ผู้อยู่ใกล้ที่สุดไปได้ และลอดหว่างขาหนานอินผู้มัวตกตะลึงอยู่ แต่เจ้าพลายผู้
อยู่ห่างออกไปสลัดมือแวบเดียวรวดเร็วจนดูไม่ทัน เจ้าหนูพุกตัวนั้นก็ถูกเสียบตรึงดิ้นกระแด่วๆ อยู่
กับที่ด้วยมีดโบวี่ยาวขนาดแปดนิ้วที่ติดเอวเจ้าลูกป่าอยู่ ตัวที่สาม และที่สี่ หนานอินกับส่างปาช่วยกัน
บ้อมคนละทีสองทีก็กลิ้งโค่โร่อยู่แถวปากรูนั้นเอง ส่วนตัวสุดท้ายเงอะงะพัลวันอยู่กลางวงล้อม
ทำเอาไม่มีใครกล้ากระหน่ำอาวุธลงไปเพราะกลัวจะถูกขากันเองเข้า แวบวินาทีนั้นเอง มันก็ตัดสินใจ
กระโจนพรวดหนีออกไปทางขวาของคุณชายกลาง ผู้ง้างตีนรออยู่แล้ว เมื่อนั้นเองรองเท้าเดินป่าส้นทึบ
แบบของอเมริกันเบอร์สี่สิบสองก็อัดตูมเข้าให้ตรงหัว ร่างเจ้าหนูพุกชะตาขาดตัวนั้นลอยละลิ่วไปแคนนอน
หน้าแข้งส่างปาแล้วหล่นตุ้บลองไปกองโค่โร่อยู่กับพื้นนิ่งสนิทไม่ไหวติง

ครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น อนุชา ส่างปา หนานอิน และเจ้าพลาย ก็นั่งล้อมวงกันจิ้มข้าวเหนียวกับลาบหนู
แกล้มซุปแม่เป้งกันข้างจอมปลวกนั่นเอง

จากคุณ : เจ้าพลาย - [20 มี.ค. 12:34:48]

ความคิดเห็นที่ 45

เอ๊ะ ที่ส่งมาไม่เข้าอีกแล้ว คุณพลายคร้าบคุณทำอย่างไรจึงส่งเข้าทุกครั้ง ผมขอเป็นลูกศิษย์หน่อยซิ

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [20 มี.ค. 13:43:56]

ความคิดเห็นที่ 46

โอย หัวเราะลงไปดิ้น
ขบวนการล่าหนูพุกแบบนี้ เจ๋ง ไม่เคยเจอ
วางแผนกันและล่ากันเฉียบขาดยิ่งกว่าผจญโขลงเจ้าแหว่งกับช้างงาดำ..เทียบไม่เห็นฝุ่น

สงกะสัย...เจ้าพลาย
ภาค ๗ ล่าหนูนา กะภาค ๘ ล่าหนูผี จะมันหยดเท่านี้อ๊ะป่าว

รพินทร์ ผมว่า webmaster ของที่นี่เค้าคงลำเอียงเข้าข้างเจ้าพลาย ปลดพระเอกเจ้าเก่ากลางอากาศซะแล้วดิ
พระรองอย่างผมยัง post เข้าทุกครั้ง

คุณขาประจำ ผมหากระทู้ให้คะแนนเพชรพระอุมาในถนนนักเขียนไม่เจอ ทำ link ให้หน่อยดิครับ ไหว้ละ

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [20 มี.ค. 15:07:50]

ความคิดเห็นที่ 47

ผิดเปล่าที่ผมเข้าไปโหวตให้ตัวเองมาอ่ะ ทำไมผมโพสต์ไม่ค่อยจะเข้าไม่รู้นิคุณพี่เขย หนอยมาทำหัวเราะ ทีเราให้ช่วยคิดตอบมันตึ้บ หึหึ

ผมส่งสี่หนยังไม่เข้าเลยล่ะ ใครเล่นมนต์ดำเอากับผมหรือเปล่าครับ สงสารพรานตาดำ ๆ แถมอกหักละเอียดด้วยเถิดครับ

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [20 มี.ค. 16:00:33]

ความคิดเห็นที่ 48

พ่อพลายจ๋า

แสงยังมีสิทธิแสดงอยู่ด้วยป่าวจ๊ะ
หรือภาคนี้ไม่รับนักแสดงหญิงแล้ว
แสงจะได้แพ็คกระเป๋าไปหาเรื่องใหม่แสดงต่อ
เฮ้อ..ปี่พาทย์มอญที่จ้างมาสำหรับงานคุณชาย
สงสัยต้องจ้างให้บรรเลงให้ตัวแสงเองฟังแทนซะละมั๊งเนี่ย
คุณพลายเธอเล่นปิดโอกาสสาว ๆ อย่างนี้
แล้วเมื่อไหร่แสงจะได้แต่งงานซะทีล่ะจ๊ะ
แหม..พ่อรพินทร์ก็ทำท่าจะใจอ่อนอยู่แล้วเชียว..หมดกันเลย

ว่าแต่ว่า..ป่าที่พ่อพลายไปเนี่ย เป็นป่าแถวอีสานป่าวจ๊ะ
ถ้าแถวนั้นแสงไม่ไปด้วยหรอก..หาอาหารยาก..พวกจิ้งเหลนกิ้งก่า
ไม่ใช่สเปคแสงจ้ะ ....สเปคแสงต้องเจ้าชายกบ เท่านั้น..

