W621602 เพชรพระอุมาภาคห้องสมุด ตอน อัศวินสีส้มทวงบัลลังก์

เพชรพระอุมาภาคห้องสมุด ตอน อัศวินสีส้มทวงบัลลังก์

ตามประสาผมล่ะครับที่ไม่สรุปเรื่อง รอให้คุณไชยยันต์มาสรุปละกัน ต่อกันได้เลยครับ ไม่ต้องเกรงใจ

จากคุณ : ชาวเพชรพระอุมา - [21 มิ.ย. 10:42:01]

ความคิดเห็นที่ 1

มาทำ link ให้ ตอนก่อนไปตามเส้นทาง...
เพชรพระอุมา ตอนดึกดำบรรพ์
http://thaiwriter.hypermart.net/index.html
เลือกในส่วน "รวมงานเขียนเก่าจากพันธ์ทิพย์"
ใช้คำสำหรับค้นหา topick01
จะได้ครบทุกกระทู้ ถ้าใช้ "เพชรพระอุมา" จะขาดกระทู้เริ่มต้น

ส่วนการสรุปต้องรอผู้จัดการกระทู้มาทำหน้าที่ค่ะ

จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [21 มิ.ย. 11:07:28]

ความคิดเห็นที่ 2

สรุปง่ายมากเพราะเนื้อเรื่องไม่ได้ไปไหนเลย

คณะเดินทางของรพินทร์ ไพรวัลย์ได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดีจากจักรราชหรือแงซาย
ซึ่งหลังจากต้อนรับชาวคณะด้วยการรับน้องแบบโหดแล้วก็พาไปอาบน้ำ
ชาวคณะเกิดการคันคะเยอขึ้นมาเนื่องด้วยเชื้อราพันธุ์เดียวกับพลับพลึงทะเล จึงเดือดร้อนต้องหาวิธีแก้ไข
ทั้งใช้วิธีของคะหยิ่นคือเอามีดขูดแล้วก็ยังไม่หาย
สุดท้ายต้องพึ่งสูตรพิสดารของนางไม้ลั่นทม ซึ่งแน่นอนว่าต้องเลือกรักษาอนุชาก่อนแหง๋ๆ

ตัวยาสูตรของนางไม้ลั่นทมรักษาหนานอินอีกคนก็หมดพอดี พวกที่เหลือจึงต้องหันไปพึ่งยาประหลาดของ
แม่มดวาชิกาซึ่งใจดีนำมามอบให้อย่างน่าสงสัย แล้วผลก็สำแดงเมื่อพวกที่ใช้คือ รพินทร์ คะหยิ่น ไพรวัลย์ และ
คะหยิ่น ต่างหายจากคันแต่กลับกลายเป็นโรคจู๋อย่างรุนแรงแทน เดือดร้อนต้องออกไปหาไก่กินกันยกใหญ่
ในที่สุดก็เมาไก่ไปหลับกันอยู่ในกองขยะและได้พบเส้นทางลับสู่ขุมสมบัติโกงเมืองของแงซาย

ทั้งสี่คนพยายามขนสมบัติกลับ แต่ก็ถูกมันตรัยและแสงโสมมาแย่งไปได้ และจับทั้งสี่ล่ามโซ่ราวกับกลัวจะหลุด
ออกไปกัดใคร สุดท้ายไพรวัลย์แสดงความเป็นปลาไหลหลุดออกไปได้จึงช่วยชาวคณะพ้นโซ่ตรวน
และคลำหาทางออกจากถ้ำใต้ขยะต่อไป

เรื่องราวน่าจะไปไหนๆกันซะที...

จากคุณ : ไชยยันต์ - [21 มิ.ย. 11:27:17]

ความคิดเห็นที่ 3

พ่อยกน้าบรั่นดีไทย ตั้งชื่อตอนใหม่อย่างนี้
แล้วคุณลุงไก่ในกระทู้จะยอมไหมค้า... อิ อิ

จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [21 มิ.ย. 11:28:05]

ความคิดเห็นที่ 4

อ้อ ลืมตอนอนุชาไปซะได้

ช่วงที่กลุ่มของรพินทร์ออกไปหาวิธีรักษาโรคประหลาดชื่อน่าเกลียดกันอยู่นั้น นางไม้ลั่นทมเข้ามาหาอนุชา
ทวงรางวัลที่เธอสามารถรักษาอนุชาได้ ด้วยการให้อนุชาหอมแก้มสักฟอด
อนุชาลีบตัวติดผนังจะหนีก็หนีไม่พ้น สุดท้ายกลุ่มรพินทร์เพิ่งรักษาโรคหาย กลับเข้ามาด้วยความดีใจ
ก็ตรงเข้าไปหลับหูหลับตาหอมแก้มนางไม้ลั่นทมคนละฟอด สี่คนเป็นสี่ฟอด
นางไม้ลั่นทมผวาหนีหายไปล้างแก้มซะยกใหญ่
ร่ำไห้เสียใจด้วยนึกน้อยใจในวาสนา

ต่อกันได้แล้วครับ...

จากคุณ : ไชยยันต์ - [21 มิ.ย. 11:35:48]

ความคิดเห็นที่ 5

ชื่อกระทู้ไม่เป็นไรหรอกครับ ถือว่าให้เกียรติทีมที่กำลังจะพ่ายในนัดถัดไป
และกว่ากระทู้นี้จะจบ อัศวินสีส้มก็คงตกรอบก่อนแล้วหละ

จากคุณ : คุณลุงไก่ - [21 มิ.ย. 11:38:25]

ความคิดเห็นที่ 6

ลุงไก่ออนไลน์ อยู่เหรอ คืนนี้ก็รู้ผลแล้ว
กังหันที่หนึ่งในสายแน่ ส่วนไก่เป็นที่สองก็แล้วกัน

จากคุณ : หลานกังหันลม (Login) - [21 มิ.ย. 11:44:25]

ความคิดเห็นที่ 7

ยังไม่ได้อ่าน มาเชียร์คุณไชยยันต์ก่อน

จากคุณ : แม่ยกคนใหม่ - [21 มิ.ย. 12:49:04]

ความคิดเห็นที่ 8

มาอ่านอีกแล้วครับ //haha

จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [21 มิ.ย. 17:53:08]

ความคิดเห็นที่ 9

..อืม..มาจดๆจ่อๆอยู่หน้ากระทู้ก้อหลายครั้ง
..แว่บๆเข้ามา ด้อมๆมองๆก็หลายครา
..แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่ค่อยเข้าใจ
..อยากจะเข้าร่วมขบวนการด้วย แต่ก็กล้าๆกลัวๆ

เรียนท่านผู้จัดการทีม (ใคร ?) โปรดแถลงการณ์แถลงไขสักที

หากคิดเข้าร่วมผจญภัยกับทีมนี้..
ที่นี่มีกฏกติกายังไงมั่ง
ต้องต่อ ต้องเขียน ต้องทำยังไง
เผื่อวันหน้าวันหลังเข้ามา
จะเข้ามาแจมบ้างจะได้มั้ยเจ้าคะ ^O^

จากคุณ : kjb - [21 มิ.ย. 20:09:05]

ความคิดเห็นที่ 10

เอ...วันนี้รู้สึกจะปิดร้านแล้วอ่ะครับคุณ kjb ตอนนี้เจ้าหน้าที่กลับไปหมดแล้ว
คงต้องรอพรุ่งนี้เช้าน่ะครับ แล้วจะให้คุณเลขาพลับพลึงเข้ามาบรรยาย จะได้รายละเอียดดีกว่า

รปภ.อย่างผมคงอธิบายได้ไม่ get เท่าไหร่ครับ

จากคุณ : ไชยยันต์ - [21 มิ.ย. 20:32:09]

ความคิดเห็นที่ 11

รปภ.สุดหล่อ หุหุ ไงๆก็สรุปเรื่องได้เก่งสุดล่ะค่ะ

จากคุณ : แม่ยกคนใหม่ - [21 มิ.ย. 23:22:41]

ความคิดเห็นที่ 12

คุณ kjb ขา เข้ามาเถอะค่ะ แต่งอย่างไรก็ได้ค่ะ ไม่จำกัดรูปแบบ
พลับพลึงไม่เคยผ่านงานที่ไหนมาก่อน ยังแต่งมั่วไปได้เลย ส่วน
คุร kjb ประสบการณ์เพียบออกอย่างนั้น...สบาย
ถ้าเคยอ่านเพชรพระอุมามาแล้ว ก็เลือกตัวละครที่จะมาเล่นได้เลย
(ตัวที่ไม่มีผู้จับจองนะคะ) ถ้าไม่ชอบตัวละครเก่า ๆ เพิ่มใหม่ก็ไม่แปลก
แต่งให้เรื่องต่อเนื่องกันไปกับที่คนอื่นแต่งไว้เป็นพอ

ตัวละครที่ว่างสรุปไว้ที่กระทู้เดิม ไปตามลายแทงข้างบนก็จะเจอค่ะ

ลุง(ตรา)ไก่จ๋า หลานกังหันบอกแล้วว่าขอที่หนึ่งในสายก็พอ
ขอให้รอดมาเจอกันอีกครั้งในรอบชิงนะคะ จะได้รู้ไม่ต้องมีข้ออ้าง
ว่าคราวนี้แพ้เพราะขนตัวสำรองลงเล่น...เหอ เหอ

จากคุณ : กังหันหรรษา (Login) - [22 มิ.ย. 07:49:32]

ความคิดเห็นที่ 14

ในขณะที่ทั้งสี่หนุ่มกำลังค้นหาทางออกอยู่
นั้น นายบ้านหล่มช้างก้อแหกปากขึ้นมา
อย่างไม่มีวงมโหรีใดๆมาคอยแบคอัพเนื่อง
จากพบอินทรีย์งี่เง่าโดนถลุงไปสามศูนย์เซ็ง
ชีวิตอุตส่าห์ดูกะว่าไม่น่าแพ้เสียไปหลายอัฐ
(เด็กๆอย่าเอาเยี่ยงอย่าง...ผู้ปกครองควรพิจารณาก่อนลูกหลานอ่าน)
"แกเป็นอะไร...คะหยิ่น" พรานใหญ่แห่ง
หนองน้ำแห้งตวาดนายบ้านหล่มช้างเสียง
ลั่น แต่คนถูกด่ากลับทำเป็นหูทวนลม
"นายๆทั้งหลาย...อิอิอิ...คะหยิ่นมีอะไรจะบอกล่ะ"
พูดพลางกวักมือเรียกอีกสามหนุ่มคนละมุม
มาที่ที่ตนยืนอยู่ และชี้มือไปที่หว่างเท้าทั้ง
สองข้างของตน
"อะไรของเองน่ะ...คะหยิ่น...ฮึ" จอม
พรานเอ่ยขึ้นแถมมองด้วยสายตาแข็งกร้าว
"คะหยิ่นรู้สึกว่าพื้นตรงนี้มันโหย่งๆชอบกลเหมือนใครมาเอาอะไรมาฝังไว้เลย"
"งั้นนายก้อขุดดูสิ....จะช้าทำไม...เอ้าขุด" ไชยยันต์พูดพร้อมกับหันไปทางลูกชายที่รัก
"เอาอะไรขุดล่ะนายทหาร" คะหยิ่น ถามหน้าตาเซ่อซ่า
"เอาลิ้นแกละมั๊ง มาขุดน่ะ"รพินทร์เอ่ยขึ้นอย่างเหลืออด
"มามะ...ลุงคะหยิ่น ไพร จะช่วยอีกแรง" เจ้าไพรน้อยเอ่ยขึ้นสร้างความ
ปลาบปลื้มใจแก่คะหยิ่นอย่างมากไม่เสียแรง
ที่มีเชื้อสายดี ไม่เหมือนกับ เจ้านายอีกสองคนที่คนนึงนั่งเก็กหล่อทำขรึมแต่ทว่าขี้เกียจ
และอีกคนที่นั้งผิวปากกระดิกเท้าอย่าง
สบายใจ
ขุดกันไปกันมาไม่นานนักมือของไพรวัลย์ก้อ
ไปกระทบกับของบางอย่างที่ถูกฝังไว้แบบ
อยากให้มีคนมาขุดเจอ
"ลุงรพินทร์ กะ คุณป๋า มาดูไรนี่เด่ะ" ส่ง
เสียงดีใจราวกับเจอขุมสมบัติ

จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [22 มิ.ย. 17:00:43]

ความคิดเห็นที่ 15

ทันทีที่ทุกคนมาอยู่กันพร้อมเจ้าไพรน้อยก็
นำสิ่งที่เขาพบยกขึ้นมาให้ดู สิ่งที่ทุกคนเห็น
เป็น...ผอบ(ผะ-อบ ไม่ใช่ ผอบ)ขนาดเท่า
ลูกเทนนิสมาตรฐานวิมเบอดันถูกมัดตรา
สังข์ด้วยสายเชือกว่าวเก่าๆ

ช่วยต่อด้วยครับวันนี้มีเวลาน้อยเลยเขียนไม่ได้มากนัก แล้วจะมาแจมอีก

จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [22 มิ.ย. 17:07:12]

ความคิดเห็นที่ 16

แวะมาให้กำลังใจ พร้อมพรักด้วยผลหมากรากไม้เต็มกระบุงสำหรับทุกๆ คน
ทั้งผู้เล่นและผู้ฟังค่ะ
ช่วงนี้งานยุ่งมากเลยค่ะ ทำอะไรไม่ได้มากเลยค่ะ เฮ่ออ เหนื่อยจังเลยยยยยยย

ส่งกำลังใจมาให้ค่าาาาาา

จากคุณ : แม่ยก40-40 - [22 มิ.ย. 19:46:35]

ความคิดเห็นที่ 17

มารอนายทหารเจ้าค่ะ อิอิ

จากคุณ : แม่ยกคนใหม่ - [23 มิ.ย. 07:06:44]

ความคิดเห็นที่ 18

มาแล้วครับ
ขอบคุณครับแม่ยกคนใหม่ที่ยังคงตามมาเชียร์ ขอบคุณแม่ยก 40-40 ที่เชียร์พวกเราเสมอครับ
และขอบคุณทุกคนที่ยังคงเป็นกำลังใจให้พวกเรา
พอดีมีเวลานิดหน่อย ขอต่อเรื่องสั้นๆ จากนั้นใครใคร่ต่อก็มาต่อได้ตามสะดวกนะครับ
##

ทุกคนมองดูผอบ(ผะ-อบ)ในมือไพรวัลย์ซึ่งมีเชือกด้ายเก่าๆมัดอยู่ ถ้าเปิดผอบอะไรจะเกิดขึ้น
ความคิดคำนึงถึงสาวสวยที่จะออกมาจากผอบผุดขึ้นมาในสมองทุกคนราวกับดอกเห็ด
คิดกันคนละหลายตลบหลากหลายรูปแบบ ซึ่งแน่ละ ใครเป็นผู้เปิดคนนั้นก็ได้

รพินทร์รีบชิงความได้เปรียบเอื้อมมือแย่งผอบในมือเจ้าไพรวัลย์ทันที ไพรวัลย์รู้แกวอยู่แล้ว
ขยับมือหลบ แต่หาได้พ้นไปจากมือไชยยันต์ซึ่งกะจังหวะอยู่แล้วไม่ ผอบเปลี่ยนมืออย่างรวดเร็ว
ไปอยู่ในมืออดีตนายทหารปืนใหญ่ เจ้าคะหยิ่นมือไวกว่าคว้าไปได้อย่างต่อเนื่อง

"...เฮ้ย เอามาเจ้าคะหยิ่น...ได้ไงล่ะนายทหารผมพบก่อน...ลุงคะหยิ่นอย่าโมเมสิ ผมขุดได้...
เอามาให้ผม ผมเป็นพรานนำทีมนะ...เรื่องอะไรเล่า...พวกแกนี่ยังไงกันว้อย ละโมบโลภมาก
สรุปเอามาไว้ที่ฉันก่อนก็แล้วกัน...ผมยังไม่มีเมียเลยป๋าเอามาให้ผมก่อน..."

เสียงโหวกเหวกโวยวายเมื่อทุกคนแก่งแย่งชิงผอบกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ผอบลอย
เด้งไปเด้งมา จนในที่สุดก็หล่นกระจายอยู่บนพื้น ปรากฏควันขาวกระจายไปทั่ว

เมื่อควันจางลง ปรากฎร่างๆหนึ่ง พิจารณาดูแน่ชัดแล้วทั้งคณะก็แตกฮือไปคนละทิศละทาง

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [23 มิ.ย. 09:24:03]

ความคิดเห็นที่ 19

แวะมาอ่านครับ.....เฮ่อออ....อยากมีแม่ยกกะเขามั่งจัง haha

จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [23 มิ.ย. 13:15:06]

ความคิดเห็นที่ 20

แวะมาเยี่ยม
ตอนนี้หัวกำลังเป็นเกลียวตัวเป็นน็อตอยู่ มาเล่นด้วยไม่ได้
ส่งกำลังใจมาให้ได้อย่างเดียว
และหากท่านใดสนใจที่จะเล่นบทหนานอิน ก็ได้นะครับ
ผมไม่หึง ไม่หวงบทครับ ยินดีมอบให้ด้วยความเต็มใจ

หากว่างเมื่อไหม่ผมค่อยหาตัวใหม่เล่นก็ได้ครับ ท่านใดที่สนใจจะเล่นบทหนานอินก็เชิญนะครับ

จากคุณ : หนานอิน - [23 มิ.ย. 15:27:06]

ความคิดเห็นที่ 21

สี่หนุ่มยังคงถูกขังอยู่ในถ้ำใต้กองขยะ จะรอดหรือไม่ก็ยังไม่รู้ แถมยังเจอผะอบอีกต่างหาก แสงโสมได้รับรู้แล้วก็ได้แต่นั่งภาวนาอยู่ในใจ ขอให้เป็นผะอบนางโมราทีเทิ้ด (ได้ฆ่ากันตายมั่งคราวนี้ หมดศัตรูไปอีก)

หลังจากมันตรัยและแสงโสมนำกองพันผีดิบขนสมบัติไปเก็บที่ห้องเก็บมหาสมบัติส่วนตัวที่มันตรัยได้สร้างไว้ให้แสงโสมเก็บสมบัติโดยเฉพาะ ณ ถ้ำมรกต เรียบร้อยแล้ว ทั้งมันตรัยและแสงโสมก็ไม่รั้งรอใด ๆ ทั้งสิ้น นำกองทัพผีดิบที่ได้ผ่านการฝึกฝนทางด้านการศึกมาเป็นอย่างดีแล้ว จำนวน 1 แสน 2 หมื่น ตน บุกตลุยมายังชายแดนมรกตนครทันที ตามเป้าหมายเดิม...ชิงเมืองมรกตนครคืนให้แก่เจ้าแม่วาชิกา.....

