W615040 เพชรพระอุมา ตอน ศึกมหัศจรรย์สองพันปี

เพชรพระอุมา ตอน ศึกมหัศจรรย์สองพันปี

ลุยได้เลยอ่ะครับ โผมก็ชักจะงง ๆ ย่อเรื่องไม่ถูก รู้แต่ว่าคุณชายกลางถูกยำเสียเละ หมดรูป ตอนนี้เป้าหมายการยำกำลังจะเปลี่ยนไปสู่ใคร ยังเดาไม่ได้...ติดตามต่อไปแล้วจะรู้เรื่อง

จากคุณ : ชาวเพชรพระอุมา - [12 มิ.ย. 13:08:08]

ความคิดเห็นที่ 2

พอดีมีเวลานิดหน่อยขอย่อเรื่องเดิมแบบสุดๆละกันนะครับ

คณะเดินทางมาถึงค่ายทหารม้าของแงซาย ก็ไม่สนใจกับอะไรกันอีกจัดการโซ้ยปลากระป๋อง
ที่ไชยยันต์เก็บได้ จึงได้รับผลทางทุกขบริโภคกันถ้วนหน้ากลายเป็นคู่กรรมกันไปหมด
รพินทร์ตัวจริงโผล่ขึ้นมาจากเชียงใหม่ได้ก็เป่ามนตราพรวดเดียวหายเป็นปลิดทิ้ง คงเหลือแต่
เพียงอนุชาที่ยังได้รับผลข้างเคียงจากปลากระป๋องอยู่ มีอาการเพ้อพร่ำวิกลจริต สุดท้ายไพรวัลย์
แก้ไขสถานการณ์ด้วยการเปิด viva erotica ให้ดูเป็นขวัญตา อนุชาถึงกับช็อคหายจากอาการ
เอ๋อมาเป็นน้ำลายไหลแทนอย่างรวดเร็ว

อนุชาแก้เผ็ดเจ้าไพรวัลย์ที่บังอาจเปิดเผยธาตุแท้ความลามกของเขา ด้วยการขอพรจากนางไม้
ลั่นทมให้ไพรวัลย์กลับกลายเป็นตุ๊ดไป พรสำเร็จผลเมื่อเจ้าไพรกลายเป็นกระเทยเปลี่ยวออก
อาละวาดจนค่ายทหารปั่นป่วนด้วยไม่คาดฝันมาก่อนว่าจะมีกระเทยแอบแฝงเข้ามา
ไชยยันต์พยายามสกัดกั้นเจ้าไพรมิให้ก่อความเดือดร้อน เจ้าไพรหนีเข้าไปในกระโจมที่อนุชานอนอยู่
จึงเกิดการไล่ปล้ำกันขึ้นภายในกระโจม สุดท้ายกลับกลายเป็นว่าอนุชาเป็นคนไล่ปล้ำไพรวัลย์ซะเอง
แม่ทัพนายกองทนดูภาพอุบาทว์ไม่ได้ถึงกับหวดด้วยไม้หน้าสามถูกอนุชาหลับไป

อนุชาฟื้นขึ้นมาเกิดอาการน้อยเนื้อต่ำใจคิดหลบหนีเข้าป่า แต่ไปไม่รอดถูกทหารยามจับตัวไว้ได้ทัน
ก่อนที่เขาจะหนีไปก่อความเดือดร้อนที่อื่น ขบวนเดินทางจึงครบองค์ประชุมอีกครั้งและเริ่มออก
เดินทางมุ่งสู่มรกตนครทันทีโดยยกขบวนแห่ขันหมากไปแทนขบวนศึก

แสงโสมหายป่วยกลับมาถึงเล่นงานชาวคณะทันที จัดกองทัพผีดิบตากแห้งไปดัก ณ ช่องเขาขาด
หวังเก็บรวดเดียวทั้งคณะเพราะได้เปรียบพื้นที่ทางสมรภูมิ แต่ใครเลยจะมาเทียบเท่าทันไหวพริบ
ของผู้นำกองกำลังทหารได้ ไชยยันต์หลังจากชวนพรรคพวกบู๊กับลูกกะจ๊อกของมันตรัยไปยกหนึ่ง
ก็งัดตำราพิชัยสงครามกะเหรี่ยงออกมาใช้ สาดน้ำเข้าใส่เหล่ผีดิบตากแห้งกันจนขึ้นราเป็นแถบๆ
ต้องแตกพ่ายกลับไปหมดสิ้น

และแล้วขบวนเดินทางถึงมรกตนครจนได้ พอย่างเข้าไป ตะหลิว ครก สากกะเบือก็ประเคนเข้าใส่
โดนรับน้องกันถ้วนหน้า แงซายเสนอหน้าออกมาต้อนรับในที่สุดเพราะแกล้งชาวคณะพอแล้ว

เรื่องราวก็ถูไถไปได้อีกเรื่อยๆ...

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [12 มิ.ย. 13:33:19]

ความคิดเห็นที่ 3

ถึงชาวเพชรพระอุมาทุกท่าน...

เนื่องจากแงซายติดภาระกิจด่วน พรุ่งนี้เช้ามืดจะต้องแพ็คกระเป๋าข้ามน้ำข้ามทะเลไปราชการที่แอลเอโน่น กว่าจะตั้งตัวติดต่อเน็ตเข้ามาได้คงอีกซักสามสี่วันนะครับ
ต้องขอโทษจิงๆ ที่เผอิญมาไม่ว่างตอนที่ทุกท่านเข้ามาถึงมรกตนครพอดี ผู้กอง (รพินทร์ ไพรวัลย์ และคุณรพินทร์ )ครับยังไงฝากยำแทนผมและเมยานี เป็นเจ้าบ้านมรกตนครไปก่อนก็ได้นะครับ หรือว่าท่านอื่นๆ นายทหาร นายกลาง เจ้าไพร หนานอิน ดาริน และทุกๆ คน ใครก็ได้ที่นึกมุขออก... อิอิ

ใครเขียนแงซาย หล่อๆ เท่ ๆ กวนผู้กองและชาวคณะได้สุดๆ ผมจะมีของฝากมาให้ดีไหมเอ่ย...

ขอบคุณทุกคนล่วงหน้า....

ไปละคร้าบ...

จากคุณ : แงซาย - [12 มิ.ย. 13:54:27]

ความคิดเห็นที่ 4

เรื่องย่อยังไม่หมดง่ะ พลับพลึงต่อไว้ตอนท้ายกระทู้อีกหน่อยนึง
ทั้งคณะรวมทั้งชาวประชาชีมรกตนคร ต้องผจญกับรามรณะ
จากผีดิบขึ้นราด้วยนะคะ ประชาชนชาวมรกตนคร ในรัศมีร้อยลี้
ต้องได้รับพิษจากรามรณะปนเปื้อนไปด้วย ตอนนี้ทุกคนได้รับเชื้อราติดตัวกันหมดแล้วนะคะ
อย่าลืมหาทางรักษาด้วยล่ะ...555

จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [12 มิ.ย. 14:30:02]

ความคิดเห็นที่ 5

เดี๋ยวก่อนไป ไหนๆ ก้อแกล้งทุกคนซะเละเทะอย่างนี้แล้วพามาอาบน้ำก่อนก็ดีนะครับ
……………………………………………………………………………………..

พระราชวังแห่งมรกตนครเคยงามสง่าโอ่อ่าเช่นไรในอดีต ขณะนี้ความงามก็มิได้ลดน้อยถอยลงเลย ทั้งหมดเดินทางมาหยุดที่ลานด้านหน้า ลงมาทักทายปราศรัยกันด้วยความคิดถึง
เมยานีที่ล่วงหน้ามาก่อนลงมาต้อนรับทุกๆ คนพร้อมกับส่างปา ที่ปกติถึงจะดีใจยังไงหน้าก็ยังตายเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน แต่คราวนี้เห็นนายกลางกับนายทหารและลุงอินเข้าถึงกับหัวเราะลงไปชักดิ้นชักงอกับพื้น
ไชยยันต์หัวเราะหึ หึ อย่างปลงในสภาพของตัวเอง ส่วนอนุชาปาดพายบนหน้าสลัดแบ่งให้มันส่วนหนึ่งจะได้เป็นพวกเดียวกัน

        สาวๆ ชาวในทั้งหลายเดินเรียงรายถือถาดใส่ Welcome Drink เป็นพั้นช์ผลไม้สดในแก้วทรงแชมเปญมาแจกจ่ายให้ทุกคนด้วยอาการแช่มช้อย   ทั้งหมดใส่ชุดยาวเป็นผ้าต่วนเบาบางสีอ่อนกรุยกราย ราวกับเครื่องแบบของพระราชวัง
       ดารินได้รับพวงมาลาดอกไม้ป่าจากเมยานีสวมรอบศีรษะ ถูกอกถูกใจเป็นอย่างมาก
       “สวยจริงเมยานี ขอบใจมากจ้ะ”
       “มรกตนครไม่ได้เปลี่ยนไปเลยนะแงซาย”   ไชยยันต์พูดขึ้นเมื่อมองดูสภาพรอบๆ ตัวเท่าที่เห็น
       จักราชหันมาทางเขา นิ่งไปนิดหนึ่ง ก่อนบอกว่า “ก็ไม่เชิงหรอกครับนายทหาร ดูภายนอกอาจไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย แต่…”
       ยังไม่ทันจะพูดอะไรกันต่อไป หนานอินก็มีอาการคันยิกๆ ขึ้นมาทั้งตัว “ โอ๊ย ไม่ไหวแล้ว ทำไมลุงคันอย่างนี้ สงสัยจะแพ้เค้กแน่ๆ เลย”   ว่าแล้วก็เกาซ้ายเกาขวา เกาหน้าเกาหลังวุ่นวาย
       อนุชาและไพรวัลย์หัวเราะชอบใจ ขณะที่ไชยยันต์เริ่มจะรู้สึกคันขึ้นบ้างเหมือนกัน
       แงซายยิ้มยิงฟันแล้วรีบบอกว่า

“เราอย่าเพิ่งพูดอะไรกันมากในตอนนี้เลยครับ ทุกคนคงอยากจะล้างหน้าอาบน้ำกันเต็มที่แล้ว เชิญเจ้านายทุกคนพักผ่อนกันก่อนครับ เดินทางมาเหนื่อยๆ” แล้วจักราชก็ให้สาวน้อยเหล่านั้นนำทุกคนไปที่พักที่จัดไว้อย่างโอฬาร

ในห้องอาบน้ำที่มีอ่างขนาดใหญ่ผสมน้ำอุ่นๆไว้ได้ที่อุณหภูมิพอเหมาะ ใส่ผงอาบน้ำกลิ่นหอมกรุ่น ลอยด้วยกลีบดอกไม้นานาพันธุ์ พร้อมด้วยผู้ช่วยคอยรับใช้ให้ความสะดวกทั้งหลาย กลับไม่ได้รับความสนใจเท่าที่ควร เมื่อชาวคณะเดินมาถึงห้องของตนๆ ก็มีอาการคันมากขึ้นทุกที่จนแทบจะทนไม่ไหว

ลอกคราบออกได้ก็กระโจนลงอ่างกันน้ำแตกกระจาย ไม่ถึงนาทีอ่างน้ำอันตระเตรียมไว้สวยงามจนแทบไม่น่าอาบ ก็กลายสภาพจากหอมฟุ้งเป็นตุๆ ขึ้นมาตะหงิดๆ น้ำใสลอยกลีบกุหลาบสีชมพูเปลี่ยนสีเป็นสีชาดำเย็น โอเลี้ยง จนในที่สุดเหมือนน้ำในคลองแสนแสบเน่าสนิท

บรรดาสาวสรรกำนัลในวิ่งหนีอุดจมูกกันแทบไม่ท้น ทิ้งอุปกรณ์ขัดสีฉวีวรรณที่เตรียมกันเอาไว้แต่ยังไม่ทันได้ใช้ วิ่งออกจากห้องมาหาอากาศบริสุทธิ์หายใจกันถ้วนทั่ว

เสียงวี้ดว้าย หัวเราะคิกคัก ดังครึกครื้นไปทั้งปราสาทราชวัง…

………………………………………………………………………………….
ที่เหลือก็ช่วยๆ กันต่อแล้วกันนะครับ

จากคุณ : แงซาย - [12 มิ.ย. 14:34:34]

ความคิดเห็นที่ 6

ตอนนี้หมดมุขอ่ะ....เรียนหัวโตเลย...แวะมาอ่านได้นี่ก้อบุญแล้ววววว

จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [12 มิ.ย. 15:12:07]

ความคิดเห็นที่ 7

ตัดฉากกลับมาทีจอมพรานรพินทร์ของเรากันบ้าง
หลังจากที่ท่านปรมาจารย์ตั๊กม้อหลงกลรพินทร์จนต้อง
มอบพรสามประการให้ รพินทร์ ก็เดินทางด้วยฤทธิ์
ของปรมาจารย์ฯ มาถึงหน้าท้องพระโรงของมรกตนคร
" ยู้ฮู ... คุณหญิงครับ ผมกลับมาแล้ว ที่รักของผม"
แม่ยอดหญิงของเขาหูไวทายาด พอได้ยินเสียงชายคนรัก
"แหวะ..รพินทร์ คุณไปอาบน้ำเถอะ"
คุณหญิงดารินบ่นอุบ หลังจากที่ถลาเข้าไปสู่วงแขน
ของจอมพรานผู้ยิ่งยง
รพินทร์ก้มหน้าลงมองสภาพตนเอง ปรากฏว่า
ตอนที่เขาวาร์ปเดินทางมาจากช่องเขาด้วยฤทธิ์ของ
ปรมาจารย์ตั๊กม้อนั้น ก่อนหน้านั้นเขาเดินไปเหยียบ
กองขี้ช้างสุงเท่าเอวเข้า กลิ่นจึงตลบอบอวลอย่างนี้
เมยานีเดินเข้ามาเห็นเข้าก็หัวเราะกิ๊กทั้ง ๆ ที่มือยัง
ปิดจมูกอยู่

จากคุณ : รพินทร์ - [12 มิ.ย. 15:41:09]

ความคิดเห็นที่ 8

นายทหารครับ ตอนนี้ไม่ว่างจิงๆ ไว้ว่างเมื่อไหร่คงได้สนทนากันนะครับ

(ขอโทษที่ลืมตอบเมื่อครู่ ต้องเข้ามาใหม่อีกที)

ไปจริงๆ แล้วครับ

จากคุณ : แงซาย - [12 มิ.ย. 15:44:46]

ความคิดเห็นที่ 9

แปะไม่ติดครับ ชาวเพชรพระอุมาทั้งหลาย ระวัง
เซิร์ฟเวอร์ล่มนะครับ

จากคุณ : รพินทร์ - [12 มิ.ย. 15:46:27]

ความคิดเห็นที่ 10

ไม่ติดดูบอลค่ะ
มาให้กำลังใจได้เสมอค่ะคุณไชยยันตร์ที่รัก

จากคุณ : แม่ยกคนใหม่ - [12 มิ.ย. 18:19:13]

ความคิดเห็นที่ 11

เห็นเขาเชียร์กันจัง เดี๋ยวจะน้อยหน้ามาเชียร์คุณเหล้าไทยหวานใจของโผมด้วยดีฝ่า.........