จากคุณ : แสงโสม - [20 มี.ค. 18:07:25]

ความคิดเห็นที่ 49

คุณแสงโสม--ไม่ไปทำงานกับแงซายที่มรกตนครแล้วเหยอ?
ผู้กอง--ขนาดแงซายยังpostเข้าทุกครั้งเลยนะ
สงสัยจะต้องปลดซะแล้ว ให้ลูกศิษย์แงซายเป็นพระเอกแทน
เหอเหอ

จากคุณ : แงซาย - [20 มี.ค. 23:01:31]

ความคิดเห็นที่ 50

ขอโทษอีกทีนะครับ.....เคยโพสต์มาทีนึงแล้ว ยังไงรบกวนด้วยครับ

ถึงแม้จะไม่ได้มาร่วมแจมด้วยเลย แต่ผมก็ติดตามอ่านมาตั้งแต่ภาคแรกๆ (K516539 รพินทร์ ไพรวัลย์ ไม่เหมือนเดิม) แล้วล่ะครับ แต่พอภาคก่อนหน้านี้ คือ K549619 เพชรพระอุมาฉบับพันทิพภาค 6....แม่มดวาชิกาคืนชีพ ผมไม่ได้เข้ามาหลายวันน่ะครับ พอเข้าอีกทีไม่ทราบว่าเป็นอะไรครับ ผมเข้าไปเจอแต่หน้าโล่งๆ เป็นมาหลายวันเลยครับ ถ้ายังไงมีใครที่ save กระทู้นี้ไว้ รบกวนส่งมาให้ผมหน่อยได้มั้ยครับ the_ek@usa.net ขอบคุณมากเลยครับ

จากคุณ : เอก สำเหร่ - [21 มี.ค. 00:12:44]

ความคิดเห็นที่ 51

คุณเอก สำเหร่ ครับ กระทู้เก่าของเพชรพระอุมา โดนปลดกลาง
อากาศไปแล้วครับ เนื่องจาก Server Pantip down กระทู้
เก่าก็เลยสลายวับไปหมด ผมก็หาอยู่นานแต่ก็ไม่มีใครเก็บไว้
ก็เลยต้องเล่นกันใหม่ ก่อนหน้ากระทู้นี้ก็ระดมพลกันมาแล้วที่
กระทู้ k554822 ลองเข้าไปดูก็ได้ครับ

จากคุณ : หนานอิน - [21 มี.ค. 08:55:47]

ความคิดเห็นที่ 52

เฮ้อ จริงอย่างนายชดว่าไว้จริง ๆ ยังกะการผจญภัยภาคนี้
เพิ่งจะได้เริ่มต้นก็ตอนล่าหนูพุกกันนี่เอง ก่อนหน้านี้อาศัย
ฝีปากกันมากกว่าซะอีก

นายชด กระทู้ให้คะแนนเพชรพระอุมา อยู่ที่หน้าถนนนักเขีัยน
หัวข้อแรกครับ มีเรื่องอื่น ๆ ให้โหวตด้วย

นายหญิงแสงโสมครับ อย่างเพิ่งน้อยใจครับ ตอนนี้ห่าง ๆ ขบวน
นี้ก่อนเหอะครับอาหารการกิน ก็ลำบากกันเหลือเกิน ดูตะเมนูซิ
มี ข้าวเหนียว เอย ซุปแม่เป้งเอย ไม่เหมือนตอนที่เริ่มต้นเดินทาง
มาซักนิด อุตส่าห์แบกตู้เย็นมาเอย บรรจุเห็ดหอมมากะจะได้ลิ้มรส
ซุปเห็ดหอมระหว่างทาง สุดท้าย อดครับ

จากคุณ : หนานอิน - [21 มี.ค. 08:57:17]

ความคิดเห็นที่ 53

พรานใหญ่ ผมก็เจอปํญหาเดียวกะพรานใหญ่เลยครับ
โพสต์ไม่เข้า ทางพันทิพเขาบอกว่าข้อความของผมไม่สุภาพ
ทั้ง ๆที่ผมก็ดูแล้วไม่เห็นจะมีคำไม่สุภาพกรงไหน

ถ้าพรานใหญ่ยังโพสต์ไม่เข้าบ่อย ๆ ล่ะก็มีหวังเจ้าพลายได้
ยึดตำแหน่งพระเอกภาคนี้ไป แหง ๆ

จากคุณ : หนานอิน - [21 มี.ค. 09:01:04]

ความคิดเห็นที่ 54

โปรดทราบ ข้อความที่ 51 - 53 หายค่ะ

จากคุณ : คนอ่าน - [21 มี.ค. 09:41:27]