มันตรัยและแสงโสมเป็นแม่ทัพใหญ่ นั่งอย่างสง่าผ่าเผยอยู่บนม้าศึกสีดำปลอด ท่าทางองอาจ ที่เพิ่งให้ผีดิบไปวิ่งไล่จับมาจากกลางทุ่ง ส่วนผีดิบที่เหลือทั้งกองทัพให้วิ่งตามผู้นำทัพไป เนื่องจากผีดิบไม่เหนื่อย ไม่หิว ไม่ร้อน ไม่หนาว และไม่เรียกร้องค่าแรง ดังนั้นไม่สามารถเอาความผิดกับมันตรัยและแสงโสมได้ เพราะไม่ได้ใช้แรงงานเกินขอบเขต ระหว่างการเดินทาง มันตรัยและแสงโสมได้ปรึกษาการศึกกันไปอย่างเคร่งเครียด

"ท่านมันตรัยขา ศึกครั้งนี้ใหญ่หลวงนักนะคะท่าน ถ้าเราพลาดละก้อ คราวนี้คงถึงแก่ชีวิตเป็นแน่ค่ะ"

มันตรัยหัวเราะอย่างใจเย็น ไม่มีความหวั่นไหวใด ๆ อยู่ในสีหน้าเลยแม้แต่น้อย ท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามเช้าที่ทอแสงเป็นสีนวลงามตา ส่องจับใบหน้าในเสี้ยวด้านของของมันตรัย ดูแล้วหล่อสุด ๆ จนน่าจะให้มันตรัยเป็นพระเอกมากกว่าผู้ร้าย (อา...ไม่แน่ เรื่องนี้มันตรัยอาจเป็นพระเอกก็ได้ ใครจะรู้)

"อย่าเป็นห่วงไปเลยแสงโสม ตอนนี้ฝ่ายพระเอกกำลังตกอยู่ในที่นั่งลำบาก รวมตัวกันไม่ติด สี่คนก็ถูกขังอยู่ในถ้ำใต้กองขยะ ยังออกมาไม่ได้ เหลือแค่ องค์จักราช คุณหญิงดาริน คุณชายอนุชา แล้วก็หนานอิน เท่านั้น ที่อยู่ในเมืองตอนนี้ เราต้องรีบใช้ช่วงเวลานี้ บุกเข้าไปฆ่าองค์จักรราชและคนอื่น ๆ ให้ได้ แล้วคราวนี้เราก็จะนำของขวัญชิ้นพิเศษคือเมืองมรกตนคร ไปเป็นบรรณาการให้แก่เจ้าแม่วาชิกา ทดแทนบุญคุณให้แก่ท่าน ที่ท่านได้ช่วยเหลือเรามาโดยตลอด"

"ท่านขา แต่เรามีแค่สองคน จะสู้เค้าไหวเหรอคะ" แสงโสมถามด้วยความหนักใจ

"แสงโสม เจ้าลืมไปแล้วหรือไง ว่าเราส่งหนูพลับพลึงเข้าไปเป็นกองสอดแนมอยู่ในเมืองแล้ว ตอนนี้หนูพลับพลึงกำลังซ่องสุมชาวบ้านที่นิยมชมชอบอัศวินสีส้มไว้ได้เป็นจำนวนมาก พอเราตีเมืองเข้าไปได้ หนูพลับพลึงเค้าก็จะช่วยนำทัพอัศวินสีส้มมาสมทบกับเราทันที สบายใจได้เลย และที่สำคัญ ถ้าเราพลาดพลั้ง เจ้าแม่วาชิกาท่านก็คงจะเข้ามาช่วยเราอีกทีแหละ เพราะฉะนั้น ไม่ต้องเป็นห่วงใด ๆ ทั้งสิ้น เราต้องชิงเมืองมรกตนครได้แน่นอน"

มันตรัยกล่าวพร้อมกับจบประโยคสุดท้ายด้วนน้ำเสียงที่หนักแน่น และมั่นคง ใบหน้ายังคงความหล่อไม่เสื่อมคลาย

บัดนี้ กองทัพของมันตรัยและแสงโสม เดินทางมาถึงชานเมืองมรกตนครแล้ว

จากคุณ : แสงโสม - [23 มิ.ย. 20:39:39]

ความคิดเห็นที่ 22

เมื่อหมอกควันจางลง ร่างหนึ่งปรากฏขึ้นท่ามกลางความตกตะลึงของชาวคณะที่ติดอยู่ในถ้ำ
ทุกคนต่างแตกตื่นเผ่นหนีออกห่างแยกกันไปคนละทิศทาง

"นางไม้ลั่นทมสีชมพู !!!! " สี่หนุ่มอุทานพร้อมกันเด๊ะ

ลั่นทมยิ้มพราย ปรายหางตามองไปทางหนุ่มๆรอบด้านที่ยืนลีบตัวติดผนัง
ไชยยันต์ขยี้ตาซ้ำ "โอ...นี่เธอเข้ามาได้อย่างไร อ้อ...ฉันลืมไปว่าเธอเป็นเทวนารีผล
แล้วเธอนึกยังไงถึงปลอมตัวมาอยู่ในผอบให้พวกฉันดีใจเก้อ...
แถวนี้ไม่มีอนุชานะ โผล่มาผิดสถานการณ์แล้ว"

ลั่นทมร้องฮึ "พวกคุณนี่อย่ามาทำรู้ทันดักคอฉันนะ...ตอนนี้คุณชายกลางของฉันกำลังจะแย่
ทัพศึกมาประชิดชายแดนอีกไม่นานก็คงยกพลบุกเข้าเมือง ตอนนี้ข้างนอกมีแต่คุณชายกลาง
ท่านจักรราช เมยานี คุณหญิงดารินแล้วก็เจ้าส่างปาขี้ลิง ฉันเลยจำเป็นย่ะที่ต้องมาช่วยพวกคุณ
ออกไปเพื่อคุณชายกลาง ไม่งั้นจะปล่อยให้ตายกันอยู่ในนี้แหละ เรื่องที่บังอาจมาอาศัยช่วงชุลมุน
หอมแก้มนางไม้แสนสวยอย่างฉัน"
เธอพูดแล้วเช็ดแก้มจนถลอกปอกเปิกหมดแล้ว

คะหยิ่นถอนหายใจ
"เฮ้อ...โล่งอก นึกว่าจะโดนนางไม้ตามมาหอมกลับคืนซะแล้ว"
"ไม่มีวันซะละย่ะ...ไปเร็ว ไปกันได้แล้ว"
"ไปไงล่ะ...แม่แสงโสมปิดทางออกเราไว้หมดแล้ว" ไชยยันต์กล่าว
"มีสิ ออกทางประตูที่เข้ามากันนั่นแหละ...พวกผีดิบของท่านมันตรัยนะซื้อซื่อ บอกให้ปิดประตู
ก็ปิดแต่ไม่ได้บอกให้ล็อคพี่แกก็ไม่ล็อคซักนิด แถมยังเอาป้าย close มาแขวนด้านนอกอีกแน่ะ
ฉันมาบอกแค่นี้แหละ จะได้ไม่ต้องถ่วงเวลาคิดมุขมางมโข่งกันอยู่ใต้กองขยะแบบนี้
โอเคนะ รีบๆตามไปช่วยคุณชายอนุชาของฉันเร็วๆ...ฉันไปก่อนละ"
แล้วนางไม้ลั่นทมก็กระโดดหมุนตัวหายวับไปกลางอากาศ

สี่หนุ่มต่างได้รับอิสรภาพกันอีกครั้ง ต่างโผล่มุดกันออกมาจากกองขยะ สุนัขหลายตัวที่กำลัง
ขุดคุ้ยขยะอยู่ข้างบนต่างร้องเอ๋งแตกตื่นเปิดอ้าวกันไปด้วยความตกใจที่อยู่ดีๆมีตัวอะไรโผล่
ออกมาจากกองขยะซะได้

ณ ปราสาทราชวังของแงซาย

อนุชากับแงซายยังคงนั่งปรึกษาราชการลับเพื่อเตรียมรับศึกกันอยู่อย่างคร่ำเคร่ง
ดารินกับส่างปาต่างนั่งถักโครเชต์กันอยู่ไม่ห่างนัก ส่วนเมยานีแม่เสือดาวออกไปรวบรวมพล
เพื่อเตรียมทัพศึก

"โอ้...นี่เราจะทำยังไงกันดีแงซาย ถ้าสิ่งที่ม้ามืดของแกแจ้นมาส่งข่าวนั้นเป็นความจริง
พวกเราต้องแย่แน่ๆ อยู่ดีๆทัพเจ้ามันตรัยย่องมาประชิดเมืองได้ยังไง"
แงซายเงยหน้ามองคุณชายกลาง
"นายกลางอย่ากังวลไปเลยครับ ตอนนี้ทัพนั้นอยู่ชานเมืองห่างจากเรานัก อาณาเขตมรกตนครนั้น
กว้างใหญ่ไพศาล กว่าที่ทัพจะเดินทางมาถึงเราก็คงหลายวัน...เรายังพอมีเวลาเตรียมรับมือ"
อนุชาถอนหายใจเฮือก
"แล้วพวกเราป่านนี้ทำไมยังไม่กลับกันมาอีก"
แงซายหัวเราะหึๆ "เรื่องนี้ตอบง่ายมากครับนายกลาง...ผมไม่รู้"

ยังไม่ทันที่อนุชาจะด่าอย่างไร กลุ่มของรพินทร์ คะหยิ่น ไพรวัลย์และไชยยันต์ก็ก้าวฉับๆเข้ามา
ในห้องโถงหลังจากอาบน้ำมาเรียบร้อย ต่างปิดบังไม่ยอมบอกความจริงเรื่องที่ไปพบขุมสมบัติ
โกงเมืองของแงซายเพื่อกันเจ้าของรู้ตัวเพราะคาดว่าน่าจะมีที่อื่นอีก

"ตกลงแกเตรียมรับมือพร้อมแล้วเรอะแงซาย"
"ครับนายทหาร...ทหารมรกตนครเรามีมากมาย เรื่องรบทัพจับศึกไม่ใช่เรื่องใหญ่แต่อย่างใดเลย"
"ที่ว่าเตรียมพร้อมของแกน่ะ เตรียมยังไงบ้าง"
ไชยยันต์ซัก แงซายนิ่งนึกไปครู่
"ง่า...ไม่เห็นมีอะไรมาก พอข้าศึกเข้ามาเราก็ส่งทหารออกไปรบ ก็แค่นั้นเองไม่ใช่เหรอครับ"
แงซายตอบพลางยิ้มเห็นฟันเรียงขาว อดีตนายทหารปืนใหญ่ยกมือกุมขมับ
"ท่าทางว่ามรกตนครคงจะว่างเว้นจากการศึกมานาน...แกอย่าลืมนะว่าศึกครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก
เพราะเราไม่ได้รบกับคน...เรากำลังจะรบกับปิศาจ...ปิศาจในคราบหนุ่มหล่อกับสาวสวย
เบื้องนอกดูดีปานใดก็ตาม แต่จิตใจพวกนั้นกลับอำมหิตยิ่งนัก"
ไชยยันต์กร้าวเสียงเนื่องจากฉุนที่โดนขโมยสมบัติที่เขาควรจะได้ไปอีกต่อหนึ่ง

"แล้วนายทหารมีข้อเสนอแนะอะไรที่จะเป็นประโยชน์บ้างล่ะครับ"
"นั่นแหละที่ฉันรอให้แกถาม...เอางี้...ฉันขอเสนอหน้ารับเป็นแม่ทัพให้เอง..."
แล้ว่ไชยยันต์ก็ยักคิ้ว "...แต่ว่าต้องมีข้อแลกเปลี่ยน"

แงซายขมวดคิ้ว เขารู้มานานแล้วว่าคณะนี้ไม่เคยทำอะไรให้ใครเปล่าๆ
"แลกเปลี่ยนกับอะไรครับ...แต่ถ้านายทหารหมายถึงเมยานีละก้อผมขอเถอะครับ..."
เจ้าอดีตกะเหรี่ยงพเนจรผู้มีเมียสวยแต่ดุกล่าวเสียงแผ่ว
"...ผมขอยกให้เลยไม่ต้องมาแลกปล่งแลกเปลี่ยนอะไร อยากโละอยู่เหมือนกัน"
แงซายพูดพลางมองซ้ายมองขวาให้แน่ใจอีกทีว่าเมยานีไม่ได้อยู่ใกล้ๆ
ไชยยันต์ส่ายหน้าแล้วยื่นหน้าเข้ามากระซิบเบาๆ
"แกนี่มันก็เจ้าชู้ไก่แจ้เหมือนอีตารพินทร์ไม่มีผิด...ไม่เห็นเจ้าชู้ไก่ตอนอย่างเจ้าอนุชาบ้างเล่า
ดูสิวิ่งหนีผู้หญิงแต่กลับสนิทสนมเจ้าไพรอย่างออกนอกหน้า"
แงซายทำหน้าแปลกใจ กระซิบตอบ
"อ้าวเหรอครับ ผมก็สงสัยอยู่เหมือนกัน เห็นส่งสายตากันเรื่อย แต่เขาไม่เปิดเผยกันนี่ครับ
หรืออย่างนี้กระมังที่เรียกว่าแอบ"

อนุชาเหลือบตามองเพราะระแวงอยู่แล้วว่าจะถูกนินทา เขากระแอมลั่นแล้วพูดเปรยๆ
"ใครนินทาเราขอให้เสียเมืองแถมเสียเมียด้วย ส่วนอีกคนขอให้เมียกลับมา"

แงซายกับไชยยันต์รีบกลับเข้าเรื่องหลัก
"แล้วข้อแลกเปลี่ยนที่นายทหารเอ่ยถึงเมื่อครู่...ถ้าผมเดาไม่ผิด นายทหารหมายถึง
บัลลังก์ของผมกระมัง"
อดีตกะเหรี่ยงพเนจรผู้ผันชีวิตมาเป็นเจ้าครองนครใหญ่กล่าวเสียงต่ำ
ไชยยันต์หันไปพยักหน้าให้อนุชาพูด คุณชายกลางรับมุขเพราะรอจังหวะอยู่นานแล้ว

"แฮ่ม...คือยังงี้แงซาย...ตอนนี้พวกเรารู้กันหมดแล้วว่าแท้จริงแล้วเจ้าไพรวัลย์มันเป็นลูก
ของแกเอง...หรือแกจะปฏิเสธ"
แงซายนิ่งไป นัยน์ตาสวยดุจนัยน์ตาผู้หญิงแต่ทว่าเยือกเย็นเหลือบไปมองหน้าไพรวัลย์ซึ่ง
นั่งเงียบขรึมไม่กล่าวอะไรตั้งแต่เข้ามา แล้วองค์จักรราชก็กล่าวแช่มช้า
"ผู้กอง นายหญิง นายกลาง คะหยิ่น ส่างปา นายไพรน้อย นายทหาร ครบหรือยัง...ทุกคน
โปรดฟัง...นายไพรน้อยนั้นโดนโบกปัดการเป็นลูกคนโน้นคนนี้มาตลอด ผู้กองก็ไม่รับ
ปัดไปให้นายทหาร นายทหารเองก็ไม่รับอีกปัดมาให้ผม คราวนี้หากผมไม่รับก็คงจะปัดไปให้
เจ้าส่างปากระมัง แต่เสียดายเจ้าส่างปาเป็นขันทีไปแล้ว ถ้างั้นต่อไปก็คงโยนไปให้เจ้าคะหยิ่น"

คะหยิ่นสะดุ้งเฮือกเหมือนโดนเสาเข็มแทง
"โอ๊ยโหย๋...อย่างนี้ได้ไงเล่าเจ้าแงซาย เนื้อก็ไม่ได้กินหนังก็ไม่ได้ลองแตะแล้วจะมาโยนให้ฉันอีกเรอะ"

แงซายยิ้มเล็กน้อย
"ในเมื่อทุกคนปักใจแน่แน่วเชื่อว่านายไพรน้อยเป็นลูกของผมจริงๆ ผมก็คงไม่ขอปฏิเสธอะไร
เพราะเรื่องนี้ผมกะไว้แต่ต้นแล้วว่ามันต้องมาลงเอยแบบนี้ ไม่งั้นแล้วพวกเจ้านายจะลำบาก
ยากแค้นเดินทางมาหาสวรรค์วิมานอะไรกันที่นี่...สรุปว่าพวกเจ้านายต้องการทวงสิทธิ์อันชอบธรรม
ให้แก่นายไพรน้อยใช่มั้ยครับ...ถ้าผมบอกให้ตั้งทนายมาฟ้องก็คงจะโดนกระทืบอย่างไม่ต้องสงสัย
ถ้าเช่นนั้นผมจะตอบอย่างไรได้อีกนอกจากยอมรับ...ทั้งๆที่ก็เห็นกันอยู่ว่านายไพรน้อยไม่ได้มี
เค้าหน้าเหมือนผมเลยสักนิด จะว่าหล่อแบบนายทหารก็ไม่ใช่ แต่กลับไปกร้านโลกคล้ายผู้กอง
ซะมากกว่า แต่เอาเถอะเพื่อให้เรื่องไม่กลายเป็นนิยายน้ำเน่าไปกว่านี้ ผมยอมรับก็ได้"

"ดีมากแงซาย..."
อนุชากล่าวอย่างยินดีเพราะส่วนแบ่งทรัพย์สมบัติต้องเป็นของเขาครึ่งหนึ่งอย่างไม่ต้องสงสัย
นี่เองเป็นสาเหตุให้เขาเข้าไปคลุกคลี ยอมเปลืองตัวกับเจ้าไพรวัลย์มานาน

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [24 มิ.ย. 11:53:48]

ความคิดเห็นที่ 23

โอ ช่างพิสดารดีแท้
เคยอ่านแต่ภาคปกติ หึหึ

จากคุณ : หัวหน้าเผ่าสางเขียว - [24 มิ.ย. 14:30:52]

ความคิดเห็นที่ 24

“ คุณอาแงซายไม่ต้องลำบากลำบนถึงขนาดนั้นหรอกครับ ” ไพรวัลย์ซึ่งยืนเงียบๆ มองดูหน้า
คนโน้นทีคนนี้ทีโพล่งออกมาอย่างเหลืออด.. ได้ผลยิ่ง ทุกคนนิ่งเงียบราวกับโดนไม้ตีพริก
ยัดปาก หันไปมองหน้าหนุ่มห้าวอย่างตะลึง ไพรวัลย์หัวเราะเหี้ยมๆ แล้วกล่าวต่อด้วยเสียงต่ำ

“ ตัวผมจะก่อกำเนิดขึ้นมาจากใครนั้น มันไม่ใช่เรื่องสำคัญถึงกับต้องเอามาถกเถียงกันตอนนี้
ให้เอิกเกริกวุ่นวายไปหรอก มันจะไปยากเย็นอะไรสมัยนี้ เทสต์ดีเอ็นเอปุบเดียวก็รู้แล้ว
ถึงคุณอาแงซายก็เหมือนกัน…” ไพรวัลย์หันไปเปิดฉากเล่นราชันย์จักรราชเข้าให้บ้าง

“ คุณอาได้แต่เอ่ยอ้างตำนานความเป็นมาของตนอย่างเลื่อนลอย พลอยพึ่งใบบุญคณะคุณลุง
เชษฐาเข้ามาชุบมือเปิบในมรกตนครจนได้ครองราชสมบัติ โดยที่ประชาชนมรกตนครต่าง
ให้ความเชื่อถือและปักใจว่าคุณอาเป็นผู้ปลดแอก และเป็นทายาทของราชวงศ์เทพโดยแท้จริง
ลองดูไหมละครับ ลองเปิดหีบพระศพพระอัยยิกาของคุณอาขึ้นมาตรวจดีเอ็นเอพิสูจน์กัน
ให้รู้ชัดว่ามันจะแมทช์กันหรือไม่ เอาพร้อมๆ กับหาพ่อที่แท้จริงของผมนี่แหละ ”

ไม่พูดเปล่าไพรวัลย์หันไปจ้องหน้าจอมราชาอย่างท้าทาย แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะ
ยิ้มอย่างเยือกเย็นก่อนที่จะกล่าวด้วยเสียงเบานุ่ม

“ ดูกร หนุ่มน้อยผู้มีวาจาอันคมกล้าเป็นอาวุธ เราผู้ครองบัลลังค์แห่งมรกตนครนั้นด้วย
ประกาศิตแห่งทวยเทพบนสวรรค์ หาได้คิดมักใหญ่ใฝ่สูงทะเยอทะยานตามกิเลส
ส่วนตัวของเราก็หาไม่ หากคำพูดของเราเองเจ้ายังไม่ปักใจเชื่อถือ คำพูดของพระ
อรหันต์เจ้าเช่นโกณฑัญญะมุนีคงจะยืนยันให้เจ้ากระจ่างแจ้งได้ละกระมัง ”

ไพรวัลย์หัวเราะแค่นๆ พลางยักคิ้ว

“ อย่าดีกว่าครับคุณอา.. พอจนท่าหมดแต้มก็หันมาใช้ภาษามรกตนครกับผมเข้าเชียว
นี่ไพรวัลย์ อนันตรัยนะครับ ไม่ใช่ชาวมรกตนคร ถึงคุณอาจะเคยมีความผูกพันกับ
ญาติโกโหติกาของผมมาก่อนก็เถอะ บอกมาก่อนก็แล้วกันว่าจะยอมพิสูจน์ดีเอ็นเอ
พร้อมกับผมหรือเปล่า ”

“ เหลวไหลใหญ่แล้วโว้ยอ้ายไพร อ้ายลูกคนนี้ ” ไชยยันต์เหลืออดแล้วต้องตวาดออกมาลั่น
“ นี่แกกำลังจาบจ้วงเบื้องยุคลบาทของราชาแห่งมรกตนครอยู่นะ รู้ตัวบ้างหรือเปล่า ”

“ แต่ผมไม่ใช่ชาวมรกตนครนี่ครับ คุณป๋า ” ไพรวัลย์หน้าตึง รอยยิ้มจางหายไปจากสีหน้า

“ ลองคิดดูให้ดีกันหน่อยเถอะทุกคนในที่นี้    พวกท่านฟังความจากแงซายหรือจักรราชที่แอบ
อ้างเอาพระอรหันตเจ้าอย่างองค์โกณฑัญญะมาเป็นเกราะกำบังอยู่ตลอดเวลา ลองถาม
ตัวท่านเองดูก่อนเถิดว่าพระอรหันต์ตัวจริงนั้น พวกท่านเคยพบเห็นและพิสูจน์ยืนยัน
ได้แน่ชัดหรือไม่ว่าท่านเป็นอรหันต์ที่แท้จริง ท่านบอกความแตกต่างระหว่างผู้สำเร็จแค่
ปฐมญาณขั้นต้นและพระอริยเจ้าผู้ถึงนิพพานได้บ้างหรือไม่ หรือเพียงอิทธิปาฏิหาริย์เล็กๆ
น้อยๆ ก็พลอยงมงายเห็นขี้ไก่เป็นปุ๋ยเคมี   ดูกันง่ายๆ ว่าในระดับพ่อมดมันตรัยแห่งนิทรานคร
และแม่มดวาชิกาแห่งมรกตนครก็ดี ล้วนแล้วแต่มีฤทธิ์ดลและบันดาลทุกอย่างให้เกิดขึ้นได้
ตามแต่อานุภาพแห่งจิตของตน    แล้วหากจะมีผู้ทรงมหิทธิอำนาจในขั้นเหนือโลกขึ้นสักคน
จะอุปโลกย์ตนขึ้นเป็นผู้หยั่งรู้ดินฟ้า สามารถเข้าฌาณติดต่อกับจานบินและเอเลียนตลอดจน
ตักบาตรพระพุทธเจ้าในสรวงสวรรค์ชั้นดาวดึงก์ได้ และแสดงโชว์วิทยากลเล็กๆ น้อยๆ ให้
ท่านทั้งหลายดู เป็นต้นว่าเสกแบ็งค์ร้อยให้กลายเป็นแบ็งค์พัน หรือรักษาคนขาหักให้วิ่งปร๋อ
ฯลฯ เพียงเท่านี้พวกท่านก็คงก้มลงหมอบราบกราบกรานมิบังอาจเอาตนเข้าพิสูจน์ให้รู้แจ้ง
เห็นจริงใช่หรือไม่ ?   ในเมื่อเป็นเช่นนี้ท่านจะรู้ได้เช่นไรว่าจักรราชที่เอ่ยอ้างฤาษีโกณฑัญญะ
ขึ้นมาเป็นกองหลังกังหันสีส้มนั้นเป็นของชัวร์หรือมั่วนิ่ม ? เป็นไปได้หรือไม่ว่าที่แล้วมาพวกท่าน
ถูกแหกตาหลอกกันทั้งเพให้กำจัดมันตรัยและวาชิกาแล้วสถาปนาผู้ที่ท่านหลงเชื่อถือขึ้นมาแทน ”