จากคุณ : พ่อยก - [12 มิ.ย. 19:20:13]

ความคิดเห็นที่ 12

"นี่ดีนะคะว่าจักราชไม่อยู่ ถ้าทรงอยู่ล่ะก็ มีหวังครูรพินทร์โดน
ท่านกัดเอาอีกแน่ ๆ เดี๋ยวได้ทะเลาะกันอีก"
"แล้วนี่เจ้าคนดงตัวดีนั่นมันไปไหนซะแล้วล่ะ"
เมยานีชี้มือขึ้นไปด้านบน
"กรุณาอ่านข้อความด้านบนค่ะ"
รพินทร์แหงนหน้าขึ้นไปมอง จึงถึงบางอ้อว่าเจ้าแงซายของลา
ไปราชการที่แอลเอ
เมยานีเดินนำจอมพรานเข้ามาที่ห้องอาบน้ำซึ่งสาวสวรรค์กำนัลใน
กำลังเปลี่ยนน้ำในสระอยู่เนื่องจากคณะพรรคที่เข้าอาบก่อนนั้น
ทำน้ำเสียยังกะน้ำในคลองแสนแสบซะแล้ว
พอนางในหันมาเห็นรพินทร์ในสภาพนั้นเดินเข้ามาก็รีบวิ่งแจ้นกัน
เป็นแถว
.........................

จากคุณ : รพินทร์ - [12 มิ.ย. 19:37:47]

ความคิดเห็นที่ 13

อยากแจมมั่งอ่ะ มีตัวไหนว่างอีกมั่งมั้ยคะ แล้วต้องทำยังไงบ้างล่ะ ช่วยอธิบายหน่อยดิชาวเพชรพระอุมา
จะไปแจมที่กระทู้ยูโร 2000 ของพี่พลับพลึงก็รู้สึกว่าจะร้างไปซะแล้วแฮะ เลยขอแจมกระทู้นี้ดีกว่า
..................

จากคุณ : [Zonic] ([Zonic]) - [13 มิ.ย. 11:12:36]

ความคิดเห็นที่ 14

คุณไชยยันตร์หายไปไหนเนี่ย เฮ้อ เตรียมแบงค์สีเทาร้อยเข้าพวงมาตั้งสิบใบ อิอิ

จากคุณ : แม่ยกคนใหม่ - [13 มิ.ย. 11:44:26]

ความคิดเห็นที่ 15

มาตาดอร์ Zonic จ๋า ตามไปสนามศุภฯ ดีกว่าจ๊ะ
เจออะไรสนุก ๆ เยอะ เกทับ บลั๊พ กันแหลก
แถมด้วย เจ้าบุญทุ่มทั้งหลายที่เจ๊งกันไประเนระนาด
พลับพลึงมัวแต่ไปย่ำอยู่แถบนั้น เก้าะเลยไม่มีเวลาไปปั่นกระทู้ต่อ ตามไปนะจ๊ะ...

ตัวละครเพชรพระอุมาที่ยังว่าง
ฝ่ายหญิง
1) น้องเมยานี ศรีสมร ของจักรราช
2) เมย์ แม่ของเฮียไพรวัลย์ ภรรยาของลุงไชยยันต์
.... เคยโผล่มาแว๊บ ๆ แล้วหายไป
3) คริสติน่า
4) เบล
ฝ่ายชาย
1) เชษฐา คนนี้ลาไปเตรียมเอนท์เป็นปี สวมรอยได้เลยค่ะ
2) ลูกน้องของรพินทร์ เคยมาแว๊บนึงแล้วไม่รู้หนีหายไปไหนหมด
.... ทั้ง ตาบุญคำ จัน เกิด เส่ย
3) ตัวละครในภาค 2 เชิดวุธ สแตนลีย์ คิธ
4) ส่างปา เคยมาแล้วหายเหมือนกัน
หากดูทั้งหมดแล้วไม่มีตัวไหนเข้าตาซักคน สร้างใหม่ได้เลยค่ะ
ใครจะร่วมเล่นก็เชิญนะคะ ยินดีต้อนรับทั้งหมดค่ะ
ไม่มีทดลองงาน ไม่เกี่ยงฝีมือ ขอเพียงอย่างเดียว มีใจอยากมาเล่นด้วย...
ส่วนการแต่งเรื่องก็พยายามแต่งเนื้อหาให้ต่อจากคนอื่น ๆ อย่าไปทำลายเนื้อเรื่อง
ที่ท่านอื่นพยายามแต่งไว้ก็พอแล้วค่ะ
===
(อดีต)ลุงรพินทร์ขา ไม่ลองเปลี่ยนบทมาเล่นเป็นตัวอื่นบ้างหรือคะ
อย่ามัวมาเป็นพ่อยกอย่างเดียวเลย... มาเถอะค่ะ คิดถึงออก (ยิ้มหวานนนน ประจบ)

จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [13 มิ.ย. 13:47:30]

ความคิดเห็นที่ 16

ไม่หายไปไหนไกลหรอกครับแม่ยก
ว่าแต่ว่าผมขอเปลี่ยนจากพวงมาลัยแบงค์เป็นโอนเงินเข้าบัญชีผมแทนได้มั้ยครับ
ชัวร์ว่าได้แน่ๆและไม่ต้องกลัวแบงค์ปลอม

จากคุณ : ไชยยันต์ - [13 มิ.ย. 14:25:36]

ความคิดเห็นที่ 17

น้อยๆหน่อยพวก เห็นใจคนที่แม่ยกหายมั่งดิ

จากคุณ : อนุชา - [13 มิ.ย. 19:38:50]

ความคิดเห็นที่ 18

เอาไปให้ที่บ้านเลยเอามั้ยคะ
ให้ทั้งตัวทั้งเงินทั้งใจ
เผื่อใครบางคนจะร้อนรนหาแม่ยกมาบ้าง อิอิ

จากคุณ : แม่ยกคนใหม่ - [13 มิ.ย. 19:45:23]

ความคิดเห็นที่ 19

ไปที่บ้านไม่ได้หรอกครับแม่ยก เดี๋ยวคุณมาเรียเธอจะได้แพ่นศีรษะผมน่ะซี
แค่แม่ยกตามมาเชียร์ที่นี่ก็ปลื้มแล้วครับ

จากคุณ : ไชยยันต์ - [13 มิ.ย. 20:43:42]

ความคิดเห็นที่ 20

อนุชาเอ๊ย...กลับมาเล่นกันต่อเหอะ เจ้าไพรวัลย์ไม่แกล้งแกแล้วหละเพราะคงจะเบื่อแล้ว
กลับมาสร้างสีสันละเลงกันต่อเร้ว ยิ่งเจ้าแงซายไม่อยู่เราก็จัดการยึดวังซะเลยเป็นไง
อะไรกัน คณะเจ้านายเพิ่งจะมาถึงแทนที่จะอยู่ต้อนรับดันหนีไปแอลเอโอซะแล้ว
อ้อ...แล้วตามเจ้าไพรกลับมาด้วยนะ หนานอินอีกคนไม่รู้เมื่อไหร่จะเลิกใช้วิชานินจาผลุบโผล่ซะที
ยัยน้อยก็เลยพลอยหายไปด้วย กลับมาเร็วก่อนที่บทเธอจะโดนยำอีก มุขมาหาเอาแถวนี้แหละ
ไม่ต้องปลุกแล้วยัยน้องมุขขี้เซานั่นน่ะ
ส่วนคุณ Zonic ก็มารับบทเมยานีเลยดีมั้ยครับ เป็นตัวแทนต้อนรับชาวคณะแทนเจ้าแงซายหน่อย
ก่อนที่พวกผมจะยึดเมืองเพราะไม่มีเจ้าของ

##
ภายในห้องอาบน้ำเลิศหรูที่ตระเตรียมเอาไว้ต้อนรับคณะเจ้านายโดยเฉพาะนั้น
พรานใหญ่ยังคงนอนแช่น้ำในอ่างอย่างสบายอารมณ์ ด้วยความเคยชินก็พูดทั้งๆหลับตา
"น้องหนู เมื่อไหร่จะลงมาถูสบู่ให้พี่ซะทีจ๊ะ"

มีเสียงน้ำจ๋อมแจ๋มเหมือนคนก้าวลงมาในอ่าง รพินทร์หลับตาพริ้ม ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
"แหม ให้มันได้อย่างนี้สิ เรียกปุ๊บมาปั๊บ...แว้ก อย่าจับเอวสิ จั๊กกะจี้...มือน้องทำไมนั้กหนัก สากด้วย"
แล้วรพินทร์ก็เงยหน้าขึ้นมองด้วยหมายมาดว่าจะเจอน้องหนูผู้น่ารัก
สายตาพรานใหญ่แทบถลนออกมานอกเบ้าเมื่อมองเห็นอนุชานั่งแช่อยู่ในอ่างเดียวกัน

"เฮ้ย!!!"

เท่านั้นเองพรานใหญ่ก็กระโจนพรวดเดียวขึ้นจากอ่าง วิ่งโทงๆคว้าเสื้อผ้าได้ไปยืนตั้งหลักลิบๆ

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [13 มิ.ย. 21:11:04]

ความคิดเห็นที่ 21

หุหุ อย่ากลัวจนย้ายหนีไปละกันค่ะพ่อพระเอกของแม่ยก บอกหมายเลขธนาคารมาสิคะ จะโอนให้คนแถวๆนี้ตาร้อนเลยล่ะค่ะ

จากคุณ : แม่ยกคนใหม่ - [14 มิ.ย. 02:56:49]

ความคิดเห็นที่ 22

แวะมาอ่านอีกครับ นายทหาร ตอนนี้คะหยิ่นมีงานเรียนอื้อเลย เอาไว้เคลียร์เสร็จแล้วจารีบมาช่วยต่อเรื่องครับ น่าอิจฉาคนมีแม่ยกซะจริงๆ

จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [14 มิ.ย. 08:51:38]

ความคิดเห็นที่ 23

...
รพินทร์หลบมาตั้งหลักได้แล้ว ก็หันไปมองอนุชาอย่างไม่ไว้วางใจว่าจะตามมาอีกหรือไม่
แต่ปรากฎว่า อนุชาไม่ได้สนใจแม้แต่น้อยด้วยมัวแต่เกายิก ๆ ตรงโน้นตรงนี้ ก็โล่งใจ
แต่ชักจะมีอาการคันขึ้นมาบ้าง คราวนี้ก็เลยเกิดอาการอย่างเดียวกับอนุชา เกาหน้าเกาหลัง
สุดท้ายก็ต้องเกาทั้งตัว

"คุณชายครับ ผมเป็นอะไรอะไรไม่ทราบ คันไปทั้งตัวเลยครับ"

รพินทร์โวยวายขึ้นมา

"ผมก็ไม่ต่างจากคุณนั่นแหละรพินทร์ เป็นอะไรไปวุ้ย ยิ่งเกายิ่งมันง่ะ"

ส่วนห้องข้าง ๆ นั้นทั้งไชยยันต์ ไพรวัลย์ และหนานอิน ก็มีอาการไม่ต่างจากสองคนนี้ซักเท่าไหร่
รวมทั้งคะหยิ่นที่โดนเมยานีใช้หอกฟาดกระบาลแล้วสลบไปนานมากไม่ยอมฟื้นซะที กระทั่ง
เมยานีลากตัวนำมาถึงมรกตนครก็ยังไม่ยอมฟื้น สุดท้ายก็ยังพ่ายต่อฤทธิ์ของรามรณะ ต้อง
สะดุ้งลุกขึ้นมาเกาไปทั้งตัวไปด้วยเหมือนกับคนอื่น ๆ
...
บัดนี้ผลของรามรณะ ได้ส่งผลกับชาวมรกตนคร กันทั้งเมือง ชาวบ้าน ชาวเมืองทั้งหลาย
ต่างก็ได้รับเชื้อกันอย่างทั่วถึง บ้างก็คันคะเยอ บ้างก็มีขน(เกือบ)ปุกปุยไปทั้งตัว จนได้รับ
ความเดือดร้อนกันถ้วนทั่ว จักรราชได้รับรายงานแล้วต้องกุมขมับ จะบอกว่ายังไม่ได้รับ
รายงานก็ไม่ได้ จึงต้องเรียกเสนาบดีทั้งหลายมาปรึกษานอกสมัยประชุมอย่างเร่งด่วน
นั่งปรึกษาว่าราชการไปก็เกายิก ๆไปเรื่อย ๆ เสนาบดีทั้งหลายก็มีอาการไม่ต่างกันซักเท่าไหร่
ประชุมได้ไม่นาน ถกเถียงกันไปก็ยังหาวิธีแก้ไม่ได้ สุดท้ายจึงต้องเลิกประชุม จักรราชจึง
นำเรื่องนี้มาปรึกษากับคณะของรพินทร์ ว่าจะแก้ปัญหานี้อย่างไรดี...
...

จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [14 มิ.ย. 12:42:16]

ความคิดเห็นที่ 24

นางไม้ลั่นทมผู้ซึ่งเดิมนิยมนั่งห้อยเท้าบ้าง
ห้อยหัวบ้างบนที่สูง
จนบัดนี้ก็ไม่กล้าลอยต่ำให้ร่างกายสัมผัสแม้
ส่วนหนึ่งส่วนใดของมรกตนคร
ที่บัดนี้น่าจะเปลี่ยนชื่อเป็นเชื้อรานครไปได้แล้ว

ว่าจะไม่ดูแล้วเชียว
แต่สายตาก็แอบสอดส่าย มองหาคุณชายกลาง
อันเป็นที่คะนึงหาไม่ได้
นั่นไง....เห็นแล้ว
ยืนสูดปาก เกายิกๆ อยู่นั่น
ผ้าผ่อนหลุดลุ่ย ไม่ได้ระวังเล้ย คุณชายกลางของลั่นทม
ดีนะ ว่าไม่มีอะไรจะอวดโชว์กะเค้า
ไม่งั้นสาวสวรรค์นางกำนัลในตำหนัก
คงแตกตื่นวุ่นวายกันยกใหญ่

นางไม้ลั่นทมทอดถอนใจ
ด้วยอิทธิฤทธิ์ และความแก่กล้าอาคมของหล่อน
มีหรือจะไม่รู้ว่า
นี่คือผลจากเชื้อราพันปี Aspergillus fumigatus ที่มีฤทธิ์ร้ายแรง แถมรักษาหายขาดได้ยากยิ่ง
ใช้ทราโวเจนเป็นกะละมังก็ไม่อาจรักษาหายได้

มีวิธีเดียว
ต้นตอของสายพันธุ์เชื้อราดังกล่าว
ก่อตัวเป็นเนินขนาดใหญ่ รูปร่างอัปลักษณ์น่าเกลียดน่ากลัว
เห็นอยู่ลิบๆ ทางใต้ของตัวเมืองโน่น
ทำอย่างไรดีหนอ ?
จึงจะกำจัดต้นตอของเชื้อร้ายชนิดนี้ได้
เพราะลำพังอิทธิฤทธิ์ของลั่นทมเพียงคนเดียว
คงจะไม่อาจทำลายได้ทั้งหมดแน่....

