W648232 เพชรพระอุมาภาคพันทิพ ตอน เพลิงกาฬผลาญเผาทั่วทุกตัวคน

ความคิดเห็นที่ 3

อ้าว พี่รพินทร์มาแล้วเหรอ งั้นคราวนี้ผมจะเป็นใคร
ดีล่ะ จะได้ไม่ซ้ำ พรานรพินทร์มีสองคนมันซ้ำซ้อน
หน้าที่กัน

จากคุณ : รพินทร์ - [27 ก.ค. 20:50:47]

ความคิดเห็นที่ 4

ทั้งที่มีหัวสะดือรูปร่างหน้าตาเหมือนป้ามดวาชิกางับแน่นติดอยู่บนจมูก   อนุชาก็กัดฟันแน่นไม่ยอมปล่อยเสียงร้องจ๊ากที่ใครๆได้ยินผิดเป็นว้ายออกมาอีก
เขากลิ้งตัวไปบนพื้นห้อง คว้าดาบที่หล่นอยู่เฉียดคอหอยไชยยันต์มา กระชากปาดผ่านคอหอยนายทหารปืนใหญ่ ตั้งใจจะโชว์ฝีมือมิให้ระคายเส้นขน
อนิจจา ในยามฉุกเฉิน เขาพลาดกรีดกระเดือกไชยยันต์เข้าจนได้   ก่อนจะฟันฉับลงบนตัวงับที่ห้อยร่องแร่งบนจมูก
" กรี๊ด.." เสียงหัวป้ามดวาชิกาเจ้าเก่าร้องลั่นท้องพระโรง อ้าปากปล่อยจมูกอนุชาเป็นอิสระ ตัวมันก็หล่นกลิ้งลงไปบนคอของนายทหารปืนใหญ่ งับลูกกระเดือกแน่นแทนเหยื่อโอชะ
ไชยยันต์ผู้สุดซวยในกระทู้นี้อ้าปากร้องแต่ไม่มีเสียง เพราะกระเดือกถูกยึดเป็นเชลยซะแล้ว
พร้อมกันนั้นหัวสะดือของเขาก็โผล่ขึ้นมาตัวแล้วตัวเล่าเหมือนตุ๊ดตู่โผล่จากรูไม้ไผ่     อนุชาฟันฉาดฉับหลุดกระเด็นไปหัวใหม่ก็งอกขึ้นมาแทนที่ในฉับพลัน
แงซายได้สติเช่นเดียวกับเมยานี ต่างคนต่างคว้าดาบเข้ามาช่วยสกรัมฟันอีกสองแรง จนหัวงับหล่นเกลือนกลาดไปทั่ว
มันก็กลิ้งไล่แง๊บๆงับคนในห้องเป็นพัลวัน     เกิด เส่ย จัน บุญคำ หนานอินกระโดดโหยงเหยงเหมือนกบเต้น   หนีกันอุตลุด ต่างคนต่างร้องโวยวายให้หยุดฟัน
แต่อนุชาบ้าเลือดเสียแล้ว   หรือไม่เขาก็กำลังทำสถิติแข่งกับคะแนนคลิกกระทู้ยอดนิยมเพชรพระอุมาในห้องสมุด ตั้งใจว่าจะให้เลย ๒๐๐๐ ให้หายห่วง
รพินทร์ ไพรวัลย์กีนดารินสุดที่รักไว้ข้างหลัง ส่วนเจ้าไพรน้อยหนีขึ้นไปนั่งจับเจ่าอยู่บนขอบหน้าต่างเหมือนลิงศาลพระกาหนีน้ำท่วม
ตัวจอมพรานเริ่มลีลาเบรคแด๊นซ์ เตะหัวปีศาจเหล่านั้นกระจัดกระจายไป ชิงซีนกลับมาสู่ความสนใจเท่าที่จะทำได้ เพราะอนุชาชักจะฉกซีนนี้ไปอีกครั้ง
ความโกลาหลในตอนนั้น ไม่ต้องบรรยายอีกเพราะเมื่อย   มีเพียงไชยยันต์นอนตัวแข็งทำตาปริบๆ หัววาชิกางับแน่นที่ลำคอจนอ้าปากไม่ออก
แสงโสมกับพลับพลึงถอยหนีไปติดฝา   ตัดสินใจไม่ได้ว่าจะหนีเอาตัวรอดหรือจะช่วยเพื่อนฝูงด้วยการแบ่งตัวงับมาแง๊บกันมั่ง

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [27 ก.ค. 22:51:25]

ความคิดเห็นที่ 5

" อาแสงขา ทำยังไงดีคะพลับพลึงไม่นึกว่าจะวุ่นวายขนาดนี้" พลับพลึงร้องลั่น โดดโหยงไปมา " โอ๊ยๆๆๆมันงับขาพลับพลึงกินเข้าไปครึ่งแล้วค่ะ"
แสงโสมส่ายหน้าอย่างอัดอั้นตันใจ
" อาก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไง   เอางี้..ใครเป็นต้นเหตุขว้างคนนั้นเถอะหลานพลับพลึง     ตัวแสบที่หลอกให้อาจุมพิตสะดือจุ่นง่ะรับไปซะดีๆ"
ว่าแล้วแสงโสมก็หันไปคว้าดาบทหารยามมาแทนไม้กอล์ฟ เหวี่ยงมาดวงสวิงอย่างสวยงาม   กระทบหัวเหล่านั้นแทนลูก
" โอ๊ย อาแสงขา..อาเก่งจัง ตีทีเดียวโฮลอินวันเลยค่ะ" พลับพลึงตบมืออย่างชื่นชม
หัวงับลอยลิ่วอย่างแม่นยำ หล่นลงปากอ้ากว้างแต่ไม่มีเสียงร้องของไชยยันต์เข้าพอดี
" จ้ะโฮลอินวันแต่ผิดคน ต้องเอาใหม่" แสงโสมออกตัวอายๆ " มือใหม่ก็ยังงี้จ้ะอย่าถือนะ"
" ต่อไปแฮนดิแค็ปเท่าไหร่คะอาขา.."พลับพลึงร้องถาม เมื่อแสงโสมเล็งไปที่รพินทร์เป็นอันดับต่อไป
พัวะ..ยังไม่ต้องตอบ    หัวงับที่สองพุ่งเข้าสู่จอมพรานอย่างแม่นยำยิ่งกว่าไชยยันต์     มันอ้าปากแสยะงับสะดือเหยื่อไว้พลางหัวเราะ เหอ เหอ เหอ อย่างสมใจ

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [27 ก.ค. 23:05:07]

ความคิดเห็นที่ 6

่ว่าจะยังไม่เข้ามาแต่งแล้ว อดไม่ได้...ขอนิดนึงเถอะเพราะนอนไม่หลับ

##
โปรแสงยังคงโชว์ฝีมือ หวดหัวกลิ้งงับๆเหล่านั้นกระจายแจกจ่ายไปทั่วแบบเผาถ้วนทั่วทุกตัวคน

หัวงับๆหัวหนึ่งกระเด็นไปแปะอยู่ที่ก้นคะหยิ่น เจ้าอดีตนายบ้านหล่มช้างแหกปากร้องลั่นวัง วิ่งปุเลงๆออกจากห้องไปพลางร้องให้ทหารช่วย หัวประหลาดยังคงงับติดก้นไม่ยอมปล่อย

หัวที่งับสะดือพรานใหญ่อยู่เริ่มอาเจียน แล้วแหวะออกมาก่อนจะรีบปีนขึ้นไปงับโหนกแก้มแทน คราวนี้งับติดแน่นเพราะงับได้สะดวกกว่ากันเยอะ รพินทร์สีหน้ากร้านเกรียมเหมือนเดิม พยายามยกมือแกะยังไงก็ไม่ออก จึงกัดฟันวิ่งเอาหน้ากระแทกข้างฝาผนังเสียงดังสนั่นหวั่นไหว

แงซายบัดนี้ทิ้งมาดเจ้าผู้ครองนครเอาตัวรอดก่อนตามนิสัยเดิม หน้าตื่นเปิดออกจากห้องไปตั้งหลักไกลลิบโดยคว้าตัวไชยยันต์ยกขึ้นใส่หลังไปด้วยความตกใจเหมือนคนแบกโอ่งหนีไฟไหม้ ก่อนที่จะพ้นประตูไป ไชยยันต์สำลักไอค็อกแค็ก หัวประหลาดที่งับคอหอยอยู่หลุดร่วงกลิ้งเข้าไล่งับพลับพลึง สาวน้อยวิ่งหนีหัวซุนกระโดดหนีขี้นหน้าต่างแล้วพุ่งหลาวออกไปทันที พุ่งม้วนหน้าลงพื้นเบื้องนอกด้วยความคล่องแคล่วในเชิงยุทธ โดยลืมไปว่าข้างนอกเป็นคูน้ำครำ

หัวประหลาดอีกหัวที่หลุดเข้าคอไชยยันต์ไปนั้นถูกไอขับออกมาพุ่งปุเข้าไปที่กลางลำตัวคุณชายกลางซึ่งเผ่นหนีตามมาพอดี อนุชาสะดุ้งเฮือกหยุดชะงัก ภาพของแงซายแบกไชยยันต์วิ่งห่างไกลออกไปจากเขาเป็นลำดับ เหงื่อเริ่มไหลย้อยลงมาสองข้างขมับ คุณชายกลางค่อยๆก้มเหลือบมองดูตัวเอง ภาวนาให้เจ้าหัวประหลาดนั้นงับสะดือ หรือหัวเข่าไปซะ
แต่ไม่ใช่ เมื่อมันเลือกเดินสายกลาง งับอยู่ระหว่างนั้น...

คุณชายกลางหน้าเขียวปั้ด เอื้อมมืออันสั่นเทาจะกระชากออก แต่แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าไม่ควรเพราะไซด์เอฟเฟ็คของมันอาจรุนแรงเป็นอันตรายถึงชีวิตของเขาได้

กำลังคิดว่าจะทำไงดีก็ปรากฏบุคคลผู้หวังดีตรงหน้า เจ้าไพรวัลย์มายืนยิ้มแฉ่งอยู่
"อากลางครับ...อากำลังอยู่ในอันตราย...ผมช่วยนะ"

อนุชาตาเหลือก ขยับจะอ้าปากห้าม แต่ว่าช้าไป 1 ใน 10 วินาที เมื่อเจ้าไพรน้อยคว้าหัวประหลาดที่งับติดกลางลำตัวคุณชายกลางนั้นกระชากออกสุดแรงเกิด

เสียงกรีดร้องโหยหวนของอนุชาดังก้อง สะท้อนไปถึงท้ายวัง...

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [28 ก.ค. 01:47:39]

ความคิดเห็นที่ 7

รพินทร์ยิ้มอย่างใจเย็น ทั้ง ๆที่เจ้าตัวประหลาดกำลังกัดกินหน้าเขาอย่างเมามัน

"นี่เจ้าตัวประหลาด แกไม่รู้หรือว่าแก้มผู้หญิงน่ะหอมหวานมันกว่านี้เยอะ หน้าฉันมันด้านเสียจนแกกัดไม่เข้าแล้วแกก็รู้จะมาทู่ซี้กัดอยู่ทำไม...." รพินทร์ใช้ซุ่มเสียงของนักเจรจากรมตำรวจนิวยอร์คที่เขาได้ดูมาจากหนังฮอลลีวู้ด

เจ้าหัวประหลาดค่อย ๆคลายปากฟังพรานใหญ่พูดอย่างเพลิดเพลิน ทันใดนั้นพรานไพรใจทนงก็คว้าหมับเข้าที่เจ้าสะดือแล้วขว้างออกนอกหน้าต่างไปไกลแสนไกลด้วยท่าของนักขว้างจักรเหรียญทองโอลิมปิก

สะดือไชยยันต์ตกปุลงที่น้ำครำนอกวัง อย่างไรก็ตามมันรู้สึกว่าข้างใต้น้ำมีอะไรหยุ่น ๆอยู่ดูคล้ายคน ซึ่งแน่นอนน่าจะไม่ชื่อขึ้นต้นด้วยตัวส. มันดำดิ่งลงไปแล้วก็อ้าปากกัดหมับเข้าให้

"โอ๊ย" พลับพลึงสีชมพูร้องสุดเสียง เพราะนึกว่าถูกปูหนีบหัวแม่มือ เด็กน้อยทะลึ่งตัวขึ้นมาจากน้ำครำ เหม็นฉึ่งดำคล้ำไปทั้งตัว พอพบว่าเจ้าตัวประหลาดเกาะอยู่ที่หัวแม่มือก็โกรธานัก เอามือที่แข็งเหมือนดั่งคีมเหล็กค่อย ๆบีบปากมันออกมา ยกขึ้นมาดูใกล้ ๆแต่พอนึกได้ว่านี่คือสะดือของไชยยันต์ที่หน้าเหมือนยัยมดวาชิกาก็ต้องรีบปล่อยด้วยความขยะแขยง

เจ้าหัวประหลาดยังไม่ละความพยายามไล่งับพลับพลึงที่หนีอุตลุดอยู่ในคลองน้ำครำอันเป็นของเสียที่เกิดจากพลเมืองมรกตนครโดยไม่กรอง เพราะแงซายและส่างปาร่วมกันเอางบสร้างบ่อบำบัดไปลงทุนในธุรกิจเสน่ห์ยาแฝด

เด็กน้อยหนีไม่พ้นก็ขัดใจ "อย่าอยู่เลยตายเสียเถอะ..." ว่าแล้วก็พ่นไฟลงไป ทั้งคลองติดไฟพึ่บ เจ้าสะดือประหลาดร้องเสียงโหยหวน...

ข้างฝ่ายรพินทร์พอยำพลับพลึงสีชมพูเสร็จก็ไม่รอช้า ด้วยรู้ว่าเด็กน้อยจะมาเอาคืนแน่นอน ก็พาดารินหลบความวุ่นวายไปนั่งจู๋จี๋กันสองคนในอุทยานตามประสาคนรัก เสียงโวยวายยังไม่สิ้นสุดลงเจ้าสะดือประหลาดที่อนุชาฟันออกมาเท่ากับคะแนนนิยมของกระทู้ยังคงอาละวาดอยู่ไม่หยุดหย่อน....

ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องอันโหยหวนของอนุชาก็ดังไปถึงที่ทั้งสองพรอดรักกันอยู่อย่างไม่รู้จักเวล่ำเวลา ดารินสะดุ้งเฮีอก "พี่กลาง...รพินทร์เธอไปช่วยพี่กลางหน่อยซิ ....เป็นอะไรไปไม่รู้"

รพินทร์ผุดลุกขึ้น หน้าตาหล่อเหลาประมาณแบรด พิทท์ ,ที่ไม่ใช่แค่หูข้างซ้ายเหมือนที่หญิงที่ผิดหวังในตัวเขาบรรยายด้วยความกึ่งรักกึ่งชัง, ยังคงเรียบเเฉยแสดงแววจริงใจและจริงจังตามลักษณะที่เจ้าของนิยายบรรยายไว้ในภาคหนึ่งสองและสาม แต่สมองของเขาคำนวณผลได้เสียอย่างรวดเร็ว ......แล้วยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย

"ครับ คุณหญิงที่รักผมจะช่วยยำ เอ๊ยช่วยคุณชายเดี๋ยวนี้แหละ"

ว่าแล้วรพินทร์ก็ออกวิ่งเหยาะ ตะโกน หนึ่งสอง หนึ่งสอง หนึ่งสอง สู้ตายไปตลอดทาง

คุณหญิงดารินส่ายหัวช้า ๆ เธอเริ่มสงสัยตัวเองแล้วว่าทำไมถึงยังทนเป็นแฟนนายคนนี้อยู่ได้

แสงโสมใบหน้าชุ่มเหงื่อ แขนเริ่มล้าหัวไม้หนึ่งที่ใช้ไดรฟ์เจ้าสะดือประหลาดออกไปไกลตัวชักเริ่มล้า เธอกำลังคิดว่าตัวเองเป็นไทเกอร์ เล่นวันที่สี่หลุมที่สิบหก สนามเซ้นต์แอนดรูว์ พาร์สี่ที่ยาวที่สุดในโลก.....ในขณะที่กำลังคิดนั่นเอง

"โอ๊ย.." เจ้าสะดืออันหนึ่งเล็ดลอดเข้ามางับหัวเข่าของเธอไว้อย่างแนบแน่น ด้วยความขยะแขยงเธอไม่กล้าจับสะดือที่ปกคลุมไปด้วยขนของไชยยันต์ ก็เลยนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นเอง ไม้กอล์ฟหล่นลงพื้นดังแป้ก สะดือประหลาดเห็นดังนั้นก็ยินดี หมายจะลิ้มชิมเนื้อหวาน ๆของแม่ม่ายแสนล้าน ต่างพากันโก่งตัวเข้าที่สตาร์ท ดีดตัวเข้าใส่แสงโสมโดยพร้อมเพรียงกัน

แสงโสมกรี๊ดสุดเสียง...ทันใดนั้นสภาวะการเคลื่อนไหวของเจ้าสะดือประหลาดนับร้อยกลางอากาศก็เชื่องช้าลงเหมือนหนังสโลว์โมชั่น เมื่อมันเข้าใกล้แสงโสมก็ระเบิดบึมกลายเป็นสะเก็ดไฟเล็ก ๆร่วงลงดิน

"รพินทร์ ...รพินทร์ เธอมาช่วยฉัน...." แสงโสมเห็นรพินทร์ยืนทำท่าเหมือนคีอานู รีฟในเรื่องแม็ททริกซ์ เสื้อคลุมกระจายทั้งที่ไม่มีลม มือกวาดไปข้างหน้า เสียงระเบิดบึมดังไม่ขาดสาย พริบตาเดียวเจ้าสะดือประหลาดก็หายไปหมด

แสงโสมวิ่งเข้ามาหาอย่างยินดีปรีดา สบตาเขาอย่างลึกซึ้ง อยากจะโผกอดแต่ทำไม่ได้เพราะว่าเจ้าสะดือยักษ์ยังคาอยู่ที่หัวเข่า

รพินทร์พอแอบมาทำคะแนนกับแสงโสมให้เพิ่มขึ้นเหมือนคะแนนกระทู้เพชรพระอุมาที่จู่ ๆก็ชู้ตโด่งขึ้นโดยไม่มีเหตุผล ก็ผละจากไปดูอนุชาตามคำสั่งดาริน

อนุชานอนคู้อยู่ที่พื้น รพินทร์เดินเข้าไปถามอย่างเป็นห่วง ."คุณชายเป็นอะไรครับ...."

อนุชาใจหายเสียดายความเป็นชายพูดไม่ออกได้แต่ชึ้ไปที่กลางลำตัวที่เลือดไหลปรี่ รพินทร์ก้มลงดู พลางอุทาน "โอ้โหโหว่เลยครับ...แล้วทีนี้จะทำยังไงกันละเนี่ย...."

อนุชาร้องไห้ โผเข้ากอดจอมพรานแน่น "ฮือ แล้วจะทำไงล่ะคราวนี้ก็มีเมียไม่ได้แล้วซิ ..."

"คงงั้นล่ะครับ ถ้าคุณชายมีเมียโดยใช้โคนขาข้างขวา..." รพินทร์ตอบ

"อะไรนะ" อนุชาเงยหน้า "คุณว่าอะไรนะ"

"ผมบอกว่าแผลน่ะมันอยู่ที่โคนขาข้างขวา แบบว่าเฉียด ๆน่ะครับ..."

"ฮ้าจริงอ่ะ" อนุชาก้มดูอย่างยินดีพร้อมกับคลำไปด้วย เมื่อทุกส่วนอยู่ครบ อนุชาก็กระโดดขึ้นร้องอย่างดีใจลืมความเจ็บ

"รพินทร์ เป็นเพราะฉันใส่กางเกงในรุ่นเสริมเหล็กแท้เทียว มันเลยกัดไม่เข้า ย้ายไปกัดที่โคนขาแทน....หนอยเจ้าไพรวัลย์มันแกล้งฉันมันต้องตาย....เจ้าไชยยันต์ด้วย" อนุชาขบกรามกรอด ๆ.............

ปล. บอกแล้วชายหญิงลูกเด็กเล็กแดงยำหมดไม่เหลือแล้วล่ะ ใครจะมาแก้แค้น เรียงหน้าเข้ามาเลย อิอิ

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [28 ก.ค. 10:38:06]

ความคิดเห็นที่ 8

...
แงซายซึ่งแบกไชยยันต์หนีมาด้วยความตกใจ มานึกขึ้นได้ก็เมื่อโดนหัวสะดือจุ่นของไชยยันต์กัด
เข้าที่หัวไหล่ ด้วยความเจ็บปวดจึงพยามยามดึงหัวสะดือออกจากไหล่ แต่ดึงอย่างไรก็ดึงไม่หลุด
เพราะไชยยันต์อยู่บนไหล่ ยักแย่ยักยันกันอยู่อย่างนั้น จนต้องอาศัยลีลานักยูโดสายดำ จับไชยยันต์
ทุ่มลงไปกองไปกับพื้นเบื้องหน้า ไชยยันต์ก็ร้องโวยวายทันที

"ว๊าย ตัวเอง จับเค้าทุ่มอย่างงี้ได้ไงกัน ดูซิก้นกบเค้าพังหมดแล้ว เค้าไม่ย้อม ไม่ยอม เค้าเจ็บนะ"

"อะะะอาาา... คือผมไม่ได้ตั้งใจครับนายทหาร แต่หัวสะดือจุ่นประหลาดของนายทหารกัดผมเข้า ผมก็เลยเผลอตัวน่ะซิครับ
ลุกขึ้นดีกว่าครับ คนอื่น ๆ ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไรกันบ้าง"
จักราชจะเข้าไปช่วยดึงแต่ก็ไม่กล้า กลัวจะโดนจูบอย่างคราวก่อนอีก จึงต้องอยู่ห่าง ๆ ไชยยันต์พอประมาณ

พลับพลึงสีชมพูนั้น หลังจากจุดไม้ขีดโยนลงในคูน้ำครำสังหารเจ้าสะดืออัปลักษณ์ พลับพลึงสีชมพูก็ตั้งใจ
จะไปขจัดทั้งกลิ่นและคราบอันไม่พึงประสงค์ ให้ออกจากร่างกายให้พ้น ๆ ไป จำได้ว่าอีกฟากหนึ่งของอุทยาน
มีบึงอยู่จึงไปอาศัยบึงแห่งนั้นชำระล้างร่างกายชั่วคราว แล้วขณะที่จะเดินกลับห้องพักเพื่อขัดสี
ฉวีวรรณอีกครั้ง พลันได้ยินเสียงกรีดร้องของดารินดังลั่นไปทั้งอุทยาน
จึงรีบวิ่งตามเสียงดังกล่าวไป เมื่อไปถึงต้นตอแห่งเสียง ก็ต้องตกตะลึงสิ่งที่ได้เห็น
นั่นคือปากของรพินทร์ ไพรวัลย์ได้บวมขยายใหญ่ขึ้นกว่าเดิม ริมฝีปากบนบวมเจ่อไปจดจมูก
ส่วนริมฝีปากล่างนั้นเล่า บวมห้อยมาจนถึงคาง ทำให้ดูประหลาดพิกลพิการยิ่ง

"ว้าย รพินทร์คุณเป็นอะไรไปคะ ทำไมปากคุณมันใหญ่น่าเกลียดอย่างนั้นล่ะคะนั้นล่ะคะ"
แสงโสมที่เพิ่งมาถึงก่อนหน้าพลับพลึงเพียงเล็กน้อย ไล่ ๆ กับแงซายและไชยยันต์ ถามขึ้น

"ไมมมมม่ รรรรรรรู้ "

"ไม่ต้องพูดแล้วรพินทร์ ผมจะเล่าให้ทุกคนฟังก็แล้วกัน "อนุชาขัดขึ้นด้วยความเวทนา

"คือรพินทร์ มาดูผมที่โดนหัวสะดืออัปลักษณ์มันกัดโคนขาเอาน่ะ นี่ไงครับ ว่าแล้วก็ชี้ตำแหน่งของแผลให้ทุกคนดู"

สาว ๆ ทั้งหลายร้องวิ๊ดว๊าย ยกมือปิดหน้ากางนิ้วแอบดูกันเป็นแถบ ๆ ก็ตำแหน่งแผลน่ะ มันล่อแหลมเหลือเกิ้น
ดารินทุบไหล่พี่ชายดังตุ๊บ แล้วก็เล่าเรื่องต่อไปให้ฟัง ว่ารพินทร์ได้ไปตามให้ตนเองมาทำแผลให้กับอนุชา
หลังจากทำแผลให้กับอนุชาเสร็จ เมื่อทั้งคู่หันกลับมามองรพินทร์อีกครั้งก็เป็นดังภาพที่เห็น ดารินจึงกรีดร้องดังด้วยความตกใจ
และเหตุการณ์ก็เป็นอย่างที่ทุก ๆคนได้เห็นกัน บุญคำทะลุกลางปล้องขึ้นมาว่า

"เพราะนายไปจุ๊บสะดือ นายทหารแน่ ๆ จึงเป็นอย่างนี้ เพราะนายไม่ได้เป็นคนที่จะแก้คำสาบแม่มดวาชิกา คำสาปจึงมีผลมาถึงนายด้วย"

"ไม่ได้จุ๊บครั้งเดียวด้วยซิ เล่นจุ๊บตั้งสามสิบห้าที ผลจึงเป็นอย่างนี้" หนานอินเสริมขึ้นมาอีกคน

"งั้นแสดงว่า การแก้คำสาปให้ป๋า ต้องจุ๊บสะดืองั้นซิ แต่ต้องเป็นคนที่ป๋าเอ่ยชื่อเป็นคนสุดท้าย"

"อืมม ก็น่าจะเป็นอย่างนั้นนะ" อนุชาเห็นด้วย

"โธ่ แล้วรพินทร์จะต้องเป็นอย่างนี้ตลอดไปหรือคะ ดูซิจะเผยอปากพูดแต่ละครั้งก็ยังลำบาก แล้วจะกินอะไรยังไงล่ะ ไม่ต้องอดตายหรอกหรือคะ"
ทุกคนได้ยินคำพูดของดารินก็พากันอึ้ง เพราะเรื่องของไชยยันต์ ยังไม่สามารถแก้ไขได้ ผีซ้ำด้ามพลอยยังมีเรื่องของรพินทร์เข้ามาแทรกอีก...
=====================
ขอเอาคืนแบบเล็ก ๆ เพราะพลับพลึงไม่ใช่มิต้า...อิอิ

จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [28 ก.ค. 15:40:26]

ความคิดเห็นที่ 9

จอมพรานแม้ว่าจะปากห้อยบวมเจ่อ แต่ก็ยังหล่อไม่คลาย สีหน้ากร้านเกรียมของเขาดูเหมือนไม่ยี่หระกับโลกตามเดิม

รพินทร์พยายามส่งเสียงว่า "งั้นนน ก้ออออ ให้หหหห คุณณณ แสงงงงงงงมาจุ๊บบบ ตามมมพีธีต่อไป ...เถอะ จาได้หมมมมดดด เรื่องงงวุ่น ๆกันเสียที.."

