W601450 @.. เพชรพระอุมา ภาคพันทิพ ตอน เส้นทางมรณะ ..@

@.. เพชรพระอุมา ภาคพันทิพ ตอน เส้นทางมรณะ ..@

กระทู้เก่ายาวยืด ได้เวลาตั้งกระทู้ใหม่ซะที

หนานอินตั้งกระทู้ขึ้นมาใหม่ท่ามกลาง ความไม่แน่ใจว่าจะมีผู้ใดตามมาบ้าง ????

คุณไชยยันต์ อยู่ที่ไหน ช่วยสรุปสถานะการณ์ให้ด้วยนะครับ

จากคุณ : ชาวเพชรพระอุมา - [23 พ.ค. 13:38:49]

ความคิดเห็นที่ 1

สถานการณ์ของตัวละครสามารถเผาได้ดังนี้

รพินทร์ตัวจริงโผล่มาถึง หยอกล้อแซวไปแซวมาแล้วก็ไม่ทันได้เล่นอะไร ประกาศอำลาโรงไปเรียบร้อย
โรงเรียนแห้วก่อนเพื่อน ตัวสำรองจึงถูกเรียกขึ้นมาแทนที่โดยอัตโนมัติ รพินทร์ในเนื้อเรื่องปัจจุบันจึงถูกยำ
เละตุ้มเป๊ะไม่เหลือความเป็นสุภาพบุรุษไพร(จากเดิมที่หายไปเยอะอยู่แล้ว)
ซึ่งก็สุดที่จะช่วยได้เพราะอยากไม่มาเอง

ดารินหายสาบสูญไปจากกระทู้ไม่มีแม้แต่จะร่ำลา
ตัวละครที่ถูกสร้างขึ้นแทนจึงรับเคราะห์โดนกลั่นแกล้งสารพัด

อนุชาแค้นถูกไพรวัลย์ใช้พานท้ายปืนกระแทกลูกชายจนหน้าเขียว ปลุกเนสซี่สัตว์ประหลาดแห่งทะเลสาบ
ล็อคเนสขึ้นมาพันตูแล้วซัลโวใส่ไพรวัลย์เอาคืนอย่างโหดร้ายทารุณ แต่หมูหวานพยายามช่วยเหลือไพรวัลย์
ด้วยการเปลี่ยนให้เป็นความฝันซะ มุขของอนุชาโดนสกัดเต็มๆ จึงประกาศห้ามเปลี่ยนสถานการณ์ด้วยการ
ใช้ความฝัน หลายคนออกมาชี้แจงสนับสนุน ในขณะที่อีกหลายคนอาศัยสถานการณ์ช่วงชุลมุนนั้นหนีออก
จากกระทู้ทั้งที่ประกาศอย่างเป็นทางการและหลบหนีไปเฉยๆ
ต่อมาไพรวัลย์ประกาศขอไปเคลียร์งานก่อน ไม่ได้บอกเลยแม้แต่น้อยว่าจะลาขาด แต่อนุชาเกิดระแวง
เกรงถูกทอดทิ้งจึงชิงลาออกเสียก่อน ผลก็คือไพรวัลย์ท้อแท้ประกาศลาออกตามน้ำมาอีกคน

หมูหวานประกาศอำลากระทู้อีกคนหลังไพรวัลย์ เนื่องจากไม่มีใครให้ต้องคุ้มกันอีกต่อไปแล้ว

มันตรัยเพิ่งฟื้นไข้ก็ผีซ้ำด้ามพลอย เจอพรรคพวกประกาศลาออกกันโครมๆ จึงสุดที่จะกลั้นน้ำตาไว้ได้
ประกาศอำลาไปอีกคน แต่ไม่รู้ว่าร้องไห้เสียใจหรือดีใจกันแน่เนื่องจากสายสืบรายงานมาว่าเจ้าตัวมีหัสนิยาย
ของตนที่ต้องรีบไปดูแล

ไพรวัลย์หลังจากกลับไปเคลียร์งานเสร็จสิ้นก็ไม่สามารถห้ามจิตใจตัวเองได้อีกต่อไปจึงต้องกลับมาร่วมขบวน
อีกครั้ง ไม่แน่ว่าอาจจะเกรงตัวละครถูกยำเสียภาพพจน์ไม่มีสิทธิ์เกิดอีกต่อไปก็ได้ พร้อมกับประกาศตามตัว
อนุชาให้รีบกลับมาเป็นลูกไล่เขาต่อ แต่อนุชายังหลบมุมเงียบคงจะเข็ดขยาดกับเจ้าหลานชายตัวแสบ

แสงโสมประกาศเลิกเล่นบทชิงรักหักสวาท หวังแจ้งเกิดกับบทใหม่บู๊ล้างผลาญ แต่ไม่รู้ว่าใครจะล้างใครกันแน่
เพราะตัวโกงจริงๆเหลือเธอคนเดียวในขณะที่หนูน้อยพลับพลึงก็ก้ำกึ่งดูไม่ออกว่าจะเข้ากับฝ่ายใดกันแน่

พลับพลึงสีชมพูยืดได้หดได้เดี๋ยวเป็นสาวเดี๋ยวเป็นเด็ก คาดว่าคงต้องการหลอกล่อให้พวกหัวงูงงจะได้ไม่กล้า
มายุ่งกับเธออีก บัดนี้เธอมุ่งมั่นไม่แพ้ใครออกเดินทางทันทีโดยลากหมูหวานตามไปเป็นเพื่อนด้วย แต่ตอนนี้
พลับพลึงไม่อยู่เพราะติดไปราชการหลายวัน

ลั่นทมสีชมพูแว้บๆออกมาจะไปโชว์ใบไม้ 2 ใบที่เซ็นเตอร์พ้อยท์แข่งกับแฟชั่นผ้าเช็ดหน้าผืนเดียว
สุดท้ายเมื่ออนุชาลาออก ตัวเธอคงไม่รู้จะไปโชว์ใครจึงขอลาไปอ่านหนังสือเตรียมสอบศึกษาผู้ใหญ่

หนานอินตามอนุชามาทันจนได้แต่แล้วก็ต้องผิดหวังเมื่อนายชดของตนชิงลาออกไป หนานอินยังไม่ละความ
พยายามตะล่อมชวนทุกคนให้กลับมา แต่ยังไม่ได้ผลจึงหายไปทำใจพักหนึ่ง

ไชยยันต์ซึ่งผิดหวังมาจากพลับพลึงหันมาหวังเคลมแสงโสมอีกคนแต่แล้วก็ต้องแห้วอีกเมื่อแสงโสมประกาศตัว
เป็นตัวร้ายของเรื่อง เขาจึงจับรพินทร์กับดารินรวมทั้งอนุชา ไพรวัลย์ หนานอินมายำบทเกือบเละตุ้มเป๊ะ
เป็นการประชดชีวิตตนเอง

ส่วนสถานการณ์ตามเนื้อเรื่องสรุปได้ดังนี้

คณะเดินทางแบ่งเป็นสี่ก๊กเป้าหมายเดียวกันคือมรกตนคร
ต่างคนต่างเดินมีกระทบกระแทกกันบ้างตามสมควร

พลับพลึงลากหมูหวานซึ่งไม่ค่อยเต็มใจเดินไกล ออกมาเพื่อตามกลุ่มคนอื่นๆให้ทัน

รพินทร์และดารินเดินทางตามไชยยันต์ทันจนได้จึงรวมเป็นกลุ่มเดียวกัน ดังนั้นดารินซึ่งเป็นผู้หญิงคนเดียว
จึงถูกกลั่นแกล้งตลอดเส้นทาง

อนุชา หนานอินและไพรวัลย์เดินทางนำหน้าพรรคพวกไปถึงหุบเขาประหลาดรูปแร้งยืนโก้งโค้ง
กำลังตัดสินใจว่าจะไปยังไงกันต่อก็พอดีเสือมรกตซึ่งแสงโสมกับมันตรัยปล่อยมาสกัดกั้นปรากฏตัวขึ้นมาเสียก่อน

แสงโสมกับมันตรัยวางแผนชั่วร้ายจะสกัดไม่ให้กลุ่มของรพินทร์ ดาริน ไชยยันต์ ได้พบกับกลุ่มของ
อนุชา ไพรวัลย์ หนานอิน แต่แผนก็ดูจะไม่ประสบผลเมื่อกลุ่มของรพินทร์สามารถแก้ทางได้และมุ่งตามหลังอนุชา
ไปติดๆพร้อมกับไชยยันต์แจ้งเจ้าหน้าที่ไปตรวจสอบถ้ำมรกตของมันตรัย สุดท้ายมันตรัยและแสงโสมรอดไป
หวุดหวิดเพราะพลับพลึงมาช่วยไว้ได้ทัน

เรื่องราวก็น่าจะดำเนินต่อไป...

จากคุณ : ไชยยันต์ - [23 พ.ค. 17:06:48]

ความคิดเห็นที่ 1

หลังจากหนานอินหายจากการตกตะลึงก็คว้า ไรเฟิ่ล .375 คู่กายกดตูมไปทันที และก็ไม่รอดูผลใด ๆทั้งสิ้น
รีบยันอนุชาซึ่งกำลังคายเศษหินเศษดินในปาก ไปยังหลังต้นข่อยใกล้ปางพัก ส่วนตัวแกก็เผ่นไปหลบยังหลัง
จอมปลวกใกล้ ๆกัน เมื่อตั้งหลักได้ทั้ง .458 ของอนุชา .375 ของหนานอิน รวมทั้งอูซี่ลำกล้องสั้นของไพรวัลย์
ก็ประสานเสียง รัวราวประทัดแตก เข้าใส่เจ้าตัวสีเขียวเข้มเบื้องหน้า แต่อยู่ ๆ ก็เกิดสิ่งประหลาดมหัศจรรย์ขึ้น
ก็คือร่างสีเขียวทะมึนเบื้องหน้าหายวับไปต่อหน้าต่อตาของทั้งสาม
"เฮ้ย มันเกิดอะไรขึ้น เจ้าเสือมรกตมันหายไปได้อย่างไร ลุงอิน เจ้าไพร เห็นเหมือนกันหรือเปล่า"
อนุชาปรารภมาด้วยอาการงงงัน แต่ก็ไม่วายพ่นเศษหิน เศษดินในปากไม่เลิก

"นั่นน่ะซิ ครับ ผมกลับมาจากหาเสบียง ก็ปรากฎว่าเจ้าเขียวส่องมันโผล่มาจากไหนก็ไม่ทราบ เห็นอีกทีก็มัน
กำลังจะกระโจนลงกลางวง ผมก็เลยซัดตูมไปเป็นชุดแรกน่ะครับ นึกว่าอากลาง กับตาอินจะแย่ซะแล้ว
แล้วทีนี้อยู่ ๆ มันหายไปได้ไงกันล่ะครับนี่"
เจ้าไพรวัลย์ซึ่งรีบวิ่งมาสมทบกับทั้งสองคน พูดขึ้นมา

"เสือตัวนี้เป็นเสือที่เกิดจากเวทมนต์ แน่ ๆ เลยครับ นายชด เจ้าไพร ลองคิดดูซิเสือที่ไหน มันจะตัวเขียวอื๋อ
อย่างนั้น แต่ทำไมมันถึงได้หายตัวไปอย่างลึกลับอย่างนี้ซิน่าสงสัย"

"เสือมรกต แถบนี้มีเพียงที่เดียวเท่านั้น ที่มีมรกตมากมายเช่นนั้น"
หนานอินยังกล่าวต่อไป

"ถ้ำมรกต" อนุชา และ ไพรวัลย์ อุทานมาพร้อมกัน

"ลุงอิน คิดว่า เจ้าเสือมรกตตัวนี้ เกิดจากอาคม ของเจ้ามันตรัยอย่างนั้นหรือ"

"แน่ซะยิ่งกว่าแน่อีกครับ นายชด จากหลักฐานทุกอย่างมันชี้ไปด้านนั้นทั้งหมด"

"แล้วคนอื่น ๆ จะเป็นอย่างไรกันบ้างนี่ อยู่ ๆ ก็มีเจ้าเสืออาคมโผล่มาอย่างนี้ แล้วถ้าน้องพลับพลึง
ของผมเห็นเข้าจะไม่ตกใจแย่หรือนี่"
เจ้าไพรวัลย์ ยังห่วงใยในตัวของขวัญใจในท้องเรื่องไม่เลิก

"โธ่เว๊ย เจ้าไพร ไปห่วงอะไรกับยายพลับพลึงนั่นฮึ ยายนั่นน่ะฤทธิ์มากจะตาย แถมยังมีปีศาจสาวลั่นทม
ที่แกหลบหนีมาแทบตายเป็นแบ็คให้อีก ว่าแต่ว่าแกแน่ใจแล้วหรือเจ้าไพรว่าคราวก่อนน่ะได้มีซัมทิ่งรอง
กะปีศาจลั่นทมจริง ๆ หือ ยายปีศาจนั่นน่ะลูกไม้แพรวพราวออกอย่างนั้น ฉันดู ๆ ไป แกไม่น่าจะตามยาย
นั่นทันเลยนี่นา"

"แหะ แหะ ผมก็ไม่แน่ใจครับ อากลาง แต่ตอนที่ผมรู้สึกตัวมาผมก็ล่อนจ้อน แถมยายปีศาจนั่นก็
นั่งยิ้มอยู้ใกล้ ๆ แล้วจะให้ผมเข้าใจว่าอย่างไรล่ะครับ"

"อ้าว" อดีตนักโทษแห่งเมืองมรกตนคร ทั้งคู่ร้องออกมาพร้อมกัน
"งานนี้คิดไปเอง ชัวร์ ฝัน... ของเด็กหนุ่ม"หนานอินแอบพูดกับตัวเองเบา ๆ

อนุชาได้รู้เช่นนั้น ก็รู้สึกโล่งใจเป็นอันมากแม้จะยังไม่โล่งปาก็ตาม ที่ได้รับรู้ว่าสุดท้ายเจ้าหลานชายตัวดีก็ไม่ได้ทำอะไร
เกินหน้าเกินตาผู้เป็นอาไปซักหน่อย

แต่ทั้งสามก็ยังสงสัยอยู่ไม่วายว่าเจ้าเสือมรกตตัวนั้นมันหายไปได้อย่างไร ดังนั้นในคืนนี้ทั้งสามจึงไม่
ชะล่าใจ ตกลงกันว่าจะผลัดกันเฝ้าเวรยาม ดังนั้นหลังจากจัดการกับอาหารที่เจ้าไพรหามาได้เรียบร้อย
ก็ตกลงกันว่ายามแรกให้เป็นเวรของอนุชา ส่วนเวรถัดมาก็เป็นเจ้าไพร ยามสุดท้ายให้เป็นของหนานอิน

ส่วนสาเหตุที่เสือมรกตหายสาบสูญไปโดยไม่มีร่องรอยนั้นก็เพราะช่วงเวลานั้นเป็นช่วงเวลาที่มันตรัย
ได้ร่ายมนตราให้ถ้ำมรกตเป็นถ้ำธรรมดาไปนั่นเอง เสือมรกตจึงหายไปด้วยเช่นเดียวกัน
==================================================
เหนื่อย...

จากคุณ : หนานอิน - [23 พ.ค. 15:58:29]

ความคิดเห็นที่ 2

เรียนเพื่อนๆครับ ผมก้อชอบเพชรพระอุมา เหมือนกัน ตอนนี้มีตัวละครว่างไหมครับ เผื่อผมจะได้เล่นด้วย

จากคุณ : จูกัดเหลียง(ขงเบ้ง) - [23 พ.ค. 18:19:05]

ความคิดเห็นที่ 3

สถานการณ์ในคืนนี้ตกอยู่ในภาวะตึงเครียดส่งกลิ่นภยันตรายมาคุกรุ่นราวใครเหยียบ
อึเจ้าตูบมาตุ่ยๆ ทำให้สามหนุ่ม สามวัย ไม่อาจจะวางใจเข้านอนกันพร้อมกันได้
(คนละเต็นท์นา..อย่าคิดมาก) เหมือนคืนที่ผ่านๆ มา ทั้งหมดผ่านอาหารมื้อเย็นซึ่ง
ได้แก่ตัวตุ่นและหน่อไม้เผาไปอย่างแกนๆ หนานอินนั้นหลังอาหารก็ไม่ยอมบ้วนปาก
แปรงฟันให้เสียเวลา แกปลีกตัวไปนั่งริมจอมปลวกเอาผ้าขาวพาดบ่านั่งขัดสมาธิเพชร
ท่องคาถาอยู่งึมงำ เสร็จแล้วก็ลุกขึ้นเอากระป๋องสเปรย์มาเขย่าอยู่กุกๆ แล้วเดินฉีดพ่น
รอบปริมณฑลค่ายพักด้วยมาดตำรวจจราจร ตอนเกิดอุบัติเหตุบนท้องถนน

“ ทำอะไรน่ะ ตาอิน ” ไพรวัลย์ร้องถามมาอย่างแปลกใจขณะที่มือกำลังง่วนอยู่กับหม้อกาแฟ
สนามที่ตั้งอยู่บนกองไฟ เสียงร้องนั้นทำให้อนุชาซึ่งนั่งน้ำตาไหลพรากเพราะกำลังใช้ที่
ตัดเล็บแคะเล็บที่คุดออกจากหัวแม่เท้าข้างขวาพลอยหันมามองไปด้วย

“ ตากำลังกั้นเขตปริมณฑลของค่ายพักสำหรับคืนนี้ ” หนานอินตอบ แล้วเดินถือกระป๋องสเปรย์
ตรงมาที่ไพรวัลย์ “ ขอกาแฟร้อนๆ ให้ตาสักถ้วยเหอะ อากาศที่นี่มันหนาวชะมัด ”

“ แล้วนั่นกระป๋องอะไรน่ะ ” อนุชาเลิกแคะเล็บคุด แล้วลุกขึ้นบิดขี้เกียจเอามือปิดปากหาว
แต่พอนึกขึ้นได้ว่ามือที่ปิดปากนั้นเมื่อกี้เพิ่งแคะเล็บเท้าไปหยกๆ ก็ทำหน้าปูเลี่ยนๆ
หนานอินส่งกระป๋องไปให้อนุชาซึ่งรับไปพลิกดูด้วยความสนใจ พรานเฒ่ารับถ้วยกาแฟ
จากไพรวัลย์มาซดดังโฮก ทำปากจั๊บๆ ด้วยความร้อนก่อนตอบ

“ น้ำมนต์อัดกระป๋องของพระครูวัดข้างบ้านน่ะ นายชด ” หนานอินรับกระป๋องคืนมาจาก
อนุชาแล้วยกขึ้นทูนหัวทำปากขมุบขมิบก่อนจะยัดมันเก็บไว้ในย่าม
“ หนานอินว่าเจ้าเสือเขียวส่องที่เราพบเมื่อตอนเย็นนี้น่ะ มันต้องมารังควานเราอีกแน่ๆ คืนนี้
จึงหาทางป้องกันอาคมของมันไว้ก่อน ”

“ แต่ถึงยังไงเราก็น่าจะจัดยามไว้ด้วยนะตา ” ไพรวัลย์ท้วงขึ้นมาพลางทำจมูกฟุดฟิด ดวงตาพลัน
วาวขึ้นราวกับสมิง “ ผมก็คิดอย่างตาเหมือนกัน ว่าคืนนี้มันต้องเข้ามาหาเราแน่ และยิ่งไปกว่านั้น
ผมได้กลิ่นของมันอยู่ใกล้ๆ นี่แหละ มันต้องซุ่มดักดูเราอยู่ แต่เรามองไม่เห็นมันเท่านั้นเอง ! ”

อนุชาสะดุ้ง ยิ้มแห้งๆ แล้วส่งก้านของพืชล้มลุกชนิดหนึ่งซึ่งมีใบเขียวติดอยู่สี่ห้าใบให้ไพรวัลย์

“ ไม่ใช่กลิ่นสาบของมันหรอก เจ้าไพร กลิ่นใบสาบเสือน่ะ โรคริดสีดวงทวารหนักของอามัน
ดันกำเริบเข้าให้ตั้งแต่เช้าแล้ว ยาตรารักไทยที่ใช้ก็หมดลงพอดี ก็เลยใช้อ้ายใบนี่แทน มันใช้
ห้ามเลือดได้ชะงัดดีนักละ เห็นที่ไหนอาต้องเด็ดสำรองติดตัวไว้เป็นประจำ เสียอย่างเดียวที่
กลิ่นของมันแรงไปหน่อย บางทีไม่จำแนกกลิ่นให้ดีๆ ก็นึกว่ามีเสืออยู่ใกล้ๆ เหมือนกัน ”

พรานเฒ่าลาวเซิงและไพรวัลย์บ่นพำด้วยความเสียเส้น อนุชารับใบสาบเสือคืนมา
จากหลานชายแล้วเก็บไว้ในกระเป๋ากางเกงตามเดิม ทั้งหมดพากันไปนั่งริมกองไฟ
แล้วปรึกษาหารือเรื่องจัดเวรยามกันอยู่ครู่หนึ่ง อนุชานั้นถนัดอยู่เวรแรกเพราะอยาก
จะนอนอุตุ ส่วนหนานอินนั้นขอยามรุ่งเพราะอากาศหนาวๆ ทำให้แกต้องลุกมาฉี่บ่อยๆ
อยู่แล้ว ดังนั้นไพรวัลย์จึงต้องรับภาระยามเที่ยงคืนถึงตีสามไป

หลังจากดื่มกาแฟกันอีกคนละถ้วย หนานอินและไพรวัลย์ก็พากันมุดเข้าไปในเต็นท์ของตัวเอง
อย่างต้องการนอนเอาแรงพักผ่อนเพราะเหนื่อยกันมาทั้งวัน ทิ้งให้อนุชานั่งสูบลัคกี้สไตรค์
เฝ้ายามไปตามลำพัง

สี่ทุ่มกว่า…

เสียงตุ๊กแกป่าร้องแว่วมาจากโพรงไม้สูงจากที่ใดที่หนึ่งแล้วเงียบไปสงสัยกลัวถูกงูเขียวเข้า
ไปกินตับ เสียงฟืนในกองประทุเปรี๊ยะประเป็นครั้งคราวสลับกับเสียงของน้ำค้างหล่นพรม
ลงบนใบไม้เปาะแปะราวกับเสียงดนตรีทำให้อนุชาเริ่มง่วงและเผลอสัปหงกไปหลายครั้ง
จนต้องออกมาลุกเดินยืดเส้นยืดสายแก้ง่วง เสียงกรนครืดครอกสลับกับเสียงกัดฟันกรอดๆ
ดังแว่วออกมาจากเต็นท์ของหนานอินเป็นระยะๆ ทำให้ชายที่ชาวป่ารู้จักกันในนามพรานชด
ต้องส่ายหน้าช้าๆ เพราะทำเอาเขาเกือบเข้าใจผิดว่าเป็นเสียงเม่นคลานมาแทะรากไม้เข้าให้
แต่ครั้นเขาหันกายจะกลับไปยังกองไฟนั้นเอง พลันเสียงกิ่งไม้แห้งหักลั่นมาเบาๆ จากหลังเต็นท์
ของไพรวัลย์ อนุชาหูผึ่ง ชะงักการเคลื่อนไหวของตนเองด้วยประสาทตื่นพร้อม ป่าทั้งป่า
หยุดเงียบไปชั่วขณะราวกับต้องมนต์สะกด รวมทั้งเสียงลึกลับนั้นหายไปด้วยราวกับเสียงนั้น
เกิดจากอุปาทานของเขาเอง

อนุชายังคงสะกดอาการของตนเองเอาไว้ด้วยจิตใจที่เยือกเย็น ประสบการณ์ผ่านเทือกเขา
พระศิวะมาสองรอบแล้วของเขานั้นเตือนให้ตัวเองรู้ได้โดยสัญชาติญาณว่าสิ่งแปลกปลอม
ที่เกิดขึ้นยามวิกาลในป่านั้นใช่ว่าจะไร้ความหมายของมันไม่ เขารอคอยอย่างอดทนให้สิ่ง
นั้นสำแดงตัวตนของมันขึ้นมา ไม่ว่ามันจะเป็นอินทร์พรหมหรือยมราชจากสวรรค์บาดาล
ชั้นไหน ขอให้มันโผล่หน้าเข้ามาเถิดอนุชาสบถกับตนเองในใจ .450 ไนโตรเอ็กเปรสส์ใน
มือเขาจะพิสูจน์เองว่าสิ่งนั้นมันจะทนทานต่อแรงปะทะของลูกปืนไรเฟิลแรงสูงไปได้หรือไม่

เสียงกรอบแกรบพลันดังขึ้นแช่มช้า บังเหลี่ยมมุมของเต็นท์อยู่อย่างลับๆ ล่อๆ มีอาการเหมือน
จะตรงเข้ามาแต่แล้วก็ถอยห่างออกไป อนุชาค่อยควักไฟฉายห้าท่อนที่เหน็บหลังมากระชับมั่น
เข้ากับกระโจมมือของไรเฟิล แล้ววาดมันขึ้นประทับบ่า สะกดใจยืนนิ่ง เสียงนั้นแกรกกราก
เข้าใกล้ๆ อีก แล้วถดๆ ถอยๆอยู่เช่นนั้น อนุชาคะเนในใจถึงระยะห่างระหว่างสิ่งนั้นกับเขา
ซึ่งใกล้เข้ามาทุกขณะ ยี่สิบก้าว สิบห้า..สิบ… เก้า…

พริบตานั้นเอง เขาก็กระโจนผึงออกไปยังอีกด้านหนึ่งของเต็นท์ทันที พร้อมกับไฟฉาย
ในมือส่องจ้าปราดออกไป ให้จ้าวหักคอเถิด! อนุชาสบถก้องอยู่ในหัวสมอง นั่นมันดาราทีวี
คนที่เขาเคยโปรดปรานชัดๆ ทำไมอยู่ไม่อยู่เธอมาปรากฎตัวกลางป่าดงพงไพรที่นี่ได้
นิ้วที่สอดอยู่ในโกร่งไกของเขาถูกชะงักงันไปอย่างลืมตัว สายตาทั้งคู่ของเขาจับจ้อง
ไปยังความมหึโอฬารปานแกล้งปั้นให้ผู้พบเห็นได้ละลานตาละลานใจ เพียงแค่เห็นแว้บๆ
ในจอแก้ว มีอาภรณ์หุ้มห่มมิดชิดเธอยังเร้าอกใจเขาได้ถึงขนาดพร่ำเพ้อละเมอหา
แต่ที่มาเจอกลางป่ากลับจะจะนัยน์ตาเผยเปิดเนื้อหนังมังสาให้ดูกันเต็มๆ เช่นนี้
สติสัมปชัญญะของอนุชาคล้ายดังถูกกระชากตึงให้ขาดผึงลอยคว้างไปอย่างไร้จุดหมาย…

…เสียงดังเปรี้ยงๆๆ เสทือนเลือนลั่นปานอสุนีบาตฟาดมาเป็นชุด ทำเอากิ่งก้านใบของ
ไม้ล้มลุกใกล้ๆ กระจายว่อนไปเป็นแถบ พร้อมกับเสียงพรึบกระโจนของอะไรที่น้ำหนัก
ตัวมากมาย ชนิดหนึ่งหนีม่านกระสุนซึ่งพรูเป็นสายนั้นฉีกตัวเองออกไปทางหนึ่งอย่าง
จวนเจียน แล้วในพริบตานั้นเอง มันก็สวนควันปืนลิ่วมาที่อนุชาซึ่งตกตะลึงอยู่ราวรถด่วน
สปรินเตอร์ ที่วิ่งมาด้วยความเร็วเต็มฝีจักร อนุชาก็ไวทายาดเกินกว่าที่เขาจะเชื่อว่าตนเอง
ทำได้ในภาวะเช่นนั้น ร่างของเขาพลันพุ่งเลียดไปทางขวาสุดแรงเกิดอย่างไม่คำนึงว่าหัวหู
จะไปกระทบกับอะไรแตก หรือแขนขาอาจจะหัก และแรงพุ่งนั้นเองส่งให้เขาปะทะเอา
เต็นท์ของไพรวัลย์ยุบครืนลงมาทั้งเต็นท์ กรงเขี้ยวและกรงเล็บของมฤตยูจากเงามืดนั้น
จึงพลาดเป้าหมายไปเพียงแค่เสี้ยวองคุลี อนุชาดิ้นขลุกขลักติดอยู่กับเต็นท์ของไพรวัลย์
รวมทั้งเจ้าของเต็นท์ซึ่งส่งเสียงตวาดโวยวายอะไรลั่นอยู่อย่างไม่ได้ศัพท์ อึดใจนั้นเอง
เสียงเปรี้ยง เปรี้ยง ของลูกซองแบบกึ่งอัตโนมัติก็รัวลั่นมาจากเต็นท์ของหนานอินอย่าง
หูดับตับไหม้ แนวกระสุนนั้นไล่หลังเงาดำๆ ซึ่งเผ่นพรวดสุดช่วงตัวหนีหายเข้าเงาป่า
อันรกชัฎไปอย่างหวุดหวิด

หนานอินส่งเสียงสบถลั่นอย่างขัดใจ แล้ววิ่งตรงมาที่เต็นท์ของไพรวัลย์ จัดการลากเอา
ทั้งนายและหลานนายออกมาจากผ้าเต็นท์ได้อย่างทุลักทุเล แล้วต่างคนก็ต่างยืนมองหน้า
กันแล้วพากันโคลงศีรษะช้าๆ อย่างหัวฟัดหัวเหวี่ยงต่อเหตุการณ์ แต่โชคดีที่ไม่มีใคร
เป็นอะไรนอกจากอนุชาจะหัวโนเล็กน้อยเพราะดังเผ่นไปกระทบกับเสาเต็นท์ของไพรวัลย์เข้า

“ ฮึย เสือมรกต มณีฉาย อูย พ่อแก้วแม่แก้วเอ๋ย..” อนุชาพึมพำปากคอสั่นแล้วโคลงศีรษะดิกๆ
“ รียำแท้ เสือชัดๆ ดันตาฝาดเห็นเป็นดาราไปได้ ดีที่เจ้าไพรยิงสะกัดมาให้จากเต็นท์
ไม่อย่างนั้นฉันคงแย่แน่ๆ …”

(โปรดติดตามตอนต่อไป)

จากคุณ : ไพรวัลย์ อนันตรัย - [23 พ.ค. 19:26:30]

ความคิดเห็นที่ 3

จากลูกแก้ว แสงโสมมองเห็นคณะของรพินทร์ ไชยยันต์ และคุณหญิงดาริน สามารถเดินทางต่อไปได้
โดยไม่หลงทิศ ก็รู้สึกตระหนกยิ่งนัก รีบรายงานมันตรัยทันที

"ท่านมันตรัยขา เวทย์มนต์ของท่านเสื่อมแล้วเหรอคะ ทำไมทั้ง 3 คน ยังเดินทางไปได้ถูกทิศอีกล่ะคะ"

มันตรัยหัวเราะก้องตามแบบวายร้ายพร้อมทั้งกล่าวตอบแสงโสม

"แสงโสม เวทย์มนต์ของเราศักดิ์สิทธิ์ยิ่งนัก ไม่มีใครสามารถต่อต้านได้หรอก เจ้าลองดูให้ดี ๆ ซิ
เห็นไหม ไชยยันต์ใช้วิชาเด็กประถมดูดอกทานตะวันเป็นเครื่องนำทิศทาง หารู้ไม่ ป่าดงดิบอย่างนี้จะมีทานตะวันที่ไหน
มาขึ้นอยู่ได้ นอกจากทุ่งทานตะวันที่เราเนรมิตขึ้นมา ฮ่า ฮ่า ฮ่า เดี๋ยวอีกสักพัก พวกนั้นก็จะหลงทิศดอกทานตะวัน
เดินเข้าไปในดงเถาวัลย์กินคน คราวนี้ละ ไม่รอดแน่ สมเลย อยากมาว่าเสือเราเป็นลูกแมว แถมยังทำตัวเป็นคนช่างฟ้องอีก"

แสงโสมมีสีหน้ากระหยิ่มยินดีไปด้วยอย่างยิ่ง

"ท่านขา แล้วเราต้องเตรียมแจ้งปอเต็กตึ๊งป่าวคะท่าน"

"ไม่ต้อง แสงโสม เถาวัลย์ในป่านี้กินคนไม่เหลือซากเลย เดี๋ยวเค้ามาเสียเวลาเปล่า"

แสงโสมพยักหน้ารับรู้ แต่ยังไม่วายถามต่อ

"ท่านขา แล้วเสือมรกตของเราล่ะคะท่าน ยังไม่เห็นวี่แววกลับมาเลยนะคะ"

"ไม่ต้องกังวล แสงโสม เสือมรกตของเราลงอาคมไว้กล้าแข็งนัก ไม่มีใครสามารถทำอันตรายได้แน่นอน
อาวุธทั้งหนักเบาทุกชนิดไม่ระคายผิวแม้แต่น้อย ตอนนี้ เพียงแต่รอดูซากศพของ 3 คน ที่เสือมรกต
ของเราจะคาบมาโชว์ดีกว่า"

แสงโสมและมันตรัยมีสีหน้าปรีด์เปรมอย่างยิ่ง แต่ซักพัก แสงโสมก็ขมวดคิ้ว

"ท่านขา แสงว่าศัตรูของเราฝีมือร้ายกาจนะคะท่าน แสงเกรงว่าเรา 2 คน จะสู้ไม่ไหวแน่ ๆ เลย
ท่านขา ท่านจะหาใครมาช่วยเราเพิ่มมั่งได้มั๊ยคะ"