คิดพลาง รู้สึกเริ่มคันในร่มผ้าขึ้นมาตะหงิดๆ

จากคุณ : ลั่นทมสีชมพู - [14 มิ.ย. 13:20:17]

ความคิดเห็นที่ 26

ลั่นทมจ๋า
อย่ามัวห้อยหัวอยู่เลยนะ อะไรที่เธอไม่ควรเห็นก็ได้เห็นไปหมด ตั้งหลายกระทู้แล้วนะจ๊ะ ควรจะพอซะที เป็นตากุ้งยิงซ้ำซากไม่ดีนะจะบอกให้
เธอจะทำอะไรก็ทำเข้าซักอย่างได้มะ เช่นเสกทราโวเจนสูตรเข้มข้นหล่นปุ๊บลงมาตรงหน้า มาให้ชายกลางทาหายจากเชื้อราไปชั่วคราว อย่างน้อยก็ตอนฟุตบอลยูโรกำลังเข้มข้น
จะได้ดูอย่างมีความสุขหน่อย ไม่ต้องดูไปคันไป...ฉันกำลังอกหักกะพี่สิงโตเจ้าเก่า...ไม่มีอารมณ์จะเกา
เจ้าไพรวัลย์เป็นงัยม่ะเนี่ย สงสัยลุ้นบอลตัวโก่งเลยไม่เข้ามาแจม เอ นึกอีกทีเห็นว่าไปเขียนหนังสือขายแข่งกะดาราอยู่ ดังแล้วแยกวงป่ะเนี่ย

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [14 มิ.ย. 16:04:35]

ความคิดเห็นที่ 29

คัน คัน คัน ตลอดเวลาทุกคนในคณะเดินทางในหัวคิดมีแต่ โทนาฟ คันในร่มผ้าต้องทราโวเจน คิดอย่างอื่นกันไม่ออกแล้ว ความคันที่บังเกิดขึ้นกำลังทำให้ทุกคนเริ่มขาดสติ พรานเฒ่าหนานอินคว้าเอามีดข้างกายขึ้นมาหมายจะใช้ขูดตามร่างกายให้หายคัน แต่อนุชา วราฤทธิ์ หันมาเห็นเข้าพอดีจึงเข้าแย่ง
"โอ...คุณชายกลางครับช่างประเสริฐแท้ แย่งมีดจากหนานอินเพื่อมิให้ตาแก่ต้องเลือดไหลหมดตัว"จอมพรานเอ่ยขึ้นพร้อมกับเกาไปทั่วร่างแต่กระนั้นเขายังคงมาดเข้มขรึมตามสไตล์คนขี้เก็กอย่างเสมอต้นเสมอปลาย
"เอามานี่ หนานอิน แกจะเอามีดไปขูดทำไมเดี๋ยวก็หายคันกันพอดี เอามา เอามาให้ฉันขูดก่อน"อนุชาโวยลั่นขณะที่มือยังไขว่คว้า
"ไม่ต้องแย่งกันหรอกนายกลาง เอาของคะหยิ่น นี่"ว่าพลางยื่นมีดเดินป่าโกโรโกโสสนิมเกาะเขรอะไปให้อนุชา ชายกลางแห่งบ้านวราฤทธิ์รับมาถือไว้ในมือพลางขอบอกขอบใจเจ้ากะเหรี่ยงหล่มช้าง
"ขอบใจอ่ะ...คะหยิ่น นายช่างรู้ใจชั้นซะจริงๆ" พูดขอบคุณไปทั้งๆที่ไม่ได้ดูว่าตัวเองกำลังจะเป็นบาดทะยักตายก่อนจะหายคัน แต่เหตุการณ์ทั้งหมดไม่อาจหลุดรอดสายตาของจอมพรานรพินทร์ เขารีบเผ่นแผลวออกไปกระชากมีดโสนั้นจากมืออนุชามาถือไว้ในมือ พลางหันไปด่านายบ้านหล่มช้างเสียยกหนึ่ง พอหันกลับมาก็พบว่าอนุชาลุกยืนขึ้นตรงหน้าพร้อมกับยื้อแย่งมีดนั้นอยู่ไปมา
"เอาของเค๊าคืนมาอ่ะ...รพินทร์ อย่ามาแย่งเค้านะ"ทำท่าทางสะบัดสะดิ้งราวกะสาวรุ่น ฝ่ายตาพรานหนานอินจนแล้วจนรอดก็ไม่ได้ใช้มืดของตัวซะทีเนื่องจากเจ้ากะเหรี่ยงหล่มช้างเมื่อส่งมีดโสของมันไปให้อนุชาแล้วกลับตรงเข้าแย่งมีดกับพรานเฒ่าอย่างเอาเป็นเอาตาย
"คุณชายกลางครับ...ใช้เหตุผลสิครับ...ถ้าคุณชายใช้มีดนี้มีหวังตายพอดี"ว่าพลางยื่นมีดทางที่เป็นสนิมไปจนแทบทิ่มตาของอนุชา
"เค้าจะตายก้อเพราะตัวเองนั่นแหล่ะ....เกือบทิ่มตาชั้นเลยนะรพินทร์"
"เล่นอะไรกันอยู่ได้....พวกคนแก่เนี่ยะเล่นไม่รู้เรื่องเอานี่ไป"theไพรวัลย์ อนันตรัย ตะโกนว่าพลางขว้างทราโวเจนหลอดยักษ์เข้ามาตกลงกลางวงชายแก่ทั้งสี่คน

จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [14 มิ.ย. 18:13:48]

ความคิดเห็นที่ 30

งานนี้ต้องใช้ทราโวเจนครับ งานนี้ไม่เป็นฮ่องกงฟุต ก้อทาด้ายยยย

จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [14 มิ.ย. 18:18:46]

ความคิดเห็นที่ 31

เรียนจนเบลอนึกมุขไม่ค่อยออก เอามุขมีดขูดไปก่อนละกัน

จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [14 มิ.ย. 18:19:47]

ความคิดเห็นที่ 32

ชาวคณะที่กำลังคันคะเยอ เกาอยู่ยิก ๆ ต่าง
มะรุมมะตุ้มกันแย่งหลอดทราโวเจน คุณชาย
กลางตะครุบหมับได้ก่อนเป็นคนแรกรีบเปิด
หลอดมือไม้สั่น แต่พอละเลงครีมลงไปตาม
เนื้อตัวแล้วปรากฏว่าจะหายคันก็หาไม่
กลับมีอาการคันอย่างทุรนทุรายยิ่งขึ้น
"ทำไมไม่ได้ผลล่ะเจ้าไพร" รพินทร์หันหน้า
ไปถามคนโยนหลอดยา
"สงสัยมันจะดื้อยา แล้วเลยพาลดื้อแพ่ง
ทำให้ร่างกายคุณชายกลางเกิดปฏิกิริยาต่อ
ต้านตัวยาขึ้น เลยเป็นอย่างนี้"
รพินทร์หลบไปนั่งเกาใต้ต้นไม้ใกล้ ๆ พร้อมทั้งหาวิธีช่วยทุกคน
ฉับพลันรพินทร์พลันนึกถึงแม่นางไม้ลั่นทมขึ้นมา งานนี้ไม่รู้ว่า
เป็นเพราะหล่อนหรือไม่ ? แต่ถ้าไม่ใช่ก็น่าจะขอร้องให้มาช่วย
โดยเฉพาะคุณชายกลางของเธอก็คันกะเค้า
เหมือนกัน
รพินทร์ยืนสำรวมจิตอัญเชิญแม่นางไม้
ลั่นทมยอดยุ่งให้รีบจับเครื่องบินมาโดยด่วน
...................

จากคุณ : รพินทร์ - [14 มิ.ย. 20:05:47]

ความคิดเห็นที่ 33

คุณไชยยันตร์ คิดถึงจังเลย

จากคุณ : แม่ยกคนใหม่ - [15 มิ.ย. 05:15:58]

ความคิดเห็นที่ 34

ชื่อไชยยันต์ไม่มี ร. เรือครับแม่ยก
ขอบคุณครับที่ยังคงคิดถึงกันอยู่ ส่วนใหญ่แล้วไม่ค่อยจะมีใครนึกถึงผมหรอก (เรียกร้องความสนใจ)

ช่วงนี้ผมงานยุ่งพอสมควร ก็เลยไม่ค่อยมีเวลาเข้ามามากนัก
ท่านอื่นๆเล่นให้เต็มที่ไปเลยครับ ถ้าว่างเย็นนี้ผมจะเข้ามาแจม

นางไม้ลั่นทม ถ้าไม่ยอมเข้ามารับมุขพรานรพินทร์ เย็นนี้มีโอกาสผมจะเข้ามาเผาละนะ
เพราะฉะนั้น รีบมาซะดีดีครับ

จากคุณ : ไชยยันต์ - [15 มิ.ย. 12:41:47]

ความคิดเห็นที่ 36

วันนี้มาอ่านแต่ไม่มีเวลาเขียนครับ พรานใหญ่ครับมีสมาธิหรือครับ คันออกอย่างนี้

จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [15 มิ.ย. 14:49:18]

ความคิดเห็นที่ 37

เหอ เหอ เหอ
บังอาจคิดจะเผานางไม้แสนสวยอย่างลั่นทมเหรอยะ ?
ไม่มีซะละ
(ทำเป็นเก่งไปงั้น ไม่ได้ขึ้นมาห้องสมุดก็ไม่ได้ต่อมุขหรอกจะบอกให้ ฮึ)
ทำไงดี?

บอกแล้วว่า โทนาฟ ทราโวเจนน่ะ
ยังไงก็ไม่ work
คุณชายกลางขา ลั่นทมขอทดลองวิธีกำจัดเชื้อราสูตรโบราณของลั่นทม ที่เพิ่งไปเปิดสมุดข่อยมาเมื่อวานหน่อยนะคะ บังเอิญตัวหนังสือมันออกจะลางเลือน สูตรอาจจะผิดเพี้ยนไปบ้าง ลองดูนะคะ ดีกว่าเอามีดขูดเป็นไหนๆ

สูตรกำจัดเชื้อราพันปี
น้ำจากบ่อเกรอะหลังวัง 1 กะทะใบบัว ต้มให้เดือดพล่าน
ใบตำแย ขนาดใบต้องใหญ่กว่าฝ่ามือ 30 ใบ
เถากะทกรก เลือกเถาที่มีขนเยอะๆ 3 เถา
ฝักหมามุ่ย เลือกฝักอวบๆ 50 ฝัก
หนอนบุ้ง ชนิดตัวสีเขียวสลับดำ เลือกตัวที่ active หน่อย 45 ตัว
ขนมนุษย์ !!! (ไม่เอาผม) สองหยิบมือ ....

ทุกอย่างโยนรวมลงไปต้มในกะทะใบบัว เคี่ยวให้เดือดทั่วถึงกัน
อุ๊ย...ส่วนผสมครบหมดแล้ว เหลือขนมนุษย์ค่ะคุณชายกลางขา....
อืม...ลั่นทมคิดออกแล้ว ไม่ต้องหาที่ไหนแล้วล่ะค่ะ
คุณชายน่ะแหละ ลงไปนั่งในกะทะเลย ส่วนผสมครบพอดี
แนะๆๆๆ ถอดเสื้อผ้าออกให้หมดก่อนซีคะ
เดี๋ยวไม่ขลัง สูตรยาปนเปื้อนกันพอดี
โอเคค่ะ
นั่งอยู่อย่างนี้ก่อนนะคะ นอนก็ได้
เดี๋ยวดึกๆ ลั่นทมมาติดตามผลการรักษาใหม่

จากคุณ : ลั่นทมสีชมพู - [15 มิ.ย. 16:38:29]

ความคิดเห็นที่ 38

ในตอนนี้มันกลับกลายเป็นว่า นักผจญภัยทั้งหลายตัวใครตัวมันซะแล้ว
ยึดหลักการ… คันแล้วแยกวง
ไชยยันต์ยังคงคันแทบขาดใจ   แต่ไม่ลืมหล่อ   เขาลงทุนแปลงท่าเกาเป็นรำป้อ
เปลี่ยนท่าซ้ายขวา แบบแด๊นเซอร์ของหมอลำจินตะหราพูนลาภ ด้วยหวังว่าแม่ยกคนใหม่จะมาคล้องพวงมาลัยแบ๊งค์พันให้เป็นค่ารักษา
ส่วนจอมพรานเฟรชชี่เชียงใหม่ก็ละเลงทราโวเจนลงบนพุงอย่างไม่ย่อท้อ    ในท่วงทำนองของโจอี้บอย ยิ่งทาก็ยิ่งสาละวันเตี้ยลง ยืดตัวขึ้นไม่ไหวเพราะเกาไม่ถนัด
มีอนุชาคนเดียวมองเหตุการณ์ด้วยความสุขุมเยือกเย็นอันเป็นคุณสมบัติซึ่งถูกปล้นไปจากกระทู้ก่อนและกระทู้นี้     เพราะเขาไม่มีเวลาพอจะเข้ามา post จึงถูกชิงซีนไปตามระเบียบ
เขาหย่อนกายลงในกะทะใบบัวที่นางไม้ลั่นทมเตรียมสมุนไพรไว้ให้แล้ว ท่ามกลางเสียงโวยของไชยยันต์ รพินทร์และหนานอิน
" เฮ้ย คุณชายกลาง ขึ้นขึ้นขึ้น..ลุกขึ้น ลุกขึ้น ลุกขึ้น ลุกขึ้นสาละวันลุกขึ้น" รพินทร์ร้องลั่น ด้วยความเป็นห่วง " ถอยหลัง ถอยหลัง สาละวัน ออกมาครับ"
" นั่นดิ กลาง " ไชยยันต์อยากจะร้องหมอลำแต่ก็จนใจ เลยได้แต่รำอยู่ไปมาท่าเดียว
" จริงของป๊ะป๋าเค้า อากลาง " เจ้าไพรวัลย์ปรากฎกายขึ้นบ้าง ยึกยักร่างเหวี่ยงกายส่ายตะโพกเด้งหน้าหลังในทำนอง Mambo Italiano ด้วยความคันสุดฤทธิ์สุดเดช
มือก็ใช้แกนกระดาษชำระเกาเนื้อตัวแทนไม้เกาหลัง ไม่ยอมทิ้ง (เพราะสามารถเอามาหากินได้แล้วหนึ่งกระทู้อย่างน่าอิจฉา) " อากลางลุกซะดิ   เจอหมามุ่ยเข้าก็คันตายห…"
พูดพลาง ทั้งรพินทร์ ไชยยันต์ และไพรวัลย์ก็เริ่มสะวิงกายสุดเหวี่ยง   เพราะราเริ่มออกฤทธิ์หนักเมื่อได้ทราโวเจน   เช่นเดียวกับหนานอินก็พากายผ่ายผอมของแกออกเซิ้งกระติ๊บไปมาอยู่ตรงมุมห้อง
" แกไม่รู้อะไร ไชยยันต์" อนุชาว่าเมื่อน้ำในกะทะเริ่มอุ่นขึ้น เหมือนไฟทิพย์อาบร่างนางพญาพันธุมวดีในภาค ๑
สมุนไพรของทับทิมกลายเป็นควันลอยกรุ่น หอมหวนราวกับอบยาสมุนไพร อนุชานั่งถูตัวไปมาอย่างสบายใจ
" นี่พวกแกทุกคนฉันจะบอกให้ มัวเล่นเพชรพระอุมาซะลืมกำลังภายใน แกลืมไปแล้วหรือว่ายาพิษต้องถอนด้วยพิษเว้ย   ขืนเอาทราโวเจนทามันจะเห่อหนัก ต้องเอาของคันอย่างเดียวกันมาสยบ   แม่ลั่นทมเค้ารักฉันจริงเค้าถึงลงทุนทำให้..นี่ไง หายแล้ว"
ว่าแล้วอนุชาก็ลุกขึ้นจากกะทะให้เห็นเนื้อตัวสะอาด ไม่มีร่องรอยผื่นเห่อแดงอีกแม้แต่จุดเดียว    ท่ามกลางเสียงร้องวี๊ดลั่นของลั่นทมซึ่งแอบดูเหตุการณ์อยู่
" กรี๊ดๆๆๆ คุณชายกลางแอบเอาผ้าขะม้าลงไปนุ่งในกะทะตอนไหนกันคะเนี่ย ฮือๆๆๆ ลั่นทมนึกว่าจะได้ดูฟรีอีกเชียว" หล่อนกรากเข้ามาทุบเขาเป็นพัลวัน ร้องไห้ด้วยความเสียดาย
อนุชาเล่นมาดขรึมอีกครั้ง ส่ายหน้าไปมาอย่างระอานางไม้คนสวย
" เธอจ๋า ขอบใจนะที่ช่วยรักษาให้ฉัน แต่เธอโกยกำไรอื้อซ่าดูฟรีมาตั้งตะกระทู้ถนนนักเขียนแล้วนะ   คืนกำไรให้ฉันมั่งดิจ๊ะ ตะนี้เธอไปรักษาเจ้าสามสี่คนได้แล้ว รับรองว่าได้ดูฟรีอีกสามสี่รอบ"
เป็นอันว่าอนุชาก็ค้นพบวิธี พิษสยบพิษ หายคันไปได้แล้วนะ     ส่วนคนอื่นๆหาทางออกงัย…หึๆๆๆ เชิญหาเอาเอง
เราไม่ได้เผา ห้ามมาเผาเราด้วยเออ