ระหว่างพูดน้ำลายจอมพรานก็กระเด็นไปแบบเซ็นเซอร์ราวด์ บรรดาคณะพรรคต้องหลบกันวุ่นวาย ดารินถึงกับกางร่มออกมากันน้ำลายจอมพรานเลยทีเดียว

แสงโสมทำหน้าบอกบุญไม่รับ ขณะที่ไชยยันต์โวยวายเป็นคำหยาบเสียงแหลมเล็ก พร้อมกับพยายามกระดืบเข้าใจแงซายเป็นชีวิตจิตใจ บรรดาราชมัลที่หลบหายไปในขณะที่เกิดเรื่องมาบัดนี้ก็ปรากฏหน้ากันมาสลอนตามเดิม

อนุชามองพวกราชมัลอย่างหมั่นไส้แล้วจุปาก "นี่นายมันหัดมาก๊ะมือเลยนะเนี่ย พอมีเรื่องหลบหายไปทุกที พอ ๆกันเจ้าแงซายในภาคต้น ๆเลยพับผ่า เกลียดจริงไอ้พวกรู้หลบเป็นปีกเนี่ย.."

พวกนั้นทำหน้ากะเรี่ยกะราด รวมทั้งแงซายด้วย "ปู้โธ่ คุณชายกลางคร้าบ คุณชายกลางรู้ได้ไงว่าผมหลบฉาก ภาคแรกก็ไม่ได้เดินป่าด้วยกันซักหน่อย ภาคสองสามยิ่งไม่ต้องพูดถึง ผมมาแบบกายทิพย์ตลอด..."

"อ้าว" อนุชาลอยหน้าเถียง "ก็อ่านจากหนังสือไงฟะ เซ่อจริง พับผ่า.."

รพินทร์เริ่มจะเปิดปากพูดอีกครั้ง ปากห้อยไหวพะเยิบพะยาบ ทุกคนโบกมือว่าอย่าพยายามเลย เพราะไม่อยากเปียก ในระหว่างที่ยังไม่มีใครคิดอะไรออก เมยานีก็โผล่มาบอกว่า "จักราชเพคะ หม่อมฉันพบทางออกของเรื่องนี้แล้ว ในคัมภีร์มายาวินปี 1990 มีเขียนไว้ค่ะ เล่มปี 2000 เศรษฐกิจตกต่ำสำนักพิมพ์เลยตัดอะไรไปเยอะแยะเลยอ่ะค่ะ แล้วขายแพงขึ้นด้วย...."

ทุกคนมีหน้าตาแช่มชื่นขึ้นมาทันที ยกเว้นแงซาย "มันมีใบแก้คำผิดอ๊ะเป่าอ่ะ เล่มที่เจอเนี่ย เดี๋ยวยุ่งกันใหญ่อีก.."

"อ๋อ แก้คำผิดหมดแล้วค่ะ..." เมยานีบอกพลางส่งคัมภีร์หนังมนุษย์ให้แงซาย "หน้าที่ 42 นะคะ... คิดว่าแก้อาการได้หมดเลยไม่ว่าจะเป็นนายทหาร นายพรานใหญ่..."

พิธีกรรมได้เริ่มขึ้นอีกครั้งหนึ่งแงซาย ส่างปาเปลี่ยนเป็นนุ่งขาวห่มขาว....เริ่มท่องบ่นมนตราภาษากุโบ๊ธอีกครั้งหนึ่ง....

เวลาผ่านไปเนิ่นนานเสียงท่องบ่นมนตราล่องลอยอยู่ในอากาศ ผสานกับสายลมพลิ้วไป ชาวบ้านมรกตนครต่างพากันได้ยินเสียงท่องบ่นมนต์อย่างชัดเจน พวกเขาต่างร่วงผลอยหงอยเหงาหลับทีละคนทีละคนด้วยเสียงต่ำเนิบนาบของแงซาย

ปากที่ห้อยย้อยบนหน้าเสี้ยมอันหล่อเหลาของรพินทร์เริ่มยุบลงยุบลงไปจนเป็นปกติ ในขณะที่จอมพรานนัยน์ตาหรี่ปรือ คุณหญิงล้มตัวลงนอนหนุนตักรพินทร์หลับสนิทไปเนิ่นนาน ส่างปา พลับพลึง คะหยิ่น บุญคำ เกิด เส่ย จัน อนุชาหาวหวอดหวอด มีไชยยันต์เท่านั้นก็นัยน์ตาเบิกโพลง....สะดือของเขาไม่มีการเปลี่ยนแปลงแล้ว ที่เคยจุ่นอยู่อย่างไรก็จุ่นอยู่อย่างนั้น และเมื่อพิศดูใกล้ ๆ จะเห็นว่ามันหน้าตาเหมือนสะดือปกติเท่านั้นเอง....เพียงแต่ขนาดต่างกันเล็กน้อย

ไชยยันต์เริ่มเคลื่อนไหวลุกขึ้นยืน เดินโซเซเข้าไปหาแงซาย เขายืดตัวตรงตบไหล่แงซายแล้วบอกว่า เลิกเถอะครับ ผมหายดีแล้ว..."

แงซายลืมตาขึ้นเห็นหน้าไชยยันต์ใกล้ปานนั้นก็ตกใจร้องเอิ๊บ แล้วก็กระโดดโหยงไปตั้งหลักห่างไปสามวา "นายทหารหายแล้วแน่นา..."

ไชยยันต์พยักหน้าช้า ๆ "เออ ซิ หายแล้ว...แล้วนี่ทำไมผู้คนหลับเค้เก้กันอย่างนี้หมดอ่ะ....รพินทร์วู้ รพินทร์ ตื่นเร็ว" จอมพรานผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว จนหัวคุณหญิงกระทบกับพื้นดังแป๊ก "อะไรครับ...พวกไอ้แหว่งบุกอีกแล้วเหรอครับ.." พรานใหญ่ถาม

แงซายส่ายหัวโคลงเคลง "ว้า หลับฝันถึงภาคหนึ่งอีกแล้วล่ะสิผู้กอง ...ดูเด่ะทำไมหลับกันหมดอย่างนี้ล่ะครับ..."

รพินทร์กวาดตาดูรอบ ๆ "ก็เสียงสวดอันน่าเบื่อนั่นน่ะสิครับ จะสวดเป็นแร้บสักหน่อยก็ไม่ได้จะได้สดชื่นกันบ้าง.."

"ผมว่ามันแปลก ๆนะเนี่ยทำไมหลับกันเค้เก้อย่างนี้อ่ะ แถมปลุกไม่ตื่นด้วย ดูซิขนาดยายน้อยหัวกระทบพื้นเสียงสนั่นเลยยังนอนเฉย..." อนุชาตั้งข้อสังเกตุ ทั้งที่ยังหาวหวอดอยู่

แงซายขมวดคิ้ว "หรือเป็นไซด์ เอฟเฟ่คของบทสวดมนต์นั่น"

ทั้งสี่คนเริ่มออกตระเวณดูในพระราชวัง ไม่เห็นมีใครที่ตื่นขึ้นมาเลย ทั่วทั้งเมืองมีแต่เสียงฝีเท้าทั้งสี่เดินตามกันมา

แงซายใบหน้าเคร่งเครียดทันที "ผมว่าเราเผชิญปัญหาหนักเสียแล้วล่ะ...."

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [28 ก.ค. 17:42:19]

ความคิดเห็นที่ 10

ท่ามกลางบรรยากาศอันเงียบกริบของมรกตนคร ไชยยันต์ทรุดตัวลงนั่งด้วยความเหนื่อยล้าจากเหตุการณ์วิกฤติที่ทั้งคณะเพิ่งจะผ่านพบมา เขานั่งลงบริเวณสนามหญ้าในอุทยานพลางกวาดสายตามองไปรอบๆ
องค์จักราชไม่อยู่เพราะออกไปสำรวจชาวเมือง ส่วนชาวคณะยังคงเดินเตร่ไปเตร่มาโดยเฉพาะอนุชานั้นเดินเป็นหนูติดจั่น ปากก็พร่ำต่อว่าจักราชที่ร่ายมนตราไม่ดูตาม้าตาเรือให้ดีซะก่อนเป็นผลให้เกิดไซด์เอฟเฟ็ค ประชาชนชาวมรกตนครหลับเป็นตายกันทั้งเมือง

รพินทร์เดินตรงมาที่ไชยยันต์ ปากของจอมพรานหายจากบวมเจ่อกลับมาบางเฉียบเป็นปกติ แต่มาตอนนี้เริ่มแสดงให้เห็นชัดขึ้นเรื่อยๆว่ามันลดอาการบวมลงมากเกินไปจนปากชักเล็กลงเรื่อยๆ เนื่องจากจักราชท่องมนตร์ซ้ำหลายครั้งเกินไป
จอมพรานเดินมาหยุดยืนตรงหน้านายทหาร
“คูชูยู…ทูมูมูนู่อยู่ตรูนู้ลู่ครุ (คุณไชยยันต์ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้ล่ะครับ)” รพินทร์ร้องทัก แต่แล้วก็เริ่มแปลกใจในเสียงตนเองที่เล็ดลอดออกมา ไชยยันต์เหลือบขึ้นมองเพราะนึกว่ารพินทร์เล่นมุข แต่แล้วนายทหารก็สะดุ้งสุดตัวเมื่อแลเห็นปากของรพินทร์เล็กเท่ารูเข็มเสียแล้ว
“เฮ้ย…รพินทร์ คุณไปทำอะไรมาวะ…ปากเรอะนั่นน่ะ”

รพินทร์ทำหน้าเหมือนกับจะร้องไห้ ยกมือคลำปากตนเองซึ่งหาแทบไม่เจอเสียแล้ว เขาอึกอักในลำคอ แต่จอมพรานอย่างเขามีหรือจะแก้ปัญหาเฉพาะหน้าใดๆไม่ได้ ในที่สุดเขาก็เปลี่ยนเป็นเปล่งเสียงออกรูจมูกแทน
“อึ๊อื๋ออื๊อ…อื๋อๆๆๆๆๆอึ๊อือๆๆ” พรานใหญ่กล่าวพลางยกมือไม้ประกอบ ได้ความว่า ฉ.ห.แล้ว ผมจะทำยังไงดีครับคุณไชยยันต์

ไชยยันต์ทำหน้างงเพราะไม่เคยเรียนภาษาคนใบ้มาก่อน จึงโบกมือไล่ให้ไปคุยกับอนุชาแทน พรานใหญ่จึงเดินยกหลังมือเช็ดน้ำตาป้อย ตรงไปหาคุณชายกลาง

แงซายเดินตรงเข้ามาจากอีกด้านหนึ่งหลังจากเขาเพิ่งกลับมาจากสำรวจเมือง เขาตรงมาที่ไชยยันต์
“นายทหารครับ ผมไปสำรวจมาแล้วทั่วด้วยตนเองเลยเพราะกองทหารหลับกันหมดอย่างน่าประหลาด…ได้ความว่าชาวเมืองมรกตนครทั้งเมืองหลับกันหมดแล้วครับ หลับกันเห็นๆ…พวกที่กำลังตัดไม้ผ่าฟืนก็หลับกันคาขวาน บางคนกินข้าวอยู่ช้อนยังคาอยู่ในปากเลยครับ น่าสงสารมาก”
ไชยยันต์พยักหน้ายังไม่ทันตอบอะไรก็ยกมือกุมขมับ
“ฉันรู้สึกไม่ค่อยปกติเลยแงซาย เบลอๆ เหมือนยังขาดๆหายๆทำอะไรยังไม่ครบอย่างนั้นแหละ”
แงซายนั่งลงข้างๆ “หรือว่านายทหารยังไม่ฟื้นจากอาการนิทราดีครับ แต่ผมท่องมนตร์จบทุกบทแล้วนะครับ ท่องซ้ำตั้งหลายรอบ…เอหรือว่า…”
แล้วแงซายก็ลืมตาโพลง “หรือว่าวิญญาณนายทหารยังเข้าร่างได้ไม่ 100 เปอร์เซ็นต์…ใช่แล้ว…มันตรัยเคยบอกพวกเราว่า หากจะให้นายทหารฟื้นคืนมาเหมือนเดิมจะต้องได้รับการจุมพิตจากสาวงามที่นายทหารเรียกชื่อ…พวกเราพยายามคิดกันหัวแทบแตกว่านายทหารเรียกชื่อใครกันแน่แต่ก็เดาผิดกันหมด จนต้องใช้มนตรามาบังคับให้ฟื้นแทน…นายทหารฟื้นขึ้นมาด้วยการบังคับของมนตรา แต่ว่าคำสาปของยายแม่มดยังไม่ได้รับการแก้…ผมว่าต้องเกิดจากสาเหตุนี้เป็นแน่ครับ”
เจ้ากะเหรี่ยงโฉมงามให้ความเห็นอย่างเชื่อมั่น

ไชยยันต์ขมวดคิ้วอย่างงุนงง “ฉันเองก็ไม่รู้ตัวซะด้วยสิว่าพูดอะไรออกไปบ้าง…ตอนนั้นนึกอยู่อย่างเดียวว่าทำยังไงก็ได้ที่จะปกป้องคุณแสงให้ปลอดภัย”
แงซายหรี่ตาคิดอยู่ครู่หนึ่งก็ดีดนิ้วเปาะ
“ใช่แล้วครับนายทหาร…บุคคลที่เรามองข้ามไปนั้นคือคุณแสงโสมเป็นแน่…คุณแสงจะต้องจุมพิตนายทหารเพื่อให้นายทหารกลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม” ประโยคสุดท้ายเจ้ากะเหรี่ยงโฉมงามพูดขึ้นดังๆให้ได้ยินกันถ้วนทั่วทุกคน เพราะเกรงว่าจะมีคนยังจะแกล้งคิดไม่ออกกันอยู่อีก
“แกแน่ใจเรอะแงซาย…ฉันไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นเลย” ไชยยันต์กัดฟันพูด แล้วก็รู้สึกว่าเขาเองเริ่มจะอาการแย่ลงเรื่อยๆ นั่งเริ่มไม่อยู่ต้องใช้แขนยันพื้นไว้
“โธ่…นายทหาร ที่เจ้ามันตรัยมันประกาศวิธีช่วยนายทหารออกลั่นมหาวิหารนั้นเด็กอ่านแล้วยังเข้าใจเลย…แต่นี่พวกเราคงจะเครียด ไหนจะกิเลส ตัณหาอีกสารพัดก็เลยนึกไม่ถึง…ผมว่าเราเรียกคุณแสงโสมเข้ามาตอนนี้เลยดีกว่า ต้องรีบช่วยให้นายทหารหายเป็นปกติก่อนอื่น รอช้าผมเกรงว่าอาจจะไม่ทันการณ์ เนื่องจากอิทธิฤทธิ์มนตราที่เรียกวิญญาณนายทหารมาเข้าร่างอาจจะคงอยู่ได้ไม่นานก็จะเสื่อมฤทธิ์ลงแล้วนายทหารก็คงหมดสติไปอีก หากว่านายทหารกลายเป็นเจ้าชายนิทราไปอีกครั้งอาจจะไม่มีโอกาสฟื้นขึ้นมาอีกแล้วก็ได้”

แล้วองค์จักราชก็หันไปกวักมือเรียกแสงโสมซึ่งเห็นยืนคุยอยู่กับพลับพลึงริมบ่อน้ำครำที่ไฟเพิ่งจะดับลงไป แสงโสมเดินเข้ามาด้วยลีลากระฉับกระเฉงแบบโฆษณายาสีฟันยี่ห้อหนึ่ง พลับพลึงทำท่าจะตามมาด้วยแต่องค์จักราชรีบโบกมือไล่เพราะไม่ได้เรียก
“คุณแสงโสมครับ ผมมีเรื่องอยากจะรบกวน…”
ยังมิทันพูดจบ แสงโสมก็ยกมือห้าม
“ไม่ต้องเล่าหรอกค่ะท่านจักราช แสงได้ยินที่ท่านประกาศลั่นวังเมื่อครู่แล้ว…สรุปว่าแสงต้องจุมพิตคุณไชยยันต์ใช่มั้ยคะ?” แสงโสมถามเด็ดเดี่ยว
แงซายพยักหน้า
“ครับ ถ้าคุณแสงจะกรุณาเพื่อเห็นแก่ชีวิตของคนๆหนึ่ง…ที่สำคัญ เขาก็ไม่ใช่ใครอื่น เป็นบุคคลที่พยายามปกป้องคุณแสงมาโดยตลอดนั่นเอง ผมรู้ได้จากญาณวิเศษของผมมานานแล้วครับ…คุณแสงคงยังจำได้ นับตั้งแต่คุณแสงอกหักมาจากรพินทร์ ก็ได้เขาผู้นี้ไม่ใช่หรือครับที่คอยปลอบขวัญ อยู่เคียงข้างและให้กำลังใจมาโดยตลอด…แม้ว่าต่อมาคุณแสงจะประชดชีวิตด้วยการย้ายข้างไปอยู่ฝ่ายอธรรม แต่เขาก็ไม่เคยมองคุณแสงในแง่ไม่ดี ไม่เคยทับถมหรือต่อว่า อีกทั้งยังเข้าใจคุณแสงดีที่สุดพอๆกับที่คุณแสงเข้าใจตนเอง…และตอนนี้บุคคลผู้นั้นก็กำลังต้องการความช่วยเหลือจากคุณแสง แม้ว่าเขาเองไม่เคยเลยที่จะคิดลามปามกับคุณแสงถึงเพียงนี้ แต่ตอนนี้มันไม่มีทางเลือกแล้วนะครับ…นายทหารเองคงก็หนักใจไม่อยากให้ต้องเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้น”

แงซายพูดพลางหันไปมองดูไชยยันต์ซึ่งนอนทำท่าสะลึมสะลือนับตั้งแต่เห็นแสงโสมเดินมา นายทหารนอนระทวยเพราะเริ่มอ่อนแรงลงเรื่อยๆตามการคล้อยต่ำลงของดวงอาทิตย์ที่เริ่มจะลับเหลี่ยมเขาท่ามกลางท้องฟ้าสีมืดมัว แสงโสมเห็นอาการเขาไม่สู้ดีนักเธอก็ตัดสินใจอย่างรวดเร็วตามประสาสาวมั่น
“โอเคค่ะท่านจักราช…เพื่อเห็นแก่ความดีและความถูกต้องทั้งปวง”
แสงโสมกล่าวขึ้นท่ามกลางความตกอกตกใจของชาวคณะโดยเฉพาะอนุชาซึ่งกำลังจะช่วยแก้ปัญหาเรื่องปากให้รพินทร์อยู่ เพื่อนแท้จะรู้ใจกันก็ในยามยาก ฉันใดก็ฉันนั้นอนุชาถึงกับทิ้งรพินทร์อย่างไม่แยแส รีบวิ่งหน้าตื่นตรงเข้ามาที่แสงโสม

แสงโสมนั่งคุกเข่าลงข้างกายนายทหาร ค่อยๆก้มลงไปใกล้ๆ
“คุณแสง! ได้โปรดเถอะ…อย่า…!” อนุชาตะโกนเสียงหลงแล้วสะดุดขาตัวเองล้มป้าบกลิ้งไป 2-3 ตลบเข้าปะทะกับพลับพลึงซึ่งกำลังจะเข้ามาห้ามด้วยพอดี สองคนเลยกระเด็นไปคนละทาง พลับพลึงกระเด็นไปไกลกว่าเพราะแรงปะทะสู้ไม่ได้ สาวน้อยกลิ้งหล่นต๋อมลงไปในบ่อบำบัดน้ำเสียใกล้ๆอีกครั้งหนึ่ง

แสงโสมก้มเข้าไปใกล้ใบหน้านายทหารเรื่อยๆ ไชยยันต์หลับตาด้วยความอ่อนแรงไปแล้ว แต่ก็ยังมีแรงพอที่จะเปิดเปลือกตาแง้มดูนิดๆ แล้วหญิงสาวก็เม้มปากก่อนจะ…
เธอควักลิปสติกสีแดงสดใสที่ใช้อยู่ประจำของตนยื่นไปแตะริมฝีปากนายทหารทันที

เท่านั้นเองก็เกิดปรากฏการณ์ประหลาดผิดธรรมชาติ ท้องฟ้าสีเมฆมืดมัวถูกแหวกเป็นช่องว่างเผยให้เห็นฟ้าครามสวยกระจ่างเบื้องหลัง สีครามกระจายออกดุจคลื่นที่ขยายตัวอย่างรวดเร็ว พร้อมๆกับกลีบดอกไม้สีชมพูสดปลิวกระจายไปทั่วบริเวณ

นายทหารค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้น แสงโสมยิ้มออกมาได้
“คุณไชยยันต์หายดีแล้ว” เธอพูดออกมาอย่างยินดี
ไชยยันต์ลุกขึ้นนั่งแล้วเริ่มสำรวจอาการตนเอง อาการเหนื่อยล้าอ่อนเปลี้ยเพลียแรงหายไปจนหมดสิ้นกลายเป็นความกระฉับกระเฉงมาแทน สะดือก็กลับมาเป็นปกติเหมือนเดิมหายจากอาการจุ่นเพราะต้องคำสาป

“คุณแสง…” นายทหารเอ่ยเรียกนามของเธออย่างสำนึกในบุญคุณ

แสงโสมถอนหายใจโล่งอก เธอเดาะลิปสติกในมือไปมา โชคดีที่นึกได้ว่าลิปสติกของเธอที่ใช้อยู่ทุกวันก็ใช้จุมพิตแทนเจ้าของได้เหมือนกัน

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [29 ก.ค. 13:42:08]

