ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่แล้วคือ http://pantip.inet.co.th/cafe/writer/topic/W836427.html เริ่มผจญภัยกันต่อได้ ณ บัดนี้ครับ จากคุณ : ไชยยันต์ - [28 ก.พ. 16:44:44]

ความคิดเห็นที่ 2 ท่ามกลางท้องฟ้ายามราตรี เงาของสิ่งมีชีวิตคล้ายผึ้งยักษ์ฝูงใหญ่บินเกาะกลุ่มกันผ่านดวงจันทร์วันเพ็ญไปอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางเสียงหึ่งๆคล้ายเสียงผึ้งนั้นมีเสียงตะโกนโหวกเหวกดังแทรกขึ้นมา “เฮ้ย ปล่อยว้อย  จะพาพวกฉันไปไหนวะ” เสียงไชยยันต์ตะโกนพลางดิ้นรนฮึดฮัด  ขาที่ประกอบไปด้วยหนามแหลมคมของผึ้งยักษ์ตัวนั้นเกี่ยวแน่นอยู่ที่คอเสื้อแจ๊คเก็ตเดินป่าของเขา  ร่างของอดีตนายทหารปืนใหญ่ห้อยต่องแต่งอยู่กลางอากาศสูงกว่าพื้นขึ้นไปราว 200 ฟุต และกำลังเคลื่อนที่ข้ามป่าดงดิบ แลเห็นยอดไม้เบื้องล่างทะมึนทึบเต็มพรืดไปหมดท่ามกลางแสงจันทร์ “โปรดอย่าโวยวายเลยท่าน  หาเช่นนั้นแล้วแม้แต่ตัวท่านก็มิอาจรอดพ้นไปจากยอดไม้สูงเหล่านั้นหากเราจะปล่อยท่านร่วงลงปะทะยอดไม้เดี๋ยวนี้” เสียงผึ้งยักษ์ตัวที่จับเขาร้องตอบมาเป็นภาษาคนอย่างชัดเจน ไชยยันต์เงยขึ้นพยายามมองหน้าเจ้าผึ้งยักษ์ แต่ว่าไม่อาจมองเห็นได้ถนัดในยามค่ำคืนเช่นนี้ เขากวาดสายตาไปรอบๆ  ฝูงผึ้งจำนวนมากมายที่แวดล้อมอยู่รอบด้านต่างยังคงบินคุมเชิงไปห่างๆ  มองไปทางด้านหลัง ร่างของใครอีกคนที่โดนจับมาด้วยกันที่แม้จะเห็นเป็นเงาตะคุ่มในความมืดแต่เขาก็จำได้อย่างแม่นยำ ก็จะใครที่ไหนเสียอีกเล่าถ้าไม่ใช่เจ้าไพรวัลย์ลูกชายสุดที่รักของเขากับมาเรีย  ตั้งแต่หมอนี่โผล่เข้ามาในฉากก็ทำให้คณะนักเดินทางทั้งหลายรู้สึกแก่ลงไปเยอะทีเดียว เพราะพ่อหนุ่มเล่นโผล่มาแบบเป็นตัวเต็มวัยจนทุกคนเริ่มงงว่าตัวเองอายุเท่าไหร่กันแน่ แต่ก็ไม่มีใครยอมแก่เพราะต่างจำกันได้ดีว่าการเดินป่าเมื่อสมัยแรกเริ่มนั้นผ่านมาเพียง 4-5 ปีเท่านั้น ดังนั้นอายุจริงๆของลูกชายเขาควรจะเป็น 4-5 ขวบมิใช่เป็นหนุ่มอย่างที่เห็น  จะว่าเป็นเด็กโข่งก็คงไม่ใช่เพราะฝีไม้ลายมือเจ้านี่มิได้เด็กไปเลย กลับจะล้ำหน้าถึงขนาดเทียบเท่ารพินทร์ด้วยซ้ำ แต่เพชรพระอุมาภาคอลวนอลเวงพิสดารนั้นอะไรๆก็เกิดขึ้นได้ เมื่อเจ้าหนุ่มไพรวัลย์ให้นิยามตัวเองหรือใครจะนิยามให้ก็แล้วแต่ ว่าตัวเองเดินทางมาจากโลกอนาคต เอ้า ว่าไงก็ว่าตามกัน ช่างมันเถอะไม่ต้องไปมัวคิดคำนึงถึงที่มาให้เสียเวลา ขนาดพลับพลึงสีชมพูยังเกิดมาจากนางไม้ได้ แล้วไฉนเจ้าไพรน้อยจะย้อนยุคมาไม่ได้เล่า “ป๋า  ป๋า ช่วยผมด้วยยยย”   เสียงไพรวัลย์แหกปากตะโกนโหวกเหวกแบบลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น “ช่วยยังไงล่ะเว้ยเจ้าไพร ป๋าเองก็แย่เหมือนกันนี่หว่า ตัวใครตัวมันเถอะเจ้าหนู” ฟ้าแลบแปลบปลาบเบื้องหน้าทำให้แลเห็นหมู่เมฆดำทะมึนก่อตัวกันเป็นกลุ่มใหญ่ ที่ซึ่งฝูงผึ้งกำลังจะพาพวกเขาฝ่าเข้าไป  ไชยยันต์รู้สึกเย็นยะเยือกขึ้นมาในทันทีเมื่อตระหนักถึงสายลมแรงที่พัดพาเอาความชื้นสูงเข้ามาปะทะ แต่นั่นมิได้ทำให้เขาหนาวสะท้านเท่ากับภาพของสิ่งก่อสร้างรูปทรงประหลาดเบื้องล่างที่ถูกเมฆหมอกปกคลุม มันไม่เหมือนกับนิทรานครหรือเมืองลับแลที่พวกเขาเคยผ่านกันมา  มังกรยักษ์สีทองอร่ามคือสัญลักษณ์เด่นที่เห็นได้แต่ไกล  หรือว่านี่เขากำลังล่วงเข้าสู่เขตแดนของวังมังกรในตำนาน(อีกแล้วครับท่าน)อย่างที่หลายคนกล่าวขวัญถึง “เฮ้ ยู ”  เสียงไชยยันต์ร้องเรียกผึ้งยักษ์ตัวที่จับเขาอยู่  มันหันซ้ายหันขวาอย่างงงๆแล้วทำหน้าเหรอหราว่าเรียกใคร ตอนนี้พอจะมองเห็นใบหน้ามันได้บ้างตามจังหวะที่ฟ้าแลบสว่างขึ้นมา “ยู ยูนั่นแหละ  เอ็งนั่นแหละไม่ต้องไปมองหาใคร ฉันมีเรื่องจะถามสักหน่อย  พวกแกพอจะอธิบายให้ฉันเข้าใจเกี่ยวกับเจ้าแห่งฟ้าได้ไหม” “เราถูกห้ามมิให้ตอบคำถามใดๆเกี่ยวกับที่มาที่ไปของพวกเราให้พวกท่านล่วงรู้ หาไม่แล้วแม้แต่ชีวิตของพวกเราก็มิอาจทันได้เห็นดวงอาทิตย์ขึ้นในวันพรุ่งนี้” ไชยยันต์หัวเราะหึๆ “ดูท่าว่าพวกแกจะนิยมอ่านนิยายกำลังภายในเหมือนกันนี่หว่า โอเค ฉันไม่ถามอะไรเกี่ยวกับพวกแกก็ได้  แต่ฉันอยากคุยด้วย” “คุยได้ทุกเรื่องยกเว้นเรื่องเงิน ท่านมีอะไรจะคุยกับข้าหรือ”   เสียงผึ้งยักษ์ถามกลับ “เหอะน่าไม่ยืมตังค์หรอก ฉันเพียงแต่อยากรู้ว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน” “ท่านกำลังลอยอยู่บนอากาศ” “เออ รู้แล้ว ฉันสงสัยว่ามันบนอากาศเหนือเขตแดนเมืองอะไร  โน่น ฉันเห็นตึกรูปร่างเหมือนกับมังกรทองคำตระหง่านเด่นอยู่กลางเมือง ถ้าให้ฉันเดาฉันว่ามันต้องไม่พ้นวังมังกรแหง็มๆ  แล้วเมืองนี้อยู่ส่วนไหนของโลกกันล่ะเนี่ย” จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [28 ก.พ. 16:45:39]

ความคิดเห็นที่ 3 ผึ้งยักษ์นิ่งนึกไปอึดใจหนึ่ง    “เราตอบท่านได้แต่เพียงว่ามันคือวังมังกร  แต่มาดว่าท่านนำพรรคพวกล่วงเข้าสู่เขตแดนรอบนอกเมืองนี้เมื่อใด วาระสุดท้ายของพวกท่านก็มาอยู่ตรงหน้าแล้ว โอย ท่านอย่าถามอะไรที่มันตอบยากๆเลย ข้าขี้เกียจนึกสำนวน” ไชยยันต์นิ่งนึกคำนวณผลได้ผลเสียอยู่ในใจ ในเมื่อห้ามพวกเขาไม่ให้ผ่านเฉียดเมืองนี้แล้วมันจะหอบเขามาหาสวรรค์วิมานอะไรที่นี่ฟะ  หรือว่ามันเป็นแผนล่อเสือออกจากถ้ำ หากพาเขาสองคนมาที่นี่แล้วไซร้ พรรคพวกต้องตามมาช่วยเขากันอย่างเลี่ยงไม่ได้เพราะไม่รู้จะไปไหน  และนั่นอาจจะเป็นกับดักหมู่ที่รออยู่แล้วสำหรับชาวคณะผจญภัยทุกคน  แย่ตรงที่พวกเขายังไม่เคยคิดแม้แต่จะทำประกันตายหมู่กันเสียด้วยซ้ำ ชะรอยเห็นทีจะแย่หากเขาโดนพวกมันจับต้องเข้าไปติดแหง็กอยู่ในคุกกลางเมืองแบบเดียวกับที่อนุชาเคยทำที่มรกตนครเมื่อสมัยภาคแรก   รวดเร็วเท่าความคิด ไชยยันต์พูดขึ้นในทันที “เอาหละๆ ฉันจะไม่ถามอะไรหน่อมแน้มแบบนั้นกับพวกแกอีกเพราะรู้ว่าแกไม่อยากตอบ แล้วถ้าฉันจะถามเรื่องทั่วๆไปภายนอกล่ะจะได้ไหม ฉันเชื่อว่าหน้าตาฉลาดๆอย่างแกจะต้องรู้เรื่องราวในโลกกว้างนี้ได้ไม่น้อยไปกว่าเอนไซโคลพีเดียเลยทีเดียว” ผึ้งยักษ์ยืดอกอย่างภาคภูมิ   “ชีวิตข้าท่องเที่ยวมาทั่วแล้ว  ข้ายังมิอาจหยั่งรู้ได้เลยว่าจะมีสิ่งใดในโลกกว้างที่ข้าเองยังไม่เคยได้ประสบ” “ดีมาก”   ไชยยันต์เหน็บยิ้มไว้ที่มุมปาก    “งั้นเรามาทายปัญหาอะไรกันเล่นๆดีกว่าอยู่ว่างๆในช่วงที่แกจะนำฉันสองคนเข้าวังมังกรนี้ ฉันจะเลือกคำถามเด็กๆก็แล้วกันเพื่อให้ไม่ยากจนเกินไป แกจะตอบได้ไหม” “หน็อย ดูถูก  ถามให้ยากๆหน่อยก็ได้ เอ้า ถามมา” “ตึกอะไรที่สูงที่สุด” ผึ้งยักษ์หัวเราะก๊าก    “ธ่อ ท่าน เด็กมันยังตอบกันแจ๋วๆทางโฆษณา ข้าดูอยู่ทุกวัน   ตึกที่สูงที่สุดก๊อต้องเป็นตึกกองบัญชาการทหารสูงสุดน่ะสิ” “งั้นถามใหม่ แกเห็นเส้นทางคดเคี้ยวข้างล่างที่เหมือนกับทางเกวียนนั่นมั้ย แกรู้มั้ยว่าเส้นทางนั้นไปไหน” ผึ้งยักษ์หัวเราะลั่น    “พื้นที่ทุกตารางนิ้วที่นี่ข้าบินผ่านมาตั้งแต่เกิด มันก็จะนำท่านเข้าสู่วังมังกรทางทิศใต้ได้น่ะสิ” ไชยยันต์หัวเราะหึๆ   “ผิด ” “จะผิดได้ยังไงฟะ ก็ข้าบินผ่านอยู่ทุกวัน”    ผึ้งยักษ์ทำท่าฮึดฮัดจะเอาเรื่อง อดีตนายทหารปืนใหญ่หัวเราะก่อนจะตอบ “เส้นทางนั้นมันก็ไม่ได้ไปไหนหรอก มันก็อยู่นิ่งๆของมันตรงนั้นแหละ” เสียงฮาครืนดังมาจากผึ้งยักษ์รอบๆ  เจ้าตัวที่ตอบคำถามทำหน้าเขียวสลับกับหน้าแดงอย่างฉุนเฉียว “ก็ได้ฟะ  ไหนถามอีกซิ ข้าไม่ยอมแพ้มนุษย์อย่างเจ้าหรอก” “ช้างอะไรเอ่ยบินได้”   ไชยยันต์ถามพลางลอบสังเกตพื้นที่ด้านล่าง “ก้อช้างบินน่ะสิ ถามอะไรที่มันยากๆหน่อยได้ไหม”  ผึ้งยักษ์ตอบแบบกำปั้นทุบดิน ไชยยันต์แกล้งทำหน้าเซ็ง   “ถ้าคำตอบง่ายอย่างนั้นฉันไม่เอามาถามพวกรู้มากอย่างพวกเจ้าหรอก ไหน ใครรู้บ้าง” ประโยคหลังเขาหันไปตะโกนถามผึ้งยักษ์ตัวอื่นๆรอบๆ  ทุกตัวต่างตะโกนตอบกันเซ็งแซ่ “ช้างติดปีก ช้างกระโดดเหว ช้างเล่นเครื่องร่อน ช้างขี่เครื่องบิน เอ้า” ไม่มีใครตอบถูกเลย   ทุกตัวต่างทำท่าหงุดหงิดที่ไม่สามารถตอบคำถามมนุษย์อย่างเขาได้  หลายตัวเริ่มไม่เชื่อว่าเขาจะมีคำตอบที่ทุกตัวพอใจ ขณะนี้พวกมันกำลังหิ้วเขาและไพรวัลย์บินผ่านทะเลสาบน้ำจืดกว้างใหญ่ “อะไรฟะ  แล้วช้างอะไรล่ะเว้ยที่บินได้ มีที่ไหนกัน” ไชยยันต์เหลือบตามองด้านล่างนิดนึงก่อนจะตอบช้าๆชัดๆ “ก็ช้างบ้านเตี่ยแกน่ะซี” ทุกตัวต่างทำท่าหงายหลังตึง  ผึ้งยักษ์นิ่งนะจังงังไปแบบตะลึงงัน ไม่เชื่อว่าจะโดนมนุษย์หลอกด่าเอาได้   จังหวะนั้นเองไชยยันต์ก็รูดตัวหลุดออกจากเสื้อแจ๊คเก็ตที่ผึ้งยักษ์จับเอาไว้ ตัวเขาหลุดร่วงฟ้าวลงไปยังเบื้องล่างในขณะที่ปากร้องตะโกนลั่น “ตัวใครตัวมันเว้ยเจ้าไพร แล้วเจอกันในเมืองเน้อ ” ผึ้งยักษ์ต่างเสียจังหวะไม่สามารถตั้งตัวกันได้ทันเพราะมัวแต่ตะลึงในคำตอบสุดท้ายของไชยยันต์  ประกอบกับไชยยันต์เองก็ทำตัวให้เพรียวลู่ลมลงไปเบื้องล่าง ดังนั้นกว่าที่พวกมันจะทันโฉบลงไปคว้าตัวเขาได้ทัน ร่างของอดีตนายทหารปืนใหญ่ก็หล่นตูมลงไปในทะเลสาบเบื้องล่าง หายลับไปท่ามกลางคลื่นที่แผ่กระจายกันไปรอบด้าน เสียงครางหึ่งๆอย่างโกรธจัดของเหล่าผึ้งยักษ์ดังก้องไปทั่วท้องฟ้า พวกมันต่างบินฉวัดเฉวียนกันลงมาค้นหาเขาเป็นการใหญ่ แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา  ดังนั้นชั่วเวลาไม่นานเหล่าผึ้งยักษ์ก็ล้มเลิกความตั้งใจ พากันบินเกาะกลุ่มตรงไปยังวังมังกรกันอย่างรีบเร่งโดยไม่ปริปากพูดอะไรกันให้เสียเหลี่ยมอีก จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [28 ก.พ. 16:50:08]

ความคิดเห็นที่ 4 ในท่ามกลางความมืดมิดสุดพิศดารพันลึก ของป่าอะไรสักอย่าง ที่อยู่ข้างๆวังมังกร บุรุษร่างสันทัดผู้หนึ่งกำลังยืนอยู่บนยอดผาที่สูงจรดเมฆ ปรายสายตาอันคมกริบคู่นั้นมองไปยังเหตุการณ์ ข้างล่าง  พลางยกไปป์ขึ้นมาสูบดัง .....ปุ๋ย....ปุ๋ย....ปุ๋ย...... (เสียงแบ็คกราวน์ดังว่า:โอ!  ...ช่างน่าสะพรึงกลัวอะไรเช่นนี้) จากคุณ : ทายเอาเองก็แล้วกันว่าใครมา - [28 ก.พ. 18:00:18]

ความคิดเห็นที่ 5 โอ๊ย.. ขำที่สุดเลย นี่ดีว่าเล่นตอนเลิกงานแล้ว ไม่งั้นลูกน้องคงหาว่าเราบ้า :-)) คริสติน่าจิบไวน์ชมภาพจากลูกแก้ววิเศษค่ะ แหมสนุกจัง แต่ว่ามังกรนี่ไม่ได้อยู่ในน้ำเหรอ เอ๊ะ อันนั้นมังกรจีนนิหน่า สงสัยอันนี้เป็นเทพบุตรมังกรฟ้า คิกคิก... จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [28 ก.พ. 18:11:33]