ความคิดเห็นที่ 55

555 เจอแล้วค่ะ ขออำไพ

จากคุณ : คนอ่าน - [21 มี.ค. 09:47:20]

ความคิดเห็นที่ 56

ผมปวดหัวอยู่เนี่ยไม่รู้จะทำอย่างไรดี สามกระทู้มาแล้วที่ผมยังไงก็โพสต์ไม่เข้าตั้งแต่ระเบิดฉี่เป็นต้นมาอ่ะ ฮือ ฮือ ยกตำแหน่งพระเอกให้เจ้าพลายไปก่อนละกัน เราไปอยู่ลอนดอนกินเสต๊กเนื้อวัวบ้ากะคุณน้อย ยอดหัวใจดีฝ่า

ความจริงผมกะลังคิดอยู่ว่าถ้าเข้าพันทิพไม่ได้ ผมจะไปแปะไว้ที่อื่นแล้วบอกให้ไปดูกันได้ไหมล่ะครับ ที่ผมแต่งไว้ประมาณว่าเยอะมากเลย ที่หายวับไปกับสายตา และผมไม่อยากให้มีอย่างงั้นอีก ถนนนักเขียนก็เหมือนกัน ผมลองแล้ว สงสัยจะมีคำต้องห้ามเยอะไปหน่อย อิอิ

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [21 มี.ค. 10:51:53]

ความคิดเห็นที่ 57

พรานใหญ่ ลองเปลี่ยน ISP ดูมั่งดิเผื่อแปะได้
ถ้าไปแปะที่อื่นไว้ บอกกันมั่งนะจะตามไปอ่าน

คราวนี้ขอต่อมั่ง ไม่รู้จะโพสต์ได้ป่าว ก็ไม่รู้นะ ...

หลังจากเสร็จสิ้นอาหารมื้อเช้ากลางป่า ทั้งหมดก็เก็บสำภาระเพื่อเดินทางต่อไป
และก็ไม่ลืมที่จะ ดับไฟที่ก่อขึ้นเพื่อหุงต้มอาหาร เพื่อกันไม่ให้เกิดลุกลามเป็น
ไฟป่าต่อไป ตอนนี้ก็เริ่มเข้าหน้าแล้งอีกแล้ว ภัยแล้งก็เริ่มมาเยือนในบางพื้นที่
กันบ้างแล้ว ในป่าระยะนี้เป็นระยะที่ไฟป่าเกิดขึ้นได้ง่าย จึงต้องระมัดระวังเรื่อง
ฟืน ไฟ กันให้ดี ๆ

ตั้งแต่ได้คุยกับเจ้าพลายตั้งแต่วันวาน ตลอดจนนึกถึงพฤติกรรมอันเปลี่ยน
แปรไปของรพินทร์ ไพรวัลย์ ยิ่งคิดยิ่งทำให้ราชิกูลหนุ่มมึนตึ๊บจนนึกพล็อต
ต่อไปไม่ออก แล้วก็ต้องสะดุ้งสุดตัว เมื่อได้ยินเสียงเรียกเบา ๆ
"นาย นายชด"
"อ้าว ลุงอิน มีอะไรรึ นึกว่าลุงนำทางอยู่ด้านหน้าซะอีก"
"ผมเดินอ้อม มาน่ะครั่บ คือมีเรื่องบางอย่างไม่ชอบมาพากลนัก ผมก็เลย
จะมาเตือนนายชด ให้ระวังตัวเอาไว้บ้าง"
"เรื่องอะไร หรือลุง"
"ก็เรื่องพรานใหญ่ กับเจ้าพลายนะซิครับ นายชดไม่รู้สึกว่ามันแปลก ๆ บ้าง
หรือครับ"
"ก็แปลก ๆ เหมือนกัน แต่อากาศคงร้อนมั๊งลุง ก็เลยมีอาการประหลาด ๆ
กันไปบ้าง"
"มันไม่ใช่เพราะอากาศร้อนหรอกนาย อย่างวันนี้ซิตอนเช้าอากาศร้อนซะที่ไหน
พรานใหญ่ปล่อยให้ขบวนของเราเดินทางกัน โดยที่แกไม่ได้นำขบวนกันมา
ได้ยังไง ปกติแกจะนำขบวนเดินทางทุกครั้งไป แต่ครั้งนี้แกนอนทอดหุ่ย
ไม่สนใจซะอย่างนั้น บอกให้เดินล่วงหน้าไปได้ตามสบาย แล้วแกค่อยเดินทาง
ตามมาทีหลัง จากที่นายชดเล่าให้หนานอินฟังถึงเรื่องที่โดนถล่มโดยโขลง
พันทิพเซิร์ฟเวอร์เดี้ยง จนต้องวาร์ปกันไปคนละทิศละทาง แล้วทำไม
พรานใหญ่แกไม่สนใจติดตามผู้ร่วมขบวนกันมาเลยล่ะ นายหญิงแสงโสมก็
น้อยอกน้อยใจจนอยากจะย้ายวิกไปไปวิกอื่นซะแล้ว นางไม้จำปาลาวสีชมพูก็
หายไปไหนไม่ทราบ เจ้ามันตรัยก็ยังไม่โผล่มาส่งแต่สมุนมา ป้ามดก็หนีไปไหน
ก็ไม่รู้ คุณอำพลอีก ไหนจะพรานคู่ใจของแกอีก หายไปไหนกันหมด ปกติเจ้า
พวกนี้จะต้องติดตามแกไปตลอดประเภทนายไปไหน ข้าไปด้วย ไม่ต้องช่วย
สักบาท มันไม่ผิดปกติไปหน่อยหรือนาย