มันตรัยมีสีหน้ากังวลเช่นกัน นิ่งคิดอยู่ครู่ใหญ่ สักพักก็กระโดดด้วยความดีใจ

"แสงโสม เรานึกออกแล้ว..ป้าหนอน..ป้าหนอนแม่มดวาชิกกา เจ้านายเก่าเรา เราต้องร่ายอาคม
เรียนเชิญท่านมาเป็นแม่ทัพในศึกครั้งนี้ เมื่อกระทู้ก่อน ๆ ท่านมดวาชิกาบอกว่าลาไปศึกษา
เพิ่มเติม ทำพีเอชดีทางด้านผีดิบศาสตร์ที่อาฟริกา ป่านนี้คงจบแล้ว แต่จะแปลงตัวเป็นอะไร
ก็ไม่รู้ เราจะต้องเชิญท่านมาช่วยเราให้ได้ ถ้าเรายึดมรกตนครได้คราวนี้
เราก็ยกเมืองมรกตนครให้ท่านไปเลยแล้วกัน ท่านจะได้กลับไปครองมรกตนครใหม่ ส่วนเราสองคนขอแค่
ขุมเพชรพระอุมากันก็พอแล้ว ไม่ต้องการอะไรมาก"

*******************
คุณไชยยันต์ขา พ่วงหลานพลับพลึงไปด้วยคนนะคะ ส่วนคุณลั่นทมอยู่กับแสงแล้วตอนนี้ค่ะ

จากคุณ : แสงโสม - [23 พ.ค. 21:18:43]

ความคิดเห็นที่ 4

ยินดีครับคุณจูกัดเหลียง เข้ามาสวมบทบาทเล่นได้เลย
ตัวละครที่ยังว่างอยู่ (อย่างน้อยๆก็ว่างมานานแล้ว) ก็มีเช่น คะหยิ่น, ส่างปา, อูถะ, พะโต้
จากภาค 2 ก็เช่น เชิดวุธ สแตนลีย์ คีธ

และมีตัวละครที่เคยเล่นด้วยกันแต่ลาออกไปนานแล้ว คุณต้องเสี่ยงว่า
เขาอาจจะกลับมาอีกครั้งก็ได้
เช่น แงซาย, บุญคำ, เกิด, เส่ย, เชษฐา

ส่วนตัวแสดงที่ขออนุญาตสงวนเอาไว้ก่อนอย่าเพิ่งเลือก เช่น รพินทร์ อนุชา มันตรัย
เพราะเขาเพิ่งออกไปพัก อาจจะกลับมาอีกในวันนี้หรือพรุ่งนี้ไม่ก็มะรืนนี้ก็ได้นะครับ

จากคุณ : ไชยยันต์ - [23 พ.ค. 21:51:29]

ความคิดเห็นที่ 5

โอ..ไชยยันต์ ไม่รู้ว่าฉันควรจะขอบใจเธอดีมั๊ยเนี่ย ที่ช่วย แต่งเรื่องเผื่อฉันด้วย
เพราะดูๆ แล้ว หมอดาริน ท่าทางจะหมดสภาพไปเลยนะ.. เอาเป็นว่า ฉันจะพยายามกลับเข้ามา post กระทู้บ่อยๆละกัน เผื่อจะได้กลับสภาพสู่ นางเอก ซักที

จากคุณ : หมอดาริน - [24 พ.ค. 04:49:16]

ความคิดเห็นที่ 6

ไปตามเก็บ กวาด อ่านกระทู้ข้างล่างมา ไปเจอเอา ความคิดเห็น เปิดใจ ของหลายๆท่านเข้า ก็เลยเกิดความรู้สึกอยากแสดงความคิดเห็นกะเค้ามั่ง ไม่เรียกว่าเปิดใจดีกว่า แค่แสดงความคิดเห็นเท่านั้น...
ที่จริง ช่วงที่หมอดาริน หายไปจากกระทู้เพชรพระอุมานี้ เหตุผลหลักๆเลย ก็คือ ไม่สามารถจะนึก มุขมา post ให้อ่านกันได้ ทำให้ได้แค่เพียงแจมเป็นพักๆ แต่หลังจากนั้นมา ก็มีภารกิจที่ต้องไปทำบวกกับ ที่ เกิดเหตุการณ์ severเดี้ยงบ่อยๆเข้า ก็เลยไม่ได้มา ต่อเรื่องอีก ...
หลังจากหายไปนาน เลยต่อไม่ติดอะ ไม่รู้จะ post เรื่องอะไรมาให้อ่านกัน ก็เลยต้องสลายตัว
แต่ตอนนี้ กลับคิดถึงความสนุกสนานที่ได้รับจากเพชรพระอุมาภาคพันทิพนี่ ก็เลยต้องกลับมา.. กลับมารักษาภาพพจน์นางเอกเอาไว้ ก่อนที่จะโดนยำเละไปกว่านี้ 55555 แต่ก็ยังต้องขอบคุณไชยยันต์ ที่อุตส่าห์พ่วงบทหมอดารินเขาไปด้วย ให้ไปตกขอบไปจากถนนนักเขียน....
===================================
อยู่ว่างๆ ยังนึกเรื่องไม่ออก เลยมา เพ้อเจ้อให้อ่านกันไปพลางๆก่อน 555555

จากคุณ : หมอดาริน - [24 พ.ค. 05:39:11]

ความคิดเห็นที่ 7

ขอบคุณครับ คุณไชยยันต์ ผมขอสมัครเป็น คะหยิ่น ก็แล้วกันนะครับ ทีนี้ผมขอความกรุณาบอกแนวทางการเขียนเรื่องและจำเป็นหรือไม่ที่จะมี login เป็นชื่อ คะหยิ่น ด้วยเลยหรือไม่ เพราะถ้าผมเขียนลงแล้งส่งข้อความจะกลายเป็น ขงเบ้งส่งน่ะครับ ยังไงแล้วกรุณาแจ้งบอกผ่านทาง email : sematong@yahoo.com ด้วยครับ ขอบคุณมากๆ

จากคุณ : จูกัดเหลียง(ขงเบ้ง) - [24 พ.ค. 08:33:23]

ความคิดเห็นที่ 8

สำหรับน้อย
เรื่องที่ต้องพ่วงบทเธอเข้าไปด้วยนั้น ไม่เป็นไรหรอกเพราะผมชอบอยู่แล้วสำหรับการยำบทคนอื่นน่ะ 555

คุณจูกัดเหลียง ผมขอตอบตรงนี้เลยนะครับเพื่อให้ทุกคนทราบพร้อมกันเลย

เนื้อเรื่องนั้นเราไม่ได้ fix นะครับว่าต้องเป็นแบบไหน แต่ให้ยึดหลักว่าเนื้อเรื่องของทุกคนมีความสำคัญต่อการ
เดินเรื่องเท่ากันหมดไม่จำเป็นว่าต้องเป็นตัวหลักหรือไม่
นั่นก็คือ คุณทำอย่างไรก็ได้ครับที่จะทำให้ตัวละครของ
คุณดำเนินเรื่องไปได้โดยไม่ขัดกับเนื้อเรื่องคนอื่นๆ และที่สำคัญไม่ควรทำลายเนื้อเรื่องหรือแก๊กคนอื่นโดย
ไม่จำเป็นครับ ให้หาวิธีที่สมเหตุสมผลมาแก้ไขเหตุการณ์จะดีกว่า

คุณจูกัดเหลียงสามารถเอาตัวละครไปผูกกับใครก็ได้ครับหรือเดินคนเดียวก็ยังไหว ลงชื่ออย่างไรก็ได้ครับ
แล้วแต่สะดวกแต่ว่าให้รู้ว่าคือคุณก็แล้วกัน ถ้าต้องการไม่ให้มีอมยิ้มชื่อขงเบ้งต่อท้ายก็ไม่ต้อง login นะครับ

นอกนั้นก็อยู่ที่จินตนาการคุณล้วนๆครับ

จากคุณ : ไชยยันต์ - [24 พ.ค. 10:01:30]

ความคิดเห็นที่ 9

ผ่านจากทุ่งกว้างใหญ่มาได้สักระยะ เส้นทางเบื้องหน้าควรจะเป็นป่าโปร่งแต่สิ่งที่ทุกคนมองเห็นกลับเป็นป่า
ดงดิบดูผิดวิสัยธรรมชาติไปมากราวกับมีใครยกป่าทั้งป่ามาตั้งขวางทางไว้ รพินทร์หยุดชะงักกึก หรี่ตามองป่า
ทึบเบื้องหน้า ไชยยันต์กับดารินรีบวิ่งเข้าไปหาจอมพราน

"มีอะไรให้คุณสงสัยอีกหรือรพินทร์"
ผู้ที่ถามคือไชยยันต์ อดีตนายทหารปืนใหญ่บัดนี้ก็รู้สึกประหลาดใจไม่น้อยเหมือนกันกับสภาพป่าที่มองเห็น
แต่ยังคงให้เกียรติพรานใหญ่ มิอาจเสนอความเห็นที่จะเป็นการหักหน้าชิงตำแหน่งผู้นำทีมมาจากรพินทร์ได้
จึงต้องทำเป็นไม่เข้าใจสถานการณ์

"ผมกะลังสงสัยอะไรบางอย่าง..." รพินทร์หยุดไปนิดนึง แหงนหน้าขึ้นดูท้องฟ้าเหนือป่า
กลุ่มเมฆดำประหลาดปกคลุมเหนือป่าดงดิบ แสงฟ้าแลบแปลบปลาบออกมาเป็นระยะๆ และสายลมก็ทวี
ความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เส้นผมของดารินปลิวสะบัด เธอรวบมันเข้าด้วยกันก่อนจะใช้เชือกกล้วยมัดผมรวมกันไว้

สีหน้ากระด้างด้านของพรานใหญ่มิได้แสดงความรู้สึกใดๆให้ทราบได้ นัยน์ตาสีเหล็กชาเย็นไร้ความรู้สึก
มีเพียงท่าทางลังเลไม่แน่ใจอะไรบางอย่างเท่านั้น แต่นั่นทุกคนก็ย่อมตระหนักดีว่ามันย่อมเป็นสัญญาณเตือนถึง
ภัยอันตรายที่กำลังคลืบคลานเข้ามา
รพินทร์ไม่กล่าวอะไรอีก เดินนำเข้าไปในป่าดิบชื้นนั้นทันที

ต้นไม้รอบด้านหนาทึบ กิ่งใบปกคลุมเบื้องบนแน่นขนัดไปหมดจนแสงแดดมิอาจลอดลงมาได้ บรรยากาศจึงดู
มืดมัวและเงียบวังเวงไม่มีเสียงแมลงสักตัว มีเพียงเสียงลมพัดใบไม้เบื้องบนปลิว กิ่งไม้ถูกลมแรงพัดกระทบกัน
ดังแกรกกราก

"ท่ามันจะยังไงแล้วแฮะรพินทร์ เราตรงมาถูกทิศทางแน่นะ"
"แน่ยิ่งกว่ากินแห้วอีกครับคุณไชยยันต์ ถ้าการชี้ทิศทางของดอกทานตะวันไม่ผิด เราก็ต้องมาถูกทางแหง๋ๆ
เพราะผมมุ่งทิศเหนือตลอด"
"อือ แต่ผมรู้สึกแปลกๆ หรือว่าเราจะคิดมากกันไปเอง"

ฉับพลันสองหนุ่มก็ได้ยินเสียงกรีดร้องดังลั่น ต่างหันไปมองราชสกุลสาวซึ่งบัดนี้เต้นเร่าๆ ชี้มือไปที่ด้านบน
เหนือศีรษะจึงพากันแหงนหน้าดูตาม อะไรบางอย่างคล้ายงูแต่ว่ามีสีน้ำตาลอมเขียวขนาดเท่าขาอ่อนเป็น
เส้นยาวจำนวน 2-3 เส้นกำลังดิ้นขยุกขยุย ห้อยตัวลงมาจากกิ่งไม้เบื้องบนไม่เร็วนัก แต่ว่ามันกำลังจะลงมาถึงตัว
ทุกคนที่ยืนแหงนหน้าดูด้วยความตื่นตระหนก

"เถาวัลย์กินคน!"

รพินทร์ได้สติก่อนเพื่อนก็ร้องตะโกนลั่นแล้วผลักไชยยันต์ล้มกลิ้งลงไป ตัวเขาเองกระโจนพุ่งหลาวลงไป
ม้วนหน้าสองสามตลบเข้าหาโขดหินอย่างไม่กลัวหน้าตาแหก ไชยยันต์เองก็ได้สติอย่างรวดเร็ว รีบคลานต่ำหลุนๆ
เข้าไปในพุ่มไม้

ดารินอีกตามเคยที่ถูกทอดทิ้ง เธอยืนตะลึงนึกไม่ถึงว่ารพินทร์จะเลือกช่วยไชยยันต์ก่อนช่วยเธอ
ราชสกุลสาวกำลังจะร้องด่าก็พอดีกับเถาวัลย์เส้นใหญ่ลงมารวบตัวเธอไว้ได้อย่างแม่นยำ มันตวัดควับเดียวก็
พันร่างหญิงสาวแน่นราวกับงูเหลือมรัดเหยื่อ อีกสองเส้นลงมาแตะพื้นได้ก็คลืบคลานไปตามพื้นดินเหมือนกำลัง
ควานหาตัวอีกสองพระหน่อที่หลบไปได้ก่อน

"คุณหญิง!" รพินทร์ร้องเรียกเธอ
ดารินหลังจากหายจากตกตะลึงก็แผดเสียงร้องกรี๊ดๆ พยายามดิ้นรนแต่ว่าไม่มีทางหลุดไปจากวงพันธนาการ
อันแน่นหนานั้นได้เลย สองหนุ่มต่างวิ่งปราดเข้ามาจะช่วยเหลือแต่แล้วก็ต้องรีบถอยหลบกันเป็นพัลวันเมื่อ
เถาวัลย์อีกหลายเส้นซึ่งได้รับแรงสั่นสะเทือนจากการดิ้นของดารินห้อยตัวตามลงมาอีกเป็นพรวน พุ่งตรงไปยัง
สองหนุ่มอย่างรวดเร็วราวกับมีตามองเห็น

เถาวัลย์เส้นหนึ่งพุ่งตรงมาที่ไชยยันต์อย่างรวดเร็วเหลือเชื่อ อดีตนายทหารปืนใหญ่คว้าได้ปืนไนโตรเอ็กซ์เพรส
ของเขาซึ่งสะพายหลังเฉียงไหล่ไว้ ยกขึ้นกดตูมทันทีโดยมิต้องเล็งเพราะไม่มีเวลา กระสุนล่าสัตว์ขนาดใหญ่พุ่ง
กระทบเถาวัลย์เส้นนั้นแม่นราวกับจับวาง แต่ว่าทะลุผ่านไปเฉยๆ เถาวัลย์เส้นนั้นเพียงแต่สะบัดไปตามแรง
ปะทะ แกว่งไปแกว่งมาครู่หนึ่งก็ดิ้นขยุกขยุยได้ต่อ

รพินทร์คว้าได้ปังตอเดินป่าประจำตัวที่เหน็บหลังเอาไว้ก็วิ่งเข้าใส่กลุ่มเถาวัลย์อย่างไม่กลัวตาย เขาทะยานกาย
กระโดดสลับขาพรึ่บพรั่บโบกสะบัดปังตอพริ้วราวกับร่ายรำเพลงกระบี่ เสียงฉัวะๆดังไม่ขาดระยะ
เถาวัลย์เส้นแล้วเส้นเล่าที่พุ่งลงมาหาเขาขาดกระจุยปลิวสะบัด แต่ว่ายิ่งเขาจู่โจมก็ดูเหมือนกับมันยิ่งเพิ่มจำนวน
ขึ้นมากมาย แรงสั่นสะเทือนจากการกระโดดร่ายรำเพลงปังตอบวกกับคลื่นเสียงร้องกรี๊ดๆของดารินที่กระโดดอยู่
เหยงๆก็เท่ากับเป็นการกระตุ้นให้เถาวัลย์กินคนบริเวณรอบๆเคลื่อนเข้ามาสมทบกันเต็มไปหมดและนี่เองคือ
ความน่ากลัวของป่าเถาวัลย์กินคน จำนวนที่มากมายของมันทำให้มิอาจกำจัดได้โดยง่าย

"รพินทร์ ผมว่าพวกเราจะต้านมันไม่ไหวแล้วนะ มันมีจำนวนมากเหลือเกิน...ทำอะไรซักอย่างเร็ว
น้อยจะแย่อยู่แล้ว นั่น! มันกำลังจะยกตัวน้อยขึ้นไปแล้ว" ไชยยันต์ร้องเตือนมาด้วยนัยน์ตาเบิกกว้าง

ภาพที่เห็น ดารินกำลังถูกเถาวัลย์เส้นที่รัดอยู่ดึงตัวเธอลอยขึ้นจากพื้นเพื่อขึ้นไปยังส่วนปากของมันซึ่ง
รอคอยอยู่ข้างบน ราชสกุลสาวร้องกรี๊ดลั่นดิ้นกระแด่วๆน่าสงสาร
รพินทร์ตัดสินใจตะโกนบอกดารินทันที
"คุณหญิง!...ร้องกุ๊กๆเร็ว!"
"อะไรนะ! เธอพูดอะไรรพินทร์ ฟังไม่รู้เรื่อง...ช่วยฉันเร็วเข้า!...เร้ว! จาแย่แยู่แล้วววว!!"
"ผมบอกให้คุณหญิงร้องกุ๊กๆ เร็วเข้าก่อนที่มันจะรับประทานคุณหญิง กุ๊กๆ เร็วคุณหญิง! กุ๊กๆ"
"บ้า...ฉันไม่ใช่ไก่นี่จะได้ร้องกุ๊กๆ นี่เวลาหน้าสิ่วหน้าขวานอย่ามามัวล้อเล่นได้มั้ย...ช่วยฉันด้วย!"
ดารินตะโกนลั่น ร่างของเธอลอยขึ้นสูงกว่าศีรษะชายหนุ่มที่ยืนเบื้องล่างแล้ว

"น้อย เชื่อรพินทร์...ร้องกุ๊กๆเร็วเข้า ตอนนี้เธอต้องทำตัวเป็นไก่ไปก่อน อย่าลืมว่านี่มันเป็นเถาวัลย์กินคน
มันย่อมไม่กินไก่...น้อย เร็ว!" ไชยยันต์ตะโกนมาอีกคน

ไม่มีเวลาคิดแล้วเมื่อร่างของเธอเกือบจะถึงปากของมันด้านบน ดารินตะโกนร้องกุ๊กๆทันที

เบื้องล่างสองหนุ่มก็ต่างช่วยกันเปล่งเสียงร้องกุ๊กไก่กันใหญ่ราวกับบทเพลงเฉลียง โดยเฉพาะไชยยันต์ถึงกับ
ตีปีกร้องเอ้กอีเอ้กเอ้กดังลั่นป่าไปหมด

ความมหัศจรรย์บังเกิดขึ้นทันที เถาวัลย์ทุกเส้นหยุดชะงักราวกับจะรับรู้ได้ว่าที่พวกมันกำลังไขว่คว้าอยู่นั้น
เป็นเพียงไก่ป่าหาใช่มนุษย์ที่พวกมันต้องการไม่ ความมีระดับอย่างเถาวัลย์กินคนอย่างพวกมันมิอาจนำไป
เปรียบเทียบกับพืชชั้นต่ำอย่างกาบหอยแครงหรือต้นไม้กินสัตว์อื่นๆ เพราะถือว่าคนละชั้นกันโดยสิ้นเชิง
ดังนั้นพวกมันจึงมิปรารถนาสักนิดที่จะลิ้มรสไก่

เถาวัลย์ทุกเส้นต่างรีบถอยกลับกันเป็นพัลวัน มีเสียงพึมพัมจากกลุ่มเถาวัลย์อย่างเสียอารมณ์เพราะเข้าใจว่า
พวกมันหลงผิดมาไล่คว้าไก่ป่าเข้า ต่างรีบถอยกลับต้นตัวเองอย่างรวดเร็วราวกับตลับเมตรดีดกลับ

ร่างของดารินถูกปล่อยร่วงผล็อยลงมาอยู่ในอ้อมแขนของรพินทร์ที่รอรับอยู่เบื้องล่าง

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [24 พ.ค. 10:10:22]

ความคิดเห็นที่ 10

ผมลืมบอกไปอีกนิดนึงครับคุณจูกัดเหลียง

สำคัญเหมือนกันคือคุณสามารถเรียงร้อยเรื่องราวให้กับตัวละครของคนอื่นที่คุณต้องไป
เกี่ยวข้องพูดคุยด้วยได้ แต่ว่าให้ยึดบุคลิกของตัวละครคนอื่นไว้เหมือนเจ้าของเขาเขียนเอง
ให้มากที่สุดก็แล้วกันนะครับ

จากคุณ : ไชยยันต์ - [24 พ.ค. 10:24:19]

ความคิดเห็นที่ 12

ฮือๆๆๆ อุตส่าห์แต่งเรื่องได้ แต่แปะไม่ติดง่ะ ฮือๆๆๆ

จากคุณ : หมอดาริน - [24 พ.ค. 12:33:29]

ความคิดเห็นที่ 14

วันนี้กับพรุ่งนี้งานยุ่งมากนะคะ เลยจะยังไม่มีเวลามาต่อ
แต่จะมาตามอาละวาดแน่นอนค่ะ

ป้าหนอนขา กรุณามาช่วยแสงเร็ว ๆ หน่อยนะคะ

จากคุณ : แสงโสม - [24 พ.ค. 18:40:41]

ความคิดเห็นที่ 15

(แว้บมาแอบอ่านหลังท่องหนังสือจนสมองบวมแทบจะทะลักออกมาทางรูหู)

ขำกลิ้งเลยเนี่ย มุขเถาวัลย์กินคนไม่กินไก่เนี่ย
ไม่อัจฉริยะ คิดไม่ออกหรอกนะจะบอกให้

เพชรพระอุมาภาคพิสดารของเราเริ่มน่ารักน่าชัง
ขึ้นมาอีกครั้งหนึ่งแล้ว

แทบอดใจไม่ไหว...
แต่ก็ต้องตัดใจ
ขอไปอ่านหนังสือต่อก่อน
เดินทางต่อไปนะคะ จะเปิดอ่านเป็นระยะๆ

ปล. ขอทุกคนส่งแรงใจให้ลั่นทมเดาข้อสอบถูกซักห้าสิบข้อ จะได้ผ่านๆ กะเค้าอ่ะค่าาาา....ขอบคุณล่วงหน้านะค้า

จากคุณ : ลั่นทมสีชมพู - [24 พ.ค. 19:22:34]

ความคิดเห็นที่ 16

แปะเรื่องไม่ได้ ทำไงดี.....

จากคุณ : หมอดาริน - [25 พ.ค. 06:15:34]

ความคิดเห็นที่ 17

สงสัยว่าจะมีคำหยาบที่เธอด่ารพินทร์กับฉัน (เพราะแค้นจัดที่ถูกแกล้ง) อยู่แน่ๆเลยยายน้อย
ตัดคำเหล่านั้นออกซะก่อน

ถ้ายังไม่ได้ก็ตัดแปะทีละส่วนๆ จะได้รู้ว่าส่วนไหนมีปัญหาไง

จากคุณ : ไชยยันต์ - [25 พ.ค. 16:53:21]

ความคิดเห็นที่ 18

...การที่มันตรัยได้ร่ายมนตรากาลาตาซาราย นอกจากจะส่งผลไปถึงฝ่ายของรพินทร์
ไชยยันต์ ดารินแล้ว ยังส่งผลถึงทางด้านของพลับพลึงและหมูหวานด้วยเช่นกัน
คือแทนที่สองสาวจะเดินทางไปยังถ้ำมรกต กลับกลายเป็นว่าได้เดินทางผิดทิศทาง
ไปโดยที่ทั้งสองไม่รู้ตัวแม้แต่น้อย กว่าพลับพลึงจะรู้ตัวว่าเส้นทางที่กำลังเดินทางอยู่นั้น
มิใช่เส้นทางสู่ถ้ำมรกต ก็ต่อเมื่อได้พบกับทุ่งทานตะวันสุดลูกหูลูกตา จึงต้องกำหนดเส้นทางใหม่
โดยยึดถือทิศที่ดอกทานตะวันหันไปเป็นเกณฑ์ มุ่งสู่ถ้ำมรกตอีกครั้ง ระหว่างการเดินทาง
พลับพลึงสีชมพูก็ได้พบกับหนังสือใหม่เอี่ยม ปกพิมพ์สี่สีอาบมันอย่างดี เนื้อหาด้านในพิมพ์
ด้วยกระดาษปอนด์ หน้าปกพิมพ์ว่า คัมภีร์ยูโรสองพัน ด้านล่างมีรูปสัตว์ประหลาดหน้าตาเหมือน
สิงโตแต่ที่แปลกประหลาดกว่าสิงโตโดยทั่วไปก็คือหาง ที่ไพล่ไปเหมือนกับหางปีศาจของฝรั่งเข้า
เปิดเข้าไปด้านในเป็นภาษา โบราณชนิดหนึ่งยากต่อการทำความเข้าใจยิ่งนัก แม้ว่พลับพลึงจะมี
สมองที่ได้รับการตัดแต่งยีนจากสมองของพ่อพลายและนางฟ้าลั่นทม คัดมาเฉพาะยีนที่ดีที่สุด
แล้วเพียงใด ก็ไม่สามารถที่จะแกะข้อความในคัมภีร์เล่มนี้ออกมาได้ทั้งหมด เพราะบางส่วน
พร่าเลือนยิ่งนัก ทำให้สุดปัญญาที่พลับพลึงจะแกะออกมาได้ แม้ว่าจะฉลาดเพียงใดก็ตาม

ข้อความที่แกะออกมานั้นมีใจความว่า มนตรายูโรสองพัน จะก่อให้ผู้คนทั้งหลายหลงงมงาย
ในลูกกลม ๆ อย่างหนึ่งเป็นอันมาก แม้ว่ามนตราในคัมภีร์เล่มนี้จะมีต้นกำเนิดในดินแดนที่
เรียกว่าเบเนลักซ์ แต่อานุภาพของมันนั้นจะส่งผลขจรไปไกลทั่วทั้งโลกใบนี้ สิ่งที่บ่งบอกว่า
มนตราได้เริ่มต้นขึ้นแล้วนั้นก็คือการบังเกิดของสัตว์ประหลาดตัวหนึ่ง ซึ่งมีนามว่า เบเนลักกี้
อันรูปร่างของเจ้าเบเนลักกี้นั้นสามารถดูได้ที่หน้าปกคัมภีร์เล่มนี้นี่เอง ส่วนรายละเอียดนั้นมีว่า

คัมภีร์เล่มนี้จะมีทั้งสิ้น 4 บรรพ แต่ละบรรพประกอบด้วย 4 บท ซึ่งมีดังนี้คือ
บรรพ เอ ประกอบด้วยบท อินทรีเหล็กเยอรมัน ผีดิบโรมาเนีย โปรตุเกส สิงโตคำรามอังกฤษ
บรรพ บี ประกอบด้วยบท เบลเยี่ยม ฟรีเซ็กส์สวีเดน ตุรกี มะกะโรนีอิตาลี
บรรพ ซี ประกอบด้วยบท กระทิงดุสเปน นอร์เวย์ ยูโกสลาเวีย สโลเวเนีย
บรรพ ดี ประกอบด้วยบท กังหันสีส้มฮอลล์แลนด์ เชค ตราไก่ฝรั่งเศส โคนมเดนมาร์ก
บรรดาเกจิทั้งหลายได้ทำนายไว้ว่าบทที่จะมีอานุภาพสูงสุดในปีนี้คือ บทที่ว่าด้วยกันหันสีส้ม

หลังจากที่คร่ำเคร่งในการแกะคัมภีร์เล่มนี้เป็นเวลาชั่วครู่ พลับพลึงก็อุทานออกมาว่า

"เอ๊ ทำไมข้อความในบทนี้คุ้น ๆ จริง คล้าย ๆกับสิ่งที่กระหังน้อยบอกไว้กับพลับพลึงเลยนี่นา
บทมนตราแห่งกังหันสีส้ม ขึ้นต้นว่าอะไรแล้วนะ อ๋อแฟงร้ายกาจ ว้ายไม่ใช่ แฟรงค์ไรจ์การ์ด
ตัวต่อไปทำไมมันพร่าเลือนนักล่ะนี่ ไว้ค่อยแกะดีกว่า เก็บไว้ก่อน ตอนนี้เร่งเดินทางก่อนดีกว่า
ไปกันเถอะค่ะพี่หมู ไปกันเลย ปาย"

พูดเองเออเอง จนหมูหวานชักงง เพราะชักจะตามสาวน้อยสติเฟื่องไม่ค่อยจะทัน
เนื่องจากเป็นระยะแรกที่ต้องลดอาหารเพื่อความงาม ก็เลยยังไม่เคยชินกับการที่สารอาหาร
ส่งไปเลี้ยงสมองน้อยกว่าปกตินั่นเอง มีผลให้ประสิทธิภาพในการตัดสินใจในสิ่งต่าง ๆจึง
ลดลง ดังนั้นไม่ว่าพลับพลึงจะจัดการสิ่งใดลงไป หมูหวานก็ได้แต่ปฎิบัติตามอย่างว่าง่ายทุก
ประการ

สาเหตุที่พลับพลึงไม่พาหมูหวานหายตัวไปพร้อมกันนั้นก็เพราะน้ำหนักของหมูหวานประการหนึ่ง
อีกประการก็คือการที่พลับพลึงมีพ่อเป็นมนุษย์ดังนั้นการที่จะใช้อิทธิฤทธิ์มาก ๆ ก็จะทำให้สิ้น
เปลืองพลังงานยิ่งนัก

เดินทางกันหลายวัน ไปเส้นทางใหม่ที่พลับพลึงเลือกไว้เพื่อย่นระยะเวลาให้มากที่สุดเพื่อให้
ถึงถ้ำมรกตเร็วที่สุดนั้น ต้องผ่านดงไม้แห่งหนึ่ง เมื่อทั้งสองเหยียบย่างเข้าสู่ดงไม้ทันใดนั้นก็ปรากฏ...
============================================================
แล้วจะมาต่อนะ
555 มนตรากาลาตาซาราย หมดความขลัง มนตรายูโร ก็เลยติดตามมา
อยากจะบรรยายรายละเอียดทั้งหมดทั้งสิบหกบท แต่กลัวถูกไล่ง่ะ เลยเล่นแค่เนี้ย

จากคุณ : พลับพลึง - [25 พ.ค. 18:01:42]

ความคิดเห็นที่ 19

...
แม่ลั่นทมจ๋า ทำข้อสอบให้ได้เยอะ ๆ นะคะ
อ่านหนังสือเยอะขนาดนั้นแล้ว ไม่ต้องเดาหรอก ทำได้แน่ น่า

เจอน้องมุขคุณไชยยันต์ทีไร ต้องขอขำด้วยคน คราวก่อนเจอแร้งสื่อสาร
คราวนี้เจอเถาวัลย์กินคนไม่กินไก่ คราวหน้าจะพบกับอะไรอีกนะนี่

หมอดารินขา สงสัยเซิร์ฟเวอร์มีปัญหานะคะ
หรือถ้าเขียนยาว ๆ แปะไม่ติดก็ตัดเป็นตอนสั้น ๆ ดูนะคะ
อย่าลืมเช็คดูการสะกดคำด้วยนะคะว่ามีคำต้องห้ามไหม
อย่าง ไอ+ไม้โทนี่ไม่ได้เด็ดขาด

เย้ ปู่คะหยิ่นมาแล้วตามมาเร็ว ๆ นะคะ

จากคุณ : พลับพลึง - [25 พ.ค. 18:04:38]

ความคิดเห็นที่ 20

จากการดูเหตุการณ์ฝ่ายคณะของไชยยันต์จากลูกแก้ววิเศษที่มันตรัยประยุกต์นำต่อเชื่อมเข้ากับ
ระบบวีดีโอโปรเจคเตอร์ ฉายขึ้นจอ ภาพเหตุการณ์ที่เห็นจึงมีสภาพเหมือนนั่งดูเหตุการณ์จาก
โรงหนังขนาดย่อมยังไงยังงั้น แสงโสมเห็นแล้วจึงอุทานออกมาอย่างหัวเสีย

"ท่านขา ทำไมเถาวัลย์กินคนในป่าของท่านถึงซื๊อ ซื่อ อย่างนี้ล่ะคะท่าน ถูกคุณไชยยันต์หลอกว่าเป็นไก่หน่อยเดียว
ก็เลิกกินแล้ว ปล่อย 3 คน ทิ้งหมดเลย ยังงี้เถาวัลย์ของท่านไม่อดตายแย่เหรอคะเนี่ย"

มันตรัยหน้าเสียเล็กน้อย แต่ฝืนตอบแสงโสม

"แสงโสม ปกติไม่เคยมีใครล่วงรู้ความลับนี้มาก่อน ว่าเถาวัลย์ที่นี่กินเฉพาะคนอย่างเดียว ไม่กินไก่ ที่ผ่านมาไม่เคย
มีประวัติมาก่อนว่ามีคนคนไหนที่จะรอดพ้นการกินของเถาวัลย์กลุ่มนี้ไปได้ เราถึงได้หลอกไชยยันต์ไปที่นี่ไง ที่สำคัญ
เราก็ไม่รู้มาก่อนเหมือนกันว่าเจ้าเถาวัลย์กลุ่มนี้มันจะซื่อขนาดนี้ ถ้ารู้งี้เราไม่หลอกไปที่นี่หรอก มีดงเถาวัลย์อื่น
ฉลาดกว่านี้เยอะ เฮ้อ! แต่ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ไม่เป็นไรหรอกแสงโสม อย่าตกใจไปเลย เราก็มีแผนสำรองเผื่อไว้แล้วเหมือนกัน
เราเตรียมไว้แล้วว่าถ้า 3 คนนี้ผ่านเถาวัลย์กลุ่มนี้ไปได้ อีกซักพักใหญ่ ๆ ก็จะไปเจอกับบึงน้ำมรณะ ในบึงน้ำนี่มีสภาพ
เหมือนบึงปกติทั่วไปทุกอย่างเลย ยกเว้นอย่างเดียวเท่านั้น สัตว์น้ำทั้งหมด กินคน กินไก่ และกินสิ่งมีชีวิตทุกชนิดเป็นอาหาร
ฮ่า ฮ่า ฮ่า 3 คนนี้จะต้องผ่านบึงนี้ไปด้วย หาทางอื่นไปไม่ได้เลย คราวนี้ละแสงโสมเอ๋ย เตรียมชุดดำไว้ได้เลย เจ้าลองนึกสภาพดูซิ
3 คน ลงลอยคอไปในบึง แล้วถูกปลาเล็กปลาน้อยแทะกินเนื้อหนังจนหมด ปลาที่นี่ดุยิ่งกว่าปิรันย่าอีกนะเนี่ย โอ..คิดไปคิดมาเราชักจะ
สงสารแล้วล่ะซิ เราจะไว้ชีวิตพวกนี้ดีไม๊หนอ"

แสงโสมมีสีหน้าเหี้ยมโหดสุด ๆ กล่าวตอบเสียงเหี้ยมเกรียม

"ไม่ได้ค่ะท่าน ท่านจะไว้ชีวิตไม่ได้เด็ดขาด ท่านขา ถ้า 3 คนนี้รอดชีวิต ชีวิตเราเองก็จะไม่รอดแทนนะคะ ท่านลองตรองดูแล้วกันค่ะ"

"ตกลง แสงโสม งั้นเรารอดูกันต่อไปเถอะ"

"ท่านขา แล้วเสือมรกตของเราล่ะคะ แหม! เสียภาพพจน์หมดเลย ท่านลงอาคมท่าไหนคะ ถึงได้กลายเป็นมรกต มณีฉายไปได้น่ะค่ะ"

"ฮ่า ฮ่า แสงโสม เจ้าไม่รู้อะไร เรานำดวงจิตเสือสมิงดุร้ายเลื่องชื่อที่สุดตอนใกล้ตาย 50 ตัว มารวมกัน สะกดลงอาคม
ไว้ในเสือมรกตตัวเดียว เพราะฉะนั้น ความดุร้ายของเสือมรกตของเราจะมีมากกว่าเสือสมิงทั่วไป 50 เท่า สามารถสะกดจิตคนให้มองเห็น
เป็นสาวงามคนไหนก็ได้ตามใจแต่ละคนจะปรารถนา แล้วหลังจากสะกดจนคนงงงันแล้ว เจ้าเสือร้ายก็จะตรงเข้าขย้ำคน ๆ นั้น ทันที"

"ท่านขา แต่แสงไม่ค่อยมั่นใจเลยค่ะ เห็นว่าคุณไพรวัลย์กับลุงอินก็มีคาถาอาคมมากพอตัว ถ้ายังไง ท่านมีเสือมรกตสำรองอยู่หลายตัว
ส่งเพิ่มไปอีกซักตัวได้มั๊ยคะท่าน จะได้ช่วยกันสองแรง เพื่อความสบายใจของเราน่ะค่ะ"

มันตรัยรีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

"เอางั้นก็เอา แสงโสม เราเองก็กลัว ๆ อยู่เหมือนกันแหละ แล้วเจ้านายเราก็ไม่มาปรากฎตัวซักที"

***************************

ตอนนี้คุณลั่นทมพักผ่อนอยู่ที่ถ้ำมรกตนะคะ ส่วนหลานพลับพลึงกำลังเดินทางอยู่ในป่า ถ้าคุณไชยยันต์
หรือคุณไพรวัลย์เจอก็ช่วยพ่วงไปด้วยนะคะ

จากคุณ : แสงโสม - [25 พ.ค. 18:13:19]

ความคิดเห็นที่ 21

น้าแสงโสมขา ตอนนี้กลับมาแล้วค่ะ
แล้วจะตามไปสมทบนะคะ...