ความคิดเห็นที่ 6 และแล้วมันผู้นั้นก็หัวเราะในลำคอเป็นเสียงดังว่า ...หึ หึ หึ... .................................................................. เอ่อ ขอโทษครับคือตอนนี้ผมอยากกลับมาเล่นใหม่ กำลังพยายามหาทางเสียบอยู่ใครช่วยบอกสถานการณ์ ตอนนี้คร่าวๆที แล้วบทผมนี่มีใครใช้อยู่หรือเปล่า ถ้ามีผมจะได้เปลี่ยนไปเล่นเป็นจอมมาร .................................................................. .....ปุ๋ย....ปุ๋ย....ปุ๋ย..... จากคุณ : เชษฐาเก่า - [28 ก.พ. 18:13:41]

ความคิดเห็นที่ 7 คุณชายคะ... คุณชายยังติดอยู่ที่ถ้ำค้างคาวอยู่เลยนี่นา ตอนนี้เป็นโอกาสเหมาะมาก เพราะรพินทร์ติดสอบ ยังไม่มารายงานตัว คณะผจญภัยกำลังขาดผู้นำค่ะ เสียบต่อได้เลยค่ะ แต่ต้องขอโทษจริงๆ ที่ตอนนี้ก็ค่ำแล้ว คงจะออกเดินทางกันไม่ได้นะคะ กลางค่ำกลางคืน อันตรายค่ะ คริสเป็นห่วงด้วยใจจริงค่ะ จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [28 ก.พ. 18:38:29]

ความคิดเห็นที่ 8 โอเค หลังจากที่ผมอ่านอย่างคร่าวๆแล้วสรุปได้ว่า มีเจ้าฟ้าซึ่งคือใครก็ไม่รู้เลี้ยงแรดเผือกขนทอง(มันจะสี ขาวหรือสีทองก็เอาให้แน่สักอย่างสิครับ)เอาไว้ดูเล่น (คนอะไรก็ไม่รู้สัตว์ก็มีตั้งหลายชนิด ดันเลือกเลี้ยงแรด) ซึ่งต่อมาแรดที่น่าสงสารตัวนั้นถูกคุณมันตรัยและ คุณแสงโสมขโมยตัวไปให้พวกรพินทร์ยิง เพื่อใช้อุบายยืมดาบฆ่าคนให้เจ้าฟ้าซึ่งคาดว่าจะเป็น เจ้าของวังมังกร(อ้า ฟังดูบู้ลิ้มดี แสดงว่าคอเดียวกัน) จัดการทำร้ายพวกรพินทร์เสีย เจ้าฟ้าซึ่งเป็นเจ้านายของสัตว์ปีกทุกชนิดจึงส่งผึ้งยักษ์ ที่พูดภาษาไทยได้มาจับไชยยันตร์ และไพรวัลย์ไป เอาไปทำอะไรก็ไม่รู้ส่วนคณะที่เหลือยังตัวสั่นงันงกอยู่ใน วังค้างคาวอยู่ ที่ผมพูดมานี่มีอะไรแก้ไขเพิ่มเติมก็บอกนะครับ ครั้งต่อไปผมจะเริ่มเสียบแล้วฮี่ฮี่ฮี่ จากคุณ : เชษฐา - [28 ก.พ. 22:38:34]

ความคิดเห็นที่ 9 ฮ่าๆๆๆ  ขำเจง ๆ คุณเชษฐา เจ้าฟ้าคนนี้คงชอบแรดมากอ่ะครับเลยเลี้ยงไว้ แรดตัวสีเผือกครับไม่ขาว มีขนสีทอง เสียบโลดเด้อคั่บ จากคุณ : ก๊ากกก ๆ ๆ - [1 มี.ค. 10:16:51]

ความคิดเห็นที่ 10 น้ำในทะเลสาบลึกลับนั้นเย็นเฉียบราวกับน้ำทะเลแถบขั้วโลกเหนือ ไชยยันต์ อนันตรัย สบถด่าตัวเองลั่นขโมงโฉงเฉงในความเงียบสงัดและวังเวง รอบตัวของเขามีแต่ผืนน้ำ เวิ้งว้างมองไม่เห็นฝั่ง  หากไม่ใช่เพราะเขากลัวเจ้าลูกชายร้อยเล่ห์จะหาเรื่องมากลั่นแกล้ง เขาเหมือนอย่างที่อนุชาเพื่อนรักโดนเข้าไปจนเต็มอิ่มแล้วละก็.. เขาคงจะไม่ยอมเสี่ยงชีวิต กระโดดหนีมาตายดาบหน้าเช่นนี้หรอก  หลังจากก่นด่าเทวดาฟ้าดินและลมแล้งจนแทบจะ หมดแรงประกอบกับที่ต้องสำลักน้ำอยู่บ่อยๆ อดีตนายทหารปืนใหญ่ก็จำต้องหุบปากกัดฟัน แหวกว่ายไปเงียบๆ ตามยถากรรม  ส่วนในใจนั้นก็บนบานศาลกล่าวติดสินบนเจ้าพ่อเจ้าแม่ เจ้าป่าเจ้าเขาให้ชีวิตรอดปลอดภัยไปตามเรื่อง..และตามเคย เขาพยายามออมกำลังโดยการลอยตัวอยู่ปริ่มน้ำในท่านอนหงาย  ท้องฟ้าเบื้องบนนั้นมืดมิด ปานเหวนรก  พราวพร่าดารดาษไปด้วยดวงดาวระยิบระยับราวกากเพชรที่ถูกโรยไว้บนผ้า กำมะหยี่สีดำสนิท  และช่วยให้เขาพอจะสังเกตทิศทางการเคลื่อนคล้อยของดวงดาวได้คร่าวๆ   หลังจากสังเกตดูกลุ่มดาวจระเข้อยู่เพียงชั่วครู่  อดีตนายทหารปืนใหญ่ก็หาดาวเหนือพบได้ โดยไม่ยากเย็นนัก   สมองอันเคยมีแต่ความคิดตลกคะนองนั้นบัดนี้คิดสาระตะอย่างรวดเร็ว   ตอนที่เขาถูกฝูงผึ้งยักษ์เหล่านั้นจับตัวมา  สัญชาตญาณของเขาบอกกับตัวเองว่าพวกมัน พากันบินบ่ายหน้าไปทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือเป็นแนวตรงดิ่งโดยไม่ได้แยกเฉเหหัก ไปทางไหน ส่วนทิศทางของลมและกระแสน้ำในทะเลสาบในขณะนี้ก็มุ่งคล้อยไปทางทิศนั้น อยู่แล้ว  หากเขาประคองตัวลอยตุ๊บป่องไปเรื่อยๆ  จนกว่าจะถึงเวลาตะวันขึ้น  ก็คงจะพอ สังเกตเห็นแนวฝั่งได้บ้าง    แต่ก็ไม่รู้เช่นกันว่าทิศทางลมและกระแสน้ำจะเปลี่ยนแปลงไปหรือไม่ เมื่อถึงเวลานั้น  แต่ถึงอย่างไรเขาก็ต้องเสี่ยง.. ทันใดดวงตาของไชยยันต์สว่างวาบขึ้นด้วยความหวัง  เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าในเป้หลังของเขานั้นมี หมอนยางแบบเป่าลมพับเก็บไว้ในกระเป๋าข้างเป็นประจำ  นั่นหมายถึงทุ่นช่วยลอยน้ำอย่างดีที่ จะช่วยถนอมกำลังของเขาไปได้ตราบใดก็ตามที่เขายังมีลมหายใจอยู่ เขารีบล้วงมือไปในกระเป๋า ของเป้ที่ติดหลังอยู่ทันที  แล้วแยกเขี้ยวยิ้มขณะค่อยๆ ดึงมันออกมา  ซองพลาสติกที่หุ้มอยู่นั้น มันยังอยู่เรียบร้อยดีไม่ได้หลุดหล่นหายไปไหน ไชยยันต์รีบแกะมันออกมาจากซองพลาสติก อย่างรวดเร็วแล้วหยิบมันมาประทับกับริมฝีปากเตรียมเป่า เฮ้ย ! ไชยยันต์ อนันตรัย  ร้องเสียงหลงออกมาอย่างลืมตัวด้วยความตกใจ  เมื่อริมฝีปากอุดมหนวดของเขา นั้นสัมผัสกับอะไรบางอย่างที่ผิดแผกออกไป  ถูกละ  ความเย็นชืดจากผิวอันเรียบลื่นนั้นมันคือพื้นผิว ของพลาสติกแน่ๆ  แต่มันไม่ใช่หมอนยางเป่าลมที่เขาใช้อยู่เป็นประจำทุกค่ำคืนอย่างไม่ต้องสงสัย เพราะเขาออกแรงเป่ามันจนเต็มที่ เจ้าวัตถุนั้นมันแทนที่มันจะโป่งออกมาเป็นหมอนอย่างที่เขาคิดก็หาไม่ ไชยยันต์ค่อยๆ กลั้นใจลูบๆ คลำๆ ในความมืดมิด  แล้วประสาทสัมผัสจากปลายนิ้วก็บอกให้ทราบว่า วัตถุนั้นมันยืดตัวออกมาเป็นถุงแคบๆ ปากหนาก้นโป่งยาวๆ ประมาณครึ่งฟุต ตรงปลายมีลักษณะ เป็นกระเปาะเล็กๆ คล้ายกับ.. ทันใดเขาก็สว่างวาบขึ้นมาในห้วงคิด  เมื่อนึกขึ้นมาได้อีกทีว่าคืนที่แล้วมาเขานอนอยู่ใกล้ๆ เจ้าไพรวัลย์ ลูกชายของเขาเอง  และในขณะที่ตื่นมาในตอนเช้า  เจ้านั่นเป็นคนช่วยพับผ้าแบล็งเกตและเก็บกวาด ที่หลับที่นอน  ในขณะที่เขาเองต้องสาละวนกับการช่วยตาบุญคำจุดไฟหุงหา  คลับคล้ายคลับคลาว่า ตอนนั้นเจ้าตัวแสบมันรื้อข้าวของในเป้ของมันออกมาสำรวจกองพะเนินเทินทึก  และอาจจะเป็นได้ว่า มันกำลังงัวเงีย จึงหยิบของในเป้ของมันมายัดใส่เป้ของเขาเข้าให้ “ ไอ้ไพร๊..  ชั้นจะฆ่าแก๊ๆๆๆ   ฮือๆๆ  อย่าให้ตูรอดไปได้นะเฟ้ย ! ไอ้ลูก @#$%&*  ..ฮือๆ โว้ยยย ” จากคุณ : ไพรวัลย์ อนันตรัย - [1 มี.ค. 15:12:41]

ความคิดเห็นที่ 11 ณ วังค้างคาว  เชษฐายืนรับลงสูบไปป์อยู่อย่างเงียบขรึม ทันใดนั้นผึ้งอีกสองตัวก็บินมาหาเขาทันที "เราได้รับคำสั่งจากท่านเจ้าฟ้าให้มาเอาชีวิตคนที่ฆ่า แรดเผือกขนพอง(เนื่องจากยังสรุปไม่ได้ว่ามันขนสีอะไร ผมจึงจะเรียกอย่างนี้ไปพลางๆก่อน)"ผึ้งตัวหนึ่งร้อง ว่าแล้วมันก็พุ่งเหล็กไนอันคมกริบประดุจปากกาสีน้ำเงิน ยี่ห้อแลนเซอร์(ก็ไม่รู้จะเปรียบกับอะไรดีนี่หว่า)ใส่เชษฐา ทันที เชษฐาร้อนใจยิ่งนัก  ตอนนั้นปืนก็วางไว้ไกลมือ  มีดผา หน้าไม้ก็ไม่มี  เขา...  เขา.... เขาจึงตัดสินใจ... ร่ายรำเพลงฝ่ามือสิบแปดท่าพิชิตมังกรในท่ายอดมังกร เสียใจ(คังเล้งอู๋ห่วย)ยิงใส่ผึ้งตัวนั้นทันที!!!! (ท่านี้ถ้าใครอ่านที่กิมย้งบรรยายไว้ในมังกรหยกก็จะพบว่า มันไม่แตกต่างไปจากการยิงแสงของอุลตร้าแมนเลย) เปรี้ยง!!!!!!!ตูม!!!!!!!!!เสียงลมฝ่ามือปะทะลำตัวผึ้ง และแล้วเจ้าผึ้งน้อยน่ารักตัวนั้นที่เคยเป็นพรีเซนเตอร์ แชมพูสระผมเด็กก็ตัวขาดกลาง เลือดกระฉูดล่วงลงสู่พื้น ดินไป... "หึ หึ ดีที่เราอ่านกำลังนิยายภายในมาเยอะ"เชษฐา หัวเราะในลำคออย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง ผึ้งอีกตัวเห็นดังนั้นก็ไม่กล้าทำอันตรายเชษฐามันกล่าว อย่างนอบน้อมว่า"โอ  ท่านผู้ไว้หนวดจิ๋ม ขอจงไว้ชีวิต ข้าเถอะ" "ปุ๋ย ปุ๋ย"เชษฐาสูบไปป์ต่ออย่างสบายอารมณ์ "ก็ได้ แต่เจ้าต้องพาข้าไปพบเจ้าฟ้าที่วังมังกรก่อน" "แล้วแต่ท่านเถอะ"ผึ้งกล่าวแล้วยื่นหลังให้เชษฐา ทำตัวเบาขึ้นมาขี่ หลังจากสั่งเสียพวกรพินทร์ให้เก็บ หนังและนอและขนของแรดเผือกขนพองนั้นไปขาย เอากำไรให้ได้เยอะๆเพื่อให้สมแก่ความงกของคณะเดินป่า เชษฐาก็ขี่ผึ้งจากไปบ้าง .................................................................. ในทะเลสาบลึกลับแห่งหนึ่ง "มันคือตุ้กตายาง!!!"ไชยยันต์ร้องเสียงหลง "ทำไมลูกจึงมีรสนิยมเช่นนี้  ช่างเป็นที่เสื่อมเสียกับวงศ์ ตระกูลอนันตรัยจริงๆ  แต่ไม่เป็นไรพอเกาะลอยคอได้... บุ๋ง บุ๋ง"(ผมช่วยชีวิตคุณแล้วนะนายทหารปืนใหญ่) จากคุณ : เชษฐา - [1 มี.ค. 18:35:34]

ความคิดเห็นที่ 12 โอย.. คุณชายเชษฐา  มองเห็นเจ้า จุด จุด จุด ที่กระผมเว้นไว้ให้ระทึก เป็นตุ๊กตายางเสียได้ พ้มว่าที่บรรยายมาน่ะมันละเอียดดีแล้วนิ   เดาใหม่อีกทีน่า  ให้ถาม live lines  ได้ด้วยเอ้า ! ถาม : วัตถุนั้นมันยืดตัวออกมาเป็นถุงแคบๆ ปากหนาก้นโป่งยาวๆ ประมาณครึ่งฟุต ตรงปลายมีลักษณะ เป็นกระเปาะเล็กๆ คล้ายกับ.. ตอบ : วัตถุนั้นคือ ??? ป.ล.  คำถามนี้ไม่มีรางวัล  และไม่จำเป็นต้องเขียนใส่สลากอะไรต่อมิอะไรมาลุ้นโชคจับรางวัล แต่ประการใดทั้งสิ้น เหอ เหอ จากคุณ : ไพรวัลย์ อนันตรัย - [1 มี.ค. 19:24:14]

ความคิดเห็นที่ 13 ผมรู้ ! ว่ามันคืออะไร ธ่อ ก็ไอ้...นั่นแหละ ผมแค่อยากช่วยคุณไชยยันตร์เท่านั้นแหละ น่านะ เรามามองถึงหลักความเป็นจริง มาอยู่ในป่าคุณจะพก ไอ้ที่มีชัยแจกมาทำไม? ถ้าเป็นตุ้กตายางว่าไปอย่าง   จากคุณ : เชษฐา - [1 มี.ค. 20:08:32]

ความคิดเห็นที่ 14 จะว่าไปแล้วเรามาพบกันครึ่งทางเถอะครับ มันคือตุ้กตายางที่สวมไอ้...นั่นอยู่ดีมะ จากคุณ : เชษฐา - [1 มี.ค. 20:09:36]

ความคิดเห็นที่ 15 เอิ๊ก...ฮ่าๆ นี่x เอ๊ย เพชรพระอุมาจริงๆหรือนี่...สยองนะ อะไรน่ะ จุด จุด จุด นึกไม่ออก โอย..หัวเราะจนสลบเหมือด... เหอ เหอ ขออู้แป๊บนะ ให้พระพี่เชษฐารำเบิกโรงไปก่อน เดี๋ยวจะมาต่อ อิ อิ อิ จากคุณ : มันตรัย - [1 มี.ค. 21:15:32]

ความคิดเห็นที่ 16 โอเคเลยครับ คุณชายเชษฐา  ผมยกให้คุณชายไปเลยก็แล้วกัน  หุ หุ เอาเป็นว่าตอนป๊ะป๋าไชยยันต์แกลอยคอเข้าฝั่งเรียบร้อย คุณชายค่อยรับไปเป็นสมบัติของคุณชายได้เลยนะขอรับ สรุปว่า มันคือ ตุ๊กตายางชั้นดี ที่สวมมีชัย (สวมทำไมฟะเนี่ย ?) ส่วนที่พกถุงสีประกายรุ้งมาในขณะเดินป่านั้น ..เหอ เหอ   ไม่บอกดีกว่าครับ  แต่ปล่อยให้คาดเดาจุดประสงค์กันเอาเอง แต่กะจะใช้มันแน่ๆ  หากไม่ใช่  จะพกมาให้เมื่อย(ตุ้ม) ทำมั้ย จริงมั้ย ? .แฮ่ จากคุณ : ไพรวัลย์ ฯ - [2 มี.ค. 02:45:05]