จากคุณ : หนานอิน - [21 มี.ค. 11:49:58]

ความคิดเห็นที่ 58

ส่วนเจ้าพลายน่ะ วันนี้มันก็เร่งให้เดินทางซะจริง ๆ ทำไมมันต้องรีบร้อนขนาด
นั้นด้วย ทั้ง ๆที่เจ้าคะหยิ่นปู่มันก็บอกให้รอพรานใหญ่ก่อน มันก็รอแบบไม่เต็มใจ
เท่าไร แต่พอพรานใหญ่บอกให้เดินทางกันก่อนเท่านั้นแหละ ก็รีบเดินทางทันที
แล้วหนานอินสังเกต ว่ามันมักลอบมองนายกับพรานใหญ่ด้วยแววตาแปลก ๆ
เป็นประจำ "

คำพูดของหนานอินได้จุดประกายวาบขึ้นในสมองของราชนิกูลหนุ่มผู้อยากกลับ
ไปเป็นคนรวยรอบใหม่ทันที รพินทร์ ไพรวัลย์ที่เขาได้รู้จักจนกระทั่งยกน้องสาว
ให้นั้น ถ่อมเนื้อ ถ่อมตัว ยิ่งนัก แต่รพินทร์ ไพรวัลย์ที่เดินทางมาด้วยกันกับเขา
ในครั้งนี้ทั้งขี้เก๊ก บ้าผู้หญิง แถมยังเพี้ยนขนาดสามารถทำระเบิดฉี่อีกต่างหาก
ส่วนเจ้าพลายมันอาจจะฉลาดเพราะมันได้ผ่านมาทั้งมรกตนคร ทั้งแอฟริกาเอย
ขั้วโลกเอย อย่างที่มันบอกคุณสมบัติมา แต่ถึงขนาดที่ถอดรหัสลับของหน่วยซีล
ด้วยโค๊ดลับรหัสสี่ศูนย์มาได้นี่ใครเป็นคนสอนมันกันแน่ มันไม่ใช่เหตุการณ์ธรรมดา
ซักนิด เขายังไม่ทันได้พูดสิ่งใดออกมา หนานอินก็กล่าวต่อไปว่า

"นายชด นายอย่าให้ความอยากกลับไปเป็นคนรวยรอบใหม่ของนาย บดบัง
สิ่งต่าง ๆ ทั้งหมดซิครับ ตอนนี้นายก็เป็นคนจนรุ่นใหม่ ไปพลาง ๆ ก่อน มันก็
ไม่เลวนักหรอกนะนาย"
พูดจบหนานอินก็ไม่ได้รอให้นายชด ประชากรได้กล่าวสิ่งใดก็รีบลัดเลาะเดินทาง
ไปล่วงหน้าทันที ก่อนที่จะมีผู้ใดจะสังเกตเห็น

จากคุณ : หนานอิน - [21 มี.ค. 11:50:52]

ความคิดเห็นที่ 59

ผมใช้ไอเอสพีสองที่ที่บ้านกะที่ทำงานยังปะไม่เข้าเลย เวลาเขียนสั้น ๆจะได้ แต่ปะยาวขนาดหนานอินเนี่ยหลุดทุกที อึดอัดจัง เนี่ยไปบ่นที่กระทู้อื่นพี่เขยผมก็ไปตามกลับมา หึหึ

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [21 มี.ค. 12:20:50]

ความคิดเห็นที่ 60

พรุ่งนี้ขอเล่นมั่งนะเจ้าพลายกะหนานอิน
คืนนี้ขอไปนอนคิดบทพระเอก แทนคนเก่าที่โดนปลด..อะฮ่า

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [21 มี.ค. 17:49:03]

ความคิดเห็นที่ 61

พศ. 543
อโนรธราพิโรธราวกับเพลิงกัลป์ เมื่อมะกะทะส่งสาสน์มาประกาศไม่ขึ้นต่อพุกามอีก ส่งพะตองยี ขุนพลกับพลอีกห้าแสนไปปราบ พร้อมกับสั่งให้จับเป็นมะกะทะมาให้ได้ เพื่อตัดหัวเอาเลือดล้างบาทาเป็นการข่มนาม