ความคิดเห็นที่ 11

...
พลับพลึงโดนอนุชากระแทกตกลงในบ่อน้ำเสีย เสียงดังตูม มีน้ำเสียส่วนหนึ่งกระเซ็นขึ้นมาบนฝั่งโดนตัวของอนุชาซึ่ง
ล้มกลิ้งอยู่ใกล้ ๆ ทำให้โวยวายดังลั่นไปทั้งอุทยาน
"เฮ้อ ยายพลับพลึง พลาดท่าเจอน้ำเสียทั้งปี" พลับพลึงบ่นพึม หลังจากตั้งหลักประคองตัวเองให้ลอยตัวในบ่อบำบัดน้ำเสียได้ ขณะพยายามตะเกียกตะกาย ปีนขึ้นไปบนฝั่งทันใดนั้น เท้าของหนึ่งของพลับพลึงก็ไปสัมผัสกับอะไรหยุ่น ๆเบื้องล่าง ทำให้ร้องวิ้ดออกมา และก็เสียหลักล้มลงในน้ำรอบสอง คราวนี้แงซายซึ่งกำลังโน้มตัวมาช่วยดึงพลับพลึงขึ้น จากบ่อจึงโดนน้ำไปเต็มหน้า อนุชาเห็นดังนั้นหัวเราะก๊าก ทำให้น้ำเสียบนใบหน้าเข้าไหลเข้าปากไปส่วนหนึ่ง ต้องถ่มทิ้งออกมาแทบไม่ทัน พลับพลึงตั้งหลักใหม่ตะเกียกตะกายปีนขึ้นมาบนฝั่งจนได้ ก็คว้าแขนของแงซายที่พยายามปาดน้ำเสียบนหน้าทิ้ง เขย่าจนทำให้นิ้วข้างหนึ่งหลุดเข้าไปในปาก พลับพลึงพูดว่า
"ลุงแงซายจ๋า มีอะไรอยู่ก้นบ่อก็ไม่ทราบ พลับพลึงไปเหยียบโดนเข้า มันหยุ่น ๆ นิ่ม ๆ ยังกะคนอย่างนั้นล่ะ"
"อะไรนะ หนูพลับพลึง เล่นอะไรอีกล่ะหือ" แงซายสำเหนียกดีว่า ระยะนี้จะไว้ใจใครไม่ได้เป็นอันขาด หากเผลอ
ตัวเมื่อไรไม่แคล้วต้องโดนฌาปนกิจเป็นแม่นมั่น
"จริง ๆนะคะ พลับพลึงไม่ได้ล้อเล่นค่ะ ไม่เชื่อลงไปดูซิคะ"
"อ๊ะ อ๊ะ นั่นไง เผยไต๋มาจนได้นะสาวน้อย กะจะหาพวกซกมกเหมือนเราล่ะซิ"ไชยยันต์ซึ่งเดินมาสมทบกันริมบ่อบำบัดน้ำเสียทักขึ้น พลับพลึงสีชมพูเห็นว่าไม่มีใครยอมเชื่อเธอแม้แต่คนเดียว จึงตัดสินใจแม้มปากแน่น ยกมือปิดจมูก กระโดดลงบ่อน้ำเสีย
อีกครั้ง คราวนี้ทุกคนที่อยู่บริเวณบ่อบำบัดน้ำเสียโดนน้ำเสียกระเซ็นโดนโดยถ้วนหน้า ไม่มีใครเสียเปรียบใครทั้งสิ้น
ทั้งไพรวัลย์ที่มาช่วยดึงอนุชาให้ลุกขึ้น รพินทร์ ไชยยันต์และแงซายที่ยืนอยู่ปากบ่อ ส่วนสาว ๆ รอดตัวไปเพราะอยู่ห่างรัศมี ที่น้ำจะกระเซ็นไปถึง พลับพลึงลงไปในบ่อแล้วพยายามลากสิ่งหยุ่น ๆ ใต้ผิวน้ำขึ้นมา แต่ก็ไม่สำเร็จ เพราะสิ่งที่จะดึงขึ้นมาน้ำหนัก ไม่ใช่น้อย จึงต้องโผล่มาเหนือน้ำอีกครั้ง มองหน้าทุกคนหน้าบึ้งตึง ค้อนขวับ คราวนี้ทุกคนก็เชื่อว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นเป็นเรื่องจริง แต่การลงไปในบ่อบำบัดน้ำเสีย ก็ทำให้ทุกคนต้องคิดหนัก มองหน้าเกี่ยงกันไปมา ดารินเห็นแล้วขัดลูกตายิ่งนัก จึงผลักรพินทร์ซึ่งยืนอยู่ใกล้ ๆ ลงไปในบ่อ รพินทร์สียหลักจึงคว้าไชยยันต์ซึ่งอยู่ใกล้ ๆ กัน ทำให้ร่วงหล่นไปในบ่อด้วยกันทั้งคู่ พลับพลึงสีชมพู
ว่ายน้ำหลบร่างสองหนุ่มแทบไม่ทัน น้ำกระจายเป็นวงกว้า ยิ่งกว่า ตอนที่พลับพลึงตกลงไปซะอีก ด้วยความคล่องตัวของอดีตแม่เสือสาว ก็คว้าตัวแสงโสมซึ่งยืนอยู่ใกล้ ๆ กันหลบได้ทัน ส่วนดารินรีบหลบไปยืนหลังอนุชาและลากไพรวัลย์มาบังได้ทันท่วงที จึงรอดตัวไปอีกหนึ่ง

ในที่สุดรพินทร์และไชยยันต์ก็ลากอะไรบางอย่างที่พลับพลึงบอกมา ขึ้นมาบนฝั่งได้สำเร็จ ทันทีที่ทุกคนได้เห็นร่าง ๆ นั้นก็ร้องออกมาว่า
"ป้ามดวาชิกา!!!!"
"ยูวูชูกุ!!!" (ยายวาชิกา)เสียงของรพินทร์ที่ปากเล็กเท่ารูเข็ม
"แม่มดวาชิกา!!!"
ใช่แล้วร่างที่ทุกคนเห็นคือร่างของแม่มดวาชิกา ที่ใบหน้าเหมือนแคทเธอรีน ชีต้าโจนส์ อย่างกับแกะ มีเพียงส่วนท้องที่ไม่ป่อง เหมือนดาราสาวนามกระเดื่องของฮอลลีวูดเท่านั้นเอง แล้วร่างวาชิกามาอยู่ที่ก้นบ่อได้อย่างไรกันล่ะ ...

จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [29 ก.ค. 19:38:29]

ความคิดเห็นที่ 12

มาอ่านอยู่เรื่อยๆ ครับก็พี่รพินทร์แกมาปฏิบัติราชการ
แทนแล้วนี่

จากคุณ : รพินทร์ - [30 ก.ค. 19:31:23]

ความคิดเห็นที่ 13

พรานใหญ่ขมวดคิ้วเล็กน้อยมองไปที่ร่างวาชิกาที่เหม็นเลอะไปด้วยน้ำครำ ปากเล็กเท่ารูเข็มก็ดี เปื้อนน้ำครำก็ดี ไม่ได้ทำให้เขาสะดุ้งสะเทือน ที่เคยเยือกเย็นอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น บุรุษเหล็กอย่างเขาผ่านเรื่องราวพลิกผันในโลกกว้างนี้มามากจนเฉยชา....

"ดู๋วู๋ชู่สู่ปูดูชูหมู.." รพินทร์พยายามอธิบายข้อสันนิษฐานของเขาให้คนอื่นฟังที่ลุ้นกันจนใจอ่อน

อนุชาเสนอความคิดเห็นขึ้นว่า "ผมคิดว่าคุณเลิกทำปากเล็กปากน้อยเหมือนปลากะโห้ดีกว่า เล่นอยู่ได้ก็เห็นว่าหายแล้ว หายตั้งแต่ไชยยันต์ทาลิปสติกแสงโสม อาการคุณก็ดีขึ้นแล้ว ผมหมั่นไส้จริง ๆเลยพับผ่า..."

รพินทร์ยิ้มแห้ง ๆ "โธ่คุณชายก้อ ผมก็ล้อเล่นไปอย่างนั้นแหละ แค่นี้ทำเคืองไปได้ ถ้าผมหายเป็นปกติเร็วเดี๋ยวก็ต้องโดนอย่างอื่นอีกน่ะสิ เนี่ยเอาแค่พอเกรียม ๆก็พอ..."

ไชยยันต์ซึ่งยังทาปากด้วยลิปสติกสีช้อกกิ้ง พิ้งค์ของแสงโสมอยู่ ก็จีบปากจีบคอขึ้นว่า "เล่นอะไรไม่รู้ เซี้ยวจริง ๆนะพรานใหญ่..."

แท้จริงแล้วรพินทร์กับไชยยันต์นั้นยังไม่พ้นคำสาป การทาลิปสติกเพียงแต่แก้ไขได้ชั่วคราวเท่านั้น เมื่อไชยยันต์ลบลิปสติกออก อาการจะกลับไปเป็นอย่างเดิม ทำให้เขาต้องเอาลิปสติกของแสงโสมมาทาไว้ตลอดเวลา ด้วยความที่แสงโสมไม่มีลิปสติกมันติดตัวมาเลย ไชยยันต์ก็เลยต้องทาลิปสติกสีต่าง ๆ ของสาวเปรี้ยวอย่างแสงโสมไว้เพื่อกันโรคกำเริบ...และเขาก็เริ่มติดใจแล้ว เวลาคนจากมรกตนครออกไปโลกภายนอก ไชยยันต์ก็แอบฝากซื้อแป้ง ลิปสติกสีแดงเพลิง และมัสคาร่า...

รพินทร์บรรยายมากไปหน่อยเลยลืมเรื่องที่คิดต่อไป จะขอกลับไปกินข้าวก่อน ถ้านึกออกแล้วจะกลับมาต่อใหม่

+น้องรพินทร์ ขอให้สอบอังกฤษได้คะแนนเต็มนะครับ จะได้ exempt ตอนเทอมสอง แล้วเอาเวลามาเล่นเน็ตไง...

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [1 ส.ค. 19:46:22]

ความคิดเห็นที่ 14

ขอบคุณครับพี่รพินทร์ ขอให้สมพรปากเถิ๊ด สาธุ!!!

จากคุณ : รพินทร์ - [2 ส.ค. 14:53:33]

ความคิดเห็นที่ 15

หลังจากที่ได้อาบน้ำ(สะอาด)ชำระคราบน้ำครำอันโชยกลิ่นไม่น่าพิสมัยหมดไปแล้ว   พรานใหญ่ก็คิดเรื่องต่อขึ้นมาได้ราวปาฏิหาริย์
      “ยายวาชิกาเอาร่างมาซ่อนไว้ในที่ๆ ไม่คิดว่าจะมีใครหาเจอ แล้วถอดวิญญาณไปสิงร่างคุณไชยยันต์”   เขากล่าวขึ้นกับทุกคนด้วยมาดขรึมเข้ม ไม่สะดุ้งสะเทือนตามเดิม
     “โธ่ รพินทร์ พวกเราก็รู้กันหมดแล้วตั้งแต่เห็นร่างนางวาชิกาเหม็นหึ่งนั่นแหละ” อนุชาขัดคอ   ไม่มีอะไรใหม่เหรอไง
    พรานใหญ่ตกใจเล็กน้อยว่าเอ๊ะทำไมถึงรู้แล้วรีบกลบเกลื่อน   “แหม นังแม่มดมันใช้วิธีสกปรกเหลือเกินนะครับ   หึหึ” แล้วเขาก็หัวเราะอย่างไม่ยี่หระ
   “ปัญหาก็คือว่า ตอนนี้วิญญาณของแม่มดวาชิกาอยู่ที่ไหนกันแน่”   แงซายพูดขึ้นด้วยเสียงทุ้มนุ่มอย่างครุ่นคิด    “ผมว่าตอนนี้โดนอำนาจเทพเข้าไปวิญญาณคงอ่อนแอเต็มทีแล้ว เราควรจะรีบจัดการให้สิ้นซากซะเร็วๆ ก่อนที่มันจะแผลงฤทธิ์อะไรมาอีก”
    ไชยยันต์เสริมขึ้นด้วยริมฝีปากแดง   “ผมเห็นด้วยๆ”
    ทุกคนหันมามองนายทหารไชยยันต์อย่างนึกอะไรออกมาได้   “คุณยังไม่หายดีเลยนะคะ คุณไชยยันต์ ดังนั้นแสงว่าแม่มดวาชิกาคงจะต้องมีอะไรสัมพันธ์อยู่กับร่างของคุณอยู่แน่ อาจจะเป็นคำสาปด้วยความแค้น หรือวิญญาณแฝงอยู่ในร่างแบบซ่อนเร้น หรือหลบในอะไรประมาณนี้ละมังคะ”   แสงโสมออกความเห็น
   “แล้วเราจะทำยังไงกันดี”   พรานใหญ่มุขตัน หันกลับมาเล่นปากรูเข็มแบบเก่า “มุรุมุชุ”   แปลว่าไม่รู้ไม่ชี้
    สาวน้อยพลับพลึงมัวแต่สาละวนพิสูจน์กลิ่นตนเองว่าอาบสะอาดหายคราบเน่าเหม็นจริงๆ แล้วรึยัง ไม่พูดไม่จาอยู่มุมหนึ่งของห้อง   ขมวดคิ้วนิ่วหน้าอย่างไม่พอใจพลางทำท่าจะเดินออกไปนอกห้อง แสงโสมเห็นจึงเรียกไว้
“จะไปไหนจ๊ะพลับพลึง”
“ไปอาบน้ำอีกรอบค่ะน้าแสง    เนี่ยยังไม่หายเหม็นเลย”
“เอ๊ะ ก็หนูอาบตั้งเจ็ดรอบแล้วไม่ใช่เหรอจ๊ะ   ถ้าเป็นรพินทร์สิเพิ่งรอบเดียวแบบไม่ฟอกสบู่ยังตุๆ นิดๆ ได้กลิ่นแต่ไกล แต่เมื่อกี้น้านั่งใกล้หนูยังไม่เหม็นเลยนี่จ๊ะ”   แสงโสมสงสัย
แงซายนึกขึ้นมาได้ว่าพลับพลึงนั่งอยู่ตรงหน้าต่างพอดีจึงให้สาวน้อยลองขยับที่ใหม่ดู ปรากฏว่าหายเหม็นเป็นปลิดทิ้ง   ทั้งหมดต่างหาที่มาของกลิ่นไม่พึงปรารถนา ซัดทอดกันไปมาวุ่นวาย
“เดี๋ยวๆ ครับใจเย็นๆ ผมสั่งแก้ไขระบบน้ำเสียใหม่ไปแล้ว ระดมกันทั้งมรกตนครทำวันเดียวเสร็จยังกับโม้ พรุ่งนี้ก็เสร็จแล้วครับรับรองไม่มีคูน้ำเน่าให้ตกเล่นกันอีกแล้ว” แงซายแก้ตัวเป็นพัลวัน   “ร่างของนางวาชิกาก็เอาให้นางกำนัลอาบล้างแช่น้ำยา เอ๊ยน้ำหอมอย่างดี พร้อมจะเอาเข้าปิ้ง ย่าง ต้มยำ ทำพิธีอะไรก็ได้ไว้แล้ว คงไม่โชยกลิ่นแน่ครับ”
     อนุชาเดินขโยกเขยกเข้ามาใกล้พลางชิงซีน   “แต่ผมยังไม่ค่อยเชื่อ ไหนเอาร่างยายแม่มดตัวแสบไว้ที่ไหน ผมขอเข้าไปดูอีกที”
   “ยังไม่เข็ดเหรอครับ” ไชยยันต์พูดยิ้มๆ พลอยให้อนุชานึกถึงลูกบอลหัวนางวาชิกาขึ้นมาได้ แต่กำลังใจอยากแก้แค้นมีมากกว่า เขาจึงฮึดสู้
“ผมต้องไปดูกับตา ตราบใดที่มันยังไม่มอดไหม้ไปต่อหน้าก็ไม่ขอไว้วางใจ”
   แงซายนำทุกคนไปยังห้องที่ไว้ร่างของนางแม่มด….

จากคุณ : แงซาย - [5 ส.ค. 11:05:52]

ความคิดเห็นที่ 16

ผมขออนุญาตเปลี่ยนแนวการเขียนเป็นแบบบุคคลที่ 1 เล่าเรื่องนะครับ อยากเปลี่ยนบรรยากาศแล้วก็อยากลองดูด้วยครับว่าจะออกมาเป็นอย่างไร ท่านอื่นๆจะเขียนแบบบุคคลที่ 1 หรือบุคคลที่ 2, 3, 4, 5, ... จนถึงบุคคลที่ 500 ก็ตามสะดวกนะครับไม่มีการจำกัดจินตนาการ
##

แงซายพาพวกเราไปดูร่างของยายแม่มดวาชิกาที่อยู่ในห้องที่จัดไว้โดยเฉพาะ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเจ้าอดีตกะเหรี่ยงลูกหาบคณะเราจะเก็บร่างนั้นไว้ทำไม เดี๋ยววิญญาณยายแม่มดกลับมาเข้าร่างก็จบเห่กันอีกเท่านั้น
กลิ่นเหม็นยังคงโชยมาเป็นระยะๆ โดยที่พวกเราก็หาต้นเหตุไม่เจอสักที แต่ผมสังเกตว่าทุกครั้งที่อนุชาเดินเข้ามาใกล้ กลิ่นก็จะทวีขึ้นทุกครั้ง…เป็นดังคาด นายกลางเหยียบมูลสุนัขมาเต็มทั้งสองเท้า ทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมรีบวิ่งไปล้าง ทิ้งรอยมูลสุนัขไว้เป็นรอยเท้าตามพื้นเต็มไปหมด พรรคพวกต่างทำหน้าเหยไปตามๆกัน

เข้าไปในห้องที่เก็บร่างแม่มดวาชิกา ทุกคนก็ต้องพลันสะดุ้งเฮือกอีกครั้งเมื่อเห็นวาชิกานั่งอมยิ้มกลอกตาอยู่ สายตาที่จ้องมายังชาวคณะนั้นดูไม่ออกว่าจะคิดมิดีมิร้ายอย่างไรหรือเปล่า ผมรีบเอาตัวบังแสงโสมไว้ทันทีเพราะยายแม่มดเคยโกรธแค้นเธอมากที่บังอาจแปรพักตร์มาเข้าข้างคนดีๆทั้งหลาย ทางฝ่ายแงซายเจ้าของเมืองก้าวออกไปเจรจาพาทีอยู่
วาชิกาดูอ่อนแอลงไปมากเหมือนเพิ่งฟื้นไข้ อยู่ดีๆนางก็ตกลงยอมถอนคำสาปให้กับผมแล้วหันไปเจรจาเบาๆอยู่กับจักราชพักหนึ่งก็ขอตัวหายแว้บไป พวกเราจึงต้องเดินออกมาจากห้องกันอย่างงงๆ จักราชหรือแงซายเดินตามออกมาด้วยสีหน้าครุ่นคิดบ่งแววปริวิตกอย่างเห็นได้ชัด ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเจ้าแงซายจะมัวแต่ขมวดคิ้วนิ่วหน้าอยู่ทำไม สุดท้ายจึงถึงบางอ้อเมื่อเจ้ากะเหรี่ยงโฉมงามขอตัวไปเข้าห้องน้ำ พวกเรานั่งรอนอนรอกันอยู่หน้าห้องน้ำสักพักแงซายก็ออกมาอธิบายเรื่องราวที่สนทนากับวาชิกาให้ฟัง

การผจญภัยครั้งใหม่กำลังจะเริ่มขึ้นเมื่อแงซายบอกว่า แม่มดวาชิกานั้นถูกเทพเจ้าลงโทษจะต้องสูญสลายไปภายใน 1 ปี เอ…ทำไมนานจังหว่า…ผมก็ไม่ทราบว่าทำไมเทพเจ้าถึงให้โอกาสนางมากขนาดนั้น แล้วก็เพิ่งจะเข้าใจเมื่อแงซายบอกต่อมาว่าวาชิกามีทรัพย์สมบัติที่ขนไปเก็บสะสมเอาไว้เมื่อครั้งครองมรกตนครมากมาย รวมกับที่สะสมได้จากตอนก่อนๆก็มีมากกว่าขุมทรัพย์พระอุมาเสียอีก ซึ่งนางจะพ้นจากคำสาปก็ต่อเมื่อคืนทรัพย์สมบัติทั้งหมดนี้ให้แก่แผ่นดิน มีการแบ่งสรรปันส่วนออกมาแล้วปรากฏว่าทรัพย์สมบัติที่จะคืนให้กับมรกตนครนั้นมีเพียง 1 ใน 10 เท่านั้น นั่นหมายความว่าที่เหลืออีก 9 ส่วนจะต้องนำไปคืนให้กับขุมทรัพย์ต่างๆที่ไปขนเอามา แต่ในเมื่อเวลามันผ่านมานานแล้วจำไม่ได้ว่าเอามาจากที่ไหนบ้าง เทพเจ้าจึงอนุโลมให้นำทรัพย์สมบัตินั้นมอบให้แก่บรรดาผู้มีบุญญาธิการแทน ซึ่งวาชิกาเล็งแล้วก็ไม่เห็นใครจะมีบุญมากมายไปกว่าชาวคณะเรื่องนี้เพราะรอดกันมาได้ตลอด จึงตัดสินใจมอบสมบัติทั้งหมดให้ แต่มีข้อแม้ว่าต้องไปขนกันเอาเอง และนางได้มอบลายแทงให้กับแงซายไว้แล้ว

ลายแทงระบุว่าพื้นที่ที่เก็บสมบัติจะอยู่บนเกาะรูปตัวหนอนซึ่งอยู่ระหว่างหมู่เกาะดาหาชาดาทางด้านทิศตะวันออกของเทือกเขา G.W. ในส่วนพื้นที่คาบเกี่ยวระหว่างสองทะเลในแถบอันดามัน พื้นที่ด้านติดประเทศไทยคืออ่าวศรีจิตราและแหลมเพชร ต่อเนื่องไปจนจบกับหาดพิมเดือนใกล้กับหมู่เกาะลีอองทางตอนใต้
รายละเอียดพื้นที่ใกล้เคียงกันบอกไว้ละเอียดถี่ยิบแต่ทุกคนเพียงดูไว้คร่าวๆเท่านั้น ไว้ไปถึงบริเวณนั้นแล้วค่อยแง้มออกมาดูอีกที ผมขอถ่ายเอกสารชุดหนึ่งพับเก็บไว้แล้ว

ชาวคณะเริ่มต้นออกเดินทางทันที ขนกันไปหมดทั้งลูกหาบ พรานพื้นเมือง แงซายถึงกับปิดเมืองชั่วคราวขนครอบครัวตามไปด้วย ทุกคนลงใต้มุ่งหน้าสู่ทะเลอันดามัน คราวนี้จุดมุ่งหมายครั้งใหม่ไม่ใช่กลางป่าเสียแล้ว ไหนๆจะอลเวงก็ให้มันสุดๆหลุดออกไปเที่ยวเกาะท่องทะเลกันเลยดีกว่า

เสียงคลื่นซัดสาด มองเห็นไกลสุดขอบฟ้า
ชาวคณะเดินกันมาถึงโพ้นทะเลได้เร็วอย่างน่าประหลาดแต่ไม่น่าแปลกใจเพราะเว่อร์กันอยู่แล้ว แต่พอมาถึงชายหาดบุหงาที่ฝรั่งเรียกว่าหาดเดอะวกหรือชื่อที่คนแถบนั้นรู้จักกันในนามอุหลัน-สเลเต มีแต่กรวดสีฟ้าเต็มหาด ทุกคนก็ให้มีอันหยุดชะงักไปต่อไม่เป็นเพราะสุดเขตป่าแล้ว

พวกเราติดต่อเรือชาวประมงเพื่อข้ามน้ำข้ามทะเลได้ในราคาสองแสนแปดเพราะเขาคงนึกว่าคนป่าคนดอย แต่ละคนแต่งตัวไม่ได้เหมาะกับท่องทะเลเลย ถ้าจะไปลอดใต้ถ้ำก็ยังพออนุโลม มีเพียงผมเท่านั้นที่แต่งกายรัดกุมที่สุด สวมเสื้อยืดรองเท้าแตะมีเป้กันน้ำอีกใบ พรรคพวกกำลังยืนต่อรองราคาให้ลดกันลงมาอีกหน่อยเพราะก็คนไทยเหมือนกันทั้งนั้น อนุชาต่อจากสองแสนแปดลงมาเหลือสองร้อยแปดสิบเกือบจะถูกยันออกมาดีที่พวกเราห้ามไว้ได้ทันเพราะเกรงจะต้องมาปฐมพยาบาลให้เสียเวลาไปอีก ตอนนี้พวกเรายังออกทะเลไม่ได้ ยังต้องรอต่อรองราคาแบบเหมาลำเพราะได้แค่ครึ่งลำไม่เอา