ความคิดเห็นที่ 17 5555 กลับมาแล้วครับสอบเสร็จแล้ว ขอประเดิมต่อเลยละกัน -------------------------------"คุณหญิงครับ  คุณชายแกไปฝึกฝ่ามือสยบมังกรมาจากไหนน่ะ" "เอ...พี่ใหญ่ก็คงฝึกมาจากตอนที่อ่าน 8 เทพอสูรมังกรฟ้ามั้งคะ" "งั้นคุณชายใหญ่แกก็คงจะเป็นยอดอัจฉริยะล่ะครับคุณหญิง แค่คุณกิมย้งแกอธิบายไว้ไม่กี่ท่า คุณชายก็ฝึกสำเร็จได้" "เรื่องนั้นช่างเถอะค่ะรพิทร์  ว่าแต่พี่ใหญ่ก็ขี่ผึ้งไปแล้ว พวกเราทำไงดีคะ" คุณหญิงดารินพูดพลางยกห่อผ้าที่รวบรวมนอแรดไว้ "ไอ้ชิ้นส่วนต่างๆของแรดพวกนี้ เราขนไปพลางๆก่อนแล้วกันครับ ผมก็ไม่รู้ว่าแถวนี้มีร้านขายยาจีนที่ไหน  ยังไงพวกเราควรรีบตาม ไปช่วยคุณไชยยันต์กับเจ้าไพรวัลย์ก่อนนะครับ" "แล้วเราจะไปยังไงล่ะคะ" "ก็ไปอย่างนี้ไงครับ.............." ---------------------- รพินทร์จะติดตามไชยยันต์ไปยังไงกันล่ะเนี่ย  ขอเชิญท่านต่อไป จากคุณ : รพินทร์ - [2 มี.ค. 14:42:18]

ความคิดเห็นที่ 18 ลุงเชษฐาไม่ชวน ตาเส่ย กลับมาเล่นด้วยกันอีกล่ะคะ หายไปพร้อมกันเลยนี่นา ว่าแต่ว่าสำนักที่ฝึกวิชาสิบแปดฝ่ามือพิชิตมังกรมาน่ะ เป็น สำนัก 8 เทพอสูรมังกรฟ้าหรอกหรือค้า นึกว่าฝึกจากสำนักมังกรหยกซะอีก ... จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [2 มี.ค. 21:30:43]

ความคิดเห็นที่ 19 ความจริงในมังกรหยกจะมีใช้บ่อยกว่าครับ และในแปดเทพเคียวฮงก็ไม่ค่อยระบุชื่อท่า แต่ก็มีทั้งสองเรื่อง จากคุณ : เชษฐา - [2 มี.ค. 22:39:26]

ความคิดเห็นที่ 20 แวะมาเชียร์นักแสดงทุกท่านค่าาาาาาา ไม่ทันตามอ่านแต่ใจยังเชียร์ทุกท่านนะค้า สบายกันดีนะจ๊ะทุกคน เอิ๊กๆๆ จากคุณ : แม่ยก 40-40 - [3 มี.ค. 02:09:33]

ความคิดเห็นที่ 21 แวะมาอ่านครับ น่ายินดีที่คุณชายใหญ่กลับมาซะทีครับ เนื้อเรื่องกำลังสนุกถูกใจคะหยิ่น จริงๆเลยครับ ตาคำ....ไปไหนไม่เห็นมาต่อบทพระเอกซะที....มาเร็วๆจิเดี๋ยวพวกนายเขายึดบทพระเอกคืนไปนะจะบอกให้ จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [3 มี.ค. 14:46:24]

ความคิดเห็นที่ 22 โอเค  เมื่อรอมาหลายวันแล้วไม่ามีใครมาเปิดเรื่องต่อผม ก็คงต้องเปิดเอง ...  ...  ... เชษฐา วราฤทธิ์ขี่ผึ้งคู่ใจ(มันกลายเป็นผึ้งคู่ใจตั้งแต่เมื่อ ไหร่ก็ไม่รู้เหมือนกัน)ไปยังสิ่งก่อสร้างแห่งหนึ่งซึ่งมี สัณฐานเป็นรูปมังกรตัวมหึมาน่าเกรงขามยิ่งนัก ขณะที่เชษฐานึกชมในความใหญ่โตของมันอยู่ในใจ พลันเขาก็สังเกตุเห็นรอยอักขระลึกลับบางอย่างที่หน้าอก ของมังกร "บินไปดูใกล้ซิ"เชษฐาร้องสั่งผึ้งพลางเอาไปป์เคาะหัว เป็นการเร่งให้บินเร็วๆ นั่นอาจจะเป็นลายแทงสมบัติก็ได้ เมื่อเข้าสใกล้แล้วตัวอักษรก็ค่อยๆชัดขึ้นๆ เชษฐาตั้งใจ มองอย่างใจจดใจจ่อ ในที่สุดก็สามารถอ่านตัวอักษรที่ ปรากฏขึ้นอย่างรางเลือนได้ความว่า "...บาร์ ....บี ...คิว  ...พลาซ่า" "ฮ่วย"เชษฐาคิดในใจ  ที่แท้วังมังกรก็ได้แบบแปลนมา จากร้านแฟรนไชส์นั่นเอง เขาขับผึ้งบินต่อไปจนถึงบริเวณปากมังกรก็แล้วร่อนลง ที่หนวดของมัน ปากมังกรนั้นปิดอยู่ ผึ้งบอกว่า"จากที่นี่ ไปต้องมีรหัสผ่านให้เข้าไปในปากมังกรอันเป็นประตูใหญ่ แต่มันอยู่ที่ผึ้งอีกตัวที่ถูกท่านฟาดฝ่ามือใส่จนตายไปแล้ว ข้าเองก็เข้าไม่ได้เหมือนกัน" "งั้นเรามาลองเดารหัสผ่านสากลกันดีกว่า"เชษฐากล่าว "โอเพ่น เซซามี่!" ...เงียบปากมังกรยังคงไม่อ้าออกมาเหมือนต้นแบบ ของมัน   "กระจอก"ผึ้งกล่าว"มาลองข้าบ้าง" "โอม  ทะเลจงแยกออกเดี๋ยวนี้!" ปากมังกรก็ยังคงปิดอยู่เหมือนเดิม "นั่นมันคำพูดของโมเสส"เชษฐากล่าว "ก็คล้ายๆกันแหละน่า"ผึ้งกล่าวอย่างอารมณ์เสีย "เรามาลองแข่งกันพูดว่าคำพูดของใครจะทำให้ปากมังกร เปิดออกก่อนดีกว่า" "ได้เลย" แล้วทั้งสองก็สูดลมหายใจเข้าตะโกนออกมาเป็น คำพูดต่างๆนาๆดังนี้ "พิซซ่ามาส่งแล้วครับ!" "มาเก็บค่าไฟครับ!" "เฮ้ยบ๋อย  รวมมิตรเนื้ออีกฉาด!" "บาร์บีคิวพลาซ่าจงเจริญ!" "มาสูบส้วมครับ!" "248 5555!" "712 7000!" "ตาลีบันบุกแล้วโว้ย!" "ไดโดมอนจงเจริญ!" เมื่อถึงคำสุดท้ายปากมังกรก็อ้าเหมือนกันแต่อ้าออกมา งับผึ้งใหญ่ตายคาที่อยู่ตรงนั้น ส่วนเชษฐานั้นหลบทัน "ปุ๋ย ปุ๋ย เห็นที่เราจะเข้าไปไม่ได้เสียแล้ว"เชษฐาสูบ ไปป์เสียงเครียด ทันใดนั้นเสียงๆหนึ่งก็ดังออกมาจาก รูปปั้นมังกรนั้นว่า"ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกคุณชาย" ..แล้วปากมังกรก็เปิดออก  มันเป็นเสียงของเจ้าฟ้าเอง จากคุณ : เชษฐา - [3 มี.ค. 20:58:05]

ความคิดเห็นที่ 23 เชษฐาเดินเข้าไปในปากมังกรอย่างใจเย็น  เมื่อก่อนร้อย วันพันปีไม่เคยฉายเดี่ยวเลย ความจริงวันนี้ก็กะจะตาม คนอื่นเหมือนกันแต่เรื่องมันพาไป เขาเดินผ่านกรงของสิงสาราสัตว์ต่างๆที่เป็นสัตว์เลี้ยงของ เจ้าฟ้าอันประกอบด้วย ...กระทิงแดง  เสือสิบเอ็ดตัว  ลิงถือลูกท้อ  อูฐบิน จึงรีบเดินหนีไปเร็วๆก่อนที่จะเจอโป้ยเซียนหรือลูก กตัญญูอยู่ในกรงไหนด้วย เมื่อเชษฐามาถึงสุดห้องโถงเขาก็พบกับชายชราท่าทางแก่ คนหนึ่งนั่งอยู่ "ข้าคือเจ้าฟ้าหรืออีกชื่อหนึ่งในยุทธภพเรียกกันว่า "พญามังกรแดนดิน"" "โอ ท่านคือพญามังกรแดนดินอันเลื่องลือในเรื่องวีรบุรุษ สำราญนั่นเอง(หึหึ ให้ผมเขียนเรื่องมันก็ออกมาเป็นแบบ นี้แหละ)" ว่าแล้วเขาก็เหลือบไปเห็นขาทั้งสองข้างของพญามังกร แดนดินกลับหายไปเสมอเข่า  พญามังกรแดนดินอันโด่ง ดังในยุทธจักรกลับเป็นบุรุษพิการผู้หนึ่ง!!!??? พญามังกรแดนดินสังเกตุกิริยาของเชษฐาออกจึงกล่าวว่า "เจ้าไม่อยากรู้รึว่าใครเป็นผู้ตัดขาของเราออกไป" เชษฐานิ่งสักครู่หนึ่งก็ส่ายหน้ากล่าวว่า"ไม่จำเป็นต้องรู้ หรอกเพราะไม่ว่าใครจะเป็นผู้ตัดขาของท่านออกไป มันผู้นั้นต้องตายอยู่ตรงนั้นแล้ว" พญามังกรแดนดินหัวเราะในลำคอกล่าวว่า"ถูกต้อง แมลงสาบที่มาแทะเหล่านั้น ล้วนถูกเราบี้ตายตั้งแต่ต้น แล้ว!!" เชษฐาสะดุ้งเล็กน้อยทันใดนั้นพญามังกรแดนดินก็ใช้มือ ดีดตัวขึ้นมาจากเก้าอี้ปากร้องตะโกนว่า"คุณชาย รับมือ!!!" เชษฐาไม่ทันตั้งตัวเห็นพญามังกรแดนดินลอยมากระแทก พื้นตรงหน้าตนเป็นรูโหว่ขนาดใหญ่แสดงถึงกำลังภายใน มหาศาลเป็นที่น่าตกตะลึงนัก  พญามังกรแดนดินยิ้มเล็ก น้อยอย่างพอใจ ...แล้วเขาก็ค่อยๆ(คลาน)กลับไปนั่งที่เดิมอย่างช้าๆ... (เรื่องเหล่านี้ใครได้เคยอ่านวีรบุรุษสำราญจะได้อรรถรสมาก) ประมาณสองชั่วก้านธูปเมื่อพญามังกรกระดึ้บกลับไปถึง   ที่นั่งปัดฝุ่นและเก้กท่าใหม่เรียบร้อยแล้วจึงกล่าวว่า"เรา เปิดทางให้คุณชายเข้ามาก็เพื่อจะเรียนถามว่าแรดเผือก ขนพองของเราไปอยู่ที่ไหน" "เรื่องนี้ฝากให้น้องเขยของเราไปแล้ว ป่านนี้มันคงอยู่ แถวๆเยาวราช"เชษฐาตอบ พญามังกรแดนดินกระแอมเล็กน้อยอย่างไม่พอใจ กล่าวว่า"ถ้าอย่างนั้นเราคงต้องรั้งตัวคุณชายเอาไว้ที่นี่ ก่อน  เพื่อรอให้สหายของท่านตามมาสมทบ" "คนระดับท่านเมื่อตั้งใจอะไรแล้วเราหรือจะมีความ สามารถขัดขืนได้  แต่ขอเตือนว่าเหล่าสหายน้องเขยและ น้องสาวของเรานั้น กำลังฝีมือหาใช่พื้นเพธรรมดาไม่" พญามังกรแดนดินยิ้มเล็กน้อยกล่าวว่า"ถ้าอย่าง นั้นเราจะลองส่งสัตว์เลี้ยงตัวอื่นๆของเราไปสู้กับมันดู คุณชายเห็นเป็นอย่างไร" เชษฐาหน้าซีดเล็กน้อยแต่แข็งใจตอบว่า"ก็แล้วแต่ ท่านเถอะ..."ขณะเดียวกันก็พยายามหาทางเตือนพวก พ้องที่เหลือให้คอยระวังภัยไปด้วย ................................................................. ขณะเดียวกันไชยยันต์ก็ยังลอยคออยู่ ไพรวัลย์ก็ยังบินมา ไม่ถึงเพราะเป้หนักผึ้งอ้วน  รพินทร์และคณะก็ยังหาทาง มาไม่ได้  ถ้าให้ผมเขียนอยู่มันก็จะเป็นบู้ลิ้มต่อไป พวกคุณหาทางทำให้มันกลับมาเป็นเพชรพระอุมาเองแล้วกัน จากคุณ : เชษฐา - [3 มี.ค. 21:28:03]

ความคิดเห็นที่ 24 ไม่เป็นไรค่ะ ลุงเชษฐา เพชรพระอุมา ภาคนี้มันพิสดารอยู่แล้วละค่ะ ถ้าจะเพิ่มบู้ลิ้ม มาอีกก็คงไม่แปลกหรอกค่ะ แต่...เอ เรื่องบู้ลิ้มนี่คุ้น ๆว่า มีคนต้องไปถูพื้นมิใช่หรือ  หึหึ จากคุณ : พลับพลึง - [4 มี.ค. 00:32:28]

ความคิดเห็นที่ 25 เจ้ารพินทร์ มันท่าจะยุ่งอยู่กับการสอบ ไม่ก็กลับบ้าน ไปซะแล้วมั้ง แหม ไม่บอกกล่าวเลยนะ อิ อิ เล่นกันไปก่อนนะครับ กาผมยุ่งๆกับการเก็บข้าว เก็บของหอบผ้าหอบผ่อนหาที่อยู่.... เอาไว้เจอถ้ำเหมาะๆให้ลงตัวแล้วจะมาเล่นใหม่อีกที อาจจะหายหน้าไปสักพัก เดี๋ยวจะเป็นบูมเมอแรงกลับ มาใหม่นะครับ อิ อิ บาย ปาย ก่อน.... จากคุณ : มันตรัย - [4 มี.ค. 15:05:28]

ความคิดเห็นที่ 26 ฮึ่ม!! เสียงถอนหายใจหนักๆดังออกมาจากมุมหนึ่งของป่าดงดิบแห่งนั้น มันตรัย(ออกจากถ้ำมาได้ซะที) ลอบถอนหายใจอย่างหนักหน่วงในขณะที่นั่งเอกเขนกทำนาบนหลังคนอยู่บนหลัง เจ้าผีร้าย มะกูด สมุนมือขวา สูทอาร์มานี่สีเทาแก่ที่ห่อหุ้มร่างสง่าผ่าเผยนั้นไว้สะท้อนแสงแดดตอนบ่ายๆ เป็นมันระยับ ใกล้ๆกันนั้นมีแสงโสม และคริสติน่า สาวกสาวผู้ซื่อสัตย์นั่งพับเพียบเรียบแต้ คอยรับใช้อยู่ข้างๆ มันตรัยลิ้มรสซิการ์คิวบานั้นอย่างละเมียด...และครุ่นคิด มโนธรรมและอธรรมในใจนั้นตีรันฟันแทงกันอย่าง วุ่นวาย หลังจากเสลี่ยงคานหามวิเศษของเขาพาร่างอันเลิศเลอของเขามาไกลจนเกือบถึงยอดดอย ที่จะนำไปสู่ปากถ้ำมังกรแล้ว  อยู่ดีๆ ก็มีเรื่องให้ต้องหยุดพักเสียเวลา...หึ... นั่นคือ สมุนฝ่ายบุ๋น ลี้ชวนหัว ได้มารายงานกับเขาว่าวังมังกรนั้นถูกครอบครองโดยตาเฒ่าแก่หนังเหนียว นามว่า พญามังกรแดนดิน ผู้พิการขาสองข้างหากแต่มีวิชาฝีมือร้ายกาจยิ่งนัก อ้ายครั้นจะเข้าไปในวังมังกรเพื่อต่อกรกับมัน เห็นจะไม่ดีเพราะฝ่ายอธรรมย่อมอยู่ข้างฝ่ายอธรรมด้วยกันเสมอ หากแต่นอกจากนั้น..เจ้าลี้ชวนหัวยังรายงานอีกว่า ในวังมังกรนั้นมีของวิเศษหาประมาณค่ามิได้ นั่นคือ "น้ำอมฤตพิชิตมาร" ซึ่งหากใครได้ดื่มแล้ว จะคงความเป็นหนุ่มสาวตลอดกาล "ฮ่ะ ฮ่ะ ชะช้า เจ้าพวกหน้าโง่ทั้งหลาย อุตส่าห์ขี่ผึ้งล่วงหน้าไปก่อนข้า แต่หารู้ความลับนี้ไม่ ข้ามันตรัยจะต้องเป็นอมตะตลอดกาล..คอยดูตอนต่อไปเถอะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ" มันตรัยหัวเราะ จากคุณ : มันตรึม เอ๊ย มันตรีย - [5 มี.ค. 14:08:42]

ความคิดเห็นที่ 27 เพ้ย..ต่อกันเสียทีซิ พรรคเพียก!! (ว่าแล้วก็กัดซิการ์เคี้ยวกร้วมๆด้วยความหงุดหงิด..) จากคุณ : มันตรัย - [5 มี.ค. 15:53:31]

ความคิดเห็นที่ 28 มาเยี่ยม ด้วยความคิดถึงค่ะ ไหงมีแต่หน้าแข้งอีกแล้ว แล้วสาว ๆ หายไปไหนหมดล่ะคะ ^-^ ^-^ จากคุณ : สองทะเล - [5 มี.ค. 17:08:15]