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [15 มิ.ย. 17:30:37]

ความคิดเห็นที่ 39

ขำคุณลั่นทมจังเลย ฮืมม์ สูตรยานี้ เป็นการรักษาแบบหนามยอกเอาหนามบ่งจริง ๆ นะคะเนี่ย สูตรไม่เพี้ยนหรอกค่ะคุณลั่นทม เท่าที่ดูแล้วตัวยาแต่ละชนิดเป็นสุดยอดสมุนไพรไทยทั้งนั้น ช่วยรักษาให้ดี ๆ หน่อยนะคะ สงสารคุณชายกลางที่สุด คราวนี้คงหายคันแน่ค่ะ

มาอัพเดทความเป็นตัวร้ายค่ะ เดี๋ยวพ่อยกไม่เห็นนึกว่าหายตัวไปแล้วเลยพาลเลิกยกซะจะยุ่ง
พ่อยกคนเคยเป็นรพินทร์ ไพรวัลย์ ขา แสงโสมยังมีชีวิตอยู่นะคะ ยกแสงโสมไว้ไม่เสียหลายค่ะ มรกตถ้ำท่านมันตรัยมีเยอะ สมบัติพุกามก็ยังไม่ได้ใช้เลย แล้วแสงจะทะยอยส่งไปให้เรื่อย ๆ นะคะ อ้อ..แล้วพ่อยกรออีกซักหน่อยนะคะ กำลังจะได้ขุมเพชรพระอุมาอยู่เร็ว ๆ นี้แล้ว ถ้าได้ แสงไม่ลืมพ่อยกแน่นอนค่ะ...หารสองนะคะพ่อยก (เรียกร้องความสนใจ...มั่ง)

จากคุณ : แสงโสม - [15 มิ.ย. 17:39:46]

ความคิดเห็นที่ 40

จอมพรานเห็นคุณชายอนุชาหายขาดขนาด
นั้นแต่ตัวเองกับพวกพ้องที่เหลือยังคันคะเยอ
เป็นลิงเกาเห็บอยู่ ก็โวยวายเอากับแม่นางไม้
ลั่นทม
"ไม่ยุติธรรมนี่แม่ลั่นทม รักษาแต่คุณชาย
กลางคนเดียว พวกผมล่ะไม่มีกะจิตกะใจ
ช่วยรักษาบ้างเลยเรอะ ถ้าอยากดูของดี
เดี๋ยวผมให้ดู ผมลงกะทะผมจะไม่ใส่
ผ้าขาวม้าก็ได้ แต่แม่ลั่นทมต้องช่วยรักษา
ผมด้วยนะ อูย...." รพินทร์ยังคงคันจน
ลงไปนอนดิ้นปัด ๆ กับพื้นเพราะความคัน
ฝ่ายเจ้าไพร ไชยยันต์ และหนานอินต่าง
ก็ยื้อแย่งเสนอตัวโป๊ให้แม่นางไม้ลั่นทม
ดูกันเป็นแถว เพราะหวังว่าจะหายคันบ้าง
" ตัวยาที่จะใช้รักษา เหลือใช้รักษาได้อีกคน
เดียวเท่านั้นจ้า...แต่พวกคุณมีกันสี่คน
จะให้ฉันรักษาใครดีล่ะจ้า..."ลั่นทมสี
ชมพูพูดเสียงอ่อนเสียงหวาน ดวงตามันวับ
เป็นประกาย...ตัวเลือกเพียบ ตั้งสี่คน
เอ๊ะ .. หนานอินไม่เอาตัดออกไปก่อนแล้ว
กัน แก่หว่อมเชียว ทีนี้เหลือ รพินทร์
ไชยยันต์ และไพรวัลย์ เอาล่ะสิใครจะภาษี
ดีกว่ากันล่ะ
จอมพรานก็มีดีตรงยังเด็กยังฟิต สด ๆ แถมยัง
เป็นพระเอกอีก
ไชยยันต์นี่จะไหวรึเปล่านะ ลูกเมียก็มีแล้ว
แต่ไฟในดวงตาของนายทหารปืนใหญ่นี่สิ
อืมมมม.....
ข้างฝ่ายเจ้าไพรนี่ โอ้ !ล่ำบึ้ก มาดแมน
สมชาย
ลั่นทมจะเลือกใครดีล่ะเนี่ย.....
.......................
เอาล่ะสิครับแม่นางไม้ลั่นทมสีชมพูชักจะ
ไขว้เขวแล้ว เธอจะเลือกใครดีล่ะนี่
หรือว่าจะต้องเสี่ยงพวกมาลัยอย่างรจนา

จากคุณ : รพินทร์ - [15 มิ.ย. 18:20:10]

ความคิดเห็นที่ 41

ค่ะ ไชยยันต์ ไม่มี รอ เรือ
(แต่รอแม่ยกใช่มะคะ)

จากคุณ : แม่ยกคนใหม่ - [15 มิ.ย. 20:16:02]

ความคิดเห็นที่ 42

ใช่แล้วครับผมรอแม่ยก...รอแม่ยกเอาเงินสดมาให้ผมซะที ไม่ต้องโอนผ่านบัญชีแล้วครับ
เพราะคุณเมย์เธอตรวจสอบบัญชีผมอยู่เรื่อยๆ ไม่งั้นผมต้องคอยตอบคำถามอีกว่าเงินมาจากไหน

นี่ผมกะว่าจะเข้ามาเผานางไม้ลั่นทมให้เกรียมไปเลย แต่ปรากฏเธอรู้ทันรีบเข้ามารับมุขซะก่อน
ผมก็เลยกลายเป็นตัวเลือกคนนึงของเธอไป...ซวยแล้วเรา
# #

ไชยยันต์นิ่งคิด หากเขายอมก็เท่ากับหมดศักดิ์ศรี ลูกผู้ชายชาตรีอีกทั้งยังเป็นผู้พันอดีตนายทหาร
ปืนใหญ่อย่างเขาสมควรหรือที่จะยอมเป็นเพียง Choice ให้ผู้หญิงเลือก
เขาอาจจะโดนเขี่ยทิ้งก็ได้หากเธอใช้วิธีกามั่ว
คิดได้ดังนั้นแล้วไชยยันต์ก็ยกมือเป็นเชิงห้ามเมื่อเห็นนางไม้ลั่นทมทำท่าลังเล
ไชยยันต์เปลี่ยนจากเกาแบบหมอลำมาเป็นส่ายเอวเกาแบบหนังแขก
"โอ...มิต้องลำบากใจหรอกแม่ลั่นทมจ๋า...โอ...อินี่จะรักป๋าเสียดายบุตรไปใย
เมื่อยังมีวิธีอื่นที่จะแก้เชื้อราเหล่านี้ได้น่ะนาย"

ทุกคนหันขวับมามองนายทหาร เจ้าไพรวัลย์เปลี่ยนการเกาเป็นท่าแร้พ กล่าวเสียงรัวเร็ว
ราวกับโจอี้บอย
"โย่ะๆๆๆป๋าพูดจริงไม่ได้อิงนิยาย...โย่ะๆๆ
ถ้ามียาอื่นที่ดีกว่าบอกมาอย่าช้า ผมจะได้รีบหาตัวยามาแก้ โย่ะๆ"
หนานอินพยักหน้าเห็นด้วยพลางทำคอกระดุ๊บๆ แกเปลี่ยนจากเซิ้งกระติ๊บเป็นเกา
ท่าเบรคแดนซ์ย้อนยุค
"ใช่แล้วนายทหาร ดุ๊บๆ เวลาหน้าสิ่วหน้าขวานอย่ามามัวปล่อยมุขอยู่เลย...ดุ๊บดะลุบดุ๊บ
บอกมาไวไว"
รพินทร์ยกมือประสานท้ายทอย ส่ายเอวเกาแบบฮาวายเข้ามากระแซะ
"ฮูลาฮูล่า เย็นแล้วเย็นอีก ผมก็อยากรู้"

"โอ....อินี่นายจ๋าฟังน่ะ..." ไชยยันต์หยุดเกาท่าหนังแขกเพราะเริ่มรำคาญ
"ราตัวนี้มีชื่อมั่วทางวิทยาศาสตร์ว่า Aspergillus fumigatus อย่างที่แม่ลั่นทมบอก...
นอกจากนั้นมันยังมีเชื้อสายใกล้เคียงกับพลับพลึงทะเลที่มีชื่อทางวิทยาศาสตร์ว่า
plubpleunggadtanud loginzewa รูปร่างคล้ายกันราวกับแกะทีเดียว เพราะฉะนั้น
การแก้ไขสามารถทำได้อีกวิธีคือช่วยกันภาวนาให้กังหันสีส้มตกรอบแรกบอลยูโร ราพวกนี้ก็จะ
ตรอมใจและฝ่อหายไปเองโดยที่พวกเราไม่ต้องทำอะไร...
ตอนนี้ก็อยู่ที่แม่ลั่นทมแล้วว่าจะเลือกวิธีเสี่ยงพวงมาลัยคล้องหนุ่ม หรือว่าจะเลือกใช้มนตราเสก
ให้กังหันตกรอบ...แต่ผมเชียร์วิธีหลังเพราะนอกจากพวกเราจะหายจากอาการผิดปกติกันหมดแล้ว
ลูกสาวแม่ลั่นทมเองที่มัวเชียร์บอลเพลินก็จะได้กลับมาเล่นต่อซะทีด้วย"

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [15 มิ.ย. 23:54:13]

ความคิดเห็นที่ 43

และแล้วร่างหนึ่งก็โผล่ออกมาหัวเราะเสียงก้อง
" เอายามั๊ย ชั้นมี....อิอิ "
ทุกคนร้องออกมาเป็นเสียงเดียวกัน
" วาชิกา...ยังไม่ตายอีกเรอะ "
นางแม่มดหัวเราะก๊าก พลางแกว่งขวดเล็กๆขนาดขวดลิโพเล่น
" ตายยาก ต่อให้ตายก็ฟื้นอีก ว่าไงจะเอายามั๊ย "
อนุชาชี้หน้า อีกมีอยังปิดอะไรบางอย่างอยู่
" แกจะหลอกพวกเราละซิ อย่าหวังเลย..."
วาชิกายักไหล่ ทำเสียงยานคาง
" ตามจายยยยย ทิ้งไว้ที่นี่แหละ มีน้อยซะด้วย ใช้ได้แค่สามคน ใครอยากหายคันก็มาเอานะ "
นางวางขวดลง แล้วโบกมือขึ้น ม่านละอองสีม่วงฟุ้งตะหลบ แล้วก็หายไปหลังละอองนั้น ทิ้งขวด
ไว้ตรงข้างเท้า ทุกคนแลเห็น และมองหน้ากัน พลางเกาแกรกๆ
" เอายังไงดี......."
แล้ว......

จากคุณ : วาชิกา - [16 มิ.ย. 04:15:15]

ความคิดเห็นที่ 44

นัดที่ไหนดีคะ คุณไชยยันต์ขาาาา
อุอุ จะไปเบิกเงินสดแล้วนะคะ

จากคุณ : แม่ยกคนใหม่ - [16 มิ.ย. 07:52:12]

ความคิดเห็นที่ 45

น่าเล่นมุขหมักโคลนดูดมั่งนะครับ แช่ให้ดูดเชื้อรา แช่ให้ดูดทุกอย่าง อิอิอิ

จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [16 มิ.ย. 12:00:29]

ความคิดเห็นที่ 46

...
ทุกคนมองหน้ากันไป มองหน้ากันมา ยาในกระทะตำรับโบราณของนางไม้ลั่นทม
ผ่านการทดสอบโดย อย. อนุชาแล้วว่าผ่าน รักษาได้อย่างแน่นอน ยังรักษาได้อีกเพียงหนึ่งคนเท่านั้น
ส่วนยาของป้ามดวาชิการักษาได้สามคน แต่ยังไม่มี อย. ที่ไหนรับรอง ทั้งหมดจึงตัดสินใจรอลุ้น
การเลือกของนางไม้ลั่นทมก่อนดีกว่า

ลั่นทมสีชมพูพิจารณาดูทุกคนแล้ว ก็ต้องตริตรองอย่างลึกซึ้งว่าจะช่วยใครดี
รพินทร์หน้าใส นี่เคยปรารภว่าจะจับลั่นทมสีชมพูถ่วงน้ำ อย่างนี้ผ่านดีกว่า แม้จะหน้าใสแค่ไหนก็เถอะ
ไชยยันต์แม้จะยังมีไฟแต่เครดิตก็ร่อยหรอลงไปทุกขณะ ช่วยคนไม่มีเครดิตนี่ไม่คุ้มแฮะ
ไพรวัลย์อีก แม้จะล่ำบึ๊ก มาดแมน แต่ยังมีแกนกระดาษชำระคอยช่วยเกา บรรเทาอาการคันก็คงไม่กระไรนัก
คะหยิ่นหามีดที่แน่ใจได้ว่าไม่ก่อเชื้อบาดทะยักมาขูดบรรเทาอาการแล้วคงพอทนไหว
คงเหลือแต่หนานอินผู้เปลี่ยนท่าเกามาต่าง ๆ นา นา สุดท้ายก็พบว่าท่าทีดีที่สุดคือการเกา
อย่างสงบ คันตรงไหนมากก็เกาตรงนั้นก่อน ดังนั้นลั่นทมสีชมพูจึงตัดสินใจที่จะรักษาอาการ
ติดเชื้อรามรณะ ให้กับหนานอินเป็นดีที่สุด เพราะหนานอินแก่หง่อมแล้ว หากต้องทนต่อ
พิษของรามรณะคงทนได้ไม่นาน การตัดสินใจของลั่นทมสีชมพู ทำให้คนอื่น ๆ ต้องหันไปพิจารณา
ยาของป้ามดวาชิกากันบ้าง สุดท้ายรพินทร์ ไชยยันต์ และไพรวัลย์ จึงตกลงยินยอมเป็นหนูลองยา
ให้กับป้ามดดีกว่าที่จะทนคันอย่างนี้ต่อไป ...