จากคุณ : พลับพลึง - [25 พ.ค. 18:26:17]

ความคิดเห็นที่ 22

อ้าว หลานพลับพลึงกลับมาแล้วเหรอคะ ตอน POST ยังไม่เห็นข้อความเลยนึกว่ายังไม่มา

คุณลั่นทมขอให้สอบผ่านนะคะ แล้วรีบกลับมาเร็ว ๆ หน่อยจ้า จะได้มาช่วยแสงอีกแรง

จากคุณ : แสงโสม - [25 พ.ค. 18:27:56]

ความคิดเห็นที่ 23

อนุชากลับมาแล้วครับ ขอเวลาไปกู้ยืมมุขงวดแรกก่อนนะ ตอนนี้ยังไม่มีใครยอมเป็นเจ้าหนี้

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [25 พ.ค. 19:15:20]

ความคิดเห็นที่ 24

ไชโยอีกที อนุชากลับมาแล้ว!!
ว่าแต่ว่าระวังหลานชายตัวแสบให้ดีก็แล้วกันนะครับ

/* */
ราชสกุลสาวหลับไปแล้วภายในอ้อมแขนของจอมพราน รพินทร์อุ้มเธอเดินออกมาจากดงเถาวัลย์กินคน
มุ่งหน้าฝ่าดงดิบต่อไปโดยมีไชยยันต์เดินตามมาคอยระวังภัยทางด้านหลัง

เดินไปได้อีกสักพัก หลังจากลับเหลี่ยมมุมของพุ่มไม้ใหญ่ออกมา สายตาทุกคนก็แลเห็นเวิ้งน้ำกว้างใหญ่
กินอาณาบริเวณกว้างไกลออกไปสองข้างทางไม่มีที่สิ้นสุดเหมือนใครจงใจมาขุดขวางกั้นเส้นทางเอาไว้
น้ำในบึงมีสีเขียวจากตะไคร่และพืชน้ำเล็กๆ ใสจนแลเห็นโขดหินที่อยู่ต่ำไปเบื้องล่าง

รพินทร์เหลือบไปเห็นดารินที่เขาอุ้มอยู่ลืมตาแป๋วมองน้ำในบึงอยู่อย่างสดชื่น เขาเกือบจะปล่อยเธอลงกับพื้นแต่
ดีที่ยั้งไว้ทัน
"อ้าวคุณหญิง ตื่นนานแล้วก็ไม่บอก ให้ผมอุ้มอยู่ได้"
ดารินหันมา "แหม อุ้มแค่นี้ทำบ่น...อย่าลืมซีนายพรานว่าฉันขวัญเสียเป็นอย่างมากจากเจ้าพวกเถาวัลย์กินคน
พวกนั้น เพราะฉะนั้นจึงสมควรแล้วที่สุภาพบุรุษอย่างเธอจะต้องเทคแคร์ฉัน"
"คุณหญิงหมอก็น่าจะรู้ว่าผมหมดความเป็นสุภาพบุรุษอย่างนั้นมานานแล้ว ไม่ควรที่จะมาตั้งความหวัง
ลมๆแล้งๆอะไรกับผม"
"แหม รพินทร์...ฉันรู้หรอกน่าว่าเธอน่ะปากแข็ง ฉันรู้จักเธอดีมาตั้งกะภาค 1 มีรึจะไม่เข้าใจว่าปากเธอพูดแบบนี้
แต่ว่าใจเธอหมายถึงอะไร"
"เดี๋ยวนี้ปากกับใจผมมันตรงกันแล้วคุณหญิงหมอ เพราะงั้นถ้าตอนนี้ผมบอกว่าเมื่อยก็คือมันเมื่อยจริงๆง่ะ
คุณหญิงจะยอมลงดีๆหรือว่าจะให้ผมโยนคุณหญิงลงไปในบึงล่ะครับ"

ดารินค้อนควับ "ย่ะ...ปล่อยฉันลงตรงนี้แหละพ่อคนใจดำ"
รพินทร์วางดารินลงบนโขดหินใหญ่ริมบึง แต่โขดหินมันแคบเมื่อวางตัวเธออย่างหมิ่นเหม่ลงไป ดารินก็เสียหลัก
พลิกไปอีกข้าง

"ว้ายๆๆๆ!!..."
หญิงสาวพลิกหล่นลงไปในสระดังตูม
"สาวน้อยตกน้ำ!" ไชยยันต์ตะโกนด้วยความตกใจ

ร่างของดารินจมหายไปในน้ำเพราะตรงนั้นเป็นแอ่งน้ำลึกพอดี รพินทร์รีบก้าวไปยืนขอบบึง
"โธ่ คุณหญิง ผมไม่ได้ตั้งใจง่ะ...คุณหญิงหายไปไหน ได้ยินแล้วตอบด้วย" รพินทร์ป้องปากตะโกนลงไปในน้ำ

ดารินทะลึ่งพรวดขึ้นจากใต้น้ำมารีบจับโขดหินริมบึงแน่น สำลักน้ำไอค็อกแค็ก
"แค็กๆ...ฮือๆๆ ตารพินทร์แกล้งฉันอีกแล้ว ฮือๆๆ...คราวนี้เล่นหนักด้วย ผลักตกน้ำเลย แค็กๆ...ฮือๆๆ..."
"โธ่คุณหญิงเข้าใจผมผิดแล้ว ผมไม่ได้ผลักซักหน่อย คุณหญิงดิ้นตกลงไปเอง"
"ก็ใครใช้ให้วางฉันบนนั้นล่ะ...ข้างล่างมีตั้งเยอะไม่วาง คนบ้าอะไรไม่รู้"

เถียงกันไปเถียงกันมา ไชยยันต์ก็ยกมือให้ทั้งสองหยุดแล้วชี้ให้ดูอะไรบางอย่าง
ริมบึงปรากฏป้ายสีเขียวมรกต ตัวอักษรสีทองระบุชัดเจน

" บึงมรณะ "

/**/

นึกแก้ทางแสงโสมไม่ออกแล้วววว มาหลายรูปแบบเหลือเกิน ยายน้อยช่วยหน่อยสิ ของเดิมไม่ต้องแปะแล้ว
มาคิดตอนใหม่ช่วยให้รอดจากบึงนี้ไปก่อนดีกว่า

ว่าจะใช้ไฟช็อตปลาในบึง แต่คงจะโดนด่าแน่ๆ เลยต้องหาวิธีอื่น

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [26 พ.ค. 00:44:51]

ความคิดเห็นที่ 25

....
"ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด.. ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด.."
เสียงดังราวกับสายโทรศัพท์ไม่ว่าง ได้ดังขึ้น พลับพลึงเหลียวซ้ายแลขวาเพื่อหาที่มาของ
เสียง แต่ก็ไม่พบสิ่งใดที่น่าจะส่งเสียงออกมาได้ จึงถามหมูหวานขึ้นว่า
"พี่หมูหวาน ได้ยินเสียงอะไรดังติ๊ด ติ๊ด รึเปล่าคะ"
"อ๋อ เจ้าติ๊ดตี่แน่ ๆ"
ว่าแล้วหมูหวานก็ปลดเป้ที่สพายไว้ข้างหลังมารื้อของบางสิ่งออกมา สิ่งนั้นมีลักษณะเป็น
คล้าย ๆ โทรศัพท์มือถือ มีจอภาพประมาณหนึ่งนิ้ว และที่หน้าจอของเจ้าอุปกรณ์ชิ้นนี้
ปรากฏจุดสีแดงขนาดพอที่จะเห็นได้ชัด พร้อมกับเสียงที่ดังขึ้นเรื่อย ๆ
"อะไรน่ะ พี่หมู เอาไว้ทำอะไรคะ"
"นี่นะหรือ ติ๊ดตี่จ๊ะ เครื่องมือสารพัดประโยชน์ พี่ตั้งโปรแกรมไว้สำหรับตรวจหาตำแหน่ง
ของผลึกอโรคยา หากมีผลึกอโรคยาที่ไหนติ๊ดตี่ก็จะร้องอย่างที่พลับพลึงได้ยินนั่นล่ะจ๊ะ
แสดงว่าบริเวณนี้ต้องมีผลึกอโรคยาอยู่อย่างแน่นอน ค้นหากันเถอะจ๊ะ จะได้นำไปซ่อมแซมยานย้อนเวลาของพี่ซะที"

ดังนั้นพลับพลึงและหมูหวานจึงช่วนกันค้นหาผลึกอโรคยา ซึ่งโดยมากหมูหวานค้นหาซะมากกว่า
เพราะพลับพลึงก็ไม่รู้เช่นเดียวกันว่าผลึกอโรคยา รูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไร ระหว่างการค้นหาจึง
ถามไถ่ถึงที่มาของผลึกอโรคยา หมูหวานก็ได้เล่าให้ฟังถึงตำนานการเกิดของผลึกอโรคยา
ตามตำนานก็มีเจ้าชายองค์หนึ่งชื่อว่าอโรคา ได้ถูกครอบงำด้วยอำนาจชั่วร้ายคูมัน ทำให้ห้าว
และแข็งกร้าวยิ่งนัก แต่เมื่อได้พบกับบูรณาเข้า ก็เกิดหลงรักนางขึ้นมา ทำให้ความอ่อนโยน
เข้ามาแทนที่ความแข็งกร้าว และก็ต้องฝ่าฟันอุปสรรคต่าง ๆ นานา กว่าจะได้สมหวังในรักเหมือน
ตำนานทั่วไป ส่วนความแข็งกร้าวที่โดนความอ่อนโยนเบียดเข้ามานั้น ก็ได้ตกลงบนพื้นดินตกเป็น
ผลึกชนิดหนึ่งจึงเรียกกันว่า ผลึกอโรคา และเนื่องจากผลึกชนิดนี้มีคุณสมบัติต่อต้านโรคร้าย
ได้ทุกชนิด จึงเรียกเพี้ยนกันมาว่า ผลึกอโรคยา ต่อมาในยุคสมัยของหมูหวานจึงได้ทำการวิจัย
พัฒนาจนสามารถนำผลึกอโรคยามาเป็นอะไหล่ เป็นเชื้อเพลิงสำหรับยานย้อนเวลาได้ด้วย

หลังจากเดินหากันครึ่งค่อนวันโดยที่หมูหวานไม่บ่นแม้แต่น้อย เพราะชักจะเริ่มชินกับคอร์ส
ลดความอ้วนที่พลับพลึงยัดเยียดให้ จนใบหน้าที่เมื่อก่อนนั้น กลมบ๊อกราวกับลูกฟุตบอล
ตอนนี้ก็ชักจะรี ๆ คล้าย ๆ ลูกรักบี้เข้าบ้าง
"ตี๊ดดด.....ตี่ ยูเรก้าาาาา พบผลึกอโรคยาแล้ว"
เสียงตี๊ดยาวของติ๊ดตี่ ดังขึ้นพร้อม ๆกับเสียงอุทานแสดงความดีใจของหมูหวาน
พลับพลึงจึงวิ่งไปสมทบสิ่งที่พลับพลึงได้เห็นเบื้องหน้าก็คือ อะไรบางสิ่งบางอย่างมีขนาด
ใหญ่เท่า ๆกับจอมปลวกแต่มีสีขาวขุ่น บางแห่งนั้นมีแง่มีมุมเหมือนแท่งน้ำแข็ง
"อาาา นี่เองหรือ ผลึกอโรคยา"
"ใช่แล้วยายพลับพลึงตัวแสบ"
"แล้วจะขนไปได้อย่างไรล่ะคะ ดูยังกับฐานของมันยึดติดกับพื้นอย่างนั้นแหละ"
"ใครจะขนไปทั้งหมดให้เหนื่อยเล่า ถ้าจะขนไปทั้งหมด ชั้นก็ให้เธอแบกไปล่ะย่ะแม่พลับพลึง"

หมูหวานถอยหลัง ออกจากจอมปลวกต้นกำเนิดผลึกอโรคยา จากนั้นก็สำรวจเหลี่ยมมุมของจอมปลวก
ราวกับนักสนุกเกอร์หาเหลี่ยมมุมเพื่อจะตีลูกสนุกให้ลงหลุม เมื่อได้ตำแหน่งที่ต้องการหมูหวาน
ก็กดปุ่มซ้ายมือสุด ทันใดนั้นก็ปรากฎก็คือลำแสงสีแดงไปยังผลึกอโรคยา ทันทีที่แท่งผลึกอโรคยา
หลุด จากต้นกำเนิด เสียงกระหึ่มราวกับนำระบบเดอร์บี้เซอร์ราวน์ รอบทิศทางมาติดตั้งไว้ในป่าแห่งนี้
"อโรคยา ปรมาลาภา อโรคยา ปรมาลาภา...."
เสียงนี้ดังกระหึ่มอยู่ราวชั่วหม้อข้าวเดือดก็หยุดไป พร้อม ๆ กับที่หมูหวานได้ไปเก็บผลึกอโรคาทุกแท่ง
ที่หลุดมาเก็บไว้ ส่วนพลับพลึงแม้จะเคยชินกับอิทธิฤทธิ์ปาฏิหารย์มากมายแต่เมื่อได้ เจอเหตุการณ์เช่นนี้เข้าก็ตกตลึงไปเช่นเดียวกัน
หมูหวานหันหน้ามาเห็นท่าทางของสาวน้อยน่ารักเข้า ก็ยิ้มเยาะมุมปากเล็กน้อย
"ตกตะลึงไปเลยหรือ นี่แหละเทคโนโลยี่ปีสามพัน อันนี้เป็นเพียงเทคโนโลยี่กระจอกกระจอกเท่านั้นนะ"
"อันนี้ กระจอกเองหรือคะ แต่ขอพลับพลึงลองเล่นหน่อยได้ไหมล่ะ นะคะ นะ"
"ไม่ได้ยายพลับพลึงหลังจากตัดผลึกอโรคยาจากต้นกำเนิดแล้ว จะต้องทิ้งระยะไว้สามปีจึงจะสามารถ
ตัดซ้ำได้อีก สังเกตุได้จากสีของต้นกำเนิด ดูซิตอนแรกก็เป็นสีขาวขุ่นแต่ตอนนี้ก็เป็นสีเหมือนกับ
จอมปลวกทั่ว ๆ ไป และหากเปิดปรมาลาภาล่ะก็ คราวนี้ไม่มีสัญญานใด ๆ เลยเห็นไหม"
พลับพลึงหันกลับไปยังต้นกำเนิดผลึกอโรคยาอีกครั้งก็พบว่าเป็นดังเช่นที่หมูหวานว่าไว้ทุกอย่าง...

"แล้วพี่หมูจะทำอย่างไรต่อไปจ๊ะนี่ จะกลับไปยังปีสามพันเลยหรือจ๊ะ หรือว่าจะเดินทางต่อไปพร้อมกับพลับพลึง "
"จะกลับไปได้ไง ยังไม่ได้ตัวอาไพรส์ ไปเลยนี่นา ป่านนี้ไม่รู้ว่าโดนคุณชายกลางกับลุงอินกลั่นแกล้งไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้"
"โห เจ๊ ลุงอนุชาน่ะ นะกลั่นแกล้งอาไพรส์ของพี่ มันตรงข้ามซะมากกว่ามั๊ง ลุงอนุชาน่ะแค่เจ๊ฝันว่าเปลี่ยนฉากหน่อยเดียว
แกยังน้อยอกน้อยใจหนีไปทำใจตั้งนาน จึงยอมกลับมาแต่ถ้าเจ๊จะไปด้วยกันล่ะก็เราเดินทางกันเถอะ หาว่าอะไรนะ เจ๊จะไปตามอาไพรส์ ของเจ๊ แต่พลับพลึงจะไปสมทบกับแม่ลั่นทมนี่ คนละทางนี่"
"น่าพลับพลึง ไปเป็นเพื่อนพี่ก่อนนะ เจออาไพรส์เมื่อไหร่ พลับพลึงค่อยแยกไปก็ได้ ตอนนี้ได้ผลึกอโรคยามาแล้วพี่ไม่เป็นภาระให้
กับพลับพลึงมากนักหรอกจ๊ะ วาร์ปกันไปก็แล้วกัน แต่ต้องชาร์ตพลังงานใส่เครื่องวาร์ปก่อน จะได้ไม่ต้องเดินทางกันสะบักสะบอมอย่างช่วงที่ผ่านมา"
ว่าแล้วก็เปิดด้านหลังของติ๊ดตี่ขึ้นมาแล้วนำผลึกอโรคยามาบรรจุในด้านหลังของตัวเครื่อง
"นี่นะหรือ เครื่องมือในการวาร์ป ทำไมมันง่ายนักล่ะ เจ๊ นึกว่ามันจะมีขนาดใหญ่กว่านี้ซะอีก เล่นกันง่าย ๆ เนี่ยนะ"
"เอาเถอะน่า พลับพลึง ขืนเล่นอุปกรณ์หลาย ๆชิ้นนอกจากจะต้องพิมพ์บรรยายกันเมื่อยนิ้วแล้ว น้ำหนักสัมภาระก็มาก อย่างนี้แหละดีแล้ว เอาล่ะเสร็จแล้ว
พลับพลึงมายืนใกล้ ๆ พี่มาเราจะได้เดินทางกันซะที"
...
==============================================
ตอนนี้พลับพลึงก็แก้ปมต่าง ๆ ที่พลับพลึงผูกไว้แล้วนะคะ พร้อมจะเดินทางไปสมทบกับคนอื่น ๆ ซะที

ลุงอนุชาขา มาแล้วก็รีบรักษาอาการบักโกรกจากการกลั่นแกล้งของเจ้าไพร
กับตาอินซะก่อนนะคะ สำหรับมุขเก่าลุงนำไปลงทุนไว้จนเกิด NPL น่ะชาวเพชรพระอุมา
ช่วยกันเจรจาประนอมหนี้ จนเป็นผลสำเร็จแล้วค่ะ คือเจ้าหนี้ยอมตัดเป็นหนี้สูญไปแล้ว
ไม่ต้องกังวลใด ๆ ทั้งสิ้น ส่วนมุขใหม่นี่ลุงอนุชา ต้องลองไปติดต่อกับสถาบันการเงิน
บริเวณซุปเปอร์ไฮเวย์แถว ๆ นี้ดูซิคะ หาสถาบันที่ให้ระยะเวลาการปลอดชำระหนี้นาน ๆ หน่อยก็แล้วกันเน้อ...อิ อิ

จากคุณ : พลับพลึง - [26 พ.ค. 10:04:59]

ความคิดเห็นที่ 26

ดารินยังคงลอยคออยู่ในบึงมรณะในขณะที่สองหนุ่มอยู่ริมขอบตลิ่ง

พลันสายตาของไชยยันต์ก็เหลือบไปเห็นฝูงตัวประหลาดรูปร่างคล้ายปลาแต่ว่ามีครีบใหญ่ตัวสีดำ
สนิทราวกับนิล แหวกว่ายมาจากกลางบึงตรงรี่มาทางดาริน เขาสะกิดให้พรานใหญ่ดู

รพินทร์มองอยู่ก่อนแล้วเช่นกันจึงกระซิบตอบ
"ผมเห็นนานแล้วครับคุณไชยยันต์ สงสัยว่าน่าจะเป็นปลาดุกอุย แต่ทำไมรูปร่างมันแปลกๆ"
"แต่ผมว่าไม่น่าจะใช่เลยนะรพินทร์...คุณว่าน่าจะเป็นไปได้ไหมว่ามันจะเป็นปลาที่น่ากลัวที่สุดของป่า
แถบนี้ ป้ายริมบึงนั่นยังระบุเลยว่าเป็นบึงมรณะ เพราะฉะนั้นปลานั่นก็ต้องอันตรายสุดๆไม่งั้นมันก็คง
ไม่สามารถอยู่รอดในบึงนั้นได้หรอก หรือคุณว่าไง"

จอมพรานหรี่ตาอย่างใช้ความคิด
"ฟังดูมีเหตุผล...เรากำลังจะได้รู้คำตอบแล้วครับคุณไชยยันต์ เดี๋ยวรอให้พวกมันเข้ามาถึงตัวคุณหญิงก่อน
ถ้ามันงับเข้าให้ก็แปลว่ามันมีอันตรายจริงๆ เราจะได้
สรุปได้"

ดารินได้ยินตลอด เธอทำตาโต
"บ้าๆๆๆ พวกบ้าอะไรกันนี่ ใจคอจะให้ฉันเป็นหนูทดลองทฤษฎีของพวกเธองั้นเหรอ...
มาช่วยฉันขึ้นไปเดี๋ยวนี้นะ"
"โธ่คุณหญิง ช่วยพิสูจน์หน่อยก็ไม่ได้"
"พาฉันขึ้นไปก่อนแล้วเธอกับไชยยันต์โดดลงมาพิสูจน์สิ"

สองหนุ่มต่างส่ายหน้า ช่วยกันดึงร่างของหญิงสาวขึ้นมาจากบึง

ฝูงปลาประหลาดแหวกว่ายเข้ามาถึงริมขอบบึงแล้ว น้ำบริเวณนั้นเปลี่ยนเป็นสีดำสนิทด้วยจำนวนอัน
มากมายของพวกมัน รพินทร์ใช้สายตากะคร่าวๆว่ามันน่าจะมีจำนวนไม่ต่ำกว่า 500 ตัว

แล้วสิ่งที่ทุกคนกลัวก็อุบัติขึ้น ปลาทุกตัวต่างแยกเขี้ยวขาวเรียงเป็นตับในปาก แลดูคล้ายฝูงสุนัขป่า
ที่พร้อมจะล่าเหยื่อ
ไชยยันต์โบกมือพลางร้องชูวว์เป็นการไล่ แต่ว่าพวกมันกลับไม่แตกตื่นอะไร ยังคงลอยตัวนิ่งแยกเขี้ยว
จ้องมองมนุษย์ 3 คนที่มายืนดูมันอยู่บนบก

ดารินทำท่าขนพองสยองเกล้า เธอถอยไปยืนหลบอยู่ข้างหลังพรานใหญ่
"ปลาอะไรกันคะรพินทร์...ทำไมฟันซี่ใหญ่จังท่าทางจะคมด้วย นี่ถ้ามันกระโดดงับเราก็เสร็จ"
"ไม่ใช่หมานี่น้อยจะได้กระโดดงับ...ไหนเธอลองแหย่ขาลงไปเตะมันดูสิ ไม่แน่มันอาจจะแตกตื่นหนีไปก็ได้"
"เชิญเธอคนเดียวเถอะตาไชยยันต์ ขืนแหย่ขาลงไปก๊อไม่เหลือขากลับมาเท่านั้น...ดูซิแต่ละตัวยังกับเสือ
แยกเขี้ยวกันสลอน นี่ถ้ามันส่งเสียงได้ฉันว่ามันคงคำรามราวกับเสือทีเดียว น่ากลัวจัง"
"ไม่ต้องกลัวหรอกครับคุณหญิง พวกมันเป็นปลาก็ต้องอยู่ในน้ำ ไม่มีทางขึ้นมาทำอันตรายอะไรเราได้
หรอก น่าวางใจกว่าเสือเยอะ...เดี๋ยวเราค่อยๆคิดหาวิธีกำจัดมันก็ได้ มีเวลาเยอะแยะ" รพินทร์กล่าว

ทันใดนั้นไชยยันต์ก็ถอยหลังกรูด
"รพินทร์...พวกมันขึ้นมาแล้ว!"

สิ่งที่ทุกคนไม่คาดฝันก็อุบัติขึ้น ปลาประหลาดสีดำสนิทต่างไต่เดียะกันขึ้นมาบนโขดหินราวกับมีแขนขา
ให้ปีนป่าย มองดูคล้ายคลื่นสีดำสนิทแผ่กระจายจากน้ำขึ้นมาบนพื้นดิน พวกมันยกพลขึ้นบกกันแล้ว

"แย่แล้ว ทุกคนถอยก่อน" จอมพรานตะโกนสั่งการ
ทั้งสามต่างถอยหลังกรูด ไชยยันต์บ่นอิบ
"ในที่สุดมันก็ปลาteenเราดีๆนี่เอง สงสัยอยู่ตั้งนาน"
"มันเดินเร็วมากเลยนะ ดูซี" ดารินสังเกต
ปลาประหลาดหลังจากขึ้นมาแล้ว พวกมันก็เคลื่อนกันเข้ามาอย่างรวดเร็วราวกับลูกหมาวิ่ง

"ทุกคนอย่าเพิ่งตกใจ ฟังผมก่อน" ไชยยันต์ยกมือห้าม อีกสองคนหันมาอย่างงงๆ
อดีตนายทหารปืนใหญ่กล่าวเน้นชัดถ้อยชัดคำ
"ตัวใครตัวมัน!"
แล้วไชยยันต์ก็กระโดดตัวลอยโกยอ้าวเปิดไปก่อน อีกสองหนุ่มสาวจึงไม่อาจอยู่ได้แล้ว ต่างห้อแน่บหนี
ตามไปทันที

ปลาประหลาดวิ่งปุเลงๆกันมาเป็นพรวน เหยียบกันตายไปก็เยอะ พวกมันมุ่งมั่นที่จะไล่ขย้ำกลุ่มมนุษย์
เหล่านี้ให้จงได้โดยไม่ได้ดูสังขารตัวเองเลยว่ามันเป็นสัตว์น้ำ
ไม่นานพวกมันก็วิ่งกันลิ้นห้อย ค่อยๆนอนแผ่กลายเป็นปลาสลิดตากแห้งอยู่บนบกนั่นเอง เรียงรายกัน
เต็มไปหมด
รพินทร์โผล่หน้าออกมาจากหลังโขดหิน
"บ๊ะ...พวกเราคงไม่อดตายแล้ว อาหารสำรองเป็นปลาตากแห้งเพียบ"

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [26 พ.ค. 11:21:48]

ความคิดเห็นที่ 27

หลังจากช่วยกันเก็บปลาตากแห้งใส่เป้หลังเรียบร้อยแล้วทั้งหมดก็มานั่งวางแผนกัน ว่าจะผ่านบึงมรณะไปโดยวิธีใด
"รพินทร์ คุณมีความเห็นว่ายังไงบ้างล่ะ" ไชยยันต์ทนไม่ได้ จึงถามขึ้นก่อน
"นั่นสิ คุณคิดว่ายังไงก็พูดออกมา อย่ามัวนั่งเก๊กหน้าเป็นพระเอกอยู่เลย" หมอดารินพูดขึ้นด้วยความหมั่นไส้

รพินทร์ หันหน้ามาหาไชยยันต์และดารินช้าๆ ด้วยมาดของพระเอกหนังไทย แล้วบอกว่า
"ที่ผมเงียบ ไม่ได้แปลว่าเก๊กหน้าพระเอกอยู่หรอกครับ แต่อันที่จริง ตอนนี้ ผมเองก็ยังคิดวิธีไม่ออกเหมือนกัน"
" โธ่เอ๊ยย เวรกรรมของฉันจริงๆ น่าจะ นั่งสองแถวกลับซะตั้งนาน ไม่น่ามาด้วยเลย" หมอดารินบ่นด้วยความเวทนาตัวเอง
"เอาน่าน้อย มาบ่นตอนนนี้ ก็มไม่มีประโยชน์หรอก ไหนๆก็ไหนแล้ว นั่งเงียบๆให้รพินทร์เค้าใช้ความคิดต่อก็แล้วกัน" ไชยยันต์พูดขึ้น....

ดารินหันมาส่งค้อนให้1อัน แล้วก็นั่งเงียบบ้าง...............