เสียงฮือฮาซุบซิบพึมพำแซ่ดไปหมดราวกับหมีกินผึ้ง อนุชาเอียงหน้าเข้าไปกระซิบกับหนานอิน
เบาๆ อย่างหารือ

“ ที่เจ้าไพรพูดมันก็มีส่วนจริงอยู่บ้างนา ลุงอิน นั่นน่ะซิ เราจะรู้ได้ยังไงแล้วใครจะพิสูจน์ได้
แหม่.. มันยุ่งยากพัลวันพัลเกชวนให้ปวดหัวเหลือเกิน ”

“ ฮื้อ อย่าไปเชื่อมันให้มากนักเลยนายชด ” หนานอินขมวดคิ้ว “ หนานอินได้ข่าวแว่วๆ มาว่าเจ้าไพร
ขาดทุนกองแชร์สร้างเจดีย์จานบินมาหลายล้านยังตามฟ้องกันอยู่ทุกวันนี้ แล้วเมื่อไม่กี่วันนี่เอง
ก็ไปร่วมขบวนกับอาจารย์กู้พาคนไปดูเปรต ตัวมันเองเป็นลูกใครก็ยังไม่รู้ยังจะสงสัยชาวบ้านเขา
ทั่วไปหมด หนานอินมามันตายไปต้องตกนรกหมกไหม้ใต้ถานเทวทัต สงสัยใครไม่สงสัย ดันไปสงสัย
พระอรหันต์ แค่คิดก็บาปไม่ได้ผุดได้เกิดแล้วล่ะนาย ”

“ แต่ฉันชักจะเขวๆ ไปทางลูกฉันเสียแล้วแหละแฮะ ” ไชยยันต์ยื่นหน้าเข้ามาสอดบ้างพลาง
ลดเสียงเป็นกระซิบ “ พูดก็พูดเหอะกลาง อีตอนเดินทางมารับตัวแกตอนภาคแรกน่ะ
พวกเราทุกคนลำบากกันแทบล้มประดาตายแต่เจ้าแงซายมันออกลูกไม้อู้อยู่ไม่ได้หยุดหย่อน
ตอนตะลุยนิทรานครมันก็หายต๋อมไปจนเสร็จเรื่องราวค่อยเข้ามาหาบหามของทำหน้าเฉยตามเดิม
แถมยังกะหลิ้มกะเหลี่ยเมย์ของฉันตั้งหลายเอพิโสด ตอนที่พวกเราทำศึกให้มันน่ะ ไม่เห็นมันจะ
ทำอะไรสักเท่าไหร่ ฉันเองยังจะออกแรงเสียมากกว่า วางแผนเอย วางระเบิดเอย
ตอนตั้งป้อมยิงธนูแกก็เหนี่ยวกับเชษฐากันจนไหล่ล้าไม่ใช่เรอะ ลำพังมันคนเดียว
หากไม่มีเมยานีกุตะมะและอรชุนคอยช่วยรบน่ะคงจะเดี้ยงไปนานแล้ว หรือว่าไง ? ”

จากคุณ : ไพรวัลย์ อนันตรัย - [24 มิ.ย. 15:45:23]

ความคิดเห็นที่ 25

อนุชาได้แต่ส่ายหน้าอย่างอัดอั้นตันใจ   เพราะตัวเขาเองแม้ไม่อาจสารภาพกับใครในกระทู้ให้เสียฟอร์ม ก็ขอสารภาพใครๆนอกกระทู้ว่า เริ่มเวียนหัว ต่อไม่ติดว่าใครเป็นลูกใคร ใครเป็นพ่อใคร
ใครเป็นของจริงควรนั่งบัลลังก์มรกตนคร ใครเป็นของเก๊เหมือนทองยัดไส้เงินเอาไปเร่ขายตามร้านทองเพิ่งถูกตำรวจซิวไปเมื่อคืน
และใคร..ใคร..ใคร..
อาาาา!!! (ไม่ใช่น้องของพ่อ) เขาเริ่มประจักษ์ว่าตั้งแต่เจ้าไพรวัลย์ อนันตรัย post message เข้ามา   จะมิให้เขาต้องมองหายาดมตราเจ้าคุณตั้งแต่อายุเพิ่ง ๓๐ นั้นอย่าได้หวัง
มันกลายเป็นโลโก้ของเจ้าไพรน้อยซะแล้วที่จะป่วน ทั้งตั้งใจและมิตั้งใจ ทั้งตั้งใจครึ่งแรกและครึ่งหลัง ตลอดจนช่วงยิงลูกโทษ
" แกจะพูดอะไรก็พูดเถอะวะ ไชยยันต์" เขากระซิบตอบแผ่วเบา ยึดตรงกลางเอาไว้ก่อนสมชื่อ เพื่อไม่เอียงไปข้างที่เป็นการเดาผิดพลาด " ฉันว่ามีสิทธิ์ถูกหมด    ในเพชรพระอุมาภาคพิสดารอะไรๆก็เป็นได้ทั้งนั้น แม้แต่เจ้าไพรน้อยจะกลายเป็นพ่อของแงซายแทนที่จะเป็นลูกก็ไม่แปลก"
" งั้นเหรอ เออ แกสรุปเก่ง" ไชยยันต์เห็นด้วย แล้วหันไปเขกหัวเจ้าคะหยิ่นที่นั่งอ้าปากค้างฟังอยู่ เป็น movement แทนการนั่งเปล่าๆ" แต่มันไม่ได้ช่วยให้ฉันเข้าใจเรื่องขึ้นมา เอาเถอะ พูดต่อ ดีกว่าอยู่เปล่าๆ"
อนุชายิ้มที่มุมปาก
"   ฉันเชื่อว่ามันพยายามดิสเครดิตฤาษีโกณฑัญญะทุกวิถีทางโดยไม่คำนึงว่าจะเกี่ยวหรือไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้    เพราะย้อนถึงความหลัง ท่านฤาษีก็ไม่ได้มีบทบาทอะไรมาก แค่นั่งจำศีลอยู่บนภูเขาลิง   กับทำหน้าที่เป็น www.worldlanguage.com แปลภาษาต่างๆให้เราสื่อกันได้ในมรกตนครง่ายหน่อยไม่ต้องคลิกหลายครั้ง   แต่ยังไงก็ตาม ถ้ามันสามารถเปิดอภิปรายไม่ไว้วางใจแงซาย เพื่อจะให้พวกเราสนับสนุน แงซายอาจถูกกดดันให้ลาออก เปิดทางให้เจ้าไพรขึ้นมาแทน.."
" แกหมายความว่า…" ไชยยันต์เบิกตากว้าง
" ใช่" อนุชาลดเสียงลง แผ่วต่ำ " ฉันหมายความว่าเราได้เล่นนอกเรื่องกันมานานเต็มที     ถ้าเจ้าไพรไม่มาเตือนให้ชิงดำกันจะๆ   กระทู้ก็จะยืดเยื้อกินเนื้อที่ถนนนักเขียนไปอีกนาน   เจ้าไพรน้อยอาจต้องเลี้ยงจิงโจ้อีกหลายปีกว่าจะได้กลับมากินขนมจีนน้ำยาปักษ์ใต้    รพินทร์อาจต้องเรียนมช. ๘ ปีจบแทน ๔ ปี เจ้าคะหยิ่นก็แบบเดียวกัน ฉันเองก็มีสิทธิ์ถูกไล่ออกจากงานเพราะหนีมาเล่นเวบบอร์ดบ่อยเกินไป"
หนานอินฟังอยู่เงียบๆ เคี้ยวกัญชาหยับๆ เอ่ยขึ้นอย่างใช้ความคิด
" นายชดพูดถูก หนานอินก็โดนลดเงินเดือนหลายครั้งแล้วเพราะกระทู้นี้   แล้วเราจะทำยังไงให้มันจบเร็วๆล่ะ "
" ก็อยู่ที่พวกเราไง" อนุชาเผยไต๋ " รีบชิง post message บ่อยๆอย่าอู้กันนัก ให้เรื่องมันจบรู้แล้วรู้แรด"
คะหยิ่นหุบปาก กลืนน้ำลายเอื๊อก
" ธ่อ นึกว่าจะไปได้ไกลแค่ไหน   นายกลางก็ยังงี้ทุกที เริ่มยากแต่จบง่าย ชอบเอาตัวรอด   ยังไงก็รอดให้ทุกเรื่องนะนาย หนีลงบันไดหลังให้เก่งๆ    แม่นางไม้เค้าเพิ่งประกาศกะพวกคะหยิ่นแล้วว่าเค้าทำทุกอย่างเพื่อนาย   เดี๋ยวเค้าผ่านรปภ. บุกกลางวังให้สัมภาษณ์สื่อมวลชน นายจะหนีไม่รอด"
ทุกคนนั่งบื้อกันไปหมด   ด้วยความคิดหนัก
อนุชาตะลึงงันกับศึกลั่นทมสีชมพู ที่แทรกเข้ามาโดยไม่คาดฝัน จนหาจังหวะไม่ได้ที่จะแก้ตัวเรื่องไชยยันต์เปรยว่าเขาเป็นเจ้าชู้ไก่ตอน
ไชยยันต์ยุ่งยากใจที่จะต้องกลับเข้าสู่เรื่องที่เขาลืมไปแล้ว ทั้งที่เรื่องขุมทรัพย์ก็ยังค้างคาอยู่ ยังไม่ได้หยิบติดมือไปแม้แต่พอค่ารถทัวร์กลับบ้าน
รพินทร์กับคะหยิ่นทำตาปริบๆนึกถึงสอบมิดเทอมใกล้เข้ามา ว่าไม่น่าเตือนให้รู้
และแงซาย ก็ขบคิดหนักหน่วงถึงศึกอัศวินสีส้ม ใกล้จะประชิดติดเมือง
ระหว่างนี้
เจ้าไพรวัลย์กำลังซัดแข้งขา ยึกยักเพลง sex bomb ของลุงทอมโจนส์ อย่างครึ้มใจ พลางฝันหวานถึงบริทนี่ สเปียส์ ไม่ให้ขาดตอน

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [24 มิ.ย. 19:30:17]

ความคิดเห็นที่ 26

ว้า ถ้ารีบจบไป
แม่ยกก็ไม่เจอคุณไชยยันต์อีกสิคะนายชด
ว่าแต่ เจ้าชู้ไก่ตอนนี่เป็นอย่างไรคะ
คุณไพรน้อยช่วยอรรถาธิบายให้ฟังทีได้ไหม
เอาอย่างแสบสันต์เลยนะคะ

จากคุณ : แม่ยกคนใหม่ - [25 มิ.ย. 08:39:51]

ความคิดเห็นที่ 27

รพินทร์กับคะหยิ่นฟังอนุชาสาธยายมาก็ให้กลุ้มใจเป็นกำลังเพราะจอมพราน
โดดเรียนเมื่ออาทิตย์ก่อนสองวันเต็ม ๆ เพราะมัวแต่ไปแข่งบาส
จนไม่ได้หลับได้นอน เช้าสองวันนั้นก็เลยเผลอนอนจนเที่ยง จนตาม
account กะ math ไม่ทัน เดือดร้อนให้เจ้ากาหลาเมทเพื่อนเกลอ
ติว math ให้ ใกล้สอบมิดเทอมแล้ว ยังเรียนไม่ถึงไหน เพราะขยัน
โดดเป็นส่วนใหญ่ บางทีก็โดดมาเล่นกะเขาที่มรกตนครนี่แหละ
"เอ..หรือเราจะหนีจากที่นี่กลับไปเรียนดีหว่า คะแนนออกมาไม่สวย
พระมารดาจะซัดเข้าให้" รพินทร์ครุ่นคิดด้วยควมหนักอกหนักใจ
คะหยิ่นหันมามองหน้า เขาก็คิดทบทวนอยู่ในใจเช่นกัน แต่คิดไม่ตก
เพราะตัดสินใจไม่ได้
...............
ต่อให้หน่อยเถอะ ไม่ว่างจริง ๆ เดี๋ยวเย็นนี้ก็ต้องไปซ้อมบาสก็แล้ว
แหงะ....

จากคุณ : รพินทร์ - [25 มิ.ย. 11:05:54]

ความคิดเห็นที่ 28

ในที่สุดก็สอบเสร็จเสียที และรีบเข้ามาด้วยความกระหาย อาาาาา (ไม่ใช่น้องของแม่อีกตามเคย)
รีบรับจ๊อบส่วนรวมก่อนเรื่องส่วนตัวนะเนี่ย หึๆๆๆๆ ว่าแล้วก็ดึงขาวฟาดชิ่งกะกินดำต่อ…

- - - -

“ เจ๊กปอม เจ๊กปอม ยู อ่าร์ เจ๊ก ป๋อม ฯลฯ ” เสียงครวญคาราโอเกะของเจ้าไพรวัลย์พร้อมกับท่าสะดีดดิ้น
กระเด้งหน้ากระเด้งหลังยึกยักอย่างเมามันราวจิ้งเหลนถูกน้ำกรดของเขานั้นทำเอาคณะพรรคพากันปวด
เศียรเวียนเกล้าไปตามๆ ทุกคนพากันนั่งซึมกระทือ ทิ้งให้อนันตรัยรุ่นเยเนเรชันเอ็กซ์บ้าไปตามลำพัง
จนเหงื่อท่วมตัวและเริ่มเซ็งทนไม่ไหวต้องส่งเสียงร้องเรียกให้ทุกคนไปร่วมเต้นอยู่เหยงๆ

“ วู้ววว ทุกคนเป็นอะไรกันไปหมด ลุงหนาน ป๊ะป๋า อากลาง มาร่วมเต้นกับผมหน่อยสิครับ
เอ้า ลุงคะหยิ่น ระบำออกศึกของว้าน่ะลุงก็เต้นเป็นไม่ใช่เรอะ นั่งเฉยๆ อยู่ทำไมกัน อาแงซาย
ก็เหมือนกัน โดนยื่นญัตติขอเปิดอภิปรายไม่ไว้วางใจหน่อยเดียวถึงกับซึมกระทือเชียวเรอะ มามะ ”

ไม่ชวนเปล่า หนุ่มวัยคะนองยังออกมาดึงแขนดึงมือคะหยิ่นที่ยิ้มแห้งๆ อย่างเหนียมอายอยากจะออก
ไปเต้นเต็มแก่แต่ต้องสงบท่าทีไว้ด้วยความเกรงใจเหล่าเจ้านาย อดีตนายทหารปืนใหญ่ทนรำคาญ
อยู่นานแล้วไม่ไหวก็เลยต้องตวาดออกมาเบาๆ อย่างหมุดหมิด เอ๊ย หงุดหงิด

“ แกจะบ้าก็บ้าไปตามเรื่องของแกคนเดียวเถิดวะ เจ้าไพร คนอื่นเขากำลังใช้ความคิดกันอยู่
หัวจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ปล่อยให้แกบ้าไปตามเรื่องคนเดียวก็พอแล้ว ไปไหนก็ไปไกลๆ เลยไป๊
มายึกยักอยู่แถวนี้เดี๋ยวก็โดนพระบาทฟาดพระโอษฐ์เข้าให้หรอก ”

“ โธ๋.. ป๋า ไปเป็นทุกข์อะไรกับเรื่องขี้ผงขนาดนั้นด้วยเล่า ” ไพรวัลย์หัวเราะลงลูกคอเอิ้กๆ
“ เอาอย่างนี้ดีกว่าครับ พวกเราทุกคนหันมาสงบศึกชิงบัลลังค์อาแงซายกันก่อน มารวมหัวกัน
จัดการศัตรูภายนอกให้หมดไปทีละชุด จะได้ไม่ต้องกวนอกกวนใจ จะว่าไปแล้วตอนนี้พวกเรา
ก็เหลือกันอยู่ไม่กี่คน เคลียร์ๆ ให้มันสิ้นเรื่องสิ้นราวกันไปค่อยมาเจรจาตกลงกันอีกที เรื่องมัน
จะได้จบๆ ไป แล้วหลังจากนี้ใครจะไปเคลียร์กับใครเป็นการส่วนตัวก็แยกย้ายกันไปตามสะดวก
ผมเองก็จะได้ไปเคลียร์กระทู้น้องนุ่งลูกหลานของผมบ้าง ชักจะเกะกะเต็มถนนไปหมดแล้วเนี่ย..”

“ เหรอ งั้นเอาก็เอา ” แงซายตกปากรับคำสีหน้าค่อยดีขึ้นทันทีที่ได้รู้ว่าโอกาสในการนั่งบัลลังค์
มรกตนครยังคงยืดยาวต่อไปอีกอย่างน้อยๆ ก็สองสามเอพิโสด ในระยะเวลาที่ฮั้วกันนี้เขาจะได้
แอบเรียกทนายประจำเมืองมาปรึกษาหารือหรือแก้ไขกฎหมายป้องกันเจ้าไพรจะยื่นญัตติถอดถอน
เขาออกจากตำแหน่งไว้ได้ทัน

“ งั้นนายกะฉันมาพักเรื่องเจ้าชู้ไก่ตอนกันไว้ก่อนก็แล้วกัน ” อนุชาหันไปพยักพเยิดกับไชยยันต์
พลางถอนหายใจดังเฮือกอย่างโล่งอก ข้างสหายของเขาก็ยิ้มร่าออกมาเช่นกันเพราะไม่ต้องไป
สรุปเรื่องเก่าที่ลืมไปแล้วให้มันวุ่นวายยุ่งยากเสียเวลาจิ๊กข้าวของอันมีค่าจากวังไปเปล่าๆ ปลี้ๆ

ส่วนคะหยิ่นนั้น ทางคณะพรรคตัดสินใจซาวเสียงกันและอนุมัติให้ลากิจไปสอบมิดเทอมได้อย่าง
เห็นอกเห็นใจและออกบอร์ดดิ้งพาสให้สิทธิ์ในการกระทู้มาได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเผื่อนึกอยากร่วม
สนุกขึ้นมา ข้างหนานอินและส่างปานั้น มีท่าทางไม่ค่อยแคร์กับบทเท่าไหร่นักจึงเป็นอันสรุปว่า
หากใครจะมาก็มา ใครจะหนีไปสูบกัญชาก็ปล่อยให้ไป โดยเฉพาะลุงหนานอิน แกจะทำอะไร
ก็ให้แกทำไปเหอะ หากลัดคิวให้แกได้ก็ให้แกไป ตามทุภาษิตที่ว่าลุงแก้ เอ๊ย ลุงแก่แล้วให้ลุงก่อนนั่นเอง

และไพรวัลย์ อนันตรัย ได้เจ้ากี้เจ้าการร่างสัญญาขึ้นมาหนึ่งฉบับเพื่อให้คณะพรรคช่วยปรับปรุง
แก้ไขและโหวตเสียงลงคะแนนดังนี้

1. คณะพรรค หมายถึง คณะพรรคเดินทางทุกคน อันประกอบไปด้วย แงซายหรือจักราช
และภรรยา (เมยานี) , ม.ร.ว. (แม่เรียกว่า) อนุชา วราฤทธิ์ , พ.ต. ไชยยันต์ อนันตรัย ,
นายไพรวัลย์ อนันตรัย , คะหยิ่น , ส่างปา และหนานอิน ไม่ทราบนามสกุล รวมทั้งคนอื่นๆ
ที่สมัครใจ ให้เข้าร่วมชื่อได้ณ. วันที่ประกาศเป็นต้นไป เว้นไว้แต่แม่มดวาชิกา และจอมผีดิบมันตรัย
เพราะหากนิยายขาดผู้ร้ายไปเสียก็หมดรสเท่านั้นเอง

ฝ่ายศัตรู หมายถึง แม่มดวาชิกา จอมผีดิบมันตรัย และกองกำลังฝ่ายสนับสนุนอันได้แก่คุณแสงโสม
รวมถึงคนอื่นๆ ที่สมัครใจจะเข้าร่วมกับฝ่ายอธรรมในโอกาสที่จะมีข้างหน้า

ฝ่ายสัมพันธมิตรสองหน้า หรือนกสองหัว เหยียบเรือสองแคม หรือบ่างช่างยุ ฯลฯ แล้วแต่จะเรียกหา
หมายถึงผู้ไม่ฝักใฝ่เข้าข้างฝ่ายใดเป็นการถาวร บ้างดีบ้างชั่วทำยังกะฮ่องกงฟุตที่เป็นๆ หายๆ ขอมอบ
ให้แก่แม่ลั่นทมและลูกสาวพลับพลึงไพรสีชมพูทั้งคู่