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [6 ส.ค. 14:04:17]

ความคิดเห็นที่ 17

      สองแสนเจ็ดหมื่นห้า…     สองร้อยเจ็ดสิบ…    เสียงคุณชายอนุชากับแขกชาวประมงดังเป็นแบคกราวน์อยู่ข้างหลัง เบื้องหน้าคือทะเลสีน้ำเงินจัดสะท้อนแดดงามสุดตา    แงซายต้องถอนใจคิดหนักอีกครั้ง    ไม่ใช่เพราะไม่มีใครห้ามคุณชายกลางไว้อีกแล้ว เพราะแขกเปลี่ยนวิธีฟัง ฟังแต่ตัวเลขอย่างเดียว
    เขามองดูสภาพเรือแล้ว…. กะเหรี่ยงก็กะเหรี่ยงเถอะ   โธ่ สมัยเด็กๆ ยังจำได้ พระธุดงค์องที่เลี้ยงเขามาสั่งสอนเขาไว้ให้รู้รอบทุกด้าน   ไม่มีพระรองคนไหนจะเพียบพร้อมด้วยคุณสมบัติอันน่าทึ่งว่าไม่น่าจะมารวมอยู่ในคนๆ เดียวได้อย่างเขามาก่อนด้วยได้รับการสั่งสอนมาดี    เรื่องเรือเรื่องทะเลนี่มันก็อยู่ในคัมภีร์ที่เขาเคยอ่าน    เรื่องน้ำพึ่งเรือ เสือพึ่งป่า   หรือคืบก็ทะเล ศอกก็ทะเลไงล่ะ   แงซายจำได้เลาๆ เพราะมันนานเต็มทีแล้ว….
     เรือประมงขนาดสิบสองเมตรที่เขามองอยู่นี่   แค่บรรทุกทุกคนในคณะเข้าไปมันก็เพียบแประแล้ว ผจญคลื่นอันดามันยามปลอดมรสุมเบาะๆ สักสองเมตรก็เห็นจะมุดน้ำไม่เป็นท่าเสียก่อนที่จะไปถึงเกาะมหาสมบัติอันใด    หันไปมองนายทหารกะจะขอความเห็นแล้วก็ต้องต๊กกะใจ
     รีบเตือนนายทหารว่าใส่แต่เสื้อยืดกับรองเท้าแตะได้งัยครับ ลืมใส่กางเกงเสียได้ คุณชายกลางก็กระไรเลยไม่เตือนกันบ้าง   นายทหารถึงได้นึกขึ้นมาได้ ว่าแล้วทำไมมันเย็นๆ นึกว่าลมทะเล
     อ้าวเลยเกือบลืม รีบถามนายทหารขอความเห็นว่า ไหนๆ เราจะต้องผจญภัยกันอีกนาน อย่าเช่ามันเลยครับเรือ ซื้อเป็นของตัวเองสักลำจะดีกว่าไม่ต้องถูกแขกขูดเลือดขูดเนื้อ   เรือประมงมือสองอย่างน้อยๆ ก็ยี่สิบสองเมตร วัดอย่างฝรั่งหน่อยได้สักเจ็ดสิบห้าฟุต พอจะมีห้องนอนให้เป็นสัดส่วนสักหกเจ็ดห้อง ห้องอาหาร ห้องน้ำ ห้องครัว ดาดฟ้า ให้คานเรือเขาตกแต่งอย่างปาฏิหาริย์สองวันเสร็จ จะได้มีเวลาเที่ยวหาดเดอะวก เก็บกรวดสีฟ้าไปเป็นที่ระลึก จิบเบียร์ชมพระอาทิตย์ตกดินกันเสียก่อนจะไปฟาดฟันกับความน่าสะพรึงกลัวของทะเล ด้วยไททานิคย่อมๆ ลำใหม่
    คิดราคาสะระตะแล้วไม่น่าจะเกินเจ็ดล้านบาทไทย   แค่นี้คณะนักเดินทางคงไม่สะดุ้งสะเทือน ไหนๆ ก็มีเป้าหมายใหญ่กว่านี้เยอะ ลงทุนสักหน่อยจะดีกว่า
     ชาวคณะเห็นด้วย โดยเฉพาะนายหญิงดาริน ที่จะได้ขนตู้เย็น เครื่องเสียง ชุดว่ายน้ำสิบสี ยี่สิบแบบไปแฟชั่นโชว์กันได้เต็มที่   คล้ายๆ ในภาคหนึ่ง
    สรุปได้แล้วก็บอกแขกไปให้หาเรือให้   ถ้าหาไม่ได้จะสั่งต่อใหม่มันซะเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เสร็จแล้ว   ชาวคณะจึงเย็นใจ จัดการกางเต๊นท์ใต้ร่มโพธิ์ทะเลริมหาด ตั้งค่ายพักแรมรอกันตรงนั้นเลยได้บรรยากาศดี
       ผู้กองเกิดนึกขึ้นมาตามประสาพรานนำทางที่รอบคอบว่า เราจะหาจะต่อไปทำไมเรือไม้ มันไม่ทันสมัยไททานิคพอ เราน่าจะสั่ง Sea Ray 100 มาสักลำ หรือเมกะยอชท์อย่าง Feadship อะไรประมาณนี้จะได้ติดเรดาร์ GPS โทรศัพท์ผ่านดาวเทียม โทรกลับไปหนองน้ำแห้ง หรือหาคุณแม่ได้ง่ายๆ    ผมเห็นว่าอย่าเลย มันไม่ตื่นเต้นมีเรือแตกเรือรั่ว ไอ้โน่นเสีย ไอ้นี่พัง หรือว่าหลงทางติดเกาะจับทิศไม่ได้ให้สนุกสนานอย่างเรือไม้   เรือไฟเบอร์มีแต่น้ำมันหมดกับเท่ห์เกินไปไม่เหมาะกับบุคลิกภาพ และสภาพของแต่ละคนที่ร่วมคณะมา   เราต้องไปแบบลำบากๆ ลากสังขารสมบุกสมบันจึงจะสมศักดิ์ศรี
          ดังนี้ทุกคนจึงลงความเห็นเป็นเสียงเดียวว่าจะใช้เรือที่อาบังชาวประมงหาได้ในวันพรุ่งนี้นี่แหละ       ว่าแล้วน้องเมยานีก็จัดการหากุ้งหอยปูปลาแถวนั้นมาบาร์บีคิวกันเป็นที่สนุกสนาน ไม่ผิดศีลปาณาฯ เพราะนี่เป็นปาทะเล   เอ๊ย ไม่ใช่ ให้ทหารองค์รักษ์ที่ติดตามมารับใช้สองสามคนไปซื้อสดๆ ที่สะพานปลามา….
     เย็นย่ำสนธยากาลใกล้เข้ามา   ดวงตะวันดวงโตสีส้มค่อยอ่อนแสงลงตามลำดับ ลอยเรี่ยระขอบฟ้าส่งรัศมีสีแสงงดงามเกินบรรยาย    กรวดทรายส่งประกายวาวล้อแสงอัสดง   เสียงกระซิบของเกลียวคลื่นที่ซัดสาดท่ามกลางความเงียบสงบที่หาไม่ได้ง่ายๆ    อากาศสดชื่น และกลิ่นบาร์บีคิวหอมๆ   ทำให้ชาวคณะเคลิบเคลิ้มราวต้องมนต์

จากคุณ : แงซาย - [6 ส.ค. 21:48:15]

ความคิดเห็นที่ 18

หาดเดอะวก
๗ สค. ๒๐๐๐
พี่ใหญ่ที่รัก
ผม เพิ่งได้ส่งข่าวถึงพี่   หวังว่าเมื่อเว้นจากดูหนังสือเตรียมเอ็นฯให้ติดแล้วพี่ใหญ่คงมีเวลาพอจะไปจ่ายดอกเบี้ยแบ๊งค์ครบ   วังวราฤทธิ์ของเราจะได้ไม่ถูกยึดถูกทุบทิ้งทำศูนย์การค้าไป
ส่วนค่าดอกเบี้ยน้อยกับผมยังไม่อาจจะหามาช่วยจ่ายได้ ขอให้พี่ใหญ่ทุบกระปุกของท่านพ่อออกไปก่อน แต่ผมรับรองว่ากลับไปคราวนี้ นอกจากจะไถ่วังคืนมาจากแบ๊งค์ได้แล้ว ผมจะปลูกวังวราฤทธิ์โครงการ ๒ ไปจนถึง ๒๐ ได้สบายๆ ให้พี่น้องอยู่กันคนละวัง   จะขนอีหนูเข้ามาเท่าไรก็ไม่เกี่ยง
ครับ เรากำลังจะไปหาขุมทรัพย์อีกแล้ว...ธ่อ มีอาชีพอะไรอื่นอีกง่ะ
ผมรับรองว่าคราวนี้ไม่พลาดอย่างแล้วๆมา   เราแห้วกันมาหลายเข่ง ตามล่าทีไรคนได้กลายเป็นฝ่ายตรงข้ามทุกที    ไชยยันต์ก็เลยแก้ปัญหาด้วยการชวนฝ่ายตรงข้ามคือคุณแสงโสมถ่านไฟเก่าของรพินทร์มาเข้าพรรครักเพชรพระอุมาซะเลย
แก้เคล็ดครับ   แต่ยังคงขัดยอกช้ำบวมอยู่ไม่หาย...โดยเฉพาะที่สมอง เพราะเพื่อนซี้ของผมกับพี่ใหญ่ดันเตรียมชุดท่องทะเลมาครบ ลืมแต่กางเกง...จนแงซายมันต้องเอามือปิดตาวิ่งเอากางเกงขาก๊วยไปส่งให้
ผมกำลังนั่งกางแผนที่ ดูว่าเราจะนั่งเรือไปถึงเทือกเขา G.W. ได้ยังไง   เทือกเขานี้ผมคุ้นเคยมาตั้งแต่เกิด ไปถึงเมื่อไรพาทัวร์ได้สบายมาก    เผลอๆอาจจะหลบแวบไปนอนเล่นคนเดียวซะวันสองวัน
ขอโทษนะพี่ใหญ่ที่เล่าข่าวคืบหน้าไม่ได้มากกว่านี้    โดดงานมาหาเวลานอกได้แค่นี้เอง
ด้วยความรักจากน้องชาย
กลาง

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [7 ส.ค. 09:21:19]

ความคิดเห็นที่ 19

ท่ามกลางฟองคลื่นสีขาวสะอาดที่ม้วนตัวเข้าสู่ชายหาดเดอะวก ต่อเนื่องเป็นพลิ้วระลอกอย่างสวยงามตัดกับท้องฟ้าและผืนน้ำทะเลสีครามสดใสของบรรยากาศยามเย็น ดวงอาทิตย์สีส้มอ่อนกำลังจะลับลงไปในทะเล เป็นภาพที่สวยสดงดงามอย่างยิ่ง ชาวคณะทั้งหลายนั่งดูทิวทัศน์ขณะนั้นด้วยความดื่มด่ำไปกับความงามตามธรรมชาติ ในขณะเดียวกันเมยานีก็กำลังย่างบาร์บีคิวซีฟู้ดแจกให้กับชาวคณะ
เพื่อให้เข้ากับบรรยากาศทะเล

แสงโสมยืนมองดูอนุชาเขียนจดหมายถึงคุณชายใหญ่อยู่ชายหาด ด้วยความฉงนสนเท่ห์ในใจ เอ…คุณชายกลางจะส่งจดหมายไปยังไงหนอ แถวนี้ออกจะกันดารขนาดนี้ ตู้ไปรษณีย์ก็ไม่มี แล้วคุณชายจะส่งยังไง หลังจากยืนมองอย่างครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ แสงโสมก็ถึงบางอ้อ เมื่อคุณชายอนุชาม้วนกระดาษจดหมายที่เขียน สอดเข้าไปในขวดน้ำพลาสติกที่ลอยมาติดชายหาดแถวนั้น แล้วคุณชายกลางก็ปาขวดไปกลางทะเล

อาาาา….แสงโสมค่อยสบายใจขึ้นเยอะ หลังจากรู้ว่าจดหมายที่คุณชายกลางเขียนถึงคุณชายใหญ่ คงจะไปถึงวังวราฤทธิ์ เป็นแน่แท้ (แต่ปีไหนจะถึงยังไม่อาจรู้ได้) แสงโสมถอนหายใจอย่างโล่งอก พลางหันไปทางซ้ายมือ ก็ได้เห็น รพินทร์ แงซาย และไชยยันต์ กำลังยืนต่อรองราคาเรือที่ แงซาย เจ้าของขุมเพชรพระอุมา ตกลงใจจะซื้อยกลำ โดยมีคะหยิ่น หนานอิน ส่างปา และไพรวัลย์ ยืนรวมกลุ่มอยู่ด้วย แงซายต่อรองราคาอย่างหนักเสนอให้ราคาเต็มที่แก่เจ้าของเรือในราคาลำละเจ็ดร้อยบาท ในขณะที่เจ้าของเค้าประกาศขายเจ็ดล้านบาท แสงโสมเห็นแล้วได้แต่โคลงศีรษะไปมาด้วยความอ่อนระอา ปกติแงซายไม่เคยเป็นคนเหนียวแน่นขนาดนี้ นี่สงสัยคงเป็นเพราะรพินทร์ ฝึกสอนในเรื่องนี้ไว้มากแน่นอน แสงโสมเห็นท่าไม่ได้การ ขืนอยู่ใกล้ ๆ หนุ่ม ๆ พวกนี้ อาจจะโดนชาวประมงรุมประชาทัณฑ์ไปด้วยเป็นแน่ เลยรีบจูงมือพลับพลึงน้อย และชวนคุณหญิงดาริน และเมยานี ให้ไปที่บ้านพักของชาวประมงด้วยกัน เพื่อที่จะเลือกซื้อของที่จำเป็นไว้ระหว่างทาง แต่คุณหญิงดารินกับเมยานี ปฏิเสธไม่ไปด้วยเพราะต้องการดูว่าแงซายและรพินทร์ยอดนักตื้อ จะซื้อเรือได้ในราคาลำละเจ็ดร้อยบาทหรือเปล่า แสงโสมจึงชวนพลับพลึงน้อยไปด้วยกันสองคน

ไปถึงร้านค้าของชาวประมง แสงโสมและพลับพลึงเลือกซื้อผ้าบาติกสีสดใส ไว้สำหรับพันตัวกันแดดลม และไม่ลืมที่จะซื้อกางเกงชาวเลไปเผื่อให้กับไชยยันต์อีกหลายตัวด้วย ระหว่างเลือกซื้อของอยู่นั้น ลุงแก่เจ้าของร้านก็เอ่ยถามแสงโสมว่าจะไปไหนกัน พลับพลึงบอกว่าจะไปเกาะมหาสมบัติ ลุงแก่มีสีหน้าตกใจ แล้วบอกว่าเส้นทางไปเกาะมหาสมบัติต้องผ่านหมู่เกาะ / ชายหาด / และเทือกเขา หลายแห่ง ที่ขึ้นชื่อลือชาในด้านความหฤโหดเป็นอย่างยิ่ง ที่ผ่านมาไม่เคยมีคณะเดินทางคณะไหนสามารถไปได้ถึงเลยซักคณะเดียว พลับพลึงส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อถือในความยากลำบาก และถามลุงแก่ว่าสถานที่แต่ละแห่งที่ว่านั่นขึ้นชื่อในด้านไหนบ้าง และทุกแห่งที่ว่าหฤโหดทั้งหมดเลยหรือ ลุงแก่ยิ้มอย่างเข้าใจถึงความอยากรู้ของสาวน้อย พร้อมกับเล่าให้ฟังว่า ประวัติของสถานที่แต่ละแห่งมีความเป็นมาแตกต่างกัน บางที่โหดมาก บางที่ก็เป็นสถานที่สวยงามเหมือนแดนสวรรค์ที่ทุกคนปรารถนาไปเยือน แล้วลุงแก่ก็ถามแสงโสมกับพลับพลึงว่าอยากฟังไหมลุงแก่จะเล่าตำนานของสถานที่แต่ละแห่งให้ฟัง แสงโสมและพลับพลึงรีบพยักหน้าอย่างยินดี และขอให้ลุงแก่ช่วยเล่าให้ฟัง

สถานที่ที่ลุงแก่เล่าประวัติความเป็นมาให้ฟังเป็นแห่งแรกคือ หมู่เกาะดาหาชาดา ลุงแก่เล่าว่า หมู่เกาะดาหาชาดานั้น เดิมมีสาวงามนางหนึ่งชื่อว่าบุษบา เป็นสาวสวยที่สุดในเกาะ งามที่สุดชนิดที่จะหาใครในเกาะนั้นมาเปรียบปานไม่ได้เลย (เนื่องจากมีผู้หญิงสาวอยู่คนเดียว นอกนั้นเด็กหรือไม่ก็แก่ไปเลย) จากความสวยติดอันดับชาวเกาะของนาง ประกอบกับความสามารถส่วนตัวในด้านการร่ายโคลงและบทกวี การแปลภาษาละตินเป็นงานอดิเรก การบู๊ล้างผลาญในบางคราว จึงทำให้หนุ่ม ๆ ทั้งหลาย ทั้งในเกาะและนอกเกาะ (หมายถึงเกาะอื่น ๆ ที่อยู่ไกลออกไป) ต่างได้ยินกิตติศัพท์ที่ร่ำลือถึงความงามและความสามารถส่วนตัวของนาง จึงพากันมาที่เกาะดาหาชาดานี้เพื่อจะสู่ขอนางเป็นภรรยา แต่อนิจจาหนุ่ม ๆ ทั้งหลายมาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมายเป็นพัน ๆ คน มารุมล้อมอยู่ รอบบ้านของนาง ทำให้ บุษบา รู้สึกลำบากใจเป็นยิ่งนัก เธอจึงออกไปนอกบ้าน ขึ้นเวทีไฮปาร์คด้วยมาดบู๊ล้างผลาญ จนทำให้หนุ่ม ๆ แตกกระเจิง สลายตัวกันไปหมดโดยไม่มีการเสียเลือดเนื้อใด ๆ ทั้งสิ้น บุษบาจึงได้รับการยอมรับจากชาวบ้านในหมู่เกาะว่ามีความสามารถในการสกัดม็อบเป็นอย่างยิ่ง ดังนั้น เวลามีม็อบที่ไหน บุษบาจึงถูกส่งให้ไปรักษาสถานการณ์อยู่เสมอ หลังจากนั้น บุษบา จึงได้รับการเรียกชื่อใหม่เป็นเกียรติกับเธอว่า เจ้าแม่ดาหาชาดา แห่งหมู่เกาะดาหาชาดา หมู่เกาะดาหาชาดานี้ขึ้นชื่อในด้านม็อบเป็นอันดับหนึ่ง ถ้ามีคนหลงเข้าไปแล้ว อาจโดนม็อบรุมถล่มจนหนีกลับไม่ทันได้ แต่ลุงแก่บอกว่าเกาะนี้มีอาถรรพ์ อยู่อย่างหนึ่ง และคนที่จะสามารถลบล้างอาถรรพ์ของเกาะนี้ได้ คือ คนชื่อ รพินทร์ ไพรวัลย์ เท่านั้น

แสงโสมพยายามถามลุงแก่ว่าอาถรรพ์ที่ว่าคืออะไร แต่ลุงแก่ไม่ยอมบอกได้แต่ยิ้มและส่ายหน้า พลับพลึงน้อยอดรนทนไม่ไหว เลยขอให้ลุงแก่เล่าตำนานของสถานที่ต่อไปให้ฟัง ลุงแก่บอกว่างั้นจะเล่าตำนานของเทือกเขา G.W. ให้ฟังต่อแล้วกัน แต่ขอดื่มน้ำก่อน เนื่องจากเล่ามานานจนคอแห้งแล้ว พลับพลึงรีบซื้อเครื่องดื่มมาให้ลุงแก่ทันที ก่อนรอฟังตำนานเทือกเขา G.W. ต่อไป

จากคุณ : แสงโสม - [7 ส.ค. 19:30:45]

ความคิดเห็นที่ 20

กลุ่มแงซาย รพินทร์ หนานอิน ไพรวัลย์ คะหยิ่น ยังคงยืนจับกลุ่มมุงดูแขกประมงต่อเรือ แงซายยังคงต่อรองราคาแบบกัดไม่ปล่อยจนคนต่อเรือชักรำคาญเกือบจะให้ฟรีอยู่แล้ว โดยมีดารินและเมยานียืนคอยลุ้นอย่างสนุกสนานอยู่ใกล้ๆ ข้างฝ่ายอนุชาแยกตัวออกไปยืนเหม่อมองดูขวดไปรษณีย์ที่ลอยละล่องอยู่ท่ามกลางคลื่นและถูกซัดเข้ามาหาฝั่ง เขาสั่นหัวจุ๊ปากจิ๊กจั๊ก หยิบขวดขว้างออกไปไม่รู้ตั้งกี่รอบมันก็ยังคงลอยกลับมาที่เก่า จวบจนลมบกเริ่มพัดออกจากฝั่ง ขวดใบน้อยจึงค่อยลอยห่างออกไป นายกลางยังคงยืนป้องหน้ามองดูเพื่อให้แน่ใจว่ามันจะลอยไปถึงวังวราฤทธิ์แน่ๆ

บรรยากาศรอบด้านเริ่มเข้าสู่เวลาพลบค่ำแล้ว ผืนทะเลสีครามเริ่มตกอยู่ในความมืดมองเห็นแต่เพียงแสงไฟจากเรือประมงเป็นจุดสว่างอยู่เป็นระยะๆ
ผมหันไปสำรวจพวกพ้องจึงเพิ่งจะรู้ว่ามีบางคนหายไป แสงโสมกับพลับพลึง ดึกดื่นมืดค่ำแล้วนี่สองคนเดินไปเที่ยวกันถึงไปไหนถึงยังไม่กลับ ผมออกเดินตามหาไปทั่วหาด เพิ่งจะมาพบสองสาวนั่งล้อมวงอยู่กับลุงแก่คนหนึ่งใต้เพิงหมาแหงน ดูราวกับว่าสองคนกำลังฟังลุงแก่เล่าเรื่องอะไรอย่างตั้งอกตั้งใจ

ผมเข้าไปนั่งฟังอยู่ข้างๆแสงโสม ยายพลับพลึงแปลงร่างเป็นปลาทูไม่มีเนื้อรีบย้ายที่มานั่งแทรกกลางทันทีโดยบ่นว่าที่เก่ายุงกัด ผมก็ไม่เห็นว่าจะมียุงสักตัวเพราะลมแรงมาก แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรนั่งฟังลุงแก่เล่าเรื่องต่อไป

เสียงลุงแก่เล่าต่อเนื่องไม่มีสะดุดแม้ว่าจะมีสมาชิกมานั่งฟังเพิ่มอีกหนึ่ง แกกำลังอธิบายให้ฟังเกี่ยวกับเทือกเขา G.W. ซึ่งขึ้นชื่อในด้านความสวยสดงดงามของม่านหมอกแต่แฝงไว้ด้วยความแข็งแกร่งของภูผาไม่แพ้กัน เป็นสิ่งที่ธรรมชาติบรรจงสรรสร้างขึ้นแทนความหมายของหญิงและชายที่รวมอยู่ด้วยกันเป็นหนึ่งเดียว ผมเองนั่งฟังไปหาวหวอดไปไม่ค่อยใส่ใจนัก ได้ยินแว่วๆเกี่ยวกับหุบเขาลึกลับซับซ้อนเหมาะที่จะเข้าไปแอบหรือซ่อนอะไรทำนองนี้แหละ สองสาวลืมตาแป๋วนั่งฟังอย่างสนใจในขณะที่ผมก็พยักหน้าหงึกๆตามด้วยความง่วงเต็มที่

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [8 ส.ค. 01:28:20]