=========================================

จากคุณ : หมอดาริน - [26 พ.ค. 11:55:02]

ความคิดเห็นที่ 28

ตาไพรวัลย์ อนันตรัยนายหายไปนานเกินไปแล้วนา
จะรอก็รอไม่ไหว เดี๋ยวจะไม่ว่างซะอีก
เพราะฉะนั้นขอแซงคิว ใปแจมกะชุดของนายหน่อยนึง ก่อนก็แล้วกานน จ๊ะ... ^-^

จากคุณ : พลับพลึงสีชมพู - [26 พ.ค. 12:33:39]

ความคิดเห็นที่ 29

ในที่สุดสองสาวพลับพลึงสีชมพูและหมูหวานก็วาร์ปมาจนกระทั่งถึงที่พักของกลุ่มอนุชา
ในยามใกล้รุ่ง เมื่อได้เห็นสภาพระเกะระกะ ราวกับเกิดกลียุคขึ้นบริเวณสถานที่แห่งนั้น จาก
ประสิทธิภาพของแว่นอินฟาเรดที่สามารถมองเห็นในความมืดได้อย่างชัดเจน ด้วยความ
เป็นห่วงว่าจะเกิดเหตุร้ายขึ้นกับอาไพรส์ หมูหวานจึงรีบวิ่งไปยังเต๊นท์เบื้องหน้า
ทันทีที่แหวกประตูเต๊นท์ไป เสียงเกินกว่า 80 เดซิเบลไปมากโขก็ระเบิดขึ้น
"กริ๊ดดดดด....."
พลับพลึงซึ่งวิ่งตามหมูหวานมาติด ๆ ถึงกับหูชาไปครู่ใหญ่ ก่อนที่จะตกตะลึงในภาพที่มองเห็น
จนต้องรีบนำมือขึ้นปิดหน้าแล้วกางนิ้วห่าง ๆ มองแทบไม่ทัน ภาพที่ทำให้หมูหวานต้องก่อมลภาวะ
ทางเสียง จนกระทั่ง สัตว์ป่าแถบนั้นกระเจิดกระเจิงไปด้วยความตกใจกลัว ก็คือภาพของสองหนุ่ม
ที่นอนเคียงกันภายใต้ผ้าห่มผืนหนึ่ง กายท่อนบนนั้นเปลือยเปล่า ใบหน้าที่มีการโปรโมตว่าหล่อเหลา
ยิ่งนักจากเจ้าตัวหลับพริ้ม อมยิ้มเล็กน้อย แต่เมื่อเกิดมลภาวะทางเสียงขึ้น ทั้งสองต้องลุกขึ้นมาด้วย
ท่าที่งุนงงต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมา
"โธ่ อาไพรส์ ในที่สุดหมูหวานก็ตามมาขัดขวางไม่ทัน อุตส่าห์ข้ามสหัสวรรษมาที่นี่ เพื่อไม่ให้ใช้นิสัยเดิมที่ไหนได้ เจอถูกสเปค เข้าหน่อยลืมหมดทุกอย่าง กริ๊ดดด... หมูหวานรับไม่ด้าย จะกลับไปฟ้องป๋า"
พูดจบหมูหวานก็หันหลังผละออกจากเต๊นท์ไปทันที สวนทางกับหนานอิน ซึ่งวิ่งเข้ามา
พลับพลึงที่วิ่งตามหมูหวานมาด้วยเช่นกัน พยักหน้าทักทายตาอินของแกเล็กน้อย
แล้วจึงวิ่งตามหมูหวานมาด้วย

ด้วยความเจ็บใจ เป็นเหตุให้อดรีนารินฉีดพล่านไปทั่วร่าง หมูหวานจึงวิ่งออกห่างจากเต๊นท์
มาได้ไกลโข ทำลายสถิติการวิ่ง ที่มีการบันทึกไว้ทั้งสิ้น ข้ามเขามาสามลูกโดยไม่รู้ตัว และถ้าพลับพลึง
เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา ก็คงไม่สามารถวิ่งตามหมูหวานมาได้นานขนาดนี้แน่นอน วิ่งจนกระทั่ง
หมดแรง หมูหวานก็ทรุดฮวบ นอนแผ่หลา ลงบริเวณทุ่งหน้าอันราบเรียบราวสนามกอล์ฟชั้นเยี่ยม
ละแวกนั้น น้ำตานองเต็มหน้ากลม ๆ ซึ่งบัดนี้เริ่มรี ขึ้นหน่อย ๆ
"พี่หมู ใจเย็น ๆ ทำไมต้องเสียใจขนาดนี้ด้วย พลับพลึงไม่เห็นจะแปลกใจเลยในเรื่องนี้น่ะ"
พลับพลึงพูดไปก็หอบไป
"อ๊ะ อะไรนะ หมายความว่าไงกัน"
หมูหวานผงกศรีษะถาม พร้อมกับลุกขึ้นนั่ง แล้วสูดน้ำมูกฟืดฟาด

"เดี๋ยวขอพักเหนื่อยก่อนซิ วิ่งข้ามเขามาตั้งสามลูก วิ่งมาได้งัยไม่รู้"
"คืองี้นะเจ๊หมู ลุงอนุชาน่ะเป็นที่รู้ ๆ กันมานานแล้วล่ะ ว่าแกชอบปลูกป่าเป็นอย่างยิ่ง ป่าของแกต้องมีต้นไม้ประเภทเดียวกันหมดอ่ะ คือป่าแห้วเท่านั้น แต่บังเอิญว่ามาดแกดีมาก คนที่มาเข้ามาใหม่ ๆ
ไม่รู้หรอก อยู่ไปนาน ๆ มันก็เปิดเผยมาเองน่ะแหล่ะ ขนาดว่าพลับพลึงเคยไปเสนอ โครงการศึกษาความเป็นไปได้ที่จะให้แกปลูกพืชนิดอื่น ทดแทนบ้างนะแกยังไม่ยินยอมเลย ยังรักเหนียวแน่นนักกับป่าแห้วน่ะ
เมื่อก่อนที่แกประกาศหานางเอกมาเล่นบทบทเลิฟซีนด้วยน่ะ แต่จนแล้วจนรอดได้แสดงซะที่ไหน สงกะสัยว่าตอนนั้นปิ๊งปั๊งอาไพรส์ของเจ๊อยู่ก็ไม่รู้ อยู่เรือนไม้สักสบาย ๆ กะเจ๊ก็ไม่ได้ต้องหลบลี้หนีหน้า
มาเดินดงกะตาไพรวัลย์ พลับพลึงก็สังหรณ์แล้วว่าคงไม่รอด สเปคแกซะด้วย แต่ที่เจ๊พูดเรื่องตาไพรวัลย์ มันฟังดูทะแม่ง ๆ นะ"

"คือ..ว้าเล่าดีไหมเนี่ย "
"น่าเล่ามาเหอะ อยู่กลางป่ากลางดงอย่างนี้พลับพลึงจะไปป่าวประกาศที่ไหนได้"
"อาไพรส์น่ะ แกก็มีวี่แววมานานแล้วล่ะ จนป๊ะป๋าพี่เขาเป็นห่วง ว่าจะเบี่ยงเบนไปซะ ก็เลยพยายามคุม ๆ ไว้ ไม่ให้แสดงออก"
"หมายความว่าอาไพรส์ของเจ๊เป็นประเภทเดียวกับคุณชายกลางเหรอคะ"
"ก็คงใช่นั่นแหล่ะ อย่างที่เราเห็นจะ จะตาเลยไง ลุงอินก็ยังรู้เห็นเป็นใจให้กับนายของแกด้วยมันน่านัก ในที่สุดอุตส่าห์มาขัดขวางแต่ก็ขัดขวางไม่สำเร็จ ฮือ ฮือ"
พูดจบก็ร้องให้อีกรอบ พลับพลึงได้แต่นั่งมองตาปริบ ๆ จะปลอบก็ไม่รู้จะปลอบอย่างไร เพราะมันก็เห็นเหมือนกัน

นั่งร้องไห้อยู่จนเช้า อาทิตย์สาดส่อง กระทบยอดไม้ยอดหญ้าทิวทัศน์งดงามยิ่งนัก พร้อม ๆ กับการตัดสินใจของหมูหวาน
"พลับพลึง พี่ตัดสินใจแล้วล่ะ พี่จะกลับปีสามพันซะที อยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้วนี่ กลับบ้านดีกว่า"
"พี่หมูทำไมตัดช่องน้อยแต่พอตัวอย่างนั้นล่ะ แล้วพลับพลึงล่ะ ทิ้ง กันง่าย ๆ อย่างนี้เลยเหรอ เค้าไม่ใช่ดอกไม้ริมทางนะตัว"
"เดี๋ยวพี่จะพาพลับพลึงไปส่งยังถ้ำมรกตไปสมทบกับแม่ลั่นทมและคนอื่น ๆ ก็แล้วกัน ตามเป้าหมายที่พลับพลึงต้องการไปนั่นแหล่ะจ๊ะ จากนั้นพี่ก็จะกลับไปปีสามพัน"
"พี่หมู แล้วเราจะได้เจอกันอีกไหมคะ"
"เจอหรือจ๊ะ มันคงแล้วแต่วาสนาของเราล่ะจ๊ะ อันนี้พี่ก็คงบอกไม่ได้ว่าจะได้เจอหรือไม่ แต่พี่ก็หวังว่าคงจะได้
เจอกับพลับพลึงอีกจ๊ะ ไปกันเถอะ ไปล้างหน้าล้างตากันที่ลำธารด้านโน้น แล้วออกเดินทางกันเถอะ ถ้าสายมากจะร้อน"

หมูหวานได้วาร์ปพาพลับพลึงมาส่งยังถ้ำมรกต และได้มอบผลึกอโรคยาให้แก่พลับพลึงส่วนหนึ่ง
ก่อนที่จะแยกจากกันไป...
========================
น้าแสงจันทร์ขา ทำงานคนเดียวคงงานหนักน่าดู
มาพลับพลึงช่วย มาช่วยร้าย ช่วยป่วนด้วยคนนึง...อิ อิ

จากคุณ : พลับพลึงสีชมพู - [26 พ.ค. 12:35:35]

ความคิดเห็นที่ 30

มันตรัยบอกข่าวกับแสงโสมว่าขณะนี้พลับพลึงสีชมพูกำลังเดินทางมาหาที่ถ้ำมรกต และกำลังจะมาถึงเดี๋ยวนี้แล้ว
แสงโสมได้ฟังข่าวก็รีบออกไปต้อนรับทันที เมื่อออกไปถึงหน้าถ้ำมรกต แสงโสมก็ได้เห็นสาวน้อยวัยรุ่นหน้าตาสวยสดงดงาม
เหนือคำบรรยาย แสงโสมชะงักเพราะไม่แน่ใจว่าเป็นใคร ได้แต่ตะลึงจ้องมองอยู่จนสาวน้อยหัวเราะเสียงใสปานระฆังแก้วออกมา
พร้อมกับกล่าวคำทักทาย

"สวัสดีค่ะ น้าแสงโสมขา หนูเองค่ะ พลับพลึงสีชมพูไงคะ น้าแสงโสมจำไม่ได้เหรอคะ"

"ตายแล้ว พลับพลึงจ๋า นี่หนูเองเหรอจ๊ะเนี่ย ทำไมหนูโตเร็วอย่างนี้จ๊ะ เมื่อ 2 อาทิตย์ก่อนหนูยัง 3 ขวบอยู่เลยนะจ๊ะ"

"น้าแสงโสมขา น้าก็รู้ว่าพลับพลึงได้อิทธิฤทธิ์วิเศษจากพ่อพลายกับแม่ลั่นทม เพราะฉะนั้นน้าแสงโสมอย่าประหลาดใจเลยค่ะ
ถ้าพลับพลึงจะเป็นเด็กบ้าง ผู้ใหญ่บ้างน่ะค่ะ น้าแสงโสมขา พลับพลึงตามหาน้าตั้งนานกว่าจะมาถึงถ้ำมรกตนี่ได้ พลับพลึง
ได้ข่าวว่าน้าแสงโสมกำลังจะทำศึกใหญ่ ก็เลยจะมาช่วยน่ะค่ะ"

"ดีมากเลยจ้ะ ตอนนี้น้ากับท่านมันตรัยก็กำลังแย่อยู่เหมือนกัน ต้องการคนช่วยพอดี อ้อ! แต่น้าขออย่างนึงนะจ๊ะ น้าอยากให้
หนูเป็นผู้ใหญ่ตลอดน่ะจ้ะ จะได้ช่วยน้าได้ ขืนหนูไปเป็นเด็ก 3 ขวบเหมือนเดิม จะเป็นภาระให้น้าเปล่า ๆ ตกลงไม๊"

"ตกลงค่ะ น้าแสงโสม พลับพลึงตั้งใจมาช่วยน้าเต็มที่อยู่แล้ว"

"เอ้า งั้นไปกันเลยจ้ะ เดี๋ยวน้าจะพาไปพบท่านมันตรัย เอ้อ แล้วก้ออีกเรื่องก็คือว่าแม่ลั่นทมของหนูตอนนี้ขอลาพักผ่อนอยู่จ้ะ
หนูคงยังไม่เจอตอนนี้ เดี๋ยวอีกซักพักคงได้เจอกัน"

"ค่ะ น้าแสงโสม ไม่เป็นไรค่ะ"

หลังจากนั้น แสงโสมพาพลับพลึงเดินเข้าไปในถ้ำมรกตเพื่อไปพบกับมันตรัย ณ ห้องทำงานส่วนตัวอันสุดหรู

"ท่านมันตรัยขา หลานพลับพลึงของแสงมาแล้วค่ะ"

มันตรัยผู้ซึ่งบัดนี้หล่อเหมือนเทพบุตรกรีก ลุกขึ้นยิ้มแย้มต้อนรับพลับพลึงน้อยด้วยความยินดี โดยปราศจากความต้องการเลี้ยงต้อยเหมือนเดิม
เนื่องจากกลัวแสงโสมอาละวาดอีก

"โอโฮ สาวน้อย โตขึ้นสวยกว่าแม่มากเลยนะนี่ ตกลงหนูพบับพลึงจะมาช่วยพวกเราด้วยใช่ไหม"

"ใช่ค่ะ คุณปู่มันตรัย" พลับพลึงตอบพร้อมทั้งยิ้มหวานให้

มันตรัยชะงักกึก เนื่องจากไม่สบอารมณ์ที่ถูกเรียกคุณปู่ แต่หลังจากทำใจได้ ก็หันมาฝืนยิ้มแย้ม
พร้อมทั้งหยิบสร้อยคอพร้อมจี้มรกตขนาดเท่าไข่ห่านส่งให้

"เอ้านี่ ของขวัญต้อนรับหนูพลับพลึง ปู่แจกให้ ฮ่า ฮ่า ใครอยู่พวกเรา เราแจกมรกตไม่อั้น"

พลับพลึงน้อยยิ้มหวานปานจะหยดอีกครั้ง พร้อมทั้งกระพุ่มมือไหว้อย่างงดงาม

"ขอบพระคุณมากค่ะ คุณปู่ ปกติหนูไม่ค่อยชอบของพวกนี้เท่าไหร่หรอกค่ะ แต่คุณปู่เป็นผู้ให้กับหนู
ด้วยตัวเองอย่างนี้ หนูไม่อาจปฏิเสธได้ค่ะ เอ้อ! คุณปู่ขา แต่นี่มีแค่เส้นเดียวเองเหรอคะ คุณปู่ไม่มีแบบเข้าชุด
พวกสร้อยคอ, ต่างหู, แหวน, กำไล เหรอคะ"

มันตรัยหัวเราะก้องด้วยความเอ็นดูและถูกชะตากับสาวน้อย พลางหันไปสั่งให้แสงโสมหยิบเครื่องมรกตที่เข้าชุดกัน
มาให้ตามที่พลับพลึงต้องการ หลังจากนั้น ทั้ง 3 คน ก็ได้ไปเฝ้ามองดูลูกแก้ววิเศษที่มีการถ่ายทอดขึ้นจอภาพภายในห้องมินิเธียเตอร์
ของถ้ำมรกต

จากคุณ : แสงโสม - [26 พ.ค. 18:02:35]

ความคิดเห็นที่ 31

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ย่องๆๆ เข้ามาอย่างเงียบเชียบ
ขอมารายงานตัวด้วยอีกคน
'ตรัยผิดไปแล้วที่หนีออกจากบ้านจ้า
ขอมาเล่นด้วยนะคะ เอ๊ย นะครับ เหอๆๆๆ

จากคุณ : มันตรัย - [26 พ.ค. 20:20:03]

ความคิดเห็นที่ 32

ทั้งรพินทร์ ดารินและไชยยันต์ยังคงนั่งปรึกษาหารือกันอยู่บริเวณริมบึง ไชยยันต์นั้นเก็บปลาตากแห้งใส่ถุงขยะ
สีดำได้เต็มถุงเตรียมแบกไปเป็นเสบียงในหนทางข้างหน้า ส่วนรพินทร์กับดารินนั้นเก็บใส่เป้กันคนละ
นิดหน่อยท่านั้น

น้ำในบึงกลับสู่สภาพใสสะอาดดังเดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แผ่นน้ำสงบนิ่งไม่มีแม้ระลอกคลื่นเนื่องจากรอบ
ด้านยังคงเป็นป่าดงดิบหนาทึบ ลมไม่สามารถพัดลอดเข้ามาได้ มีเพียงแสงแดดรำไรลอดเงาไม้ลงมาเท่านั้น

"บึงมรณะมันไม่น่าจะมีแค่ปลาอย่างเดียวนะรพินทร์ ผมว่าบึงนี้มันต้องประกอบไปด้วยกุ้งปูปลาน้ำเต้าครบเซ็ต
เป็นแน่ เรายังวางใจอะไรไม่ได้ทั้งนั้น"
ไชยยันต์พูดพลางสังเกตไปรอบๆบริเวณ ความรู้สึกบอกกับเขาว่าความเงียบสงบของผืนน้ำทั้งบึงนั้นได้ซ่อนอะไร
บางอย่างไว้เบื้องล่าง และมันจะต้องน่ากลัวกว่าเจ้าปลาประหลาดเหล่านั้นอย่างไม่ต้องสงสัย

"เรายังเดาอะไรไม่ได้ทั้งนั้นในขณะนี้ครับคุณไชยยันต์ ผมคิดว่ามันต้องมีเงื่อนงำอะไรสักอย่างระหว่างบึงนี้กับ
เจ้ามันตรัย"
"อือ มันก็มีสิทธิเป็นไปได้ ผมเองยังรู้สึกเลยว่ามีคนเสียมารยาทเฝ้าดูเราอยู่ตลอดเวลา และมันจะเป็นใครไป
ไม่ได้นอกจากเจ้ามันตรัยคู่ปรับตลอดกาลของพวกเราน่ะแหละ เมื่อกี้นกแร้งบินมาส่งจ.ม.ซึ่งสายสืบผม
รายงานมาว่า ตอนนี้มีการเคลื่อนไหวคึกคักเป็นพิเศษที่ถ้ำเจ้ามันตรัย รู้สึกว่านอกจากแสงโสมแล้วจะมี
พลับพลึงกับลั่นทมอยู่ด้วย ตอนนี้พวกนั้นโดนเจ้ามันตรัยล้างสมองหมดแล้ว กลับกลายเป็นตัวโกงกันหมด
เห็นกงจักรเป็นดอกบัวแท้ๆ"

"นี่เราอย่ามามัววิจารณ์พวกนั้นอยู่เลย ตกลงเราจะข้ามบึงนี่มั้ยหรือว่าจะเดินทางกลับ" ดารินขัดขึ้น
"เราจะฝ่าข้ามไปครับคุณหญิง...ตอนนี้เราต้องมาปรึกษาหารือกันว่าเราจะข้ามไปยังไง"
"เราน่าจะต้องทำแพขึ้นสักอันแล้วลอยแพข้ามบึงนี่ไป" ไชยยันต์ออกความเห็น
"ฟังดูเหมือนง่ายนะไชยยันต์ แต่เธอไม่คิดบ้างเหรอว่าขนาดปลาพวกนั้นยังวิ่งไล่จับเราได้ แล้วจะไม่มีตัว
ประหลาดอะไรโผล่ขึ้นมาคว่ำแพของเรา" ดารินให้เหตุผลอย่างน่าคิด
"อันนั้นก็เป็นไปได้ครับคุณหญิง...เพราะฉะนั้นเราต้องมีการเตรียมพร้อมที่ดี และผมก็คิดอะไรได้อย่างหนึ่งแล้ว"
"เธอจะทำยังไงรพินทร์" ดารินทำหน้าสงสัย
"เราต้องมีตัวล่อ...ในขณะที่สองคนล่องแพไป อีกคนจะเป็นตัวล่อเพื่อดึงดูดความสนใจจากพวกมัน"
ดารินทำตาโต "ตัวล่อต้องเสียสละมากเลย แล้วใครล่ะจะเสียสละเพื่อการนี้"

"ผมเองนี่ไงครับคุณหญิง...มันถึงเวลาแล้ว..."
แล้วรพินทร์ก็สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด
"ผมยอมเสียสละเอง พรานไพรอย่างผมชีวิตย่อมมีค่าน้อยกว่าพวกคุณ...โปรดเถิด อย่าห้ามผมเลย ผมทำได้"
ดารินรีบสั่นหน้า "ฉันยังไม่ได้คิดจะห้ามด้วยซ้ำ กำลังจะบอกอยู่เหมือนกันว่าควรจะเป็นเธอน่ะแหละรพินทร์"
รพินทร์หันมามองหน้าเธออย่างแทบไม่เชื่อหู
"โอ...คุณหญิง ถ้าเป็นเมื่อก่อนคุณหญิงจะต้องห้ามไม่งั้นก็ขออยู่เป็นเพื่อนด้วยอีกคน แต่ทำไมเดี๋ยวนี้คุณหญิง
เปลี่ยนไป"
ดารินยักไหล่ "เธอจะมาหวังอะไรลมๆแล้งๆกับฉัน ทีเธอยังเปลี่ยนไปได้ ทำไมฉันจะเปลี่ยนบ้างไม่ได้ยะ
คนกะล่อนอย่างเธอน่ะมันต้องเล่นอย่างนี้แหละ"

จอมพรานถอนหายใจ
"ครับ เอาเถอะ...ยังไงผมก็ต้องเสียสละอยู่แล้ว ไม่งั้นเสียชื่อพรานใหญ่หมด"
"ดูก่อน รพินทร์..." ไชยยันต์ร้องห้าม
"ผมจะไม่ยอมให้คุณต้องเสี่ยงชีวิตได้ออกไปพักสบายคนเดียวหรอก ในเมื่อเรามีวิธีที่ดีกว่านั้นทำไมจะต้อง
เสี่ยงชีวิตกันด้วย"
จอมพรานหันมาทางไชยยันต์ "หมายความว่าไงครับ"
ไชยยันต์ยักคิ้ว "ก็หมายความอย่างที่พูดน่ะแหละ"
"ก็อย่างที่พูดนั่นน่ะมันหมายความว่าไงล่ะ เกลียดนักเชียวอ้ายประโยคนี้เหมือนในหนังหลายๆเรื่องชอบใช้
ถ้าผมรู้ว่าอย่างที่พูดมันหมายความว่าไงแล้วผมจะถามทำบ้าอะไร"

ไชยยันต์หัวเราะหึๆ "ก็ไม่มีอะไรมากหรอกรพินทร์ เราก็ไม่ต้องใช้คนสิ...ใช้กิ่งไม้ตีน้ำเรียกร้องความสนใจแทน...
น้อย ขอยืมยางสะตอรัดหน้าท้องเธอหน่อย"
"เขาเรียกสะเต๊ะครับคุณไชยยันต์ เรียกผิดแล้ว" รพินทร์รีบท้วง
ดารินส่ายหน้า "สะตอสะเต๊ะบ้าบออะไรกัน...เอ้า เอาไป...ฉันพกติดเป้มาเฉยๆไม่ได้ใช้หรอก เดินป่าอดจน
ผอมแห้งหัวโตอย่างนี้แล้ว"

ไชยยันต์รับมา เขารีบจัดแจงเดินไปหักกิ่งไม้ขนาดใหญ่มา 2-3 กิ่ง แล้วจัดแจงปักลงริมบ่อสองอันเพื่อเป็นฐาน
ใช้ยางยึดระหว่างฐานสองข้างนั้น ส่วนกิ่งไม้ใหญ่อีกอันเอามาพันกับยางแล้วหมุนจนยางบิดเป็นเกลียวหลาย
สิบรอบเหมือนไขลาน จัดวางตำแหน่งกิ่งไม้เพื่อเวลาที่ยางบิดตัวในแต่ละรอบ กิ่งไม้จะได้ระไปกับพื้นเป็นการ
ดีเลย์เวลาเล็กน้อยก่อนที่จะหมุนฟาดลงน้ำ อดีตนายทหารปืนใหญ่คำนวณจนแน่ใจว่าจำนวนรอบเพียงพอที่
จะเรียกร้องความสนใจจากพวกมันได้จนกว่าแพจะถึงฝั่งตรงข้าม

ดารินยืนมองดูด้วยความสนใจ ส่วนรพินทร์เดินออกไปตัดกิ่งไม้เพื่อเตรียมมาต่อเป็นแพ

ชั่วเวลาไม่นาน จากความร่วมมือร่วมใจกัน ชุดเครื่องมือเป้าล่อ กับแพขนาดย่อมๆอีกหนึ่งลำก็เสร็จสมบูรณ์

ทุกคนพร้อมแล้วสำหรับการเสี่ยงข้ามฝั่ง ต่างภาวนาให้เป้าล่อสัมฤทธิ์ผล

ไม่นานนัก เสียงกิ่งไม้ก็ตีน้ำดังโครมใหญ่ ก่อนจะหมุนระไปกับพื้นหินทิ้งระยะช่วงหนึ่งแล้วหมุนกลับมาตีน้ำในบึง
อีก ไชยยันต์หลังจากปล่อยให้เป้าล่อทำงานแล้ว เขาก็วิ่งปราดไปขึ้นแพซึ่งรพินทร์กับดารินปล่อยลงผืนน้ำห่าง
จากเป้าล่อในระยะที่เพียงพอต่อความปลอดภัย

แล้วแพลำน้อยก็พารพินทร์ ดารินและไชยยันต์ล่องลอยออกจากฝั่ง

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [26 พ.ค. 22:09:59]

ความคิดเห็นที่ 33

ผมไม่ได้แวะเวียนมาดูเสียนาน แวะเข้ามาวันนี้ก็อยากจะบอกว่าอย่าเอาบทรพินทร์ไว้เลยครับ ถ้าใครอยากมาเล่นก็มาเล่นเลยครับ ขอบคุณคุณไชยยันต์และคนอื่น ๆที่ยังกันที่ไว้

ตอนนี้ขอผมนั่งข้าง ๆและดูคนอื่นเล่นก็แล้วกันนะครับ....ผมหมดมุขแล้วจริง ๆ เดี๋ยวก็เป็นนินจาอย่างเดิมอีก เมื่อผมหมดจินตนาการแล้ว จะเที่ยวมากั๊กบทไว้ก็น่าเกลียดอ่ะครับ

ความจริงผมก็กั๊กมาได้ตั้งหลายสิบกระทู้แล้วนะ จัดว่าผมเขี้ยวลากถนนหนังสือดังแกรกกรากเป็นทางมากพอแล้วล่ะ หุหุ คุณไม่ได้สังเกตุกันหรือไรนะ...;-) ่

คุณไชยยันต์ ผมชอบมุขคุณมากเลยล่ะ เถาวัลย์กินคนไม่กินไก่เนี่ย....คิดได้ไง นับถือนับถืออ่ะ

ไพรวัลย์ อนันตรัยเขาไปตามคุณชายอนุชากลับมาแล้ว คิดว่ากระทู้คงคึกคักกว่าเดิมมาก เพราะตอนหลัง ๆคุณไพรวัลย์เขาก็เป็นกำลังอันสำคัญของกระทู้อยู่ ไม่ต่างจากคุณไชยยันตร์ แสงโสม พลับพลึงน้อย....

ผมก็จะรออ่านมุขของคุณ ๆด้วยใจระทึกครับ.....;-)

จากคุณ : (เคยเป็น) รพินทร์ ไพรวัลย์ - [27 พ.ค. 15:50:28]

ความคิดเห็นที่ 34

ขอบคุณครับคุณรพินทร์ ไพรวัลย์ ผมก็ทราบว่าคุณยังคงรักกระทู้เพชรพระอุมาอยู่เหมือนพวกเราน่ะแหละ
จึงยังคงแวะเวียนเข้ามาอ่าน ยังไงก็อย่าทิ้งกันไปไหนนะครับ

เรื่องเถาวัลย์กินคนไม่กินไก่นั้น จริงๆแล้วผมไม่ได้ตั้งใจแต่แรกหรอกครับ พอดีเขียนๆไปถึงตอนที่ดารินโดน
เถาวัลย์ดึงขึ้นไปแล้ว ไม่รู้จะให้เธอรอดได้ยังไง นึกถึงว่าเธอควรจะไม่ใช่คนก็น่าจะรอดได้ ก็เลยแปลงให้เป็นไก่ไปก่อน

ไม่มีใครสกัดกั้นการเดินทางงั้นผมลอยแพต่อละนะ
/**/

แพน้อยล่องลอยออกไปได้แม้ไม่มีลมก็เพราะอาศัยแรงส่งเมื่อออกจากฝั่ง อีกทั้งหนึ่งสาวสองหนุ่มใช้กิ่งไม้ที่ตัด
ได้ขนาดช่วยกันพายไปช้าๆ พยายามมิให้น้ำกระเพื่อมมากเกินไปนัก ฝั่งตรงข้ามอยู่ไม่ห่างนัก ระยะห่างระหว่าง
สองฝั่งเพียง 200 เมตรเท่านั้น เสียงเป้าล่อตีกระทบแผ่นน้ำดังมาได้ยินถนัดเป็นระยะๆ
ไชยยันต์หันกลับไปมองแล้วเขาก็สะกิดดารินกับรพินทร์
"ดูนั่นซี"

สองคนมองตาม ภาพที่ปรากฏทำให้ต้องถึงกับเบิกตาค้างไปตามๆกัน

ตัวอะไรบางอย่างฝูงใหญ่ลักษณะคล้ายกุ้งก้ามกรามตัวใหญ่แต่ว่าก้ามของมันมีขนาดราวกับกรรไกรตัดหญ้า
ทีเดียว อยู่ห่างจากแพไปทางด้านซ้ายประมาณ 30 เมตร แต่ว่าดูท่ามันไม่ได้สนใจแพเลย กลับแหวกว่าย
ตรงรี่เข้าไปหาเป้าล่อที่ตีน้ำกระจายอยู่ตูมๆทางด้านหลัง

"กุ้งมังกรละมั้งคุณหญิง ผมเองยังไม่เคยมีวาสนาได้กินเลย คุณหญิงต้องเคยกินบ่อยแน่ๆ"
"ไม่น่าจะใช่นะรพินทร์...เจ้าพวกนั้นดูสีสันมันดำมืดมัว ไม่ได้สดใสน่ากินเหมือนกุ้งมังกรหรอก"
ไชยยันต์หันไปกวาดสายตามองกลางบึงแล้วเขาก็ชี้
"นั่นก็ตัวอะไรอีกฝูง"

ปูขนาดใหญ่ยักษ์จำนวนหนึ่งแหวกว่ายตามหลังกุ้งไปห่างๆ ตามริมขอบบึงก็ยังมีฝูงหอยแครงกับหอยโข่ง
คลานกันมาอย่างรวดเร็วเกินจะเชื่อ พวกมันต่างมุ่งตรงไปที่เดียวกันคือเป้าล่อนั้น

แพลำน้อยพาทุกคนลอยมาถึงกลางบึงแล้ว ห่างจากกลุ่มของสัตว์น้ำอันตรายเหล่านั้นมาเป็นลำดับ
ไชยยันต์ถอนหายใจ
"เฮ้อ โชคยังดีที่นี่ไม่มีตุ๊กเข้ ไม่งั้นพวกเราแย่แน่ๆ"
ดารินเงื้อหลังมือ "เดี๋ยวปั๊ดซัดซะให้นี่นายไชยยันต์
เข้าป่าห้ามพูดถึงเสือ ขึ้นเรือเขาก็ห้ามพูดถึงตุ๊กเข้ รู้มั้ย"
"แล้วเธอจะให้พูดถึงแมวน้ำเหรอยังไงยายน้อย ไม่มีหรอกที่นี่น่ะ"
"ฉันก็ไม่ได้อยากเจอมันหรอก เพราะถ้าเป็นแมวน้ำของบึงนี้มันก็คงจะเขี้ยวลากโง้งเล็บยาวราวกับเสือแน่ๆ"

แพลอยผ่านระยะ 100 เมตรไปแล้ว ฝั่งเบื้องหน้าเข้ามาใกล้เป็นลำดับ ทุกคนต่างลุ้นระทึก เร่งความเร็วฝีพาย
กันอีกเพื่อให้ถึงฝั่งเร็วๆ ในขณะที่หูก็เงี่ยฟังเสียงเป้าล่อตีน้ำ

โดยไม่คาดคิด เสียงตีน้ำก็หายไปเฉยๆ ทุกคนใจหายวาบหันไปมองดูข้างหลัง

กิ่งไม้ทนแรงบิดสูงไม่ไหวหลุดกระเด็นจากออกจากยางที่ยึดไว้ ปลิวลอยละลิ่วมาหล่นตูมตรงหน้าแพลำน้อย
พอดี
"เฮ้ย!" ทั้งสามอุทานขึ้นพร้อมกัน

เสียงกิ่งไม้หล่นตูมใหญ่หน้าแพ บวกกับเสียงร้องอุทานด้วยความตกใจของสามชีวิตเท่ากับเป็นการระบุพิกัด
ที่แน่นอนทางยุทธศาสตร์ให้กับฝูงสัตว์น้ำมฤตยูเหล่านั้น พวกมันหันเหเปลี่ยนทิศแหวกว่ายพุ่งเข้ามาหา
ราวกับติดเทอร์โบ

เท่านั้นเองสามชีวิตบนแพก็ได้เวลาจ้วงทันที ต่างใช้กิ่งไม้จ้วงน้ำกันยกใหญ่เพราะสถานการณ์เข้าขั้นวิกฤติเสียแล้ว
ไชยยันต์กับรพินทร์ถึงกับจ้วงกันเร็วจี๋แต่ว่าดันพายอยู่ฝั่งเดียวกันทำให้แพหันเหทิศทางหมุนคว้างอยู่กลางบึง
"เฮ้ยๆๆๆ รพินทร์ คุณมาแย่งผมพายอะไรเอาฝั่งนี้"
"คุณนั่นแหละคุณไชยยันต์มาแย่งผม ผมพายของผมอยู่ดีๆ"
"มัวแต่ทะเลาะกันเดี๋ยวก็ไม่ต้องไปไหนกันพอดี ย้ายมาช่วยฉันพายฝั่งนี้ซักคนซี เร็วเข้า"
ดารินร้องเตือนอย่างรีบเร่ง

สองหนุ่มตัดสินใจย้ายฝั่งพร้อมกัน นั่นเท่ากับว่าทุกคนหันมาพายฝั่งเดียวกับดารินกันหมด แพจึงหมุนไปอีกทิศหนึ่ง
เอียงหันเหทิศทางเข้าหากลุ่มของปูยักษ์ที่กำลังมุ่งตรงมาพอดี
"ว้ายๆๆ จะบ้ากันใหญ่แล้วมาพายอะไรกันฝั่งนี้หมด ตาบ้าเอ๊ย..." ดารินร้องอย่างฉุนเฉียว

แต่มันสายไปเสียแล้ว ปูยักษ์เข้ามาถึงแพทั้งฝูง บัดนี้แพลั่นโครกคราก สะเทือนไปหมดด้วยแรงกระแทกของพวกมัน
ราวกับเรือชนหินโสโครกกลางทะเล
ดารินนั้นร้องกรี๊ดๆๆ ทั้งๆที่แพยังไม่ล่มซักหน่อยไม่รู้จะร้องไปทำไม สองหนุ่มต่างช่วยกันถ่วงน้ำหนักแพคนละด้าน
ไม่ให้ล่มเพราะมันโคลงเคลงไปมาอย่างน่ากลัว

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [27 พ.ค. 17:41:34]

ความคิดเห็นที่ 35

น่าประหลาด เจ้าปูเหล่านั้นพอว่ายมาถึงแพก็ดำน้ำหายไปกันหมด ทุกคนต่างหันมามองหารอบๆก็ไม่เห็นวี่แวว
ทันใดนั้น แพก็เกิดเคลื่อนตัวไปเองได้ ที่แท้เหล่าปูยักษ์พากันมุดลงไปใต้แพช่วยกันดันให้แพเคลื่อนที่ไปนั่นเอง
สามคนบนแพหันมามองหน้ากันอย่างงงๆ
แล้วก็มีเสียงแว่วเข้ามากระทบโสตประสาทดารินผู้ไวต่อสัมผัสเหนือธรรมชาติมากกว่าทุกคน

"ฮัลโหล เทสต์...ฮัลโหล...ได้ยินชัดมั้ย เปลี่ยน...ชัดเจน เปลี่ยน..."