พลับพลึงซึ่งสังเกตเหตุการณ์ต่าง ๆ ผ่านกระจกวิเศษ ณ ถ้ำมรกต ดูไปก็ขำกลิ้งไปกับท่าทาง
การบรรเทาอาการคันของแต่ละคน แต่เมื่อตัดภาพไปยังภาพของชาวมรกตนคร ผู้ไม่รู้อิโหน่
อิเหน่อีกมาก ที่ไม่ได้มีตัวยารักษา อย่างคณะของบุคคลภายนอก ก็ให้สงสารเป็นกำลัง จึงตัดสินใจ
ว่าจะช่วยเหลือชาวมรกตนครซักครั้ง แต่ยังคิดไม่ออกว่าจะใช้วิธีไหนดี จะใช้วิธีของไชยยันต์
ก็ศึกษาอย่างละเอียดแล้วยังพบคำเตือนท้ายเล่มว่า วิธีภาวนาให้กังหันหยุดหมุน แม้จะทำให้รามรณะ
หยุดการเจริญเติบโต แต่ก็ก่อให้เกิดช่องว่างที่จะทำให้ พลับพลึงทะเล สายพันธุ์ plubpleunggadtanud
loginzewa แพร่เชื้อได้รวดเร็วมากขึ้น จะทำให้ต้องหาวิธีปราบพลับพลึงทะเลกันอีก วิธีนี้จะสร้าง
ความลำบากให้กับคณะของจอมพราน และชาวมรกตนครอีกมากนัก ดังนั้นตราบใดที่กังหัน
ยังหมุนอยู่อย่างนั้น ความสงบสุขย่อมบังเกิดขึ้นในมรกตนครเป็นแม่นมั่น คิดไปคิดมาก็นึกถึง
ผลึกอโรคยาที่หมูหวานได้มอบให้และบอกว่าสามารถรักษาโรคได้ทุกชนิดขึ้นมา ดังนั้นลูกสาว
ลั่นทมสีชมพู จึงเดินทางไปยังมรกตนคร ยังนอกเมืองตำแหน่งที่ตั้งของต้นตอของสายพันธุ์
เชื้อราพันปี Aspergillus fumigatus ก่อตัวเป็นเนินขนาดใหญ่ เมื่อพบที่ตั้งก็โยนผลึกอโรคยา
ไปยังต้นตอของรามรณะทันที ผลที่ได้เห็นคือการทำปฎิกิริยาอย่างรุนแรง ของผลึกอโรคยากับ
รามรณะพันปี เกิดเป็นสะเก็ดชิ้นส่วนต่าง ๆ ชิ้นเล็กชิ้นน้อยกระจายไปทั่วทั้งมรกตนคร
ซึ่งสะเก็ดชิ้นส่วนอันนี้ได้ไปยับยั้ง การเจริญเติบโตของรามรณะได้ชะงัดยิ่งนัก เพียงชั่วหม้อข้าว
เดือด(ข้าวหม้อเล็ก ๆ ก็พอ) ทุกคนที่ได้รับเชื้อรามรณะ เข้าไปก็หายจากอาการคันเป็นปลิดทิ้ง
คนที่ราขึ้นเป็นขนปุกปุย ก็กลับเกลี้ยงเกลาดังเดิม โดยไม่เห็นร่องรอยการเจริญเติบโตของ
รามรณะแม้แต่น้อย

หลังจากที่พลับพลึงได้เห็นผลึกอโรคยา ได้ทำลายต้นตอของรามรณะจนสิ้นซากเหลือ
เพียงตะกอนดำ ๆ ติดอยู่ที่พื้นหญ้าเท่านั้นเอง ทิวทัศน์รอบด้านซึ่งแต่เดิมเป็นเนินรามรณะ
ก็กลับกลายเป็นทุ่งหญ้าเขียวสด สมกับที่เป็นหญ้าหน้าฝนสุดลูกหูลูกตาดังเดิม ในหูของพลับพลึงนั้น
ได้ยินเสียงโห่ร้องแสดงความดีใจของประชาชนมรกตนคร แว่วมาแต่ไกลให้ได้ยินเป็นระยะ ๆ
ทำให้สบายใจยิ่งนัก

สำหรับรพินทร์ ไชยยันต์ และ ไพรวัลย์ แม้จะหายจากอาการคัน จากยาของป้ามดวาชิกาแล้วก็ตาม
แต่ตัวยาของป้ามดวาชิกา เป็นตัวยาที่สังเคราะห์ขึ้นจาก ผีตองเหลืองสองพันปี ดังนั้นแต่ละคน
ก็ได้รับเชื้อผีตองเหลืองไปโดยปริยาย อาการของโรคนี้ไม่รุนแรงนัก แต่หากเมื่อใดที่ได้บริโภค
มักโรนี หรอไก่งวงเข้าไป ในเวลาที่ไม่เหมาะสม อาการก็จะสำแดงออกมาทันที วิธีแก้ให้หายขาดก็คือ
ต้องกินไก่ภายในยี่สิบสี่ชั่วโมง มิฉะนั้นอาการจะ....

จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [16 มิ.ย. 12:56:07]

ความคิดเห็นที่ 47

ปู่คะหยิ่นจ๋ะ มุขโคลนดูดของปู่ ไม่ทันมุข
ผลึกอโรคยา ปราบ รามรณะของพลับพลึง แล้วจ้า... ฮิ ฮิ

จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [16 มิ.ย. 13:01:43]

ความคิดเห็นที่ 48

พลับพลึงลูกรัก
ไม่เสียแรงที่เกิดมาเป็นลูกแม่
ทั้งสวยน่ารัก ถอดแบบแม่มาเป๊ะ ทั้งยังโอบอ้อมอารี
แม่ภูมิใจในตัวลูกเหลือเกินแล้ว
ว่าแต่ แม่ฝากหนูแทงบอลหน่อย
งุบงิบสร้อยคอของเก่ามาขายเส้นนึง กะเอามาใช้งานนี้โดยเฉพาะเลยเนี่ย

จากคุณ : ลั่นทมสีชมพู - [16 มิ.ย. 13:14:14]

ความคิดเห็นที่ 49

คุณชายกลางขา
หายจากอาการคันแล้ว
ยืนทื่อมะลื่ออยู่นั่นแหละ
แอบนุ่งผ้าขะม้าลงไปเมื่อไหร่ลั่นทมก็ไม่ทันดู
แต่อย่าลืมนะคะ ผ้าขะม้าของคุณชายน่ะ
ใช้การมานาน บางจ๋อยออกอย่างนั้น
เปียกน้ำเข้าหน่อยก็แนบเนื้อทุกสัดส่วน
นุ่งก็เหมือนไม่นุ่งอ่ะค่าาา...

ลั่นทมจะมาทวงว่า
หายคัน หายทรมานเพราะลั่นทมเป็นคนจัดการให้อย่างนี้แล้ว
ใจคอจะไม่ให้รางวัลอะไรลั่นทมบ้างเลยเหรอคะ ?
(พูดพลางทำตาพริ้ม เอียงแก้มนวลเข้าไปใกล้).......

จากคุณ : ลั่นทมสีชมพู - [16 มิ.ย. 13:18:35]

ความคิดเห็นที่ 50

ฮือๆ ปู่ยังไม่ได้ดูอโรคาเลยอ่ะ พลับพลึง

จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [16 มิ.ย. 13:37:26]

ความคิดเห็นที่ 52

แม่ลั่นทมขา พลับพลึงไม่นิยมการเล่นได้-เสียค่ะ
กลัวว่าจะต้องเก็บสมบัติพัสถาน ย้ายไปพำนัก
ณ โฮลรูมิเนียม เพราะบังอาจไปเป็น เซียนเตี๋ย เข้าค่ะ... :-)

สร้อยคอเก่าของแม่ลั่นทม พลับพลึงขอเก็บไว้ก็แล้วกันนะคะ
ให้เป็นสมบัติประจำตระกูลไว้ก็แล้วกานนน...

จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [16 มิ.ย. 13:41:22]

ความคิดเห็นที่ 53

ถ้าไม่ได้กินไก่ภายใน24ชม.สิ่งที่จะเกิดขึ้นคือโรคจู๋อย่างรุนแรง อาการของโรคนี้จะทำให้ชายชาตรีอกสามศอกเกอดอาการหมดอาลัยตายอยากกะชีวิตอย่างรุนแรงสิ่งที่น่าภาคภูมืใจในความเป็นชายจะมลายหายไป ซึ่งขณะนี้ทางคณะนายจ้างยังไม่มีใครทราบเรื่องนี้กันเลย นอกจากส่างปาแล้วคนที่รู้วิธีแก้นั้นไม่มีเลย

จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [16 มิ.ย. 13:54:18]

ความคิดเห็นที่ 54

เล่นแรงไปไหมเนี่ยะ อิอิอิ haha

จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [16 มิ.ย. 14:00:31]

ความคิดเห็นที่ 55

จ๊ากกก... พลับพลึงเล่นมุขผิด
ผีตองเหลือง ไม่เจอไก่นี่หว่า เลยตามเลยก็แล้วกัน...

จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [16 มิ.ย. 16:39:05]

ความคิดเห็นที่ 56

มาแล้นนน หลังจากไปเล่นกล้ามมาให้ยกคุณเหล้าไทยได้นานยิ่งขึ้น...เขามีโอนเงินโอนทองกันด้วยวุ้ย คุณไชยยันต์ โผมเตือนด้วยฟามหวังดีว่า แม่ยกคุณอาจจะเป็นพวกฟอกเงินก็ได้นา ถ้าเงินที่เบิกมามีกลิ่นแฟ้บกลิ่นไฮเตอร์แล้วไซร้อย่าวางใจ โปรดโอนมาให้ผมใช้บ้างเด้อ เหอเหอ

จากคุณ : เคยเป็นรพินทร์ ไพรวัลย์ - [17 มิ.ย. 11:20:03]

ความคิดเห็นที่ 57

คะหยิ่นเล่นแรง อ้าว ! ตอนนี้ผมเกิดอาการห่อเหี่ยว หงอยเหงา
เซื่องซึมเสียแล้ว....ใครก็ได้ช่วยที...

จากคุณ : รพินทร์ - [17 มิ.ย. 21:06:02]

ความคิดเห็นที่ 58

ความลับของยาที่แม่มดวาชิกาเอามาให้ชาวคณะกินนั้นถูกเปิดเผยขึ้นเมื่อเจ้าส่างปา
ซึ่งยังไม่มีบทบาทอะไรนอกจากซุ่มดูอยู่ บัดนี้ทนไม่ได้ต่อชะตากรรมของสุภาพบุรุษทั้งหลาย
จึงได้ย่องออกมากระซิบบอก
รพินทร์ถึงกับหน้าซีดเหงื่อตก เจ้าไพรวัลย์ตกตะลึงจังงังไป คะหยิ่นซึ่งบังเอิญคว้าขวดยาที่เหลือ
ติดก้นขวดครึ่งลิตรกินเข้าไปด้วยจึงตกอยู่ในภาวะเดียวกัน ส่วนไชยยันต์หันไปมองดูอนุชา
อย่างไม่เข้าใจว่าทำไมนายกลางถึงได้รอดจากภาวะน่ากลัวอย่างนี้ไปได้ทิ้งให้เพื่อนๆต้องรับ
ชะตากรรมกันอย่างน่าสมเพช อนุชาทำไม่รู้ไม่ชี้หันไปกอดคอหนานอินพากันเดินเข้าไปในห้อง
ปี่พาทย์เพื่อฟังเพลงขับกล่อมที่เหล่านางกำนัลกำลังบรรเลงอยู่
ชายหนุ่มสี่คนที่เหลือยังคงยืนจับกลุ่มซุบซิบกันที่เดิม

"ถ้าสิ่งที่เจ้าส่างปาพูดมันเป็นความจริง งั้นก็หมายความว่าพวกเราคงหมดสิ้นความเป็นชาย
กันเพียงเท่านี้เองน่ะหรือ" รพินทร์กล่าวอย่างวิตก
"โธ่..ในที่สุดคะหยิ่นก็ต้องพลอยมาติดร่างแหซวยไปด้วย รู้งี้ไม่น่าปล่อยมุขนี้มาเลย"
เสียงเจ้าคะหยิ่นโวยวาย
"ไม่หรอกครับอารพินทร์ อาคะหยิ่น เรายังมีหนทางรอดอยู่...ใช่มั้ยครับป๋า"
ประโยคสุดท้ายไพรวัลย์หันไปทางบิดากำมะลอ
ไชยยันต์พยักหน้า "ถูกแล้ว...เรายังคงมีหนทางแก้ไขได้ เมื่อกี้เจ้าส่างปามันก็กระซิบบอกผม
ว่าพวกเราต้องกินไก่ภายใน 24 ชั่วโมงก็จะหายได้ ไป เรารีบออกไปหาไก่กันเถอะ"
"ป๋าหมายถึงไก่ยังไงครับ" เจ้าไพรยังกังขา
"ก็ไก่ขาวๆน่ะซีเจ้าไพรเอ๊ย ต้องเลือกอวบๆด้วยไม่รู้ที่นี่จะมีรึเปล่า" รพินทร์ตอบมาแทน
ไชยยันต์ส่ายหน้า
"ไม่ไหวเลยรพินทร์ คุณนี่ก็คิดถึงแต่ไก่ในจินตนาการ...ที่นี่ไม่มีหรอก เห็นมีแต่ไก่ตัวดำๆทั้งนั้น"
"อารพินทร์กับป๋าพูดอะไรกันฟังไม่รู้เรื่อง ผมว่าเรารีบไปกันเถอะก่อนที่จะสายเกินแก้"
เจ้าไพรกล่าวเร่ง

"จะไปไหนกันพ่อคุณ"
เสียงหม่อมราชวงศ์สาวร้องถามเมื่อสังเกตเห็นสี่หนุ่มทำท่าจะย่องออกไป
"เอ่อ..ง่า...จะไปหาอะไรรับประทานหน่อยครับคุณหญิง" รพินทร์ตอบ
ดารินขมวดคิ้ว "ที่นี่ยังมีอาหารไม่พอรับประทานอีกเหรอนายพราน นี่แงซายเขาก็ตระเตรียมไว้
พร้อมสรรพแล้วนี่นา ทำไมต้องออกไปหากินข้างนอกอีก...จะหนีไปเที่ยวล่ะซี ฉันไปด้วย"
ไชยยันต์จุ๊ปาก "เรื่องของผู้ชายเขาน่ายัยน้อย"
ราชสกุลสาวยกมือชี้หน้า
"อ้อ อย่างนี้นี่เอง จะหนีไปเที่ยวหาเศษหาเลยข้างนอกล่ะซี...รพินทร์นะรพินทร์ ทำไมเป็นคนแบบนี้
ทำไมจึงทำอย่างนี้...คะหยิ่น เธอไม่ต้องไปนะ อยู่เป็นเพื่อนพวกฉันที่นี่แหละ พวกนั้นจะไปไหนก็ปล่อย
เขาไป"
เจ้าคะหยิ่นหน้าซีด "โธ่ นายหญิง...ได้โปรด อย่าให้คะหยิ่นต้องตกอยู่ในห้วงกรรมคนเดียวเลย"
ดารินขมวดคิ้วอีก
"เธอพูดอะไรฟังไม่รู้เรื่องคะหยิ่น...อย่าไปเชื่อพวกนั้นมากนักนะ จะพาเสียคน"
"วู้...เธอเข้าไปนอนได้แล้วน้อย พวกฉันมีธุระต้องรีบไปทำ มันเกี่ยวกับความลับสุดยอดของนครนี้
แล้วจะเล่าให้ฟังทีหลังก็แล้วกัน" ไชยยันต์กล่าวตัดบทอย่างรำคาญ
แล้วสี่หนุ่มก็รีบจ้ำพรวดออกจากห้องโถงไปก่อนที่ราชสกุลสาวจะทักท้วงอีก