ความคิดเห็นที่ 29     หายหน้าไปเสียนาน กลับมาอีกที ทั้งนายใหญ่ทั้งนายหญิงมากันครบเชียวนะครับ   น่ายินดีจริงๆ   ว่าแล้วก็ต่อให้นิดนึงแล้วกัน...  อิอิ ........................................... "แล้วเราจะไปยังไงล่ะคะ" "ก็ไปอย่างนี้ไงครับ.............." รพินทร์และชาวคณะจะติดตามไชยยันต์ไปได้ไม่ยากเลย เพราะตัวอย่างที่ดีนายใหญ่ก็ได้ทำให้ดูอยู่แหมบๆ   และเนื่องจากความอัจฉริยะของชาวคณะ   คุณกิมย้งบรรยายไม่กี่ท่า  คุณชายใหญ่ยังฝึกสำเร็จได้ นับประสาอะไรกับจอมพรานอย่างรพินทร์  ไพรวัลย์ กันเล่า  เพียงหนึ่งท่วงท่าที่คุณชายเชษฐาแสดงออกมาให้ชมนั้นก็เพียงพอแล้วที่เขาจะเดินลมปราณตาม พร้อมทั้งซึมซับเคล็ดวิชาจากท่วงท่ายอดมนุษย์ปล่อยแสงดังกล่าวไว้   เพราะมันก็เป็นท่วงท่าที่เขาเคยฝึกซ้อมไว้เป็นประจำเมื่อยามเด็กนั่นเอง         แต่ตอนนั้นยังขาดคนชี้แนะจึงมิอาจก้าวหน้า  แต่ครานี้เมื่อจอมพรานวาดแขนสองสามที  ลำแสงเฮ้ากวงก็พุ่งวาบออกมาเป็นลำ  ทำเอาต้นไม้ก้อนหินที่ขวางทางอยู่ระเบิดระเนระนาดไปด้วยอำนาจกำลังภายใน        ชาวคณะชมดูอย่างชื่นชม  อุทานด้วยความตื่นเต้นแล้วต่างลองเดินลมปราณเลียนแบบ         ไม่นานต่างก็สำเร็จวิชาฝ่ามือสยบมังกรกันทุกคน           "ตอนนี้  เราทั้งหลายก็เหลือแค่รอเวลา ที่ผึ้งหรือสัตว์ประหลาดอื่นใดที่จะมีผู้ประสงค์ดีจินตนาการขึ้นมาจะเข้ามาโจมตีอีกครั้ง  แล้วก็ปล่อยแสงใส่มันซะให้อยู่หมัด  บังคับให้มันพาเราตามนายทหารไปก็สิ้นเรื่อง"           แงซายพูดขึ้นเมื่อได้ทดลองวิชาได้ผลเป็นอันดีแล้ว    จอมพรานผู้กลายเป็นรองเจ้าสำนัก  (รองจากคุณชายเชษฐา)  พยักหน้าด้วยสีหน้าเย็นชาปานหิมะ  กล่าวกับชาวคณะว่า           "ผมสังหรณ์ใจว่าอีกไม่นาน  เราคงจะต้องได้เผชิญกับสัตว์ที่ประหลาดยิ่งกว่าที่เราเคยเจอมาทั้งหมดทีเดียว"   พลางมองไปที่ป่ารอบด้านท่ามกลางบรรยากาศทึบอับกดดัน  คล้ายๆ มาคุผสมรังสีอำมหิตคุกคามจนแทบหายใจมิได้    แล้วไอออกมาแค็กหนึ่ง    ดารินที่ยืนอยู่ใกล้จึงทุบหลังดังแอ๊ก            "อย่าเก็กนักเลยรพินทร์นี่  ชั้นเมื่อยแทนจะแย่แล้ว"    ทันใดนั้น  บุญคำผู้ซึ่งหลบเงียบไปนั่งหลับนกอยู่ข้างๆ ก็ร้องโวยวายวิ่งเข้ามาหาชาวคณะ  ชี้โบ๊เบ๊ บ๊งเบ๊งลิ้นพันกันฟังไม่ค่อยจะรู้เรื่อง            "อะไรหรือลุงคำ"   แงซายถาม            บุญคำหยุดหอบแล้วหลุดวาจาออกมาสองคำ           "แมลง..สา..บ"            ชาวคณะถอนใจอย่างหงุดหงิด กำลังคิดจะเทศนาแกเรื่องความสะอาดของร่างกายและทรัพย์สินส่วนตัวก็พอดีเสียงครืนคล้ายแผ่นดินไหวดังขึ้นครั้งหนึ่ง            รพินทร์หยุดกึกนิ่งฟัง พร้อมๆ กับที่แงซายหันไปดูแอ่งน้ำใกล้ๆ เป็นวงกระเพื่อมราวกับสัตว์ขนาดใหญ่กำลังเคลื่อนกายใกล้เข้ามา.... จากคุณ : แงซาย - [5 มี.ค. 18:19:40]

ความคิดเห็นที่ 30 โห .. มีวิทยายุทธกันก็ไม่บอก ดีล่ะ .. เดี๋ยวคิดก่อน อิอิ.. :-) จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [5 มี.ค. 20:42:43]

ความคิดเห็นที่ 31 ลุยกันไปก่อนนะครับ ช่วงนี้ผมกำลังยุ่งๆไม่มีเวลาเลย แล้วจะตามมาสมทบอีกที ตอนนี้ขอลอยคอในทะเลสาบไปก่อนนะ จากคุณ : ไชยยันต์ - [6 มี.ค. 11:08:21]

ความคิดเห็นที่ 32 กลับมาแล้วคร้าบ...นายตะหานไปลอยคอกับตุ๊กตายางเหรอ เหอเหอเหอเหอ .... จากคุณ : บุญคำ - [6 มี.ค. 18:00:04]

ความคิดเห็นที่ 33 นี่ใครช่วยมาเขียนต่อหน่อยสิคร้าบ  ผมเปิดดูถี่มากเลย อย่างใจจดใจจ่อก็ไม่เห็นมากันเลย จากคุณ : ้เชษฐา - [7 มี.ค. 10:16:54]

ความคิดเห็นที่ 34 ต่อไม่ติดอ่ะ ขอนึกมุขก่อนนะนายใหญ่ จากคุณ : บุญคำ - [8 มี.ค. 16:45:42]

ความคิดเห็นที่ 35 มาผมต่อเอง... ..........ครืน........ เสียงสั้นสะเทือนนั้นยังดังต่อมาเรื่อยๆ เป็นจังหวะก้าวเดินที่ไม่ใช่ทีละสองก้าว     ชาวคณะเริ่มปั่นป่วนรวนเร  คิดในใจว่าเอาอีกแล้วตู  มุขเก่าเล่าใหม่  เห็นทีจะได้วิ่งกันกระเจิงอีกรอบ   ว่าแล้วต่างก็ทิ้งห่อชิ้นส่วนแรดที่ถือไว้เตรียมปลุกเสกหลวงพ่อโกยกันอีกหน        ส่วนบุญคำนั้นด้วยความเชี่ยวชาญเชิงคาถาอาคม ไม่ต้องรอคาถาเสือเผ่น  ใส่ตีนแมวโกยอ้าวออกไปก่อนใคร เลยไม่มีใครได้ถามรายละเอียดได้ว่า  ไอ้ แมลงสาบ สองคำของบุญคำนั้นจะมีรูปลักษณ์ผิดประหลาดประการใด        คุณชายอนุชา (ซึ่งถูกลืมไปและคาดว่ายังอยู่แถวๆ นั้น)  โผล่ศีรษะออกมาบังหน้ากล้องแล้วอรรถาธิบายประกอบคล้ายๆ สารคดีดิสคัฟเวอรี่ ว่า         "แมลงสาบพันธุ์ใหม่นี่มันใหญ่ขนาดไหนฟังเสียงเดินกันแล้วคงจะพอทำนายถูกนะ   คงจะเป็นตัวที่ฉันเคยเห็นหนวดมันตอนที่เป็นค้างคาวนอนห้อยหัวอยู่ในถ้ำค้างคาวนี่แหละ   แต่ว่าไม่ต้องกลัวนะทุกคน  มัน..."          "กรี๊ดดดด...."   มีคนหนึ่งไม่ยอมฟังคำอธิบายของนายกลางแห่งวังวราฤทธิ์เลย  ส่งเสียงกรีดร้องกลบขึ้นมา  อนุชาหันไปอย่างหัวเสีย   เห็นน้องสาวยืนตาเบิกโพลงหน้าซีดเผือดเพราะกลัวจนวิ่งไม่ไหวอยู่คนเดียว  ส่วนคนอื่นเห็นหลังไวๆ ไปกันไกลโขแล้ว           "นี่ยายน้อย  ทำไมไม่ฟังพี่เลยอ่ะ  พี่จะบอกว่า..."              ตุบ !           ปลายของอะไรอย่างหนึ่งที่เป็นท่อนยาวๆ  ดำมะเมื่อม  อ่อนหยุ่นได้คล้ายแส้ผสมงวงช้างที่วาดมาเบาๆ  ถูกที่สีข้างทำเอาอนุชาจุกแอ๊ก  ล้มลมไปพูดไม่ออก  ตาเหลือกไปมาอยู่ที่พื้น   ดารินจึงได้สติแตกขึ้นมาอีกครั้ง   คุณหมอคนสวยตะกุยตะกายหนีตามชาวคณะคนอื่นๆ ไปอย่างไม่คิดชีวิต  หลับตาออกสตาร์ทไปได้ไม่กี่ก้าวก็ชนกันอย่างจังกับร่างแกร่งเกร็งกร้านเกรียมและจนกรอบของพรานใหญ่ที่วิ่งสวนกลับเข้ามาอย่างรวดเร็วโครมใหญ่จนลงไปนั่งจ้ำเบ้าที่พื้นเคียงกันทั้งสองคน     ดารินหลับตาปี๋กอดจอมพรานไว้แน่น            "รพินทร์ๆ  ช่วยชั้นด้วย"            จอมพรานรีบเรียกมาดพระเอกคืนมาอีกครั้งหลังจากวิ่งสติแตกเบอร์หนึ่งนำหน้าทุกคนไปสักพักแล้วนึกขึ้นมาได้ว่าเขาลืมนอแรดประหลาดที่อาจจะขายได้หลายตังอยู่จึงวิ่งกลับมาเอา  และพบว่าเขายังลืมคุณหญิงไปอีกคนหนึ่ง            "ไม่ต้องกลัวครับคุณหญิงผมอยู่นี่แล้ว"            รพินทร์เดินลมปราณ  เรียกกำลังภายในวิชาใหม่ที่เพิ่งฝึกสำเร็จ   พอเห็นแมลงร่างยักษ์ที่ค่อยๆ คลานคร่อมร่างอนุชาออกมาเห็นหน้าแงได้ถนัดก็ซัดเข้าให้ด้วยแสงเฮ้ากวงเต็มพิกัด            ลำแสงประหลาดพุ่งวาบผ่านหนวดทั้งสอง และร่างอนุชาเข้าหว่างอกแมลงร้ายอย่างไม่แม่นยำ  เล่นเอาอนุชาหายจุกลุกขึ้นยืนสบถด่าดังลั่น              "คุณชายกลางครับ  เราอย่ามัวทะเลาะกันอยู่เลย  นี่เป็นเวลาฉุกเฉินที่เราควรจะรวมพลังกันนะครับ   ไม้ไผ่ลำเดียว  ใครจะหักก็ย่อมง่าย  แต่ถ้ารวมกันเป็นกำแล้ว...."             ไม่ฟังสุภาษิตของรพินทร์จนจบ   ลำแสงจากฝ่ามืออนุชาก็พุ่งวาบขึ้นบ้าง  (มั่วมันสุดๆ เลย)   ตรงเข้าลิ้นปี่เหนือขาหลังคู่ที่สามทางซ้าย   เกิดเสียงดังสนั่นและม่านควันคล้ายเปลือกแมลงถูกเผา   แต่เมื่อม่านควันจางลง   รพินทร์  ไพรวัย์ และคุณหญิงดารินก็มองเห็นร่างอันไร้สติของอนุชานอนปวกเปียกอยู่ใต้ร่างแมลงยักษ์  พร้อมๆ กับคำตอบที่โชยมาเป็นกลิ่นสาบฉุน    แมลงปล่อยแก๊สสลบออกมาตอบโต้นั่นเอง             ถึงตอนนี้มันเริ่มสำเหนียกว่า มนุษย์ตัวกระจ้อยร่อยสองสามคนที่อยู่ตรงหน้าคงมิใช่มิตรของมันเป็นแน่   หนวดที่ยาวใหญ่น่าขยะแขยงนั้นจึงควานไปมาอย่างรวดเร็ว  และเคลื่อนกายมาข้างหน้ามุ่งตรงสู่จอมพรานและดารินอย่างดุร้าย             รพินทร์หรี่ตามองขายุ่มย่ามทั้งหกที่กำลังเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วรอลุ้นอยู่ว่าจะมีขาไหนย่ำลงไปบนร่างหยุ่นๆ ของอนุชาบ้าง  แล้วเขาก็ต้องขบกรามแน่นเมื่อมันไม่มีเลย !             ฉับพลันเขาก็ได้ยินดารินบ่นอย่างหัวเสีย             "รพินทร์ มัวแต่ดูอะไรอยู่  ยิงสิคะ  ยิง ยิงๆๆๆๆ"             จริงสิ  เขาลืมไปว่าในมือยังมีปืนอยู่   จอมพรานขยับลูกซองกระบอกนั้นซึ่งเขายังไม่รู้ว่ามันเป็นรุ่นอะไร  ใส่กระสุนแบบไหน  เป็นของใคร  และเข้ามาอยู่ในมือของเขาได้อย่างไรนั้นขึ้นประทับไหล่....   แต่สายไปเพียงชั่ววินาทีเมื่อหนวดงามๆ ของเจ้าศัตรูกลิ่นแรงวาดมาปะทะเข้าที่สีข้างเต็มที่   ทำเอาปืนหล่นกระเด็น  และตัวเขาก็ถูกแรงปะทะเหวี่ยงออกมาไกลจากที่เดิมตั้งหลายวา              เมื่อหมดหนทางแล้วเช่นนั้นคุณหมอดารินผู้โดดเดี่ยวจึงต้องต่อสู้ตามลำพัง   เธอไม่คิดใช้วิชากำลังภายในที่เห็นว่าไม่ได้เรื่องอะไรเลย   หันซ้ายขวาเจอเป้ของใครตกอยู่ก็รีบคว้าขึ้นมาเปิดทันที  ค้นคุ้ยกระจุยกระจายได้มาแต่วีซีดีเป็นกองพะเนินไม่มีอาวุธอะไรจะใช้ได้มั่งเลย                  เงาอะไรอย่างหนึ่งเคลื่อนเข้ามาใกล้จนบดบังแสงอาทิตย์เสียจนมืดมิดราวกับยามค่ำ   เสียงหนวดที่ควานอากาศอยู่วืดวาดถูกต้นไม้ต้นไร่หักพังครืนครานอยู่ใกล้ๆ  และกลิ่นสาบสางแห่งความสกปรกที่แสนเกลียดฟุ้งตลบเข้าฆานะประสาทจนแทบจะสำลักหมดสติ   ดารินหลับตาแน่น  ภาวนาถึงพ่อแก้วแม่แก้ว  โดยลืมนึกถึงท่านพ่อท่านแม่ของตัวไปเสียสนิท               ฉับพลัน  ราวกับแสงสว่างพุ่งวาบขึ้นมาท่ามกลางความมืดมิด  เมื่อเงาร่างสายหนึ่งวูบเข้ามาในระหว่างความเป็นความตายนั้น  และในอีกสองสามวินาทีต่อมา   เงามืดที่บดบังก็ค่อยคลายสว่างไสวขึ้นราวกับราหูคายดวงอาทิตย์     คุณหญิงแห่งวังวราฤทธิ์ลืมตาขึ้น แล้วก็ต้องหยีตาให้กับแสงขาวเป็นเงาวับจากฟันเรียงเรียบระเบียบงามที่กำลังยิ้ม  และมือถือกระป๋องสเปรย์ขนาดย่อม  ยืนตระหง่านเบื้องหน้าร่างดำทะมึนของแมลงสาบที่มีท่าอ่อนเนือยงุนงงลงอย่างสิ้นเชิง           "แงซาย"           "นายหญิงไม่ต้องกลัว   ดีดีทีที่ลุงคำใช้ดับกลิ่นตัวของแกใช้ได้ผลจริงๆ ซะด้วยซี"            แงซายยืนยิ้มอยู่ข้างหน้าขณะที่บุญคำวิ่งหอบแฮ่ก ๆ ตามมาข้างหลัง    แต่ว่าอนุชาน้ำลายฟูมปากเพราะถูกแมลงยักษ์ทรุดตัวลงนั่งทับพอดี จากคุณ : แงซาย - [8 มี.ค. 21:06:09]

ความคิดเห็นที่ 36 ตั้งใจจะใช้แมลงนี่แหละขี่ตามคุณชายใหญ่ไปเซอร์ไพรซ์เจ้าวังมังกร  แต่พิมพ์อยู่ตั้งนานยังไม่ถึงไหนเลย  อิอิ   สงสัยจะทำมันตายซะก่อน บุญคำ  มาร์ตินรีบมาแก้ภาพพจน์ตัวเองเน้อ  อิอิ จากคุณ : แงซาย - [8 มี.ค. 21:12:42]