ขุนพลพะตองยียกพลมาประชิดมัณฑะเลย์ รบกันอยู่สามเดือนเศษ แม้มอญจะน้อยกว่า แต่ทุกส่วนของทัพมอญก็เปรียบดั่งจงอางพิษ ทำความเสียหายให้ทัพพม่ามิใช่น้อย แต่ในที่สุด ทัพพม่าก็บุกเข้าเมืองได้ ฆ่าฟันมอญทุกผู้ที่เห็น เปลี่ยนเมืองให้เป็นสุสาน ไฟนรกแลบเลียกลืนกินเมืองทั้งเมืองเข้าไว้ ควันสีดำปกคลุมท้องฟ้าเหนือเมืองบดบังแสงตะวันนับสัปดาห์ แม่น้ำอิระวดีย้อมแดงด้วยเลือด มะกะทะเสียทีหลังจากรบโดยไม่หลับไม่นอนติดกันสิบวัน ถูกจองจำใส่ขื่อคาแล้วนำตัวไปพุกาม.....

ที่ท้องพระโรงพุกาม
"จับมันเงยหน้าขึ้น.. ข้าใคร่จะเห็นหน้ามันให้ชัดตา" อโนรธาสั่งพวกราชมัลที่คุมตัวมะกะทะเข้ามายังท้องพระโรง

"เจ้าช่างบังอาจนัก รู้ตัวหรือไม่ว่าเงาหัวนั้นไม่มีเสียแล้ว..." อโนรธาถามเชลยศึก

"ตายแล้วเป็นฉันใดฤา อโนรธา การมีชีวิตอยู่เยี่ยงทาสนั้นหาได้ต่างจากตายแล้วไม่..." มอญผู้พ่ายสงครามตอบอย่างไม่หวาดหวั่น

อโนรธามองร่างสันทัดเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแกร่งที่บัดนี้อยู่ในตรวนเหล็กหนาหนักด้วยความรู้สึกระคนกัน พึงใจในฝีมือมัน แต่ชังที่มันหาญท้าทายอำนาจ.....

"ทุด เจ้าแมลงต่ำต้อยน้อยนิด ช่างมิเจียมวาสนา บังอาจแข่งแสงกับดวงอาทิตย์ เจ้ารู้หรือไม่ว่าโทษนั้นคือสถานใด ข้าจะเชือดเจ้าออกเป็นชิ้น ๆทีละน้อย ๆ ให้ทนทรมานเจ็บปวดเสียจนต้องร้องขอความตายจากข้า..หึหึ." อโนรธาสรวลอย่างสมใจ

"ไม่นานเจ้าต้องพบความพินาศ...อโนรธา...รวมทั้งเผ่าพันธ์ของท่าน ข้าขอสาปแช่ง ความชั่วร้ายนั้นจะย้อนกลับมาสู่พุกาม ยามตายท่านจะยังเจ็บปวดกว่าข้ามากหลายนัก...." มะกะทะนัยน์ตาวาวโรจน์

"พลั่ก" พะตองยีกระแทกด้ามหอกเข้าที่ใบหน้าเสี้ยมนั้น หน้ามะกะทะสะบัดตามแรง เลือดย้อยออกมาจากมุมปาก "จะตายแล้วยังปากดีอีกหรือ เก็บแรงไว้ร้องขอให้ท่านประทานความตายดีกว่ากระมัง.. ราชมัลเอาตัวมันออกไป..."

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [21 มี.ค. 19:17:29]

ความคิดเห็นที่ 62

ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ เทพีแห่งเซอร์ฟเวอร์ผู้กรุณาได้ยินข่าวว่าเขาจะปลดผมออกจากตำแหน่งเลยบันดาลให้ผมแปะติดได้เป็นบางครั้ง

พศ. 543
ในคุกเมืองพุกาม
"รพินทร์ เอ๊ย มะกะทะ" เสียงผู้หญิงกระซิบเบา ๆ
มะกะทะซึ่งคว่ำหน้าอยู่กับพื้นศิลาแลง ค่อย ๆเงยหน้าขึ้น ""จิตรางคนางค์ เจ้าอยู่ที่ใน..."
"ค่อย ๆมองมาทางซ้ายนะ ท่านจะเห็นศิลาก้อนหนึ่งเผยอขึ้น ข้าอยู่ข้างใต้นี้แหละ ..."

มะกะทะมองฝ่าความมืดครึ้มของคุกไป เห็นศิลาข้างซ้ายมือก้อนหนึ่งเผยอขึ้นมาผิดปกติ เขากระซิบลงไปตรงช่องศิลานั้น "ข้าคิดถึงเจ้ายิ่งนัก...จิตรางคนางค์ ข้ากำลังภาวนาให้พบกับเจ้าครั้งสุดท้ายก่อนตาย..."

"ท่านจะไม่ตาย ข้างใต้คุกนี้เป็นอุโมงค์ทอดออกไปนอกเมือง ข้าจะพาท่านออกไปทางนี้...แล้วเราจะหนีไปด้วยกัน.." เสียงนางเอ่ย.."ท่านขยับตัวไปทางขวาอีกหน่อย ข้าจะดันศิลาให้เผยอมากกว่านี้ แล้วท่านค่อยลอดลงมานะ..."