2. ข้อตกลง คณะพรรคจะต้องให้สัตย์ปฏิญาณไว้ต่อหน้ากระทู้ว่า จะต้องไม่ทำการหนึ่งการใดให้เป็น
การกัด จิก ยั่วยุ แหย่ ทะเลาะเบาะแว้ง วิวาทกันเอง ผูกปัญหา ซ่อนปมหรือกระทำอันใดก็ตาม
ให้เป็นการยืดท้องเรื่องให้สลับซับซ้อนและยืดยาวไปกว่าเดิมโดยไม่จำเป็น เว้นไว้แต่การหยิกหยอก
เล็กๆ น้อยๆ พอให้ครื้นเครงและหน้าแตก ทั้งนี้เพื่อความเป็นอันหนึ่งอันเดียวและสามัคคีกลมเกลียว
ในหมู่คณะจนกว่าจะกำจัดศัตรูให้พ้นไปจากอาณาบริเวณเมืองมรกตนครในรัศมีไม่ต่ำกว่าสองร้อยกิโลแม้ว
นับจากสุสานราชวงศ์เทพเป็นจุดศูนย์กลาง หลังจากนั้นขอเชิญลงมือฆ่าฟันกันได้ตามอัธยาศัย

3. หากเลยเวลา 3 วัน 7 วันนับแต่ออกประกาศเป็นต้นไป ผู้ที่ไม่เข้าร่วมกับฝ่ายคณะพรรค จะกลายสภาพเป็น
ศัตรูไปโดยทันทีและปริยาย ทางคณะพรรคจะใช้อำนาจและมุขต่างๆ เท่าที่มีเผาบท กีดกัน และจำหน่าย
หรือโละตัวละครให้เดี้ยงไปชนิดที่จะเข้ามาทีต้องเลือดตาแทบกระเด็นหรือไปเกิดใหม่เป็นตัวละครอื่นยังจะ
ง่ายเสียกว่า ทั้งนี้เพื่อเป็นการกำจัดเหล่าอธรรมให้หมดๆ ไปเสียที จะได้จบตอนไปทำมาหากินกันบ้าง
สำหรับการกำจัดฝ่ายตรงกันข้ามนี้ จะเป็นไปโดยวิธีใดก็สุดแล้วแต่สะดวก ไม่จำกัดกลเม็ดและวิธีการ
สะดวกฉายเดี่ยวก็เชิญพ่อเจ้าประคุณ อยากมีแบ็คอัพก็ลากๆ กันไปช่วยรบกันเองก็แล้วกัน

3. กระทู้นี้จะจบตอนได้ก็ต่อเมื่อศัตรูหมายเลขหนึ่งและสองรวมทั้งสาม อันได้แก่ แม่มดวาชิกา
จอมผีดิบมันตรัยและคุณแสงโสม ตามลำดับ ถูกกำจัดบทไปจากกระทู้ได้่โดยสิ้นเชิง (อันที่จริงก็
ไม่ยากเย็นอะไรนัก เพราะแต่ละคนที่กล่าวมาก็หายศีรษะกันไปนานแล้ว เหอะๆ) ส่วนใครอยากได้
สมบัติหรืออยากจะยึดบัลลังค์ใครก็แต่งต่อกันไปเอาเองตามสะดวก …ฮิ ฮิ แฮ่
…

แล้วไพรวัลย์ อนันตรัยก็รอให้คณะพรรคช่วยกันลงคะแนนเสียงว่าจะเอากันยังไง ?

จากคุณ : ไพรวัลย์ อนันตรัย - [25 มิ.ย. 15:48:12]

ความคิดเห็นที่ 29

"โอเคเจ้าไพร..." เสียงไชยยันต์กล่าวขึ้น
"ฉันก็กำลังคิดจะโพสต์แจ้งตอนอวสานอยู่ก็พอดีแกร่างสัญญาฉบับรวมหางกันสู้ออกมานี่แหละ ถ้าพวกเรา
ทำได้อย่างนี้จริงๆก็จะเป็นประวัติศาสตร์แห่งกระทู้เลยเชียวที่สุนัขหมู่ได้เป็นครั้งแรกไม่ได้ปล่อยแบบตัวใคร
ตัวมันเหมือนเมื่อก่อน แล้วพอกำจัดศัตรูสิ้นซากแล้วก็ค่อยไล่งับกันเองทีหลัง...ฉันเองก็ยอมรับว่าช่วงนี้
ไม่ค่อยจะมีเวลาว่างมากนัก และทุกๆคนก็ตกอยู่ในสภาพเดียวกันคือมีธุรกิจการงานการเรียนรัดตัวไปหมด
นี่จึงน่าจะเป็นจุดสุดท้ายของการผจญภัย เราน่าจะได้เข้าสู่สงครามสุดท้ายกันแล้ว
เพราะฉะนั้นก็ควรจะถึงตอนอวสานของเพชรพระอุมาภาคห้องสมุดแล้วกระมัง..."

สำหรับสัญญาฉบับรวมหางนั้นไชยยันต์เสนอแก้ข้อ 3 กับ 4 ดังนี้

ข้อ 3 วรรคแรกขอเปลี่ยนจากเวลากำกวมเหมือนกำเนิดของเจ้าไพร '3 วัน 7 วัน' เอาให้แน่ๆเป็น '1 วัน'
ก็พอ เพราะถึงยืดเวลาออกไปมากกว่านี้ก็ไม่มีใครเข้ามาทวงสิทธิ์เพิ่มหรอกเชื่อสิ

ข้อ 4 ข้อความ 'ถูกกำจัดบทไปจากกระทู้ได้อย่างสิ้นเชิง' นี่ก็คงจะต้องมานั่งตีความกันอีกว่ายังไงถึงจะ
สิ้นเชิง เนื่องจากโดยเฉพาะแม่มดวาชิกาแกก็คงไม่สิ้นเชิงง่ายๆ อย่างตายแล้วกี่รอบก็ยังฟื้นขึ้นมาได้อีก
ขอแก้เป็น 'ยินยอมสงบศึกกันได้อย่างสิ้นเชิง' น่าจะดีกว่า

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [25 มิ.ย. 16:51:12]

ความคิดเห็นที่ 30

อ้าว แล้วจะตัดพระเอกออกจากสมาชิกด้วยเหรอเนี่ย
แล้วถ้าเป็นอย่างนายทหารปืนใหญ่ว่า พวกเราก็ตาย
ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดกันอีกน่ะเด่ะ โอ้ ! รับไม่ได้
เอาเป็นว่า ถ้าผมพอจะเจียดเวลาที่มีอยู่น้อยนิดมาได้
จะพยายามเข้ามาแจมด้วยแล้วกัน

จากคุณ : รพินทร์ - [25 มิ.ย. 21:19:55]

ความคิดเห็นที่ 31

ไม่มีการตัดออกจากสมาชิกหรอกครับคุณรพินทร์ เพียงแต่ว่าสัญญาแห่งพันธมิตรของบุตรชายผมนั้นตีความ
ได้ว่า ให้ฝ่ายพระเอกมารายงานตัวไว้ก่อนว่าจะมีใครร่วมทำศึกสุดท้ายกันบ้าง คนที่มารายงานแล้วถ้าว่าง
เมื่อไหร่ค่อยเข้ามาอีกครั้งก็ได้ แต่ให้ระวังช่วงที่ไม่เข้ามานี้เพื่อนอาจจะลากไปเผาตัวละครตายกลางสมรภูมิก็ได้

จากคุณ : ไชยยันต์ - [25 มิ.ย. 22:00:21]

ความคิดเห็นที่ 32

ลืมบอกแม่ยกไปว่า ถึงกระทู้จะจบก็ยังเจอกันได้อยู่ครับ
ว่างๆก็ไปนั่งคุยที่บ้านผมก็ได้
แต่ต้องวันที่คุณเมย์ไม่อยู่นะครับ (แต่เดี๋ยวนี้เห็นอยู่ทุกวัน)

จากคุณ : ไชยยันต์ - [25 มิ.ย. 22:23:35]

ความคิดเห็นที่ 33

กลัวแต่ไปแล้วจะไม่ได้นั่งน่ะสิคะ หึหึ คุณนายทหาร กระทู้จบเมื่อไหร่ ก็เมล์คุยกันบ้างนะคะ อ้อ ขอบคุณมากที่ไปอุดหนุนกระทู้แม่ยกตั้งสองรอบสองชื่อ แต่ไม่ป่วนเหมือนใครบางคนที่ลงชื่อไว้ใกล้ๆคุณ คิกคิก(เอาคืนบ้างล่ะเน้อ)

จากคุณ : แม่ยกคนใหม่ - [26 มิ.ย. 06:03:05]

ความคิดเห็นที่ 34

ยังไงก็ได้ค่ะ แต่ไม่เข้าร่วมกับสัญญารวมหางด้วยนา เพราะไม่มีหางให้รวม
จะจบก็จบ แต่ถ้าใครยังอยากจะเล่นต่อก็จะมาแจมด้วยตามเวลาที่มี
ช่วงไหนงานยุ่งหนีงานมาไม่ได้ก็ห่างหายไปบ้าง ช่วงไหนว่างงานว่างการ ก็จะมาบ่อย ๆ

ไม่ได้เหยียบเรือสองแคมนะจ๊ะ เพียงแต่เป็นคนง่าย ๆ (ที่ไม่มักง่าย)
อะไรก็ได้(ในบางเรื่อง เช่นเรื่องนี้) เท่านั้นเอง....หึ หึ

จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [26 มิ.ย. 11:00:33]

ความคิดเห็นที่ 35

ต่อละนะ
...
หลังจากพลพรรคอัศวินสีส้มกินไก่กันอิ่มหนำสำราญ พลับพลึงก็ตัดสินใจ
เดินทางไปสมทบกับแสงโสมและมันตรัยยังชานเมืองมรกตนครทันที แต่ก็มาช้าไป
เพราะแสงโสมและมันตรัย ได้นำขบวนผีดิบรุ่นใหม่ไปประชิดติดกำแพงเมืองซะแล้ว
จึงรีบติดตามไปทันที
"เอ้า ...พวกเราเดินทางกันต่อ รีบเดินทางกันหน่อยเร้วว ถึงที่หมายเมื่อไหร่ จะได้พักกันซะที
วันนี้ทางหน่วยเสบียงได้แจ้งมาว่า เมนูพิเศษประจำวันนี้คือ พิซซ่านา ๆ ประเภท มักกะโรนี
และสปาเก็ตตี้ ใครชอบประเภทไหนก็เลือกได้ รับรองได้ว่าใครมาร่วมสมทบกับขบวนนี้ไซร้
ไม่อดอยากแน่นอน "
พลพรรคอัศวินสีส้ม ได้ยินพลับพลึงพรรณาถึงเมนูพิเศษประจำวัน แล้วก็มีเรี่ยวมีแรง
ที่จะเดินทางกันได้เร็วขึ้น เสียงทวงสิทธิ์ในบัลลังค์ให้กับอัศวินสีส้มแทรกมาเป็นระยะ ระยะ ไม่ขาดสาย
"บัลลังค์แห่งนี้ต้องเป็นของอัศวินสีส้ม บัลลังค์แห่งนี้ต้องเป็นของอัศวินสีส้มมมม..."

จากคุณ : กังหันรื่นเริง (Login) - [26 มิ.ย. 11:25:51]

ความคิดเห็นที่ 36

ตัดฉากมาทางฝ่ายพระเอกและพระรอง

สิ้นคำของไชยยันต์ท้องพระโรงวังมรกตนครก็เงียบงันไปชั่วขณะ มีแต่เสียง printer รุ่นเก๋าของเมือง พิมพ์สนธิสัญญาฉบับแก้ไขอยู่แกรกๆ
อนุชานั่งงงเพราะไม่นึกว่าคำพูดของเขาได้ผลเฉียบขาด   ทำให้เขาประจักษ์ในน้ำหนึ่งใจเดียวอันหาได้ยากยิ่งของสหายร่วมผจญภัย
ในที่สุด หลังจากผลัดกันเล่น ผลักกันเผามานาน ทุกคนก็ใจตรงว่าต่างคนต่างก็อยากให้กระทู้นี้จบๆลงไปซะที
แต่...จะจบจริงหรือไม่นั้น    ไม่มีใครรู้ได้
เพราะตัวเขาเอง พอรู้ว่าจะต้องอำลาเวทีเพชรพระอุมา เขาก็คึกคัก กระปรี้กระเปร่า มุขไหลเข้ามาเป็นเทน้ำเทท่า
อนิจจา น่าเสียดาย...ไม่น่ารีบจบเลยเฟ้ย
-----------------------------------------------------------------------------
ความสับสนของอนุชาขาดจังหวะเหมือนเทปขาดกะทันหัน   เมื่อประตูท้องพระโรงเปิดผางออก   ม้าศึกตัวหนึ่งเผ่นโผนเข้ามาในห้อง
บนหลังมันคือบุรุษชราผมเคราขาวโพลนร่างกำยำ สวมเกราะเต็มยศแบบแม่ทัพ ขะมุกขะมอมไปด้วยฝุ่นตั้งแต่หัวจดเท้า
ทุกคนแตกฮือกันไปคนละทางเมื่อม้าโจนเข้ามาถึงตัว   แงซายเผ่นหวือจากบัลลังก์เอาตัวรอด ไชยยันต์ อนุชา ไพรวัลย์ หนานอินโดดผางมุดเข้าซ่อนใต้บัลลังก์แทนหลุมหลบภัย
เว้นแต่ดาริน เมื่อไม่ส่งเสียงมานานแล้วก็เดาว่าคงจะหลบไปงีบอยู่ที่ไหนซักแห่ง
ส่วนรพินทร์หิ้วลูกบาสออกประตูหลังไปก่อนจึงพ้นภัยไปได้หวุดหวิด เช่นเดียวกับคะหยิ่น ซึ่งตอนนี้ติดชั่วโมงเลกเชอร์เข้ามาไม่ได้
บุรุษบนหลังม้าดึงม้าสุดแรงเกิด หยุดพรืด เขาเหวี่ยงตัวลงมาอย่างรีบร้อน สาวเท้าเข้ามาคุกเข่าอยู่หน้าบัลลังก์ ซึ่งทุกคนมุดเข้าไปหลบแออัดกันอยู่ในนั้น

" ท่านพ่อตา" แงซายค่อยๆโผล่ออกมาจากหลังบัลลังก์ คนอื่นก็ค่อยๆคลานออกมาเป็นคิวยาวเหยียด " แหมเล่นเอาตกใจ มีข่าวด่วนที่ชายแดนเหรอ"

เหล่าทีมผจญภัยยิ้มออกมาได้หลังจากหน้าเหลือ ๒ นิ้ว เมื่อจำได้ว่าไม่ใช่ใครอื่นนอกจากอดีตแม่ทัพใหญ่ขบวนการกู้ชาติ...อรชุน พ่อของเมยานี
บัดนี้นอกจากตำแหน่งพ่อตาของจักราช เขายังควบตำแหน่งรมว.กลาโหมมรกตนคร ผบ. ทม.(ผู้บัญชาการทหารมรกตนคร)และโค้ชประจำชาติอีกต่างหาก

เขาทูลพระเจ้าจักราชลูกเขย เร็วปรื๋อ
" ข้าแต่พระเจ้าจักราช ข้าพระองค์เพิ่งขี่ม้าเร็วกลับมาจากชายแดนมรกตนคร บัดนี้ศึกมาติดพันที่ชายแดนกำลังวิกฤต    อะไรๆมันก็พลิกล็อคไปหมดพระเจ้าข้า"
สีหน้าของแงซายเคร่งเครียดขึ้นมาทันที      แทนจะตอบเขารีบเดินตรงไปที่โต๊ะตัวใหญ่ กางแผ่นหนังขนาดใหญ่ออกเพื่อจะดูยุทธวิธีที่จารึกไว้บนนั้น ด้วยมาดของจอมทัพ คนอื่นๆก็ตามกันไปมุงดูอยู่รอบโต๊ะ
อรชุนใช้ปลายดาบชี้ลงไปบนยุทธวิธีแต่ละขั้นตอน
" ข้าแต่จักราช…ในตอนแรกข้าพระองค์ก็คิดว่าการรบจะเป็นไปตามคาดหมายตามที่เราวางแผนไว้   แต่ที่ไหนได้…หน่วยรบพิเศษเก่งฉกาจที่สุดของเราคือหน่วยสิงโตคำรามและอินทรีเหล็ก กลับพลิกล็อคพ่ายแพ้หมดประตูสู้ไปตั้งแต่แรก     ขณะที่หน่วยปฏิบัติการผีดิบของนางวาชิกาและเจ้ามันตรัยลอยลำเข้ารอบไป"
ทุกคนตะลึงงัน เหลียวมองหน้ากันด้วยความรู้สึกอันไม่อาจอธิบายได้ถูก แงซายหน้าซีด ครางในลำคอเสียงแผ่วต่ำ
" ฉอหอละซี   มัวแต่ทะเลาะกับเจ้าไพรน้อยแย่งสิทธิ์ครองบัลลังก์กัน     ลืมศึกชายแดน ๒๐๐๐ ซะสนิท โธ่ ไม่มีใครเตือน"
" เท่านั้นยังไม่หมดนะพระเจ้าข้า" อรชุนย้ำอีกด้วยสีหน้าวิตก   " ข้าพระองค์ไม่ได้นอนมาหลายคืนแล้วตั้งตะศึกแรก   ค่อยเบาใจเมื่อพบว่ากองพันสปาเก็ตตี้ของเรากระหน่ำผีดิบลงได้แบบ ๒-๐   แต่ที่ไหนได้เมื่อคืนนี้เอง   กองกำลังกังหันสีส้มของนางวาชิกา กระหน่ำกองพันยูโกของเราลงไปได้อีกถึง ๖-๑ เรากำลังจะ…"
ยังไม่ทันขาดคำ ก็ได้ยินเสียงเมยานีซึ่งวิ่งไปเปิดหน้าต่างท้องพระโรงดู ร้องกรี๊ดขึ้น
" เสด็จพี่ขา…ดูนั่น…ในมรกตนครเกิดจลาจล"
ทุกคนลืมอรชุน   วิ่งกรูกันเข้าไปดูแล้วตะลึงเดี้ยงกันไปหมด
อะโห   ภาพที่เห็นดูดังใครเคลื่อนกองทัพกรีนสปอตผสมสวนส้มเช้งและส้มจุก แห่เข้ามาเต็มหน้าวังมรกตนคร…
สีส้ม..สีส้ม..สีส้ม…กระจายแสบตาไปหมดทุกหนแห่ง   กองเชียร์กังหันสีส้มบุกสายฟ้าแลบถึงหน้าวัง
มีพลับพลึงสีส้มเป็นหัวหน้า ขี่คอเจ้ามะกรูดซึ่งแปลงกายเป็นส้มซันคิส ยกพลล้อมมาถึงหน้าบันได

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [26 มิ.ย. 13:22:23]

ความคิดเห็นที่ 37

ผมไม่ค่อยได้มาอ่านจะตัดสัมพันกันแล้วววอ่ะ....ช่วงนี้
งานเรียนหนักสาหัสสะเดชะเลยครับผมได้อ่านสนธิ
สัญญาแอตแลนติกเหนือแล้วจะปฏิบัติตามอย่างครัด
เคร่งครับ ช่วงนี้คงได้แต่มาอ่านครับถ้าจะกรุณาก้ออย่า
ให้ถึงตายกันเลยครับ....Please

จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [26 มิ.ย. 17:30:39]

ความคิดเห็นที่ 38

อาาา!!! (ที่ไม่ใช่ญาติใครทั้งสิ้น)
ระหว่างที่พลับพลึงสีส้มกำลังยกพลอัศวินสีส้มบุกแบบสายฟ้าแลบอยู่หน้าวังขององค์จักราชนั้น กองทัพของมันตรัยและแสงโสมก็เดินทางมาถึงตัวเมืองชั้นในของมรกตนครแล้ว อย่างง่ายดายและประสบความสำเร็จเหลือเชื่อ

การเดินทัพของมันตรัยและแสงโสม ตั้งแต่ชายแดนมรกตนครเป็นต้นมา จนถึงตัวเมืองชั้นใน ผ่านหมู่บ้านน้อยใหญ่ตามรายทาง ขบวนทัพของมันตรัยที่เดินทางกันมาอย่างสงบเงียบ และเป็นระเบียบเรียบร้อยเป็นอย่างยิ่ง ได้สร้างความประทับใจให้กับชาวเมืองมรกตนครอย่างไม่รู้ลืม
ผ่านหมู่บ้านไหนที่กำลังมีการเก็บเกี่ยวผลผลิต ไม่ว่าข้าวหรือพืชผักผลไม้ใด ๆ มันตรัยก็สั่งการให้ผีดิบเข้าไปช่วยเหลือจนเสร็จในเวลาอันรวดเร็ว
ผ่านหมู่บ้านไหนที่กำลังก่อสร้าง หรือชำรุดทรุดโทรม มันตรัยก็ได้ให้เหล่าผีดิบเข้าไปช่วยสร้าง หรือซ่อมแซมให้จนเสร็จเรียบร้อย
ผ่านหมู่บ้านไหนที่มีปัญหาใด ๆ มันตรัยก็ช่วยแก้ไขและขจัดปัดเป่าปัญหาทั้งหลายไปได้จนหมดสิ้น

ชาวเมืองมรกตนครตามทางผ่านของกองทัพ มีความศรัทธาและเลื่อมใสในตัวของมันตรัยและแสงโสมเป็นยิ่งนัก ผ่านไปทางไหนก็มีแต่ประชาชนอุ้มลูกจูงหลานออกมาคอยโห่ร้องต้อนรับด้วยความยินดี แถมบางรายยังขอลายเซ็นอีก สร้างความปลาบปลื้มและปิติยินดีในความสำเร็จ แก่มันตรัยและแสงโสมเหลือล้นพ้นประมาณ นอกเหนือไปจากนั้น ชาวบ้านส่วนใหญ่ ถึงกับมาวิงวอนและร้องขอให้มันตรัยมาปกครองเมืองมรกตนคร แทนองค์จักราชที่ชอบหนีเที่ยว และเหล่าเพื่อน ๆ ขององค์จักราชที่ชอบแก่งแย่งสมบัติกันเป็นว่าเล่น

จากการร้องขอดังกล่าว สร้างความหนักใจให้กับมันตรัยเป็นอย่างยิ่ง มันตรัยได้ประกาศกับชาวบ้านว่า ตนเองคงไม่อาจมาครองเมืองมรกตนครได้ แต่ขอเสนอให้เจ้าแม่วาชิกา ซึ่งเคยเป็นอดีตขวัญใจชาวมรกตนครเข้ามาปกครองใหม่อีกครั้ง โดยมันตรัยรับปากกับชาวบ้านทุกหมู่บ้านทุกหลังคาเรือนว่า หากทุกคนยินยอมให้เจ้าแม่วาชิกาเข้ามาปกครองมรกตนครเหมือนเดิม มันตรัยจะให้ความช่วยเหลือแก้ปัญหาทุก ๆ เรื่องให้ และพิเศษสุดคือมันตรัยจะบริจาคผีดิบให้มาช่วยทำงานรับใช้งานบ้านให้กับทุกครอบครัว ครอบครัวละ 1 ตน หากครอบครัวไหนมีคนมาก ก็จะเพิ่มผีดิบรับใช้ให้เป็น 2 ตน...แต่มีข้อแม้ว่า ต้องให้เจ้าแม่วาชิกาได้ขึ้นครองราชย์ก่อน จึงจะมีการส่งมอบผีดิบให้...ฮ่า...เล่นกันยังงี้เลยแหละ....