ความคิดเห็นที่ 37 มันตรัยกัดซิการ์เคี้ยวกร้วม ๆ ด้วยความหงุดหงิดที่ไม่มีใครมาต่อเรื่องซักที  ในขณะที่แสงโสมนั่งพับเพียบเรียบแต้อยู่ด้านข้าง  ในมือมีใบตาลใบใหญ่ที่ใช้ให้เจ้ามะกูดขึ้นไปกระชากมาจากต้นตาลระหว่างทาง คอยโบกสะบัดพัดวีให้ลมเย็นกับมันตรัยผู้ซึ่งกำลังหงุดหงิดอย่างเอาใจเป็นพิเศษ   ส่วนคริสติน่าที่นั่งอยู่อีกด้านก็ยังคงนั่งขบคิดปริศนาเพื่อหาทางเข้าสู่วังมังกรอยู่เงียบ ๆ   ระหว่างนั้นมันตรัยก็หันมาเอ่ยกับสองสาว “น้ำอมฤตพิชิตมาร พวกเราจะต้องเข้าไปชิงมาให้ได้ เพราะมันจะเป็นสิ่งที่ทำให้ข้าคงความเป็นหนุ่มหล่ออมตะไปตลอดกาล ฮ่า ๆๆๆๆ เจ้าบุญคำเอ๋ย มาร์ติน ก็มาร์ตินเถอะ อีกไม่กี่วันข้างหน้าเจ้าจะต้องยอมศิโรราบให้กับข้า” “ท่านมันตรัยขา แสงก็เห็นด้วยว่าพวกเราควรจะต้องไปชิงน้ำอมฤตนั่นมานะคะ  แต่ว่าเราจะไปชิงมาได้ยังไงล่ะคะ ก็ท่านเคยบอกแสงไว้ไม่ใช่เหรอคะว่าที่วังมังกรนั่นน่ะมีด่านค่ายกลป้องกันมากมายหลายด่านกว่าจะฝ่าเข้าไปถึงตัววังชั้นในที่เป็นที่เก็บน้ำอมฤตนั่นได้น่ะค่ะ แล้วเจ้าวังมังกรเองก็มีฝีมือร้ายกาจมากอย่างนี้เราคงจะเล่นงานได้ลำบากกว่าเล่นงานพวกของรพินทร์นะคะท่าน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเจ้าฟ้าวังมังกรนั่นน่ะเป็นฝ่ายอธรรมด้วยกัน เราทำอะไรมากไปจะกลายเป็นการขัดใจกันเปล่า ๆ นะคะ” แสงโสมพูดจบก็รีบสะกิดคริสติน่าให้ช่วยออกเสียงสนับสนุนคำพูดของตนเองด้วยจะได้ดูดีมีน้ำหนักน่าเชื่อถือมาก ขึ้นหน่อย     คริสติน่ากำลังนั่งคิดอะไรเพลิน ๆ อยู่ไม่ทันฟัง ด้วยความตกใจก็หันมาพยักหน้าเห็นด้วยโดยอัตโนมัติ มันตรัยเห็นพฤติกรรมของสาวกสาวทั้งสองคนแล้วก็ส่ายหน้าด้วยความอ่อนใจพร้อมกับโบกไม้โบกมือ “เฮ่ย..แสงโสม ไม่ต้องกลัวน่ะ ก้อแผนยืมดาบฆ่าคนของข้าไงล่ะ ตอนนี้แรดเผือกขนพองของเจ้าฟ้านั่นถูกพวกรพินทร์ฆ่าตายไปแล้ว เจ้าฟ้ากำลังโกรธมากยึดตัวคุณชายเชษฐาไว้เป็นตัวประกันอยู่ที่วังมังกร  คุณชายเชษฐาเองตอนนี้ก็กำลังหัวฟัดหัวเหวี่ยงกับพรรคพวกที่ไม่ยอมออกตามกันซะที   ฝ่ายพวกรพินทร์ตอนนี้ก็กำลังวุ่นวายเตรียมตัวมุ่งหน้าไปวังมังกรเพื่อช่วยไพรวัลย์กับไชยยันต์ที่โดนผึ้งยักษ์จับตัวไปยังไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดียังไง ..ฮ่าาา ตอนนี้ล่ะ เป็นโอกาสเหมาะของเรา" มันตรัยดีดนิ้วเปาะ พร้อมกับยักคิ้วอย่างภาคภูมิใจกับสิ่งที่คิดขึ้นมาได้  แสงโสมมองอย่างฉงนสนเท่ห์พร้อมกับเอ่ยปากถาม "โอกาสเหมาะอะไรเหรอคะท่าน" "ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ  ข้าคิดว่าข้าจะต้องส่งพวกเราคนใดคนหนึ่งเข้าไปแทรกซึมอยู่กับฝ่ายพระเอก ทำให้พวกนั้นตายใจว่าเป็นพวกเดียวกัน แล้วพอเข้าไปถึงวังมังกรได้ ก็หาทางขโมยเอาน้ำอมฤตพิชิตมารนั่นมาให้ข้า" จากคุณ : แสงโสม - [8 มี.ค. 21:49:01]

ความคิดเห็นที่ 38 พูดจบมันตรัยก็มองสองสาวสลับกันไปมา ทำให้แสงโสมและคริสติน่าร้อน ๆ หนาว ๆ อยู่พักใหญ่ จนแสงโสมอดรนทนไม่ไหวเหลือบตามองดูมันตรัยแล้วก็เอ่ยเสียงเฉียบขาด "แสงไม่ค่ะท่าน" "คริสก็ไม่เหมือนกันค่ะ  คริสเพิ่งมาใหม่ไม่นาน แต่รับบทหนักไปเต็ม ๆ แล้วตั้งแต่ตอนแรก ตอนนี้ขอดูลูกแก้ววิเศษอยู่กับท่านคอยช่วยก่อกวนพวกพระเอกดีกว่าค่ะ" คริสติน่าส่ายศีรษะยืนยันอย่างมั่นคงมาด้วยอีกคน  มันตรัยถอนใจเฮือกใหญ่มองทั้งสองสาวอย่างชั่งใจอยู่นาน ก่อนจะชี้มือไปที่สมุนสาวตัวแสบ   แสงโสมโบกไม้โบกมือปฏิเสธพัลวันก่อนจะเอ่ยประท้วง "ท่าน ท่านขา  ท่านจะให้แสงไปแทรกซึมอยู่ได้ยังไงล่ะคะ ทุกคนเค้าก็รู้จักแสงกันดีหมดอยู่แล้ว ที่ผ่าน ๆ มาแสงไปเล่นงานฝ่ายพระเอกเค้าไว้ตั้งเยอะตั้งแยะ ขืนไปอยู่ด้วยแสงก็เสร็จน่ะซิคะท่าน โดนพวกนั้นรุมถล่มยับเยินแน่นอน..ท่านขา ท่านให้เจ้ามะกูดไปแทนไม่ได้เหรอคะ นะคะท่าน" แสงโสมยังคงอ้อนวอน แต่โดนมันตรัยตวาดแว้ดขึ้นมาซะก่อนด้วยเสียงอันดัง "ไม่ได้!!! เจ้าต้องไป.. เจ้านั่นแหละเหมาะสมที่สุดแล้วแสงโสม เพราะเจ้ารู้ทางหนีทีไล่ดี ขืนให้เจ้ามะกูดไปก็จบเห่โดนพวกพระเอกจับได้ตั้งแต่แรกแล้วละซิ  สำหรับ     คริสติน่าก็ให้อยู่กับข้าทางนี้จะได้ช่วยกันหาทางช่วยเหลือเวลาเจ้าพลาดพลั้งอะไรขึ้นมา ..อีกอย่างเจ้าก่อกรรมทำเข็ญไว้เยอะ ไปใช้หนี้ให้พวกนั้นเค้าถล่มกลับมั่งแล้วกัน.." ประโยคท้าย ๆ มันตรัยพูดเบามากจนแสงโสมได้ยินไม่ถนัด  กำลังจะถามให้รู้แน่ชัดว่ามันตรัยพูดอะไรแต่ด้วยความกังวลใจจึงไม่ได้สนใจไต่ถามต่อ  สุดท้ายแสงโสมไม่อาจปฏิเสธได้  มันตรัยจึงกระดิกนิ้วเรียกแสงโสมให้เข้าไปใกล้แล้วกระซิบบอกแผนการอยู่พักใหญ่  แสงโสมพยักหน้ารับฟังคำสั่งอย่างตั้งใจ   เมื่อสั่งการได้ชัดเจนเป็นที่เข้าใจกันทั้งสองฝ่ายแล้วมันตรัยก็พาแสงโสมไปยังใต้ร่มไม้ใหญ่ หยิบสิ่งหนึ่งลักษณะคล้ายเหรียญกลมเล็ก ๆ จากกล่องบรรจุอาคมของตนเองยื่นให้แสงโสมและสั่งกำชับหนักแน่นให้เก็บติดตัวไว้อย่างดีไม่ให้หาย แสงโสมรับมาร้อยพันไว้อย่างแน่นหนากับสร้อยคอที่ตนเองสวมอยู่   หลังจากนั้นมันตรัยสั่งให้แสงโสมนั่งลงตรงข้ามกับที่นั่งของมันตรัย และแล้วเจ้าแห่งปีศาจก็เริ่มร่ายอาคมอันศักดิ์สิทธิ์ของตนเอง   เสียงร่ายอาคมดังก้องขึ้นเรื่อย ๆ  พร้อมกับกลุ่มหมอกควันที่ค่อย ๆ ปรากฎขึ้นรอบ ๆ ตัวของแสงโสมเริ่มแรกอย่างเลือนรางและทวีความเข้มข้นขึ้นเรื่อย ๆ หมอกควันปกคลุมเฉพาะร่างของแสงโสมอย่างหนาแน่นจนไม่มีใครสามารถมองเห็นแสงโสมได้  พักใหญ่ชั่วหม้อข้าวเดือด (หม้อข้าวเลี้ยงทหารหนึ่งกองพันนะ)  เสียงร่ายอาคมของมันตรัยก็สิ้นสุดลง  พร้อมกับหมอกควันที่ค่อย ๆ จางหายไปเรื่อย ๆ  เมื่อหมอกควันจางลงไปจนหมดสิ้น คริสติน่าที่มองดูอยู่ใกล้ ๆ ก็วิ่งเข้ามาหามันตรัยพร้อมกับตะโกนระล่ำระลัก "ท่านมันตรัยคะ คุณแสงโสมหายไปแล้วค่ะ  เธอหายไปไหนแล้วคะ" "แสงโสมไปทำงานให้เรา" มันตรัยพูดพร้อมกับยิ้มเยือกเย็น ขยับตัวลุกขึ้นยืนเด่นเป็นสง่า ขยับสูทอาร์มานี่ให้เข้าที่พร้อมกับหยิบซิการ์คิวบาขึ้นมาคาบไว้ที่มุมปาก เจ้ามะกูดวิ่งเข้ามาจุดไฟแช็คยื่นไปจ่อให้ที่ปลายซิการ์อย่างรวดเร็วด้วยความรู้ใจเจ้านายแต่เจ้าประคุณเอ๋ย พอดีจังหวะเหมาะยามเมื่อลมพัดหวน เปลวไฟจากไฟแช็คที่ลุกโพลงมากกว่าไฟแช็คธรรมดาของคนปกติทั่วไป  โดนลมพัดกระโชกเข้าไปปะทะที่ใบหน้าของมันตรัยวูบหนึ่ง มันตรัยร้องแว๊กกออกมา ปัดซิการ์และไฟแช็คทิ้งไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกับกระโดดยกสองเท้าพุ่งเข้าไปที่ร่างของเจ้ามะกูดด้วยความแค้น  มะกูดเซถลาล้มลงด้วยแรงปะทะอันรุนแรง แต่ตอนล้มมือดั๊นไปเกี่ยวเอาปลายเท้าของมันตรัยจนต้องล้มกลิ้งไปด้วยกันทั้งคู่  คริสติน่ายืนส่ายศีรษะมองดูเจ้านายของตัวเองด้วยความเหนื่อยใจ  มันตรัยรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วหันมาพยักเพยิดเรียกคริสติน่าเข้าไปปรึกษาเพื่อวางแผนการเข้าไปป่วนฝ่ายพระเอกต่อทันที..... จากคุณ : แสงโสม - [8 มี.ค. 21:59:10]

ความคิดเห็นที่ 39 ไชยยันต์หลังจากทราบโดยเทเลพาทีว่าเพื่อนฝูงทุกคน สำเร็จวิชายุทธแล้วจึงไม่อยากน้อยหน้าเริ่มเดินลมปราณ โคจรตลอดจุดทั้งเจ็ดสิบสองจุดในร่างกาย ในที่สุดก็สำเร็จวิชา"ท่าเท้าท่องคลื่น"ของตวนอื้อ เขาจึงพั่บ พั่บ พั่บ พั่บ ขึ้นมาจากน้ำทันที(นึกภาพเวลาดู หนังจีนกันเอาเอง)แล้วสำแดงวิชากำลังภายในสุดยอด วิ่งบนน้ำไปขึ้นฝั่งจนได้!!!(โอ้เย้สุดๆกันไปเลย) โดยไม่ลืมแบกตุ้กตายางตัวนั้นมาด้วย  เขาก็วิ่งไปเจอ กับเชษฐาซึ่งเดินมาอย่างแช่มช้าตรงหน้าเขา "คุณชายครับ  ผมได้ยินว่าคุณชายยังอยู่ที่วังมังกร ไม่ใช่เหรอครับ"ไชยยันต์ถามอย่างตกใจ "ปุ๋ยปุ๋ย"เชษฐาตอบ"ตอนนี้ผมหนีออกมาได้แล้ว" "แต่...แต่พญามังกรแดนดินร้ายกาจมาก คุณชายเอาตัว รอดมาจากมันได้อย่างไร  หรือว่าคุณชายเอาชนะมันได้ แบบเว่อร์ๆอีกแล้ว" เชษฐาสูบไปป์อย่างสบายอารมณ์"เรื่องวิทยายุทธย์นั้น ไม่มีใครสู้พญามังกรแดนดินได้อยู่แล้วละ หึหึ แต่การวิ่งมา มันก็ย่อมเร็วกว่าการคลามตามมา..." ไชยยันต์งงงันชั่วขณะแล้วก็นึกภาพพญามังกรแดนดินที่ ขาพิการทั้งสองข้างออกเขาจึงถามต่อว่า"แล้วเราจะไป ยังไงต่อดีล่ะ" "ไม่ต้องกลัว"เชษฐาตอบ"ระหว่างหนีมาผมได้จับ 'สามแม่ครัว'มาเป็นพาหนะ พาเราไปสมทบกับพวก รพินทร์  และเนื่องจากเห็นน้ำอะไรก็ไม่รู้ส่องแสงได้ สีสวยดีอยู่ในวังมังกรจึงแฮบมาทั้งเหยือกเลย นี่  มีป้ายเลือนๆว่าน้ำอมฤตอะไรสักอย่างด้วย" ว่าแล้วเขาก็เดินไปจูงมือแม่ครัวหน้าตาจิ้มลิ้ม มาสามคนพร้อมเอาเหยือกมาให้ดู "คุณชายครับ คุณชายทำได้ดีมากเลยครับ"ไชยยันต์ ยิ้มแย้มกล่าวขึ้น "หึหึ ปุ๋ยปุ๋ย"เชษฐาหัวเราะ"อย่ายอเกินไปเลย ตอนนี้เราไปหาพวกรพินทร์เพื่อรวมพลังไปช่วย ไพรวัลย์กันดีกว่า แล้วไอ้ตุ้กตายางนั้นน่ะทิ้งไปเถอะครับ น่าเกลียด..." ไชยยันต์หัวเราะแหะ แหะแล้วก็โยนตุ้กตาตัวนั้นไว้ข้าง ทาง จึงเดินไปกับเชษฐาและสามแม่ครัวต่อไป... จากคุณ : เชษฐา - [8 มี.ค. 22:15:57]

ความคิดเห็นที่ 40 นี่นี่  ผมพึ่งกลับไปอ่านตอนที่แล้วมาพบว่าวังมังกรนี่มี คุณเจ้าหญิงรัชทายาทฯลฯอยู่ด้วยแฮะ นี่ถ้าเผอิญผมบิดเบือนไปเป็นบู้ลิ้มด้วยความไม่รู้ก็ ขอโทษด้วยนะครับ  จะพอมั่วๆรวมกันได้ไหมหนอ ปุ๋ยปุ๋ยปุ๋ย จากคุณ : เชษฐา - [8 มี.ค. 22:32:01]

ความคิดเห็นที่ 41 ฮิ ฮิ ได้สิท่านเชษฐา แต่ถ้าจะให้ดี ท่านควรสูบบุหรี่ดัง ภรณ์ทิพย์ ภรณ์ทิพย์ จะดูมีมาดดีกว่า อิ อิ..... จะว่าไป ถ้าใครอยากจะต่อให้มีบู๊ลิ้มด้วยก็ไม่เลวนะครับ เพราะเมื่อวันก่อนกระผมทำใจดีสู้เสือไปเช่านิยายจีนที่ เขาว่าสนุกนักหนา"ฤทธิ์มีดสั้น" เอามาอ่าน ปรากฏว่าไงรู้ไหมครับ  สว่างคาตาเลย อ่านตั้งแต่3ทุ่ม เงยหน้าขึ้นมาอีกที6โมงเช้าแล้ว แสงอุทัยส่องมาแยงตาที่ดำเป็นหมีแพนด้าได้อย่างถนัดถนี่ เฮ้อ...หลังจากคืนนั้น ผมก็ฝันและพูด เป็นภาษาบู๊ลิ้มมาตลอด หากมิเชื่อ ลอง ขัดคอดูสิครับ มีดสั้นจะเสียบคอหอยท่าน หุ หุ หุ... ว้า...เริ่มสติฟั่นเฟือนแล้วสิ  ต่อกันไปพลางๆก่อนนะครับ ขอผมไปหาเล่มจบมาอ่านต่อ เหอ เหอ จากคุณ : มันตรัย - [9 มี.ค. 13:44:19]

ความคิดเห็นที่ 42 จอมยุทธมันพูดเช่นนี้ถูกใจข้าพเจ้านัก   วันหลังเราสองคนนัดแนะกันประลองในเชิงยาสูบ ท่านกัดซิการ์ดังกร้วมๆ ส่วนตัวข้าพเจ้านั้นสูบไปป์ดังปุ๋ยๆ คงเป็นที่สำราญใจนัก จากคุณ : เชษฐา - [9 มี.ค. 15:23:03]

ความคิดเห็นที่ 43 แงๆๆ อุตส่าห์เขียนมายังไม่ได้โพสต์เลย ต้องกลับไปแก้บทใหม่ เดี๋ยวมาจ้า... จากคุณ : คริสติน่า - [9 มี.ค. 16:07:29]