มรกตนครยามราตรีนั้นงดงามยิ่งนัก แสงจากโคมไฟประดับประดาสว่างวอมแวมอยู่ทั่วไปเป็นระยะๆ
ไม่มีรถ มีแต่ร้านรวงและทางคนเดิน ผู้คนเดินท่องเที่ยวกันอยู่ทั่วไปบ้างมาเป็นคู่บ้างมาเป็นฝูงใหญ่

"คุณไชยยันต์จะพาพวกเราไปกินไก่ที่ไหนครับ" รพินทร์กล่าวถามพลางมองไปรอบๆอย่างตื่นตาตื่นใจ
อดีตนายทหารปืนใหญ่หรี่ตามองไปยังป้ายแสงสีเบื้องหน้า
"คราวที่บุกมรกตนครสมัยโน้นผมเคยออกมาเดินเล่น จำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเห็นแถวๆข้างตึกนั้น"
"งั้นคุณรีบพาพวกเราไปกันเลย ผมรอไม่ไหวแล้ว" รพินทร์เร่ง

ไชยยันต์เดินนำพรรคพวกตรงไปยังสถานที่เป้าหมาย รพินทร์สอดส่ายสายตามองหา
"ผมไม่เห็นอย่างที่คุณบอกเลยครับคุณไชยยันต์ แน่ใจนะว่าละแวกนี้"
"แน่เสียยิ่งกว่าแน่อีกรพินทร์ โน่นไง พูดถึงก็เดินมาโน่นแล้ว"

สายตาอีกสามคู่หันไปมองตาม
รถเข็นประดับประดาด้วยแสงไฟเข็นอ้อมมุมตึกมา เมื่อเข้ามาใกล้จึงเห็นป้ายภาษากะเหรี่ยงได้ชัดเจน

จอมพรานหันมามองหน้าอดีตนายทหารปืนใหญ่
"ไก่ย่างห้าดาว"
"ก็ใช่น่ะสิ...ก็คุณจะกินไก่ไม่ใช่เรอะ"

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [18 มิ.ย. 00:01:15]

ความคิดเห็นที่ 59

ลืมบอกแม่ยกเรื่องที่จะนัดส่งมอบเงินกันนั้น
นัดเจอกันที่หน้าอำเภอดีมั้ยครับ เพลงฮิตสมัยเก่า

แม่ยกเอาเงินใส่ถังขยะไว้ เดี๋ยวผมแอบคุณเมย์ไปได้ก็จะไปเก็บมาเอง

จากคุณ : ไชยยันต์ - [18 มิ.ย. 00:12:21]

ความคิดเห็นที่ 60

โอเคตามนั้นเลยค่ะ       บ่ายสองวันนี้   หน้าอำเภอบางรัก
ถังขยะรูปหัวใจนะคะ
แหม๊   มุขไก่ของคุณ   แม่ยกหัวใจจะวาย
คนอะไร๊   น่าหยิก
อ้อ   ตอบที่คุณไปแจมกระทู้แม่ยกแล้วนะจ๊ะ
มีตอนสองด้วย เชิญๆไปอ่านกันนะ

จากคุณ : แม่ยกคนใหม่ - [18 มิ.ย. 07:43:17]

ความคิดเห็นที่ 61

เหอ เหอ เกิน 24 ชั่วโมงไปแล้วไก่ก็ยังไม่ได้กิน ต้องเป็นโรคผีตองเหลืองทั้งสามคน
วิธีแก้นั้นไซร้ ต้องกินทองหยิบ ทองหยอด ฝอยทอง จากประเทศต้นตำรับใน
ช่วงต่อเวลา นาทีสุดท้ายสถานเดียว วิธีอื่น มิมีทาง...

จากคุณ : ... - [18 มิ.ย. 16:06:02]

ความคิดเห็นที่ 62

ช่วงนี้พลับพลึงกำลังเมายูโร จนจับทีมที่อยู่ต่างสายมาเจอกันได้ไงก็ไม่ทราบ
แถมกว่าจะคลิก น้องมุขที่ปู่คะหยิ่นมาต่อไว้ ก็ใช้เวลาเป็นนมนาน...หึหึ
=================================================
...
"น้องขอไก่ อวบ ๆ ขาว ๆ ซักสี่ตัวนะ"
"หมดแล้วครับ"
หนุ่มมรกตนคร เจ้าของซุ้มไก่ย่างห้าดาวหันมายิงฟันสีครีมตอบสี่หนุ่ม
"งั้น ไม่ต้องอวบ ขาว และไม่ต้องถึงสี่ตัว ตัวเดียวก็ได้"
"หมดเกลี้ยงเลยครับ ไม่ว่าประเภทไหนก็ไม่มีครับ"
"หมดแล้ว !!!!!!!!!"
ทั้งสี่หนุ่มถึงกับอุทานเสียงดังลั่น

"ครับ หมดเลยครับ วันนี้ไก่ขายดีมากครับ มีคนมาเหมาไปหมด"
หมดแล้วก็ช่างเถอะ ไชยยันต์คิดในใจ หาที่ใหม่ก็แล้วกันจึงถามคนขายไก่ว่า
"แล้ว มีไก่ขายที่ไหนอีกบ้างไหมน้องชาย ไก่อะไรก็ได้"
"อ๋อ ไปอีกสองช่วงตึก มีอีกที่ครับ แต่ก็คงจะหมดเหมือนกัน เพราะเมื่อกี๊ลูกค้าก็บ่น
เหมือนกันว่าวันนี้เป็นวันอะไรก็ไม่รู้ หาไก่กินไม่ได้เลยหามาทั่วเมืองแล้วหมดทุกร้าน
ไม่ว่าไก่อะไรก็ไม่มี ทั้งไก่ทอด ไก่ย่าง ไก่สดในตลาดก็หมด ลูกค้ารายสุดท้ายที่มาเหมาไปก็ดูประหลาด ๆ ยังไงก็ไม่รู้"

ตะลึงตึงตังไปทั้งสี่หนุ่ม ลางสังหรณ์บางอย่างทำให้ไชยยันต์ผู้ชมชอบ(ตรา)ไก่ ถามไปว่า
"ลูกค้ารายสุดท้าย นี่แปลกอย่างไรหรือน้องชาย "
"ผู้หญิงที่สั่งซื้อนะครับ ซ้วยสวย ส่วนคนที่ติดตามมาดูท่าทางเหมือนจะเป็นลูกน้องหน้าตา
ก็ประหลาด ๆดูเหมือนลูกมะกรูด ยังไงก็ไม่ทราบได้"
"เหมือนลูกมะกรูด แล้วผู้หญิงนี่สวยมากเลยใช่ไหม แต่ที่เด่นสุดนี่ผมสีส้มใช่รึเปล่าพี่ชาย"
ไพรวัลย์ถามขึ้นมาบ้าง
"ใช่ครับ ผมยังนึกเลยว่าแกคงไปเดินแถวเซ็นเตอร์พ้อยท์บ่อย แต่แกสวยจริง ๆ นะครับ"

"ยายพลับพลึงทะเล!!!!"
....
"เอ้า กินกันให้เต็มที่เลยนะ นี่ไปเหมาไก่มาทั้งเมืองเพื่อชาวกังหันโดยเฉพาะนะเนี่ย
ต้องตัดไม้ข่มนามกันก่อน กังหันมรณะจะได้สะบั้น(ตรา)ไก่ ให้แหลก 555"
สาวน้อยสีส้มไปทั้งตัวทั้งสีผิว สีผม สีตา ผู้ไปเหมาไก่มาทั้งมรกตนคร หันไปกล่าวกับ
กับกลุ่มคนเบื้องหน้าที่สภาพก็ไม่ต่างกับตัวเธอซักเท่าไหร่ คือสีส้ม สีแสดพรึ่ดด ไปทั้งทุ่งโล่ง
...
ในที่สุดเวลาที่ไม่เคยคอยใคร ก็เดินไปเรื่อย ๆ จนกระทั่ง 24 ชั่วโมงผ่านไป สี่หนุ่มก็ยัง
ไม่สามารถหาไก่มากินได้แม้แต่เสี้ยวเดียว อาการประหลาดที่ส่างปา รมต.สาธารณะสุข
ได้บอกไว้ ก็เริ่มสำแดงทั้งสี่หนุ่ม ตัวเริ่มเหลืองขึ้นเรื่อย ๆ เสื้อผ้าที่นุ่งห่มก็เปลี่ยนสีไปเป็น
สีเหลืองด้วยเช่นกัน วิธีรักษาที่ค้นพบชั่วคราวคือ ต้องให้ทั้งสี่คน ไปพักยังกระท่อมมุงใบตองตึง
ณ กลางอุทยาน เพราะใบตองค่อย ๆ ดูดซับสีเหลืองจากผู้ติดโรคร้ายไปเรื่อย ๆ พอจะช่วยให้
อาการทุเลาลงได้บ้าง เมื่อใดที่ใบตองเปลี่ยนเป็นสีเหลือง ก็ต้องรีบหาใบตองมาเปลี่ยนใหม่ทันที
อาการจู๋อย่างแรงที่จะเกิดขึ้นจึงเกิดได้ช้าลง จนกระทั่งมีข่าวสารจากคนลึกลับมาบอกถึงวิธี
ในการรักษาอาการโรคผีตองเหลืองว่าจะต้องใช้ ทองหยิบ ทองหยอด ฝอยทอง จากประเทศ
ต้นตำรับใน ช่วงต่อเวลานาทีสุดท้าย จักรราชจึงรีบให้ทหารไปเชิญกุ๊กมือสำรองที่ทำการปรุง
อาหารหวานทั้งสามอย่าง มาโดยไม่รอช้า ทำให้ทั้งรพินทร์ ไชยยันต์ ไพรวัลย์ และคะหยิ่นรอดพ้น
จากการเป็นส่างปาคนที่ 2 3 4 และ 5 ไปได้อย่างหวุดหวิด...

จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [19 มิ.ย. 11:12:53]

ความคิดเห็นที่ 63

มาช้าไปหน่อยโดนแม่พลับพลึงทะเลแย่งแก๊กไปเสียแล้วเลยต้องแก้บทกันชุลมุน

หลังจากหายจากอาการผิดปกติได้อย่างเฉียดฉิว ทั้งสี่คนคือ รพินทร์ คะหยิ่น ไพรวัลย์และไชยยันต์
ก็ย่องออกมาฉลองชัยกันยกใหญ่ ยกกลุ่มไปนั่งเชียร์ทีมในดวงใจบอลยูโรที่จอยักษ์ตึกเวิลด์เทรด
แห่งมรกตนครจนเกือบตีสี่ก็ออกมาหาซื้อไก่ย่างซึ่งยี่ปั๊วเพิ่งจะปล่อยออกมาหลังจากขาดตลาดไปนาน
หาซื้อได้ก็กินกันเข้าไปอีกคนละสิบกว่าตัวกะชัวร์ว่าหายแน่ๆ

เช้าตรู่ของวันใหม่
ไชยยันต์รู้สึกตัวขึ้นก่อน หันไปมองรอบๆเมื่อรู้ว่าไม่ใช่ที่นอนกลายเป็นริมกองขยะ เขาก็พรวดพราด
ลุกขึ้น หันไปข้างๆเห็นรพินทร์เมาไก่ไม่ได้สตินอนกอดถังขยะเป็นหมอนข้างหลับกรนคร่อกๆ
ไพรวัลย์เองก็นอนซุกอยู่ในกองขยะแทนผ้าห่มโผล่กายท่อนบนออกมา ส่วนเจ้าคะหยิ่นนั้นหัวมุด
เข้าไปอยู่ในถังขยะที่ล้มระเนระนาด

"อารายฟะ นี่เมาไก่กันถึงขนาดนี้เชียวหรือ...เฮ้ย ตื่น เจ้าไพร คะหยิ่น รพินทร์...ตื่นๆๆๆ"
ไชยยันต์ร้องเรียกพลางไล่เขย่าตัวทีละคน รพินทร์ผงกศีรษะโงเงขึ้นมาเมื่อรู้ว่าตัวเองกอดถังขยะ
ก็สะดุ้งรีบโยนถังออกไป ถังขยะโลหะขนาดใหญ่ลอยละลิ่วหล่นตูมลงบนอีกถังที่เจ้าคะหยิ่นซุกหน้า
อยู่พอดี เสียงโครมครามตามด้วยเสียงป๊องเมื่อเจ้าคะหยิ่นพรวดพราดลุกขึ้นเพราะนึกว่าโลกถล่ม

ไพรวัลย์ค่อยๆยันกายออกมาจากกองขยะที่ซุกต่างผ้าห่มพลางส่ายหน้าเพราะไม่คิดว่าตนจะต้อง
มาหมดฟอร์มนอนในกองขยะแบบนี้ พลันสายตาของเจ้าหนุ่มน้อยก็เหลือบไปเห็นโพรงเล็กๆที่
เข้าไปซุกนอนนั้น มีแสงสว่างรำไรลอดออกมา
เจ้าไพรน้อยก้มลงไปพิจารณา มันเป็นโพรงขนาดที่ตัวคนพอจะมุดเข้าไปได้พอดี แสงสว่างรำไรส่อง
ลอดออกมาจากโพรงนั้น

"เฮ้ พวกเรามาดูอะไรนี่...นี่มันช่องทางลับอะไรกันอีกแล้ว"

ไชยยันต์รีบกระโดดพรวดมาถึงก่อน เขาควักไฟฉายขนาดเล็กที่เหน็บเข็มขัดเอาไว้ออกมาส่องเข้าไปดู
"อืม...ดูเหมือนจะมีบันไดอยู่ด้วยด้านล่าง...ท่าทางจะเป็นช่องทางไปไหนสักแห่งแน่ๆ"
"โอ...หรือว่าจะเป็นทางลับที่เจ้าแงซายตัวดีมันไม่เคยบอกให้เราล่วงรู้...อาจจะเป็นทางไปสู่ที่ตั้ง
ขุมทรัพย์ที่เจ้าแงซายงุบงิบไว้คนเดียวก็ได้ ดูซี มันปิดบังร่องรอยได้เฉียบแหลมประเสริฐยิ่งนัก
เอาทางเข้ามาซ่อนอยู่ในกองขยะ...ต่อให้ข้าศึกฉลาดหลักแหลมปานใดก็มิอาจคาดคิดไปถึง"
รพินทร์กล่าวอย่างใช้ความคิดพิจารณา
"โอ ใช่แล้วเจ้านาย...คะหยิ่นเคยได้ยินเจ้าส่างปามันพูดบ่อยๆว่าเพชรในตม เพชรในตมอะไรนี่แหละ
มันพูดเป็นปริศนาว่าอะไรเอ่ยเพชรในตม คะหยิ่นเองก็ไม่เข้าใจ ทายมันไม่ถูกสักที"
สี่หนุ่มต่างสุมหัวกันปรึกษาหารืออยู่ครู่หนึ่ง ก็ตกลงใจมุดกันเข้าไปดู