จากข้อเสนอดังกล่าว ประชาชนชาวมรกตนครแทบทุกคนเห็นด้วยกับมันตรัยทุกประการ และพร้อมใจกันเดินเข้าร่วมขบวนมากับกองทัพของมันตรัย มุ่งตรงมายังวังขององค์จักราช เพื่อจุดประสงค์เดียวคือ...ขอบัลลังค์คืนให้แก่เจ้าแม่วาชิกา...

บัดนี้ ทั้งหมดมารวมกลุ่มก่อม็อบกันอยู่หน้ากำแพงวังขององค์จักราชแล้ว ทั้งผีดิบของมันตรัยและประชาชนชาวมรกตนคร ยืนรวมตัวปะปนกันอยู่ล้อมรอบกำแพงวัง ทุกคนได้ยินเสียงโห่ร้องแสดงถึงชัยชนะของเหล่าอัศวินสีส้มที่อยู่ด้านในของวัง

มันตรัยและแสงโสมกำลังรอคอยฟังข่าวดีจากพลับพลึงน้อยอยู่ภายนอกกำแพงวัง

จากคุณ : แสงโสม - [26 มิ.ย. 18:19:57]

ความคิดเห็นที่ 39

อา!!!(ไรฟะ) ขบวนผีดิบเคลื่อนเข้ามาถึงกำแพงเมืองได้อย่างรวดเร็วเกินเชื่อ

ทหารของจักรราชรายงานผลการสำรวจม็อบที่ก่อตัวขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยหน้าวังมรกตนคร พบว่าการที่ประชาชน
สวมชุดสีส้มและมารวมตัวกันมากมายขนาดนั้นเนื่องจากมีการปลุกระดมอ้างว่าอัศวินสีส้มกำลังจะผงาดกลับมา
ครองบัลลังก์อีกครั้ง ซึ่งนับเป็นการสร้างกระแสความเข้าใจผิดอย่างใหญ่หลวงแก่ประชาชน

เบื้องนอกกำแพงปรากฏกองทัพผีดิบพร้อมด้วยประชาชนอีกมากมาย มีรายงานข่าวกรองเข้ามาว่ามีการซื้อเสียง
สัญญาว่าจะให้โน่นให้นี่เมื่อได้เข้ามาครองตำแหน่ง ประชาชนจำนวนมากหลงเชื่อหลับหูหลับตาเดินตามมา
ผีดิบที่บอกว่าจะส่งมารับใช้บ้านละ 1 ตนนั้นก็คงจะสร้างความหวาดกลัวแก่ประชาชนซะมากกว่า ตื่นนอนขึ้นมา
จ๊ะเอ๋ผีดิบนั่งแสยะยิ้มอยู่ข้างประตูก็คงจะช็อคตายกันซะหมดก่อนเป็นแน่แท้ หรือต่อให้ผีดิบแปลงกายมาสวยหล่อ
อย่างไรผีดิบก็คือผีดิบ แล้วทุกคนจะวางใจได้อย่างไร

ไชยยันต์ขึ้นไปยืนอยู่บนขอบระเบียงมองดูฝูงม็อบสองกลุ่มอย่างพินิจพิจารณา ขณะนี้ม็อบทั้งสองกลุ่มต่างไชโย
โห่ร้องเพลงเชียร์กันสนั่นหวั่นไหว มีการเล่นเวฟพริ้วกันเป็นแถบๆ
อดีตนายทหารปืนใหญ่ผู้เข้าใจจิตวิทยามวลชนก้าวลงมาจากระเบียง ตบแขนองค์จักรราชหนักแน่น

"แงซาย...บัดนี้ถึงเวลาแล้วที่องค์จักรราชจะต้องกล่าวกับประชาชนตาดำๆ เหล่านั้นก่อนที่เรื่องมันจะบานปลาย
กลายเป็นสงครามนองเลือดชาวมรกตนครต้องมาฆ่าฟันกันเองเพราะการยั่วยุของปิศาจร้าย แกรู้ไม่ใช่หรือว่า
ควรจะกล่าวอย่างไรกับประชาชนของแก"

แงซายพยักหน้านิดนึง แล้วก้าวเดินอย่างสง่างามขึ้นไปยืนบนระเบียง กวาดสายตามองฝูงชนซึ่งยืนกันเต็มพรืด
ไปทั่วทั้งหน้าวัง เมื่อนั้นเอง ประชาชนที่โห่ร้องต่างเงียบกริบ ทุกสายตามองมายังจอมราชันย์

องค์จักรราชขยับจะเอ่ยสุนทรพจน์ แต่ก็ชะงักกึก หันมากวักมือเรียกไชยยันต์
"นายทหาร...ง่า...ผมลืมเอาโพยมา" องค์จักรราชกล่าวอ้อมแอ้ม
ไชยยันต์รีบควักกระดาษยาวเป็นสายว่าวส่งให้แล้วกระซิบ
"เอ้า เอาไป...ฉันกะแล้วว่าต้องเจอม็อบแหง๋ๆ ก็เลยแอบร่างสุนทรพจน์ไว้ให้แกแล้ว"

แงซายรับมาแล้วหันหน้าเข้าหาฝูงชน เขาเหม่อมองประชาชนผู้บริสุทธิ์ผู้เคยจงรักภักดีต่อราชวงศ์เทพ
บัดนี้ทุกคนต่างถูกล้างสมองโดยปิศาจร้ายกลับมาเผชิญหน้ากับเขาเสียแล้ว นัยน์ตาจอมราชันย์เยือกเย็นยิ่งนัก

"พี่น้องชาวมรกตนครทุกท่าน..."

น้ำเสียงทุ้มไพเราะกังวานไปทั่ว ประชาชนทั้งภายในภายนอกกำแพงต่างนิ่งสดับตรับฟัง รวมทั้งเหล่าผีดิบก็
พลอยนิ่งงันไปด้วยราวถูกมนตร์สะกด

"ที่พวกท่านทั้งหลายมาในวันนี้ เราทราบดีถึงความต้องการของพวกท่าน...แต่โปรดหยุดพิจารณาสักนิดเถิด
ความอยู่ดีกินดี ความปลอดภัยในชีวิตทรัพย์สิน ความอิสระเสรีในชีวิต สิ่งต่างๆเหล่านี้หาได้อยู่ไกลไปจากตัว
พวกท่านเลยในขณะที่เราปกครองบ้านเมือง...แต่บัดนี้พวกท่านต่างกำลังถูกครอบงำโดยปิศาจร้ายที่เอ่ยอ้าง
ข้อมูลสารพัดว่าจะสามารถดลบันดาลสิ่งต่างๆให้กับพวกท่านได้ พวกท่านหลงเชื่อโดยคาดหวังว่าสิ่งเหล่านี้
จะบังเกิดขึ้นจริงหลังจากที่พวกมันเข้ามายึดครองบ้านเมือง แต่พวกท่านเคยตระหนักหรือไม่ว่า...
สัจจะย่อมไม่มีในหมู่ปิศาจร้าย ผู้ที่ซื้อเสียงเข้ามามีหรือจะไม่ถอนทุนคืน ถึงครานั้นประชาชนของเราคงจะ
ถูกกดขี่ข่มเหงทารุณ รังแกสารพัดและทุกคนก็จะเข้าใจด้วยตนเองในที่สุดแต่มันจะยังประโยชน์อันใด
เมื่อถึงตอนนั้นก็สายเกินแก้เสียแล้ว..."

ฝูงชนนิ่งงันไป ต่างจ้องมองจอมราชันย์ของพวกเขาที่ยืนอยู่บนระเบียงด้วยท่วงท่าสง่างาม คำพูดที่หลั่งไหล
ออกมาช้าๆ ชัดถ้อยชัดคำ เต็มไปด้วยความอบอุ่นและเชื่อมั่น

"พี่น้องที่รัก...ความสงบร่มเย็นของแผ่นดินที่มีมาช้านานนับตั้งแต่เราร่วมกับพวกท่านปลดแอกมรกตนคร
ได้สำเร็จเมื่อครานั้นกำลังจะถูกครอบงำด้วยรัศมีความชั่วร้ายของเหล่าปิศาจ...
บัดนี้ถึงเวลาแล้วที่พวกท่านจะได้ร่วมมือร่วมใจกันเพื่อตัวของพวกท่านเอง...
เพื่ออนาคตของลูกหลาน...เพื่อแผ่นดินมาตุภูมิของพวกเรา...
และเราจะประกาศให้โลกได้รับรู้ว่า...ในวันนี้...เราจะไม่ยอมอยู่ภายใต้ความชั่วร้ายใดๆ...
เราจะทุ่มเททั้งกายทั้งใจเข้าสู้...เพื่อชัยชนะที่ยิ่งใหญ่...เพื่อหัวใจของพวกเราทุกคน...
เราจะเป็นหนึ่งในมวลมนุษยชาติที่จะยืนหยัดในวันนี้...
วันแห่งการประกาศอิสรภาพ...The Independent Day"

สิ้นเสียงกังวาน ประชาชนต่างชูมือไชโยโห่ร้องก้องไปทั่วบริเวณทั้งภายนอกภายในกำแพง ทั้งชุดสีส้ม
สีเลือดหมูต่างชูมือให้จักรราชเหมือนเป็นคำมั่นสัญญาว่าจะร่วมกันต่อสู้เพื่อชัยชนะที่ยิ่งใหญ่ของทุกคน

พลับพลึงผู้นำอัศวินสีส้มรีบเผ่นแน่บไปรวมกับกลุ่มผีดิบนอกกำแพงทันทีก่อนที่จะโดนประชาทัณฑ์
กลุ่มประชาชนด้านนอกต่างแตกฮือแยกออกจากกองทัพผีดิบ ชูหอกดาบมีดโต้ปังตอเผชิญหน้ากันแล้ว

แงซายก้าวลงมาจากระเบียงตรงเข้ามารวมกลุ่มกับพรรคพวก ไชยยันต์ยกนิ้วโป้งให้อย่างชื่นชม
บัดนี้คำสั่งถูกถ่ายทอดไปยังเหล่าทหารม้าและทหารราบที่เตรียมกำลังรอพร้อมอยู่ ต่างเคลื่อนพลตีโอบ
กันเข้ามาจากรอบกำแพง สมทบกับกองกำลังประชาชนด้านนอกล้อมรอบกองทัพผีดิบ อีกส่วนเคลื่อนพล
กันออกมาบริเวณหน้าวัง เสียงม้าศึกดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ

ชาวคณะเข้ามารวมกลุ่มกันประชุมปรึกษาหารืออีกครั้ง
"เอ...ฉันรู้สึกคุ้นๆแฮะกับสุนทรพจน์ของเจ้าแงซายเมื่อครู่" อนุชากล่าว
"นั่นดิคุณชายกลาง...ผมก็เหมือนเคยได้ยินทำนองเนี้ยแหละ จากหนังเรื่องไหนซักเรื่อง"
รพินทร์ให้ความเห็นบ้างพลางเลี้ยงลูกบาสไปมา
ไชยยันต์โบกมือปัด "เออน่า...ไม่ต้องไปสนใจหรอก พอดีฉันชอบก็เลยขอเจ้าแงซายเปิดดูเมื่อคืน
เอามาอแดปต์นิดหน่อยก็ใช้ได้เหมือนกันแหละน่า"
"ว่าแต่ลุงอินกับอาน้อยไม่รายงานตัวนี่ จับเผาเลยดีมั้ยป๋า" ไพรวัลย์กล่าว
เจ้าคะหยิ่นเตรียมถูมือเพราะกะช่วยเผาเต็มที่ แต่แล้วไชยยันต์ก็ส่ายหน้า
"อย่าเลย...หนานอินแก่แล้วคงจะถ่อสังขารมาไม่ไหว ส่วนยายน้อยก็หายสาบสูญไปนานแล้วก็ปล่อยเหอะ
แปลกดีไม่มีนางเอก มิน่าเล่าเรื่องราวมันถึงไปไม่รอด" ไชยยันต์กล่าวอย่างปลง

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [26 มิ.ย. 22:52:32]

ความคิดเห็นที่ 40

มาส่งกำลังใจให้นายทหารเจ้าค่าาาา คิดถึงแม่ยกไหมเจ้าคะ
ตกลงเจ้าไพรจะเป็นพระเอกหรือเจ้าคะนายทหาร
โอย กลิ่นสะตอเริ่มโชย เอ๊ะ ใครอมขี้หมา เห็นพูดๆไว้อ่ะตอนจิบน้ำชาอ่ะ หึหึ

จากคุณ : แม่ยกคนใหม่ - [27 มิ.ย. 05:23:08]

ความคิดเห็นที่ 41

โอย..
นางไม้ไม่ฉะบาย....
admit อยู่รพ.กลางดงเวช
เสร็จการทัพกันแล้ว
อย่าลืมมาเยี่ยมลั่นทมบ้าง
โชลกเชลก ...โชลกเชลก..(เสียงไอ)

จากคุณ : ลั่นทมสีชมพู - [27 มิ.ย. 12:43:59]

ความคิดเห็นที่ 42

โอ๋!!!!!!!!!!!!
หายเร็วๆนะ

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [27 มิ.ย. 18:13:07]

ความคิดเห็นที่ 43

มาหนับหนุนคุณชาย หายเร็ว ๆนะครับคุณนางไม้

ว่าแต่ว่าลูกยกโผมไปไหนเนี่ย คุณเหล้าไทยคร้าบ ไม่มีกระทู้นี้แล้ว ผมก็ตกงานอ่ะเด่ะ อุตส่าห์ไปฟิตร่างกายสำหรับยกมาแล้วเชียว

จากคุณ : พ่อยก - [27 มิ.ย. 21:00:20]

ความคิดเห็นที่ 44

เรียกคุณแสงแต่ผมมาแทน คงไม่ว่าอะไรนะครับพ่อยกรพินทร์ ไพรวัลย์

มาเยี่ยมคุณนางไม้ลั่นทมอีกคน หายเร็วๆนะครับ
่จะได้แวบไปหลอกไปหลอนพวกเราอีก

จากคุณ : ไชยยันต์ - [27 มิ.ย. 21:31:31]

ความคิดเห็นที่ 45

ในเมื่อวันนี้ฝ่ายตัวโกงของเรื่องไม่มาแสดงสักคน ผมได้โอกาสเผาก่อนละนะ

##
ระหว่างที่พลับพลึงสีส้มหลบหนีออกจากฝูงชนเพื่อไปสู่กองทัพมันตรัยให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้นั้น
เธอพลันได้ยินเสียงหนึ่ง

"กังหันสะบั้นไก่"

ประโยคนี้มีความหมายยิ่งนักในหัวใจสาวน้อยที่เธอพร่ำท่องทุกคืนก่อนนอนแทนบทสวดมนตร์
พลับพลึงหยุดชะงักหันไปหาผู้พูด
การที่เธอเสียจังหวะหลบหนีนั้นเท่ากับว่าเธอได้ติดกับเสียแล้ว ทหารของจักรราชจำนวนหนึ่งกรูกันเข้ามา
จับตัวสาวน้อยหัวสีส้มได้โดยละม่อม เธอจึงโดนมัดจับตัวไปได้โดยปริยาย

ละม่อมกับปริยายพร้อมด้วยทหารหาญอีกจำนวนหนึ่งพาพลับพลึงไปส่งที่วังแงซายอย่างรวดเร็ว
เชลยสาวถูกมัดอยู่ท่ามกลางวงล้อมของชาวคณะที่พากันเพ่งพินิจดูหัวหูสีส้ม แล้วส่ายหน้าทอดถอนใจในความ
คลั่งไคล้กังหันสุดๆของเธอ ต่างใช้แว่นขยายดูสีผมจนรู้แน่ว่าใช่ตัวจริงแท้แน่นอนหาได้โดนแหกตาไม่

"ทหาร...จับตัวแม่พลับพลึงเอามานี่ เราต้องใช้เป็นเครื่องต่อรองกับมันตรัยให้ยอมสงบศึกและถอยทัพกลับไป"

เสียงไชยยันต์ซึ่งกลายเป็นแม่ทัพชั่วคราวร้องสั่งการ

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [27 มิ.ย. 21:55:31]

ความคิดเห็นที่ 46

โย่วๆๆๆ ท่านแม่ทัพเท่ห์สะบัดเลยค่ะ

จากคุณ : แม่ยกคนใหม่ - [28 มิ.ย. 06:47:22]

ความคิดเห็นที่ 47

คะหยิ่น อยากช่วยนายทหารจิงๆเยยแต่ตอนนี้ขอเอาแต่อ่านไปก่อนละกัน คณะพรรคคงไม่ว่าไรนะครับ

จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [28 มิ.ย. 08:25:27]

ความคิดเห็นที่ 48

ทั้งแม่ในเน็ต นอกเน็ต ป่วยพร้อมกันเลยนิ
แม่ลั่นทมจ๋า ขอให้หายไว ๆ นะคะ...
ส่งใจไปเยี่ยมก็แล้วกัน ... ห่วงใย love

ระยะนี้ยอมโดนยำไปก่อน ว่างเมื่อไหร่จะเอาคืน...

จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [28 มิ.ย. 09:09:39]

ความคิดเห็นที่ 49

คุณไชยยันต์ คุณกับคุณแสงแทนกันไม่ได้อ่ะคับ คุณพูดหยั่งนี้ เดี๋ยวแม่ยกคุณก็สั่งคนมายิงผมเท่านั้นเองข้อหาขัดแย้งทางธุรกิจแย่งลูกยกกัน

จากคุณ : เคยเป็นรพินทร์ ไพรวัลย์ - [28 มิ.ย. 10:52:27]

ความคิดเห็นที่ 50

"เดี๋ยวก่อนคุณไชยยันต์" รพินทร์ร้องขัดขึ้นมา
อดีตนายทหารปืนแตกหันมามองหน้าจอมพราน
ด้วยความสนเท่ห์
"ผมว่าถึงเราจะนำแม่นางพลับพลึงสีส้มไป
ต่อรองกะมันตรัยก็ไม่มีประโยชน์หรอก
แท้จึงมันตรัยก็เพียงแต่หลอกใช้นาง ไม่มีทาง
ที่มันจะยอมอ่อนข้อให้เราเพราะต้องการช่วย
แม่พลับพลึงแน่ ๆ ยังไง ๆ ผมว่ารอให้กังหัน
ตกรอบรองก่อนดีมั้ย ? แล้วค่อยจัดการ
ก็ยังไม่สายนี่ ผมว่ากังหันคงจะตะกายพลาด
จนตกบันไดแหง ๆ ไม่มีทางตะกายถึง
บัลลังก์ยูโรฯได้หรอก เดี๋ยวมันตรัยมันก็ช้ำใจ
จนยอมถอนทัพกลับไปเองแหละ
ไชยยันต์นิ่งอั้น เขากำลังคิดพิจารณาคำของ
จอมพรานรพินทร์อยู่ด้วยความหนักใจ
..............
เชิญต่อแล้วกัน เดี๋ยวจะไปแข่งบาสต่อแล้ว
รอบรองเหมือนกันเลย หวังว่าผมคงไม่ตกรอบ
น่ะนะ...