ความคิดเห็นที่ 44 ง่า.. ข้าพเจ้าเป็นคนกลัวและเกลียดแมลงสาบยิ่งนัก ทั่นแงซาย บรรยายได้ เห็นภาพชัดจังเลย รู้สึกสยดสยองและแสยะ (แหวะ) มากเลย กึ๋ยๆๆ ขอเปิดแนวรบใหม่อีกด้านละกันนะเจ๊า... ----------------------- ไพรวัลย์ลืมตาขึ้นและกระพริบตาถี่ๆ เพราะไม่ชินกับความสว่าง เพดานที่มองเห็นเป็นอิฐทึบสีน้ำตาลทะมึน เขาค่อยๆ ระลึกความจำว่า เอ.. นี่ตูอยู่ที่ไหนกันละหว่า "มามี้.. กี่โมงแล้วครับ" "เหวอออ.." เสียงใครคนหนึ่งร้องอุทานอยู่เหนือศีรษะ ทำให้หนุ่มอนาคตตกใจลุกพรวดพราดขึ้นไปด้วย เด็กสาวหน้าใส คนหนึ่งยืนตั้งการ์ดอยู่ริมผนัง ระหว่างเขาและเธอมีซี่ลูกกรงคั่นอยู่ ใช่.. ซี่ลูกกรง เอ๊ะ แล้วใครเป็นฝ่าย อยู่ในกรงกันล่ะ หญิงสาวเอ่ยขึ้นเบาๆ อย่างไม่แน่ใจ "นี่.. เจ้าลิง.. " ไพรวัลย์แยกเขี้ยว "ยัยบ้า.. คนแท้ๆ เห็นเป็นลิงไปได้ เออแน่ะ แล้วทำไมทำตัวโบราณอย่างงั้น นี่ มานี่ดิ๊.." สาวน้อยลงคลานเข้ามาใกล้ๆ เขา (แน่ละ เพราะมีลูกกรงคั่นอยู่เธอจึงไม่กลัว) สายตาบอกถึงความประหลาดใจ "เฮ้.. พูดภาษาคนก็ได้แฮะ แปลกจัง.." ไพรวัลย์เพิ่งนึกได้ สำรวจรอบตัวแล้วจึงเห็นว่า เขาอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ที่ผนังทึบสามด้าน มีซี่ลูกกรงอยู่ ด้านหน้า และมีเพียงเด็กสาวคนนั้นอยู่ข้างนอก เขาถูกผึ้งยักษ์จับตัวมา .. ใช่แล้ว .. ป๋าไชยยันต์โดดลงไปใน ทะเลสาปข้างนอก และที่นี่ จะต้องเป็น ... "เธอเป็นใคร เธอชื่ออะไร"  ไพรวัลย์เอ่ยถามเด็กสาวที่มองดูเขาอย่างตื่นเต้น "ฉัน.. " สาวน้อยนิ่งคิด ".. เรียกฉันว่า ดักแด้ แล้วกัน" "หึหึ ถ้าเธอชื่อดักแด้ ฉันคงชื่อมะเดี่ยวละมั้ง" "อะไรนะ" "เปล่าจ้ะ ฉันชื่อไพรวัลย์ หรือเธอจะเรียกฉันว่า ยาหยี ก็ได้นะ" ไพรวัลย์สมองหมุนจี๋ เขาจะต้องหาทางออกจาก ห้องนี้ให้ได้ "เธอหน้าแปล๊กแปลก แต่งตัวก็แปลก เธอไม่ได้มาจากเมืองบาดาลใช่มั้ย" "เปล่า ฉันมาจากเมืองไทย รู้จักไหม" "อุ๊ย.. เมืองไทย.." ดักแด้อุทาน "อยู่ที่ไหนเหรอ" ไพรวัลย์ซ่อนยิ้ม "มันก็ไม่ใกล้ แต่ก็ไม่ไกลนักหรอก เป็นเมืองที่สวยมาก มีป่าเป็นคอนกรีต ป่าไม้อย่างเมืองของเธอ นะ เชยชิดซ้าย มีนกยักษ์บินไปมาในอากาศ แต่นกของเรานะ มีระเบิดอยู่ใต้ท้อง รู้จักไหม ระเบิดน่ะ นกของเธอ คงไม่มีระเบิดละสิ.." สาวน้อยตาโตใสแจ๋วหัวเราะคิก "เชื่อเธอก็บ้านะสิ เชอะ เมืองไทยแค่นี้ทำไมจะไม่รู้จัก ฉันเคยขี่หลังเจ้าอันโตนิโย บิน ไปเที่ยวมาแล้วจ้ะ แต่เธอก็พูดถูกอย่างนึงนะ เมืองไทยเป็นเมืองที่สวยมาก.." "อยากไปอีกไหม" ไพรวัลย์รีบรุก "ไม่อยาก" หญิงสาวตอบหน้าตาเฉย "นี่ ฟังนะ" ไพรวัลย์ลงนั่งขัดสมาธิ ทำท่าขึงขังจริงจัง "ฉันน่ะ เป็นพระเอกของเรื่องนี้ ถ้าไม่รู้ก็รีบรู้ไว้เลย ตอนนี้ พระเอกกำลังติดคุก คนที่จะมาช่วยเก๊าะต้องเป็นนางเอก ดังนั้นนี่เป็นโอกาสของเธอแล้วนะ ถ้าไม่คว้าไว้ตอนนี้แล้ว จะรอตอนไหน ว่าไง" สาวน้อยยักไหล่อย่างไม่สนใจ "คิดว่าจะหนีออกไปได้ง่ายๆ ยังไงกันล่ะ ถึงเธอจะออกจากคุกได้ ก็ใช่ว่าจะออกจาก วังได้  หรือถึงจะออกจากวังได้ ก็ใช่ว่าจะออกจากเมืองได้  นครนี้มีหอสูงสี่ทิศ เมฆา-วายุ-อสุนี-พิรุณ คุมหมดทั้ง เหนือใต้ออกตก  ไม่มีอะไรจะเล็ดรอดออกไปได้หรอกถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากพญามังกร -" "อือ... " ไพรวัลย์คราง "...ยังกะเรื่องฟงอวิ๋นเลยนิ" "อีกอย่างนึง..."  สาวน้อยพูดต่อ "... เธอฝันไปละเปล่าที่ว่าเป็นพระเอกของเรื่องนี้น่ะ ถ้ามีไข้เดี๋ยวจะให้หมอหลวง มาตรวจ แต่ตอนนี้กินอะไรเสียก่อนเถอะ ฉันจะสั่งให้เขาเอาอาหารอร่อยๆ มาให้นะ" พูดจบเธอก็ลุกขึ้นทำท่าจะเดินออกไป  ไพรวัลย์รีบร้องเรียก เขาจะปล่อยโอกาสผ่านไปได้ยังไงกัน "เดี๋ยวก่อน.. จะรีบไปไหนล่ะ.." หญิงสาวหันมาโบกมือยิ้มๆ "ฉันก็มีงานต้องทำเหมือนกันนี่นา เถอะน่ะ แล้วพรุ่งนี้จะมาใหม่นะจ๊ะ ยาหยี..." ....................... จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [9 มี.ค. 20:08:40]

ความคิดเห็นที่ 45 "ทำไมพวกเธอถึงต้องจับฉันมาด้วยล่ะ" ไพรวัลย์เอ่ยถามขณะที่กำลังนั่งกินขนมชนิดหนึ่งด้วยกัน เขาน่าจะติดอยู่ในห้องขังบ้าๆ นี่ไม่ต่ำกว่าสิบ ชั่วยาม เอ๊ย ชั่วโมงแล้ว โดยไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับป๋าไชยยันต์และญาติพี่น้องคนอื่นๆ "เธอทำร้าย 'ยอดชาย' จนถึงตาย  พญามังกรโกรธมาก แต่ว่ายังได้ตัวคนที่ทำร้ายมันมาไม่ครบ คนที่ทำร้ายมันต้องถูกลงโทษพร้อมๆ กัน" "ฮิฮิ อ้อ.. ตัวผู้หรอกเร๊อะ แต่มันช่วยไม่ได้จริงๆ นี่นา ถ้าเราไม่ทำยังงั้น เราก้อแบนแต๊ดแต๋นะสิ" "นั่นเธอต้องไปอธิบายกับพญามังกรเองแหละ" "นี่.. ดักแด้"  ไพรวัลย์วางมือจากขนมและทำท่าเคร่งขรึม "ถ้าเกิดพญามังกรไม่ยอมฟังเหตุผลของเรา แล้วสั่งฆ่าพวกเราเสียล่ะ" ดักแด้ส่ายหน้า "ไม่จริงหรอก ท่านไม่โหดร้ายขนาดนั้น ท่านมีเหตุผลนะ" "แต่ฉันไม่ยอมเสี่ยงอยู่จนถึงตอนนั้นหรอก ลองคิดดูสิ ถ้าเป็นเธอ เธอจะยอมเสี่ยงไหม" สาวน้อยครุ่นคิดอย่างหนัก ช่วงเวลาสั้นๆ เท่าที่มี ไพรวัลย์พยายามตีสนิทกับแม่สาวน้อยอย่างที่สุด เขาไม่รู้ เหมือนกันว่าเธอเป็นใคร แต่คงเป็นคนสำคัญแน่ๆ ถึงได้เข้านอกออกในได้โดยสะดวกและไม่มีผู้คุมคนไหน ห้ามปราม เด็กสาวอ่อนต่อโลกเช่นนี้ ทั้งอ่อนเยาว์และอ่อนไหว เขาเชื่อว่าเขาจะโน้มน้าวให้เธอปล่อยเขาออก จากห้องขังได้ และนั่นก็พอแล้ว ที่เหลือเขาจัดการต่อเองได้ แม่สาวน้อยไม่ตอบคำถามเขา แต่ลุกขึ้นเดินหายออกไปจากห้อง เอาเถอะ มื้อต่อไปลองอีกที เขาต้องทำให้ เธอยอมปล่อยเขาให้ได้ ......... เลยบ่ายเล็กน้อย ดักแด้กลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง  หญิงสาวมีสีหน้ายุ่งยากใจและเคร่งเครียดมาก เธอมา หยุดยืนอยู่ตรงเขาเป็นเวลานานโดยไม่พูดอะไรเลย ไพรวัลย์เองก็ใจเย็นพอจะนั่งดูว่าแม่สาวน้อยจะเอายังไง กันแน่  ในที่สุดเธอปลดกุญแจห้องให้เขา "มาเถอะ ฉันจะพาเธอไป" ไพรวัลย์แทบกระโดดตัวลอยแต่ยังปั้นสีหน้าพระเอกอยู่อย่างมานะ  "เธออาจจะลำบากนะ ดักแด้"  ปากพูดไป ยังงั้นแต่ตัวน่ะออกมานอกห้องแล้ว  หญิงสาวไม่พูดอะไรเดินนำเขาออกจากห้อง  เขาจึงเห็นว่าผู้คุมหน้าห้อง สองคนนอนหลับอยู่ครอกๆ  เด็กสาวเคลื่อนตัวอย่างว่องไวโดยมีไพรวัลย์เกาะหลังตามมาติดๆ  จากคุกใต้ดิน หญิงสาวพาเขาลัดเลาะบันไดหินวกวน เดินเข้าประตูโน้นออกระเบียงนี้จนพบแสงสว่าง ด้านนอกเป็นลานกว้าง มีผู้คนราวสิบกว่าคนยืนอยู่ในลาน ดูเหมือนจะตั้งแถวฝึกออกกำลังกายอะไรสักอย่าง  ดักแด้ชำเลืองดูนิดหนึ่ง แล้วเคลื่อนตัวนำเขาต่อไป พลันเมื่อถึงกลางระเบียงทางเดิน หญิงสาวโดดเข้าหลบริมระเบียงตาจ้องเขม็ง ลงไปยังกลุ่มคนเบื้องล่าง ไพรวัลย์พลอยกระโดดหลบไปด้วยแต่ไม่กล้าเอ่ยปากถามว่าเกิดอะไรขึ้น อึดใจใหญ่ๆ ที่หญิงสาวมองจ้องเป๋งลงไปเบื้องล่าง โดยไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ไพรวัลย์อดรนทนไม่ได้จึง ต้องเอ่ยถาม "อะไรกันน่ะ" "ชู่ว์..." หญิงสาวจุ๊ปากเบาๆ "...เพลงดาบที่สี่สิบสี่น่ะ" "หา..." เมื่อนั้นไพรวัลย์จึงได้หันไปสนใจกลุ่มคนเบื้องล่างบ้าง  คู่หน้าของแถวออกกำลังกายที่เขาเข้าใจแต่แรก เป็นชายหนุ่มหญิงสาวคู่หนึ่ง กำลังร่ายรำเพลงดาบด้วยท่วงท่าองอาจ แต่สิ่งที่น่าสนใจสำหรับไพรวัลย์คือในมือ ของทั้งสองนั้น เป็นดาบที่แกะสลักประดับประดาด้วยเพชรและมรกต  ประกายเพชรแปลบปลาบเข้าตาจนเขา จ้องไม่กระพริบ "ดูเธอสนใจจังเลยนะ" ไพรวัลย์กระซิบ "ใช่ ฉันสนใจมากเลย แต่ฉันไม่ได้รับอนุญาตให้ฝึก ฉันเป็นเด็กผู้หญิง" "แล้วสองคนข้างหน้านั่นใครหรือ" ดักแด้ตอบโดยไม่หันมามอง ตายังจ้องเป๋งดูการฝึกซ้อมเพลงดาบอย่างนั้น "พี่ชายกับพี่สาวฉันเอง" ไพรวัลย์ขมวดคิ้ว สงสัย แต่ตาไม่ละไปจากดาบอัญมณีนั่นเหมือนกัน "ก็แล้วทำไมพี่สาวเธอฝึกได้ล่ะ เขาก็เป็นผู้หญิงนี่" "เขาเป็นคนสำคัญ เป็นคนพิเศษ เขามีหน้าที่ต้องเรียนรู้ทุกอย่าง" สาวน้อยเอ่ยตอบแผ่วเบาอย่างเหม่อลอย อีกครู่ใหญ่ๆ ดักแด้จึงเลิกซุ่มมอง  ยืนขึ้นกวัดแกว่งดาบในจินตนาการของเธอตามแบบอย่างที่ได้จดจำมา อย่างไม่ผิดเพี้ยน  ไพรวัลย์ยืนอมยิ้มมองอย่างเอ็นดู แม่หนูนี่หัวดีไม่ใช่เล่น แต่แล้วจู่ๆ เธอก็พรวดเข้ามาคว้าข้อมือของไพรวัลย์ ร้องระล่ำระลักว่า "ตายล่ะ ได้เวลาพวกขุนศึกจะเข้าเฝ้า แล้ว รีบไปกันเร็ว ก่อนที่พวกเขาจะผ่านมาทางนี้" ทั้งสองเผ่นไปได้ไม่กี่ก้าว เหล่าขุนศึกของเธอก็โผล่ขึ้นบันไดมาพอดี สาวน้อยดึงไพรวัลย์หลบวูบเข้าริมกำแพง แต่อนิจจา ก็ระเบียงนั้นมันโล่งโจ้งมองเห็นได้ตลอด ไม่มีซอกหลืบห้องหับจะให้หลบได้เลย  ไพรวัลย์ใจหายวาบ ทันใดนั้นเขารู้สึกว่ามือทั้งสองถูกผืนผ้าแผ่วเบาคล้องไว้แล้วรัดเข้าหากันอย่างรวดเร็ว "เฮ้ย.." ไพรวัลย์ร้องอุทาน  พร้อมๆ กันกับที่เหล่าขุนศึกแลตะลึงมายังทั้งสอง และอุทานลั่นเช่นกัน "ท่านหญิงน้อย!!" ท่านหญิงเอยาวดีแห่งวังมังกรกระซิบกับเขาแผ่วเบา "ขอโทษจริงๆ ไพรวัลย์  ฉันเฝ้ารอเพลงดาบที่สี่สิบสี่มานานแล้ว ทำให้ลืมเวลาไปหน่อย  ถ้าขืนเราไปกันต่อ จะต้องแย่แน่ๆ  เราทำเป็นมาเดินเล่นกันนะ  แล้วพรุ่งนี้ค่อยเริ่มกันใหม่แล้วกัน" ---------------------------------------- จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [9 มี.ค. 20:10:37]

ความคิดเห็นที่ 46 สรุปว่า ไพรวัลย์ก็ยังติดคุกอยู่เหมียนเดิม เอ้า พี่ป้าน้าอารีบๆ มาช่วยไพรวัลย์กันเร้ว... จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [9 มี.ค. 20:15:00]