มะกะทะทำตามคำบอก มันเห็นศิลาค่อย ๆเผยอขึ้นทีละน้อย ๆ จนในที่สุดเป็นช่องว่างกว้างประมาณตัวคนลอดลงไปได้ มะกะทะค่อย ๆหันซ้ายขวา ไม่มีผู้คุมอยู่ที่หน้าห้องคุมขังเลยแม้แต่คนเดียว บางทีมันอาจเปลี่ยนเวรกัน มะกะโทค่อย ๆขยับกายอย่างแช่มช้า เขารู้สึกปวดแปลบไปหมดทั้งตัว แต่ก็กัดฟันทน เมื่อตัวผ่านล่วงเข้าไปในอุโมงค์ เขาก็เห็นร่างตะคุ่มร่างหนี่งยืนรออยู่แล้ว

"มะกะทะ ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน" ร่างนั้นโผเข้ามากอดเขาไว้อย่างรวดเร็ว

"โอ๊ย..." มะกะทะร้องลั่นเพราะร่างของเขากรอบเป็นข้าวเกรียบกุ้งมโนราห์จากการซ้อมของพะตองยีและทหาร

"ชู่ เดี๋ยวใครก็ได้ยินเข้าหรอก...รีบไปเราต้องเดินไปราว ๆสักสองสามชั่วยาม แล้วอุโมงค์นี่จะไปสุดที่ป่าชายเมืองด้านตะวันตก ที่นั่นจะมีม้ารอเราอยู่...เอ้านี่ไม้เท้าเอาไว้พยุงร่างท่าน....เห็นไหมข้าเตรียมพร้อมขนาดไหน.."

ทั้งสองออกเดินไปด้วยกัน พระธิดาประคองมะกะทะด้วยความรักอย่างสุดแสน ....ความเงียบเข้ามาปกคลุมระหว่างทั้งสอง แต่ใจที่ผูกพันกันนั้นกำลังร้องเพลงทำนองแซมบ้าอย่างร่าเริง...เสียงฝีเท้าบนพื้นอุโมงค์เป็นดั่งท่วงทำนองให้กับเพลงรักของคนทั้งสองที่จะพากันไปสู่อิสระภาพ

เส้นทางในอุโมงค์บัดเดี๋ยวขึ้นบัดเดี๋ยวลง หลังจากเดินมานานพอสมควร ก็เริ่มเห็นแสงรำไรที่ปลายอุโมงค์

"เห็นแสงที่ปลายอุโมงค์แล้ว อิสระภาพนั้นรอเราอยู่ข้างหน้า" จิตรางคนางค์เอ่ยเสียงแจ่มใส มะกะทะเงยหน้าขึ้นไปมอง พลางคิดว่าทำไมการหนีมันช่างง่ายดายเช่นนี้

ที่ปากอุโมงค์เป็นป่าหญ้ารกเรื้อ มองจากข้างนอกคงไม่เห็นปากอุโมงค์เลยแม้แต่น้อย ตรงนั้นมีม้าผูกไว้สองตัวพร้อมกับถุงผ้าขนาดใหญ่สองถุง..

จิตรางคนางค์ประคองให้มะกะทะยืนพิงปากอุโมงค์ไว้ในขณะที่ไปปลดม้ามา ทันใดเสียงหัวเราะของชายคนหนึ่งก็ระเบิดขึ้น

"ฮ่าฮ่าฮ่า คิดจะพามันหนีหรือ มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก...พระธิดา"

"พะตองยี.." จิตรางคนางค์สะดุ้งสุดตัว..............

โปรดติดตามตอนต่อไปเมื่อไรยังไม่รู้

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [21 มี.ค. 19:52:39]

ความคิดเห็นที่ 63

ต่อเลยแล้วกัน กะลังมันส์..................

พะตองยีนำทหารมาสามร้อยมาดักรอที่ปากอุโมงค์ ตั้งแต่เห็นข้าทาสจิตรางคนางค์จัดเตรียมม้าสองตัวและเสบียงกรัง มันเดาได้ว่านางจะต้องไปช่วยมะกะทะ คนรักอย่างแน่นอน อุโมงค์ลับสายนี้มีผู้รู้เส้นทางอยู่ไม่กี่คนนัก มีแต่อโนรธา พระธิดาและขุนพลชั้นสูงไม่กี่คนเท่านั้น

"จับพระธิดากับมะกะทะไว้" ..ตองยีหันไปสั่ง

จิตรางคนางค์กระชากดาบออกจากอานม้าสองเล่ม ถอยปราดไปยืนข้างมะกะทะอย่างรวดเร็ว "ท่านขุนพล ข้ามศพข้าไปก่อนเถอะ"

มะกะทะเอื้อมมือไปรับดาบมาหนึ่งเล่ม ตาคมวาวจับจ้องอยู่ที่ขุนพลแห่งพุกาม เขาขบกรามจนเป็นสันนูนออกมาประมาณสามศอก "วันนี้ข้าไม่รอดเงื้อมมือพวกเจ้า แต่อย่าหวังว่าจะจับข้าได้ง่าย ๆ...."