เสียงดังแว่วเข้ามา ดารินหันไปทำหน้าตื่นกับอีกสองหนุ่ม
"ฉันได้ยิน...ได้ยินเสียงประหลาดติดต่อมา"
"เสียงนั้นว่ายังไงบ้างน้อย ไหนลองแปลให้ฟังเรื่อยๆซิ" ไชยยันต์หันมาถามอย่างสนใจ รวมทั้งรพินทร์ผู้ทำท่า
หูผึ่งอยู่ข้างๆ

"ท่านทั้งสามจงฟัง...เราในฐานะตัวแทนของชีวิตสัตว์น้ำขอติดต่อกับท่าน...ได้ยินแล้วตอบด้วย เปลี่ยน"
"เราได้ยินแล้ว เปลี่ยนจ้ะ" ดารินตอบกลับไป
"เราคือปูมรกตดำแห่งบึงนี้ช่วยกันดันอยู่ใต้แพของท่าน ท่านมิต้องกลัวใดๆไป เราเพียงแต่จะบอกกับท่านว่า...
ทุกท่านกล้าหาญมาก เราขอสรรเสริญ...ปลานิลกาฬจอมอันธพาลเกะกะเกเรเหล่านั้นเป็นศัตรูของพวกเรามาช้านาน
พวกท่านสามารถช่วยกำจัดพวกมันให้สูญสิ้นไปจากบึงนี้ได้หมดแล้ว พวกเราดีใจมาก...พวกเรานี้หมายถึง
กุ้ง หอย ปูและน้ำเต้าซึ่งท่านจะพบต้นมันอยู่ริมบึงนั่น จึงยกพลกันมาหวังขอบคุณพวกท่าน...
แต่เราหาตำแหน่งพวกท่านไม่เจอ เนื่องจากประสาทสัมผัสของเรามองเห็นพวกท่านได้ไม่ดีนัก เพียงอาศัยฟัง
เสียงเอาเท่านั้น...เรายังงงๆอยู่เลยว่าเมื่อกี้พวกท่านนั่งตีขาเล่นอยู่ริมบึงอยู่ดีๆ พอเราเข้าไปใกล้พวกท่านก็หายไป
มาปรากฏกายที่กลางบึงนี่แทน...โอ เรารู้แล้วหละว่ามันเป็นความวิเศษของพวกท่านนั่นเอง นั่นมันจึงทำให้พวก
ท่านเอาชนะเจ้าปลานิลกาฬเหล่าร้ายพวกนั้นได้"

สามคนอ้ำอึ้งไปไม่รู้จะตอบอย่างไร บรรดากุ้งต่างว่ายน้ำตามมาส่งกันห่างๆแลดูเต็มพรืดไปหมดทั้งผืนน้ำเบื้องหลัง
รวมทั้งบรรดาหอยที่ยืนเรียงรายส่งกันอยู่ริมขอบบึงเต็มตลอดสองข้างทาง
เสียงนั้นแว่วมาอีกในโสตประสาท ดารินจึงแปลให้ทุกคนฟังอีกครั้ง
"พวกท่านจะเดินทางไปที่ใดหรือ"
"เราจะเดินทางไปมรกตนคร" ดารินตอบ
"โอ...มรกตนคร ดินแดนต้องห้าม...
พวกเราขอตอบแทนท่านเท่าที่เราจะทำได้ด้วยการพาพวกท่านไปส่งยังสุดคลองบางกอกน้อย
แต่มิต้องพายเรือตามหาบัวลอยกันอีกต่อไปแล้วหละ เพราะสุดคลองแล้วพายไปก็มีแต่ดินจะไปพายได้ยังไง...
ที่นั่นท่านจะพบกับเส้นทางออกจากป่าอาคมแห่งนี้ มันตรัยกับพวกเป็นผู้ร่ายเวทย์หลอกให้ท่านหลงวนเวียนกัน
อยู่นี่เองเราขอบอก...แต่การที่ท่านทำลายปลานิลกาฬก็เท่ากับทำลายอาคมของมันตรัยลงไปได้แล้วด้วย...
เพราะฉะนั้นทางข้างหน้าย่อมเปิดให้แก่พวกท่านแล้ว"
"โอ...ขอบคุณพวกท่านปูเป็นอย่างมาก" ดารินกล่าวตอบ

แพลอยไปได้อึดใจใหญ่ๆ ก็ไปสุดยังริมบึงด้านซ้ายซึ่งเป็นคนละด้านกับที่คณะรพินทร์ตั้งใจแต่แรก
"โอเค...เราส่งพวกท่านได้แค่นี้แหละ... May the power be with you ขอพลังจงอยู่คู่กับพวกท่านเถิด...กู๊ดลัค"

แล้วแพก็หยุดนิ่งริมฝั่งพอดี บรรดาปูทั้งหลายต่างแหวกว่ายกลับคืนลงสู่ก้นบึง แลเห็นได้เลือนลางใต้น้ำ
รวมทั้งกุ้งและหอยที่ค่อยๆดำลงหายไปในบึงกันจนหมด

รพินทร์ ดารินและไชยยันต์ต่างก้าวขึ้นเหยียบฝั่งเบื้องหน้า แสงสว่างโร่แสดงให้ทราบชัดถึงหนทางออกจากป่า
ดงดิบ ทุกคนถอนหายใจโล่งอก ก้าวเดินกันอย่างรีบเร่ง
จนในที่สุดสามารถก้าวออกมาจากป่าอาคมได้แล้ว

แสงอาทิตย์ยามอัสดงอาบไล้ภูผาเบื้องหน้าสวยงามยิ่งนัก ต่างเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าเพราะกรำกันมาทั้งวันจึง
ตกลงปลงใจตั้งแคมป์พักกันยังบริเวณที่พรานใหญ่เลือกได้เหมาะเจาะที่หนึ่ง ริมขอบผาสูงชัน

ทั้งหมดนี้นับเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นย้อนหลังไปตอนกลางวันและเวลาในขณะนี้ก็เป็นเวลาเดียวกับที่
อนุชา ไพรวัลย์และหนานอินได้มาถึงหุบเขาแร้งคอยในช่วงแรกนั่นเอง
เรื่องของเวลาที่ต่างกันของสองกลุ่มจึงมาบรรจบพบกันได้ซะที

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [27 พ.ค. 17:51:39]

ความคิดเห็นที่ 36

กว่าจะหนีรอดบึงมรณะมาได้แทบแย่ ขอเอาคืนหน่อยเหอะอย่าโกรธกันนะจ๊ะ
/**/

เหตุการณ์ ณ ถ้ำมรกต มันตรัยนั่งแต่งบทกวีไปเรื่อยๆอย่างสบายอารมณ์ ส่วนลั่นทมนั่งท่องหนังสือ
เตรียมสอบสงสัยว่าจะศึกษาผู้ใหญ่อยู่อย่างเอาจริงเอาจัง ด้านพลับพลึงก็กำลังนั่งอ่านข้อมูลยูโร 2000 อย่าง
ขะมักเขม้นเพราะงานนี้เล่นไปหลาย ส่วนแสงโสมกำลังนั่งดูภาพยนตร์ที่ถูกแอบถ่ายแบบเดียวกับพวกโรคจิต
ชอบทำก็ได้ทราบถึงเหตุการณ์ของทางฝ่ายอนุชาและทางฝ่ายรพินทร์โดยตลอด อาศัยการกดรีโมทเท่านั้นก็
เปลี่ยนช่องไปมาได้

ท่ามกลางบรรยากาศอันร่มรื่นของแมกไม้กับเสียงนกเจื้อยแจ้วรอบด้าน แล้วเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็บังเกิดขึ้น
กำลังทหารหน่วยรบพิเศษอาวุธครบมือพร้อมด้วยกำลังผสมหน่วย SWAT กับชุดเฉพาะกิจปราบปรามการก่อการร้าย
บุกกันเข้ามาภายในถ้ำเห็นหลักฐานกันจะๆ ต่อหน้าต่อตามิอาจปกปิดกันได้ทันอีกแล้ว เพราะผนังมรกตส่องแสง
แวววาวเป็นประกายไปทั่ว
มันตรัยลุกขึ้นพรวดพราดจะเอาเรื่อง แต่เมื่อเห็นหน่วยทหารกว่าร้อยยืนเรียงรายอยู่เต็มพร้อมอาวุธครบก็
หน้าจ๋อยไปในทันที

ผู้นำกองกำลังทหารประกาศก้องถ้ำ
"สืบเนื่องจากทางเราเคยได้รับแจ้งมาจากผู้พันไชยยันต์เมื่อไม่นานมานี้ว่าที่นี่เป็นแหล่งมรกตแหล่งใหญ่
มีกองกำลังติดอาวุธไม่ทราบฝ่ายซึ่งคือท่านนี่เองครอบครองอยู่อย่างน่าสงสัยในพฤติการณ์ เราเคยเข้ามา
ตรวจสอบทีนึงแล้วแต่ไม่พบอะไร มีเพียงถ้ำว่างเปล่า...แต่เราไม่เชื่อ เนื่องจากผู้พันมิเคยโกหก อีกทั้งเรายังเก็บ
ได้กรวดสีฟ้าซึ่งเป็นสัญลักษณ์ประจำตัวของมันตรัยผู้ที่เคยก่อคดีสะเทือนขวัญเอาไว้มากมายในเพชรพระอุมา
ภาคก่อนๆ...กรวดเหล่านี้หล่นอยู่เกลื่อนกลาดคงเป็นเพราะพวกท่านรีบจนลืมเก็บกวาดนั่นเอง พวกเราจึง
ถอยกลับไปซุ่มดูอยู่หลายวันจนแน่ใจว่ามีคนอยู่จริงเพราะเห็นผู้หญิงท่าทางเลื่อนลอยเหมือนท่องหนังสือ
มากไปคนหนึ่งแต่งตัวราวกับจะไปเดินเซ็นเตอร์พ้อยท์ด้วยแฟชั่นใบไม้สองใบเดินเข้าไปในถ้ำอีกทั้งเมื่อเช้าเรา
ก็เห็นสาวน้อยผมสีแดงอมม่วงอีกคนเดินเข้าไปเช่นเดียวกัน...ถ้าเราเดาไม่ผิด ท่านเองใช่ไหมที่ถือวิสาสะเข้า
มายึดครองถ้ำอันควรจะเป็นสมบัติของประเทศแห่งนี้ แล้วยังหลอกอนงค์นางอีกถึงสามมาหน่วงเหนี่ยวกักขัง
ให้ไร้ซึ่งอิสรภาพ ซึ่งนี่ยังไม่รวมกับคดีเก่าที่ท่านเคยก่อเอาไว้ งานนี้ท่านโดนข้อหาหลายกระทงเป็นแน่...
คุณมีสิทธิ์ที่จะไม่พูด เพราะคำพูดของคุณอาจจะนำไปเป็นพยานหลักฐานในศาลได้"
เจ้าหน้าที่ยื่นตรา FBI ให้ดูพร้อมกับหันไปสั่งลูกน้อง

"ค้นทุกซอกทุกมุมในถ้ำนี้ ยึดมรกตทุกชิ้นไว้เป็นหลักฐาน"

เจ้าหน้าที่ประกาศก้อง ในขณะที่มันตรัย และลูกน้องสาวทุกคนยืนหน้าซีดไม่กล้าปริปาก

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [27 พ.ค. 17:58:00]

ความคิดเห็นที่ 37

ผมว่าคุณรพินทร์กลับมาเล่นกันต่อเถอะ
ไม่มีมุขก็ไม่เป็นไร เล่นไปเรื่อยๆเดี๋ยวน้องมุขก็มาเองหละ
อย่างน้อยคุณก็เป็นผู้ร่วมก่อตั้งกระทู้เพชรพระอุมา
ตั้งแต่สมัยบุกเบิก เพราะฉะนั้นกระทู้นี้ขาดคุณไม่ได้
นะครับ ว่างวันไหนก็ค่อยเข้ามาก็ได้นี่ครับ วันไหนคุณ
ไม่มาผมก็เอาตัวละครคุณมายำไปก่อน แล้วคุณค่อยมาว่าต่อ
ถ้าคุณกลับมา รับรองเรทติ้งกระฉูดเหมือนเดิมแน่ครับ
รวมทั้งตัวละครอื่นๆก็จะกลับมาอบอุ่นกันเหมือนเดิมด้วย

น่า...มาเหอะ

จากคุณ : ไชยยันต์ - [27 พ.ค. 23:06:02]

ความคิดเห็นที่ 38

555555 ไชยยันต์เก่งจริงจริ๊งงงง
นอกจากช่วยให้รอดจากบึงมรณะ ยังพาตำรวจมาจับมันตรัยได้อีก
นับถือๆ คารวะให้ 1 จอก....
============================================================

หลังจากเหน็ดเหนื่อยกันมาจาก บึงมรณะ ทั้งหมดก็ได้ที่ตั้งแคมป์ ณ ริมขอบผาสูงชัน
"ผมว่า เรารีบไปหาฟืนมาก่อกองไฟกันเถอะครับ ผมอยากจะกินปลานิลกาฬย่างเต็มทีแล้ว"
รพินทร์พูดขึ้น หลังจากนั่งพักไปได้สักครู่
"นี่ขนาดอยากกินนะรพินทร์ คุณยังเก็บใส่เป้หลังมาแค่นิดเดียว ปล่อยให้ผมต้องตามเก็บใส่ถุงดำมาอีกตั้งเยอะ"
ไชยยันต์หมั่นไส้ จึงพูดขึ้นบ้าง
"มัวแต่เถียงกันอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวก็ไม่ได้กินพอดี นี่มันก็ใกล้มืดแล้วนะ"
หมอดารินรำคาญ จึงเดินออกไปหาฟืนรอบๆแคมป์...

รพินทร์และไชยยันต์ เห็นว่า ดารินออกไปแล้ว จึงนั่งคุยกันเฉยอยู่ ...
"ยายน้อยออกไปหาแล้ว เราคงไม่ต้องไปแล้วมั๊งรพินทร์ หรือคุณว่าไง" ไชยยันต์ถามความเห็นจากรพินทร์
"คุณไชยยันต์แน่ใจหรือครับ ว่าคุณหญิงจะหาฟืนได้..."
รพินทร์พูดขึ้นด้วยความไม่แน่ใจ
โครม !!!
ทั้งรพินทร์และไชยยันต์สะดุ้งสุดตัว เพราะเสียงท่อนไม้ หลายท่อน หล่นโครมอยู่ใกล้ๆตัวนั่นเอง
" แหม สบายใจกันจริงนะ ปล่อยให้ฉันออกไปเดินรอบแคมป์อยู่คนเดียว แล้วพวกเธอก็มานั่งรอกันอย่างนี้นะเหรอ ..มันแกล้งกันชัดๆเลย"
หมอดารินที่เดินกลับมาพร้อมกับฟืนกองโต โยนท่อนไม้ที่หามาได้ ลงข้างๆรพินทร์และไชยยันต์ ด้วยความโมโห
"ไหน ดูซินายพราน ว่าฟืนที่ฉันหามาเนี่ย มันพอจะย่างปลาให้ได้รึเปล่า"
หมอดารินหันไปแขวะรพินทร์ต่อ..
"เอาน่าน้อย ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เธอหาฟืนมาให้แล้วก็ไปนั่งรอละกันนะ เดี๋ยวฉันกับรพินทร์จะย่างปลาให้เธอเอง ไปนั่งรอก่อนลกันนะจ๊ะ"
ไชยยันต์ชวนรพินทร์ ให้ช่วยกันก่อกองไฟ แล้วก็ลงมือย่างปลากัน...

หลังจากกินอิ่มกันเรียบร้อยแล้ว ทั้งหมดก็มานั่งคุยกัน เรื่องของคุณชายอนุชาและพวกของหนานอิน
"เฮ้ออ เมื่อไหร่จะได้เจอกันซักทีก็ไม่รู้นะ ฉันอยากเจอพี่กลางจัง"
"ผมว่า คงอีกไม่นานละครับ เพราะคุณไชยยันต์ ก็กำจัดปัญหาเวลาไม่ตรงกันออกไปได้แล้ว อีกซักพัก ก็คงหาวิธีให้เดินมาเจอกันจนได้แหละครับ" รพินทร์พูด คล้ายๆปลอบใจ
"อืมม ...... ฉันคงต้องคิดดูก่อนล่ะ" ไชยยันต์ตอบมา........

============================================

จากคุณ : หมอดาริน - [27 พ.ค. 23:22:45]

ความคิดเห็นที่ 39

ความมืดเริ่มปกคลุมไปทั่วบริเวณแล้ว กองไฟกองใหญ่ถูกก่อขึ้นหน้าที่พักลุกโชติช่วงด้วยฟืนคุณภาพดีที่ผ่าน
การคัดสรรโดยดาริน ไม่น่าเชื่อว่าราชสกุลสาวนอกจากจะมีฝีมือในการรักษาคนแล้วยังมีฝีมือในการคัดฟืน
อีกต่างหาก

ทั้งรพินทร์ ดารินและไชยยันต์ต่างยังไม่เข้านอน ยังคงนั่งปรึกษาหารือกันอยู่ริมกองไฟ
"เรายังวางใจในสถานการณ์ไม่ได้หรอกครับ..." รพินทร์พูดขึ้น
"นั่นคือเราจะต้องมีการกำหนดเวรยามกันตลอดคืนนี้ ผมจะขอแบ่งช่วงเวลาออกเป็นสามช่วง..."

"เดี๋ยวๆๆๆ..." ดารินขัดขึ้น
"มีอะไรสงสัยหรือครับคุณหญิง" จอมพรานหันมา
"ทำไมต้องแบ่งเป็นสามช่วง ในเมื่อคนที่เฝ้ายามมีเพียงสองคนเท่านั้น" ราชสกุลสาวถามอย่างฉงน
รพินทร์ลองนับจำนวนคนทั้งหมดโดยไล่ชี้ทีละคนให้ดู หนึ่งรพินทร์ สองไชยยันต์ และสามดาริน
"เห็นมั้ยครับคุณหญิงว่ามีตั้งสามคน"
"แต่ฉันเป็นผู้หญิงนะ"
"แล้วยังไง?" รพินทร์และไชยยันต์ถามพร้อมกัน

ดารินอึ้งไป มองหน้าคนโน้นทีคนนี้ที ครู่หนึ่งก็รำพึง
"กะแล้วฉัน ไม่น่ามาด้วยเลย"
"คุณหญิงก็น่าจะรู้ว่าคนของเรามีน้อย ไม่ได้ครึกครื้นเหมือนเมื่อก่อน เอาน่า...ผมให้คุณหญิงเป็นยามสุดท้าย
ก็แล้วกัน จะได้หุงหาข้าวปลาไปด้วยเลยก่อนพวกผมตื่น" รพินทร์พูดอย่างมีเหตุผล
"ไม่มีอะไรต้องกลัวหรอกน้อย ทีเมื่อก่อนเห็นเธอห้าวหาญสารพัด คว้าปืนวิ่งไล่ยิงเสือตูมๆฉันตามแทบไม่ทัน
แค่อยู่ยามเรื่องจิ๊บจ๊อยสำหรับเธอหรอกน่า"

"ย่ะ ยังไงก็ได้...ไหนๆก็หลวมตัวมาแล้วนี่"
ดารินพูดอย่างปลงอนิจจัง

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [28 พ.ค. 00:17:36]

ความคิดเห็นที่ 40

มันตรัยและสาวๆหน้าซีด อาวุธครบมือ แม้หลบหนีได้อาจต้องมีการบาดเจ็บล้มตาย หรือจะ
แว๊บเอาตัวรอดไว้ก่อนดีวะ แต่คิดๆแล้วก็เสียดายฐาน เจ็บใจนัก ตำรวจ SWAT บ้าบอพวกนี้
มาจากไหน หรือเจ้ารพินทร์ที่ว่าจะไปแล้วไปลับแอบไปแจ้งความไว้
เจ้าหน้าที่แยกย้ายกันออกตรวจค้นทุกซอกมุม หลังจากนั้นก็เข้ามาชิดเท้า รายงานว่า
" ทุกอย่างปกติ เรียบร้อย ครับผม "
ผู้นำกองกำลังพยักหน้า ดึงวิทยุที่ไหล่มาพูดกรอกเสียงลงไป
" เคลียร์พื้นที่เรียบร้อยแล้ว เชิญหัวหน้าเข้ามาได้..."
เสียงหัวเราะเจื้อยแจ้วที่นำหน้ามา สร้างความปิติยินดีให้แก่มันตรัยยิ่งนัก แม่นแล้ว หัวเราะเสียง
แหลมๆสลับแหบๆเซ็กซี่แบบนี้ไม่มีใคร
.......พระแม่เจ้า....วาชิกา.....
" โอ...พระแม่เจ้า กลับมาแล้ว....."
สตรีร่างอรชร ในชุดผ้าสีสดตัดกันน่าเวียนหัว ใบหน้ากว่าครึ่งมีแว่นตากันแดดปกปิดอยู่ นาง
หันมาแย้มยิ้มให้แก่มันตรัย แสงโสม และเหล่าเด็กๆ
" ฮัลโหล สบายดีเรอะพวกเจ้า "
นางกระดกแว่นขึ้นเล็กน้อย กวาดตามองโดยรอบ หน่วยทหารจัดแจงจัดที่ทาง เหมือนเนรมิตร
จากถ้ำมืดๆก็กลายเป็นฐานทัพขนาดกระทัดรัด ที่ทันสมัยที่สุดของโลก นางเปลี่ยนชุดเป็นชุดพราง
นั่งบัญชาการหน้าจอเรดาร์แบบถ่ายทอดจากดาวเทียม 12 ตัว จี้เป็นจุดเล็กๆชนิดที่เห็นคนเดินใน
เซ็นเตอร์พ๊อยท์ว่าสีผมเป็นสีอะไรได้ถนัด ขีปนาวุธขนาดพิสัยกลางเรียงรายเป็นแบ็คกราวด์ด้าน
หลังและอาวุธอีกมาก ถูกยกไปเก็บตามหลืบถ้ำต่างๆ ทหารอีกกลุ่มหนึ่งทำการติดตั้งอุปกรณ์ด้าน
นอก และเสริมความปลอดภัยของฐาน......ฐานล่าดาริน วราฤทธิ์
" ทำไมจึงเปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นคุณหญิงเสียละพระแม่เจ้า "
มันตรัยถาม มันสงสัย นึกว่าหัวหน้าของตน จะสั่งให้ล่าสองชายซึ่งดูๆแล้วน่าจะมีประโยชน์มาก
เสียกว่า แสงโสมก็พยักหน้าหงึกๆ ตอนนี้ทุกคนอยู่ในชุดพราง สมกับบรรยากาศทันสมัย แม้ว่า
มันตรัยจะดูเหี่ยวไปหน่อย แต่แสงโสม หุ่นใช้ได้ทีเดียว
" แกดูพวกมันซิ จากรายงานของสมุนข้า ถ้าไม่มียายคุณหญิงซักคน พวกนี้เด๊ทไปหลายรอบแล้ว
มันมามุขบ้าบอได้ก็เพราะมีแรงใจจากยายนี่แหละ ของก็ขอ ป่วยก็ให้รักษา แค่จับหล่อนมาก็เสร็จ
อย่างน้อยๆพวกมันก็ต้องตามมาช่วย...อิอิ "
นางหัวเราะคิกคัก พลัน ทหารหนุ่มก็เข้ามาชิดเท้าตรง รายงานเสียงลั่น
" ทุกอย่างเรียบร้อย ครับผม "
นางยิ้ม กรีดนิ้วชี้ กดลงบนแป้น หน้าโต๊ะ
" เริ่มค้นหาด้วยดาวเทียม ผสมกับหมู่สมุนของข้า ต้องพบมันก่อนค่ำ......."
..................................................

จากคุณ : วาชิกามาแย๊ว - [28 พ.ค. 04:01:21]

ความคิดเห็นที่ 41

“ ว้า..ฉันไม่อยากใช้วิธีนี้เลยแฮะ กลัวมันจะเป็นไปจริงๆ ”
อนุชาบ่นพึมขณะลุกขึ้นตวัดผ้าห่มออกจากตัว ส่วนไพรวัลย์ทำตาปรือควักบุหรี่ออกมา
จุดสูบโรยควันช้าๆ สายตาเหม่อจับอยู่ที่เพดานเต็นท์
“ คุณอาแน่ใจหรือครับ ว่ามันไม่ได้เป็นไปแล้ว ? ”

อนุชาสะดุ้งเฮือกราวโดนเข็มแทง เสียงหัวเราะฮุๆ ดังขึ้นหน้าเต็นท์ แล้วหนานอิน
ก็เดินเข้ามาพลางโคลงศีรษะช้าๆ จุ๊ย์ปาก

“ ไม่ไหวจริง เจ้าไพรเนี่ย ทำเอานายชดใจหายเชียว ไม่ต้องห่วงหรอกนายชด หนานอิน
มองเห็นเหตุการณ์อยู่ทั้งคน เจ้าไพรมันล้อนายชดเล่นน่ะ เฮ้อ… หนานอินสงสารก็แต่
ยายหนูพลับพลึงที่วิ่งแจ้นหางเปียชี้ไปกับยายหมูสมิงเมื่อกี้ ป่านนี้จะไปกันถึงไหนก็ไม่รู้ ”

“ ก็จะให้ทำไงได้ล่ะ ตาอิน ขืนปล่อยให้สองคนนั้นมาเข้าร่วมขบวนกับเรา เราก็ไปไม่ถึงไหน
กันพอดี ดีไม่ดีต้องไปให้การในชั้นศาลคดีกักขังหน่วงเหนี่ยวหรือเป็นเหตุให้บุคคลที่ยัง
ไม่บรรลุนิติภาวะให้เสื่อมเสียอิสรภาพเข้าให้อีกกระทงนึง เพชรพระอุมาภาคนี้ก็ต้องไปนั่งเขียน
กันในลหุโทษเท่านั้นเอง ”

ไพรวัลย์ว่าขณะลุกขึ้นจากเตียงสนามมายืนดัดตัวอย่างเมื่อยขบกล้ามเนื้อหนุ่มบึกบึนเป็นมัดๆ เต็มไปด้วยพละกำลังนั้นงามสมส่วนสมชายจนชายสูงวัยกว่าทั้งสองพากันลอบค้อนด้วยความอิจฉา

“ ว่าแต่เรื่องเดินทางของเราเหอะ จะเอายังไงกันดีเนี่ย ขืนปล่อยให้เจ้าเสือมรกตมาดักหน้าดักหลัง
พวกเราอยู่อย่างนี้ มันต้องเป็นปัญหาแน่ๆ แล้วไหนจะต้องค้นหาทางเข้ามรกตนครอีก หากจะไป
ตั้งต้นใหม่ทับเส้นทางที่ฉันกับหนานอินเคยเดินอยู่เป็นประจำน่ะ ปีหน้าก็ยังไม่รู้จะถึงหรือเปล่า ”

อนุชาปรารภออกมาอย่างกังวล พลางหยิบแผนที่เดินทางเข้าสู่มรกตนครขึ้นมาดูอีกครั้งหนึ่ง
แล้วเม้มริมฝีปากอย่างหนักใจ เซลล์สมองทุกส่วนที่พอจะเรียกมาใช้ได้ของเขาถูกนำออกมา
ไตร่ตรองและพิจารณาเส้นทางเดินอย่างเต็มที่ หนานอินและไพรวัลย์ช่วยกันสุมหัวมาดูอีก
สองแรงแล้วพากันส่ายหน้าเดียะ ไพรวัลย์ถึงกับบ่นอู้ออกมา

“ เฮ้อ..ไม่ไหวละครับ แผนที่ของอากลาง เส้นรุ้งเส้นแวงอะไรก็ไม่มี มาตราส่วนหนึ่งต่อเท่าไหร่
ก็ไม่มีเปรียบเทียบไว้ ทิศเหนือของมังมหานรธาน่ะ เป็น Grid North หรือทิศเหนือกริด ที่กำหนดไว้ตามเส้นแกนตั้งของแผ่นที่ ซึ่งการเดินทางในเสกลใหญ่อย่างที่เราเดินอยู่ขณะนี้ จะเดินเรื่อยเปื่อยไม่ได้หรอกครับ เพราะโลกมันไม่ได้แบนเหมือนแผนที่ อีกอย่างเวลามันก็ ผ่านมาตั้งสี่ร้อยกว่าปีไปแล้ว หากจะหาทิศเหนือจริงก็ต้องใช้ค่า convergence เข้าช่วยใน
การคำนวณ แล้วแปลงออกมาเป็น Magnetic North หรือทิศเหนือตามสนามแม่เหล็กอีกทีนึง
จึงจะถูกต้อง…”

“ เฮ้ยๆ ” อนุชารีบยกมือห้าม “ น้อยๆ หน่อยอ้ายหลานชาย ฉันจะหาทางเข้ามรกตนครนะว๊อย
ไม่ใช่ก่อสร้างอาคารพาณิชย์หลายสิบชั้น ถึงจะต้องรังวัดกันละเอียดถึงขนาดนั้น ขอให้ฉันได้เห็น
เทือกเขาหรือแนวป่าที่พอจะจำได้ก็คงจะตัดเข้าเส้นทางถูกได้แล้ว จะขาดเหลือไปเป็นกิโลเมตร
หรือกิโลแม้วก็ไม่สำคัญหรอก ”

ไพรวัลย์ยิ้มปูเลี่ยนๆ แล้วก็พาลเงียบเสียงไปเพราะโดนเบรค ส่วนหนานอินหน้านิ่วคิ้วขมวด
พยายามเรียกความทรงจำไปกลับมรกตนครสองครั้งที่ผ่านมาของแกอย่างตั้งอกตั้งใจ
แกกำลังคิดอะไรอยู่ในใจอย่างหนึ่ง แต่ไม่กล้าจะเอ่ยขึ้นมา อนุชานั้นสังเกตอาการของพรานเฒ่า
คู่ใจอยู่นานแล้ว เมื่อเห็นแกทำท่าเช่นนั้นก็กระตุ้นมาให้อย่างรู้ใจ

เอ้า หนานอินมีความคิดว่าอย่างไรบ้างล่ะ จะพูดอะไรก็พูดมาเถอะ อย่าลืมว่าหนานอินร่วมเป็น
ร่วมตายมากับฉันจนมองหัวแม่เท้าก็รู้ใจกันมาจนถึงขนาดนี้แล้วยังจะอ้ำอึ้งอะไรอยู่อีก

หนานอินหยิบใบกระท่อมมาใส่ปากเคี้ยวช้าๆ แล้วพูดออกมาเสียงเอื่อยๆ แต่เคร่งขรึมเอาจริงเอาจัง
ทางเข้ามรกตนคร เมืองของเจ้าชายจักรราชนั้น หนานอินว่ามันคงไม่ยากเย็นเท่าไหร่นักหรอกนายชด
แต่พวกเรา หนานอินหมายถึง นายชด เจ้าไพรวัลย์ แล้วก็ตัวหนานอินเองด้วย คงจะต้องเดินทางไป
ที่อื่นก่อนเสียแล้วล่ะ และมันจำเป็นเสียด้วยที่เราจะต้องไป ม่ายงั้นเราเดินทางไปไม่ถึงมรกตนครแน่ๆ

“ ที่ไหนหรือ ? หนาน/ตา อิน ” ไพรวัลย์และอนุชาขมวดคิ้วถามออกมาโดยพร้อมเพรียงกัน”

หนานอินทำหน้าผู้รู้ แล้วหล่นคำพูดออกมาทำให้สองอาหลานตกตะลึง

“ มุก(มุข)นคร ! ”

------------------------------------- (โปรดติดตามตอนต่อไป) ----------------------------------------------------------

========== แหะๆ ไพรวัลย์เริ่มจะหมดมุขแล้วขอรับ ชาวเพชรพระอุมาทั้งหลาย ===============

จากคุณ : ไพรวัลย์ อนันตรัย - [28 พ.ค. 07:00:58]

ความคิดเห็นที่ 42

เซฟอ่านอย่างต่อเนื่อง

ใครที่บ่นว่าหมดมุข-ไม่เชื่อหรอกนะ อิอิ

จากคุณ : หลานอาไพรวัลย์ - [28 พ.ค. 08:16:40]

ความคิดเห็นที่ 43

เย้!!! ดีใจที่สุด
เจ้านายเรามาครบแล้วทั้งท่านมดวาชิกาและท่านมันตรัย
คราวนี้ละ มรกตนครไม่ไปไหนเสียแน่ ขุมเพชรพระอุมาจะต้องอยู่ในมือเรา
มรกตนครจะได้คืนกลับสู่การปกครองของท่านมดวาชิกา
บรรดาพระเอก นางเอก พระรอง พระสาม พระสี่ พระห้า พระหก จะต้องตายหมดไม่มีเหลือ
โอว..ทำไมช่างง่ายดายอย่างนี้หนอ..กลุ้มใจจัง