ความคิดเห็นที่ 47 สรุปว่าตอนนี้แบ่งเป็น 4 ก๊ก ก๊กที่หนึ่งคือทางด้านที่ผจญกับแมลงสาบแถวๆวังค้างคาวอันได้แก่แงซาย บุญคำ รพินทร์ อนุชาและดาริน  ก๊กที่ 2 คือทางด้านมันตรัยที่อยู่ในถ้ำไหนก็ไม่รู้อันประกอบไปด้วย มันตรัย แสงโสมและคริสติน่า ส่วนก๊กที่ 3 คือทางด้านไพรวัลย์ซึ่งกำลังถูกเด็กหลอกอยู่ในวังมังกร และสำหรับก๊กสุดท้ายคือเชษฐาและไชยยันต์ที่กำลังเดินอยู่ชายป่ารอบๆวังมังกร “ผมว่าเราหยุดพักกันก่อนเถิดครับคุณชาย นี่เราจะนั่ง ‘สามแม่ครัว’ ไปเวลากลางค่ำกลางคืนอย่างนี้ไม่ดีแน่” เสียงไชยยันต์ร้องบอกในขณะที่สองพระหน่อขี่คอ ‘สามแม่ครัว’ วิ่งเร็วจี๋กันไปในความมืดโดยที่ไชยยันต์เองก็ยังงงๆอยู่ว่า สามแม่ครัวนี้มาได้อย่างไรและเกี่ยวอะไรกับเรื่องราว เชษฐาลดกล้องอินฟราเรดในมือที่กำลังส่องดูเส้นทางลง แล้วเคาะศีรษะแม่ครัวหนึ่งป๊อกเป็นเชิงบอกให้หยุด “แกไม่ต้องมาเรียกฉันว่าคุณชายหรอกไชยยันต์ แต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่เห็นแกจะเคยนับถือฉันแบบนั้น พูดตามสบายอย่างที่แกเคยพูดดีกว่า” ไชยยันต์หัวเราะ  “อ้าว ฉันก็นึกว่าแกจะชอบ แล้วนี่แกจะพาฉันไปไหน” “ตอนแรกฉันก็กะว่าจะย้อนกลับไปรวมหัวกับพวกรพินทร์ แต่คิดๆดูอีกทีเราไม่ควรเสียเวลาย้อนไปย้อนมา นี่เราอุตส่าห์ขี่ผึ้งยักษ์มาไกลถึงชายแดนวังมังกรแล้ว ไฉนจึงจะย้อนกลับทางเดิมด้วยเล่า สู้เราเดินดุ่มๆลุยเข้าวังมังกรเลยไม่ดีกว่าหรือ” อดีตนายทหารปืนใหญ่ถอนหายใจ “ลุยเข้าวังก็ดีเหมือนกัน ฉันเองก็เป็นห่วงลูกชายฉันอยู่ ป่านนี้คงถูกจับขังคุกเจริญรอยตามอาของมัน ” คำพูดของไชยยันต์สะดุดหยุดกึกลงเมื่อกวาดสายตาไปกระทบกับอะไรบางอย่างที่แลเห็นได้รางเลือนในความมืด มันเป็นร่างของคนที่นอนกึ่งคว่ำกึ่งตะแคงนิ่งอยู่ “เฮ้ย ใครมานอนอยู่กลางป่าวะ” ทั้งสองหาได้กลัวกับภยันตรายจากภูติผีปิศาจเนื่องจากผจญกันมามากจนแทบจะขาดกันไม่ได้อยู่แล้ว ไชยยันต์คล่องตัวกว่ากระโดดลงจากคอของแม่ครัวแล้ววิ่งตรงไปยังร่างนั้น  ภาพที่เห็นตรงหน้าในระยะใกล้ทำให้เขาต้องชะงัก แสงจันทร์อาบร่างนั้นและเห็นได้เด่นชัด มันคือร่างของอนงค์นางหนึ่งนอนสลบไสลไม่ได้สติอยู่ในกอหญ้า พลิกร่างนั้นขึ้นมาดูก็ทำให้ต้องผงะถอยหลังอย่างกะทันหัน หากมิใช่อำนาจของภูติผีปิศาจแล้วร่างนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากแม่เสือสาวแสงโสมนั่นเอง “คุณแสงโสมนี่หว่า ทำไมมานอนอยู่กลางป่านี่ได้หนอ หรือโดนมันตรัยไล่ตะเพิดออกมาเพราะมีคริสติน่าไปแทนแล้ว” ไชยยันต์พูดขึ้นอย่างงงๆ  เชษฐาวิ่งตามเข้ามาถึงก็ทรุดตัวลงนั่งข้างๆ “คุณแสง ธ่อ คุณแสงเป็นไงมาไงกันละนี่”   คุณชายใหญ่ละล่ำละลัก ไชยยันต์หันซ้ายหันขวา เห็นเหยือกที่เชษฐาเหน็บมาในเป้ก็คว้าออกมาเปิดจุกออกแล้วเทพรวดลงบนหน้าแม่เสือสาวจนหล่อนสำลักแค้กๆ รีบลุกขึ้นนั่ง  เชษฐาโวยวาย “เฮ้ย ไชยยันต์ แกเทลงไปได้ยังไงกันว้อย นั่นมันน้ำอะไรก็ไม่รู้ ฉันแฮ้บมาจากวังมังกร โธ่ คุณแสงเป็นยังไงบ้างครับ” ไชยยันต์ทำตาปริบๆ มองดูเหยือกที่เทน้ำออกหมดแล้วและร่างของแสงโสมที่กำลังไอค็อกแค็กเพราะสำลักน้ำ “เออ ฉันก็ลืมไป อารามตกใจกะจะช่วยคุณแสงให้ฟื้นเร็วๆ หรือว่ามันจะเป็นยาพิษชนิดร้ายแรงประเภทถูกผิวแล้วไหม้กันหนอ” ขาดคำ แสงโสมก็ร้องกรี๊ดๆ ยกมือปิดหน้าท่ามกลางความตกใจของเชษฐาและไชยยันต์ “คุณแสงๆ เป็นอย่างไรบ้างครับ” เชษฐาหันไปร้องถามแสงโสมซึ่งกำลังยกมือปิดหน้าร้องกรี๊ดๆอยู่ จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [11 มี.ค. 22:22:59]

ความคิดเห็นที่ 48 อ้าว ไชยยันตร์กับเชษฐาเขาเรียกกันแบบสนิทๆเหรอ แหะ แหะ ขอโทษทีไอ้ผมก็ไม่เคยอ่านเพชรพระอุมา จากคุณ : เชษฐา - [11 มี.ค. 22:50:36]

ความคิดเห็นที่ 49 นี่...ใครเขาขี่กันแบบบคุณเล่า  เขาต้อง...ค่อยๆเดินจูง มือไป(แหวะ) สามแม่ครัวมาจากชื่อยี่ห้อเป็นมุขต่อเนื่องจากตอนที่ ผมไปเจอสัตว์เลี้ยงในวังมังกร  ที่ใช้ยี่ห้อนี้คิดว่าจะ เป็นช่องให้คุณแสงโสมปลอมมาเป็นหนึ่งในนั้น มาแทรกซึมครับ แต่ไม่เป็นไรเอาแบบที่คุณไชยยันต์ว่า ก็ได้     จากคุณ : เชษฐา - [11 มี.ค. 23:02:26]

ความคิดเห็นที่ 50 ............ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาแสงโสมก็กลายเป็นสาวสวย ตลอดกาล ส่วนน้ำอมฤตที่เหลืออยู่บนกอหญ้าซึ่งแสงโสมสำลัก ออกมานั้น  เชษฐาพบว่าเป็นยาสูบจึงเก็บมาใส่ไปป์ ปรากฎว่าไม่ว่าสูบอย่างไราสูบก็ไม่หมด ไปป์ของเชษฐา จึงเป็นไปป์อมตะด้วยประการฉนี้ ต่อมาพญาอนันตนาคราชได้ทราบข่าวเรื่องน้ำอมฤต เข้าจึงพาบรรดางูซึ่งเป็นลูกน้องมาเลียตามใบยาสูบนั้น แต่น้ำระเหยหมดแล้วมิหนำซ้ำลิ้นยังถูกหญ้าบาดเป็นสอง แฉกกันทุกตัวนี่  จึงเป็นตำนานว่าทำไมเผ่าพันธุ์งูจึงมีลิ้น สองแฉกมาจนทุกวันนี้...แฮ่(มันเป็นบู้ลิ้มก็แล้ว เป็น นิยายจักรๆวงศ์ๆก็แล้วให้เป็นนิทานพื้นบ้านหน่อยก็คงไม่ เป็นไรหรอกนะครับ) ทันใดนั้นมันตรัยก็โผล่ขึ้นมาเฉยๆ ท่ามกลางผู้คน ทำให้ไชยยันต์เชษฐาและแสงโสมตกใจยิ่งนัก ส่วนสามแม่ครัวนั้นวิ่งหนีไปไกลแล้ว ไม่รู้รู้กลัว อะไรนักหนา "แสงโสม ข้าจะล้างท้องเจ้า ข้าจะล้างท้องเจ้า เอาน้ำ อมฤตพิชิตมารมาเด๋วเนี้ยยยยยยยยยยยยยยย!!!!" ผู้หมดโอกาสหล่อแบบชายชาตโยดมแบบยั่งยืน (เลียนแบบนโยบายเศรษฐกิจแบบยั่งยืน)ร้องตะโกน ออกมา "อย่าค่ะ อย่า "แสงโสมร้องแล้วเอื้อมมือไปดึงกางเกง ไชยยันต์"นี่เห็นผู้หญิงสาวสวยตกอยู่ในอันตรายก็ ช่วยกันบ้างสิ  มีความเป็นลูกผู้ชายที่คุณพนมเทียนแก อุตส่าห์เน้นนักเน้นหนาหน่อย" "เออ เฮ่อะ"ไชยยันต์เก้กเสียงหล่อเมื่อพบว่าแสงโสม สวยขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า"ได้ ...เลยยย ครับ" เขาว่าพลางล้วงปืนพกออกมาจากเป้คู่ชีพ  แต่เนื่อง จากคุณไพรวัลย์ใส่ผิดอีกนั่นแหละเขาจึงล้วงได้ปืนค. มาแทน "เอาละสิไอ้ลูกเฮงซวยทำพิษอีกแล้ว"ไชยยันต์คิดในใจ เก้กยังไม่หลุด"แต่ก็ดีเหมือนกันแน่นอนดี" ว่าพลางเขาพาดปืนค.ขึ้นบ่า(?)อย่างมั่นใจแล้วยิงใส่ มันตรัยทันที!!! ตูม!!! กระสุนนัดนี้หากให้คนดูสิบคน ทุกคนก็ต้องกล่าว ว่ามันตรัยตายแน่นอนเป็นเสียงเดียวกัน  แต่พอดีมันตรัย มีเวทย์มนต์มายิกอันร้ายกาจกระสุนนั้นจึงไม่ระคาย ผิวเลย " หุ หุ หุ เอ้ย หึหึหึ พวกเจ้าทำอะไรข้าไม่ได้หรอก" มันตรัยกล่าว "ว้าย คุณไชยยันต์ช่วยด้วย"แสงโสมร้องลั่น ยังคงดึง กางเกงไชยยันต์ต่อไป   จากคุณ : เชษฐา - [11 มี.ค. 23:32:32]

ความคิดเห็นที่ 51 "ภรทิพย์ ภรทิพย์!!"เชษฐาสูบไปป์ออกมาเป็นคำพ้อง เสียงแล้วประสานมือขึ้นคำนับ"อาวุโสมัน(ตรัย)อย่า เอาเรื่องเอาราวคนหน้าอ่อนเขาเลยท่านมาเลียะกับข้าดี กว่า"(กลับมาสู่บู้ลิ้มโมดใหม่) "ได้เลยเจ้าเชษฐา เชิญ!!!"มันตรัยว่าพลางตั้งอยู่ในท่า ฉิกคาฮ่วยกุ้กซั่ว(กระบวนท่าเจ็ดพิศดารละลายกระดูก) สายตาจับจ้องเชษฐาเป็นจุดเดียว   บรรยากาศเคร่งเครียดเชษฐาเดิมกำลังลมปราณตลอดร่าง เกร็งกำลังภายใน สูบไปป์และ... พ่นควันออกมาเป็นรูปวงกลม "ปุ๋ย ปุ๋ย"เชษฐากล่าวเสียงเครียด"เชิญอาวุโสมันชี้แนะ" มันตรัยกัดฟันดังกรอด จึงกลั้นใจกัดซิกการ์ไปด้วยเพื่อไม่ ให้เสียพลังงานแล้วลูบไล้ลำคอของตัวเองอย่างแผ่วเบา พ่นควันออกมาเป็นรูปสี่เหลี่ยม แสงโสมเห็นดังนั้นก็ตกใจกลัวจนตัวสั่นทันทีร้องว่า "โอช่างเป็นวรยุทธ์ที่ล้ำเลิศอะไรเช่นนี้!" แต่ในทันใดนั้นเองเชษฐารีบหมุนตัวสามตลบ หมุนมืออีกสามรอบ เป่าควันพรวดออกมาเป็นรูปดาว ห้าแฉกห้าดวงลอยขึ้นฟ้าไปทันที "เป็นฝีปากอันยอดเยี่ยม"มันตรัยอดร้องชมออกมา คำหนึ่งไม่ได้ตนเองกระโดดขึ้นไปบนต้นตาลที่อยู่ข้างๆ แล้วลงมาแล้วโดดขึ้นไปอีก เป็นเช่นนี้อยู่เจ็ดครั้ง ก็กลั้นใจพ่นควันออกมาเป็นรูปพระจันทร์และพระอาทิตย์ ลอยคู่กันขึ้นไป "เยี่ยมมาก ปุ๋ย ปุ๋ย"เชษฐากล่าว"แต่ดูนี่เสียก่อน เขากระโดดลงน้ำแล้วก็กระโดดขึ้นมาสิบเอ็ดที แล้วเป่าไปป์ออกมาเป็นควันรูปโก้ะตี๋ขนาดเท่าตัวจริง เป็นที่น่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก มันตรัยโกรธจัดแค่นหัวเราะออกมา ขณะที่จะดำดินแล้ว ขึ้นมาใหม่สิบสามครั้งนั้นก็เกิดอาการเอวเคล็ดจึง คิดว่าถ้าขืนลวดลายต่อไปอีกไม่นานคงจะต้องวิ่งไป กลับอเมริกา-วังมังกรเก้าสิบเก้ารอบเป็นแน่ คิดได้ดังนั้น จึงเลิกทำ(แล้วทำมาตั้งนานทำไมก็ไม่รู้)แล้วโอมอ่าน วิทยาอาคม เป่าออกมาเป็นรูปตี๋อ้วนทันที (ถึงจะตี๋เหมือนกันแต่ของมันตรัยตัวใหญ่กว่าจึงถือว่า มันตรัยเหนือกว่าอยู่ขั้นหนึ่ง) เชษฐาร้องออกมาดังเฮอะคำหนึ่งก็เป่าออกมาเป็น รูปพระบรมรูปทรงม้า มันตรัยตอบรับด้วยการเป่าเป็นอนุสาวรีย์พระเจ้าตากสิน เชษฐาเป่าเป็นอนุสารีย์ชาวบ้านบางระจันทันที มันตรัยเป่าออกมาเป็นรูปอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิอย่าง เหนื่อยหอบ เชษฐาก็ต้องทรุดตัวลงเช่นกันแต่เป่าออกมาเป็นรูป อนุสาวรีย์ประชาธิปไตยจนได้ มันตรัยคิดจะใช้ท่าไม้ตายสูงสุดคือพ่นควันรูปพระที่นั่ง อนันตสมาคมออกมา  แต่ทำได้ครึ่งเดียวก็ต้อง กระอักเลือดได้รับบาดเจ็บภายใน  จึงร้องออกมาว่า "เชษฐา แกแน่มาก แต่แค้นนี้ต้องชำระแน่นอน ฝาก ไว้ก่อนโอฬาร!!"แล้วก็หายวับไปกับตาทันที ทั้งที่ยังสงสัยว่าทำไมเชษฐาถึงเก่งขนาดนี้  เพราะไม่ ทราบถึงไปป์วิเศษที่เชษฐาครอบครองอยู่  เขายัง ไม่ลืมเทเลพาทีมาปลอบโยนแสงโสมจนคืนดีกันแล้ว กำชับให้ใช้โอกาสนี้ปะเหลาะคณะรพินทร์เพื่อหาโอกาส ติดตามไปวังมังกร  หลังจากยุให้สองฝ่ายทะเลาะกันแล้ว ก็จงแอบขโมยน้ำอมฤตฯที่เหลือมาเสีย แล้วโทษครั้งนี้จะ เว้นให้ แสงโสมรับคำแล้วก็ช่วยกับไชยยันต์พยุงตัวเชษฐา ซึ่งหมดกำลังภายในส่วนมากไปกับการสูบไปป์ เมื่อกี้แล้ว เดินไปสมทบกับพวกรพินทร์ต่อไป ........................... สรุปยังอยู่ที่เดิมครับ จากคุณ : เชษฐา - [12 มี.ค. 00:07:19]

ความคิดเห็นที่ 52 ผมมีธุระครับ  ต้องย้ายที่อยู่ไปหนึ่งเดือน  ไปอยู่อีกที่ หนึ่งไม่รู้เขามีอินเตอร์เน็ตให้เล่นหรือเปล่า  ถ้ามี ก็จะมาเล่นต่อ  ถ้าไม่มีคงต้องขอลาไปสักพักนั่น แหละครับ ที่แต่งบ่อยโพสต์บ่อยก็เพราะตอนนี้ว่างเลยจะเล่น ให้มากๆเผื่อน่ะครับ  คุณเชื่อไหมว่าผมrefresh กระทู้นี้ดูประมาณวันละห้าเวลานั่นแหละ จากคุณ : เชษฐา - [12 มี.ค. 00:19:22]

ความคิดเห็นที่ 53       ผมก็อยากช่วยคุณชายใหญ่ต่อเรื่องเหมือนกันนะครับ  แต่ตอนนี้เราอยู่กันคนละแห่งน่ะ   หึหึ   (ทำฟอร์มเพราะคิดเรื่องยังไม่ออก)    ขอเข้ามาอ่านที่คุณชายโพสต์ไปพลาง ๆ...   สนุกครับ   ถ้าต่อได้ต่อไปเรื่อยๆ เลย มิต้องเกรงใจ      อ้อ  กระทู้นี้ต้องอดใจอย่าเข้ามาดูบ่อยครับ  เดี๋ยวจะเกิดอาการอัดอั้นตันใจ   ว่าทำไมมีตูอยู่คนเดียว    ต้องเผลอๆ ทำลืมไปสักสองสามวันแล้วกลับมาดูจะพบว่า  อะไรฟะ  ตอนไม่อยู่ทำไมมากันตรึมเลย   เรื่องไปตั้งยาวอ่านจนตาลาย....เหอๆ       ส่งจิตมาบอกแล้วล่องลอยกลับไป..... จากคุณ : แงซาย - [12 มี.ค. 10:00:15]

ความคิดเห็นที่ 54 เจ้าไชยยันต์...ข้าออกมาจากถ้ำตะนานแล้ว ไม่เห็นเหรอ ว้า...ม่ายอ่านให้ดีๆ อิ อิ อิ... เจ้าเชษฐา....โห พลังฝีมือเจ้าล้ำลึกยิ่งนัก ทำเอาข้าถึงกับกระอักเลือดออกมาเป็นรูป ดอกไม้จันท์ทีเดียว... แฮ่...ขอกลับไปผนึกลมปราณก่อนนะ เดี๋ยวจะมาใหม่ด้วยเคล็ดวิชา ดัชนีเด็ดบุบผา.........!!!                โอ้วปุ้กกุ้ย.!!! จรลี จากคุณ : มันตรัย - [12 มี.ค. 19:54:09]

ความคิดเห็นที่ 55 ช่วงนี้ขออภัยเพราะผมไม่ค่อยมีเวลาเข้ามาต่อบทก็เลยต่อได้สั้นๆมั่วๆไปบ้าง สำหรับมันตรัยไม่ค่อยได้ออกโรงช่วงนี้ผมก็เลยจับต้นชนปลายไม่ถูกน่ะสิครับ นึกว่ายังซุ่ม(ซ่าม)ตัวอยู่ในถ้ำซะอีก ไพรวัลย์หายไปไหนแล้วหนอ นี่คนอื่นๆรวมทั้งป๋าเองก็แกล้งทำเป็นลืมนานแล้วนะ กลับมาเล่นต่อซะทีสิ ส่วนเชษฐาก็ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ หึๆ ไม่อยู่เดี๋ยวผมจัดการบทให้เอง จากคุณ : ไชยยันต์ - [13 มี.ค. 12:10:44]