จากคุณ : คนที่ยังเป็นรพินทร์ ไพรวัลย์ - [28 มิ.ย. 17:14:13]

ความคิดเห็นที่ 51

แหม ยังไงๆๆๆใจของลูกยกอิฉันก็มั่นคงล่ะคุณอดีตพราน
ออกจะรักกันแน่นแฟ้นปานนี้
ขนาดเมล์มาเธอยังทวงตังค์ก่อนอื่นใด
จะหาลูกยกที่ไหนงกเท่านี้ ไม่มี๊ ไม่มี

จากคุณ : แม่ยกคนใหม่ที่เริ่มเก่า - [28 มิ.ย. 18:43:19]

ความคิดเห็นที่ 52

เสียงม้าศึกเคลื่อนไหวคึกคัก ประชาชนชาวมรกตนครที่ร่วมขบวนมากับกองทัพของมันตรัยในตอนแรก ต่างแตกฮือ แยกออกจากกองทัพผีดิบ ชูหอกดาบมีดโต้ปังตอ เผชิญหน้ากันแล้ว

ในขณะเดียวกัน มันตรัยก็ได้รับสาส์นจากองค์จักรราช ขอให้ยอมสงบศึกและถอยทัพกลับไป เพื่อแลกเปลี่ยนกับการปล่อยตัวพลับพลึงสีส้มที่ถูกจับเป็นตัวประกันอยู่

แสงโสมหันขวับมาทางมันตรัยที่ยืนม้าอยู่เคียงคู่กันอย่างตื่นตระหนก

"ท่านมันตรัยขา ทำยังไงกันดีคะท่าน เราแย่แน่ ๆ คราวนี้ แล้วป่านนี้หลานพลับพลึงจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้"

มันตรัยยิ้มเหี้ยมเกรียม ทำให้ใบหน้าที่หล่อคมคายอยู่แล้ว ยิ่งทวีความหล่อเข้มขึ้นไปอีก

"ไม่ต้องตกใจ แสงโสม อย่างพลับพลึงน้อยนั่นน่ะรึ จะถูกจับตัวไปได้ง่าย ๆ แค่หายตัวแว๊บเดียว ก็หนีพวกนั้นมาได้แล้ว แต่ที่ยังถูกจับอยู่ก็เพราะว่ามันเป็นแผนการของเราตะหากที่จะให้หนูพลับพลึงไปกำจัดพวกนั้นชนิดถึงตัวเลย รอดูเถอะ เดี๋ยวอีกไม่นานพวกนั้นก็จะกลายเป็นศพไปทีละคนสองคนโดยจับมือใครดมไม่ได้ ฮ่า ๆ ๆ"

มันตรัยหัวเราะลั่นด้วยความสมใจในแผนการที่ตรงตามเป้าหมายทุกอย่าง แต่แสงโสมยังมีสีหน้ากังวลใจอยู่ไม่เสื่อมคลาย

"ท่านขา แล้วชาวมรกตนครที่แปรพักตร์นี่ละคะ เราจะทำยังไงกันดี"

มันตรัยเหม่อมองกองทัพผีดิบและประชาชนชาวมรกตนครทั้งหมดด้วยสีหน้าเศร้าสลด ใบหน้าที่หล่อคมคายนั้น บัดนี้ดูเคร่งขรึมและหม่นหมองลงไปไม่น้อย แต่ถึงอย่างไรก็ยังคงความหล่ออยู่ไม่วาย

"แสงโสม เราสงสารและเห็นใจประชาชนชาวมรกตนครเป็นที่สุด ดูทีรึ กำลังจะมีความหวังอันรุ่งโรจน์และสดใสอย่างเราเข้ามาเป็นทางเลือกใหม่ให้พิจารณา กลับถูกพวกลุ่มหลงเมามัวในอำนาจ ไม่ยอมสละเก้าอี้ ขัดขวางและใส่ไคล้เราจนเสื่อมเสียชื่อเสียง ปีศาจอย่างเรามีสัจจะแน่นอน ไม่งั้นจะอยู่ยงคงกระพันมาได้เป็นพัน ๆ ปีเรอะ แต่เอาเถอะ เราจะพยายามช่วยเหลือประชาชนชาวมรกตนครให้เสียเลือดเนื้อน้อยที่สุด"

หลังจากพูดจบมันตรัยก็หยิบหนังสือปกแข็งเดินตัวหนังสือสีทองอย่างดีเล่มใหม่เอี่ยมออกมาจากอกเสื้อ

"ท่านขา หนังสืออะไรคะท่าน" แสงโสมถามด้วยความสงสัย

"มหาคัมภีร์มายาวิน ฉบับปรับปรุงใหม่ ปี ค.ศ.2000"

มันตรัยกล่าวตอบพร้อมทั้งมองคัมภีร์ด้วยความชื่นชม

"เราอัพเดทคาถาบทล่าสุดเข้ามาไว้หมดแล้ว ขลังกว่าแต่ตอนเยอะ ศัตรูทำอะไรเราไม่ได้ง่าย ๆ แน่นอน เดี๋ยวเราจะร่ายคัมภีร์นี้ ทุกคนในเมืองมรกตนครจะตกอยู่ในอำนาจเรา เจ้าคอยดูแล้วกัน"

มันตรัยเปิดคัมภีร์ พลางโอมอ่านคาถาบทสวดที่ปรับปรุงแก้ไขข้อบกพร่องล่าสุดแล้ว พลังเสียงของมันตรัยที่ร่ายคาถานั้นค่อย ๆ ดังขึ้น ๆ ทุกขณะ จนในที่สุดก็ก้องสะท้อนไปทั้งแผ่นดินมรกตนคร ประชาชนชาวมรกตนครที่ชูมีดโต้ปังตอ กลับเงื้อค้าง สุดท้ายอาวุธร่วงผล็อยลงกับพื้น ทุกคนมีอาการเหม่อลอย และเข้ามารวมตัวกันอยู่ต่อหน้ามันตรัย พร้อมทั้งก้มลงหมอบราบกับพื้น

"เรารักท่านมันตรัย เรารักท่านมันตรัย เรารักท่านมันตรัย" เสียงของประชาชนชาวมรกตนครเปล่งออกมาโดยพร้อมเพรียงกัน มันตรัยหัวเราะก้องและประกาศต่อหน้าฝูงชน

"ไปชิงบัลลังก์คืนมาให้เจ้าแม่วาชิกาเดี๋ยวนี้ ใครขัดขวางฆ่าให้หมดไม่ต้องเหลือซาก"

"ชิงบัลลังก์ให้เจ้าแม่วาชิกา ใครขัดขวางฆ่าหมดไม่เหลือซาก ๆ ๆ"

ฝูงชนชาวมรกตนครพูดตามโดยพร้อมเพรียงกันอีกครั้ง ทันใดนั้น ทุกคนก็ก้มลงคว้าอาวุธที่ทิ้งไว้แต่แรก วิ่งตรงไปยังวังขององค์จักราช เข้าไปจนถึงบัลลังค์กษัตริย์ที่องค์จักราชและสมาชิกทุกคนยืนงงอยู่ รพินทร์ คะหยิ่น และดาริน วิ่งออกมาจะขัดขวาง แต่ช้าเกินไปแล้ว ฝูงชนกว่าร้อยคนแรกที่เข้าไปถึง ถืออาวุธร่าอยู่ในมือและฟันฉับลงไปอย่างรวดเร็ว

"โอ๊ย !!!!!"

เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดใกล้ตายดังขึ้น มันเป็นเสียงของผู้ชาย

****************************************

คุณลั่นทม ขอให้หายเร็ว ๆ นะคะ จะได้กลับมาเล่นกันต่อ

พ่อยกรพินทร์ ไพรวัลย์ ขา แสงทำพินัยกรรมไว้ให้แล้วนะคะ ถ้าแสงเป็นอะไรไป สมบัติพุกาม สมบัติถ้ำมรกต แล้วก้อขุมเพชรพระอุมา ที่ได้ไปทั้งหมด มอบให้พ่อยกหมดเลยค่ะ

จากคุณ : แสงโสม - [28 มิ.ย. 20:03:32]

ความคิดเห็นที่ 54

ยังไม่ทันขาดเสียงร้อง ก็มีเสียงเพล้งๆๆๆๆติดตามมาดังแสบหูไปทั่วท้องพระโรง เหมือนเสียงโลหะต่างๆหล่นลงกับพื้น จนแสงโสมต้องยกมืออุดหู
" เอ๊ะ ท่านมันตรัยขา ทำไมพระเจ้าแงซายร้องเสียงเหมือนหม้อข้าวหม้อแกงหล่นล่ะคะ   แสงหูเป็นอะไรป่าวคะ"
มันตรัยพูดไม่ออก ได้แต่ยกมือขึ้นชี้ค้างอยู่เหมือนตำรวจจราจร พร้อมกันนั้นก็มีเสียงอนุชาเอ็ดตะโรขึ้นอย่างหัวเสีย
" ว้า ไชยยันต์ เป็นอะไรไปนะแก แค่ถูกปังตอหล่นลงหลังเท้าแค่นี้ร้องเหมือนถูกเชือด    แกใส่คอมแบทคู่เบ้อเร่อ teenไม่ขาดหรอกวะ"
แสงโสมตกตะลึงตาค้าง เมื่อเห็นประชาชนซึ่งกรูกันเข้าไป บัดนี้ทิ้งอาวุธก้มลงกราบตัวสั่นงันงก รายล้อมอยู่รอบแงซายซึ่งยืนตระหง่าน กอดอก ยิ้มมุมปากด้วยมาดผู้ชนะ
รพินทร์วางมาดขรึมสงวนท่าทีไม่มีบทพูด เช่นเดียวกับคะหยิ่น มีแต่ไชยยันต์ที่บ่นอู้ ยกเท้าขึ้นมาดู ยืนขาเดียวอย่างทุลักทุเล
" teen ไม่ขาดจริงว้อย อนุชา แต่ปังตอเสือกหล่นเฉือนตาปลาฉันพอดีนี่ดิ   ประมาณค่าเท่าเชือดคอหอยเชียวนะแก    แงซาย แกจะอ่านคาถาอะไรน่าจะให้ช้ากว่านี้หน่อยก็ดี   คนมันเจ็บนะเว้ย"
แงซายกล่าวด้วยเสียงทุ้มลึก
" ขออภัยคุณไชยยันต์   แต่ว่าผมเสียเวลาเปิดหน้าที่ต้องการนานไปหน่อย   เอาละครับ คราวหน้าจะไม่ให้เป็นยังงี้อีก"
มันตรัยกวาดสายตามองทีละหน้า ก็เห็นไพรวัลย์ยืนอมยิ้ม สะบัดขาอยู่ไปมาเหมือนเต้นฟุตเวิร์ค     ส่วนอนุชายืนกอดอกมองแล้วยักคิ้วไห้

จากคุณ : อนุชา - [29 มิ.ย. 20:23:11]

ความคิดเห็นที่ 55

เพล้งๆๆๆๆ ดังมาจากมันตรัย แสงโสมทำหน้าเลิ่กลั่ก
" ท่านขา ทำอะไรหล่นคะ เอ๊ะ ท่านพกหม้อข้าวมาด้วยทำไม"
หามิได้ดวงหน้าหล่อเหลาที่ไปก๊อปแบร็ด พิทท์ มาหล่นลงเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย อนิจจา มันตรัยหน้าแตก คำรามลั่น
" แสงโสม เธอหักหลังฉันหรือเปล่า"
" ว้าย" แสงโสมร้องกรี๊ด ค้อนขวับ " ท่านขา พอท่านไม่มีน้ำยาก็โทษแสงเลยเหรอคะ คัมภีร์ท่านน่ะหมดอายุรึป่าวคะดูฉลากดิ๊"
อนุชาดึงสิ่งหนึ่งจากมือแงซายมาชูให้เห็น ขโมยซีนมาด้วยความรวดเร็วเนื่องจาก post ยากมาก เรื่องอะไรจะให้เจ้าแงซายได้บทพระเอกไป
หน้าปกหนังสือเล่มนั้น พิมพ์ไว้ตัวโตๆ พุ่งกระทบตาเหลือกลานของมันตรัย
" คู่มือ เฉลยคำตอบ พร้อมทั้งแก้สมการ มหาคัมภีร์มายาวินฉบับปรับปรุงใหม่
โดยคณาจารย์ผู้ชำนาญการสอนวิชามายาวิน มานานกว่า ๕๐๐๐ ปี"

จากคุณ : อนุชา - [29 มิ.ย. 20:34:25]

ความคิดเห็นที่ 57

มันตรัยมองดูตำราเฉลยคำตอบมหาคัมภีร์มายาวินแล้วยิ่งตาลุกวาว หันมาทางแสงโสม

"แสงโสม...นอกจากเราและเจ้าแล้วไม่มีใครรู้คำตอบของมหาคัมภีร์นี้ เจ้าต้องหักหลังเราด้วยการไปเขียน
ตำราเฉลยขายแน่ๆ"
แสงโสมหน้าซีดเผือด รีบกล่าว
"โธ่ ท่านขา แสงจะหักหลังท่านไปทำไมล่ะคะ ขายหนังสือน่ะกำไรน้อยนะคะท่าน แสงไม่ทำหรอกค่ะ"
"ถึงจะกำไรน้อยแต่ถ้าพิมพ์เยอะแถมติดตลาดมันก็รวยไปเอง เราจะเชื่อใจเจ้าได้อย่างไรอีก"

ยังมิทันที่แสงโสมจะแก้ตัวใดๆเพิ่มเติม ก็มีเสียงกล่าวแทรกขึ้น
"คุณแสงโสม...คุณทำได้ดีเหลือเกิน มิเสียแรงที่เราเคยตกลงกันไว้" ไชยยันต์กล่าวยิ้มๆอย่างมีเลศนัย

แสงโสมตกใจยิ่งนัก หันไปเขม่นมองหน้าอดีตนายทหารปืนใหญ่ที่บังอาจใส่ความ ขยับจะพูดโต้ตอบก็ได้แต่
อ้าปากค้างเพราะไชยยันต์พูดซะก่อน
"ตอนนี้มันตรัยก็กำลังจะหมดฤทธิ์เดชด้วยตำราเฉลยเล่มนี้แล้ว...ไหนๆเรื่องมันก็จะลงเอยด้วยดีอยู่แล้ว
ผมขอต่อรองเงื่อนไขที่เราเคยตกลงกันไว้สักหน่อยได้ไหมครับคุณแสง...อ่า...จากที่เดิมตกลงกันไว้ว่าถ้าช่วยกัน
กำจัดมันตรัยได้ คุณแสงจะได้ส่วนแบ่งเป็นที่ดินครึ่งหนึ่งของมรกตนคร ผมขอเปลี่ยนเป็น 1 ใน 3 ได้มั้ยครับ
ที่ดินทีเหลือผมว่าจะร่วมลงทุนกับเจ้าแงซายเปิดเป็นรีสอร์ท"

ไชยยันต์อธิบายสัญญาเก๊ยืดยาว คราวนี้มันตรัยโกรธจนตัวสั่น หันมาจ้องแสงโสมราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

"แสงโสม...เหตุและผลมันประจวบเหมาะกันได้พอดีอย่างนี้ เจ้ายังมีอะไรจะแก้ตัวอีก
เราไม่คิดเลยว่าเจ้าจะปากปราศัยน้ำใจเชือดคอกล้าหักหลังเราซึ่งๆหน้าอย่างนี้...เขาถึงว่าน้ำใจสตรี
3 วันจากเป็นอื่น...เพียงแค่เราเคยปล่อยเจ้าไปสอดแนมในกลุ่มเจ้ารพินทร์เท่านั้น เจ้าก็ปันใจให้กลุ่มมัน
ไปเสียแล้วล่ะหรือ...หึๆ เห็นท่าว่าเราจะปล่อยเจ้าไว้ไม่ได้เสียแล้ว"

แสงโสมตกตะลึงพรึงเพริดไม่คิดฝันมาก่อนว่าเรื่องจะตารปัตรลงเอยแบบนี้ เธอหน้าซีดแล้วซีดอีก
หันไปมองชาวคณะก็เห็นมีแต่คนพลอยผสมโรงยิ้มแย้มให้

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [29 มิ.ย. 22:17:03]

ความคิดเห็นที่ 58

อนุชาไม่รอให้โอกาสที่จะได้จบเรื่องผ่านไปโดยง่าย เมื่อไชยยันต์ส่งลูกมาให้ เขาก็ชู้ตลูกเข้าประตูอย่างแม่นยำ นำไป ๑-๐
" ผมว่าไชยยันต์พูดถูกแล้วคุณแสง   ตอนนี้ยังไงมรกตนครก็ชนะ เพราะหน่วยสังหารสปาเกตตี้ของเราเพิ่งยิงประตูชัย ถล่มกังหันสีส้ม จนโค้ชกังหันประกาศลาออกไปแล้ว    มองออกไปนอกหน้าต่างวังดิ คนกำลังเอากังหันสีส้มมาเผากันเป็นแถว ที่ย้อมผมสีส้มก็รีบเอาสเปรย์สีน้ำเงินมาทับหมดแล้ว"
แสงโสมเริ่มลังเลกับการเกลี้ยกล่อมของอนุชา     ได้แต่หันหน้าหันขวาไม่รู้จะเลี้ยวไปทางไหนดี
" ท่านขา เราแพ้แล้วค่ะ แพ้พลิกล็อคไม่น่าเชื่อเลย"
" อ้าว แสงโสม เจ้าหักหลังเรา..พอเราแพ้เจ้าก็ชิ่งเลยเหรอเนี่ย"
" แล้วจะให้แสงอยู่อย่างหมดอนาคตงั้นเหรอคะ ท่านขา"
มันตรัยลูบคลำใบหน้าพบว่าไม่เหลือชิ้นหล่อ    ต่างหล่นแตกเป็นชิ้นย่อยๆอยู่รอบตัว ก็แค้นสุดขีด กระชากไมค์จากใต้เสื้อคลุม มาคาราโอเกะด้วยความเจ็บปวดหัวใจ
"สิ้นสุดกันที ไม่ว่าชาตินี้ชาติไหน
เท่านี้ก็สาแก่ใจ ซาบซึ้งทรวงในอกเรา
โบราณท่านว่า บรรดาช้างสารงูเห่า
อีกทั้งข้าเก่าเมียรัก
ท่านเปรียบไว้นัก อย่าได้วางใจ "

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [30 มิ.ย. 22:45:25]

ความคิดเห็นที่ 59

สิ้นเพลง "น้ำตาจ่าโท" เสียงเฮจากประชาชนก็ดังสนั่น    ทำให้มันตรัยเหลียวเลิกลั่ก   หน้าค่อยเกิดรอยยิ้มขึ้นมาบ้าง   ยันกายลุกขึ้น ก็เห็นประชาชนชาวมรกตนครที่ถอยไปหลบมุมอยู่ตามมุมท้องพระโรง กรูกันเข้ามาพร้อมด้วยพวงมาลัยซึ่งคว้ามาจากตามส่วนต่างๆของวัง
" ท่านมันตรัย…โห!   เมื่อไรท่านจะอินคอนเสิร์ตครับท่าน" เสียงร้องประสานกันเซ็งแซ่
แสงโสมยืนตะลึงทำอะไรไม่ถูกเมื่อสถานการณ์พลิกกลับไปอีกทีชนิดสุดขั้ว     มองเห็นมันตรัยยิ้มแป้นออกมา โค้งคำนับไปรอบๆทำมุม ๑๘๐% ก็ระเบิดอารมณ์
ถลาเข้าแย่งไมค์เพราะทนไม่ได้ที่จุดจบของมันตรัยจะสวยงามเกินคาด กลับกลายเป็นซูปเปอร์สตาร์
"อย่าเพิ่งจบกระทู้นะคะ ขอลิบซิ้งค์มั่งค่า…ไชยยันต์ขา" ว่าแล้วแสงโสมก็เผ่นขึ้นไปยืนกลางท้องพระโรงแทนเวทีชั่วคราว
" เปิดแผ่น..เปิดแผ่น" ไชยยันต์ตะโกนลั่นบอกลูกชายเขา เมื่อเห็นโอกาสจะยิงลูกโทษในช่วงท้ายสุด
อะหา! มิใช่เหล้าไทยซะแล้ว ใครหว่า???? ถ้าอายุต่ำกว่า ๒๕ จะทายออก?
"แสงขอมอบเพลงนี้ให้ชาวมรกตนคร   ขอให้รับแสงไว้เป็นคนหนึ่งในดวงใจท่านประชาชนนะคะ ท่านขา" แสงโสมประกาศก้อง กลบเสียงมันตรัย
"...สุดที่รัก ของฉัน
น่ารัก ที่ สุด
เป็นมนุษย์ ที่ น่า เอ็น ดู
อาจไม่หวาน ไม่ขม
ตัวฉัน ไม่รู้
แต่ถ้ามีเธออยู่ มันเปรี้ยวใจ "
แผนเผด็จศึกอัศวินกังหันสีส้มของอนุชาได้ผล     มันตรัยกับแสงโสมแย่งไมค์ที่มีอยู่อันเดียวเป็นพัลวัน

จากคุณ : อนุชา - [30 มิ.ย. 22:52:54]

ความคิดเห็นที่ 60

นายชดคร้าบ หนานอินขอไปปลูกแห้ว ด้วยคน
กังหันหักซะแล้ว แห้วอีกครั้ง...ต้องรออีกสองปี จึงจะมีลุ้นอีกที เฮ้อ