(เป็นเทคนิคการข่มขวัญศัตรูค่ะท่านมดวาชิกาขา เราจะชนะหรือไม่ชนะว่ากันอีกทีนะคะ)

จากคุณ : แสงโสม - [28 พ.ค. 10:09:09]

ความคิดเห็นที่ 44

พรานเก่ามองหน้าสองหนุ่มรูปหล่อไม่น้อยไปกว่ากัน    ก่อนย้ำอีกครั้ง สายตาเหม่อมองกองไฟซึ่งดับมอดไปแล้วตั้งแต่เมื่อคืน ทั้งที่แกเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะจ้องไปหาอะไร
แต่ว่าซีนที่ตัวละครจะต้องเล่าอะไรยาวๆ ก็ต้องจ้องอะไรสักอย่างแบบเนี้ยะละ ให้มันน่าเชื่อถือ
" นายไม่เคยได้ยินหรือ บนเทือกเขาเร้นลับ มีนครซึ่งเร้นลับยิ่งไปกว่าเทือกเขา   และในนครนั้นก็มีขุมสมบัติที่..."
อนุชาขัดจังหวะขึ้นอย่างอดรนทนไม่ได้
" เออ   สมบัติที่เร้นลับที่สุดยิ่งกว่านคร   จาก comparative ต่อด้วย superative degree ฉันเดาได้ .แหมวะ หนานอิน แกนี่ยังไงนะ ไม่ได้สอบโทเฟลซักหน่อย ไม่ต้องเอาหลักภาษาปะกิตมาบรรยายมากก้อได้ ยาวว่ะ"
หนานอินยิ้มอายๆ
" หนานอินลืมไปว่านายชดเคยไปกวาดพื้นอยู่ที่เคมบริดจ์ออกซฟอร์ดฮาร์วาร์ดเยลคอร์แนลมาก่อน คงจะตกโทเฟลมาทุกหนเลยจำแม่น.."
" เอ๊ะ จำเก่ง" อนุชาชม " เลิกผจญภัยเมื่อไหร่ หนานอินกับฉันไปเปิดกวดวิชาแถวสยามสแควร์กันดีมะ เผลอๆได้หนานอินเป็นติวเตอร์ คะแนนฉันคงเพิ่ม ดีกว่าไปแสวงหานครตะหวักตะบวย..."
เจ้าไพรวัลย์เงี่ยหูฟังอย่างใจจดใจจ่อ   เริ่มมองออกว่าเรื่องคงจะไปไม่ถึงไหน   ก็รีบเข้ามาจูงเรื่องสู่ประเด็น ด้วยประสาซื่อแบบหนุ่มลูกครึ่งที่ไม่อาจเข้าใจภาษาไทยได้เต็มร้อย
" นครเร้นลับของหนานอิน คงจะมีเครื่องมือตักน้ำที่เรียกว่าตะหวัก
ตะบวยมาก   ว่าแต่เราจะไปขนเอามาขาย ราคามันจะสู้ขุมเพชรพระอุมาได้หรือ"
หนานอินส่ายหน้าทำปากจึ๊กจั๊ก
" โอ้ย กลุ้มใจ หนานอินจะแปลเป็นเยอรมันแหม่มเมย์ก้อไม่มาแจมซะด้วย...เอางี้ นายชดแปลเองเหอะ"
" ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่ามุขนครมีอะไร    ยังไปไม่ถึงนี่หว่า" อนุชาอุทธรณ์
หนานอินนึกในใจว่าถ้าแกไม่อยากบ้าไปเสียก่อน ก็ควรจะรีบเดินเรื่องต่อ จึงไม่เกี่ยงงอนอะไรอีก
" เท่าที่ปู่ย่าตายายในเผ่าลาวเซิงเล่าต่อๆกันมา    มุขนครเป็นนคร เต็มเพียบไปด้วยมุขเกลื่อนกลาดไม่รู้จบสิ้น   ไม่ได้เก็บกักไว้ในปราสาทพระอุมาอย่างมรกตนครหรอกนายชด    แต่ว่าเขาโยนไว้เกลื่อนตามถนนหนทาง ใครเข้าไปก็เก็บมุขมาใช้ได้ตามสบาย
นายสองคนนอกจากเงินหมดแล้วยังมุขหมด ก็น่าจะไปโกยใส่กระสอบกลับมาซะ    ถ้าหนานอินจำไม่ผิด เจ้าไพรวัลย์มีมรดกเก่าเป็นกระสอบอยู่ห้าใบ คงจะเต็มละตะนี้"

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [28 พ.ค. 12:00:27]

ความคิดเห็นที่ 45

ยังมิทันที่พรานใหญ่จะวางแผนจัดวางเวรยามได้แล้วเสร็จ เสียงครางกระหึ่มของอะไรอย่างหนึ่งก็ดังแว่วมาแต่ไกล
ดารินนั้นเงี่ยหูฟังทำหน้างง ส่วนรพินทร์กับไชยยันต์ต่างผุดลุกขึ้นยืนพร้อมกันแหงนหน้ามองท้องฟ้าสีขาวมัว
ยามใกล้ค่ำทางทิศตะวันตก
"เอ...ผมว่าผมได้ยินเสียงเฮลิคอปเตอร์นะคุณไชยยันต์"
อดีตร้อยตำรวจเอกตระเวณชายแดนกล่าวขึ้นด้วยประสาทที่คุ้นเคยกับเสียงยานพาหนะในสงคราม
"ไม่ผิดไปหรอกรพินทร์ ถ้าประสาทสัมผัสผมไม่ผิดไป ผมจำได้ว่านี่มันเป็นเสียงเฮลิคอปเตอร์แบบกันชิ้พ
ติดจรวดอีกต่างหากแล้วก็มีไม่ต่ำกว่า 5 ลำ"
ดารินยืนขึ้น "ฮอสงครามน่ะเหรอไชยยันต์ ตายแล้ว แล้วเขาจะบินมาทางนี้ทำไมกัน"

รพินทร์เม้มริมฝีปากแน่นอย่างใช้ความคิด ครู่หนึ่งเขาก็เอ่ยขึ้น
"แถบนี้เป็นเขตแดนทางตอนเหนือของชายแดนไทยพม่า ปกติจะไม่มีใครล่วงล้ำส่งกำลังเข้ามา ถ้าจะมีก็เป็น
เครื่องบินสำรวจธรรมดา...แต่นี่เท่าที่เราได้ยินมันเป็นฮอแบบกันชิพ ท่าทางจะไม่ดีซะแล้ว ผมเกรงว่ามันจะ
เป็นกองทัพของมันตรัย"
"ปกติมันตรัยไม่เคยใช้กองกำลังทางทหารเลยนี่นารพินทร์" ไชยยันต์ทักท้วง
รพินทร์หรี่ตา "ก็ไม่แน่...อย่าลืมว่ามันตรัยมีพันธมิตรที่ร้ายกาจอยู่อีกผู้หนึ่ง...ผู้ที่เคยเผชิญหน้ากับผมและ
พวกเรามาแล้วแต่ว่าหายหน้าหายตาไปนาน...แม่มดวาชิกา"
ทุกคนนิ่งอึ้งไป เสียงครางกระหึ่มใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
"ดับไฟในกองเร็ว...อย่าเปิดไฟฉายหรือจุดไฟโดยไม่จำเป็นเด็ดขาด" รพินทร์ร้องบอก
ทุกคนช่วยกันพรากฟืนออกจากกองไฟ จัดการดับไฟอย่างรวดเร็ว

ท่ามกลางท้องฟ้าสีขาวพร่ามัวยามเพิ่งจะค่ำ วัตถุบินอย่างหนึ่งจำนวน 5 ลำ บินระเหนือยอดไม้มาด้วย
ความเร็วเต็มพิกัด
ลมที่เกิดจากปีกใบพัดใหญ่หมุนพัดพายอดไม้ปลิวเอนลู่ไปตลอดเส้นทางที่บินผ่าน เสียงของมันครางกระหึ่ม
ก้องกังวาน

"ผีแดงเรียกราชันย์ชุดขาวเปลี่ยน...ทราบแล้วตอบด้วย" เสียงนักบินจ่าฝูงเรียกวิทยุติดต่อกองบัญชาการใหญ่
"ราชันย์ชุดขาวได้ยินแล้ว...ขณะนี้พวกเจ้าถึงไหนแล้ว"
แม่มดวาชิกาซึ่งนั่งเก้าอี้บัญชาการรบอยู่ที่ฐานกรอกเสียงตอบลงไป
เหล่าเสนาธิการจำเป็นอย่างมันตรัย แสงโสมและพลับพลึงยืนออกันอยู่ด้านหลัง ตาจับจ้องเรดาร์ค้นหา
เป้าหมายบนแป้นเว้นแต่ลั่นทมสาวคนเดียวที่ขอตัวหลบไปท่องหนังสือไม่ได้มาร่วมรบด้วย
ภาพจากจอเรดาห์แสดงจุดที่รพินทร์กับพวกอยู่อย่างชัดเจน จอภาพอีกจอแสดงภาพขยายจุดนั้นจนแลเห็น
รพินทร์กับพวกกำลังวิ่งพล่านเห็นได้ชัดเจนในความมืดเพราะถ่ายด้วยระบบอินฟราเรดจากดาวเทียมดวงที่ 11

"ขณะนี้ผีแดงนำกองกำลังบุกเกือบจะถึงเป้าหมายแล้ว คาดว่าจะถึงเป้าหมายภายใน 2 นาที ย้ำ ภายใน
2 นาที...ขอคำสั่งล่วงหน้าด้วย เปลี่ยน"
"ภารกิจหลักจับผู้หญิงที่ชื่อดารินให้ได้ รวมทั้งสกัดกั้นการป้องกันของอีกสองชายด้วย แต่ถ้าหลุดรอดจาก
การจับไปได้ภารกิจรองคือสกัดกั้นการหลบหนีของทุกคนในพื้นที่แล้วทำลายให้หมด ย้ำไปหลายครั้งแล้วเว้ย"
เสียงท่านวาชิกากร้าว
"โอ...ใจเย็นๆครับพระแม่เจ้า..." มันตรัยกล่าวเตือน
"ถึงกับต้องทำลายกันเชียวหรือครับ แล้วแม่หญิงดารินของกระผมล่ะ"
วาชิกาหันมาด้วยใบหน้าหน้าสะพึงกลัวจนทุกคนแทบผงะ
"หึๆๆ...แกยังห่วงแม่นั่นอยู่อีกหรือมันตรัย...ดารินเป็นตัวอันตรายมาก เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งปวง
ข้าก็ไม่คิดจะเอาไว้หรอก แต่ที่ต้องสั่งจับตัวเพราะว่านางจะเป็นตัวล่อให้เจ้าพวกนั้นเข้ามาติดกับเราเอง ฮ่าๆ...
แต่ถ้านางขัดขืนไม่ยอมมาแต่โดยดี เราก็จำเป็นต้องกำจัด ข้าขอบอก"

แล้วเสียงวิทยุตรงหน้าก็ดังขึ้น
"จะถึงเป้าหมายในหนึ่งนาที...ขณะนี้มองไม่เห็นแสงไฟใดๆที่เป้าหมาย ขอภาพจากดาวเทียมตัวที่ 6 ด้วย...
เราต้องการภาพอินฟราเรด"
"โอเค...เพิ่มเติมไปอีก 1 ภารกิจ...ให้เก็บปลาตากแห้งถุงใหญ่ของพวกมันมาให้ข้าด้วยข้าอยากกิน...
ภารกิจนี้ปฏิบัติก่อน...เลิกกัน"

ฮอถึงเป้าหมายแล้ว ภาพจากหน้าจอบนเครื่องแสดงให้เห็นถึงป่าริมขอบผาสูงชันนั้นได้อย่างชัดเจน แต่มีเพียง
ต้นไม้และใบหญ้าเท่านั้น ไม่ปรากฏบุคคลที่ต้องการ
"ไม่พบเป้าหมาย...ย้ำ ไม่พบเป้าหมาย...รวมทั้งถุงปลาสลิดก็หายไปด้วย...ขอคำสั่งต่อไปด่วน"
"ฮึ่ม พวกมันนกรู้จริงๆ...งั้นปูพรมได้เลย" วาชิกาออกคำสั่ง
"ปูพรมอะไรครับท่าน คาเป็ทอินเตอร์หรือว่าอะไร กระผมไม่ได้เอามาสักผืน" นักบินย้อนถามมา
"ยิงเว้ยยิง...ยิงปูพรมเว้ย...กวาดให้เรียบอย่าให้เหลือ"

รับทราบคำสั่งแล้วนักบินก็นำเครื่องบินเลยไประยะหนึ่งก่อนจะตีวงกลับมา ภารกิจรองจึงถูกนำมาใช้แทนที่คือ
ยิงปูพรมพื้นที่ทุกตารางนิ้วจากฮอ 5 ลำ
เสียงปืนกลจากฮอทุกลำดังสะเทือนเลื่อนลั่นกึกก้องไปทั้งหุบเขา กิ่งไม้ใบหญ้าปลิวกระจายว่อนตลอดแนวที่
ฮอบินผ่าน แถมด้วยจรวดมิสไซล์อากาศสู่พื้นอีกลำละ 2 ชุด ถล่มพื้นที่แถบนั้นดังครืนๆ สนั่น ประกายไฟลุก
เจิดจ้าติดต้นไม้ใบหญ้าเป็นแนวยาว

โอ...มันกลายเป็นหนังสงครามไปแล้วกระมัง

เวลาผ่านไปราวครึ่งชั่วโมงจากการบินปูพรมอยู่สี่ห้ารอบตลอดแนวรัศมี 2 ตารางกิโลเมตรรอบพื้นที่ที่กลุ่ม
ของรพินทร์อยู่ อะไรก็ตามถึงมีปีกก็มิอาจเล็ดรอดไปจากบริเวณนั้นได้
เมื่อแน่ใจว่าไม่น่าจะมีอะไรเหลือหลออยู่อีกแล้วนักบินจึงได้รับคำสั่งให้เดินทางกลับ

"เย้...เรามาเปิดแชมเปญฉลองกันก่อนเถิด กำจัดเสี้ยนหนามไปได้หนึ่งชุดแล้ว" แม่มดวาชิกาพูดพลางชูนิ้วโป้ง
"โอ...พระแม่เจ้าปฏิบัติการได้รวดเร็วนัก มาแป๊บเดียวกำจัดแล้วถึงสาม กระผมเกือบครึ่งปียังไม่ได้เรื่องเลย"
มันตรัยพูดอย่างทึ่งๆ
"ของอย่างนี้มันต้องเด็ดขาดเว้ย มัวแต่เหลาะแหละอย่างพวกเจ้าก็ไม่ได้เรื่องน่ะซี ฮ่าๆๆ"

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [28 พ.ค. 12:42:07]

ความคิดเห็นที่ 46

พื้นที่ป่าที่โดนถล่มบัดนี้เมื่อควันจางลง ร่างของไชยยันต์ก็โผล่ออกมาจากหลังต้นไม้ใหญ่
ดารินกับรพินทร์ก็ค่อยๆโผล่ออกมา

ไม่เป็นการยากอะไรสำหรับสองหนุ่มผู้เจนจัดในสงครามที่จะหลบหลีกเพียงกระสุนและมิสไซล์จากฮอกันชิพ
ยิงเข้ามาเถอะ พอพวกมันยิงเขาทั้งหลายก็เพียงพลิกตัวหลบด้านหลังของต้นไม้ใหญ่ เมื่อมันย้อนกลับมาอีกจะกี่
รอบก็ตามก็ทำในทำนองเดียวกันคือพลิกหลบด้านตรงข้าม คอยระวังสะเก็ดระเบิดจากมิสไซล์เท่านั้น นับเป็น
ยุทธวิธีทางสงครามที่พวกเวียดกงเคยใช้ได้ผลมาแล้วยามรบกับประเทศมหาอำนาจในอดีต

รพินทร์มอบชุดอะไรบางอย่างให้กับไชยยันต์และดาริน
"ชุดสะท้อนคลื่นวิทยุ สะท้อนคลื่นรังสีอินฟราเรด เก็บความร้อนไม่ให้ถูกตรวจจับ สะท้อนรังสียูวี แกมม่า
อัลฟ่า รวมทั้งเบต้าตลับคู่ด้วย สวมคลุมไว้ครับ คลุมหัวให้หมด เราจะเดินกันกลางป่าได้โดยไม่มีใครตรวจจับ
เราจากทางอากาศได้เลยไม่ว่าจะใช้ดาวเทียมสอดแนมสักกี่ล้านตัวก็ตาม"
ไชยยันต์ลืมตาโพลง "โอ้โหรพินทร์ คุณไปเอาชุดเหล่านี้มาจากไหน มันเป็นความลับสุดยอดเทคโนโลยีที่มีใช้
เฉพาะประเทศมหาอำนาจตะวันตกเท่านั้นนะ"
"ไม่ยากครับคุณไชยยันต์ สมัยที่ผมเป็น รตอ.ตระเวณชายแดนอยู่มีเพื่อนที่เป็นทหารตะวันตกอยู่มาก
เราแลกเปลี่ยนเทคโนโลยีกันเป็นประจำ ผมให้เสื้อคลุมใบข่อยกับเขาเขาชอบมากก็เลยให้เสื้อนี้ตอบแทนมา"
ดารินสวมเสื้อคลุมทั้งตัว สวมส่วนที่เป็นหมวกคลุมหัวไว้
"อือ เข้าท่านี่นายพราน ยังกับแขกอาหรับแน่ะ"
"เราเคลื่อนย้ายกันเถอะครับ ที่นี่ไม่ปลอดภัยซะแล้ว...คุณไชยยันต์อย่าลืมถุงปลาตากแห้งด้วยล่ะ"
"อย่าห่วงเลยรพินทร์ ถ้าให้เลือกระหว่างช่วยยายน้อยกับคว้าถุงปลาสลิด ผมเลือกคว้าถุงก่อนอยู่แล้ว...
ไป เรารีบไปกันเถอะ"

แล้วสองหนุ่มกับหนึ่งสาวต่างก็เล็ดกายหายกันไปในความมืดอย่างรวดเร็ว

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [28 พ.ค. 12:45:48]

ความคิดเห็นที่ 47

ทางฝ่ายอนุชา ไพรวัลย์และหนานอิน เมื่อตกลงกันได้ว่าควรจะเดินทางไปมุขนคร เพื่อเติมมุขที่เกลี้ยงกระสอบไพรวัลย์และเกลี้ยงกระเป๋าอนุชาให้เต็ม
ต่างก็ตกลงเดินทางกันไป   เพราะไม่รู้ว่าจะทำอะไรดีกว่านั้น   ระหว่างทางต่างคนต่างก็สอดส่ายสายตาหามุขอย่างถี่ถ้วน   แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่พบแม้แต่เศษหล่น
" ฉันสงสัยว่าจะต้องมีใครมาตัดไม้ทำลายมุขกันจนเกลี้ยงป่า" อนุชาหยุดยืนปาดเหงื่อจากหน้าผาก ทอดสายตามองดงดิบซึ่งเกลี้ยงโกร๋นกลายเป็นทุ่งหญ้าแห้งเกรียมสุดสายตา
เมื่อไม่มีมุขซะอย่าง   ทุกสิ่งทุกอย่างก็แห้งผากยิ่งกว่าทะเลทราย อนุชาไม่แน่ใจว่าเขาจะทนความลำบากข้อนี้ไปได้นาน
หนานอินมองด้วยสายตาเห็นใจต่อความผิดหวังของนายเก่า   แกเองก็รู้ดีว่าด้วยใจสู้อันทรหดเท่านั้นทำให้อนุชาบุกป่าฝ่าดงหามุขต่อไป
ทั้งที่มุขสุดท้ายก็เกลี้ยงฉาดไปแล้วจากกระติกน้ำ    เหงื่อไหลชุ่มโชกท่วมตัว
" เดินกันมาจนเย็นแล้ว ตั้งแคมป์กันริมทะเลสาบดีกว่านายชด" แกแนะนำ เพราะรู้ว่าขืนเดินต่อไป ก็ไม่มีวันพบมุขอยู่ดี
อนุชาปลดเป้ลงแล้วลงนอนกองอยู่ข้างๆ   ส่วนเจ้าไพรวัลย์เปิดกระสอบออกมาเขย่าๆ เผื่อจะมีผงมุขร่วงกราวลงมาบ้าง แต่สิ้นกระสอบทั้ง ๕ ใบ ก็ยังไม่มีแม้แต่ฝุ่นร่วงลง
ทั้งสามมองหน้ากันละห้อยละเหี่ย   เมื่อไม่รู้จะทำอะไรก็เลยลงนอนเล่นกัน เผื่อจะมีใครนึกออกว่าควรทำยังไง   ด้วยความอ่อนเพลียจากเดินทางมาทั้งวัน ก็เลยหลับกันไปไม่รู้ตัว
************************************
อนุชาฝันว่าแผ่นดินไหว   สลับด้วยเสียงฟ้าร้องกระหึ่ม
" อากลาง อากลาง ตื่นๆๆๆ" เสียงกระซิบละล่ำละลักข้างตัว
เขาลืมตาขึ้นอย่างยากเย็น   นึกอยากเหวี่ยงเบอร์สี่สิบสองเข้าใส่เจ้าตัวแสบที่คอยแต่จะคิดไม่ซื่อกับเขายามหลับ
ถ้าปล่อยให้มันชะล่าใจไปเรื่อยๆ มิวันใดวันหนึ่งเขาเกิดเผลอไผลปล่อยเลยตามเลย...เขามิต้องเลิกปลูกไร่แห้วมาปลูกไม้ป่าเดียวกันหรือ...คิดก็สยองแล้ว
ขยับจะถีบ ก็เอะใจเมื่อเห็นเจ้าไพรวัลย์หน้าซีดขาว ตาเบิกโพลง เหลือกลานเหมือนตกใจสุดขีด

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [28 พ.ค. 13:29:18]

ความคิดเห็นที่ 48

" อะไรวะ..."
ถามไม่ทันขาดเสียง อนุชาก็เห็นมือสั่นระริกของเจ้าไพรวัลย์ชี้ไปยังที่โล่งเบื้องหน้า ขณะนั้นตกอยู่ในแสงจันทร์ซีดๆ
พอมองเห็นได้รางๆ เหมือนมองเข้าไปในรถที่ติดฟิล์มกรองแสงเกิน ๕๐ % เป็นเหตุให้ถูกตำรวจจราจรปรับได้ง่าย
อะโห! อนุชาขยี้ตามอง เมื่อเห็นร่างหนึ่งไหวเอนไปมาอยู่ตรงหน้า มันเป็นภาพวิปริตน่าสะพึงกลัวของอะไรอย่างหนึ่งสูงพอๆกับยอดต้นมะม่วงขนาดกลาง    สัดส่วนลีบเล็ก แขนขายาว โบกเป็นวงช้าๆ แบบทวนเข็มนาฬิกา ก่อนจะเปลี่ยนเป็นแกว่งไกวซ้ายขวาเหมือนการเหวี่ยงของลูกตุ้มนาฬิกา
เจ้าไพรวัลย์ครางหงิงๆ ออกมาเหมือนจะสิ้นใจ    สติโบยบินตามสตังค์ออกไป
" วะ..ว่าน..ว่านผีเปรต   หนานอินนำทางเรามาตั้งแคมป์อยู่ใกล้ดงว่ายผีเปรต...อากลางช่วยด้วย ผมกลัวผี"

จากคุณ : อนุชาเจ้าเก่า - [28 พ.ค. 13:39:39]

ความคิดเห็นที่ 49

รู้สึกว่าเราจะเดินทางเข้ามาในแดนสนธยาแล้วหละ เวลาทางผมเพิ่งจะค่ำเอง ของอนุชาเย็นอีกแล้ว
/**/

เวลาล่วงผ่านไปอีกวันหนึ่งแล้ว จากค่ำเป็นเช้าและจากเช้าเป็นเย็น
คณะของรพินทร์เดินกันถี่มากช่วงนี้เพราะเป็นวันหยุด เวลาที่คนอื่นนอนแต่เขากลับไม่นอน
เวลาที่คนอื่นไม่นอนเขาก็ยิ่งไม่นอนใหญ่ นับเป็นหลักการสำคัญสมัยเตรียมเอ็นท์ที่เขายังจดจำมาได้ถึงทุกวันนี้
ในขณะที่อนุชา ไพรวัลย์และหนานอินหยุดพัก แต่กลุ่มของรพินทร์ ดารินและไชยยันต์ไม่ยอมหยุด ลงเดินกัน
จั้กๆ จึงติดตามกลุ่มอนุชามาอย่างรวดเร็วมาก ในที่สุดก็ล่วงเข้าสู่หุบเขาแร้งคอยที่กลุ่มของอนุชาเคยมายืนงงกัน
อยู่น่ะเอง
"หุบเขาประหลาด...โอ จุดเชื่อมต่อระหว่างทางไปแดนมรกตนครกับมุขนครนั่นเอง..."
พรานใหญ่กล่าว สายตาเหม่อมองดูหนทางเบื้องหน้าซึ่งแลเห็นทะเลสาบลิบๆอยู่

"พี่กลางจะไปทางไหนหนอ" ดารินรำพึงขึ้น
"คงยังไม่เดินทางไปไหนหรอกน้อย อนุชากับไพรวัลย์ช่วงนี้เป็นโรคหมดมุขอยู่นี่นา ตาหนานอินก็สำเร็จ
วิชานินจาผลุบโผล่แล้วเหมือนกัน ป่านนี้น่าจะนอนแผละกันอยู่ริมทะเลสาบซึ่งเป็นทางสองแพร่งนั่น...
คุณว่าผมเดาถูกมั้ยรพินทร์"
พรานใหญ่พยักหน้า
"ช่ายแล้วคุณไชยยันต์ ในที่สุดเราก็ติดตามคุณชายกลางทันแล้ว จะได้เลิกต่างคนต่างเดินซะที"

แล้วทั้งหมดก็ก้าวเดินกันอย่างรีบเร่ง ตรงไปยังแนวทะเลสาบที่มองเห็นอยู่ไม่ไกล บรรยากาศยามเย็น
ขะมุกขมัวน่าประหลาด ในที่สุดทุกคนก็ล่วงเข้าสู่ริมทะเลสาบในเวลาค่ำพอดี

เสียงแผดร้องโหยหวนดังก้องสะท้านเยือกไปถึงรูขุมขนดังแว่วมาจากที่ใดที่หนึ่ง พรานใหญ่ยกมือให้ทุกคน
อย่าส่งเสียง เขานำมาจนกระทั่งมาสะดุดต้นว่านประหลาด จอมพรานก้มลงดูพลางสูดกลิ่นฟุดฟิด
"ว่านผีเปรตนี่นา...ไม่ได้การละ หากสามคนนั่นผล็อยหลับไปโดยไม่มีการเตรียมการป้องกันล่วงหน้าละก้อ
ถูกผีเปรตจับกินหมดเป็นแน่"
"นั่น...ผมได้ยินเสียงร้องนั่นอีกแล้ว เอ มันโหยหวนชอบกล หรือว่าจะเป็นเสียงเปรตก็ไม่รู้"
ทั้งสามเร่งฝีเท้าอย่างเบากริบ พอโผล่พ้นแนวพุ่มไม้ใหญ่ไปได้ก็แทบผงะ

ร่างสูงโย่งของผีเปรตยืนโบกมือหย็อยๆอยู่แต่ว่าหันหลังให้คณะของรพินทร์ เบื้องหน้าของผีเปรตไปนั้นปรากฏ
ร่างของไพรวัลย์กับอนุชานั่งตัวสั่นงันงกแทบจะกอดกันแน่นอยู่ ส่วนหนานอินหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่ข้างๆ

"ว้าย...ผีเปรตจริงๆเหรอ..." ดารินอุทานแผ่วเบาด้วยใบหน้าซีดเผือด
รพินทร์กับไชยยันต์ค่อยๆลัดเลาะย่องไปด้านหลังผีเปรตตนนั้น ดารินจึงต้องแข็งใจย่องตามไปติดๆ

เสียงร้องโหยหวนยังคงดังมาจากร่างนั้นกังวานก้องไปทั่วราวกับระบบเสียงเซอร์ราวนด์รอบทิศทาง

พลันเสียงของมันก็หยุดชะงักลงกระทันหันเมื่อสองหนุ่มเข้ามาประชิดถึงตัว แล้วช่วยกันถีบขามันคนละข้าง
เจ้าเปรตถึงกับเสียหลักหงายหลังร้องเอิ๊ว ไม้ท่อนยาวสองท่อนที่เอามาต่อขาหลุดกระเด็นไปกลิ้งอยู่ตรงหน้า
อนุชา อีกอันพุ่งไปกระทุ้งก้นหนานอินจนสะดุ้งตื่นพรวดพราดลุกขึ้นเพราะเข้าใจว่าเจ้าไพรวัลย์เล่นเขาเข้าให้แล้ว

กล่องเครื่องขยายเสียงบวกลำโพงเซอร์ราวนด์อีกแปดตัวรอบทิศทางหลุดกลิ้งกระจายกันออกมาจากเสื้อคลุม
ของผีเปรต สองหนุ่มรพินทร์กับไชยยันต์ต่างรีบเข้าไปรวบตัวไว้ได้โดยละม่อม
"แกเป็นใคร บอกมาเดี๋ยวนี้" รพินทร์กร้าวเสียงพลางใช้เทคนิคในการล็อกแขนจับตัวมันไว้แน่น
มันยังคงปิดปากเงียบไม่ยอมให้การใดๆทั้งสิ้น รพินทร์เพิ่งจะสังเกตว่าเป็นเพราะปากมันถูกพลาสเตอร์ขนาด
ใหญ่ปิดอยู่เพื่อไม่ให้พูดสารภาพนั่นเอง

ไชยยันต์และดารินต่างรีบวิ่งเข้าไปหากลุ่มอนุชาที่ยังนั่งกอดกันงงอยู่

"พี่กลางงงงง!" ดารินตะโกนเรียกพลางวิ่งเข้าไปหา
อนุชากับไพรวัลย์เพิ่งรู้สึกตัวก็รีบแยกจากกัน
"โอ...น้อย ในที่สุดเราก็พบกันจนได้" คุณชายกลางกล่าวอย่างปลื้มปิติ

ไพรวัลย์หลังจากรู้ว่าเปรตปลอมก็ถอนใจโล่งอก รีบรวบผมที่ตั้งชันให้เข้าที่
"หวัดดีครับป๋า...แหม ท่าทางจะผจญภัยสมบุกสมบันกันมาน่าดูนะครับ สภาพแต่ละคนดูไม่จืด"
เขากล่าวพลางมองดูสภาพเสื้อผ้ามอมแมมของฝ่ายที่เพิ่งเข้ามาเยือน

"เออซีเจ้าไพร...แล้วฝ่ายแกเป็นอย่างไรกันบ้าง อนุชาท่าทางแย่ยิ่งกว่าเจ้าไพรอีกนะ หัวฟูเชียว"
ไชยยันต์ร้องทักเมื่อแลเห็นผมบนศีรษะของอนุชาชี้เด่ 89 องศารอบหัว
อนุชาโคลงหัว หันไปมองดูผีเปรตที่โดนรพินทร์ล็อคในท่าเดียวกับนักมวยปล้ำ ยืนเอียงกะเท่เร่อยู่

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [28 พ.ค. 14:39:56]

ความคิดเห็นที่ 50

ที่มรกตนคร….

บนหอคอยสูง ณ พระราชวังอันโอ่อ่าซึ่งสามารถมองเห็นทั่วทุกสิ่งที่เป็นไปในนครย่อมๆ อันอบอุ่นในดินแดนลับแลแห่งนี้ ร่างหนึ่ง.. สูงสง่ากำยำนั่งขัดสมาธิตัวตรงอย่างสงบราวกับจิตกำลังดิ่งอยู่ในภวังค์อันล้ำลึก ดวงตาภายใต้คิ้วที่คมเข้มนั้นปิดสนิท จึงมิสามารถมองเห็นแววอันสุกใสอ่อนโยนอยู่เป็นนิจได้ ริมฝีปากก็มิได้อยู่ในการแย้มยิ้มอย่างเปิดเผยจนเห็นฟันซี่ขาวเรียบเรียงได้ระเบียบทั้งสามสิบสองซี่ ที่สามารถดึงดูดสายตาสาวๆ ทั้งในและนอกมรกตนครให้หลงไหล…(แฮ่กๆ ชักเหนื่อยแล้วนะ)
(ยังไม่จบ) แต่ผมสีดำสนิทหยักศกน้อยๆ ปรกต้นคอทรงนั้นยังมิได้เปลี่ยนแปลงไป เพราะก่อนที่จะเข้าสมัครเป็นลูกหาบในภาคแรกนั้น เจ้าของได้ให้ช่างผมชั้นนำของโลกออกแบบตัดให้อย่างดี เข้ากั๊นเข้ากันกับการบุกผ่าฝ่าดง และถึงบัดนี้ก็มีช่างชั้นเยี่ยมแห่งราชสำนักคอยตัดให้ทุกสองสัปดาห์ไม่มีพลาด
ปอยผมเล็กๆ ที่ปรกหน้าผากถูกลมอ่อนๆ พัดปลิวเบาๆ ….