หลังจากมุดกันเข้าไปในกองขยะแบบเรียงเดี่ยวได้ระยะหนึ่งก็มีเส้นทางลับด้านในจริงๆ
บันไดหินอย่างดีทอดนำลงไปสู่ห้องลับเบื้องล่าง ช่องแสงบุด้วยคริสตัลปรากฏอยู่ทั่วไปเป็นระยะๆ
เส้นทางคดเคี้ยวจนนำไปสุดที่ผนังด้านหนึ่งมีประตูใหญ่ปิดสนิท หน้าประตูปรากฏตัวอักษร
ภาษากะเหรี่ยงโบราณประโยคหนึ่ง เจ้าคะหยิ่นพยายามอ่านก็อ่านไม่ออกพยายามแกะอักษรทีละตัว
ด้วยการใช้มีดแซะ รพินทร์ผลักคะหยิ่นเซแซ่ดๆไปแล้วเข้ามาพิจารณาอ่านเอง

"โปเยโปโลเย..."
พรานใหญ่อ่านไม่ออกแต่ทดลองพูดส่งเดช

เท่านั้นเองเสียงสะเทือนเลื่อนลั่นก็ดังขึ้นจนฝุ่นผงร่วงกราวลงมาจากเพดานถ้ำ บานประตูค่อยๆ
เลื่อนออกช้าๆ
แสงวอมแวมจากภายในสะท้อนเข้าตาจนทุกคนต้องหยีตา ทั้งแสงสีม่วงครามน้ำเงินเขียวเหลืองแสดแดง
ครบสีรุ้งสะท้อนออกมาแวววาวส่องประกายเจิดจรัสจนผนังถ้ำโดยรอบสว่างสไวไปทั่วบริเวณ

ภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำให้ทุกคนตะลึงอ้าปากค้าง ขุมทรัพย์จำนวนมากมายมหาศาลกองอยู่เบื้องหน้า
แค่เท่าที่เห็นนี่ก็น่าจะประมาณครึ่งหนึ่งของสมบัติพระอุมาที่เคยชมเมื่อภาค 1

"โอ้...ในที่สุดพวกเราก็พบขุมทรัพย์มหาศาลเข้าให้แล้ว...ดีละ หารสี่ไม่ต้องแบ่งเจ้าอนุชาหรือยัยน้อย"
ไชยยันต์กล่าว รพินทร์รีบยกมือห้าม
"โอ๊ะ ไม่ได้ครับคุณไชยยันต์...เราต้องคุมสติให้ดี" จอมพรานกล่าวห้ามความละโมบของชาวคณะ
เขาก้าวเดินไปหยุดยืนพิจารณาใกล้ๆ
"นี่คงจะเป็นทรัพย์สมบัติของแผ่นดินที่เจ้าแงซายเก็บงุบงิบไว้คนเดียว เราจะเอาไปไม่ได้
เพราะขนกันไม่ไหว ต้องค่อยๆมาขนไปวันละนิดละหน่อย" พรานใหญ่กล่าวหน้าตาเฉย
"ใช่แล้วอารพินทร์ นับว่าเป็นความคิดที่ฉลาดหลักแหลม...พอดีผมมีกระสอบห้าใบที่เย็บก้นมาแล้ว
พอจะขนไปได้เยอะทีเดียว มาครับ ผมแบ่งกระสอบให้คนละใบ ผมเอาสองใบ ช่วยกันขน"

คะหยิ่นหันไปมองหน้าคณะเจ้านายเพราะไม่อยากจะเชื่อว่าเดี๋ยวนี้ทำไมกลายเป็นคนโลภกันไปหมด
เขาถอยหลังช้าๆ ส่ายหน้าอย่างผิดหวัง
"โธ่...นี่เจ้านายเรากลายเป็นพวกละโมบหลงผิดกันไปหมดแล้วหรือ เสียดายอุตส่าห์ภักดีมาแต่ต้น
ทำไมไม่ขนไปเผื่อนายหญิงของคะหยิ่นด้วยเล่า"
เจ้าคะหยิ่นกล่าวขึ้น รพินทร์หันมา
"คุณหญิงรวยอยู่แล้วคะหยิ่น...แต่ว่าฉันยังไม่รวย การที่ฉันและคุณหญิงจะอยู่ร่วมทางกันได้นั้น
ฉันก็ต้องมีของฉันบ้างละ ชาวบ้านเขาจะได้ไม่นินทาว่าฉันไปเกาะคุณหญิงกิน
เพราะฉะนั้น แกมาช่วยฉันขนซะดีๆ...แกจะได้เอากลับไปพัฒนาหล่มช้างของแกให้เจริญเสียที"
คะหยิ่นตัดสินใจอยู่ครู่หนึ่งก็สะบัดหน้าลืมนายหญิง รีบตรงเข้ากอบโกยด้วยทันที

ระหว่างที่กำลังกอบโกยเพชรนิลจินดากันอย่างสนุกนั้น เสียงกังวานหนึ่งก็อุบัติขึ้นก้องไปทั้งถ้ำ

"เจ้าเกิดมามีอะไรมาด้วยเจ้า
เจ้าจะเอาแต่สุขสนุกไฉน
เจ้ามาตัวเปล่าแล้วเจ้าจะเอาอะไร
เจ้าก็ไปตัวเปล่าเหมือนเจ้ามา"

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [19 มิ.ย. 11:33:47]

ความคิดเห็นที่ 64

ลั่นทมสีชมพูกระหยิ่มยิ้มย่องว่าครั้งนี้คุณชายกลางคงไม่รอดเงื้อมมือหล่อน   เพราะไม่รู้จะหามุขอะไรมาหนีได้อีกแล้ว
เท่าที่แอบนุ่งผ้าขะม้าซ่อนเร้นกายไปได้อย่างหวุดหวิด ลั่นทมก็เสียหน้ามากพอแล้ว
หล่อนหลับตา อมยิ้ม เอียงแก้มเข้าไปจนติดหน้าอนุชา   หนุ่มสูงศักดิ์แห่งวังวราฤทธิ์ถอยกรูดติดฝาวังมรกตนคร
เขายอมรับว่าในการผจญภัยไม่รู้กี่กระทู้   คนอย่างชด ประชากรไม่เคยหวั่นไหวต่อสิ่งใดที่มากระทบใบหน้า รวมทั้งพายและเค้กที่เจ้าแงซายตัวดีให้ราษฎรขว้างต้อนรับเขา
มีแต่จุมพิตมรณะ ของแม่ลั่มทม Kiss of the spider woman ที่เขาผวามากที่สุด
" โอม ฤาษีโกณทัญญะ ช่วยลูกด้วย" เขาครางออกมาด้วยเสียงระรัว หลับตาปี๋
ศักดิ์สิทธิ์ยิ่งนัก ในเสี้ยววินาทีที่ลั่นทมบุกเข้าถึงตัวชายหนุ่ม   ก็เกิดปรากฎการณ์ประหนึ่งฟ้าผ่าลงมากลางวังมรกตนคร
" ฟอด"
" ฟอด"
" ฟอด"
" ฟอด"
ตามด้วยเสียงสะเทิ้น
" อุ๊ย คุณชาย ทำไมหลายหนนักง่ะคะ"
แล้วตามด้วย " ว๊ายๆๆๆๆ วี๊ดๆๆๆๆ"
ลืมตาขึ้น อนุชามองเห็นลั่นทมสีชมพูร้องวี๊ดๆ ยิ่งกว่าเชียร์ลีดเดอร์ เขาก็เลยผสมโรงร้องออกมาอย่างลืมตัว
" บู้มมมมม"
ภาพที่เขาเห็นคือรพินทร์ ไชยยันต์ ไพรวัลย์และคะหยิ่น พร้อมใจกันกระโดดโลดเต้นในท่าคนดูบนแสตนด์ หลังจากโดดเข้าหอมลั่นทมคนละฟอดใหญ่ๆ...ใหญ่แบบยักษ์...
อนิจจาเอ๋ย   ความดีใจของเจ้าหนุ่มทั้งสี่ที่รอดพ้นอาการไม่ครบ ๓๒ ไปอย่างหวุดหวิด   ทำให้วิ่งถลากลับเข้ามาในห้อง พอเจอลั่นทมยืนอยู่ก็ไม่มีใครดูตาม้าตาเรือ
โดดเข้าหอมหล่อนเป็นการทดสอบสมรรถภาพตนเองทันที
เมื่อพบว่าใช้ได้เหมือนเดิม ทุกคนต่างก็โดดกันตัวลอยด้วยความดีอกดีใจสุดฤทธิ์สุดเดช
จักราชโผล่เข้ามากอดอก เต๊ะท่า ยืนยิ้ม
" คุณชายกลางครับ ผมขออนุญาตให้เพื่อนๆที่รักยิ่งทั้งสี่คน ฉลองความสำเร็จของทีมสิงโต เฆี่ยนทีมเบียร์ลงอย่างพลิกความคาดหมายของผม   ด้วยการหอมแม่นางไม้อีกคนละ ๑๐ ฟอดนะครับ หวังว่าคุณชายกลางคงไม่ถือ"
อนุชาโยนผ้าลงทันที
" ไม่ถือ..ไม่ถือ..ตามสบายเลย กว่าผมจะคิดมุขเอาตัวรอดจากหล่อนได้ปาเข้าไปหลายวัน เกือบเสียหน้าละมะล่ะ"
ลั่นทมร้องวี๊ดออกมาอีก   พอสี่หนุ่มย่างสามขุมเข้าไปเพื่อ " บู้มมมม" กับหล่อน หล่อนก็ตาเหลือก ล่องหนหายวับออกไปจากที่นั้นอย่างหมดประตูสู้
แงซายบอกอนุชาด้วยใบหน้าเคร่งขรึม
" เราคงจะต้องเผชิญศึกหนักในอีกวันสองวันนี้ละครับ"
" แงซายหมายถึง.."
" ครับ" จักราชรับคำอย่างสง่า พร้อมกับทุกคนในฉากนี้เข้ามามุงดูเพื่อวางแผนกันอย่างเคร่งเครียด "ในรอบสุดท้ายของยูโร เราคงต้องเผชิญหน้าวาชิกากะทีมเชียร์ของนางเสียแล้วละ ศึกอเมซซิ่งยูโรมรกตนครครับ"

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [19 มิ.ย. 11:36:25]

ความคิดเห็นที่ 65

ตั้งหลายวันคิดมุขไม่ออก พอออกใจมาตรงกับไชยยันต์พอดี เอาเป็นว่า ไชยยันต์ รพินทร์ ไพรวัลย์ และคะหยิ่นหลังจากหอมลั่นทมไปหลายฟอดได้กำไรอื้อซ่า ก็ออกจากวังมากอดถึงขยะนอนหลับไปละกันนะครับ
ต่อเรื่องจากไชยยันต์ครับ
ถือว่าอนุชาตอนนี้กำลังปรึกษากับแงซายอยู่ในวัง ส่วนแม่ลั่นทมวิ่งกระเจิงหนีไปไหนแล้วไม่ทราบ

จากคุณ : อนุชา - [19 มิ.ย. 11:42:27]

ความคิดเห็นที่ 66

"แหม...ฮึ...เจ็บใจนัก..."
นางไม้ลั่นทมนั่งหน้างอง้ำริมลำธารมรกต ใช้ผ้าเช็ดหน้า
ลายปิกาชูขุบน้ำขึ้นมาขัดถูแก้มนวลอย่างรุนแรง
"ถล่ง...ถลอก....ไม่สนแล้ว....ฮึ่ม"    นางยังคงขัดต่อไปด้วยใบหน้าบูดบึ้ง อดไม่ได้ที่จะส่งสายตาค้อนควักไปยังทิศ
ที่คาดว่าน่าจะเป็นเมืองมรกตนคร
"คุณชายกลางนะคุณชายกลาง เสียแรงลั่นทมทุ่มเทให้ทุกสิ่งทุกอย่าง   เป็นห่วงเป็นไยสารพัด ป่วยไข้ลั่นทมก็อุตส่าห์ไปค้นตำรายาโบราณมารักษาให้จนหาย   สุดท้ายก็ตอบแทนน้ำใจรักของลั่นทมด้วยวิธีสกปรกแบบนี้ "
อย่างห้ามไว้ไม่ได้   น้ำตาสาว ไหลรินผ่านร่องแก้มนวลที่เริ่มจำถลอกจากการขัดถูอย่างแรงนั้น    แดดยามสนธยา ตกต้องหยาดน้ำตาเป็นประกาย คลับคล้ายจะงดงาม หากแท้จริงแล้ว สิ่งนั่นเป็นตัวแทนของความเสียใจ และเสียอกเสียใจอย่างยิ่งแล้วของนางไม้ลั่นทม
"คุณชายกลางเห็นลั่นทมเป็นดอกไม้ริมทางดีๆ นี่เอง
ถึงเวลาต้องการพึ่งพาเวทมนต์อิทธิฤทธิ์ของลั่นทมเพื่อแก้แค้น ก็ทำเป็นมาพูดดี พอเห็นลั่นทมหมดค่าก็ผลักไสไล่ส่ง กลั่นแกล้งกันต่างๆ นานา"

นางไม้ลั่นทมลุกขึ้นเดินเลียบริมน้ำ หายเข้าไปในป่าทึบอย่างเศร้าสร้อย อาทิตย์ลับเหลี่ยมเขาไปแล้ว
ความสุขและความหวังของลั่นทม จะหายลับไปพร้อมกับแสงสุริยากระนั้นหรือ ?