พะตองยีหัวเราะลั่น "เจ้ามอญโอหัง วันนี้หัวเจ้าหลุดจากบ่าด้วยมือข้าแน่ ๆอยู่แล้ว แต่ว่าดันมามีของแถม พระธิดาเจ้าแส่มาเองนะ หึหึ เข้าทางข้าพอดี ถ้าเจ้าตายเสีย ข้าก็หมดกว้างขวางคอ อโนรธานั้นชรามากแล้ว ไม่นานก็ตาย เมื่อไร้พระธิดา พุกามก็จะตกอยู่แก่ข้าาา ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่นึกเลยว่ามันจะง่ายปานนี้ ...."

จิตรางคนางค์ตวาดเสียงสั่นด้วยความโมโห "พะตองยีข้าไม่คิดว่าเจ้าจะเนรคุณปานนี้ เสียแรงที่พ่อข้าชุบเลี้ยงให้เป็นใหญ่..."

"สมบัตินั้นย่อมเป็นของผู้เข้มแข็งเท่านั้น เจ้าจงจำไว้ พ่อของเจ้าก็หาได้รักเอ็นดูข้าไม่ ตราบใดที่ข้ายังเป็นประโยชน์ ข้าก็ยังคงมีชีวิตรับใช้เขาต่อไป แต่เมื่อใดที่ข้าเริ่มจะเป็นภัยหรือหมดประโยชน์ อโนรธาย่อมไม่รีรอที่จะกำจัดข้าให้พ้นทาง เช่นนี้ข้าจะรอให้ถึงวันนั้นไปทำไม ....วันนี้แหละโอกาสของข้ามาถึงแล้ว ...ฮ่าฮ่า...."

พะตองยีพล่ามต่อไปเหมือนผู้ร้ายทั่วไป ๆที่ต่อมพูดมากมาทำงานตอนหน้าสิ่วหน้าขวาน " เจ้าจะต้องตาย จิตรางคนางค์ แต่ไม่ใช่เพราะคนของข้าหรือข้าเอง อโนรธาจะได้รับรู้ว่านางตายเพราะมัน"ปลายดาบชี้ไปทางมะกะทะ "ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า..."

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [21 มี.ค. 20:23:43]

ความคิดเห็นที่ 64

เจอการสกัดดาวรุ่งครับ

โพสต์ไม่ได้ตลอด แต่โพสต์ที่กระทู้อื่นติด

จะได้เดินทางกันต่อไหมนะ..

จากคุณ : หนานอิน - [23 มี.ค. 08:08:21]

ความคิดเห็นที่ 65

พี่เขยผมไปไหนเนี่ย ไหนว่าจะไปคิดบทพระเอกสองวันหายจ้อยไปเลย
คิดว่ายังไงล่ะหนานอิน...เอายังไงก็เอา....

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [23 มี.ค. 09:01:07]

ความคิดเห็นที่ 66

test

จากคุณ : test - [23 มี.ค. 09:58:59]

ความคิดเห็นที่ 67

มาแล้วครับ ผมว่าขึ้นกระทู้ใหม่เถอะ ชักโหลดยาก
แล้ว...คิดไม่ออกนี่ว้อย server ก็เดี้ยง งานก็ทำไม่ทัน แล้วอ่านก็ฉีกแนวไปคนละทางด้วยง่ะ
เง็งงงงงงงงงงง
ถ้าผมต่อเรื่องแบบตามใจผม...อย่าว่ากันนะ

ระหว่างที่เพชรพระอุมาภาค ๖ ดำเนินไปอย่างเข้มข้นเป็น ๒ แบบจนคนอ่านต่อไม่ถูก
ชายหนุ่มรูปหล่อ...ก้อคุณชายกลางง่ะ..ก็พบว่าเมื่อยามสนธยาย่างเข้ามาเยือน เขาและคณะพรรคได้เดินทางเข้ามาในหุบหมาว้อ..คนละแห่งกับหุบหมาหอนนะครับท่านผู้อ่าน
มืดจนมองไม่เห็น ขบวนเดินทางก็รีบพักตั้งแคมป์กันในดงต้นไม้แห่งหนึ่ง ไม่ทันได้ดูว่าเป็นอะไร
ที่ต้องรีบพัก เพราะต้องรีบเล่นบท ม่ายงั้น server เดี้ยงอีกก็อดเล่น