จากคุณ : หนานอิน - [1 ก.ค. 10:28:04]

ความคิดเห็นที่ 61

บอลแพ้แต่คนไม่แพ้....ฮ่า ๆ ๆ มันตรัยหัวเราะก้อง ใบหน้าหล่อเหลาที่ก๊อบแบรด พิทท์ แตกละเอียดเป็นเสี่ยง ๆ ไปเรียบร้อยแล้ว แต่นั่นกลับต้องขอบคุณคุณชายอนุชา ที่ได้ทำปฏิกิริยาทางเคมีให้เกิดการเบบี้เฟซขึ้นในหน้าของมันตรัย ได้ใบหน้าใหม่ที่อ่อนเยาว์และหล่อเหลาขึ้นกว่าเดิมแทน อะโห..ใบหน้าใหม่ของมันตรัยช่างละม้ายกับ ลีโอนาร์โด ดิคาร์ปริโอ (ตอนแสดงไททานิค) อย่างไม่ผิดเพี้ยนไปแม้แต่น้อย ฝูงชนชาวมรกตนครนับแสนที่มองดูการแสดงคอนเสิร์ตของมันตรัยกับแสงโสมต่างร่วมกันกรี๊ดสนั่น หลงใหลและคลั่งใคล้มันตรัยในร่างเจ้าหนุ่มลีโอ และแสงโสมในมาด นิโคล อย่างยอมตายถวายชีวิตแทน

ระหว่างที่ประชาชนชาวมรกตนครกำลังเพลิดเพลินไปกับการแสดงคอนเสิร์ตอันสุดแสนประทับใจจากสุดยอดซุปเปอร์สตาร์นั้น มันตรัยไม่รอช้า หันมาสบตากับแสงโสมพลางยกสัญญาณมือเป็นรหัส ที่รู้กันเพียงสองคน

อย่างรวดเร็วภายในพริบตา ทั้งมันตรัยและแสงโสมเผ่นพรวดเข้าไปที่องค์จักราชที่กำลังเพลิดเพลินกับคอนเสิร์ตจนลืมตัว มันตรัยรวบตัวองค์จักรราชไว้และล็อคไว้ด้วยลำแขนอันแข็งแรงปานประดุจเหล็กกล้าพันปี องค์จักรราชสะบัดตัวไปมาพยายามจะหนี แต่มีหรือจะรอดพ้นเงื้อมมือของมันตรัยไปได้ ถูกล็อคตัวแน่นจนไม่อาจกระดิกตัวโดยมันตรัยอยู่เบื้องหลัง แสงโสมไม่รอช้า ควักปืนพกขนาดจิ๋วที่ติดตัวอยู่ออกมาจี้ที่พระเศียรขององค์จักรราช มันตรัยประกาศก้อง

"ขอให้ทุกคนยินยอมสละบัลลังค์มรกตนครให้กับเจ้าแม่วาชิกาเดี๋ยวนี้ เพื่อแลกกับชีวิตขององค์จักรราช"

ไชยยันต์ยืนสะบัดหน้าอย่างมึนงงว่าในชั่วพริบตาเดียวทำไมเหตุการณ์จึงเปลี่ยนไปได้อย่างนี้ อนุชากลอกตาเหลือกลานไปมาในท่าเดียวกับมันตรัยเมื่อครู่ใหญ่ ไพรวัลย์เต้นฟุตเวิร์คค้าง ในขณะที่ รพินทร์ คะหยิ่น ดาริน หนานอิน และส่างปา พากันตะลึงแน่นิ่งไปหมด

ทหารรักษาพระองค์ขยับตัวจะวิ่งเข้ามาช่วยเหลือองค์จักรราช แต่แสงโสมขยับปืนในมือพลางยิ้มอย่างเหี้ยมโหด

"ทุกคนถอยออกไปห่าง ๆ อย่าเข้ามาใกล้ภายในรัศมี 100 เมตรนี้ ถ้าใครเข้ามาใกล้กว่านี้ฉันจะยิงองค์จักรราชทันที"

ทุกคนละล้าละลังทำอะไรไม่ถูก รพินทร์พยักหน้าให้ทุกคนถอยออกมาตามที่แสงโสมบอก มันตรัยตะโกนสำทับมาอีกครั้ง

"เราขอให้พวกเจ้าสละบัลลังค์ให้เจ้าแม่วาชิกาแต่โดยดี แล้วเราจะเปิดโอกาสให้พวกเจ้าขอลี้ภัยทางการเมืองได้ ภายใน 12 ชั่วยามนี้ ถ้าพวกเจ้าไม่ทำตามเราจะฆ่าองค์จักรราชเดี๋ยวนี้เลย ฮ่า ๆ ๆ ปีศาจอย่างเราเป็นคนดี มีศีลธรรม ถือสัจจะเป็นใหญ่ ถ้าเจ้ายอมล่าถอยแต่โดยดี เราก็จะเมตตาปล่อยตัวไป ปกติไม่มีตัวร้ายที่ไหนใจดีอย่างเรานะเนี่ย ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ "

มันตรัยหัวเราะก้องอีกครั้ง ทำให้ใบหน้าที่แสนจะหล่อนั้น ยิ่งหล่อระเบิดกระชากใจสาวเข้าไปอีก ฝูงชนชาวมรกตนครกรี๊ดด้วยความคลั่งใคล้อีกครั้ง ในขณะที่ฝ่ายพระเอกยืนซึมคอตก หันหน้าปรึกษากันอย่างเคร่งเครียด

จากคุณ : แสงโสม - [1 ก.ค. 10:40:01]

ความคิดเห็นที่ 62

“มันตรัย ถ้าเจ้าต้องการชีวิตเรา เราก็จะให้ เช่นเดียวกับบัลลังก์ของมรกตนครนั่นแหละ”
จักราชกล่าวขึ้น ท่ามกลางความตื่นตะลึงตกใจของทุกคน
“หา แงซายมันกลัวตายจนประสาทเสียไปแล้วละมังเนี่ย แย่ละซี”   อนุชากระซิบเบาๆ กับไชยยันต์ ที่หนักใจไม่แพ้กัน
บรรดาชาวมรกตนครที่กรี๊ดกร๊าดด้วยความคลั่งไคล้นึกว่าชาววังเล่นละครให้ดูเล่นพากันเงียบกริบยังกะป่าช้าขึ้นมาทันที    มีแต่แงซายเท่านั้นที่รู้ตนเองว่าที่พูดออกไปนั้นยังมีสติดีอยู่ทุกประการ
“เก้าอี้และตำแหน่งน่ะ มันได้มาไม่ยากนักหรอก   บนเลือดและความตาย” เขากล่าวต่อไปอย่างแช่มช้า “ แต่ว่า จะรักษาไว้ให้ประชาชนมีรอยยิ้มเช่นนี้ มันยากยิ่ง”
องค์จักราชย่อมรู้ดีว่ามันยากขนาดไหน ไม่มีเวลาจะหนีเที่ยวบ้างเลย   ไม่ว่า วาเคเชิ่นหรือฮันนีมูน มันเป็นเพียงแค่ความฝันกลางดึกและกลางแดดตอนนั่งหลับในในพระราชพิธีเท่านั้น
“วาชิกาเคยมีโอกาสมาแล้ว พี่น้องทั้งหลาย” เขาเริ่มหาเสียงด้วยชักเคยชินกับระบบ “แล้วเกิดอะไรขึ้นบ้าง กับลูกสาว พี่สาว น้องสาว ของประชาชนทุกครัวเรือน …..   ทุกคนต้องอยู่กันด้วยความหวาดกลัว   ถ้าหากวาชิกากลับมาอีกครั้งจะเกิดอะไรขึ้น !!!”

เขาหันมาทางแสงโสมที่ชักเริ่มโกรธที่จักราชพูดมากกว่าที่คิด ทำให้สถานการณ์เริ่มลำบากซะแล้วสำหรับเธอและมันตรัย ขณะที่ไชยยันต์ค่อยๆ แอบถอนใจออกมาว่ายังพอมีหวังที่เจ้าแงซายเกิดต่อมพูดมากแตกขึ้นมาตอนคับขัน ทำให้ยืดเวลาออกไปได้บ้าง

“ทุกท่านลองคิดดูเถิด ภายใต้การปกครองของผู้กระหายบัลลังก์หน้าใหม่พวกนี้ ชีวิตของพวกท่านจะเป็นอย่างไร … มิต้อง ถูกใช้งานเยี่ยงทาส จนกระทั่งแก่ตาย แล้วยังไปไหนไม่ได้ต้องถูกลงอาคมกลายเป็นผีดิบรับใช้ผู้ที่มีอำนาจเหนือท่านไปอีกเป็นพันปี”
คราวนี้ไม่ใช่แต่ชาวเมืองเท่านั้นที่เริ่มพิจารณาเห็นด้วยตนเอง แต่พวกผีดิบทั้งหลายที่ดูเหมือนไร้หัวใจก็เริ่มสำนึกถึงสถานะอันน่าสมเพชเวทนาของตนเองขึ้นมาบ้างแล้ว…

องค์จักราชถอนพระทัยด้วยความสลดใจ
“แสงโสม มันตรัย เจ้าทั้งสองอยากได้ขุมทรัพย์มรกตนครไม่ใช่รึ อยากได้เก้าอี้แห่งอำนาจ อยากได้ความสะดวกสบาย ข้าทาสบริวาร สิ่งเหล่านั้นไม่ได้อยู่ดีๆ จะได้มา มันต้องแลกกับความทุกทรมานของผู้คนอีกเท่าไหร่ อย่างเจ้า ย่อมยินดีจะแลกความทุกข์ของผู้อื่นกับความสุขของตน มากกว่าที่จะยอมเสียความสุขของตนเพื่อคนเหล่านั้นซินะ”

มันตรัยหน้าซีด ที่สถานการณ์เปลี่ยนแปลงอีกแล้ว ส่วนแสงโสมมือสั่น ทำไมจักราชต้องว่ากันขนาดนี้ด้วย นี่เราเขียนเรื่องกันสนุกๆ นะทำไมต้องซีเรียสด้วยหล่ะ เธอนึกมุขแก้ไม่ออก รู้สึกว่าเหงื่อออกจนชุ่มฝ่ามือ จนต้องกำด้ามปืนให้แน่นเข้าไปอีกหน่อยเพราะกลัวหลุดมือ พลางกดปากกระบอกเข้าที่ขมับของจอมจักราช

ทันใดนั้น เสียงดังเหมือนฟ้าผ่าที่สั่นประสาททุกคนในที่นั้นก็ดังเปรี้ยงขึ้นท่ามกลางความเงียบ

เปรี้ยง !!!!

เลือดสีแดงสาดกระจายจากพระเศียรของจักราช ท่ามกลางความตกใจแทบสิ้นสติของทุกคน โดยเฉพาะอย่างยิ่งแสงโสม เมยานีกรีดร้องราวหัวใจสลายวิ่งเข้าประคองกอดพระวรกายที่ค่อยๆ ทรุดลง หลังจากมันตรัยตกใจปล่อยมือถอยหลังไปหลายก้าว ทำท่าว่าไม่เกี่ยวด้วยนะเฟ้ย

แสงโสมตัวสั่น ละล่ำละลัก “แสงเปล่านะ แสงเปล่า เปล่าจริงๆ นะ….”

จากคุณ : แงซายจากต่างแดน - [1 ก.ค. 11:55:09]

ความคิดเห็นที่ 63

ชาวคณะทุกคนเพิ่งได้สติ พากันวิ่งเข้ามามุงดูกันอย่างพร้อมเพรียง ร่างจักราชในอ้อมแขนของเมยานียังลืมพระเนตรอยู่ แต่เหมือนว่าไม่สามารถตรัสอะไรต่อไปได้อีกแล้ว ทั้งที่ทรงทำอาการเหมือนจะสั่งเสียอะไรสักอย่าง

“อะไรเพคะ จะทรงตรัสอะไร”
ทุกคนกลั้นหายใจคอยฟังพระดำรัสสุดท้าย เผื่อจะเป็นลายแทงขุมสมบัติใหม่ที่แอบซ่อนไว้ หรือวิธีเปิดขุมทรัพย์ที่สุสาน แต่ว่าเปล่า เรื่องอะไรแงซายจะบอกล่ะ จริงไหม

องค์จักราชสิ้นพระชนม์ในไม่กี่วินาทีนั้นเอง….
อาา… ไม่มีน้องของพ่อ ลูกก็ยังไม่ทันจะมี แล้วทีนี้จะทำยังไง…

ศพของจักราชถูกเจ้าหน้าที่ชาวมรกตนครนำไปไว้ภายในที่เฉพาะ ไม่อนุญาติให้ใครเข้าไปได้นอกจากเมยานี ทำให้ทุกคนไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง ที่ยังไม่ทันจะพิสูจน์อะไรให้มันกระจ่างแจ้งลงไปได้ ชาวคณะต้องร่วมกันตรวจสอบที่เกิดเหตุอย่างไม่ยอมวางใจง่ายๆ ท่ามกลางเสียงอุทานของประชาชนดังระงม และเสียงปฏิเสธเป็นพัลวันของแสงโสม ว่าเธอยังไม่ได้กระดิกไกเลยซักนิดเดียวจิงๆ นะเนี่ย….

“ป๋า ผมว่ามันมีอะไรแม่งๆ นะ” ไพรวัลย์พูดขึ้น
ไชยยันต์พยักหน้า คิ้วเข้มขมวดยุ่ง “เฮ้อ.. ฉันก็ไม่อยากเล่นหนังฆาตกรรมสืบสวนสอบสวนเลย แงซายทำเราแสบอีกแล้ว”
“ทหาร !!! จับตัวผู้ปลงพระชนม์และผู้ร่วมก่อการไว้อย่าให้หนีไปได้” อนุชาสั่งเสียงกร้าว

จากคุณ : แงซาย - [1 ก.ค. 12:17:04]

ความคิดเห็นที่ 64

ในที่สุดแงซายก็โผล่ออกมาได้ แต่ก็ยังไม่สามารถรับรองตนเองว่าจะว่างพอที่จะเข้ามาได้สม่ำเสมอ

จะพยายามมาเท่าที่มาได้นะครับทุกท่าน

จากคุณ : แงซาย - [1 ก.ค. 12:20:30]

ความคิดเห็นที่ 65

เอาแล้วซิครับ ลูกยกของผมถูกข้อหาฆ่าคนตายโดยเจตนาเข้าให้แล้ว ... เดี๋ยวไปหาทนายก่อนนะครับ...

จากคุณ : เคยเป็นรพินทร์ ไพรวัลย์ - [1 ก.ค. 19:17:41]

ความคิดเห็นที่ 66

" โธ่ๆๆๆ พ่อยกเคยเป็นรพินทร์ขา คุณจะทำอะไรก็ทำเข้าซักอย่างดิคะ จะหาทนายรึจะแหกคุกก็เร็วๆหน่อย แว๊บไปแว๊บมา แสงต้องอยู่ในคุกไม่มีแอร์นะคะ"
แสงโสมตีอกชกหัวไม่ขาดปากเมื่อถูกคุมตัวนำไปไว้ในคุกใต้ดินของมรกตนคร แยกจากมันตรัยซึ่งถูกล่ามโซ่อยู่ที่ลานหน้าวัง เพื่อไม่ให้ทั้งสองได้มีโอกาสพูดคุยกัน....เดี๋ยวเรื่องยาวกว่านี้

ส่วนทีมพระเอกพระรองก็ได้แต่ลงนั่งกอดเข่าอยู่หน้าบัลลังก์    เรื่องวิตกทุกข์ร้อนไม่ใช่ว่ากลัวเจ้าแงซายตาย แต่เป็นเพราะไม่รู้จะแต่งยังไงต่อ
" อ้ายอดีตลูกหาบเนี่ย มันกะล่อนจริงๆสมกับเจ้าไพรน้อยเตือนไว้" อนุชาปรารภขึ้นเมื่อลงนั่งตัดเล็บเท้าต่อจากกระทู้ไหนจำไม่ได้แล้ว ฆ่าเวลา " ฉันเดาว่ามันมาอำเราแล้วก็คงชิ่งไป LA อีกครั้งแน่ๆ แหมเว้ย   มันน่าตามซือกงมาล่าตัวนัก   ไม่น่าปล่อยให้ลอยนวลเลยผ่าสิ"
ไชยยันต์คิดมากจนหน้าย่น   หมดหล่อลงไปหลายขุม
" นั่นดิ กลาง อ้ายฉันมันก็ไม่เก่งเรื่องนักสืบ    ไม่รู้ว่ามันแกล้งทำแบบเนี้ยเราจะต้องเล่นอะไรต่อ   เอาเงี้ยดีมะ ไหนๆมันเริ่มว่าตายแล้วก็บอกให้ตายไปซะรู้แล้วรู้รอด ลูกชายฉันได้เคลมบัลลังก์ง่ายหน่อยไม่ต้องฟ้องศาลมรกตนครให้ยุ่งยาก ทนายเราก็ไม่ได้เอาติดขบวนมาซะด้วย"
เจ้าไพรน้อยกำลังซ้อมเท้าในลีลา ผีฟ้าปาร์ตี้ ฮัม " ผีฟ้าเอย เชิญมาเต้นรำ.." พอได้ยินก็ผิวปากหวือ หมุนกายสามรอบ เบรคพอดีตรงหน้าอนุชา
" เจ๋งสะเด็ด อากลาง   ป๋า     ผมรู้นะว่าพระเจ้าแงซายแกแกล้งยังไง"
" เหรอ รู้ได้งัย" อนุชาและไชยยันต์โพล่งออกมาพร้อมกัน แบบนัดกันไว้
"อะโด้ ป๋า หนังเค้าใช้กันบ่อยไป...จุดประทัด ให้เสียงเหมือนปืน   แล้วบนหัวพระเจ้าแงซาย เค้าก็แอบเทซอสมะเขือเทศผสมน้ำลงไป ตอนแสงโสมเผลอ   แค่เนี้ยก็เหมือนถูกยิงตาย"
"แล้วมันจะตายไปทำไมวะ?" อนุชาปรารภอย่างสงสัย
สีหน้าทุกคนเคร่งเครียดขึ้นทันทีเมื่อได้ยินคำถามนี้      นิ่งตะลึงตะไลขบคิดอย่างหนัก เพราะไม่มีใครเดาออกถึงปริศนาอันลึกลับดำมืด
อาาาา(ขออีกครั้งเหอะ) ใครบ้างจะเดาได้ถึงแผนลึกล้ำว่าแงซายมันลงทุนเทซอสมะเขือเทศราดหัวด้วยเหตุใด
ไฉนจึงไม่เทใส่บิ๊กแม็คอย่างที่พึงกระทำ?

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [1 ก.ค. 20:28:31]

ความคิดเห็นที่ 67

ตอบ นายกลางครับ...

ผมก็ไม่รู้ว่าอะไรมันสิงใจให้ผมเกิดบ้าขึ้นมาเช่นนั้น

บางทีอาจเป็นเพราะขุมสมบัติส่วนตัวที่ชาวคณะเกิดบังเอิญไปค้นพบเข้า ทำให้ต้องการปลีกเวลาโดยด่วนเพื่อไปเคลียร์ให้เรียบร้อย ก่อนที่จะมีใครไปเจอเข้าอีกเป็นหนสอง

หรือไม่ก็เป็นเพราะว่าเอ็นข้อเท้าขวาเกิดอักเสบโดยไม่รู้สาเหตุ ทำให้ผมต้องเดินเป๋ชั่วคราว และไม่สามารถไปช็อปปิ้งได้ในโอกาสอันมีอยู่น้อยนิดนี้ ทำให้เกิดอาการเบื่อชีวิตขึ้นมาอย่างกระทันหัน

โธ่ สงสารผมเถอะครับ นานปีทีหนจะได้มีโอกาสข้ามน้ำข้ามทะเลมาไกลขนาดนี้ได้ อ้อ แล้วตอนนี้ผมก็อยู่ซานดิเอโกแล้วละครับ กำลังหาโอกาสไปเที่ยว Zoo อยู่ คงจะอีกซักสองวันเมื่อผมเดินไหว

ยังไงก็ยำกันไปละกันนะครับ จะให้ผมตาย ผมก็ยอมตาย(แน่นอนอยู่แล้ว) หรือว่าไม่ให้ตายก็คิดมุขรอไว้บ้างแล้วครับ แต่ยังไม่แปะตอนนี้ละ อุบไว้ก่อนให้หมั่นไส้เล่นสักพัก

นิสัยเสียจังเลยเนอะ...