ไม่นานนัก ลมหายใจที่สงบสม่ำเสมอก็ค่อยๆ ผ่อนหนักๆ คล้ายคนใกล้จะตื่นนอน ก่อนจะมีเสียงทอดถอนใจเบาๆ แล้วดวงตาอันงดงามราวกับดาวประการพรึกขององค์จักราชแห่งมรกตนครก็กระพริบเปิด… (ขอเสียงต้อนรับพระเอกตลอดกาลหน่อยคร้าบบบบ)

        เสียดายที่ดวงตานั้นไม่ได้ฉายแววรื่นรมย์ดังเคย แต่มีความกังวลใจล้ำลึก ….
        ภาพในสมาธิที่เขาเห็นเมื่อครู่ ย่อมไม่ใช่ลางดีของมรกตนครเลย เขารู้เป้าหมายอันไม่บริสุทธิ์ของแม่มดวาชิกาและสมุนสาวๆ รวมทั้งเป้าหมายอันลึกล้ำของพวกหนุ่มๆ นำทีมโดยไพรวัลย์
      อา… อ่า… อ้า… อ๊า… ไพรวัลย์ อนันตรัย ผู้มีความเป็นมาที่ลึกลับ
      เมื่อคิดถึงอดีตการผจญภัยที่โชกโชนและความรักความหลังในภาคหนึ่งแล้ว องค์จักราชอดมิได้ต้องทรงพระทอดถอนใจ เอ้ย พระทัยอีกครั้ง   พลันเสียงสดใสเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากเบื้องหละ เอ๊ย พระปฤษฎางค์ (แฮ่ก แฮ่ก   เป็นจ้าวนี่มันเหนื่อยจริงวุ้ย)
   “กังวลพระทัยเรื่องอันใดหรือเพคะ”    เมื่อแงซายเบือนหน้ากลับมา(เป็นแงซายดีกว่า) ก็เห็นร่างอรชรในชุดยาวกรอมเท้าถวายความเคารพลงอย่างอ่อนช้อย สีขาวของพัสตราภรณ์และแสงวูบวาบของอัญมณีขับผิวสีน้ำผึ้งนวลเนียนให้งามน่าสัมผัส
    ความอ่อนหวานและจงรักภักดีของเมยานีในยามที่อยู่ในราชสำนักนั้น แทบจะทำให้พระองค์ทรงลืมเสียสนิทว่า นางผู้มีความงามอันหยาดเยิ้มผู้นี้เอง เคยเป็นดั่งแม่เสือดาวคุมกองทัพประชาชน รบเคียงบ่าเคียงไหล่กับเขามาแล้วอย่างไรบ้าง…

   แต่ นิมิตในสมาธิเมื่อครู่ ทำให้เขามองเห็นภาพลักษณ์อันห้าวหาญ และความจัดเจนบนหลังม้าของนางขึ้นมาอีกครั้ง
     จะเกิดอะไรขึ้น เมื่อแม่มดมาเจอกับแม่เสือ   และเมื่อมีอาคันตุกะผู้มาเพื่อเขย่าบังลังก์ของบุรุษอันเป็นที่รักแห่งนาง ! ! !
     โอ ความจริง ในที่สุดมันก็จะต้องเปิดเผยตัวเองออกมาจนได้…
       ….มีอะไรอีกเล่าที่เราต้องเกรงกลัว…
================================

ขอแงซายคนใหม่เข้ามาแจมด้วยคนครับ หลังจากเป็นผู้ชมมานานหลายกระทู้ ถ้าหากเผอิญองค์จักราชแงซายคนเดิมกลับมา ผมค่อยแปลงเพศ เอ้ย แปลงร่างเป็นเมยานี ส่างปา หรือตัวอื่นๆ ต่อไปตามสถานการณ์แล้วกันขอรับ…อิอิ

จากคุณ : (New)แงซาย - [28 พ.ค. 15:39:38]

ความคิดเห็นที่ 51

โอ้...แงซายปรากฏตัวแล้ว
ถ้าเช่นนั้นบัดนี้ก็ได้ฤกษ์งามยามดี
เรายกพลไปเยือนมรกตนครกันเถิด

จากคุณ : ไชยยันต์ - [28 พ.ค. 19:04:35]

ความคิดเห็นที่ 52

เย้ๆๆ ดีใจด้วยคน ในที่สุด แงซายก็มาแล้ว
เปิดตัวได้ยอดเยียมจริงๆ

จากคุณ : หมอดาริน - [28 พ.ค. 22:13:08]

ความคิดเห็นที่ 53

(ดีใจวุ๊ยที่ไม่ได้เล่นบทเจ้า อิอิ)
ขณะที่ทัพของนางแม่มดกำลังฉลองชัยชนะอยู่นั่นเอง สมุนก็เข้ามาสะกิดพระแม่เจ้า ซุบซิบกันอยู่
ซักพัก นางก็เดินตามมันไปในหลืบห้อง ยืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ ยกมีอทั้งสองชูขึ้น ร่ายมนต์
จนเกิดหมอกขาวขึ้นที่กระจก มีภาพคล้ายใบหน้าคนเป็นเงาหมอกปรากฏอยู่
ใบหน้านั้นขยับปาก...มันพูดได้!!!!!
" พระแม่เจ้ามีประสงค์จะถามอันใด..."
นางยืนตรงหน้ากระจก กอดอกถามเสียงกร้าว (พยายามนึกถึงโฆษณาหนังสโนว์ไวท์หน่อยนะยะ)
" กระจกวิเศษบอกข้าเถิด ใครงามเลิศในปฐพี "
" ตอบยากพระแม่เจ้า มันหลายคน จะเอาผู้หญิง กระเทย แบบตบแต่ง รึแบบธรรมชาติล่ะ "
" เออ ช่างมันเหอะ ข้าอยากรู้ว่า พวกรพินทร์และคณะ ร่างของมันอยู่ที่ไหน "
" อันนี้ตอบง่ายกว่าคำถามที่แล้วอีก พระแม่เจ้า มันกับหมอดาริน ไชยยันต์ อนุชา ไพรวัลย์
หนานอิน ได้พบกันแล้ว มันอยู่ที่ตอนใต้ของทุ่งสางมรกต "
แล้วภาพในกระจกก็บังเกิดเป็นภาพชาวคณะที่รวมตัวกันติด เป็นคณะเล็กๆ และเปรตที่กำลังดิ้นขลุก
ขลักๆอยู่ด้วย พวกนั้นมัวแต่สนใจเปรต โดยไม่รู้ว่า รอบๆข้าง กำลังมีบางสิ่ง แฝงเข้ามาเล่น
งาน มันเป็นกึ่งคนกึ่งเสือ แต่ผม ขน ที่คลุมกายออกสีปีกแมลงทับ มีเล็บ มีเขี้ยว...
และกระหายเลือด...มันคือ...สางมรกต (เอากะเค้ามั่งฮี่ อิอิ)
นางวาชิกาหัวเราะอย่างพึงพอใจ
" เคี๊ยก เคี๊ยก กระสุนพวกมันก็เหลือน้อย สางมรกตร่วมสามร้อยตัวนี่คงจะลากพวกมันมาให้ข้า
ได้อย่างแน่นอน พวกมันต้องจับไปชะโลมเลือดซะก่อน แล้วค่อยกินทำนองเดียวกะลาบเลือดแล้ว
จึงจะคลุกเครื่อง ค่อยไปตอนนั้นยังทัน...มันตรัย "
" พระเจ้าข้า "
" นำกำลังไป กวาดต้อนมันมาให้หมด ไปอย่างเงียบๆ เอา ฮ. ไปมันจะรู้ตัว ไปลงซัก 300 หลา
ถัดจากมัน แล้วค่อยเดินเท้าเข้าไป จับเป็น แต่สลบได้ ทืบได้ ซ้อมได้ แต่ห้ามดีดไข่ ข้าไม่ใช่
ตำรวจ พอจับได้แล้วให้แยกกลุ่มทันที...หึ หึ "
" พระเจ้าข้า พระแม่เจ้า "
มันตรัยนำกำลังออกไป เหลือเพียงนางและแสงโสม ผู้เกาะกระจกมองภาพพลางหัวเราะคิกคัก
" ดูสิคะท่านขา ถูกจับกันหมดแล้วค่ะ ว๊ายตายแล้ว มันฟาดกบาลรพินทร์ปูดขนาดลูกมะตูมได้
จะกะโหลกร้าวมั๊ยเนี่ย เออ ดี อาจจะทำให้สมองดีขึ้นหันมาหาแสงบ้าง คุณชายกลาง ลุงอิน
คุณไชยยันต์ ไพรวัลย์ เสร็จๆ เสร็จหมด ว๊ายมันปลดเสี้อผ้าและอาวุธด้วยค่ะท่าน โถ คุณ
หญิง เหลือแต่เสื้อยืดกะสเตย์ ดีนะ ที่มันเหลือไว้ให้ หึ หึ "
นางวาชิกาชะโงกดูมั่ง
" ผอมเชียว เหลือแต่ซี่โครงบาน ฮ่าๆ ไม่คิดเลยว่าคุณชายกลางจะนุ่งกางเกงในรอสโซ่สีแดง
เชียว คนอื่นๆยังดี สีดำมั่ง สีขาวมั่ง...นึกว่าจะนุ่งกางเกงในสีน้ำเงินซะอีก..."
แสงโสมชักมันปาก
" นั่นซิคะ แดงแปร๊ดยังงี้น่าเกลียดจริง แหมพระแม่เจ้าขา ดูๆไปตอนนี้หุ่นพวกเขาก็ไม่ต่างจาก
ผีดิบของท่านมันตรัยซักเท่าไหร่เลยนะคะ ผอมแห้งเชียว...อ๊ะ อ๊ะ..พระแม่เจ้า เปรต...เปรต...
มันคือ..."
นางวาชิกาชะโงกดู แล้วลืมตาโพลง....
............................

จากคุณ : วาชิกามาค่ะ - [29 พ.ค. 04:59:34]

ความคิดเห็นที่ 54

ร่างของเปรตแปรเปลี่ยนกลับกลายเป็นลิงตัวมหึมา
อา...มันคือลิงแห่งเทือกเขานิลกาฬ ผู้เคยได้รับอัธยาศัยไมตรีจิตจากคณะของรพินทร์เมื่อภาค 1
คณะเดินทางล่วงเข้ามาสู่ดินแดนของพวกมันอย่างไม่รู้ตัว

ลิงใหญ่ตัวนั้นยกมือใส่ปากเป่าเปี๊ยวให้สัญญาณ ฉับพลันเงาดำมืดหลายร้อยเงาทะยานเข้ามาจากป่ารอบด้าน
แสงจันทร์ถูกบดบังราวกับเกิดราหู เสียงคำรามลั่นสะท้านไปทั้งป่าทำให้เหล่าสางมรกตต้องถึงกับหูลู่หางตก
หันรีหันขวางกันอย่างล่อกแล่ก
ฝูงลิงตัวมหึมาพร้อมด้วยเขี้ยวเล็บเต็มอัตราศึกทะยานกันเข้ามาล้อมไว้รอบด้าน สางมรกตบัดนี้ตกอยู่
ท่ามกลางวงล้อมของลิงยักษ์ราว 1,000 ตัวไม่มากไม่น้อยไปกว่านั้น

การต่อสู้ดูเหมือนจะไม่เกิดขึ้นเมื่อเหล่าสางต่างรู้อยู่แก่ใจว่าผลลัพธ์จะออกมาอย่างไร
สองฝ่ายจึงส่งตัวแทนออกมาเจรจากัน
พูดคุยกันได้อยู่พักหนึ่งจึงตกลงกันได้โดยสันติ เหล่าสางยื่นข้อเสนอให้ปล่อยชีวิตพวกมันอยู่รอดต่อไป
แต่แลกด้วยการจะขอกลับไปถล่มถ้ำมรกตสถานที่ซึ่งบงการพวกมันมา

ทางย่อมเปิดให้แล้วสำหรับความอยู่รอด เหล่าสางวิ่งหูลู่ออกจากวงล้อม กลับไปยังดินแดนของแม่มดผู้ยิ่งใหญ่
เพื่อสะสางบัญชีแค้นของพวกมันที่ถูกหลอกให้เข้ามาเกือบตาย

คณะของรพินทร์ต่างงุนงงต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทุกคนได้รับเสื้อผ้าและอาวุธคืนครบถ้วน ต่างได้รับการต้อนรับ
ขับสู้เป็นอย่างดีจากสหายลิงเก่าที่เคยอุปถัมภ์กันมา
ทุกคนถูกเชื้อเชิญให้ไปเยี่ยมเยียนหมู่บ้านของวานร
เหล่านั้น จึงพากันเดินขบวนตามกันไปท่ามกลางการอารักขาของฝูงลิงรอบด้าน

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [29 พ.ค. 08:25:02]

ความคิดเห็นที่ 55

สนุกกันใหญ่แล้ว
มันส์กว่าอ่านตำราตั้งเยอะอ่ะ
เฮ้อ....
เวียนหัวแย่แล้วเนี่ย

จากคุณ : ลั่นทมสีชมพู - [29 พ.ค. 08:26:01]

ความคิดเห็นที่ 56

พรานใหญ่คร้าบ สมาชิกออกจะอุ่นหนาฝาครั่ง
ป้ามดก็มาแล้ว น้องมุขยังไม่มาอีกหรือครับ
แล้วตัวละครตัวอื่น ๆ อีกล่ะ ไม่ได้ทำให้พรานใหญ่พบน้องมุขบ้างหรือครับ...

นายทหาร หนานอินไม่ทันนายทหารจนได้...

จากคุณ : หนานอิน - [29 พ.ค. 10:13:22]

ความคิดเห็นที่ 57

ภายในหมู่บ้านวานรนิเวศน์....วายาเจ้าแห่งหมู่วานรนิลกาญจน์ได้เข้ามาทำการต้อน(หมู)...อิอิอิ...ต้อนรับการมาเยือนโดยมิได้นัดหมายก่อนล่วงหน้า อาหารเดิมๆได้ถูกนำเข้ามาโดยนางลิงสาวแสนสวยกว่า 10 นาง แต่ละนางล้วนอรชรอ้อนแอ้น(มั้ง)ด้วยกันทั้งนั้นทำให้เลือดในกายหนุ่มฉีดแรงอย่างไม่เข้าท่าที่สุด ไม่เว้นกระทั้งหนานอินซึ่งสังขารยังพอไปไหว
"พวกท่านน่าจะส่ง EMS มาถึงเราก่อนหน้านี้นะ เราจะได้ให้ นีลา นำรถศึกออกไปรับท่านที่ริมบึงมรกต" วายากล่าวพลางหยิบกล้วยเครือใหญ่ส่งไปให้ไพรวัลย์ซึ่งทำหน้าตาเหมือนกับหิวมากกว่าเพื่อน
"เราอยากให้ท่านได้พบกับใครคนหนึ่ง "   วายาพูดด้วยลิ้นที่ได้รับความกรุณาจากฤษี โกทัณญมุนี
"ครกันหรือที่ท่านต้องการให้เราพบ" จอมพรานกล่าวขึ้น
"คนผู้นี้ได้บุกป่าฝ่าดงมาโดยลำพังและได้เดินทางมาจนถึงหุบเขานิลกาญจน์แห่งนี้ได้อย่างทุลักทุเลเหลือจะกล่าว ขณะนี้เขานอนป่วยอยู่ด้านในบ้านรับรองแขกเมืองของวายาเอง และเขาเป็นคนที่พวกท่านรู้จักเป็นอันดี"   วายาพูดพลางบุ้ยใบให้ทางคณะนักเดินทางมองตามไปที่กระท่อมหลังหนึ่งถัดออกไปจากวงสนทนาไม่ไกลนัก
" มีผู้ป่วย ต้องถึงคราวคุณหมอแสนสวย ดารินผู้นี้แสดงฝีมือกันล่ะ"   ดารินว่าพร้อมขยับกายลุกขึ้นตามนีลาผู้ซึ่งกำลังมองหา "แม่หญิงผมทอง" ของมันอย่างกระสับกระส่าย แต่ก็เดินนำ ดาริน ไปยังกระท่อมอย่างรวดเร็ว
ภายในกระท่อมนั้นถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบตามอัตภาพแสงตะวันที่ส่องผ่านเข้ามาทำให้มองเห็นร่างสูงใหญ่ร่างหนึ่งนอนคุดคู้หมดสติอยู่บนแคร่ ดารินสวมวิญาณคุณหมอตรงรี่เข้าไปดูอาการคนไข้ของเธอทันที แต่แล้วดารินก็อชะงักเล็กน้อย สายตาของเธอเบิกกว้าง สะบัดหน้าและยกมือขึ้นขยี้ตาอย่างไม่เชื่อในสายตาของตนเอง
" คะหยิ่น "

***************ขอแจมครับไม่ค่อยได้มาอ่านเท่าไร(ต่อมุขยากจังเลย)****************

จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [29 พ.ค. 10:40:56]

ความคิดเห็นที่ 58

เย้ๆๆๆพ่อแงซายออกมาอวดโฉมแย้วว
คนอื่นๆ ก็ตามกันมาเป็นพรวน เย้ๆๆ
กำลงมันจ้าาาา

จากคุณ : แม่ยก40-40 - [29 พ.ค. 12:25:59]

ความคิดเห็นที่ 59

ภายในห้องโถงใหญ่ที่คณะของรพินทร์ ไพรวัลย์ได้วางสัมภาระต่าง ๆ ไว้ ก่อนที่จะตามไปดู
คะหยิ่นที่กระท่อมด้านนอก และก็ได้มีเจ้าลิงน้อยซึ่งก็ซุกซนตามประสาลิงทั่วไป ไปเมียงมอง
ยังบริเวณที่ตั้งสัมภาระ ดู ๆ ไปแล้วสิ่งที่น่าสนใจที่สุดก็คือถุงดำที่บรรจุปลานิลกาฬตากแห้งมา
นั่นเอง โดยที่ไม่รู้เลยว่าความหายนะกำลังมาเยือน เล็งอยู่นานว่ามันคืออะไรกันหนอ เหลียวซ้าย
แลขวา ไม่พบผู้ใดจึงตัดสินใจเปิดถุงสีนิลออกมา ทันทีที่ถุงเปิดออก กลิ่นสาบสางพันปีที่
มันตรัยได้ใช้เป็นส่วนผสมในการเนรมิตปลานิลกาฬก็เริ่มโชยออกมาโดยขจรขจายไปโดยรอบ
เขานิลกาฬอย่างรวดเร็ว เจ้าลิงน้อยซึ่งอยู่ใกล้ต้นกำเนิดแห่งกลิ่นมากที่สุด ตาเริ่มหรี่ปรือ
น้ำลายเริ่มฟูมปาก เพราะพิษที่มาพร้อมกับกลิ่นสาบอันนั้น และได้ล้มคว่ำไปภายในเวลาอันรวดเร็ว
ส่วนลิงตัวอื่น ๆ ที่ได้กลิ่นก็ได้เกิดอาการเช่นเดียวกับ เจ้าลิงน้อยตัวแรกในเวลาไม่นาน ลิงน้อย
ลิงใหญ่ทั้งหลายล้มสลบไปราวกับใบไม้ร่วง ไปทั่วทั้งหุบเขา...

จากคุณ : พลับพลึงสีชมพู - [29 พ.ค. 14:56:04]

ความคิดเห็นที่ 60

เหล่าคณะเดินทางต่างตระหนกตกใจเป็นอย่างยิ่งเมื่อแลเห็นเหล่าวานรเป็นลมล้มกลิ้งลงไปต่อหน้าต่อตาเช่นนี้
ทุกคนรีบเข้าไปเขย่าตัวปลุกแต่ก็ไม่มีลิงตัวใดฟื้นขึ้นมาได้เลย หมอดารินพยายามใช้หลักวิชาแพทย์ของเธอ
แต่ก็ไม่สามารถช่วยเหลือให้ลิงฟื้นขึ้นมาได้ ที่สำคัญ เธอเองก็ยังค้นไม่พบสาเหตุที่ทำให้ลิงหลับ

"ลิงข้างนอกทุกตัวก็หลับหมดเลยนาย ไม่น่าเชื่อ!" เสียงหนานอินซึ่งวิ่งออกไปดูได้วิ่งกลับมาร้องตะโกนแจ้งข่าว
ทุกคนต่างอยู่ในอาการงุนงง หันมามองหน้ากันอย่างไม่รู้จะถามใคร

แล้วก่อนที่ใครจะทันได้เอ่ยปากอะไรอีก อนุชาก็โวยวายขึ้นมาพลางชี้ไปที่วายาซึ่งนอนอยู่ที่พื้น
"เฮ้ยๆๆๆ ดูนั่น...เจ้าวายาขนมันหายไปแล้ว"

เกิดปรากฏการณ์พิสดารขึ้น วายาค่อยๆแปรสภาพกลายเป็นมนุษย์ไปอย่างน่าอัศจรรย์ใจ
ทุกคนตะลึงพรึงเพริด เกิดมาก็เพิ่งจะเคยเห็นการวิวัฒนาการจากลิงมาเป็นคนได้รวดเร็วภายในไม่กี่นาที
เช่นนี้ เพียงชั่วอึดใจร่างพญาวานรก็กลับกลายเป็นร่างมนุษย์อันสูงใหญ่กำยำล่ำสัน ผิวงดงามราวกับถูก
หล่อหลอมขึ้นมาด้วยน้ำผึ้งฉะนั้น

วายาลืมตาขึ้นหันมองรอบๆตัว เขาเอ่ยขึ้น
"พวกท่านไม่ต้องตกใจไป...บัดนี้เราและผองเพื่อนชาววานรแห่งเทือกเขานิลกาญจน์ได้พ้นคำสาปแล้ว
ด้วยกลิ่นอันเกิดจากซากปลานิลกาฬที่พวกท่านนำติดตัวมา เราต้องคำสาปมาหลายปีจากเทวะแห่งปราสาท
พระอุมาเนื่องจากพวกเราพยายามที่จะเข้าไปขโมยทรัพย์สมบัติต้องห้ามเหล่านั้น เทวะองค์นั้นทรงกล่าว
กับพวกเราว่า ณ บึงศักดิ์สิทธิ์ที่คนทั่วไปมักเรียกว่าบึงมรณะนั้นมีปลาแห่งสวรรค์อาศัยอยู่ซึ่งก็คือปลา
นิลกาฬ...คำสาปของเทวะจะคงอยู่จนกว่าจะมีกลุ่มคนดีมีบุญวาสนานำปลาสวรรค์เหล่านั้นเข้ามาภายใน
บริเวณเทือกเขานิลกาญจน์...เราเองรอคอยเวลานี้มานานแสนนานแล้ว แต่ไม่สามารถบอกใครได้เนื่องจาก
เป็นความลับสวรรค์หากเราแพร่งพรายเผ่าพันธุ์ของเราจะถึงกาลสูญสลายทันที
ที่ผ่านมาไม่เคยมีผู้ใดสามารถช่วยเราได้ นับว่าพวกท่านมีบุญวาสนาเป็นอันมากสามารถนำปลาเหล่านั้นออก
มาช่วยถอนคำสาปแห่งเราชาววานรทั้งหลาย...
ท่านมิต้องสงสัยอันใดอีกต่อไปในเมื่อเราจะบอกกับท่านว่า..." วายาหยุดไปครู่หนึ่งก่อนจะประกาศก้องถ้ำ

"พวกเราคือส่วนหนึ่งของประชาชนชาวมรกตนคร"

วายากล่าวจบ เบื้องนอกก็ปรากฏเสียงโห่ร้องแสดงความยินดีของเหล่ามนุษย์ที่พ้นคำสาปดังกึกก้อง
ไปทั่วเทือกเขานิลกาญจน์

งานเฉลิมฉลองอันยิ่งใหญ่ถูกจัดขึ้นทันที
คณะเดินทางต่างตกลงใจอยู่ร่วมฉลองกันเต็มที่ ลิงสาวแสนสวยบัดนี้คืนร่างกลับกลายเป็นสาวงามต่างนำ
สุราอาหารเข้ามา รพินทร์ ไชยยันต์และดารินนั่งกินอาหารคุยกันเงียบๆอยู่ทางด้านหนึ่ง
เสียงดนตรีขับกล่อมครึกครื้นเป็นยิ่งนักจนอนุชากับไพรวัลย์อดรนทนไม่ได้ถึงกับต้องออกไป
ดิ้นกันกลางลาน หนานอินเองก็ไม่น้อยหน้าในเมื่อสังขารยังไหว แกนั่งหัวเราะโฮะๆอยู่ท่ามกลางสาวงาม
4-5 คนที่บรรจงป้อนอาหารไม่ขาดปาก ส่วนคะหยิ่นเองบัดนี้พอได้กลิ่นสุราก็กระโดดขึ้นจากเตียงได้หาย
เป็นปลิดทิ้ง คว้าขวดสุราอย่างดีเดินเข้ามานั่งเบียดหนานอินไม่ยอมให้แกสำราญใจคนเดียว

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [29 พ.ค. 22:04:35]

ความคิดเห็นที่ 61

ณ ถ้ำมรกต
วาชิกายังคงนั่งสมาธิอยู่ภายในห้อง ส่วนสาวๆทั้งหลายต่างก็กำลังนั่งดูภาพงานเฉลิมฉลอง ณ เทือกเขานิลกาญจน์
ที่มันตรัยฉายขึ้นจอใหญ่ให้ชมกัน แต่ละคนมีสีหน้าที่ยากจะบรรยาย

ฉับพลันก็ปรากฏเสียงลั่นคึ่กขึ้นเบื้องนอกถ้ำ แล้วโดยที่ทุกคนมิทันรู้ตัว กองทัพสางมรกตซึ่งพ่ายแพ้กลับมาต่าง
เข้าล้อมถ้ำไว้หมดราวกับม็อบไร่อ้อย พวกมันส่วนหนึ่งหลั่งไหลกันเข้ามาในถ้ำหวังเจรจาต่อรองอะไรสักอย่าง

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [29 พ.ค. 22:17:45]

ความคิดเห็นที่ 62

" พระแม่เจ้า สางมรกตส่งหัวหน้ามาหาท่าน "
นางพยักหน้า
" เออ ข้ารู้แล้ว พวกมันสู้วายาไม่ได้หรอก เบื่อจังวุ๊ย เข้าไปเจอวายาแล้วก็ต้องเจอกับโกณฑัญญะ
ข้าน่ะเบื่อเต็มทน ต้องมาฟังเทศน์ สงสัยต้องให้พวกมันพักไว้ก่อน ให้หัวหน้ามันเข้ามา "
สางมรกตตนหนึ่ง เขี้ยวยาวโง้ง ร่างสูงใหญ่ เดินเข้ามา แล้วกระโดดเข้าใส่ร่างงาม ท่ามกลาง
ความตกตะลึงของทุกคน
แต่กลับกลายเป็นมันลงซบตักนาง เลียมือแผลบๆอย่างประจบ นางหัวเราะคิก ลูบหัวลูบหลังอย่าง
รักใคร่
" โตขึ้นมากนะเจ้า อะไรวะ แค่ให้ไปจับมนุษย์แค่นี้ ไม่ได้ อ๋อ วายาเป็นญาติเจ้า ข้างไหนวะ ลิง
กะเสือ หึ หึ เอาเถอะๆ ข้าไม่ว่าอะไรหรอก"
นางเอียงหูฟังมันพูดด้วยเสียงต่ำๆแหบๆ แล้วดวงตาก็วาวโรจน์
" เป็นเช่นนั้นหรอกหรือ ฤาษีเฒ่าไม่อยู่ ช่างดีจริง เหอ เหอ โอกาศของข้ามาถึงแล้ว..."
นางหันไปสั่งงาน กับสมุนผีดิบตนหนึ่ง สักครู่ก็รู้เรี่องรู้ราวกัน นางยิ้ม ยิ้มที่น่าสะพรึงกลัว
" คุณแสงโสม.."
" คะ "
" ถึงเวลาของคุณแล้ว เวลาที่คุณจะได้เป็นยอดหญิงแห่งคณะที่มีพรานที่คุณต้องการ เพียงแต่คุณ
จะต้องทนกับความเจ็บปวด ซักหน่อย เท่านั้น...."
" อะไรคะ พระแม่เจ้าจะให้แสงทำอะไร "
" ตามข้ามา "
นางเดินนำหญิงสาวผู้มีความทะยานอยากไปสู่ ห้องลับใต้ดิน วนเวียนเข้าไปจนดำมืด ณ. ที่นั้น
ไฟแห่งความงามกองที่สอง ถูกจุดอยู่ ลุกโพลง
นางค่อยๆก้าวเข้าไป ไม่ร้อน กลับมีทีท่าคล้ายเย็น หยิบถ่านที่ดูคุแดงกลับมาก้อนเล็กเพียงปลาย
ก้อย ร่ายมนต์พลางหยิบของชิ้นเล็กๆในถาดข้างกองไฟกดให้จมลงเป็นเนื้อเดียวกับถ่าน และก้าว
เข้ามาหาแสงโสม ผู้ยืนตะลึงอยู่
" กลืนเข้าไป "
" อะไรนะคะ "
" ข้าบอกให้กลืนเข้าไป "
" แต่มันเป็นถ่าน...ถ่านแดงๆ "
" เจ้าดูมือข้าซิ ไม่พอง เห็นไหม "
แสงโสมมองตาม ยิ้มแหยๆ
" ไม่ค่ะ แต่ท่าน ใครๆก็รูู้ว่าท่าน .......ท่าน....."
" จงเชื่อข้า มองตาข้าซิ "
แสงโสมเงยหน้า มองลึกไปในดวงตา จากสีน้ำตาล แปรเปลี่ยนเป็นอำพัน เหลืองจ้า เขียวประ
กายเรือง ม่วงเหลือบ แล้วโดยไม่รู้ตัวเธอก็อ้าปากรับถ่านก้อนนั้น!!!!!!!!!
" อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก "
ร่างนั้นทรุดลง ดิ้นพราดๆกับพื้น รู้สึกเหมือนร่างจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ปวด ร้าว ร้อน...ร้อน..ร้อน
" ร้อน ร้อน ร้อน....โอย ร้อน....น้ำ น้ำ "
มือเรียวรินน้ำจากคนโทเล็กที่มีจุกปิด ลงในปากที่อ้ารอ เพียงสองสามหยด แทนที่จะให้ความชุ่มชี่น
เธอกลับรู้สึกราวอะไรที่เย็นเฉียบ ไหลรวดจากปากสู่ช่องท้อง ก่อความร้อนวาบลึก ราวสุราทั้งขวด
ถูกกรอกลงไป สติของเธอดับวูบ...
นานเท่าไหร่ไม่รู้ เธอค่อยฟื้นขึ้นมา รู้สึกระบมเล็กน้อย อะไรกันนี่..ทำไมเธอถึงผอมลง คงเป็น
เพราะถ่านมายาก้อนนั้น แขนขาเรียว สีผิวเปลี่ยนเป็นเข้มขึ้น
" อะไรกัน..."
" ฟื้นแล้วเรอะ อย่าเพิ่งตกใจ ดูนี่สิ "
กระจกโบราณในบานโลหะประดับอัญมณีหลากสีถูกยื่นมาตรงหน้า แสงโสมมองดวงหน้าที่ปรากฏ
อย่างตกตะลึง มือสั่นระริก แต่ยังกำด้ามกระจกไว้แน่น ไม่ยอมปล่อย...
" ยินดีต้อนรับ คุณหญิง...ดาริน "
ใช่แล้ว ดาริน ดาริน ดวงหน้านี้เป็นของดาริน จะดารินไหน ถ้าไม่ใช่ดาริน วราฤทธิ์ !!!!!
นางผู้ทรงอาคมเงยหน้าขึ้น หัวเราะลั่น
" ผลงานของข้า ยอดเยี่ยมเสียจริง มันตรัย ไปพานางมา เปรียบเทียบดูซิ แตกต่างกันตรงไหน
บ้าง เหอ เหอ "
ผีดิบจอมอาคมก้มหน้ารับ ปรบมือสองครั้ง แล้วเจ้าของร่างที่แท้จริงก็ถูกหามเข้ามา ไม่ต้องลาก
จูง และไร้ซึ่งการพันธนาการของ ดาริน วราฤทธิ์ เดินเข้ามาอย่างเลื่อนลอย ว่าง่าย
" คุณหญิง...คุณหญิงจริงๆ "
" ใช่ เพียงแค่รอให้หล่อนทำตามแบบนางเอกทั่วไป หลังอิ่มข้าว หล่อนออกมาเดินเล่น สูดอากาศ
คิดรึว่าในแดนของวายานางจะปลอดภัย ถ้าตาเฒ่านั่นไม่อยู่ ไม่มีใคร จะแกร่งอาคมเกินข้า วาชิกา
อีกแล้ว ไม่มีใครรู้ แม้แต่จักรราช วายา ว่าข้าเพียงใช้ทหารเลวไม่กี่คน ก็เอาตัวนางมาได้ "
ดาริน (แสงโสม) ปราดเข้าไปหาดาริน (ตัวจริง)
" คุณหญิง ดูสิคะ ดูหน้าแสงให้ชัดๆ "
ไร้ผล ดาริน(ตัวจริง) ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับแม้แต่น้อย
" ไม่มีประโยชน์ หัวใจของนางโดนอาคมของข้า นางจะหมดความรู้สึก เป็นหุ่นของข้าไปตลอด
กาล จนกว่าข้าจะถอนคำสาบ คืนหัวใจให้นาง ตอนนี้เธอควรเตรียมตัวให้ดี รพินทร์กำลังจะมา
ที่นี่ ในอีกสามชั่วโมง "
หลังจากนั้น แสงโสมก็รู้เรื่องอย่างคร่าวๆ ว่าเธอสลบไปสามวัน ดารินก็ถูกนำตัวมาคืนนั้น โดย
จะคืนให้ ถ้ารพินทร์ นำ " เหล็กมรกต " ที่วายามีอยู่ในครอบครองมาแลก มันมีประโยชน์ทาง
อาคม แต่จริงแล้ว เพียงเพี่อถ่วงเวลาให้แสงโสมฟื้นเท่านั้น
และอีกไม่นาน เวลาที่เธอจะต้องแสดงเป็น " ดาริน " กำลังจะมาถึง.....
...........................................