ความคิดเห็นที่ 56 ไหนๆมีเวลาเข้ามาแล้วก็ทักทายให้หมด คุณแสงโสมหายไปไหนครับ ผมไม่ได้เจตนาจะแกล้งนะ แค่นึกบทไม่ออกเท่านั้นเองก็เลยทิ้งไว้แค่นั้น แต่อย่างไรเสียเชษฐาก็แก้ไขเหตุการณ์ให้แล้วนี่ครับ หนูพลับพลึงหายไปอีกคน สงสัยงานจะยุ่ง คุณคริสติน่าก็ไม่ต้องรอไพรวัลย์เข้ามาต่อบทแล้วหละครับ และช่วงนี้ก็คงยังไม่มีใครเข้ามาช่วยไพรวัลย์ด้วย นัยว่ากะจะแกล้งซะให้เข็ด ยังไงคุณคริสเข้ามายำต่อได้เลยครับ รพินทร์ปิ้กบ้านเร้อ หายไปไหนไม่กลับมานำทีมต่อล่ะครับ อนุชาคงเข็ดและหลาบจำกับบทที่ลูกหลานยื่นให้ เห็นบอกจะเข้ามาเอาคืนแต่ไม่รู้เมื่อไหร่ รอให้เรื่องเงียบก่อนรึไงครับ แงซายเข้ามาต่อเรื่องได้เลยครับ อาการแบบที่บอกนั้นคิดว่าทุกคนน่าจะเคยเจอมาแล้วเหมือนๆกัน เพราะฉะนั้นเข้ามาทุกวันซะดีๆ คะหยิ่นไปฮันนีมูนหรือยังครับ ถ้าว่างก็กลับมาร่วมขบวนกันต่อเน้อ บุญคำเข้าสู่โหมดเดิมคือ "แม้นใครหายๆบ้าง ร้างๆตอบ" ครบหรือยังครับ อ้อ...ยินดีครับที่หนานอินกลับมาเยี่ยม ถ้ายังไงก็โดดเข้ามาต่อบทกันได้ทันทีนะ จากคุณ : ไชยยันต์ - [13 มี.ค. 12:26:35]

ความคิดเห็นที่ 57 ฮึ่ม ช่วงนี้คงจะยุ่งๆกันน่ะครับ แต่หากจะหายตัวไปเลย ก้อมาเขียนบอกกันบ้างนะครับ แหะๆ หรือว่ากระผมปั่นมากไปก็ไม่ทราบ แต่ยังไงก็เข้ามาเล่นกันบ่อยๆนะครับ ผมว่าจะไปชักชวนน้องๆมาเล่นกัน ยังไงก็เจอกันอีกบ่อยๆนะครับ อิ อิ จากคุณ : มันตรัย (กรวดสีฟ้า) - [13 มี.ค. 14:31:02]

ความคิดเห็นที่ 58 พ้มไม่ว่างตะหากนายตะหาน อย่ามากล่าวหาพ้มว่าเป็นพวกขี้งอน แบบ"ใครหายหายบ้าง ร้างร้างตอบ" อิอิ ยื้มไปท่องให้น้องฟ้าฟังหน่อยนะ แต่งเองอ๊ะเปล่า วรรคทองของใครกันเหรอ พ้มไปเจียงฮายมา ไปดูยาโง่มาน่ะฮี่ เดี๋ยวนี้เขาพัฒนาถึงมีหลายรสแล้วนะ รสชอคโกแล็ต  รสเป๊ปเปอร์มินท์ รสสตรอเบอรี่ ใครชอบรสไหนสั่งได้เลยล่ะ แต่อย่ามาสั่งที่พ้ม สั่งที่เหว่ยเซี้ยะกังที่เมืองยอนโน่นแน่ะ รู้สึกเขาจะมีเว็บไซต์ด้วยนะ ลอง mongyawn.com หรือ "weisaitang.com" ดูแล้วกัน.... อิอิอิ ล้อเล่นน่ะ ตอนนี้เขายังไม่มีเว็บไซต์แต่ในภายหน้าจะมีแน่..ตอนนี้เขาใช้พวกโทรศัพท์อีรีเดียมกันน่ะ หึหึ เจ้าหน้าที่ปปส.ภาคเหนือเล่าให้ฟัง สนุกมากเลยล่ะ ฟังแล้วถึงบางอ้อว่าทำไมเราแก้ปัญหาไม่ได้ เพราะเรามัวไปคิดว่าคนเหล่านี้เป็นคนป่าที่มีปืน แต่ความจริง คนที่ผลิตยาที่เมืองยอนเนี่ยฉลาดเหลือ ส่งลูกไปเรียนมหาวิทยาลัยดี ๆที่เมืองนอก หลายคนเป็นดอกเตอร์แล้วกลับมาดูแลกิจการให้พ่อแม่ พวกเขากลับมาพร้อมกับความคิดใหม่ ๆพัฒนาทั้งตัวยาและวิธีการขายไปเรื่อย ๆเหมือนพัฒนาสินค้าตัวหนึ่ง แถมเงินทุนก็เยอะแยะ ุถ้าเรายังไม่เข้าใจแง่นี้ เราจะไม่มีวันที่จะยับยั้งการระบาดของยาเสพติดได้เลย.... พ้มไปล่ะครับ   จะค่อย ๆอ่านแล้วมาต่อใหม่นะคร้าบบบบบ จากคุณ : บุญคำ - [13 มี.ค. 14:53:54]

ความคิดเห็นที่ 59 เข้ามาอมยิ้มดูตัวเองถูกเด็กหลอกอย่างพอใจ  แล้วก่อนจะล่องลอยจากไป ก็ขอบ่นว่ากระผม  โอ๊ยๆๆ  เครียดเหลือเกินครับ  ชีวิตช่วงนี้มีแต่งานๆๆๆ และงาน.. เมื่อไหร่จะมีงาน(แต่ง)งานกับเขาบ้างวุ้ย ?? แฮ่ จากคุณ : ไพรวัลย์ผู้หัวปั่น - [13 มี.ค. 17:27:30]

ความคิดเห็นที่ 60 ...ฝ่าม่านฝุ่นที่คละคลุ้ง แวะมาเยี่ยมชาวเพชรพระอุมา ทั้ง ๆ ที่อดใจไม่เข้ามาที่กระทู้ได้ตั้งหลายวัน สุดท้ายตบะแตกต้องเข้ามาจนได้   ...หนูพลับพลึงกำลังทะเลาะกับหมาจิ้งจอกจนฝุ่นตลบเชียวค่ะ ตอนนี้เลยคิดถึงคนที่เคยเป็นหนานอินม้าก มาก เพราะรายนั้นปราบหมาจิ้งจอกเก่งกว่าหนูพลับพลึงนัก ถ้าได้มาช่วยก็เยี่ยม   ...ระยะสอง สามเดือนนี้ขอตามอ่านอย่างเดียวนะค้า เพราะงานยุ่งเหลือกำลัง ด้วยกำลังเริ่มงานที่ใหม่ แต่...งานเก่าก็ยังจบไม่ได้ ส่วนงานใหม่ก็ต้องทำ รับงานสองที่ แยกร่างก็ไม่ได้ ผู้ช่วยก็ไม่มี แย่ แย่... กะว่าจะวิจัยฝุ่นซักพักที่ไหนได้ ต้องทำงานจนฝุ่นตลบซะนี่ ...ลุงเชษฐา เขียนไปเยอะ ๆ เลยค่ะ หายไปตั้งเดือนนึงเขียนตุนไว้เลย หนูพลับพลึงอ่านที่น้องเอ๊ย ...ลุงเขียนแล้วขำกลิ้งไปหลายตลบ คลายเครียดเรื่องงานไปได้เยอะอ่ะ จากคุณ : พลับพลึง - [13 มี.ค. 19:09:55]

ความคิดเห็นที่ 61  เชษฐาไชยยันต์มา...............บรรจบ รวมกับแสงโสมครบ...............ซึ่งสาม พยุงกายผายพันสบ................กับพวก  รพินทร์เฮย ณ ที่ดานด่านด้าน..................หนึ่งถ้ำ  แนวไพร  เชษฐาออกโอษฐ์ว่า...............น้องเขย นอและหนังแรดที่เคย................ฝากไว้ ก่อนที่จะจากเลย.....................ไปวัง  นั้นนา ขายได้เสียเท่าไหร่...................มากน้อย โดยประมาณ  ฝ่ายรพินทร์ตอบรับว่า.............คุณชาย กล่าวไปน่าละอาย.....................สุดซึ้ง ยังบ่มีโอกาสขาย......................ให้ใคร ดอกนา ขอโปรดจงอย่าขึ้ง.....................โกรธน้อง เสียเฮย  เชษฐาถอนใจว่า......................เจ้าหนอ เป็นบราเธอร์-อิน-ลอร์..................แห่งข้า กลับไม่งกเพียงพอ.......................เช่นชาติ ชายเลย เราบุรุษเดินป่า...........................ต้องโลภ ในสันดาน  รพินทร์รับแล้วยิ้ม......................ประจบ คุณชายอย่าเพิ่งสบ.......................แค่นั้น เวลานี้เราเจนจบ.........................วรยุทธ์ ถ้วนนา เตรียมพร้อมบุกสะบั้น...................หักเข้า วังมังกร  แลเมื่อถึงซึ่งกาล........................ตอนนั้น เราก็ลืมไพรวัลย์............................เสียก่อน เตรียมแอบแฮบสินทรัพย์.................วังมังกร เอาไปขายคลายร้อน.......................ท่านเห็น ประการใด  เชษฐานั้งตรึกอยู่..........................ในที ชักไปป์สูบสองที............................ปุ่ยปุ้ย จึงว่าท่านกล่าวนี้...........................ดีแท้ นักนา แล้วสูบไปป์ดังปุ๋ย..........................อีกครั้ง ครานึง  จึงกล่าวสืบต่อว่าจะ......................อย่างไร พญามังกรฤทธิไกร.........................เบิกฟ้า เราหาควรประมาทไม่.......................หรอกนะ น้องยา เจ้าซึ่งเป็นหัวหน้า..........................ต้องรอบ คอบดี  จะกล่าวไปถึงพญา........................มังกร ผู้ซึ่งไม่มีสอง.................................ใต้หล้า ถอนใจอยู่ในท้อง............................พระโรง นั่นนา จึงรำพึงมาว่า................................เคราะห์ร้าย จริงฮย  ซึ่งลูกน้องส่วนมากนั้น......................พบเห็น ควันจากป่าลอยเด่น..........................สวยยิ่ง เป็นรูปอนุสาวรีย์เช่น........................ในสยาม นั้นนา มันจึงเกิดอเมซซิ่ง...........................ลาไป เที่ยวไทย  ส่วนขุนพลที่เหลือและ......................ทหารนา ว่าหน้านานั้นมา..............................ถึงแล้ว มันจึงลาไปเกี่ยวกล้า.........................ที่บ้าน เกิดเดิม วังจึงร้างแอ้วแซ่ว.............................ว่างว้าง วังเวง  นี่ถ้าเจ้าพรานพวกเพชร...................พระอุมา มันบุกในเวลา................................นี่นี้ เราเดียวเดี่ยวจักสา-...........................-มารถต้าน หรือไร ยิ่งชราเช่นชี้....................................น่าวิ ตกเฮย  จึงเอ่ยเรียกองค์หญิง.........................ทั้งสอง ผู้เป็นแก้วตาปอง..............................แห่งพ่อ ให้พวกเจ้าพี่น้อง...............................อยู่เหย้า  ให้ดี ศัตรูจักมาแล้วหนอ............................แน่แท้ ในที  แล้วเรียกองค์ชายใหญ่ผู้......................ทายาท ว่าเจ้าผู้ซึ่งร้านกาจ.............................หนักหนา จงป้องกันสามารถ.............................ซึ่งสอง น้องยา และวังแห่งเจ้าฟ้า............................ณ ใน  ที่นี้ ...  ...  ...  ...  ...  ... แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก แต่งกลอนสดนี่เหนื่อยเหมือนกันแฮะ ความจริงจะเขียนถึงไพรวัลย์ด้วยแต่ไม่ไหว คือลองเปลี่ยนสไตล์บ้างครับ  ผมจะไปวันมะรืน  ยังไงก็ช่วยๆกันแต่งบ้างเด้อ   จากคุณ : เชษฐา - [13 มี.ค. 22:06:08]

ความคิดเห็นที่ 62 ยังไม่ได้เขียนถึงข้าเลยว้อย เจ้าเชษฐา... จากคุณ : มันตรัย (กรวดสีฟ้า) - [14 มี.ค. 11:58:25]

ความคิดเห็นที่ 63 โธ่ เฮีย ครับ(หรือจะเรียกว่าเจ้ดี) ผมก็เขียนตอนประลองกับเฮียไปแล้วไงล่า ที่ผมเว้นว่างไว้ผมคิดจะให้เฮียมาแก้ข่าวตัวเอง ต่างหาก ด้วยความเกรงใจเฮียเป็นอย่างสูง (มั่วไปเรื่อย) จากคุณ : เชษฐา(สุขุม) - [14 มี.ค. 12:21:29]

ความคิดเห็นที่ 64 ยังอยู่ค่ะ คุณไชยยันต์  แต่ตอนนี้ยังคิดมุขไม่ออกเลยไม่ได้เข้ามาต่อ ตามสบายนะคะ จะเจตนาแกล้งหรือไม่แกล้งก็ไม่ว่ากันอยู่แล้ว ช่วงนี้ให้โอกาสทุกคนได้แก้แค้นคืนค่ะ^_^   (เทศกาลคืนกำไร)   ถ้าคิดมุขออกแล้วจะรีบเข้ามาต่อค่ะ  แต่ถ้าใครต่อได้ช่วยต่อไปก่อนนะคะ (ขออู้ต่ออีกหน่อยเหอะ) จากคุณ : แสงโสม (สาวสวยตลอดกาล...อิ อิ) - [15 มี.ค. 08:01:12]

ความคิดเห็นที่ 65 โอว..    วรยุทธคุณชายใหญ่นั้นผมนับถือจริงๆ   กระบวนโคลงของท่านทำเอาผมหัวร่อฮา ฮา เกือบตกเก้าอี้      นับถือ  นับถือ... นายทหารครับ  ตอนนี้ผมว่าง.ง.งงงง   เข้ามาเกือบทุกวัน  เพราะไม่ค่อยสบายอยู่กับบ้าน  แต่ก้อต่อเรื่องมิออกคะรับ   แหะ  แหะ จากคุณ : แงซาย(สุดหล่อตลอดกาล...อิอิ) - [15 มี.ค. 09:06:15]

ความคิดเห็นที่ 66 ป๋าตรัยจ๋า ตอนนี้ฝึกวรยุทธไปถึงไหนแล้วคะ อ่านมังกรหยกยัง หนุกนา ลุงแงซายรักษาสุขภาพให้หายเร็ว ๆ นะค้า  จะได้ต่อเรื่องออกมั่ง หนูพลับพลึงขออ่านอย่างเดียว(ก้อยังไม่ค่อยมีเวลาเล้ย) ขอบคุณม้าเร็วที่ส่งสารเรื่องเวปบอร์ดค่ะ ซ่อมชั่วคราวก่อนนะค้า จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [15 มี.ค. 19:45:18]

ความคิดเห็นที่ 67 ลุงไชยยันต์ค้า ผ่านมาก็ตั้งกระทู้ใหม่ให้หน่อยซิค้า เด๋วเย็น ๆ ค่ำ ๆ หนูพลับพลึงจะมาทำลิงค์ให้ จะไม่อยู่หลายวัน เด๋วกลับมาจาหากระทู้ไม่เจอ จากคุณ : พลับพลึง - [16 มี.ค. 11:17:37]

ความคิดเห็นที่ 68 ก้อ Add Bookmark/Favorites ไว้สิหนู ถ้าจะให้ตั้งกระทู้ใหม่คิดว่าน่าจะเดินเรื่องไปด้วยเลย แต่ตอนนี้ยังไม่ว่างพอแต่งเรื่องอ่ะ ไว้พรุ่งนี้ค่อยตั้งก็ได้น่า จากคุณ : ไชยยันต์ - [16 มี.ค. 13:17:04]

ความคิดเห็นที่ 69 พรุ่งนี้เริ่มตะลอนทัวร์อ่ะ ตั้งให้หน่อยน่านะ นะ จากคุณ : พลับพลึง - [16 มี.ค. 14:52:00]

ความคิดเห็นที่ 70 ตั้งโลดเลยฮับป๊าป๋า  เด๋วผมจะตามไปยำ อากลาง และอาแสงโสมเอง หุ หุ พรุ่งนี้วันหยุดซะด้วย..แหม..เหมาะจริงจริ๊ง จากคุณ : ไพรวัลย์ ลูกป๊ะ - [16 มี.ค. 19:13:56]

ความคิดเห็นที่ 71 ...ไม่ยอมตั้งให้จริง ๆ แฮะ หึหึ... อากลาง อาแสงโสม แล้วทำมั้ย เป็นป้าดารินอ่ะ จากคุณ : พลับพลึง - [16 มี.ค. 21:43:45]

ความคิดเห็นที่ 72 ไม่ต้องเกี่ยงกัน ขึ้นกระทู้ให้แล้วเด้อ ที่ W870639 เพชรพระอุมา ตอน ถ้ำเสือวังมังกร และวันระเบิดศึกศักดิ์ศรี........ [นิยาย] บุญคำ มาร์ติน ลุยโลด จากคุณ : บุญคำ มาร์ติน - [17 มี.ค. 12:41:03]

ความคิดเห็นที่ 73 เพชรพระอุมา ตอน ถ้ำเสือวังมังกร และวันระเบิดศึกศักดิ์ศรี........ http://pantip.inet.co.th/cafe/writer/topic/W870639.html จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [20 มี.ค. 19:11:30]