จากคุณ : แงซาย - [2 ก.ค. 09:39:41]

ความคิดเห็นที่ 68

พอดีพิมพ์ตอนต่อเสร็จแล้ว แปะเลยแล้วกันครับ เผื่อต้องหายหัวไปอีกหลายวัน จะได้ไม่โดนแช่งนาน

............................................................................................
เสียงร่ำไห้ของเมยานี นางพญาแห่งมรกตนคร ท่ามกลางความเงียบงันของเหล่าข้าราชบริพารที่แวดล้อมพระศพทั้งหลาย ทำให้บรรยากาศที่แสนเศร้าวังเวง เต็มไปด้วยความสลดใจเหลือที่จะกล่าวเป็นอักษรได้

ร่างขององค์จักราชถูกอัญเชิญมาวางอยู่บนแท่นทองกลางห้องโถงกว้าง บนฉลองพระองค์เต็มยศที่ยังมิได้ผลัดเปลี่ยนคลุมด้วยผ้าขาวจนถึงพระอุระ บนหมอนที่ข้างพระเศียรด้านซ้ายยังเปรอะเปื้อนด้วยสีแดงสด พระเนตรหลับพริ้มด้วยหัตถ์แห่งนางอันเป็นที่รัก

เมยานีคุกเข่าอยู่ข้างพระวรกาย ซบหน้าลงกับพระพาหา พร่ำรำพันความรักที่มีต่อพระองค์

‘อ้วก !!
อย่าให้มันมากนักเลยวะ’    เสียงกระซิบดุๆ ดังมาจากหลังฉาก     ทำให้นางพญาเมยานีสะดุ้งขึ้นนิดหนึ่ง นึกว่าหูแว่วไป
“เจ้าพี่   กรรมอันใดที่ทำให้เราทั้งสองต้องมาเป็นอย่างนี้…”   นางยังรำพันต่อ
นางพิศดูพระพักตร์สีเข้มที่งามสง่าอย่างสุดอาลัย   หวังเป็นอย่างยิ่งว่าพระองค์จะฟื้นคืนมาตรัสกับนางอีกครั้ง
ฉับพลันเบื้องหลังก็ปรากฏเสียงฝีเท้าหนักแน่นหลายคนผ่านประตูลับของสถานที่รโหฐานนั้นเข้ามา   นางหันขวับกลับไปดู    ในม่านน้ำตานั้นมองเห็นร่างผอมเกร็งหลายร่างเดินเป็นระเบียบตรงเข้ามาราวกับกองทหาร แล้วกระจายกันออกตั้งแถว
     เมยานีตะลึงงัน กระพริบตาให้หายพร่ามัว แล้วก็ต้องอุทานแทบจะไม่มีเสียง
     “นี่…นี่ มัน พวกผีดิบของมันตรัย”    ทุกตนแขวนอาวุธครบ หน้าตาถ:-)ทึงยังกับถูกใครเหยียบตาปลา หรือนั่งทับริดสีดวง หรือไม่ก้อถูกล้อว่าหัวล้านเหม็นเขียว…
เร็วยิ่งกว่านางเสือดาวหวงลูกอ่อน ตวัดข้อมือขวับเดียวดาบคู่มือคมเป็นเงาโค้งวาววับปรากฏขึ้นเตรียมพร้อม   เป็นดุจดั่งสัญญาณประจัญบานของเหล่าทหารหาญที่รู้มือกันดี   ทหารรักษาพระองค์ทุกคนตวัดอาวุธประจำกายขึ้นเตรียมพร้อมเช่นกัน    เสียงคมดาบพ้นจากฝักของทหารจำนวนหลายสิบดังควับเควี้ยวขึ้นแทบจะเป็นเสียงเดียว         ก่อนที่ผีดิบทั้งหลายจะเตรียมการสู้รบทัน ด้วยความเชื่องช้าของมัน ทหารของนางพญาเสือดาวก็รายล้อมไว้หมดทุกด้านแล้ว

ผีดิบทั้งหลายให้กล้าหาญชาญชัยยังไงตอนนี้จำนวนก็น้อยกว่า ทั้งยังตกอยู่กลางวงล้อม นางเสือสาวครุ่นคิดอย่างรวดเร็วว่าที่พวกมันบุกรุกเข้ามาเช่นนี้ ย่อมต้องการสิ่งที่มีความสำคัญกับพวกมันอย่างมากแน่ๆ แต่ สิ่งนั้นมันคืออะไร…

แทนที่ผีดิบทั้งหลายจะชักอาวุธขึ้นสู้อย่างกองกำลังทั้งกลาย กลับคุกเข่าลง และทำเสียงเหมือนสวดมนต์อะไรสักอย่างออกมาสองสามคำ

แย่แล้วหรือมันคิดใช้วิชามายาวินอุบาทว์อะไรกับพระศพขององค์จักราช

คำตอบที่ได้รับก็คือ เสียงหัวเราะเบานุ่มแสนยียวนที่คุ้นหูดังขึ้นเบื้องหลัง จากพระแท่นทอง

เมยานีหันขวับอีกครั้งจนกระดูกคอลั่น
“เสด็จพี่ !”
“พี่ต้องขอโทษเธอ เมยานี ที่ไม่ได้บอกกล่าว ไม่ต้องกลัวไป ผีดิบพวกนี้ไม่ได้มาร้ายหรอก”
ในสายตาตกตกลึงและปลื้มปิติของทุกคน จักราชแงซายลุกขึ้นนั่ง เอาผ้าห่มมาเช็ดเลือดเทียม ผลงานชั้นเลิศของทีมสเปเชี่ยลเอฟเฟคท์สั่งตรงจากฮอลลีวูด พลางตรัสต่อพวกผีดิบทั้งหลาย
    “ลุกขึ้นเถอะ พวกเจ้าทั้งหลาย   งานที่เราให้ทำเป็นอย่างไรบ้าง”
    “เรียบร้อยพระเจ้าค่ะ”   เสียงผีดิบตอบแหบสั่นแต่ก้องไปทั้งห้องยังกับระบบเสียงดอลบี้ดิจิตอล
    “นี่มันอะไรกันคะ หม่อมฉันงงไปหมดแล้ว”   เมยานีทูล ทั้งดีใจ ตกใจ สงสัย ปนกันยุ่งไปหมดยังกับผัดจับฉ่ายใส่กระดูกหมูและ teen เป็ดพะโล้
    “เมยานี พี่ให้พวกนี้จัดการย้ายขุมทรัพย์ส่วนตัวของเราไปไว้ในที่ปลอดภัย แล้วยังเป็นสายลับให้เราตลอดมา เพราะพวกนี้ต้องถูกสะกดมานาน อยากจะพ้นจากการจองจำ ไปผุดไปเกิดสักที   พอรู้ข่าวว่าเรามีคัมภีร์มงคล เฉลยคำตอบของมายาวินมหาอุบาทว์นั่นได้ ก็เลยมาสวามิภักดิ์ เพื่อที่จะรอเวลาพาพรรคพวกทั้งหมดเข้ามาในเมือง และพ้นคำสาปพร้อมๆ กันยังไงล่ะจ๊ะ…     แล้วขุมสมบัติที่พวกนี้ช่วยกันแฮปมาจากถ้ำมรกตของมันตรัยโดยไม่ให้พวกนั้นรู้ เนื่องจากมัวแต่คลั่งไคล้อัศวินสีส้มกันจนไม่เอาใจใส่กองทัพเท่าที่ควร   เหล่าผีดิบก็เลยขนกันมามากมาย เผื่อไว้ใช้ตอนที่กลายเป็นคน พ้นคำสาปแล้ว

พี่เห็นว่าก็เหนื่อยกันมามาก ค่าแรงก็ไม่ได้ตามกฏหมายแรงงาน ไม่ว่าแก่ หรือแก่มากกี่พันปี ไม่มีเกษียณ ก็เลยไม่ได้คัดค้านอะไร หาที่ปลอดภัยซุกซ่อนไว้   แต่ว่าชาวคณะบางคนของเราก็โชคดีดวงดึงดูดกับมหาสมบัติไปพบเจอจนได้”     ทรงหยุดหัวเราะหึหึ
“แต่ก็กรรมบัง ทำยังไงก็ได้แต่ดู ไม่ได้ติดมือมาใช้สักที ช่างน่ารัดทดแทนจริงๆ”    เมยานีเสริมต่ออย่างรู้ๆ อะไรดี
   แล้วทั้งสองก็หัวเราะให้แก่กัน
   “ที่พี่แกล้งตายครั้งนี้ยังมีผลอีกอย่างนะเมยานี   อย่างน้อยแสงโสมและมันตรัยคงขวัญกระเจิงไปสักพักละ   ช่วยไม่ได้นะ ถ้าไม่คิดร้ายถึงขนาดเอาปืนจ่อพี่ มุขนี้ก็คงจะเล่นยากอยู่เหมือนกันแหละ”
เมยานีหัวเราะอย่างรู้ทัน “แหม…   ไม่ใช่ทรงตกบันไดพลอยโจนไปจนเลยขอบ แล้วพอดีคิดทางแก้ได้เลยโผล่กลับมาเคลมว่าเป็นแผนแต่แรกตามฟอร์มจอมยวนเหรอเพคะ”
   “ใครจะรู้ใจพี่เท่าเมยานีเล่า”    ฮุ ฮุ   อิ อิ

คราวนี้ เสียงหัวเราะร่าเริงของคนรู้ใจดังแจ่มใสไปทั่วห้องโถงกว้างนั้น….

จากคุณ : แงซายรู้สึกผิดเลยมาแปะต่อ - [2 ก.ค. 10:42:53]

ความคิดเห็นที่ 69

หลังจากแสงโสมและมันตรัยถูกจองจำ อีกทั้งพลับพลึงซึ่งตรอมใจกับการพ่ายแพ้ของอัศวินสีส้มจนไม่มีจิตใจ
จะสู้รบต่อไปถูกควบคุมตัวอยู่ในห้องสงบสติอารมณ์(ห้องดัดนิสัย) บรรดาผีดิบลูกสมุนทั้งหลายก็เป็นอิสระ
ต่างเดินเปะปะเพ่นพ่านกันไปทั่ววังจนหน้าเวียนหัว ชาวคณะพรรคเพชรพระอุมาต่างนั่งมองดูอยู่ทั้งวันก็เห็น
พวกมันยังคงเดินไปเดินมาเหมือนไม่มีอะไรจะทำ
จวบจนล่วงเข้าสู่เวลาพลบค่ำ พวกมันจึงค่อยๆเดินลับหายไป
ไชยยันต์นั่งสังเกตอยู่นานเพราะไม่มีอะไรทำเหมือนกัน พบว่าบรรดาผีดิบต่างมุ่งหน้าไปทางด้านหลังวัง
เขาจึงชักชวนอนุชาค่อยๆย่องตามไปดู

"แกว่าพวกมันจะไปไหน" อนุชากระซิบ
ไชยยันต์หรี่ตามองไปยังห้องลับด้านหลังวังซึ่งเห็นพวกมันบางส่วนเดินทยอยกันเข้าไป
"ฉันว่ามันคงไม่ได้หาที่นอนหรอก เจ้าพวกนี้มันไม่ต้องนอน...แกดูซีพวกมันต่อแถวยาวเรียงซ้อนกันทบไปทบมา
ยี่สิบกว่ารอบราวกับรอคิวซื้อตั๋วหนัง ฉันว่ามันต้องมีอะไรดึงดูดพวกมันอยู่ในห้องนั้นแน่...อาจจะเป็นระบำโป๊ก็ได้"
"ว้า...ฉันว่าพวกมันจะไปไหนก็ช่างมันเถอะว่ะไชยยันต์...กลับไปนอนดีกว่า" อนุชาพูดอย่างไม่สนใจนัก
ไชยยันต์หัวเราะหึๆ "แต่ไม่แน่นะว้อยกลาง...ฉันว่าอาจจะเป็นระบำโป๊ชายก็ได้"

คิ้วอนุชากระตุกนิดนึง "อืม...ถ้าจะให้รู้แน่เราต้องตามไปดู...ตามมาเร็ว"
คุณชายกลางเปลี่ยนใจกะทันหันรีบวิ่งนำไปก่อน

ทั้งสองคนลอบแฝงตัวต่อคิวขบวนผีดิบเข้าไปในห้อง ผ่านแนวเทียนที่ดูเหมือนตั้งกระทำพิธีกรรมอะไรบางอย่าง
เบื้องหน้าของผีดิบเหล่านั้นปรากฏชายร่างผอมเกร็งในชุดนุ่งขาวห่มขาวสีหน้าตายด้านเหมือนๆกับที่ทุกคนเคยชิน
เจ้าส่างปาแพทย์หลวงประจำราชสำนัก มันนั่งอยู่บนพื้นปูด้วยพรมสีดำสนิททำท่าเหมือนบริกรรมคาถาอะไรอยู่
ในมือหนึ่งถือเทียนไขขนาดใหญ่ อีกมือมีคัมภีร์เฉลยคำตอบของมายาวินเล่มเดียวกับที่แงซายเคยเอามาปราบ
มันตรัยนั่นเอง

ผีดิบทุกตัวต่างเดินเข้าไปนั่งตรงหน้าพระอาจารย์ส่างปา แต่ละตนต้องยื่นหน้าเข้าหาแท่งเทียนที่ส่างปายื่นมาลน
ใต้คางและมีอ่างทองคำขนาดใหญ่รองรับน้ำมันที่หยดจากใต้คางผีดิบเหล่านั้น

เจ้าส่างปากำลังทำรีดน้ำมันพรายจากผีดิบเหล่านั้น

ผีดิบที่ผ่านการรีดน้ำมันพรายแล้วจะได้รับค่าตอบแทนด้วยการร่ายคาถาแก้สมการเชิงเส้นของมายาวิน
ปลดปล่อยดวงวิญญาณให้พ้นคำสาปของมันตรัยและไปผุดไปเกิดได้อย่างสมบูรณ์แบบ

อาาาา(ห้อย)...นี่เจ้าส่างปาหมอประจำราชสำนัก รับจ๊อบเป็นหมอผีด้วยหรือนี่ แล้วคัมภีร์เล่มนี้มาอยู่ในมือมัน
ได้อย่างไร ถ้าไม่ใช่ได้มาจากองค์จักราช

ผีดิบตนหน้าเสร็จพิธีแล้วก็ลุกขึ้นค่อยๆเดินหายลับจากกำแพงไปผุดไปเกิดสมเจตนา ถึงคิวของอนุชา
เจ้าส่างปาหลับหูหลับตายื่นเทียนไขเข้ามาลน อนุชาก็ยื่นหน้าเข้าไปแล้วก็สะดุ้งเมื่อนึกขึ้นได้รีบดึงหน้ากลับ
ส่างปาชะงักนิดนึงเมื่อไม่ได้ยินเสียงน้ำมันหยด พูดทั้งๆหลับตา
"อ้ายบ้าเอ๊ย...อยากไปผุดไปเกิดรึเปล่า...ถ้าอยากก็ยื่นหน้ามาให้ข้าลนน้ำมันพรายเดี๋ยวนี้"

"ไม่อยากว้อยอ้ายบ้าส่างปา...ฉันยังอยากใช้ชีวิตเป็นคนอยู่" อนุชาพูดเสียงต่ำๆ

ส่างปาสะดุ้งเฮือกเพราะจำเสียงได้ มันรีบลืมตาแล้วถอยหลังพรวดอย่างตกใจ ผ้าเผ้อเปิดจนอนุชาตาวาว
"ไอ๊หยา นายกลาง...มาได้จะได๋"

"เออ ฉันเอง...ก็เดินตามผีดิบพวกนี้มาน่ะแหละ...หน็อย ชะๆๆๆๆ เจ้าส่างปา เดี๋ยวนี้ริทำตัวเป็นพระอาจารย์
เสน่ห์ยาแฝดเรอะ ใบ้หวยด้วยรึเปล่า"
ส่างปาหน้าซีดเผือดเมื่อความลับถูกเปิดเผย
"โอ้...นายกลาง...ผม ผมไม่ได้ทำ...ง่า...ผมได้รับคำสั่งจากท่านจักราชมาอีกที"

สองหนุ่มที่แฝงตัวเข้ามาต่างทำหน้าฉงนทันที
"เฮ้ยๆๆๆ พูดอะไรอย่างนั้นวะ...เจ้าแงซายมันซี้แหง๋แก๋ไปแล้วนี่นา แกเอาอะไรมาพูดเจ้าส่างปา"
ส่างปาหน้าซีดอีกเมื่อเผลอพูดออกมา
"ง่า...ผมเปล่า...ท่าน...ท่านจักราช เปล่าบอก" มันพูดตะกุกตะกักจับความไม่ได้ถนัด

ไชยยันต์หรี่ตาจ้องแพทย์ราชสำนักผู้หลังฉากเป็นหมอผี
"แกมีอะไรปิดบังพวกฉัน บอกมาเดี๋ยวนี้นะ...ไม่งั้นฉันจะเทน้ำมันพวกนี้ทิ้งให้หมด แล้วจะไล่ตะเพิดผีดิบ
พวกนี้ไปให้พ้นๆจากที่นี่หมดด้วย"
อดีตนายทหารปืนใหญ่พูดพลางยกอ่างทองคำทำท่าจะเทลงพื้น

เจ้าส่างปารีบโบกมือโบกไม้วุ่นวายไปหมด พลางคำนวณผลได้ผลเสียว่าการที่มันบอกความลับของจักราช
กับการสูญเสียพิธีกรรมทั้งหมดไปอย่างไหนจะทำให้มันโดนเตะแรงกว่ากัน

"โธ่...ได้โปรดเถอะครับนายทหาร นายกลาง...ผมเพียงแต่ได้รับคำสั่งมาเท่านั้น"
"งั้นบอกมาเร็ว...จักราชซี้ไปแล้วหรือว่ายังมีอะไรเคลือบแคลงแฝงอยู่เบื้องหลัง...ฉันพอจะรู้มาบ้างแล้ว
เหมือนกันจากผีดิบพวกนั้น ถ้าแกไม่บอกหรือขยักเอาไว้บอกไม่หมดละก็ ฉันจะเทน้ำมันทิ้งเดี๋ยวนี้"
ไชยยันต์เล่นไม้เด็ดขาดผสมแท็กติกเล็กน้อย เจ้ากะเหรี่ยงต่องสู่จำใจต้องพูดออกมาหมดเปลือก
"อ่า...ท่านจักราชยังไม่ซี้อ่ะ"

"แงซายยังไม่ตายอีกหรือนี่..." สองหนุ่มนัดกันก่อนแล้วอุทานมาพร้อมกัน

ส่างปาพยักหน้า
"ครับเจ้านาย...ทุกอย่างมันเป็นแผนลวงโลกที่ต้องการปกปิดแหล่งซ่อนขุมทรัพย์มหาศาลที่ท่านโกงบ้านโกงเมือง
เอาไว้นานแล้ว นี่ก็ได้มาเพิ่มอีกกว่าเท่าตัวจากถ้ำมรกต...คราวนี้ท่านจักราชเห็นลู่ทางแจ่มใสในการหากำไร
จากผีดิบเหล่านี้ ไหนๆจะต้องช่วยพวกมันไปผุดไปเกิดแล้วก็เลยขอน้ำมันพรายมาบ้างตามสมควร
ผีดิบเป็นกองพันขนาดนี้ น้ำมันพรายจากพวกมันได้เป็นบ่อเลยแหละครับเจ้านาย...ท่านจักราชวางแผนเปิดเป็น
ธุรกิจครบวงจรด้านนี้ โดยมีผมรับหน้าเป็นพระอาจารย์ส่างปาคอยต้อนรับผู้คน...ถ้าตลาดภายในมรกตนครนี้
ไปได้สวยขยายตัวเร็วอย่างต่อเนื่อง ก็จะขยายตลาดออกไปทั่วป่าดงดิบแถบนี้เพื่อให้บริการชาวป่าชาวดอยทั้งหลาย
ท่านยังมีแผนจะทำตลาดต่างประเทศด้วยครับเจ้านาย"

สองหนุ่มแทบผงะไปกับแผนการตลาดขององค์จักราช ต่างถอนหายใจ
"นี่แหละหนาคนเรา เป็นเจ้าคนนายคนแล้วก็ยังไม่รู้จักพอ...เฮ้อ...เจ้านี่มันหัวการค้าจริงๆ...เอาละ ฉันจะไม่ยุ่งกับ
พิธีกรรมของแกละ เชิญทำต่อไปได้"
ไชยยันต์พูดพลางชวนอนุชากลับถิ่นฐาน เจ้าส่างปารีบดึงแขนคุณชายกลางไว้

"นายกลางไม่เอาไว้สักขวดหรือครับ"
อนุชาทำท่านิ่งคิด เจ้าส่างปาหยิบขวดลิตรส่งมาให้
"แล้วอย่าไปบอกท่านจักราชนะครับว่าผมบอกความลับท่าน...นี่ครับนาย"

อนุชาลังเล มองหน้าเจ้าส่างปาเหมือนจะถาม เจ้ากะเหรี่ยงต่องสู่พยักหน้า
"ใช้กับผู้ชายก็ได้ผู้หญิงก็ได้ครับ"
เท่านั้นเองคุณชายกลางก็รีบยื่นมือรับ ไชยยันต์ซัดหลังเพื่อนเกลอดังผัวะ
"กลาง...แกจะบ้าแล้วเรอะ เล่นเสน่ห์ยาแฝดเดี๋ยวก็ตกนรกหมกไหม้กันพอดี"

อนุชายิ้มแห้งๆ "ง่า...ฉันจะเอาไว้ศึกษาเท่านั้นเอง ไม่เอาก็ไม่เอา"

แล้วสองหนุ่มก็ลาพระอาจารย์ส่างปาออกมาจากห้องพิธี เหลียวหลังไปดูขบวนผีดิบต่างยังคงเข้าแถวเดินเข้าไป
อย่างต่อเนื่อง

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [2 ก.ค. 14:48:50]

ความคิดเห็นที่ 70

เพื่อให้การโหลดเป็นไปได้โดยง่าย
ขอขึ้นกระทู้ใหม่นะครับ ขอเชิญไปร่วมแจมกันได้ที่

...เพชรพระอุมาภาคอลเวง ตอน ดุจไฟประลัยกัลป...

จากคุณ : ไชยยันต์ - [2 ก.ค. 17:24:04]