จากคุณ : วาชิกามานะยะ - [30 พ.ค. 05:01:40]

ความคิดเห็นที่ 63

ไพรวัลย์รีบชะงักการวาดลวดลายอย่างสุดใจขาดดิ้นลงอย่างกระทันหัน เหล่าอดีตลิง
ทั้งหลายซึ่งกลายมาเป็นมนุษย์หมดแล้วก็ต่างหยุดเต้นลงพร้อมกัน มีเพียงอนุชาคนเดียว
ที่ยังหลับหูหลับตาซัดแข้งซัดขาอยู่อย่างเมาส์มันจนไพรวัลย์ทนไม่ไหวต้องรีบสะกิด..

“ อากลาง..อากลางครับ ปัดโธ่ ลืมตาดูบ้างสิครับ ไม่มีใครเขาเต้นแล้วนา ”

“เหรอ..” อนุชาลืมตาขึ้นมาดูแล้วยิ้มเขินๆ เมื่อเห็นสายตาทุกคู่จ้องตรงมาที่เขา   ขณะนั้นเอง
ชาวคณะทั้งหลายต่างเผ่นกันเข้ามารวมกลุ่มกันเป็นไข่แดงอยู่ตรงกลางอย่างว่องไวและ
เตรียมพร้อมรับมือต่อสถานการณ์อันคับขันอย่างไม่ต้องบอกเตือน   ส่วนรายรอบด้านนั้น
พลพรรคชาวเมืองนิลกาญจ์ต่างกระจายกำลังกันเป็นรูปวงกลมเพื่อพิทักษ์อาคันตุกะต่างแดน
ผู้มาปลดปล่อยไว้อย่างสามัคคีและพร้อมเพรียง   วายานั้นเผ่นเข้ามารวมกลุ่มกับชาวคณะด้วย
ทิ้งให้นีลาสมุนเอกซึ่งบัดนี้กลายร่างเป็นคนและทำท่าว่าจะหล่อกว่าไชยยันต์คู่ปรับเก่าเสียอีก
คอยควบคุมกองกำลังไว้ด้านนอก   รังสีอำมหิตแฝงอาถรรพ์แห่งการฆ่าฟันเปล่งรัศมี เปี่ยมล้น
จนบรรยากาศรอบด้านหนักข้นระอุกลิ่นไออันตรายหนาหนัก

“ เอาไงดี รพินทร์ ” ทุกคนหันไปจ้องหน้าพรานใหญ่อย่างหาที่พึ่ง แต่รพินทร์ยักไหล่แล้วแบมือ
ทั้งสองข้างเป็นทำนองว่าน้องมุขยังไม่มา ดารินทุบหลังชายในดวงใจของหล่อนดังตุ้บอย่างหมั่นไส้
แล้วพูดออกมาเร็วปรื๋อ

“ อย่ามัวแต่คาดคั้นรพินทร์อยู่เลย ใครคิดอะไรออกก็บอกไอเดียมาเหอะ เดี๋ยวเจ้าสางพวกนั้นแห่
กันเข้ามาก็ได้รบกันใหญ่เท่านั้นเอง ”

“ ปั้ดโธ่ ยายน้อยก็.. ขนาดยอดชายนายพรานของเรายังคิดไม่ออก แล้วพวกเราจะคิดออกไปได้
ยังไงกันเล่า พิลึกจริง ” ไชยยันต์ค้อนขวับแล้วหันไปอุบอิบกับอนุชา ซึ่งยืนเหงื่อแตกซิกหมดมุข
อยู่เช่นกัน

“ ว่าไง..เจ้าไพร คิดอะไรออกบ้างไหม ” ไชยยันต์หันไปถามลูกชายผู้เก่งกาจของเขาเองซึ่งกำลัง
จ้องดูลูกน้องสาวๆ ของวายาอย่างไม่วางตา

“ นั่นน่ะซีครับป๋า ผมยังคิดไม่ออกเหมือนกัน ว่าจู่ๆ พรรคพวกชาวลิงของวายาดันพ้นคำสาปกลาย
เป็นคนพร้อมๆ กันอยู่อย่างนี้ จะจัดการเรื่องเสื้อผ้าเครื่องนุ่งห่มให้พวกเขายังไงดี ดูสิครับ เล่น
โอ่โถงโล่งโจ้งกันหมดทุกตัว เอ๊ย ทุกคนเว้นแต่วายา ใบไม้ในป่านี้น่ะ เห็นจะไม่พอเป็นแน่
และอีกอย่างหากมัวแต่นั่งเย็บใบไม้กันอยู่อีกสามวันก็ไม่เสร็จ..”

ไชยยันต์ร้องลั่นออกมาอย่างขัดใจแล้วยกเท้าส่องร่าไปทางลูกชายตัวดีเขาอย่างหงุดหงิดค่าที่
พูดอะไรเหลวไหลเลอะเทอะไม่เป็นภาษาในหน้าสิ่วหน้าขวานเช่นนี้ แต่หนานอินห้ามไว้
ด้วยใบหน้าขรึมๆ

“ เดี๋ยวก่อนเถอะนายทหาร หนานอินว่ามันก็มีส่วนเหมือนกันนา.. เจ้าสางพวกนี้น่ะ เกิดจากวิญญาณ
ที่ถูกจองจำไว้เป็นเวลานับพันนับหมื่นปี มันก็ต้องอดอยากปากแห้งเหมือนคนเราๆ นี่แหละนาย
อีทีนี้ ลูกน้องของวายาดันกลายร่างมาเป็นคนพร้อมๆ กัน พวกเราก็มัวแต่ฉลองจนลืมคิดไปว่า
ต้องจัดการเรื่องเสื้อผ้าให้เจ้าลิงที่กลายมาเป็นคนพวกนี้เสียก่อน ขนาดนายชด และเจ้าไพร ยังเต้น
ไม่ลืมหูลืมตา เจ้าสางพวกนี้มันคงได้ยินแล้วมาแอบดู ในที่สุดก็ทนไม่ไหวต้องแห่กันมารุมล้อม
แห่ดูงานฉลองเหมือนๆ กับที่คนในเมืองเขาไปดูระบำโป๊กันน่ะ ”

“ อืมมม..” ทุกคนครางแล้วหันไปมองหน้ากันเองอยู่ไปมา เพราะคำพูดของหนานอิน แต่ยังไม่ทันที่
ใครจะพูดอะไรออกมานั้นเอง คะหยิ่นที่เหลียวซ้ายแลขวาอยู่ล่อกแล่ก พลันร้องออกมาเสียงลั่น
แล้วชี้โบ๊ชี้เบ๊ไปหน้าประตูถ้ำ

“ ดูนั่นนาย…ดูนั่น…”

ทุกคนหันขวับไปตามที่คะหยิ่นชี้มือบอกทันที และแล้วก็ต้องตกตะลึงพรึงเพริด

ณ. ที่นั้นเอง กองกำลังสางมรกตที่กระจายกำลังรายล้อมพลพรรคนครลิง(เดิม)ไว้เป็นรูปวงแหวนชั้นนอก
ต่างหลีกรูปขบวนเว้นช่องว่างตรงกลางไว้ประมาณห้าเมตร ท่ามกลางความเงียบงันที่เข็มตกก็ได้ยิน
เสียงกระหึ่มของอะไรชนิดหนึ่งก็ดังใกล้เข้ามาจนแผ่นดินสะเทือนและถ้ำไหวโยกเยก และแล้วมันก็
เคลื่อนเข้ามาใกล้ทุกขณะ และทันทีนั้นเอง เสียงแหบแห้งราวกับหญิงชราก็ดังขึ้นโหยหวนราวกับ
เสียงกรีดร้องของบ่างควายในยามดึกสงัด ทำเอาทุกคนในที่นั้นขนลุกเกรียวกราวอย่างไม่ได้นัดหมาย

Yeah yeah yeah yeah yeah yeah…..

ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ … ท่ามกลางสายตาที่ตกตะลึงค้างของทุกชีวิตในที่นั้น

Yeah yeah yeah yeah yeah yeah…..

เปลวไฟจากใต้พิภพพลันลุกพวยพุ่งพรึ่บมาจากรอยแยกใต้แผ่นดิน พร้อมเสียงเบสที่บู๊สจนสะเทือนเลือนลั่น
ชนิดฝุ่นละอองจากเพดานถ้ำร่วงกราว   เหล่าสางมรกตพากันล้มตัวระเนระนาดด้วยท่วงท่าของแด๊นเซอร์
ของยัย บริตนี่ สเปียร์ ในมิวสิควีดีโอเพลงใหม่ล่าสุด   และแล้วเจ้าของเสียงครางนั้นก็ก้าวนวยนาดออกมา
อย่างช้าๆ ตามช่องว่างที่เหล่าสางมรกตเว้นไว้ให้   ตรงดิ่งมายังชาวคณะเดินทางที่ยืนตะลึงกันแทบจะ
ไม่ยอมหายใจ   และแล้วก็ปรากฎโฉมให้ชาวคณะทุกคนเห็นกันจะจะ เต็มตา

“ แม่มดวาชิกา…” ทุกคนร้องออกมาเป็นเสียงเดียวด้วยความตระหนก

ร่างของวาชิกา ที่ทุกคนเคยเห็นมอดไหม้ไปกับกองเพลิงที่จักรราชทรงจุดขึ้นด้วยตนเองนั้น
บัดนี้ย้อมผมสีบรอนด์ ซ่อนกายในชุดหนังมันแผล็บวาววาบสีแดงเพลิงเจิดจ้า ริมฝีปากของนาง
นั้นเคลือบลิปติกแดงก่ำราวเลือดสดๆ รอบขอบตาทาด้วยขี้เถ้าเป็นวงขาวตัดกับใบหน้า
ที่เหี่ยวคล้ำดำย่นราวหมีแพนด้าในถูกถ่ายมาในฟิล์มเนกาทีป ร่างนั้นหยุดชะงักกึกห่างจากชาวคณะ
ไม่กี่วา มือทั้งสองข้างชูขึ้นสูงราวอ้อนวอนขอพรต่อสรวงสวรรค์หรือนรกบาดาลก็ยากที่จะหยั่งรู้
จู่ๆ ก็ฟาดต่ำลงมาเป็นสัญญาณ พลันนางก็ตวาดแว้ดกับเหล่าสมุนสางฯ

“ เฮ้ย มิวสิค..”

ตูม..ตูม

I think I did it again
I made you believes we’re more that just friendes
Oh baby
It might seem like a crush
But it doesn’t mean that I’m serious
‘Cause to lose all my senses
That is just so typically me
Oh baby, baby

(เหล่าสางมรกต : คอรัส)
Oops!…..I did it again
I played with your heart, got lost in the game
Oh baby, baby
Oops!…. You think I’m in love
That I’m sent from above
I’m not that innocent…

Yeah yeah yeah yeah yeah yeah…..

จากคุณ : ไพรวัลย์ - [30 พ.ค. 05:23:36]

ความคิดเห็นที่ 64

เออ..เอาเข้าปายยย
แล้วตอนนี้ฉันอยู่ตรงไหนของเรื่องล่ะ
ชักงงๆกับตัวเองแล้วนาาา
อยู่กะนางแม่มด หรือยังอยู่กะคณะ
ใครก็ได้ช่วยบอกที จะได้แต่งเรืองต่อ เดี๋ยวต่อไม่ถูก

ไพรวัลย์ ยังไม่จบเพลงเลยนะ เอาให้จบหน่อยสิจ๊ะ อิอิ

จากคุณ : หมอดาริน - [30 พ.ค. 06:53:27]

ความคิดเห็นที่ 65

ส่งโทรจิตมาบอกดาริน
ยังโดนวาชิกาจับขังอยู่จ้า

จากคุณ : sweety - [30 พ.ค. 08:43:34]

ความคิดเห็นที่ 66

จากการที่วาชิกานัดให้รพินทร์นำเหล็กมรกตซึ่งคือเหล็กที่มีสีเขียวแวววาวประหลาดไปให้เธอเพื่อเป็นการแลก
เปลี่ยนกับตัวดาริน แต่รพินทร์กลับเห็นว่าจะนำของมีค่าเช่นนั้นไปแลกกับดารินก็ดูไม่คุ้ม
จึงเบี้ยวไม่ยอมไปตามนัด ดังนั้นแม่มดวาชิกาจึงปล่อยให้ดารินหนีรอดกลับมาหารพินทร์เองได้
แต่ดารินที่กลับมาแท้จริงคือตัวตัวปลอม(แสงโสม) กลับมาแทน
งานเฉลิมฉลองนั้นจัดขึ้นเจ็ดวันเจ็ดคืน ดังนั้นในคืนที่สามนี้ ดารินที่กลับมาอยู่ในงานเฉลิมฉลองจึงมิใช่ดาริน
ตัวจริงเสียแล้ว
ดารินตัวจริงบัดนี้หลับใหลอยู่ที่ถ้ำมรกต และแม่มดวาชิกาก็ส่งทีมแดนเซอร์เข้ามาคล้ายดั่งจะร่วมเฉลิมฉลอง
แต่แท้จริงนางมีจุดประสงค์ใดที่มางานนี้ นรกเท่านั้นกระมังที่จะรู้ได้

ไชยยันต์นั้นนั่งสังเกตมานานแล้ว ดารินที่นั่งอยู่เคียงข้างรพินทร์ในคืนนี้ดูแปลกๆ ท่าทางและการเอื้อนเอ่ยวาจา
นั้นกลับฉอเลาะผิดไปเป็นคนละคนอย่างสิ้นเชิงนับตั้งแต่เธอหนีกลับมาจากวาชิกา
"รพินทร์ขา...ทานนี่หน่อยซีคะ แส...ง่า...น้อยจะป้อนให้นะคะ"
รพินทร์ก็ดูท่าไม่ได้สนใจนัก ตายังคงจับจ้องสาวๆชาวนิลกาญจน์ที่เดินนวยนาดผ่านไปผ่านมา

"นี่ยายน้อย...ง่วงก็ไปนอนไป" ไชยยันต์เอ่ยขึ้นเพราะเข้าใจว่าราชสกุลสาวนั้นเริ่มเมาจนไม่เป็นตัวของตัวเอง
"แหม...ไชยยันต์ขา...ฉันยังไม่ง่วงสักนิด อย่างไรเสียค่ำคืนนี้ยังอีกยาวไกล...โฮะๆ"
แล้วเธอก็หันไปป้อนรพินทร์ต่อ ไชยยันต์ส่ายหน้าลุกขึ้นแยกไปยืนคุยกับกลุ่มหนานอิน อนุชาและไพรวัลย์

บัดนี้เบื้องหน้า ทีมแดนเซอร์สางมรกตยังคงออกลีลาท่ามกลางเสียงกระหึ่มของดนตรี

เอ้า...
Yeah yeah yeah yeah yeah yeah…..

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [30 พ.ค. 09:02:05]

ความคิดเห็นที่ 67

แด๊นเซอร์ออกลายผีลายเสือกันสะใจโก๋ เท่านั้นยังไม่พอ แม่มดวาชิกาก็โดดเข้าแจมด้วยเพราะอดไม่ไหว
อนุชายืนส่ายหน้าผะอืดผะอมมองแม่มดวาชิกาดิ้นตวัดแข้งขา เด้งผึงโดนแด๊นเซอร์ร่วงไปทีละตัวสองตัว เท่านั้นยังไม่สะใจ หล่อนดีดนิ้วสั่งเจ้าผีดิบลูกน้องให้ไปโค่นต้นตาล แล้วนำเข้ามาปักกลางถ้ำ

หล่อนเริ่มลีลากระชากวัยเป็นสาวอโกโก้พัทยา ท่ามกลางเสียงเป่าปากสนั่นของลูกน้องสอพลอ ชนิดนายข้าใครอย่าแตะ
เขาเหลียวมองดูน้องสาวเกรงว่าจะอาเจียน ก็กลับเห็นดารินเอียงคอยิ้มหวาน ปรบมือให้ด้วยความชื่นชม ดูน่าสงสัย
หนานอินเอียงตัวมากระซิบ
" นายชดเห็นอะไรมะ…พื้นห้อง..นาย พื้นห้อง"
อนุชาก้มลงมอง พอเห็นวัตถุหล่นกลิ้งส่งแสงวาววามอยู่ก็ก้มลงเก็บโดยเร็ว อุทานต่ำในลำคออย่างยินดี
" อา! มุข…เจ้าไพรมันทำมุขหล่นเอาไว้หลายเม็ด เอาละวุ้ย ได้มาแล้ว"
เขากำมุขที่คว้ามาได้แน่นในอุ้งมือ   กลั้นใจอัดลมหายใจเข้าปอด ก่อนตะโกนลั่น
" อโกโก้อิสโอเวอร์ นาวเดอะเกมโชว์มัสโกออน"
เสียงดนตรีหยุดกึก เงียบสนิทกะทันหัน   ยัยมดวาชิกาพลาดจังหวะหัวโขกต้นตาลเข้าโป๊กใหญ่ ย่นลงไปกองอยู่บนพื้นถ้ำ เจ้ามันตรัยและดารินปลอมลืมตัวถลาเข้าไปหิ้วปีกทุลักทุเลขึ้นมา
" โธ่ๆๆๆๆ พระแม่เจ้าขา เป็นยังไงมั่งคะเจ็บมั้ย…โธ่ๆๆๆส่วนที่ยัดซิลิโคนไว้จะเบี้ยวหมดรึเปล่าเนี่ย หมอเค้าห้ามกระแทกนะเจ้าคะ" ดารินปลอมร้องลั่นออกมาอย่างลืมตัว
เจ้าไพรขมวดคิ้วย่นเมื่อจับได้ถึงความผิดปกติของดาริน แต่ที่มันสนใจมากกว่านี้ คือคุณชายกลางเริ่มออกลาย หลังจากหน้าซีดเหงื่อแตกไม่มีมุขมาพักใหญ่
ก้มลงมองกระสอบเหน็บเอว ใจหายวาบเมื่อเห็นก้นกระสอบขาดเป็นรูมุขร่วงกระจาย พอจะอ้าปากท้วง มือเพชฌฆาตอย่างอนุชาก็ชิงขโมยซีนทันควัน
" เกมโชว์….เงินรางวัลสูงสุดมุขมหาอมตะนิรันดร์กาล…หากินในถนนนักเขียนได้แบบอินฟินีตี้..ฮะฮ้า ใครจะเล่นเกมส์เชิญเลย…แย่งก่อนได้ก่อน"
นางแม่มดวาชิกาลืมความเจ็บ   หล่อนดีดตัวผึงขึ้นมาแล้วป่ายเจ้ามันตรัยที่ยกมือชูขอสมัคร ถลาเป็นนกปีกหักออกไปนอกถ้ำ
" ข้าเอง..ข้าเอง..เหอๆๆๆ ข้าจะสิงอยู่ในถนนนักเขียนชั่วกัลปาวสาน   เจ้ากางเกง(ใน)แดงแรงฤทธิ์ ถามมา…ถาม…กระจกวิเศษบอกข้าเถิดใครตอบเกมโชว์ได้เลิศในธรณี..เอ๊ะ..ผิดเรื่องป่าววุ้ย"

เดี๋ยวมาแปะต่อครับ แต่ถ้าใครจะฉกซีนไปก่อนก็เชิญนะ

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [30 พ.ค. 11:02:58]

ความคิดเห็นที่ 68

มาถึงตอนนี้สมาชิกเริ่มมากขึ้น ผมจะถือโอกาสปล่อยบทรพินทร์ให้เป็นอนุมูลอิสระ(ตัวแถม) ไม่ช่วยยึดไว้
อีกต่อไป เพราะเจ้าตัวเคยปรารภเอาไว้ว่าจะปล่อยให้คนอื่นเล่นแทน ตอนนี้ใครจะนำบทพระเอกตลอดกาล
ไปยำใหญ่ก็เชิญนะครับ ให้เวลารพินทร์คนเดิมอีก 3 ชั่วยาม(6 ชม.) ถ้ายังไม่มาสวมบทคืนก็เป็นอันว่า
บทนี้ปล่อยอิสระให้คนอื่นมาสวมได้เลยก็แล้วกัน แต่คนที่มาสวมบทเป็น(New)รพินทร์ คงต้องเตรียมตัวให้ดีครับ
เพราะมาเมื่อไหร่จะกลายเป็นจุดโจมตีของทุกฝ่ายทันที จริงๆผมเองก็อยากเล่นบทนี้แต่ว่าไม่กล้ารับเพราะ
เกรงเหล่าแม่ยกจะตามมาด่าเนื่องจากไปทำให้บทยอดชายในดวงใจของเขาเสีย

อีกประการ ผมคิดว่าน่าจะมีตัวละครมาเสริมทัพฝ่ายผู้กล้าได้แล้ว ตัวละครเหล่านี้
เชษฐา เกิด เส่ย บุญคำ
เขาคงไม่กลับมาเล่นต่อแล้วละครับ โดยเฉพาะคุณชายเชษฐานั้นหลังเอ็นท์ปีหน้าถึงจะกลับ เพราะฉะนั้น
ใครใคร่สวมๆ ใครใคร่ยำๆ ก็แล้วกันนะครับ โผล่มาอยู่กลางกลุ่มเลยก็ได้ครับไม่ต้องไปเริ่มที่ไหน เพราะเนื้อเรื่อง
ก็กำกวมอยู่แล้ว ยังไงก็พอจะช่วยกันมั่วได้
เลือกได้เต็มที่เลยครับ จะอยู่กับฝ่ายไหนหรือจะเป็นมือที่สามก็ได้

หมายเหตุ คุณ(New)แงซาย ร่ายเนื้อเรื่องในมรกตนครไปก่อนได้เลยครับ ตอนนี้เหล่าผู้กล้ายังติดงานฉลอง
กันอยู่แถมมีศึกติดพันคงยังเข้ามรกตนครไม่ได้ แต่ต้องเข้าไปแน่ๆ เตรียมรับมือให้ดีก็แล้วกัน

สงครามกำเนิดผู้กล้า อำนาจล้นฟ้าก่อเกิดทรราช

หึๆ...กะว่าจะชวนทุกคนเข้ามรกตนครพร้อมๆกับหนัง Gladiator น่ะครับ เข้ากับสถานการณ์ดี

จากคุณ : ไชยยันต์ - [30 พ.ค. 11:36:29]

ความคิดเห็นที่ 69

ตอนนี้..
น้องมุขของหมอดาริน รวมทัง้หมอดาริน
สรุปว่ายังหลับอยู่ถ้ำแม่มดวาชิกานะ
เดี๋ยวจะมาแต่งต่อ ขอปลุกน้องมุขก่อน
555555

จากคุณ : หมอดาริน - [30 พ.ค. 11:50:31]

ความคิดเห็นที่ 70

เอ่อ..ไม่ทราบว่าคิดกันได้ยังไงคะนี่ ตาละคนเด็ดๆทั้งนั้น
มาตามอ่านค่ะ (ไม่ได้อ่านนานต่อไม่ค่อยติดแอะ)
ใครเก็บกระทู้เก่าๆไว้ช่วยส่งมาให้หน่อยได้มัญคะที่ savirin@visto.com ค่ะ

จากคุณ : สวิ - [30 พ.ค. 12:53:41]

ความคิดเห็นที่ 71

หนานอินขอบคุณที่ไปตามมา

โผมอ่านแล้วขำกลิ้งไปมา ตาหลกจริงจริงเลย คุณคุณทั้งหลาย ไม่ว่าจะเป็นคุณชายอนุชา ไพรวัลย์ คุณเชษฐา วาชิกา แสงโสม ดาริน นับถือนับถือนับถือ....

เอ้ามาก็มา....ผมชักจะขี้เกียจจะเพลย์บอดี้แล้วล่ะ....คืนนี้เจอกันแน่นอน.....

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [30 พ.ค. 14:33:40]

ความคิดเห็นที่ 72

ท่ามกลางสายตาจับจ้องเป็นตาเดียวกัน เพราะต่างคนต่างก็เดาไม่ถูกว่าอนุชาจะนำมุขอะไรมาป่วนในกระทู้    ทำให้จะต่อก็ต่อไม่ถูก
หนุ่มสูงศักดิ์สูดลมหายใจเข้าปอด     เก๊กหล่อมาดไตรภพลิมประพัทธ์
" มี ๓ คำถามครับ    เริ่มตั้งแต่คำถามง่าย ไปจนง่ายที่สุด ถ้าตอบถูกหมดก็เอาไปเลยครับมุขมหาอภิอมตะนิรันดร์กาล แถมเพลงซีดีของสุเทพวงศ์กำแหงหรือชรินทร์ นันทนาครแล้วแต่จะเลือก…"
เจ้ามันตรัยเดินยักแย่ยักยัน ตะโพกครากเพราะถูกแม่มดวาชิกาใช้พลังช้างถีบ จนปลิวออกไปนอกถ้ำ   พอได้ยินมันก็ร้องถามด้วยความริษยาลึกๆ
" แล้วถ้าผิดหมด ข้าจะได้เข้าเล่นแทนอ๊ะป่าว"
" ได้ทันที" อนุชาตอบหน้าตาเฉย " อ้อ ลืมบอกไป ถ้าแม่มดวาชิกาผิดแม้แต่ข้อเดียวก็หมดสิทธิ์     เชิญท่านมันตรัยสวมรอยได้ทันที"
เสียงฮือฮาดังขึ้นทั่วถ้ำ   เหล่าสมุนผีดิบเริ่มคึกคักว่าตัวเองอาจพอมีหวังหากว่านายเกิดโง่กันทั้งสองคน    ต่างคนต่างกระจายตัวแยกย้ายกันไปยกแสตนด์คนดูมานั่ง เตรียมเฮ สวมบทหน้าม้ากันเต็มเหวี่ยง
วายารีบสั่งลูกน้องยกเวทีเกมโชว์เข้ามาตั้งแทนเสาอโกโก้     ทั้งที่ยังเดาไม่ถูกว่ากระทู้จะไปในรูปไหน   ส่วนนักผจญภัยเจ้าประจำของเพชรพระอุมาก็พากันถอยร่นไปนั่งยองๆ กระจัดกระจายกันอยู่หลังกล้องเพราะหาเก้าอี้นั่งไม่ได้
แสงโสมในร่างของดารินถือโอกาสนั่งบนตักของจอมพราน ทำให้รพินทร์ซึ่งอดอยากตรากตรำจนผอมโซ ทานน้ำหนักไม่ไหว เสียหลักหกล้มก้นกระแทก เสียงกระดูกก้นกบหักดังผัวะ
" โอ๊ยยยยย" รพินทร์ร้องโหยหวนเหมือนเปรต
" เงียบหน่อยซีคะรพินทร์" แสงโสมอุดปากไว้แน่นเพราะใจจดจ่อกับเกมโชว์ " เดี๋ยวแสงจะใส่เฝือกให้อย่าเพิ่งร้องมาก    เอาไว้เฮตอนท่านมดตอบถูกละกันนะคะ"
ไม่มีใครสนใจชะตากรรมพระเอกเพชรพระอุมาซึ่งดิ้นกระแด่วๆน่าเวทนาในเงื้อมมือคนรักเก่า(สมน้ำหน้า อยากหนีไปไม่ยอมเข้ามาเล่น) สายตาทุกคู่จับที่อนุชาผู้ฉกซีนมาอย่างสง่าผ่าเผย เริ่มเปิดโพยในมืออ่านช้าๆ
" คำถามแรก…ใช้เวลาสามวินาที ตอบช้าถือว่าหมดสิทธิ์" เขาสับแขนลงมาในท่ากรรมการสั่งมวยชก "…เอาละ สองคูณสองเป็นเท่าไหร่ครับ"
ทุกคนกลั้นหายใจ มองวาชิกาเป็นตาเดียวกัน   ยัยมดตอบอย่างมั่นใจ
" สามจุดเก้าเก้า"
อนุชานิ่งเงียบ พักลมหายใจอึดใจใหญ่ ภายในถ้ำเงียบกริบ เสียงเข็มเล่มเดียวตกดังมากระทบหู
" ถูกครับ!"
เสียงเฮดังสนั่น   หมูผีดินตบมือเป่าปากกระทืบเท้าโห่ร้องดังกึกก้องด้วยความยินดี    ไชยยันต์หน้ามืดล้มสลบลงไปเพราะคำนวณคำตอบผิดอย่างจังว่าเป็น ๔
" คำถามที่สอง….มีเวลาสองวินาทีทฤษฎีแรงแม่เหล็กไฟฟ้า แรมโน้มถ่วง แรงนิวเคลียร์แบบแข็งและอ่อน ถูกรวมให้อยู่ใต้ทฤษฎีเดียวกันเรียกว่าทฤษฎีสนามรวม   ผู้คิดได้สำเร็จคือ…."
วาชิกาลังเลเล็กน้อย ก่อนโพล่งอย่างไม่มั่นใจนัก
" เจนนิเฟอร์ โลเปซ..หรือ..ง่า..แคธเธอรีน ซีต้าโจนส์"
" เอาคนเดียวครับท่านวาชิกา" อนุชาเตือนด้วยสีหน้าวิตกกังวล" ครึ่งวินาที"
ยัยมดเริ่มไม่มั่นใจ   ลูกน้องรวนเรระส่ำระสาย ส่วนมันตรัยเผยอยิ้มเห็นเหงือกเหี่ยวแห้งหลายพันปีตัดกับความหล่อภายนอก ใจเริ่มมีหวังว่าจะได้เล่นชิงมุขชิงล้านละตานี้
"งั้น…"วาชิกาลนลานเมื่อเห็นท่าทีกระหยิ่มของมันตรัย" ชั้นว่าอังคณา ทิมดีละกัน…"
เงียบกริบอีก     ไพรวัลย์หน้ามืดต้องลงนั่งเหยียดยาว ให้หนานอินเอาผ้าขะม้าโบกพัดปฐมพยาบาล ส่วนอนุชาทำไม่รู้ไม่ชี้..
" เสียใจครับ…"เขาหันไปมองมันตรัย " เสียใจให้ท่านมันตรัย ท่านวาชิกาตอบ……ถูกครับ"
เฮสนั่นอีก( ทำไมเรียกหาแกไม่จบซะทีนะวุ้ย   ขนาดพ้นตำแหน่งไปแล้ว) เพดานถ้ำเริ่มมีหินก้อนเล็กๆพรูลงมาจากเสียงกรีดหัวเราะของวาชิกา   โหยหวนยิ่งกว่าบ่างสามสี่ชนิดรวมกัน
" เย้…คำถามสุดท้าย อนุชา..ถามมา..ถามมาเร็วเข้า" วาชิกาเริ่มเนื้อเต้นด้วยความมั่นใจว่าจะได้มุขอินฟีนิตี้เพื่อครอบครองถนนนักเขียนได้อมตะนิรันดร์กาล ไม่มีใครบังอาจแย่งชิง
" ครับ…ใช้เวลาหนึ่งวินาทีนะครับ ตอบว่าดารินอยู่ไหนตอนนี้" ตอนท้ายอนุชาเร่งเร็วปรื๋อ
เท่านั้นเองก็เข้าทางปืนของหนุ่มผู้เจนจัดเส้นทางสู่มรกตนครอย่างโชกโชน   แม่มดวาชิกถลำลงสู่หลุมพรางด้วยกลอุบายแนบเนียนเหนือชั้นเมฆ
" ถูกสะกดอยู่ในถ้ำมรกตของข้า"
เสียงไชโยโห่ร้องดังก้องถ้ำ ผิดกับอนุชาทำหน้าเสียใจ
" เสียใจครับ ผิด…สูญหมดครับเหลือแต่แห้วกระป๋องเป็นของปลอบใจ.."
ยัยวาชิกาเต้นผางๆๆๆ เหมือนเชิดสิงโต
" ผิดงัยวะอ้ายงี่เง่า    น้องสาวแกถูกสะกดนอนแอ้งแม้งในถ้ำของข้า นี่แสงโสมปลอมมาสวมรอยแทนว้อย    ไม่ใช่ตัวจริง"
ความลับแตกกระจายยิ่งกว่าอุกกาบาตถูกยิงด้วยจรวดในหนัง      ผีดิบแตกฮือเช่นเดียวกับพลลิงของวายา และนักผจญภัยทั้งกลุ่มต่างกระโจนพรวดชนกันล้มกลิ้ว ลุกขึ้นได้ก็เผ่นไปทางเดียวกันคือออกจากถ้ำไปช่วยดาริน
ป.ล. ถ้าท่านรพินทร์ตัวจริงไม่มาซักที กระผมก็จะบาร์บิคิวท่านไปเรื่อยๆครับผม ฮิฮิ
แม้แต่รพินทร์เองก็ลืมความเจ็บปวดจากก้นกบหัก    ตามวิสัยลูกผู้ชายชาตรีโคตรทรหด   เขาลงคลานสี่ขาตามคนอื่นๆไปอย่างไม่ย่อท้อ กัดฟันแน่น ดวงตาพร่าพรายเห็นแต่ภาพคนรักในภาค ๑ ลอยเด่นอยู่ในอนุสติ

จากคุณ : อนุชา - [30 พ.ค. 15:01:17]

ความคิดเห็นที่ 73

เอ้าเมื่อจะมาแล้วก็ทำหน้าที่เลยแล้วกัน..ขึ้นกระทู้ใหม่แล้วนะคร้าบ ตามไปกันให้ถูกล่ะ

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [30 พ.ค. 17:06:02]

ความคิดเห็นที่ 74

ตอนต่อไป
... เพชรพระอุมา ตอน อุเหม่ พระแม่เจ้า เกมโชว์ ปริศนา และการกลับมาของรพินทร์ ...

จากคุณ : พลับพลึงสีชมพู (Login) - [30 พ.ค. 18:39:21]