ความคิดเห็นที่ 21

ตาลุงแกก้มศีรษะลงในท่าซูฮกด้วยความนับถือเมื่อเอ่ยถึงตำนานเรื่องที่สองของเทือกเขา G.W. แต่แก็ยืนยันว่าไม่ใช่เรื่องเล่าเป็นเรื่องจริงปู่ย่าตายายแกเล่าสืบๆต่อๆกันมาทุกชั่วคน
แต่เดิมเทือกเขา G.W. ถือกำเนิดมาจากอาณาจักรร่มรื่นไปด้วยพันธ์ไม้เหมือนสวนสาธารณะลุมพินี     เป็นแหล่งสุขภาพ ทั้งกายและจิตที่มีผู้มาชุมนุมกันอยู่ไม่ขาดสาย   ต่างผลัดกันถามถึงโรคภัยไข้เจ็บมั่งอาการทางใจมั่งแล้วแต่ว่าบรรดาด็อกเตอร์ดูและด๊อกเตอร์แท้ในนั้นจะช่วยกันได้แค่ไหน
ในจำนวนนี้ มีเจ้าชายด๊อกเตอร์เดาคนหนึ่งได้เผอิญพเนจรข้ามจากที่ราบสวนลุมพลัดเข้ามาในอีกหุบเขาหนึ่งหน้าตาเหมือนห้องสมุด   ด้วยความที่แกอ่านนิทานมากไปหน่อย แกก็เลยรู้ว่าเจ้าชายง่ะ เวลาพเนจรเพื่อแสวงหาเจ้าหญิง จะต้องปลอมตัวเป็นคนยากจน คนรถ คนทำสวน พ่อครัว ฯลฯ เหมือนละครตอนเย็น ถึงจะเหมาะ
แกก็เลยปิดบัง ไม่ยอมให้คนอื่นรู้ ให้เดากันเองว่าแกเป็นใคร แม้แต่เป็นเพศใดกันแน่แกก็ไม่วายให้เดากันครบเครื่อง
แต่ก็ไม่ยักมีใครเดา แกก็ท้อใจอยู่เหมือนกัน
จนกระทั่งวันหนึ่งแกพลัดขึ้นไปบนเรือลอยเท้งเต้งลอยลำอยู่ในแม่น้ำกลางหุบเขา แกก็ยังคงปลอมตัวทำหน้าที่กลาสีเฝ้าเรืออยู่อย่างนั้น   ไม่ยอมบอกว่าแกมีตำแหน่งเริ่ดกว่าจักราชซะอีก
แต่ด้วยความที่กรรมแกยังไม่เสร็จ     แกก็บังเอิ๊ญ..แวะขึ้นตลิ่งไปเจอนักผจญภัยกลุ่มหนึ่งกำลังชุลมุนวุ่นวายยำขุมทรัพย์ที่เขารักษาเอาไว้ดีแล้ว
แกก็เลยอดไม่ได้เข้าไปแจม   แล้วก็อพยพโยกย้ายตามนักผจญภัยนั้นข้ามมายังแดนสนธยาอีกแห่งหนึ่งชื่ออะไรไม่ต้องบอก แล้วสิงสู่อยู่ที่นั่นมานาน ด้วยความหวังว่าในตอนจบแกจะได้เจอเจ้าหญิง มาช่วยกันครองแคว้นดอกรักกับเขาบ้าง
จนแล้วจนรอด แคว้นก็ไม่มี แห้วในไร่ของแกก็ยังงอกงามไม่เสร็จ ทำให้แกท้อใจคิดว่าจะโยกย้ายไปซะที่ก่อนหญ้าแห้วหมูมันจะท่วมหัวแกตาย
แกครุ่นคิดอยู่นานจนกระทั่งกาลเวลาผ่านไป   ร่างแกก็กลายเป็นเทือกเขาสูงตระหง่านเต็มไปด้วยความลึกลับซับซ้อน   เป็นที่เลื่องลือถูกกล่าวหาสารพัดชนิดถึงกำเนิดอันแท้จริงของแก
ไม่มีใครรู้ว่า..อะฮ่า...แท้จริงแล้วแกเป็นเจ้าชายผู้อาภัพ   แม้แต่กบก็ไม่ได้เป็น ดันกลายเป็นเทือกเขา
ลุงแก่จบตำนานลงอย่างเศร้าศร้อย     แล้วบอกด้วยเสียงกระซิบกระซาบว่า
ถ้าหากใครอยากล่วงรู้ความลับของเทือกเขา G.W. ขอให้เสาะหาเอาเอง แล้วเผลอๆเขาว่าจะได้โฉนดที่ดินทั้งหุบเขามูลค่าหลายพันล้าน รับรองว่าไม่ได้อยู่ในเขตป่าสงวน   มาเป็นกรรมสิทธิ์ รวยอื้อซ่ากว่าเจอขุมทรัพย์ซะอีก

แสงโสมฟังแล้วตาโตขึ้นมาทันที เมื่อนึกถึงสมบัติที่ตนต้องเสียเงินเจาะเทือกเขาแอลป์ทำอุโมงค์เก็บไว้ หมดเงินไปหลายร้อยล้านฟรังค์สวิส
ถ้าหากว่าได้ที่ดินฟรีๆจากโฉนดเทือกเขา G.W. มา ก็ประหยัดไปได้ดิเนี่ย
แถมอาจจะได้เจ้าชายคืนชีพ (ที่ไม่ใช่มัมมี่) มาครองแคว้นคู่กันเป็นตอนจบของนิยายซะด้วย

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [8 ส.ค. 10:46:33]

ความคิดเห็นที่ 22

ผมยังคงนั่งมองทะเลอยู่อย่างเงียบขรึมแกมเท่ อันเป็นความสามารถส่วนตัวซึ่งไม่มีใครจะมาเลียนแบบได้ เสียงต่อรองราคาเป็นไปอย่างเข้มข้น สองร้อยห้าสิบ สองล้านห้า สลับกันอยู่เช่นนี้มาชั่วโมงแล้ว ราคาเรือยอชท์ตกรูดเป็นราคาหุ้นในตลาดไทย แต่คุณชาย พี่เชยผมก็ยังไม่พอใจอยู่ดี

ในใจผมก็สงสัยเหมือนกันว่าตาเจ้าของเรือแกทำไมถึงทู่ซื้ให้พวกเราต่ออยู่ได้ ผมเดาเอาเองจากมันสมองอันชาญฉลาดว่า มันเป็นเรือยอทช์หนีภาษีที่อุลริชเอามาจอดทิ้งไว้ แล้วตาคนนี้สวมรอยเป็นเจ้าของเพราะ ฝรั่งคนนั้นถูกเนรเทศกลับไปเยอรมันแล้ว

ผมเหม่อมองไปที่ปลายฟ้า เหมือนเห็นเมฆก่อตัวเป็นใบหน้าสวยซึ้งของใครคนหนึ่งกำลังยิ้มแย้มให้ผม....เค้าหน้าคุ้นตาอย่างนั้นใครหนอ... ลมพัดมาหอบหนึ่งเมฆแตกกระจายออกไป ผมขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อนึกออกว่าเหมือนคุณหญิงนั่นเอง ดูเอาเถอะผมคงต้องแต่งงานกับเธอให้รู้แล้วรู้รอดไป เพราะแม้กระทั่งในภวังค์ก็ยังมาให้เห็น ช่างหลอกหลอนอะไรอย่างนี้ไม่รู้ ;-)

แสงสุดท้ายยามเย็นทาบอยู่บนผิวน้ำ ก่อเป็นประกายไหวระยิบ พื้นน้ำอันไพศาลนี้ได้ให้ทุกสิ่งทุกอย่างกับคนที่นี่ แม้แต่เป็นสุสาน

สุสาน ใช่แล้ว สุสาน ผมหวั่นใจอยู่เหมือนกันว่ามันอาจจะกลายเป็นที่ฝังกายของใครคนใดคนหนึ่งที่นี่ อำนาจแห่งเจ้าทะเลเป็นสิ่งที่ผมไม่อาจจะหยั่งถึงได้ เหมือนใจผู้หญิงนั่นแหละ วินาทีนี้ยิ้มแย้มแจ่มใส หัวเราะครึกครื้น วินาทีต่อไปควักปืนออกมายิงเฉียดกบาลเราแก้กลุ้ม.....

ผมพยายามนึกทบทวนความทรงจำเกี่ยวกับเรื่องเกาะดาหากับภูเขาGW เรื่องเกาะดาหานั้นผมไม่รู้เรื่องอะไรเลยแม้แต่น้อย มันเหมือนกับความทรงจำว่างโหวงไปจากที่ที่เคยมี ราวกับใครเอาช้อนตักไอติมมาควักเนื้อไอติมแห่งความทรงจำออกไป

แต่กับภูเขาGW ผมกลับจำได้แม่น บนนั้นไม่มีอะไรเลย เป็นดินแดนประหลาดที่ไม่มีอะไรขึ้นได้นอกจากแห้ว แห้วหัวโตเท่าโอ่ง ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันไปขึ้นบนนั้นมากมายมหาศาลได้อย่างไร แต่ต้องมีอะไรเกี่ยวพันกับกำเนิดของมันแน่ ๆ

เอ นั่นอะไรนะ ที่ไหว ๆอยู่ปลายขอบฟ้าข้างโน้น ผมควักเอากล้องส่องทางไกลออกมาดูแล้วก็อุทานอย่างตื่นเต้น

"ขบวนประท้วงท่อก๊าซไทยมาเลย์...."

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [8 ส.ค. 17:55:52]

ความคิดเห็นที่ 23

สิ้นเสียงของรพินทร์ ความโกลาหลก็บังเกิดขึ้นกับกลุ่มคนในบริเวณนั้นทันที ส่วนหนึ่งวิ่งหลบไปโดยเร็ว
อีกส่วนก็วิ่งไปสมทบกับกลุ่มม็อบทันที แงซาย ตกลงราคาเรือกับอาบังได้ที่ห้าร้อยบาทขาดตัว
เพราะอาบังเจ้าของเรือเห็นว่าขบวนม็อบเคลื่อนเข้ามาใกล้ ทุกขณะหากจะทู่ซี้ต่อรองราคาต่อไป
อาจจะไม่ได้ ซักกะบาทด้วยซ้ำไป ไหน ๆ เรือลำนี้ได้มาฟรี ๆ ได้มาแค่นี้ก็ดีกว่าไม่ได้ แต่ก็บ่นพึมจากไปว่า
ฟ้าหนอฟ้า ส่งอาบังมาเกิดแล้ว ไฉนจึงต้องส่งอารยันหนุ่มหล่อมาเกิดด้วยเล่า แล้วรีบวิ่งหลบไปจากบริเวณนั้น

ฝ่ายแสงโสม พลับพลึงซึ่งกำลังฟังตำนานของสถานที่ต่าง ๆ ด้วยความเพลิดเพลินจบลงพอดี
ลุงแก่จึงขอตัวแยกจากไป สมทบกับม็อบที่กำลังเคลื่อนที่เข้ามาใกล้ ส่วนไชยยันต์ซึ่งนอนหลับน้ำลายไหลยืด
ถึงกับสะดุ้งตกใจตื่น หัวไปชนกับต้นสนข้าง ๆ เสียงดังโป๊ก ครางอู้ทรุดลงไปกองกับพื้นอีกรอบ
กว่าจะตั้งหลักได้ก็ต้องใช้เวลาอีกชั่วครู่ แสงโสมหันไปมองตาโต ๆ จะเข้าไปช่วยประคอง แต่พลับพลึงไวกว่า รีบคว้า
มือแสงโสมไปสมทบกับคนอื่น ๆ ปล่อยให้ไชยยันต์วิ่งตามมาพร้อมกับมือกุมแผลที่บวมปูดเป็นลูกมะกรูดทันตาบริเวณเหนือคิ้ว

เมื่อมาถึงชายหาดบุหงา(รำไป) ก็พบว่าทุกคนรออยู่พร้อมหน้าพร้อมตา แต่อาการของแต่ละคนน่ะซิ
หมอดารินยืนเกาะแขนรพินทร์ด้านหนึ่ง สีหน้าตกใจเล็กน้อย ส่วนเมยานีและแงซายยืนอยู่ด้านหนึ่ง
แงซายนั้นสีหน้ายังปลาบปลื้มไม่หายที่สามารถต่อรองราคาเรือกับอาบังโดยจ่ายไปแค่ห้าร้อย
ส่วนกลุ่มพรานพื้นเมืองและองครักษ์ของจักราช ยืนรวมกันอยู่ด้านหนึ่ง แต่ละคนหน้าตาเฉยเมย ไม่ยินดียินร้าย
ไพรวัลย์และอนุชากอดกันกลมด้วยความตกใจ หน้าตาซีดเผือดทั้งคู่ ทั้ง ๆ ที่ไพรวัลย์ไม่น่าจะตกอกตกใจขนาดนั้น
เพราะดู ๆ ไปแล้ว ขบวนม็อบที่ยกโขยงกันมานั้น น่าจะเป็นที่คุ้นหน้าคุ้นตาบ้าง ก็สีแดง ๆ เชิงเขาคอหงส์นี่เอ๊ง
ผ่านไปไม่กี่ปีจะลืมหมดเชียวหรือ พลับพลึงจึงรี่ไปถามหนานอินว่าทำไม หน้าไพรวัลย์และอนุชาจึงซีดเผือดขนาดนั้น
หนานอินก็ตั้งสมมติฐานว่าสมัยร่ำเรียนที่นั่น สงสัยว่าจะรับน้องหนักไปมั๊ง งานนี้ก็เลยกลัวรายการน้อง Thk. พี่บ้าง
ยิ่งข่าวคราวในวันประชาพิจารณ์อีก ทำเอาหอประชุมเทศบาลยุคสภาเทศบาลปลอดฝ่ายค้านเกือบพังไปอย่างนั้นน่ะ
แค่นั้นก็คงทำให้หวาด ๆ กันบ้างล่ะ ส่วนอนุชานั้นหนานอินสงสัยว่าคงมีประสบการณ์อันไม่น่าประทับใจเกี่ยวกับม็อบ
อาจจะเคยต้องผ่านเส้นทางที่ม็อบปิดถนน แล้วต้องคอยเนิ่นนาน เวลาผ่านไปหิวตาลาย จนหน้ามืดเป็นลม ดังนั้นเลย
เกิดอาการฝังใจ เห็นม็อบเมื่อไหร่อาการอย่างนี้เลยเกิดขึ้น ส่วนรพินทร์หน้าตายเหมือนเดิม ไม่มีอาการตื่นเต้น ตกใจแม้แต่นิดเดียว สงสัยจะคุ้นกับม็อบมาก

จากนั้นทุกคนจึงขึ้นเรือเพื่อเริ่มเดินทางสู่หมู่เกาะลีออง ซึ่งเป็นเป้าหมายแรก เพื่อค้นหาหาดพิมเดือนอันเป็นเป้าหมายต่อไป ตามที่กำหนดไว้ในแผนที่ เกือบทุกคนในคณะดูจะคุ้นเคยกับเรือเป็นอย่างดี ทำไมก็ไม่รู้ซิ ราวกับเป็นคนเรือกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อน ซะก็ไม่รู้ พลับพลึงสีชมพูและหนานอินนั้นสบายมากเพราะหนีไปรับจ็อบเป็นไกด์ผีพาเพื่อน ๆไป ตลุยเกาะทางด้านอันดามันบ่อยครั้ง จะมีก็แต่พรานพื้นเมืองและทหารองครักษ์ที่ไม่สันทัดนัก แต่สุดท้ายก็สามารถขึ้นเรือมาได้โดยเรียบร้อยทั้งสัมภาระและคน เมื่อขึ้นเรือมาพร้อมกันทุกคน แสงโสมซึ่งกำลังเหม่อมองไปยังท้องทะเลเบื้องหน้า หันมาถามขึ้นมาว่า

"ใครจะเป็นควบคุมเรือลำนี้คะ"....

จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [9 ส.ค. 16:37:54]

ความคิดเห็นที่ 24

ทุกคนขึ้นไปยืนกันอยู่บนดาดฟ้าเรือซึ่งโคลงเคลงไปมาและถูกคลื่นจากลมบกซัดออกห่างจากฝั่งไปเรื่อยๆตามยถากรรมเพราะไม่มีใครยอมไปขับ เสียงคลื่นซัดโครมเข้ากราบซ้ายเรือที่ลอยเป็นจรเข้ขวางทะเลอยู่ ชาวคณะต่างเซกันแซ่ดๆไปตามๆกัน เสียงเอะอะโวยวายดังลั่นฟังไม่ได้ศัพท์

รพินทร์ ไพรวัลย์นำทีมเซถลาเข้าปะทะเสาอากาศขนาดใหญ่เสียงดังปั้กจนจุกแอ้กลงไปนั่งยองๆ แต่สีหน้ายังตายด้านเหมือนเดิมเพราะเคยมีคนบอกว่าเท่ สมาชิกอีกหลายคนเซไปทางเดียวกับเขา ยั้งกันไม่ทันก็มะรุมมะตุ้มสุมทับพรานใหญ่จนมองไม่เห็นตัวไม่รู้ว่าโดนกันไปกี่เกือก โชคดีที่ผมเปลี่ยนใจไม่ตามการนำของจอมพรานจึงไม่เจ็บตัว หันไปคว้าราวกั้นดาดฟ้าไว้ได้แน่น กับเอื้อมมือไปคว้าร่างแสงโสมเอาไว้ได้ก่อนที่เธอจะถลาลอดใต้ราวออกไปหวุดหวิด

ท่านอื่นๆก็มีอาการแย่ไปตามๆกันโดยเฉพาะอนุชาซึ่งด้วยน้ำหนักพุงทำให้โมเมนตั้มสูงแม้แต่ดิสค์เบรก 4 ล้อก็เอาไม่อยู่ เขาพุ่งเลยออกนอกราวกั้นไปแล้วแต่ว่าขาไปเกี่ยวติดราวไว้ได้ จึงรอดจากการจมทะเลอย่างหวุดหวิด แต่ก็ติดค้างห้อยเอาหัวลงร้องตะโกนโหวกเหวกให้คนช่วย แต่ในสภาพเช่นนี้ใครจะช่วยได้เพราะแย่ไปตามๆกัน แม้แต่แงซายเองยังเสียฟอร์มกลิ้งตกบันไดพลอยโจนลงไปชั้นล่าง
ยายพลับพลึงตัวการนำทุกคนขึ้นเรือทั้งยังมืดๆแบบนี้หายไปไหนแล้วก็ไม่ทราบ สงสัยอาจจะพุ่งหลาวลงทะเลไปแล้วก็ได้ เพราะล่าสุดผมเห็นกลิ้งหลุนๆไปทางท้ายเรือ

แล้วทันใดนั้นเรือก็เหมือนถูกใครบังคับไว้ได้แล้ว หัวเรือที่เดิมขวางลำอยู่หันออกสู่ทะเลพร้อมๆเคลื่อนไปข้างหน้าช้าๆด้วยแรงขับ ผมชะโงกหน้าไปดูก็พบว่าหนูพลับพลึงอาสาพาไปซะแล้ว เธอลงทุนไปนั่งโยกพวงมาลัยบังคับทิศทางเรือด้วยตนเองเห็นหอบแฮ่กๆอยู่ ก็ดีเหมือนกันนะครับ เธอเที่ยวมามากแล้วตอนนี้ก็สมควรจะทำตัวให้เป็นประโยชน์เป็นไก๊ด์ผีขับเรือพาพวกเราทัวร์บ้าง

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [9 ส.ค. 23:13:31]

ความคิดเห็นที่ 25

     ท่ามกลางความชุลมุนชุลเกในตอนค่ำ   ที่ทุกคนต้องรีบร้อนขึ้นเรือหนีภัยม็อบ   แถมยังมาเจอคลื่นลมต้อนรับเสียตั้งแต่แรก   จึงตั้งหลักกันไม่ค่อยจะทัน
     ผมเองก็ห่างเหินท้องทะเลไปเสียนาน   เรือโยนทีแรกตรงปลายบันไดเลยเสียหลัก   โชคดีที่พลอยกระโจนลังกาหลังเหมาะๆ รอบนึงลงมายืนชั้นล่างได้อย่างสวยงาม     คนอื่นจะเป็นยังไงกันมั่งนะนี่    ผมรีบเหลียวหาน้องเมยานี   โชคดีที่เธอคว้าราวจับในห้องนั่งเล่นไว้ได้ พรักพร้อมพวกพลไกรรายล้อมคอยอารักขา
     อ้าว… ตายจริง ผมเห็นนายกลางห้อยหัวร่องแร่งอยู่นอกหน้าต่าง   รีบกระโจนขึ้นไปบนสะพานเดินเรือ   ..ก็ใช่น่ะสิครับคนละที่กัน   ผมไม่ได้จะไปช่วยนายกลาง    เห็นมือหลายมือจากข้างบนช่วยฉุดดึงกันอยู่     ที่ผมห่วงมากที่สุดคือการบังคับเรือ    เดินเครื่องแล้วหันหัวสู้คลื่นไว้   โชคดีเรือ 500 บาทลำนี้มีสองเครื่องยนต์ Volvo Penta 1000 แรงม้าสองเครื่อง   ผมไปตรวจดูมาแล้ว   คงเร็วกระฉูดไปเลย   บังคับง่ายกว่าเรือเครื่องเดียวเยอะ    นี่ก็ว่าตามทฤษฎี ผมเคยขับซะเมื่อไหร่ล่ะ
     ไต้ก๋งพลับพลึงน้องใหม่ท่าทางทะมัดทะแมงเข้าที ทำให้ผมยิ้มออกมาได้
    เอ… ตอนนี้มันเดือนสิงหาคมนี่นา   ฤกษ์เหมาะอะไรปานนี้   ลมมรสุมตะวันตกเฉียงใต้กำลังกระหน่ำเข้าฝั่งอันดามัน    การผจญภัยหาสมบัติวาชิกาลักซ่อนครานี้เห็นทีจะสะบักสะบอม    ฝึกโต้คลื่นมหาสมุทรด้วยการรักษาสมดุลย์ร่างกาย เลี้ยงตัวให้อยู่นิ่งในเมื่อสิ่งแวดล้อมทั้งหมดกำลังโยกไหวยิ่งกว่ารถไฟเหาะ    ใครเมาเรือเที่ยวนี้เห็นทีจะผอมแน่นอน

ลมยามดึกพัดแรงจนยอดคลื่นแตกฟองขาว เห็นเป็นเงาๆ สะท้อนแสงจันทร์ นี่ไม่ใช่ภาพอันงดงาม แต่เป็นความน่าหวาดหวั่นของลูกทะเลทุกคน ลมแรงขนาดนี้หมายถึงคลื่นที่จะค่อยๆ ก่อตัวใหญ่ขึ้นๆ ต่อไป
ผู้กองเรียกทุกๆ คนหลังจากประคับประคองตัวรอดตายจากการโหม่งกันเองหรือตกทะเลหายไปโดยไม่มีใครช่วย มาประชุมด่วนอย่างเคร่งเครียด ตรงหน้ากางแผนที่ ชี้ตำแหน่งที่เราอยู่ หาสถานที่หลบลมที่ใกล้ที่สุดเข้าหลบก่อนที่เรือลำนี้จะมีอันอับปางลงไป เสียดาย ตั้งห้าร้อยบาท ไม่มีอะไรจะคุ้มไปกว่านี้อีกแล้ว เนอะครับ

(อย่างอื่นไม่ต้องพูดถึงเพราะพวกเราตายยากอยู่แล้ว)

จากคุณ : แงซาย - [10 ส.ค. 22:06:25]

ความคิดเห็นที่ 26

...
พลับพลึงสีชมพูพยายามฟอร์มท่าทางให้ทะมัดทะแมง พยายามควบคุม ขับเรือให้ตัดคลื่นยักษ์ ไปได้โดยดี
แต่ทั้งลมทั้งคลื่น ที่ประดังเข้ามา และรุนแรงมากขึ้น ฟ้าครึ้มทมึน สายฝนเริ่มโปรยปราย หนักขึ้นเรื่อย ๆ พลับพลึงรู้ตัวดีว่า คงจะฝืนควบคุมเรือลำนี้ ไปได้อีกไม่นานนัก ลำพังตัวเองคงพอที่จะเอาตัวรอดไปได้ แต่คนอื่น ๆ นี่สิ จะเป็นอย่างไรกัน เหลียวมองไปด้านหลัง ก็เห็นทุกคนกำลังประชุมกันอย่างเคร่งเครียด หน้าตาฟอร์มเดียวกับรพินทร์ ไพรวัลย์กันทุกคน คือหน้าตาตายด้านที่เจ้าตัวบอกว่าเท่ห์นัก เท่ห์หนา ก็คิดว่าคงกำลังหาสถานที่จะจอดเรือหลบกระแสลม กระแสคลื่น ชั่วคราว

ทันใดนั้นได้ยินเสียงร้องด้วยความตกใจของกลุ่มพรานพื้นเมือง ชี้โบ๊ ชีเบ๊ มาด้านหน้า พลับพลึงหันกลับมามอง
เบื้องหน้า ก็พบกับคลื่นยักษ์ขนาดมหึมาได้มาถึงเรือห้าร้อยลำนี้เข้าแล้ว....