ระหว่างที่เจ้าพลายออกไปล่ารังมดแดงมาเพิ่มเติมเป็นเสบียง หนานอินไปตัดไม้ไผ่ ยอมเสี่ยงกับการตัดไม้ทำลายป่า เพื่อมาหุงข้าวเหนียว อนุชาก็จับตามองรพินทร์ ไพรวัลย์
เขามองเห็นพรานผู้ยิ่งใหญ่ ล้มตัวลงนอนก้นโด่ง น้ำลายไหลยืด ละเมอเป็นระยะ...
" มะกะทะ... My name is มะกะทะ บอนด์.. มะกะทะ บอนด์"
แล้วเปลี่ยนเป็น
"จิตรางคนางค์จ๋า ชื่อเธอพิมพ์ยากจังเลย ทูนหัว...แต่ฉันรักเธอ"
อนุชาขมวดคิ้ว สมองอันว่องไวเฉลียวฉลาดบอกว่า การละเมอคือการตีแผ่จิตใต้สำนึก สับ-คอนเชียส ออกมา
เขาจึงย่องเข้าไปใกล้ ก้มลงกระซิบถาม
" บอกมาซิ...รพินทร์ ว่าตัวจริงคุณเป็นใคร คุณอย่ามาเล่นเรื่องเจมส์ บอนด์ในนี้ มันคนละเรื่อง อีกอย่าง เพียซ บรอสแนนมันตัวผมว้อย"
ยังไม่ทันขาดคำ อนุชาก็ตาเหลือก เมื่อมือแข็งแกร่งปานคีมเหล็กของพรานใหญ่ คว้าหมับเข้าที่คอ บีบแน่น
เสียงหัวเราะต่ำ ดุร้าย ปานเสียงมันตรัย แว่วมาจากลำคอผอมแห้ง
"เหอเหอเหอ คุณชายกลาง ในค่ายไม่มีใครอยู่ ไปล่ารังมดแดงมากันหมด
อ้ายส่างปาก็เสพยาบ้ามึน ปีนขึ้นไปแกว่งมีดบนยอดไม้โน่น เดี๋ยวตกลงมาคอหักเอง
ตายซะเถิ้ด อยู่ไปก็คิดบทไม่ออก.."

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [23 มี.ค. 10:12:55]

ความคิดเห็นที่ 68

ม่ายช่ายภาคนี้ไม่ใช่มันตรัยเป็นตัวร้าย ภาคนี้เป็นพะตองยีอ่ะ ผมแปะไม่เข้าเลยเล่าต่อไม่ได้

ขออภัยแควน ๆ เย็นนี้ผมจะกลับมาทำหน้าที่ดังเดิมคร้าบ อย่าลืมไปโหวตให้กระทู้นี้ในถนนนักเขียนด้วยนะฮับ เป็นกำลังจายยยยยย อิอิ ขออ้อนหน่อยเหอะ

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [23 มี.ค. 10:48:38]

ความคิดเห็นที่ 69

ผมยังไม่ช่วยคุณพี่เขยอ่ะครับ ปล่อยให้ถูกบีบคอตาเหลือกค้างไว้อย่างนั้นก่อน หึหึหึ อยากมาทำหล่อกว่าผมทำไมล่ะ

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [23 มี.ค. 10:50:23]

ความคิดเห็นที่ 70

แก้ใหม่...เสียงดุร้ายปานมันตรัย...คือเสียงพะตองยีครับ

พะตองยีนี่มันคล้ายๆไพ่ตองนะ มีลูกน้องชื่อสี่มะเขือ สามเศียร กินช่อง อะไรเงี้ย..้ด้วยป่าว รพินทร์

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [23 มี.ค. 10:50:49]

ความคิดเห็นที่ 71

นายชด มาทางเดียวกันนะแหละ
แต่พรานใหญ่กำลังระลึกชาติก่อนอยู่

ส่วนคนอื่น ๆ ก็อยู่ในโลกปัจจุบันอยู่
เดี๋่ยวก็คงต่อติดได้เองแหละ

แต่ สาว สาว ในขบวน ทำไมหายเกลี้ยงเลยละนี่
คุณผู้หญิงทั้งหลายคร้าบ ไปไหนกันหมดแล้ว
มาแจมกันหน่อยซิครับ

จากคุณ : หนานอิน - [23 มี.ค. 11:15:26]

ความคิดเห็นที่ 72

คล้าย ๆกันแหละครับคุณพี่เชย ประมาณว่าเวลาอยู่ในกองทัพ พะตองยีต้องตะโกนว่า ถลกเก็งสี่มะเขืออะไรอย่างเนี้ย
ผมก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร เห็นเวลาญาติผู้ใหญ่เขารวมมิตรกันทีไรเป็นได้กางไพ่กันเป็นที่ครึกครื้น ซำเหมอซำเหมอเลยอ่ะ พอเข้าไปใกล้เขาก็เอาไม้ที่เอาไว้ดึงไพ่มาหาตัวเคาะหัวแล้วไล่ไปซื้ออาหารหวานคาว หึหึ

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [23 มี.ค. 11:28:27]

ความคิดเห็นที่ 73

รอไว้เย็น ๆจะขึ้นกระทู้ใหม่ให้ พร้อมกับแปะที่เหลือ คุณ ๆเขียนไปเหอะยังไงก็ได้ กะเดี๋ยวผมก็มาบรรจบเองแหละ ไม่ต้องกังวล...เจ้าพลายอยู่ไหนหนอมาช่วยคุณชายทีเร้ว ตอนนี้ผมติดอยู่ในอดีตอ่ะ

ตอนต่อไป
...เพชรพระอุมาภาคหก มหาสมบัติพุกาม...

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [23 มี.ค. 12:20:57]