จากคุณ : ลั่นทมสีชมพู - [19 มิ.ย. 18:45:25]

ความคิดเห็นที่ 67

สงสารนางไม้จังเลย
คุณไชยยันต์จ๋า
ทำไมคุณชายเพื่อนคุณชอบรังแกย่ำยีเพศหญิงจังเลย ฮือๆๆๆ

จากคุณ : แม่ยกคนใหม่ - [19 มิ.ย. 20:50:41]

ความคิดเห็นที่ 68

ผมเดาเอาว่าอนุชาเขาไม่ได้ตั้งใจรังแกหรอกครับ
เพียงแต่ตั้งใจหนีเท่านั้น

เนื้อเรื่องเอาเป็นตามที่อนุชาบอกนะครับ
กลุ่มไชยยันต์หลังจากหลับหูหลับตาหอมฟอดนางไม้ไปแล้วก็กลุ้มใจไปเมาหลับอยู่แถวถังขยะแล้วดำเนินเรื่อง
ไปถึงที่ซ่อนสมบัติที่เจ้าแงซายงุบงิบไว้ก็แล้วกัน

จากคุณ : ไชยยันต์ - [19 มิ.ย. 23:39:13]

ความคิดเห็นที่ 69

มาบอกกล่าวชาว "เพชรพระอุมา" ให้ได้ทราบนะครับว่าบัดนี้มีผู้ใจบุญได้กรุณาส่งเรื่องใน
ตอนเก่าทั้งหมดมาให้ผม และผมได้นำลงเอาไว้ด้วยกันแล้วนะครับในไซต์ ให้เลือกในส่วน
"รวมงานเขียนเก่าจากพันธ์ทิพย์" และใช้คำสำหรับค้นหา "เพชรพระอุมา" หรือไม่ก็
topick01 ครับผม

จากคุณ : คนไทยในลอนดอน - [20 มิ.ย. 04:53:09]

ความคิดเห็นที่ 70

มันส์มากครับเพื่อนๆ อิอิอิ แวะมาอ่านอีกแล้วครับ เอาไว้
ว่างๆจะมาแจมต่อครับ

จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [20 มิ.ย. 08:48:44]

ความคิดเห็นที่ 72

ผมเข้าไปอ่านตอนเก่า ๆมาแล้ว ขำกลิ้งเลย เสียดายไม่มีตอนแรกเริ่ม ขอบคุณคนไทยในลอนดอนด้วยนะครับ

นอกจากนี้ก็ต้องขอบคุณคนใจบุญที่ส่งกระทู้ให้ผมด้วยครับ แต่ผมเปิดยังไม่ออกง่ะ แบบว่าโลว์เทค

จากคุณ : เคยเป็นรพินทร์ ไพรวัลย์ - [20 มิ.ย. 17:22:43]

ความคิดเห็นที่ 73

.....................
....................
เจ้าก็ไปตัวเปล่าเหมือนเจ้ามา"
.............................
หลังจากสิ้นเสียงที่ก้องสะท้อนกังวานไปทั้งถ้ำนั้น ไชยยันต์ ไพรวัลย์ รพินทร์ และคะหยิ่น ต่างก็หันไปมองทางต้นเสียงด้วยความตกใจ ฉับพลันก็ได้เห็นร่างของบุรุษหนุ่มผู้หนึ่ง ซึ่งมีรูปงาม คม เข้ม มาดขรึม ใบหน้าและบุคลิกลักษณะท่าทางไม่ได้ผิดเพี้ยนไปจาก ธีรภัทร สัจจกุล เลยแม้แต่น้อย บุรุษนี้ยืนอยู่ชิดผนังด้านในของถ้ำ ทั้ง 4 หนุ่ม ตะลึงงัน พลางถามเป็นเสียงเดียวกัน

"คุณคือใคร"

ชายหนุ่มในร่างของธีรภัทร หัวเราะเสียงนุ่มทุ้มกังวาน กล่าวตอบ

"เราคือมันตรัยไงล่ะ จำกันไม่ได้แล้วหรือ"

"มันตรัย!! เจ้าคือมันตรัย"

ทั้ง 4 หนุ่มมีอาการช็อคอย่างคาดไม่ถึงว่ามันตรัยจะหล่อได้เกินหน้าขนาดนี้ ทันใดนั้น ควันสีขาวบาง ๆ ก็ลอยอ้อยอิ่งออกมาจากด้านในของถ้ำ ควันนั้นเพิ่มปริมาณขึ้นเรื่อย ๆ จนหนาทึบ ไชยยันต์ได้สติรู้สึกตัวก่อน ตะโกนลั่น พร้อมทั้งกระชากร่างของไพรวัลย์ให้ออกวิ่ง รพินทร์ผู้มีความว่องไวตามสัญชาตญานพรานอยู่แล้วก็รีบขยับตัวและดึงให้คะหยิ่นออกวิ่งตาม

" รีบหนีออกจากที่นี่เร็ว เรากำลังถูกรมด้วยแก๊สพิษ ขืนชักช้า......"

ยังไม่ทันที่ไชยยันต์จะพูดจบ ร่างก็ร่วงผล็อยลงกับพื้นอย่างนุ่มนวล ไพรวัลย์ รพินทร์ และคะหยิ่น ก็ซวนเซล้มลงตาม ๆ กัน ราวกับโดมิโนที่ถูกกระทบ

มันตรัยยังคงยืนมองดูอยู่ด้วยมาดเท่ ยิ้มน้อย ๆ อยู่มุมถ้ำที่เดิม ควันที่หนาทึบค่อยเจือจางลงเรื่อย ๆ จนหายไปหมด มันตรัยหันไปทางด้านในของถ้ำ

"แสงโสม เข้ามาได้แล้ว"

แสงโสมในชุดพราง (ที่เจ้าแม่วาชิกาให้ไว้เมื่อตอนแรก) เดินยิ้มแย้มอย่างผู้ชนะเข้ามาภายในถ้ำ ตามด้วยขบวนผีดิบ 1 กองพัน (กองพันใหม่ ไม่ใช่กองพันเดิมที่เป็นผีดิบตากแห้งหย็องกรอด) ผีดิบกองพันนี้ได้รับการฝึกฝนจากเจ้าแม่วาชิกามาเป็นอย่างดี มีสภาพความเก่งฉกาจและทรหดอดทน รวมทั้งอินเตอร์ ไม่แพ้ คนเหล็ก 2029 เลยแม้แต่น้อย

มันตรัยสั่งการให้ผีดิบเข้าไปมัดสี่หนุ่มที่นอนสลบไสลไม่ได้สติไว้รวมกัน หลังจากมัดเรียบร้อยแล้ว มันตรัยก็หันมามองรอบ ๆ บริเวณ ท่ามกลางประกายระยิบระยับของแสงสีรุ้งที่เปล่งออกมาจากเพชรพลอยจำนวนมหาศาลภายในถ้ำ มันตรัยหันมาบอกกับแสงโสม

"แสงโสม เพชรพลอยของมีค่าในถ้ำนี้ เรายกให้เจ้าหมดเลย"

แสงโสมมีท่าทีอิดออดเล็กน้อย กล่าวตอบอย่างไว้เชิง

"ท่านขา สมบัติแสงก็เยอะอยู่แล้ว ขืนเอาที่นี่ไปอีก จะเอาไปเก็บไว้ที่ไหนล่ะคะท่าน แสงกลุ้มใจเหลือเกิน แล้วจะใช้กันไปอีกกี่ชาติก็ไม่รู้ซิคะเนี่ย"

มันตรัยขมวดคิ้ว ท่าทางคิดหนัก จนแสงโสมเห็นท่าไม่ได้การรีบบอก

"เอาค่ะเอา ท่านขา ลืมไปว่าต้องแบ่งให้พ่อยกของแสงด้วย ท่านสั่งผีดิบทั้งกองพันนี่ขนไปเลยแล้วกันนะคะ แล้วรีบไปกันเถอะค่ะ"

มันตรัยพยักหน้า หลังจากนั้นได้สั่งให้ผีดิบขนสมบัติทั้งหมดไปทางด้านในของถ้ำ อา....คณะของพระเอกหารู้ไม่ว่า ถ้ำแห่งนี้เป็นอุโมงค์เชื่อมต่อไปยังชายแดนมรกตนคร ใกล้ถ้ำมรกต มันตรัยและแสงโสมเข้ามาพบโดยบังเอิญ เมื่อตอนนำเหล่าผีดิบแอบแฝงเข้ามาในเมืองมรกตนคร

ระหว่างที่ขบวนผีดิบทั้งหมดกำลังขนสมบัติออกไปนอกถ้ำนั้น แสงโสมมองไปทางเชลยที่ถูกมัดไว้ทั้ง 4 คน แล้วก็หันมาถามมันตรัย ผู้ซื่งกำลังสำรวจการทำงานของเหล่าผีดิบ

"ท่านขา แล้วทั้ง 4 คนนี่เป็นยังไงมั่งคะ ตายหรือเปล่าคะท่าน" มันตรัยกล่าวตอบด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

"ไม่ตายหรอกแสงโสม เราทำให้เค้าสลบไป 2 วัน ก็พอดีกับเราขนสมบัติไปถึงถ้ำมรกตเรียบร้อยแล้วละ หลังจากเราขนสมบัติไปเก็บเรียบร้อยแล้ว เราค่อยมาชิงเมืองให้ท่านมดวาชิกาใหม่"

"ท่านขา แต่ถ้า 4 คนนี่ฟื้นขึ้นมาเราจะแย่นะคะ"

"ฮ่า ๆ ๆ ไม่เป็นไรหรอกแสงโสม เดี๋ยวเราจะให้ผีดิบปิดปากถ้ำทั้ง 2 ทางซะ พวกนี้ก็จะตายอยู่ในนี้อย่างทรมาน ไม่มีใครรู้เห็น ไม่มีใครสนใจ ถึงจะมีกลิ่นเน่าเหม็นก็ไม่มีใครสน เพราะนึกว่าเป็นกลิ่นจากกองขยะไง...เอ้า ผีดิบขนสมบัติเสร็จเรียบร้อยแล้ว เราไปกันเถอะแสงโสม"

แสงโสมและมันตรัยออกเดินปิดท้ายขบวนเหล่าผีดิบไป แสงโสมอดไม่ได้หันมามองทั้ง 4 หนุ่มอีกครั้งอย่างเป็นห่วง

"ท่านขา แสงเป็นห่วงทั้ง 4 คนนี่เหลือเกินค่ะ...กลัวจะฟื้น..ขอให้ผีดิบมามัดเพิ่มแล้วกันนะคะท่าน ทำให้แน่นหนาหน่อย"

มันตรัยพยักหน้าแล้วสั่งการให้ผีดิบนำเชือกมามัดแขนขาของทั้ง 4 หนุ่มอย่างแน่นหนาอีกครั้ง ผูกโยงทั้ง 4 คน ไว้ด้วยโซ่เหล็กล่ามช้าง 3 ทบ และล็อกกุญแจโซเหล็กขนาดใหญ่สุดอีก 4 ชุด

แสงโสมเห็นแล้วยิ้มแย้มด้วยความมั่นใจในความปลอดภัยของตนเอง รีบวิ่งตามมันตรัยและเหล่าผีดิบออกไปทันที

จากคุณ : แสงโสม - [20 มิ.ย. 17:48:32]

ความคิดเห็นที่ 74

สวัสดีค่ะ เข้ามาอ่าน สนุกดีนะคะ

จากคุณ : ผู้มาใหม่ - [20 มิ.ย. 22:10:35]

ความคิดเห็นที่ 75

ไชยยันต์ค่อยๆพลิกฟื้นตื่นขึ้นมา เขาพลันพบว่าตนเองถูกมัดแน่นหนา แค่มัดด้วยเชือกอย่างเดียว
ก็ดิ้นกันไม่หลุดแล้ว นี่ความระแวงแท้ๆทำให้แม่แสงโสมมัดแถมล่ามด้วยโซ่อีก
เหลือบไปยังพรรคพวกด้านข้างซึ่งถูกมัดโยงกันอยู่ 4 คน รพินทร์ยังคงหลับสบายไม่เดือดร้อน
เพราะอากาศที่เชียงใหม่เย็นกำลังดี ส่วนเจ้าคะหยิ่นก็หลับอ้าปากกรนคร่อกๆ ราวกับนอนอยู่ที่บ้าน
หล่มช้างของมัน
ส่วนเจ้าไพรวัลย์ด้วยฟอร์มดาวรุ่งจึงมิอาจมัวหลับอยู่ได้ ค่อยๆพลิกตื่น โงหัวขึ้นมามองอย่างงงๆ

"อ้าว ป๋า...ขนสมบัติเสร็จแล้วหรือทำไมมานอนแข่งกันอยู่นี่หละ อ้าว แล้วผมเป็นอะไรเนี่ย...เฮ้ย!..."

เจ้าไพรน้อยอุทานเมื่อเห็นสภาพตัวเองถูกล่ามยังกับตัวอะไร
ไชยยันต์พยักหน้าอย่างปลงอนิจจัง
"พวกเราถูกเจ้ามันตรัยกับแสงโสมขังอยู่ในถ้ำ เมื่อกี้ฉันได้ยินแว่วๆแต่มันครึ่งหลับครึ่งตื่น
เห็นทีว่าเราต้องซี้แหง๋แก๋อยู่ในนี้กันหมดซะละมั้งเจ้าไพร...เฮ้อ ฉันเสียดายแทนแก เมียก็ยังไม่มี"

เจ้าไพรวัลย์ขบกรามแน่น ถูกล่ามยังไม่เท่าไหร่ แต่สิ่งที่ป๋าไชยยันต์พูดประโยคสุดท้ายทำให้เขาสะเทือนใจ
"ป๋า...อย่าเพิ่งหมดอาลัยตายอยากกับชีวิต...อย่างไรเสียต้องมีทางออก...พวกเราต้องรอด
อย่างน้อยอาแงซายก็คงไม่ปล่อยให้พวกเราหายสาบสูญไปหรอก เขาต้องมาตาม"
ไพรวัลย์กล่าวอย่างเชื่อมั่น แต่ไชยยันต์ส่ายหน้า
"กว่าเจ้าแงซายตัวดีที่หนึ่งจะมาพวกเราก็คงซี้กันหมดแล้วหละ จะมีใครรู้ได้อย่างไรว่าพวกเราหายไปไหน
ยิ่งทางเข้าอยู่ในกองขยะแล้วด้วย คงไม่มีใครขุดหาตามกองขยะหลอกกระมัง...เราจะรอดได้ก็คงต้อง
หาทางออกด้วยตัวเองซะแล้วหละเจ้าไพร แต่แกดูซี ล่ามเรายังกับล่ามหมาดุๆ แล้วยังงี้จะไปหาทางยังไงได้"

ไพรวัลย์นิ่งคิด เห็นทีว่าเขาจะต้องใช้เทคนิคประจำตัวที่เคยช่วยให้เขารอดตัวมาได้หลายครั้งยามที่ถูกจับได้ไล่ทัน
เจ้าไพรน้อยหันไปหรี่ตากับอดีตนายทหารปืนใหญ่

"ป๋า...มิวสิค"

ไชยยันต์รับมุขทันควันแหกปากร้องเพลงปลาไหลลั่นถ้ำ

หรือปลาไหลสิงใจเธอ สับเปลี่ยนเร็วนัก
รักหลายคนจนรับไม่ได้
กว่าจะรู้ว่าเธอ ลื่นอย่างกับปลาหลายยยยยย

ร่างของเจ้าไพรวัลย์มีอาการลื่นไหลหลุดโลกออกจากวงพันธนาการได้อย่างง่ายดายตามคุณสมบัติไหลได้ประจำตัว
ไม่กี่วินาที ทั้งเชือกทั้งโซ่ทั้งกุญแจโซเหล็กก็ล่ามแต่อากาศว่างเปล่า ไพรวัลย์ออกไปยืนยืดเส้นยืดสาย

"เฮ้ย แกทำได้ไงวะเจ้าไพร..." ไชยยันต์กล่าวอย่างตะลึง

ไพรวัลย์ยิ้มอย่างภาคภูมิ "เรื่องลื่นไหลเอาตัวรอดขอให้บอกผม ไม่งั้นผมโดนด่าเสียผู้เสียคนมาหลายกระทู้แล้ว"
ไชยยันต์พยักหน้าหงึกๆ "อือ...ถ้างั้นแกรีบแก้มัดพวกเราก่อนเถอะ อย่าช้า"

ด้วยวิชาสะเดาะกุญแจลักเล็กขโมยน้อยที่ติดตัวมาแต่เด็กทำให้เจ้าไพรวัลย์สามารถช่วยทุกคนหลุดจากวงพันธนาการ
ได้ในเวลาไม่กี่นาที ทุกคนต่างรีบแยกย้ายกันหาทางออก

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [21 มิ.ย. 08:52:27]

ความคิดเห็นที่ 76

haha

จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [21 มิ.ย. 10:17:36]

ความคิดเห็นที่ 77

โถ แม่คุณแม่ทูนหัว ขนาดจะไม่เอาสมบัติแล้ว ยังมีแก่ใจนึกถึงพ่อยกผู้ยากจน อย่างนี้จะไม่ให้ยกกันต่อไปได้ไงได้ไง คุณบรั่นดีไทยช่างมีน้ำใจงาม ซาบซึ้งจริงจริง...

เอาเป็นว่าผมขึ้นกระทู้ใหม่ให้ก็แล้วกัน เป็นผู้จัดการกระทู้ไปพลาง ๆก่อน

ตอนต่อไป...

...เพชรพระอุมาภาคห้องสมุด ตอน อัศวินสีส้มทวงบัลลังก์ ...

จากคุณ : พ่อยก - [21 มิ.ย. 10:39:41]