พลับพลึงสีชมพูรู้สึกตัวอีกครั้ง ก็พบกับตัวเองสลบไสลอยู่ริมชายหาดแห่งหนึ่ง ท้องฟ้าแจ่มใส ไม่เหลือเค้าความครึ้มทมึน ดังเช่นเวลาที่ผ่านมา วันเวลาล่วงมานานเท่าใดแล้ว ที่นี่เป็นที่ไหนกัน คำถามที่เข้ามาเป็นคำถามที่หาคำตอบสุดท้ายไม่ได้ทั้งสิ้น หมดสิทธิ์ที่จะรับเงินล้านจากเกมส์โชว์ เรตติ้งดี อย่างแน่นอน เหลียวมองไปรอบตัว ก็ไม่พบร่องรอยของผู้ใด คนอื่น ๆ หายไปไหนกัน หรือว่าจะเหลือพลับพลึงเพียงผู้เดียวหรืออย่างไร คิดอย่างนั้นแล้ว พลับพลึงสีชมพูก็ประหวั่นพรั่นพรึงเป็นกำลัง
สิ่งที่คิดในใจตอนนี้คือ...

"แม่ลั่นทมจ๋า ลูกสาวตัว(ไม่)น้อย จะได้กลับไปเห็นหน้าแม่อีกไหมหนอ"
....

จากคุณ : พลับพลึงสีชมพู - [13 ส.ค. 20:06:45]

ความคิดเห็นที่ 27

ต่อค่ะ
...
หวนนึกถึงเหตุการณ์ขณะที่คลื่นยักษ์ลูกแรกถล่มเรือ จนพลับพลึงสีชมพูถูกกระแทกไปชนขอบลูกกรง เรือเริ่มโคลงเคลง ไม่มีผู้ควบคุม คลื่นยักษ์ลูกที่สองถล่มตามมาติด ๆ ก่อนที่จะตกจากเรือนั้น พลับพลึงสีชมพูทันได้เห็นใครบางคนถลาเข้าไปควบคุมเรือได้ทันท่วงที จากนั้นสติของพลับพลึงก็ดับวูบไป รู้สึกตัวอีกครั้งก็พบกับตัวเองนอนริมชายหาดที่นี่ ที่นี่คงเป็นเกาะกลางทะเลเป็นแน่แท้

ลุกขึ้นยืน ตะเกียกตะกาย โซซัดโซเซ พาตัวเองจากชายหาดไปยังต้นสนริมหาด เพื่อหลบความร้อนของแสงตะวันที่เริ่มแผดเผา ก่อนที่ผิวอันบอบบางจะหมองไปมากกว่านี้ ด้วยประสิทธิภาพของซันบล็อคที่ทาไว้ก่อนขึ้นเรือคงละลายไปกับน้ำฝน น้ำทะเลหมดสิ้น โชคยังดีที่เป้คู่ชีพ ตกอยู่ข้าง ๆ ตัว จึงลากไปด้วย สีชมพูหวานแหววของเป้ได้เปลี่ยนสภาพไปเป็นสีขมุกขมอม จนหาสีเดิมไม่เจอ

ได้พักใต้ร่มไม้ชั่วครู่ ก็พอมีเรี่ยวแรงกลับคืนมาบ้าง คอแห้งผากแทบเป็นผง คว้ากระติกน้ำข้างเอวมาเปิดดูอ้าว หมดเกลี้ยง บนเกาะนี้จะมีแหล่งน้ำจืดบ้างไหมหนอ รื้อค้นกระเป๋าประจำตัวดู พบกับลูกอมเย็นซ่าชุ่มคอ แค่เม็ดเดียวยังทำให้นรกน้ำท่วมได้ มาใส่ปาก เฮ้อ ค่อยยังชั่ว รื้อซันบล็อค SPF 50 มาทาตามแขนตามขา หน้าแต่ไม่ได้ทาที่ตา จนแน่ใจว่ารังสีอุลตร้าไวโอเลตทั้ง A B ไปจนถึง Z มิอาจมาทำลายผิวอันบอบบางอย่างแน่นอน จากนั้นก็ตัดสินใจว่าจะเดินเลียบหาดไปเรื่อย ๆ เผื่อว่าจะพบกับใครบ้าง หากไม่พบใครคงต้องเป็นโรบินสัน ครูโซ บนเกาะแห่งนี้เป็นแน่แท้

เดินมาได้สักเล็กน้อยก็พบกับขวดน้ำพลาสติค ฮ้า อย่างนี้ต้องมีผู้คนอยู่แถวนี้ แน่ ๆ หยิบขวดน้ำขึ้นมาดู ภายในมีกระดาษสีเขียว ๆ อยู่ข้างใน จึงดึงออกมาดู อ้าว เป็นจดหมายที่อนุชาเขียนถึงเชษฐานี่นา อ่านได้นิดเดียวเมื่อรู้ว่าเป็นจดหมายใครก็เลิกอ่านต่อ เก็บใส่ขวดน้ำพลาสติคดังเดิม เขวี้ยงไปในทะเลอีกครั้ง ได้แต่หวังว่าคงไปถึงมือของพี่ชายใหญ่แห่งตระกูลวราฤทธิ์ก่อนที่วังวราฤทธิ์จะต้องถูกยึดไปทำการประมูลขายทอดตลอดต่อไป จากนั้นก็เดินลัดเลาะผ่านหาดแรกข้ามโขดหินมายังหาดที่สองได้ซักครู่ ก็ได้พบกับคนสองคนกำลังนั่งก่อปราสาททราย อย่างสบายอารมณ์ ราวกับกำลังมาเที่ยวทะเลในวันหยุดลองวีคเอนท์ก็ไม่ปาน...

จากคุณ : พลับพลึงสีชมพู - [14 ส.ค. 16:34:19]

ความคิดเห็นที่ 29

เผลอแผล็บเดียวยายพลับพลึงขับเรือไปไม่รอดซะแล้ว
ย้อนหลังไปก่อนที่พลับพลึงจะฟื้นขึ้นเล็กน้อย เสียงคลื่นที่ซัดเข้าหาฝั่งยังคงดังเป็นระยะๆ ผมลืมตาขึ้นมาแล้วก็ต้องหรี่ตาลงไปอีกเพราะรอบด้านสว่างจ้าไปหมด ครู่หนึ่งเมื่อสายตาปรับเข้ากับแสงได้แล้วก็พบว่าตัวเองมานอนหราอยู่ริมชายหาดสีขาวสะอาดตา แสงแดดยามสายสะท้อนผืนหาดสว่างจ้า ผืนทรายเม็ดละเอียดเรียงอัดแน่นราบเรียบยาวไปสุดลูกหูลูกตาทั้งสองด้าน

ผมลุกขึ้นนั่งมองไปรอบๆอย่างงงๆพลางนิ่งนึกทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จำได้ว่าเห็นคลื่นยักษ์โถมเข้ามาก่อนที่หนูพลับพลึงจะทิ้งการบังคับเรือรีบมุดลงหลบใต้โต๊ะคงคิดว่าจะรอด ร่างของสาวน้อยปลิวหวือกระเด็นออกมา ผมรีบกระโดดเข้าไปควบคุมเรือแทนอย่างรวดเร็ว แต่สายไปเสียแล้วเมื่อน้ำทะเลทะลักเข้ามาทางด้านข้าง จากนั้นเสียงดังสนั่นหวั่นไหวก่อนที่ทุกสิ่งทุกอย่างจะดับมืดไป รู้สึกตัวอีกทีผมก็มานอนอยู่ที่ริมหาดนี้แล้ว

พรรคพวกหายไปไหนกันหมด ผมมองหาก็ไม่เจอใครสักคน…หาดนี้กว้างใหญ่นัก อาจจะเป็นไปได้ว่าคนอื่นๆถูกคลื่นซัดกระจายกันอยู่ หากลองเดินค้นหาตลอดแนวหาดอาจจะเจอใครเข้าบ้างก็เป็นได้
คิดๆอยู่ก็ได้ยินเสียงลำนำเพลงรักดังแว่วมาตามสายลม จะเป็นเสียงของใครไปไม่ได้นอกจากเจ้ากะเหรี่ยงรูปงามแงซาย อีกทั้งยังมีเสียงหญิงสาวแทรกประสานตามมาด้วย นั่นคงเป็นเสียงของเมยานี แต่ว่าเขามองไม่เห็นตัวไม่รู้ว่าบัดนี้สองคนนั่นอยู่ทางทิศไหนเพราะลมแรงมาก สายลมที่พัดหวนอาจจะพาเสียงมาจากทิศใดก็เป็นไปได้ทั้งนั้น เสียงร้องเพลงปนเปเสียงหัวเราะดังแว่วมาเรื่อยๆ ดูราวกับว่าไม่ยินดียินร้ายกับโชคชะตาที่กำลังกลั่นแกล้งทุกคนอยู่ หรือว่าแงซายกับเมยานีจะโดนคลื่นซัดกระแทกโขดหินจนเสียสติไปแล้วกระมัง

ผมลุกขึ้น ปลดเป้หลังมาเทน้ำและปลาทู 2-3 ตัวที่ดิ้นขลุกขลักอยู่ออก รองเท้าฟองน้ำที่เคยใส่บัดนี้ลอยหายไปในทะเลแล้ว ผมจึงต้องเดินเท้าเปล่าเลาะริมหาดไปเรื่อยๆ พยายามสังเกตรอยเท้าบนผืนทราย จนกระทั่งแลเห็นตัวพะยูนคงจะถูกคลื่นซัดเข้ามานอนอืดอยู่กลางหาด ผมรีบวิ่งเข้าไปดูใกล้ๆ แต่ว่ามันไม่ใช่พะยูนกลับกลายเป็นอนุชาเพื่อนรักของผมนอนหมดสภาพคุณชายกลางแถมยังกอดสัมภาระที่ติดตัวไว้แน่น

ผมเขย่าตัวปลุกอยู่นาน พยายามผายปอดปฐมพยาบาลทุกวิถีทางแต่ว่าอนุชาก็ยังนอนนิ่ง นึกว่าจะต้องใช้วิธีเม้าท์ทูเม้าท์ซะแล้ว แต่พอดีเหลือบเห็นรอยยิ้มที่มุมปากของนายกลางทำให้ผมชะงักเปลี่ยนเป็นสะกิดด้วยปลายเท้าแทน อนุชาลืมตาหันมามองรอบๆอย่างงงๆ พี่แกยิงคำถามที่ผมเองก็ไม่รู้จะตอบอย่างไรมาเป็นชุด เรานั่งปรึกษากันอยู่ริมหาด มองดูคลื่นซัดเข้าหาฝั่งอยู่นานอนุชาก็เสนอไอเดียให้ช่วยกันก่อปราสาททรายขึ้นมา ด้วยเหตุผลว่าดีกว่าอยู่ว่างๆ ผมเองก็ไม่รู้จะทำอะไรในเมื่อตอนนี้ก็ไม่รู้ชะตากรรมพวกพ้อง อีกทั้งเห็นว่าหากออกเดินตามหาต่อไปรอบเกาะ แล้วคนอื่นๆก็ออกเดินตามหาเหมือนกันต่างคนต่างเดินหากันในลักษณะวนตามเข็มนาฬิกากันหมด ก็จะไม่มีใครเจอกันสักที ต้องเดินเป็นวงกลมเหมือนงูกินหางตามหากันไปเรื่อยๆ จึงเห็นด้วยกับอนุชาซึ่งคงจะคิดได้ก่อนแล้ว สองคนจึงนั่งก่อกองทรายกันแต่ว่าก่อคนละกองเพราะผมไม่ชอบก่อกองทรายร่วมกับผู้ชาย เราต่างแข่งกันก่อว่าใครจะได้ปราสาททรายที่สูงและสวยงามกว่ากันจนกระทั่งผมหันไปเห็นยายพลับพลึงย่องมาเงียบๆตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ มายืนอ้าปากหวอมองพวกเราอย่างงงๆ ผมโบกมือปัดให้เข้ามา หนูพลับพลึงค้อนควับหาว่าไล่ จึงออกเดินไปอีกทาง

พลับพลึงเดินจากไปได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงร้องลั่น นั่นเป็นเสียงของพรานใหญ่รพินทร์แน่ๆ หันไปมองดูก็เห็นพลับพลึงกระโดดเหยงๆออกมาแลเห็นหัวของรพินทร์โผล่ขึ้นมาจากผืนทรายบ่นอะไรอู้ ท่าทางพรานใหญ่ของเราจะนอนฝังกายอยู่ในทรายจนหนูพลับพลึงเดินไปสะดุดเข้าแน่ๆ
ผมรีบลุกขึ้นวิ่งออกไปดูในขณะที่อนุชานั้นค่อยๆลุกขึ้นมาอย่างไม่สนใจนัก คงจะนึกสมน้ำหน้าพรานใหญ่อยู่ในใจเพราะได้ยินเสียงนายกลางหัวเราะหึๆอย่างอารมณ์ดี

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [14 ส.ค. 22:56:45]

ความคิดเห็นที่ 30

              เพลิดเพลินชีวิตสุขสันต์ (ลั้ล ลัล ล้า)   ติดเกาะด้วยกันกับหวานใจ
             ไม่มีรถยนต์พ่นไอ    ไม่มีแสงสีล่อใจ    ไม่มีเอดส์
             * ตื่นมาก็ปอกมะพร้าวกินชื่นใจ      เที่ยงก็ไปจับปลาในทะเล
             ตกเย็นก็วิ่งจับกันริมทะเล   กลางคืนก่อนฝันนอนนับดาว
             คลื่นลมทะเลบรรเลงเพลงขับขาน    เมฆและจันทร์ก็ดูแทนละคร
             สุขดั่งแดนสวรรค์เมืองอมร   คืนวันผ่านไปไม่มีเบื่อ…

                 สายน้ำเล็กๆ ใสเย็นฉ่ำจากธารน้ำตกบนเขาไหลเรื่อยๆ   เสียงบทเพลงสนุกสนานที่ผมและเมยานีช่วยกันร้องผ่อนคลายบรรยากาศจากความเหน็ดเหนื่อยได้ดี    เราดื่มจนพอใจ ล้างหน้าล้างตา แล้วก็เก็บใส่กระติกใบเล็กๆ ที่ติดมากับย่ามของผมไว้ เผื่อการเดินสำรวจภูมิประเทศหาพรรคพวกที่หลงพลัดกันไป
                ผมต้องร้องตอนต่อไปของบทเพลงนี้แต่ในใจ…..
               ( ติดเกาะมานาน แปดปี    ก็เริ่มจะเบื่อหน้ากัน
                เหมือนเดิมเหมือนเดิมทุกวัน    ชักงานกร่อย
                * อยู่มาจนกินมะพร้าวเกลี้ยงเกาะแล้ว    เลยต้องขุดมันแกวกินทุกวัน
                ไล่จับกันเป็นรอบที่ห้าพัน   ฉันจำหน้าดาวได้ทุกดวง
                คลื่นลมทะเลบรรเลงเพลงโครมโครม    เล่นได้อยู่เพลงเดียวดิ้นไม่มันเลย
               เบื่อละครชีวิตเมฆกับจันทร์ อยากกลับไปบ้านดูทีวี….)

หวังว่าเราจะหาพรรคพวกเจอเร็วๆ และได้เดินทางไปถึงจุดหมาย…. เอ๊ะ นั่นเสียงใครร้องแว่วๆ คล้ายๆ จะเป็นเสียงผู้กองนี่นา เราทั้งสองสบตากัน แล้วก็เดินมุ่งหน้าไปทางต้นเสียงทันที

จากคุณ : แงซาย - [15 ส.ค. 11:54:13]

ความคิดเห็นที่ 31

ในขณะที่เรือยอร์ชสุดหรูลำงาม ราคา 500 บาท ที่แงซายหักคอซื้อมาได้อย่างปาฎิหาริย์นั้น กำลังแล่นฝ่าคลื่นลมอันรุนแรงไปในท้องทะเลอันมืดมิด ระหว่างที่ชาวคณะกำลังปั่นป่วนเนื่องจากต้องพยายามเอาตัวรอดจากคลื่นยักษ์ที่ม้วนตัวเข้าสู่เรือ แสงโสมมองเห็นไชยยันต์วิ่งเข้าไปควบคุมเรือต่อจากพลับพลึงที่ไม่สามารถบังคับเรือในขณะนั้นได้ หลังจากนั้นคลื่นยักษ์ก็โถมเข้าสู่เรือก่อนที่ทุกสิ่งทุกอย่างจะดับมืดไป แสงโสมรู้สึกตัวอยู่ตลอดเวลา คลื่นยักษ์ที่ถาโถมเข้ามาทำให้เรือแตกกลางลำ สภาพเหมือนเรือไททานิคค่อย ๆ จมลงกลางทะเลไม่มีผิดเพี้ยน เหมือนกับแสดงให้เห็นว่าปาฎิหาริย์ นั้นไม่มีจริง การหักคอซื้อเรือยอร์ชจากราคาจริง 7 ล้านบาท มาได้ในราคา 500 บาท นั้น ย่อมมีสิทธิอยู่บนเรือได้เพียงแค่ 5 นาทีเท่านั้น (เหมือนกับการซื้อตั๋วเล่นเครื่องเล่นในสวนสนุกยังไงยังงั้นเลย)

แสงโสมในเสื้อชูชีพที่สวมไว้แล้วตั้งแต่ตอนขึ้นเรือ เกาะไม้กระดานแผ่นหนึ่ง ตะเกียกตะกายอยู่ในทะเลที่กำลังปั่นป่วน มองไปรอบ ๆ ไม่เห็นใคร เนื่องจากมืด พยายามตะโกนหาพลับพลึง และคนอื่น ๆ ก็ไม่มีใครตอบรับ ท่ามกลางคลื่นลมที่กระหน่ำรุนแรง แสงโสมได้แต่คิดว่าชีวิตของตนเองคงจะจบสิ้นเพียงแค่นี้ ในขณะที่กำลังทอดอาลัยอยู่นั้นก็รู้สึกได้ถึงสิ่งหนึ่งลื่น ๆ มากระทบข้างตัว แสงโสมแทบจะร้องกรี๊ดออกมาแล้ว แต่พอสัมผัสได้ว่าสิ่งนั้นไม่น่าจะอันตราย ก็ตั้งใจเพ่งมองด้วยความอยากรู้ว่าคืออะไร

ปลาโลมาตัวหนึ่ง กำลังมาว่ายวนเวียนอยู่ข้างตัวแสงโสม แล้วก็ว่ายเข้ามาขนาบข้างจนชิด แสงโสมดีใจมากนึกขึ้นมาได้ถึงการแสดงโชว์ปลาโลมาทั้งหลาย ก็เลยรีบเกาะตัวปลาโลมานั้นไว้ หลังจากนั้นปลาโลมาก็ว่ายน้ำพาแสงโสมฝ่าคลื่นลมเข้าฝั่งอย่างรวดเร็ว (เหลือเชื่อ แต่เป็นไปแล้ว) ระหว่างทางแสงโสมยังได้เห็นรพินทร์ และอนุชา ด้วยมาดของพรานใหญ่ที่ปราศจากเสื้อชูชีพ ตะเกียกตะกายว่ายน้ำอยู่ใกล้ ๆ กัน แถมแย่งไม้กระดานแผ่นเดียวกันอีกต่างหาก เสียงทะเลาะแย่งไม้กระดานกันดังมาให้ได้ยิน ขนาดลอยคอทะเลาะกันกับอนุชาอยู่กลางทะเล รพินทร์ ไพรวัลย์ ก็ยังคงหน้าตายอยู่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง (สาเหตุแท้จริงเป็นเพราะหมดอาลัยตายอยากที่หน้าตัวเองเหมือนแค่หูซ้ายของแบรดพิทท์) แสงโสมอยากจะเข้าไปช่วยใจจะขาด แต่นึกขึ้นมาได้ว่าทั้งสองคนเป็นพรานใหญ่ ถ้าแสงโสมเข้าไปช่วยอาจจะรู้สึกเสียหน้ากันได้ ในขณะนั้นแสงโสมก็เลยจำใจต้องปล่อยให้ทั้งสองคนตะเกียกตะกายแย่งไม้กระดานกันอยู่กลางทะเลต่อไป

เมื่อมาถึงฝั่ง แสงโสมก็แทบจะหมดสติด้วยความอ่อนเพลีย แต่ก่อนจะหมดสติ ก็รับรู้ได้ว่ามีสาว ๆ หลายคนดูลักษณะเหมือนสาวชาวเกาะฮาวาย เข้ามาช่วยพยุงตัวแสงโสมขึ้นจากทะเล แสงโสมเหลียวมองดูปลาโลมาที่ได้มาช่วยชีวิตตนเองไว้ น่าประหลาดจริง แสงโสมรู้สึกเหมือนกับว่าปลาโลมาตัวนี้แตกต่างจากปลาโลมาตัวอื่น เป็นปลาโลมาที่สวยที่สุดเท่าที่แสงโสมเคยเห็นมาเลย แสงโสมยิ้มให้ปลาโลมาด้วยความขอบคุณ ก่อนที่สาว ๆ จะช่วยกันพยุงตัวแสงโสมไป หลังจากนั้น แสงโสมก็หมดสติด้วยความอ่อนเพลีย (เลียนแบบคนอื่นมั่ง)

จากคุณ :แสงโสม - [18 ส.ค. 11:10:49]

ความคิดเห็นที่ 32

รู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง พบว่าตนเองนอนอยู่บนที่นอนอ่อนนุ่มอย่างดี แสงโสมเหลียวมองรอบ ๆ ตัว ก็ได้เห็นว่าตนเองกำลังอยู่ในถ้ำขนาดย่อมแห่งหนึ่ง ภายในถ้ำตกแต่งประดับประดาไว้ด้วยข้าวของเครื่องใช้ต่าง ๆ สภาพการตกแต่งนั้นเหมือนกับเลียนแบบรีสอร์ทชั้นหนึ่งชายทะเลมาไม่มีผิด แสงโสมรู้สึกสับสนเล็กน้อย แต่รีบจัดการกับธุระส่วนตัวทั้งหลาย เสร็จเรียบร้อยแล้วแสงโสมก็ออกไปนอกถ้ำ แล้วก็ได้เห็นว่าถ้ำนั้นเป็นถ้ำอยู่ในเชิงเขาแห่งหนึ่งติดกับชายทะเล ทิวทัศน์ขณะนั้นสวยงามยิ่งนัก แต่แสงโสมกำลังร้อนใจเลยไม่มีเวลาที่จะชื่นชมกับธรรมชาติเท่าไหร่ ระหว่างที่แสงโสมกำลังมองหาลู่ทางเพื่อจะพบกับพรรคพวกอยู่นั้น สาว ๆ กลุ่มเดิมที่แสงโสมจำได้ว่าเป็นคนช่วยพาแสงโสมขึ้นจากทะเล ก็เดินเข้ามาหา

แสงโสมถามว่าที่นี่คือที่ไหน แล้วทำไมถึงมีสิ่งอำนวยความสะดวกสบายเหมือนในเมืองไม่มีผิด สาว ๆ กลุ่มนั้นบอกแสงโสมว่าที่นี่คือเกาะลีออง และที่แสงโสมมาอยู่ขณะนี้คือหมู่บ้านของชาวเกาะลีออง ปกติบนเกาะนี้จะมีถ้ำเยอะมาก และพวกชาวเกาะก็จะอยู่กันตามถ้ำ สำหรับสิ่งอำนวยความสะดวกทั้งหลายที่มีก็เพราะมีเรือแตกบ่อยแล้วมีข้าวของเครื่องใช้ต่าง ๆ ลอยมาให้ใช้กันอยู่เสมอ ๆ บางทีของอย่างไหนลอยน้ำไม่ได้จมอยู่แถว ๆ เรือ ชาวบ้านก็จะไปงมเอามาใช้กัน ตอนนี้ของใช้บนเกาะนี้เหลือเฟือมาก แสงโสมยังสงสัยว่าแล้วจะใช้กันถูกได้ยังไง สาวคนหนึ่งก็ตอบว่าท่านเจ้าเกาะเป็นคนสอน และบอกทุกสิ่งทุกอย่างกับชาวเกาะทั้งหลาย และพวกตนเองกำลังจะมาพาแสงโสมไปพบกับท่านเจ้าเกาะ ซึ่งก็คือ ท่าน สควอล ลีอองฮาท นั่นเอง

เหล่าสาว ๆ พาแสงโสมไปถึงถ้ำใหญ่แห่งหนึ่ง ประดับประดาไว้อย่างวิจิตรงดงามมากทั้งภายในและภายนอกถ้ำ สมกับเป็นถ้ำของเจ้าเกาะจริง ๆ เมื่อเข้าไปข้างในถ้ำ แสงโสมก็ได้เห็นชายผู้หนึ่ง กำลังนั่งเคร่งเครียดอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ ดูท่าทางเหมือนกำลังไล่ฆ่าไวรัสในเครื่องคอมพิวเตอร์อยู่ เหล่าสาว ๆ รีบทำความเคารพอย่างรวดเร็ว และแนะนำกับแสงโสมว่า นี่คือท่าน สควอล ลีอองฮาท เป็นเจ้าเกาะแห่งนี้ แสงโสมทำความเคารพตาม พร้อมทั้งมองเจ้าเกาะอย่างเพ่งพินิจ แล้วแสงโสมก็ดาดเดาว่า ชายที่ชื่อ สควอล ลีอองฮาท นี้ น่าจะอยู่ในวัยรุ่นราวคราวเดียวกับ ศรราม (เอ่อ..ถ้าจำไม่ผิดศรรามอายุ 57 แล้วใช่หรือเปล่าคะ) ใบหน้าของเจ้าเกาะมีความหล่อสุด ๆ ไม่ผิดเพี้ยนไปจาก Squall Leonhart จากเกมเรื่อง Final Fantasy 8 เลยแม้แต่น้อย แต่น่าเสียดาย แสงโสมไม่แน่ใจว่ารอยแผลเป็นที่บากหน้าของเจ้าเกาะอยู่นั้น เป็นรอยแผลจากการประดาบในเกม หรือเป็นรอยแผลจากการถูกชาวบ้านดักเอามีดดาบฟันหน้า จากรอยแผลดังกล่าว ส่งผลให้ใบหน้าของท่านเจ้าเกาะลดความหล่อลงไป…มากเหลือเกิน…. ตอนนี้เลยมองดูเหมือนโจรสลัดแทน แต่อย่างไรก็ตาม ก็ยังคงพอมองเห็นเค้าความหล่อในอดีตอยู่ (ถ้าพยายามนึกถึง)

เจ้าเกาะเงยหน้าขึ้นมองแสงโสม ใบหน้าที่หล่อสุด ๆ (ในอดีต) นั้นเคร่งขรึม แต่ก็ยังกล่าวทักทายต้อนรับแสงโสมอย่างเป็นมิตร เจ้าเกาะบอกว่าเกาะนี้ยินดีต้อนรับและเป็นที่พักพิงให้แก่ผู้ประสบภัยทางเรือทุกคน แสงโสมรีบถามถึงเพื่อนร่วมคณะทั้งหลายที่ตอนนี้ต่างไม่รู้ชะตากรรมว่าเป็นอย่างไร เจ้าเกาะบอกว่ายังไม่ได้ข่าวเหมือนกัน แต่จะพยายามช่วยตามหาให้ แสงโสมบอกเจ้าเกาะว่าน่าจะตามหาได้ง่าย เพราะอย่างน้อย ๆ มีเพื่อนร่วมคณะคนหนึ่ง ชื่อ แงซาย มักจะชอบร้องเพลง ขับลำนำ อยู่เสมอ คิดว่าเสียงร้องเพลงของแงซายน่าจะทำให้ชาวเกาะค้นหาพวกเพื่อน ๆ ของแสงโสมได้ง่ายขึ้น เจ้าเกาะมีสีหน้าตกใจอย่างยิ่ง ถามแสงโสมอย่างร้อนรนว่าแงซายมักจะร้องเพลงเสมอเลยหรือ แสงโสมบอกว่าใช่ แล้วก็ถามด้วยความสงสัยว่าทำไมท่านเจ้าเกาะจะต้องตื่นเต้นขนาดนั้น เจ้าเกาะรีบร้อนพาแสงโสมออกไปข้างนอกโดยเร็ว แล้วก็ชี้ให้แสงโสมดูสิ่งมีชีวิตอย่างหนึ่งบนเนินเขาไกลออกไป แสงโสมมองเห็นก็บอกว่าท่านเจ้าเกาะให้แสงโสมดูม้าเทศตัวใหญ่ทำไม เจ้าเกาะบอกว่าไม่ใช่ม้า นั่นคือสิงห์โต แสงโสมตกใจว่าทำไมถึงตัวใหญ่ขนาดนี้ เจ้าเกาะอธิบายว่าสิงห์โตตัวใหญ่นี่เป็นสัตว์ประจำเกาะนี้ มีอยู่มากมายในเกาะ ชาวเกาะรู้จักดี ปกติสิงห์โตพวกนี้จะไม่ทำอันตรายใคร ยกเว้นอย่างเดียว สิงห์โตจะเกลียดเสียงเพลงมาก ถ้าใครร้องเพลงให้ได้ยิน จะโดนสิงห์โตไล่ล่าทันที แสงโสมได้รู้ก็แทบผงะ นึกเป็นห่วงแงซายขึ้นมาทันที ว่าไม่รู้ป่านนี้แงซายจะได้พบกับพรรคพวกคนอื่น ๆ แล้วหรือยัง ถ้ายังไม่พบ คงจะต้องหนีการตามล่าของสิงห์โตคนเดียวไม่พ้นเป็นแน่ แสงโสมรีบปรึกษากับเจ้าเกาะหาวิธีช่วยเหลืออย่างเร่งด่วน

จากคุณ :แสงโสม - [18 ส.ค. 13:52:31]

ความคิดเห็นที่ 33

หลังจากที่พลับพลึงจับพังงาเรือได้ไม่กี่นาที เรือก็เอียงวูบ ผมนึกแล้วเชียวว่าจะต้องเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้น เด็กขนาดนั้นจะขับเรือยอชท์เป็นได้ไงแม้ว่ามันจะราคาแค่ 500 บาทก็เถอะ ผมก็รู้สึกถึงแรงกระแทกของคนสิบกว่าคนกระแทกมาที่ตัวในขณะที่รูดลงไปกองอยู่ข้างหนึ่งของเรือ อะไรอย่างหนึ่งที่นุ่มหยุ่นมาปะทะหน้าผม ผมหันไปมอง อ๋อ คุณแสงโสม ไฝแดงตรงใกล้หัวใจผมจำได้ (อย่าโกรธนา ล้อเล่น) ผมพยายามจับตัวเธอไว้ไม่สำเร็จแฮะ เพราะเท้าใครต่อใครไม่รู้มาลงที่ตัวผมอย่างต่อเนื่อง เป็นเหตุให้ผมและแสงโสมหล่นลงไปในน้ำดังตูม ตามด้วยคุณชายกลาง และพรานคนอื่น ๆ

ผมดำดิ่งลงไปใต้น้ำที่มืดมิดและหนาวเย็น ใจนึกเป็นห่วงคุณหญิงอย่างบอกไม่ถูกเพราะคิดไม่ออกว่าฤาษีโกณฑัญญะท่านว่ายน้ำเป็นหรือเปล่า ตอนเดินป่าอาจช่วยคุณหญิงได้ มาลงทะเลแล้วไม่รู้ว่าวิชาว่ายน้ำท่านเป็นอย่างไร

ในขณะที่ดิ่งลึกลงไปนั้น ผมก็เห็นแสงสว่างเรืองขึ้นในความมืด ใบหน้าสวยซึ้งของใครบางคนปรากฏตามมา "นาคเทวี" ผมนึกในใจ เธอยิ้มให้ผมแล้วบอกว่ายังไม่ถึงเวลาที่ผมจะอยู่กับเธอ ไม่งั้นไม่มีใครคอยเผาไชยยันต์และคุณชายกลาง แล้วเธอก็ใช้หางตวัดเบา ร่างผมลอยวีดขึ้นมาจากใต้น้ำราวกับลูกกอล์ฟถูกไทเกอร์ วู้ดตีด้วยหัวไม้หนึ่ง

ขึ้นถึงผิวน้ำ ผมก็ตาเหลือกด้วยความดันในตัวยังปรับไม่ทัน นาคเทวียังเอาหางมาดีดผมอีกรอบ "เพียะ" ร่างผมลอยแหวกน้ำไปข้างหน้าเหมือนเรือลำเล็ก ๆ ผมยังนึกไม่ออกว่านาคเทวีช่วยชีวิตผมจริงหรือเปล่า

"โครม" ร่างผมไปปะทะกับอะไรบางอย่างบนผิวน้ำ ผมคว้าไว้อย่างรวดเร็ว ลืมตาขึ้นมอง คุณชายกลางนั่นเองที่กำลังเกาะแผ่นกระดานเล็ก ๆและใช้เท้ากระทุ่มน้ำเป็นฟอง เขามองหน้าผมเล็กน้อยแล้วถามเสียงดังว่ามายังไงเนี่ย ผมจุกจนพูดไม่ออก ก็ได้แต่ยิ้มเท่โดยไม่แสดงความรู้สึกอะไร เห็นแสงโสมลอยลิ่วผ่านไปบนหลังฉลามก็ไม่ทันเรียก พลางเสียดายไฝแดงที่ผ่านตา โถ เธอคงอ่านหนังสือเกี่ยวกับทะเลมาน้อย ดันไปคิดว่าฉลามเป็นโลมา....ป่านนี้ไปนอนยิ้มอยู่ในท้องแล้วไม่รู้

เราสองคนช่วยกันกระทุ่มน้ำ เวลาผ่านไปสองวันกับสองคืนก็เห็นฝั่งรำไร......และก็ขึ้นถึงฝั่งพอดี โอ้โฮ เฮะ ฝรั่งนอนอาบแดดกันเพียบเลย ที่นี่มันที่ไหนเนี่ย อนุชาถามหญิงฝรั่งนางหนึ่งด้วยสำเนียงอังกฤษแบบอ๊อกซะฝอร์ดของเขา
"It 's BALl" ฮ้า ตายละวา แล้วเราจะกลับเข้าไปในเรื่องยังไงกันละเนี่ย........ ผมครุ่นคิดหนัก ในขณะที่คุณชายกลางทำน้ำลายหกเรี่ยราดตลอดทาง..............................

จากคุณ :รพินทร์ ไพรวัลย์ - [18 ส.ค. 19:45:28]

ความคิดเห็นที่ 34

      แปลกๆ อยู่เหมือนกัน สัญชาตญาณ เอ้ย ลางสังหรณ์ของผู้ช่ำชองในธรรมชาติบอกกับตัวเอง รอบด้านที่เงียบสงบน่ารื่นรมย์ มีเสียงนกชนิดต่างๆ แมลงในป่า ผลัดกันบรรเลงดนตรีธรรมชาติอยู่สม่ำเสมอไม่น่าที่จะมีอะไรส่อไปถึงอันตราย   น้ำก็ใสสะอาดจืดสนิท   แต่พอเสียงเพลงอันร่าเริงสงบลง ก็เหมือนมีบรรยากาศขมุกขมัวไปด้วยรังสีอำมหิตเกิดขึ้น   ชั่วแวบแงซายรู้สึกเหมือนมีกระแสแห่งความมุ่งร้ายมาที่เขา
     แต่พอหยุดสังเกตไปรอบๆ ก็ไม่พบอะไร ทุกอย่างเป็นปกติตามเดิม   การว่ายน้ำอย่างหักโหม และนอนไม่พออาจทำให้ประสาทเขาผิดปกติไปเองก็ได้
    เดินเข้าหาต้นเสียงกับเมยานีเงียบๆ   แล้วเขาก็รู้สึกสบายใจขึ้นพอที่จะนึกถึงอีกเพลงหนึ่งที่เคยได้ยินเมื่อตอนเด็กๆ ได้   พอขยับปากจะร้อง ก็พอดีได้ยินเสียงคนพูดจากันอื้ออึงฟังไม่ได้ศัพท์ลอยมาอีก คราวนี้ชัดเจนมากทีเดียว เขาเร่งฝีเท้าขึ้นอีก เพราะสำเนียงที่ได้ยินนั้นราวกับจะมีเรื่องผิดปกติเกิดขึ้น    จริงซะด้วยซี   เมื่อมาถึงที่ผู้กองอยู่ พ้นจากดงไม้ออกมาใกล้ชายหาดก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นผู้กองฝังตัวอยู่ใต้ทราย (ไม่รู้ฝังตัวเอง รึใครเป็นคนฝัง)   แต่ที่แน่ๆ ผู้กองของเขาอาการกำลังหนัก ถึงขั้นเพ้อพร่ำไม่ได้สติทีเดียว ได้ยินพอจับความได้ว่า BALA HA..A และโอ้โฮ เฮะ อะไรประมาณนี้   นายทหารกำลังใช้หลังมือตรวจวัดอุณหภูมิที่หน้าผาก ขณะที่พลับพลึงพยายามขุดทรายเพื่อน้ำตัวผู้กองขึ้นมา มีคุณชายกลางยืนดูพลางหัวเราะหึหึ อยู่ใกล้ๆ ไม่รู้สะใจอะไร

      แงซายเป็นห่วงพรานไพรใจฉกาจของเขาเป็นกำลัง รีบเข้าไปดูอาการใกล้ๆ เพื่อจะได้ช่วยเหลือ   แย่แล้วผู้กองตัวร้อนจี๋เลย   รีบขุดขึ้นมาเอาไปไว้ในร่มให้คลายร้อน ผมสังเกตเห็นผิวหน้าอันกร้านเกรียมของผู้กองยิ่งเกรียมขึ้นอีกเป็นสามเท่า คงนอนตากแดดเป็นวันตากน้ำค้างเป็นคืนโดยไม่มีซันบล็อค SPF70 คอยคุ้มครอง แดงเป็นกุ้งเผาแก่ไฟไปเลย ริมฝีปากแห้งแตกระแหง ไข้สูง และหนาวสั่น แย่แล้วผู้กองของเขากำลังเผชิญกับอาการ Dehydrate (เขียนถูกเรอะเปล่าไม่รู้) ออกกำลังมากและไม่ได้ดื่มน้ำ รวมทั้งตากแดดจัดอยู่ในทรายร้อนๆ ถ้าแก้ไขไม่ทันท่วงทีอาจจะช็อคได้
      ผมรีบคว้ากระติกน้ำจากย่ามมาค่อยๆ หยอดน้ำลงบนริมฝีปากที่แตกระแหงนั้น ระวังไม่ให้สำลักเพราะผู้กองเพ้อไม่หยุด…
     ….มีเพียงหาดทราย ทะเล สายลม กับสองเรา…
    แย่ละซี เวลาอย่างนี้แทนที่จะเพ้อถึงนายหญิง ยังเพ้อออกมาเป็นเพลงอีก ผมคิดในใจเพราะทำให้การกรอกน้ำของผมยิ่งยากขึ้น อย่าสำลักนะครับผู้กอง
    ….รำระบำชาวเกาะ เพลงเพราะเสนาะจับใจ   เสียงน้ำ หลั่งไหล..ๆ กระทบหาดทรายดังครืนๆ….
    ว้า   ผมชักหงุดหงิด ทำไมผู้กองจะต้องร้องเพลงเดียวกับที่ผมคิดไว้ในใจด้วยนะ เราชักจะรู้ใจกันเกินไปหน่อยละมังครับ กินน้ำสิผู้กอง กลืนครับกลืน ผมพยายามบังคับตัวเองไม่ให้มือหนักเกินไป
   ทันใดนั้นทุกคนก็ต้องตกใจ ไม่ใช่ผมทำผู้กองสำลักน้ำหน้าดำหน้าแดงจนได้สติขึ้นมา แต่เป็นเพราะแรงสั่นสะเทือนรอบข้าง ราวกับแผ่นดินจะไหว   สัตว์ขนาดใหญ่จำนวนมากกำลังมุ่งหน้ามาที่เรา…
   ทุกคนมองไปรอบๆ ตัวทั้งที่ยังไม่เห็นอะไร เหมือนจะสังเกตทางหนีทีไล่ส่วนตัวอย่างไม่ต้องปรึกษาใคร

จากคุณ :แงซาย - [19 ส.ค. 11:31:29]

ความคิดเห็นที่ 35

เสียงดังสะเทือนเลื่อนลั่นราวกับม้าศึกหลายร้อยตัวกำลังควบกันเข้ามาใกล้ชายหาด พรานใหญ่ยังคงนอนพร่ำเพ้อถึงสาวฝรั่งที่นอนอาบแดด รพินทร์คงจะเพ้อด้วยพิษไข้ที่เกิดจากการกรำแดดกรำฝนอย่างหนักมา 2 วัน 2 คืนกลางทะเล พอขึ้นบกได้ก็หูอื้อตาลายคิดว่าเป็นหาดสวรรค์ ดูจากสถานการณ์แล้วจอมพรานคงจะขุดทรายลงไปนอนเองเป็นแน่แท้เพราะตำแหน่งที่เขานอนเมื่อสักครู่ก่อนที่จะถูกพรรคพวกช่วยกันขุดขึ้นมานั้นข้างๆมีซากแมวน้ำนอนอืดอยู่ตัวหนึ่ง ท่าทางรพินทร์คงจะตาลายสำคัญผิดไปว่าซากแมวน้ำเป็นสาวฝรั่งนอนอาบแดดอยู่จึงได้ลงทุนขุดทรายลงไปนอนอยู่ใกล้ๆคงกะไม่ไปไหนแล้ว

เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่แต่ละคนบรรยายกันมาล้วนแล้วแต่เกิดขึ้นในช่วงที่เรือแตก เป็นภาพเหตุการณ์สุดท้ายที่ต่างเห็นก่อนที่จะกลับมาร่วมผจญชะตากรรมกันอีกครั้งบนเกาะนี้ แล้วชะตากรรมที่โหดร้ายก็ดำเนินต่อไปเมื่อสายตาของผมหันไปเห็นสัตว์บางชนิดลักษณะคล้ายสิงโตแต่ว่าตัวใหญ่มากโผล่พรวดออกมาจากแนวป่า ที่สำคัญมันมากันเต็มพรืดไปหมดตลอดแนวหาด

“ซวยแล้วพวกเรา” เสียงอนุชาให้พร

ทุกคนต่างลุกขึ้นยืนกันทันที ยกเว้นรพินทร์ที่ยังคงละเมอร้องเพลงจีบสาวอยู่ไม่หยุด ผมร้องตะโกนให้ทุกคนวิ่งลงทะเลให้เร็วที่สุด อนุชาคว้าแขนผมไว้ก่อนจะถามหน้าตื่น
“คลื่นแรงอย่างนี้วิ่งลงทะเลแล้วพวกเราไม่ตายเรอะ” หมอนั่นยังคงสงสัยในสิ่งที่ไม่น่าจะมาสงสัยตอนนี้
ผมสั่นหน้า ไม่มีเวลาจะมาอธิบายแล้วเมื่อเหล่าพลพรรคสิงโตคำรามยกพลหนุนเนื่องกันเข้ามาแน่นขนัดและรวดเร็วยิ่งนัก จากการกระตุ้นด้วยเสียงเพลงของรพินทร์ที่ยังหลับหูหลับตาร้อง อนุชา แงซายและผม สามคนพยายามจะอุ้มรพินทร์ แต่ดูเหมือนจอมพรานจะคว้ารากไม้ไว้แน่นไม่ยอมปล่อย คล้ายดั่งไม่ต้องการให้ใครมารบกวนการนอนฝันของเขา ช่วยกันดึงอยู่นานก็ไม่มีทีท่าว่ารพินทร์จะอยากหนีไปด้วย

พลับพลึงเข้ามาเขย่าปลุกยังไงจอมพรานก็ยังคงไม่ยอมรู้สึกตัว จนกระทั่งสาวน้อยหันไปคว้าก้อนหินริมหาดหันมาทำท่าจะทุ่มเข้าใส่เพื่อช่วยปลุก เมื่อนั้นเองรพินทร์จึงจำเป็นต้องรู้สึกตัวและทันได้เห็นพรรคพวกคนอื่นๆที่ก็จำเป็นต้องทิ้งเขาพากันวิ่งแตกตื่นหนีลงทะเลเนื่องจากเชื่อมั่นว่าจอมพรานน่าจะเอาตัวรอดได้เอง รพินทร์ในสภาพอ่อนแรงลุกไม่ขึ้นก็สำเหนียกได้ทันทีว่าภัยกำลังจะมาถึงและเขาจะต้องเผชิญชะตากรรมคนเดียวเป็นแน่แท้ เขารีบคว้าขาอนุชาไว้ได้อย่างทันท่วงที คุณชายกลางร้องเอิ๊บ หกคะมำกลิ้งอยู่บนหาดแล้วพยายามดิ้นรนสะบัดบ้างถีบบ้างแต่รพินทร์ก็มือเหนียวไม่ใช่เล่น ลองได้จับแล้วก็เหมือนกับจิ้งจกตุ๊กแกไม่ยอมปล่อยหลุดง่ายๆ ทั้งสองยังคงยื้อกันไปยื้อกันมาอยู่ตรงนั้นท่ามกลางเสียงคำรามของสิงโตที่ก้าวเข้ามาเต็มหาด

จากคุณ :ไชยยันต์ อนันตรัย - [20 ส.ค. 02:23:00]

ความคิดเห็นที่ 36

ไชยยันต์ แงซาย พลับพลึง คะหยิ่น หนานอิน และคนอื่น ๆ พากันวิ่งหนีลงทะเลเพื่อหลบหนีมหันตภัยร้ายที่กำลังเคลื่อนที่เข้ามาใกล้ทุกขณะ รพินทร์ และอนุชา ยังคงยื้อยุดกันอยู่บนหาด ในขณะเดียวกัน ฝูงสิงโตก็วิ่งรี่เข้ามาอย่างรวดเร็ว โดยมีเป้าหมายที่เหยื่อทั้งสองบนชายหาด ฝูงสิงโตมารุมล้อมอยู่ที่รพินทร์และอนุชา ซึ่งบัดนี้ยุติการยื้อยุดกันแล้ว ทั้งสองหันไปมองรอบ ๆ ตัวด้วยความตื่นตระหนก รพินทร์ยังคงมีพิษไข้รุมเร้าอยู่ ละเมอร้องเพลงออกมาอีก
มีเพียงหาดทราย ทะเล สายลม กับสองเรา

สิงโตทุกตัวสะบัดหน้าไปมาด้วยความหงุดหงิด พร้อมทั้งอ้าปากร้องคำรามออกมาดังลั่นอยู่รอบ ๆ พรานใหญ่ทั้งสอง สิงโตตัวหนึ่งอ้าปากกว้างเห็นเขี้ยวขาววาววับ วิ่งรี่เข้าใส่ร่างของรพินทร์อย่างรวดเร็ว

จากคุณ :แสงโสม - [22 ส.ค. 11:25:24]

ความคิดเห็นที่ 37

รพินทร์ ไพรวัลย์หันหน้าเข้าเผชิญกับสิงโตอย่างหมดทางหนีต้องสู้ตาย (เขาเรียกว่าอะไรผมจำไม่ได้) อนุชาก็เช่นกันต่างหันหลังชนกันเตรียมสู้ให้ตายไปข้างหนึ่ง

สิงโตตัวที่กระโจนเข้ามาหาพรานใหญ่ชะงักกึกเหมือนโดนคาถานะจังงัง มันประสานสายตากับพรานใหญ่นิ่งแล้วค่อยๆก้มหน้าหลบเพราะสู้แววตาแข็งกร้าวบวกกับหน้ากร้านโลกของรพินทร์ไม่ได้ สิงโตตัวนั้นหันหลังกลับไปกระซิบกับพวกข้างๆ

"คนอะไรวะหน้ากร้านฉิบ...ไร้ความรู้สึก ไร้รสนิยมสิ้นดี...ขู่ไปก็ไม่กลัวทำหน้าตายอยู่อย่างนั้น ไม่สนุกว่ะ"

มันบ่นแล้ววิ่งเหยาะๆจากไป อีกตัวกระโจนเข้าใส่อนุชาแต่แล้วก็ชะงักกึกเหมือนกัน จ้องอนุชาตาแป๋วเนื่องจากเจอสายตาเจ้าชู้ของอนุชาเข้าให้
สิงโตตัวผู้ตัวนั้นส่ายหัวดิก หันไปกระซิบกับเพื่อนข้างๆ

"ขืนงาบเจ้าหมอนี่ละตูคิดผิดแหง๋ๆ...เห็นสายตาของมันแล้วหยองว่ะ"

มันบ่นแล้วเดินจากไป ตัวอื่นๆต่างทำท่าลังเล

จากคุณ :ไชยยันต์ อนันตรัย - [22 ส.ค. 22:15:38]

ความคิดเห็นที่ 38

ระหว่างที่เหล่านักผจญภัยกำลังวุ่นวายกันอยู่นั้น ต่างคนก็ห่วงชีวิตตัวเอง จนลืมนึกถึงชะตากรรมของพระเอกตัวจริง ที่อุตส่าห์บากบั่นมาจากโลกอนาคต เอาเถอะ ถึงแม้ว่าเขาจะติดภารกิจ จนห่างหายไป ทำให้ทุกคนลืมเลือน แต่เขาก็ยังมีทายาทอยู่ที่นี่

...........
สวีตตี้นั่งดูเหตุการณ์จากเครื่องมือรับคลื่นระยะไกล เธอขับจานบินติดตามขบวนเพชรพระอุมาตลอดเวลา แต่ไม่มีใครล่วงรู้

โอวนั่น คุณอาของเธอเรือแตก ตกลงไปกลางทะเล ว่ายน้ำต๋อมแต๋มๆอยู่กับคุณชายชดผู้ทำเธอเสียใจมาเมื่อภาคก่อนๆ เอ๊ะ อะไรนั่น ทั้งสองไปเกาะไม้กระดานแล้ว อ้าว แล้วนั่นพรานใหญ่มาจากไหน มาแย่งไปเฉยเลย ดูท่านายชดก็ชอบใจด้วย ที่เปลี่ยนคู่ได้

สวีตตี้รีบเข้าประจำที่นั่งคนขับ เร่งเครื่องให้ไปอยู่ในตำแหน่งเหนือเรือที่แตกอย่างเร็วที่สุด

โธ่ คุณอาอย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะคะ เอาสมบัติยัยแม่มดวาชิกามาแบ่งหลานก่อน

จากคุณ :sweety - [23 ส.ค. 06:56:04]

ความคิดเห็นที่ 39

ระหว่างที่คนอื่นๆพากันหนีตายกันอยู่นั้น ได้เกิดลำแสงสีชมพู(ก็บูรินอ่ะ)ส่งตรงลงจากเหนือตำแหน่งที่ไพรวัลย์ อนันตรัยกำลังใกล้หมดแรงและสำลักน้ำทะเล และดูดตัวเขาขึ้นไปบนยาน

ด้วยความห่วงชีวิตทำให้ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าไพรวัลย์หายไปไหน จนกระทั่งทุกคนได้ไปรวมตัวกันที่เกาะลีอองฮาท ....ก็ยังไม่มีใครนึกถึงอยู่ดี(แหละ)

"คุณอาคะ" เธอมองคุณอานอกไส้คนเดียวที่มีอย่างเป็นห่วง(สมบัติ) พยายามปฐมพยาบาลสุดเดช "โธ่ อย่าเป็นอะไรไปนะคะ คุณอาขา สวีตตี้มีอากะเค้าอยู่คนเดียว"

ทายาทนายทหารค่อยฟื้นลืมตาขึ้นมา

"นายชด นายชดอยู่ไหน" เขาร่ำร้องอย่างร้อนใจ

"โธ่" เธอร้องได้เท่านั้น ก็วิ่งหนีไป ปล่อยให้หุ่นยนตร์ในยานเสิร์ฟอาหารให้แทน

ดูรึ อาเรา มีสติขึ้นมาก็พร่ำหานายชด เอาละ จะขังไว้บนยานสักพักนึง ดูซิว่านายชดจะมีแก่ใจห่วงหาบ้างมั้ย หรือว่าต่างวิ่หนีสิงโตกันจนไม่สนใจแล้ว

จากคุณ :sweety - [23 ส.ค. 07:14:36]

ความคิดเห็นที่ 40

ระหว่างที่สวีทตี้ปล่อยให้หุ่นยนต์ในยานเสิร์ฟอาหารให้ไพรวัลย์แทนอยู่นั้น เนื่องจากเกิดความผิดพลาดทางเทคนิค ระบบคอมพิวเตอร์ในหุ่นยนต์ขัดข้อง หุ่นกลับไปเสิร์ฟอาหารให้กับกลไกในการขับเคลื่อนยานอัตโนมัติแทน เมื่อมีอาหารเข้าไปในระบบขับเคลื่อน ส่งผลให้ระบบปั่นป่วน การทรงตัวของยานไม่สามารถควบคุมได้ ยานโคลงเคลงไปมา สวีทตี้รีบวิ่งมายังตำแหน่งขับเคลื่อนทันทีแต่ช้าไปซะแล้ว สวีทตี้ไม่สามารถควบคุมการทำงานของยานลำนั้นได้ ในที่สุดยานก็ลอยละลิ่วลงสู่พื้นทะเลตรงตำแหน่งที่ดูดร่างของไพรวัลย์ขึ้นมา อนิจจา ยานของสวีทตี้แตกในสภาพเดียวกับเรือยอร์ชลำละ 500 บาท ไม่มีผิด สวีทตี้ และไพรวัลย์ ตะกายออกมาจากยานกลางทะเล ไพรวัลย์หมดแรงเพราะลอยคออยู่กลางทะเลมานานแล้ว สวีทตี้เลยต้องรีบว่ายน้ำเข้าไปช่วยลากเข้าหาฝั่ง มองเห็นพรรคพวกอยู่ชายหาดลิบ ๆ

ไชยยันต์ พลับพลึง แงซาย และคนอื่น ๆ ที่หนีสิงโตลงมาอยู่ในทะเลต่างมองเห็นเหตุการณ์ยานของสวีทตี้แตกกลางทะเล รีบว่ายน้ำเข้ามาช่วยสวีทตี้และไพรวัลย์พาเข้าไปถึงชายหาดได้ แต่ทั้งหมดยังรอดูเชิงอยู่ในทะเล เนื่องจากฝูงสิงโตยังเดินอยู่เต็มชายหาด รอพวกที่อยู่ในทะเลขึ้นมา ในขณะที่ รพินทร์ และอนุชา ยังคงนั่งหันหลังชนกันด้วยท่าทีระแวดระวัง ถึงแม้สิงโตจะไม่เล่นงานตนเองแล้วก็ตาม แต่ฝูงสิงโตก็ยังคงควบคุมทั้งสองคนไม่ให้หลบหนีไปไหน ในขณะนี้ทุกคนยังไม่มีใครกล้าเคลื่อนย้ายตำแหน่ง

ระหว่างที่ทุกคนยังรีรอไม่รู้จะทำอย่างไรดีอยู่นั้น ฝูงสิงโตที่เดินอยู่เต็มชายหาดก็มีท่าทีเปลี่ยนไป ต่างวิ่งไปรวมตัวกันอย่างเป็นระเบียบ เป็นที่น่าอัศจรรย์ใจยิ่งนัก ทุกคนในคณะมองดูฝูงสิงโตที่มีท่าทีเปลี่ยนไปด้วยความงุนงง สักพักก็ได้ยินเสียงเป่าเขาดังแว่ว ๆ มา และค่อย ๆ ดังขึ้นเรื่อย ๆ เสียงนั้นดังมาทางตะวันออกของหาด ทุกคนหันไปมองเป็นตาเดียว แล้วก็ได้เห็นขบวนดูเหมือนสาวชาวเกาะฮาวายเดินมา นำหน้าด้วยชายคนหนึ่ง วัยประมาณ 60 ปี หน้าตาเหมือนโจรสลัด และเสียงของเขาสัตว์ที่ถูกเป่าดังมาจากชายผู้นี้นี่เอง และผู้ที่เดินมาข้าง ๆ ชายคนนั้นอีกคนก็คือ แสงโสม

เมื่อมาถึงตำแหน่งที่ทุกคนยืนนิ่งงันด้วยความตกละลึงกันอยู่ ฝูงสิงโตที่ยืนรวมตัวกันอยู่อย่างเป็นระเบียบก็พากันหมอบเมื่อชายคนนั้นเข้ามาถึง แสงโสมร้องบอกให้พวกที่อยู่ในทะเลขึ้นมารวมตัวกันอยู่บนหาด และรีบแนะนำทุกคนให้รู้ว่าชายคนที่เป็นผู้มาช่วยทุกคนในครั้งนี้คือ ท่านเจ้าเกาะลีอองแห่งนี้นี่เอง ทุกคนมีท่าทียินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง ต่างรีบทำความเคารพเจ้าเกาะ และซักถามรายละเอียดถึงความเป็นมาของเกาะนี้ เจ้าเกาะอธิบายให้ฟัง และผู้ที่จับความได้ดีที่สุด คือ สาวน้อยพลับพลึง ซึ่งเธอหันไปบอกพรรคพวกว่าเธอจะอธิบายความเป็นมาโดยละเอียดของเกาะนี้ให้ฟังภายหลัง (หลังจากงานหายยุ่งแล้ว)

เจ้าเกาะหลังจากที่พาแสงโสมมาพบพรรคพวก และช่วยเหลือทุกคนไว้จากสิงโตได้แล้ว ได้บอกกับทุกคนว่ายินดีให้ความช่วยเหลือในทุก ๆ เรื่องตามที่ชาวคณะต้องการ หากใครต้องการสิ่งใดขอให้ไปบอกได้ หลังจากนั้นเจ้าเกาะได้ขอแยกตัวจากคณะ โบกมือให้สิงโตทั้งหลายออกไป ฝูงสิงโตวิ่งเข้าป่าไปอย่างเชื่อฟัง พร้อมกันนั้นเจ้าเกาะก็นำบรรดาสาว ๆ ทั้งหลายกลับไปยังหมู่บ้านของชาวเกาะตามเดิม ทิ้งให้ชาวคณะทุกคนอยู่ปรึกษาหารือกันว่าจะทำอย่างไรต่อไป

สวีทตี้ และไพรวัลย์นอนอย่างอ่อนแรงอยู่บนหาด ในขณะที่ แสงโสมและพลับพลึงวิ่งเข้าไปช่วยดูแล ไชยยันต์ รพินทร์ แงซาย และ อนุชา ปรึกษากันอย่างเคร่งเครียดถึงการเดินทางต่อไป

จากคุณ :แสงโสม - [25 ส.ค. 20:23:20]

ความคิดเห็นที่ 41

ทุกคนหันมามองหน้ากันเองอย่างงงๆกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นและจบลงอย่างรวดเร็ว โดยเฉพาะรพินทร์กับอนุชานั้นคงจะยังไม่หายจากตกใจ สังเกตได้จากสองคนยังคงนั่งอยู่กับที่ไม่ยอมลุกไปไหน

“เหน็บกินง่ะ” อนุชาพูดเสียงอ่อยๆแล้วพยายามใช้สองมือยกขาตัวเอง
รพินทร์เองก็ขาชาไปเช่นเดียวกัน แต่ทว่าสีหน้าพรานใหญ่ยังคงไร้ความรู้สึกเหมือนเช่นเดิม ไม่รับรู้ไม่รับร้อนกับเรื่องราวใดๆทั้งสิ้น
ช่วงที่รอให้สองพระหน่อหายจากโรคเหน็บชานี้แสงโสมหันไปกล่าวถามพลับพลึงเพื่อให้เล่าถึงประวัติของหมู่เกาะลีอองให้ฟัง แต่สาวน้อยรีบสั่นหน้าปฏิเสธเพราะเมื่อกี้ก็ฟังหูซ้ายทะลุหูขวาเหมือนกัน จึงเป็นหน้าที่ของผมที่จับใจความได้บ้าง จึงโบกมือให้ทุกคนนั่งลงล้อมรอบแล้วเริ่มต้นสาธยายให้พรรคพวกได้ทราบ

หมู่เกาะลีอองเป็นสิ่งมหัศจรรย์ลำดับที่ 8 ของโลกยุคแฟนตาซี เป็นเกาะในตำนานแห่งการต่อสู้ช่วงหนึ่งระหว่างนักรบในตำนานกับแม่มด ด้วยการช่วยเหลือจากพลังอำนาจของเทพอสูรทั้งฝ่ายธรรมะและฝ่ายอธรรม เรื่องราวในตำนานกล่าวถึงชายหนุ่มคนหนึ่งกับเพื่อนๆที่ได้รับการฝึกฝนมาเพื่อต่อกรกับแม่มดโดยเฉพาะ โชคชะตาพัดพาให้เขาต้องมาพบกับหญิงสาวท่าทางไร้เดียงสาแต่ทว่ากร้าวแกร่งเป็นถึงระดับหัวหน้ากองกำลังต่อต้านแม่มด ทั้งสองต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่ด้วยการสนับสนุนของเหล่าบรรดาเพื่อนๆหัวกะทิและมีความสามารถเกินตัวทั้งหลายที่ร่วมกันต่อสู้อย่างสมบุกสมบัน ขึ้นเขาลงห้วย ปีนตึก มุดท่อระบายน้ำ ทุกคนต่างทุ่มเทไม่เป็นอันหลับอันนอนเพื่อหวังกำจัดแม่มดให้ได้โดยไว แผนการลอบสังหารแม่มดเป็นไปได้อย่างเกือบจะสมบูรณ์แบบเมื่อกระสุนนัดตัดสินชะตากรรมนัดนั้นพุ่งเข้าหาแม่มดเร็วยิ่งกว่าสายฟ้าแลบในวินาทีที่แม่มดเผลอ แต่แล้วมันก็หยุดสนิทตรงหน้าราวกับเวลารอบๆกายนางหยุดไปด้วย แค่เพียงนางยกมือขึ้นบังเท่านั้น

เมื่อแผนการล้มเหลว สงครามระหว่างนักรบและแม่มดก็ได้อุบัติขึ้น

เป็นมหาสงครามที่กินเวลายาวนานหลายสัปดาห์ ทุกคนแทบจะเอาชีวิตไม่รอดต่างทั้งสู้ทั้งหนีกันหัวซุกหัวซุน ช่วงนี้เองที่ชายหนุ่มนาม “สควอล” และหญิงสาวนาม “รินอ” ได้บังเกิดความรักต่อกันขึ้นมา รักระหว่างรบเป็นความรักที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาที่กำลังทุกข์ยากแสนเข็ญซึ่งทุกคนจะต้องต่อสู้ดิ้นรนเพื่อให้ตัวเองและคนที่รักอยู่รอด ทั้งคู่ประคับประคองกันและกันตลอดมา ภาพสงครามดุจเทพนิยายคราคร่ำไปด้วยฝูงมังกร นกยักษ์ ตัวประหลาดยั้วเยี้ยเต็มเมืองจนแทบจะเรียกได้ว่าไม่มีพื้นที่ตารางนิ้วไหนที่จะว่างเว้นจากสงคราม ภาพพวกพ้องเหล่านักรบด้วยกันที่ต้องมายกพวกเข้าห้ำหั่นกันเองด้วยการยุยงของปิศาจร้ายยังคงติดตราตรึงอยู่ในความทรงจำของทั้งสองที่ล้มลุกคลุกคลานจนแทบจะพลัดพรากจากกันหลายครั้ง แต่ก็ไม่มีสิ่งใดที่จะมาแยกทั้งสองได้แม้แต่อวกาศอันกว้างใหญ่ที่ครั้งหนึ่งหญิงสาวได้หลุดลอยออกไป และทำท่าจะจากไปชั่วนิรันดร์ แต่แหวนจากหัวใจอันกร้าวแกร่งของชายหนุ่มที่หญิงสาวได้ร้อยเรียงคู่ไว้กับแหวนจากหัวใจอันบริสุทธิ์ของเธอเองนั้นดุจเป็นพลังกระตุ้นให้เธอยังคงมีชีวิตอยู่ได้จนกระทั่งเขามาช่วยได้ทันการณ์
บทเพลงแห่งรักดังก้องอวกาศกว้างใหญ่ ที่แม้แต่ตัวประหลาดคล้ายเอเลี่ยนก็มิอาจทัดทานการเคียงบ่าเคียงไหล่กันต่อสู้ของทั้งคู่ได้ สองหนุ่มสาวกลับสู่มาตุภูมิอีกครั้งพร้อมกับการต้อนรับของกองทัพทหารที่มารับตัวหญิงสาวเนื่องจากเรื่องราวเปิดเผยออกมาว่าเธอมีความเป็นแม่มดอยู่ในตัวและพร้อมที่จะเป็นอันตรายกับโลกได้ทุกเมื่อ และในครั้งนี้เองที่ชายหนุ่มจะได้พิสูจน์ความรักของเขาที่มีต่อเธออีกครั้งเมื่อต้องเลือกว่า เขาจะยอมสูญเสียเธอไปเพื่อตัดปัญหาที่จะตามมา หรือจะชิงตัวเธอกลับมาโดยพร้อมที่จะรับผิดชอบกับเรื่องร้ายๆที่จะเกิดขึ้นตามมา ชายหนุ่มยอมเผชิญหน้ากับปัญหาที่จะพรั่งพรูกันเข้ามาในอนาคตไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีกก็ตาม เขาบุกชิงตัวเธอกลับมาได้สำเร็จ และทั้งหมดกำลังจะเข้าสู่สงครามสุดท้ายอันยิ่งใหญ่

ก่อนที่จะเผชิญหน้ากับศัตรูที่น่ากลัว ทั้งสองมีโอกาสได้อยู่ด้วยกันลำพังอีกครั้ง ณ ทุ่งหญ้าเขียวขจีและเต็มไปด้วยดอกไม้นานา แต่ทว่าท้องฟ้าวันนี้ดูเศร้าหมองอึมครึมประหลาดนัก ชายหนุ่มบอกกับหญิงสาวที่เขารัก ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม และไม่ว่าเขาจะจากเธอไปไหน ขอให้เธอกลับมาที่นี่ เธอจะได้พบกับเขาเสมอ…เพราะเขาจะรอเธออยู่ที่นี่

มหาสงครามสุดท้ายอุบัติขึ้นในโลกอนาคต ทั้งสองและเพื่อนๆรวมหกชีวิตเดินทางฝ่ากาลเวลาไปเพื่อตัดสินผลแพ้ชนะกับแม่มดผู้บงการเรื่องราวทั้งหมด และมันยากเย็นแสนเข็ญสมกับเป็นมหาสงครามสุดท้ายจริงๆ เมื่อทุกคนไม่สามารถที่จะต่อสู้ได้เต็มที่เนื่องจากถูกลดทอนพลังอำนาจ ความสามารถแทบทุกอย่างสูญสลายไปเกือบหมดนับตั้งแต่ก้าวเข้าสู่ปราสาทแม่มดร้าย แต่พวกเขาก็ได้พิสูจน์ให้เห็นถึงความมุมานะ ความสามัคคีและกำลังใจอันแรงกล้า ช่วงชิงชัยชนะสุดท้ายมาครอบครองได้
แม่มดถูกทำลายไปแล้ว ทุกคนเดินทางกลับสู่โลกปัจจุบัน…แต่ทว่า ชายหนุ่มได้หลุดออกจากห้วงเวลาตกไปอยู่ยังโลกประหลาด ผืนดินแห้งแล้งแตกระแหงไปไกลสุดลูกหูลูกตาทุกด้าน ไม่มีสัญลักษณ์ของชีวิตใดๆหลงเหลือให้เห็น

หญิงสาวเฝ้าออกตามหา แต่ก็ไม่พบเขาแม้แต่เงา ท้องฟ้ามืดแปรปรวนมีแต่พายุ
ในที่สุดด้วยอานุภาพความรักที่ทั้งสองสื่อถึงกันตลอดเวลา นำพาเธอผ่านช่วงกาลเวลามาจนพบกับเขาได้ แต่ดูเหมือนจะสายเกินไปเสียแล้วเมื่อหญิงสาวพบแต่เพียงร่างที่ปราศจากลมหายใจของเขานอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น เธอร่ำไห้เสียใจ
น้ำตาแห่งความรักอันยิ่งใหญ่ได้สร้างปาฏิหาริย์ให้เกิดขึ้นจริง เมฆอันหนาแน่นอึมครึมบนท้องฟ้าถูกแหวกกระจายออกไปรอบด้านดุจคลื่นที่แผ่ออกอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นท้องฟ้าสีครามกระจ่างเบื้องหลัง ผืนดินแห้งแตกระแหงกลับกลายเป็นทุ่งหญ้าเขียวขจีเต็มไปด้วยดอกไม้นานาพันธุ์ สายลมพัดพากลีบกุหลาบสีชมพูสดปลิวไปทั่วบริเวณ และชายหนุ่มก็ฟื้นคืนกลับมาหาเธอ
ที่นี่เองคือทุ่งดอกไม้ที่ทั้งสองได้เคยให้สัญญาว่าจะกลับมาพบกัน

ทุ่งดอกไม้ในตำนานนั้นอยู่บนเกาะแห่งนี้นี่เอง ชายหนุ่มได้ครองคู่กับหญิงสาวคนรักอย่างมีความสุขบนเกาะแห่งนี้ เขาได้รับการโหวตให้เป็นเจ้าเกาะท่ามกลางบริวารมากมายโดยมีเหล่าสิงโตตัวมหึมาเป็นสัตว์เลี้ยงที่แสนน่ารัก จวบจนกระทั่งขบวนนักผจญภัยประหลาดซัดเซพเนจรมาถึง และดูท่าว่าจะก่อความวุ่นวายขึ้นที่นี่ถ้าหากเขาไม่รีบมาเคลียร์ซะก่อน

ผมเล่าจบก็หันไปดูพรรคพวกซึ่งหลับไปหลายคน ยายพลับพลึงอ้าปากค้างฟังเพลินจนด้วงกว่างบินเข้าปากแล้วยังไม่รู้ตัว ส่วนคนอื่นๆที่เหลือต่างจุ๊ปากนึกทึ่งในความพยายามของผมที่อุตส่าห์เล่ามาจนจบได้

ทันใดนั้นเมยานีซึ่งได้ลุกขึ้นออกไปเดินยืดเส้นยืดสายริมหาดคนเดียวก็ร้องขึ้น
“โอ๊ย…เด็ดพี่จักราชช่วยน้องด้วย!”

ร่างของเธอทรุดล้มลงในขณะที่ทุกคนต่างรีบลุกขึ้น พรานใหญ่คว้าปืนขึ้นมาประทับเล็งไปทางเมยานีอย่างไม่มีเหตุผล อนุชารีบตรงเข้าแย่งปืนเพราะเข้าใจว่ารพินทร์เสียสติ ไพรวัลย์ซึ่งยังงัวเงียเพราะเพิ่งตื่นทำท่าจะชูคอขึ้นมามองดูเหตุการณ์แต่ว่าถูกสวีตตี้หลานสาวนั่งบังซะมิด พลับพลึงรีบเกาะหลังแสงโสมแน่นทั้งๆที่ยังไม่เห็นว่าอะไรเป็นอะไร
แงซายนั้นลุกขึ้นยืนทำท่าลังเลว่าจะไปช่วยดีหรือไม่ ด้วยใจก็หวนนึกถึงสาวๆบนเกาะนี้ซึ่งแสงโสมเล่าให้ฟังแล้วว่าหน้าตาจิ้มลิ้มทั้งนั้น

จากคุณ :ไชยยันต์ อนันตรัย - [26 ส.ค. 22:58:42]

ความคิดเห็นที่ 42

...
แงซายตัดใจจากความคิดคำนึง ถึงสาวชาวเกาะ เดินไปดูหวานใจว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อเข้าไปก็พบว่าไม่เป็นอะไรมาก แค่เจ้าปูตัวน้อย หนีบเท้าเมยานีเข้า จึงช่วยแกะออก จากนั้นทั้งหมดก็ตกลงใจเดินทางไปพักยังหมู่บ้านชาวเกาะก่อน เพื่อจะได้ปรึกษากันถึงวิธีการที่จะเดินทางออกจากเกาะนี้ไป รวมทั้งตรวจสอบเส้นทางเพื่อเดินทางไปยังเป้าหมายต่อไป แสงโสมจึงนำทางชาวคณะทั้งหมดเดินทางไปยังหมู่บ้าน....

จากคุณ :พลับพลึงสีชมพู (Login) - [27 ส.ค. 14:31:46]