ความคิดเห็นที่ 1 ใครไปเอาแผนที่ อัฟกานิสถานมาแปะให้หน่อยสิครับ อยู่ที่นี่ http://www.countrywatch.com/files/001/cw_country.asp?vCOUNTRY=001 จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [20 ก.ย. 44 18:56:55]

ความคิดเห็นที่ 2 http://www.countrywatch.com/files/001/cw_country.asp?vCOUNTRY=001 แปะให้ละ ฉันว่า เราทำตัวเป็น double agent กันดีกว่า หรืออย่างที่ภาษาไทยเค้าเรียกว่า... เอ.. อะไรน้า?? Two-head bird น่ะ คนของเราทั้งเก่งทั้งฉลาด เครื่องมือก็ครบ จะมาเดินป่าหาทองหาเพชรทำไม เรามาสืบข่าวแล้วขายให้ทั้งฝ่ายอเมริกัน และ ทะลิบันดีกว่า รับรองรวยไม่รู้เรื่อง... ว่าแต่... แล้วแต่เชิดวุธแล้วกัน จากคุณ : มาเรีย (nida007) - [20 ก.ย. 44 18:59:05]

ความคิดเห็นที่ 3 ผมหมายความว่า ไป copy รูปมาแล้วมาแปะอ่ะครับ ไม่ใช่ทำลิงค์ แหะๆ ยังไงก็ขอบคุณครับ จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [20 ก.ย. 44 19:02:16]

ความคิดเห็นที่ 5 ... จากคุณ : spb'_'d (น้ำปลา) - [20 ก.ย. 44 19:15:51]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณ คุณน้ำปลาครับ มันตั้มที่ร่างกายสะบักสะบอมกางแผนที่แล้วเสนอขึ้นมาในทันทีว่า "เราควรจะตัดผ่านประเทศพม่า ลัดทางเข้าอินเดีย แวะเยี่ยมชมทัชมาฮาล และปลอมแปลงเป็นนักท่องเที่ยวเข้าสู่ปากีสถานและลักลอบเข้าไปยัง อัฟกานิสถาน ว่าแต่เราต้องเดินป่ากันไกลขนาดนั้นเชียว" จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [20 ก.ย. 44 19:30:47]

ความคิดเห็นที่ 7 แล้วเราก็ซุ่มอยู่ทางชายแดนปากีสถานดีป่ะมันตั้ม จากคุณ : เด็กดีขอเอี่ยวด้วยคน - [20 ก.ย. 44 20:59:50]

ความคิดเห็นที่ 8 ตกลงกันยังไม่ได้ผมเดินเรื่องจัดการคู่แค้นไปพลางๆนะครับ ขณะที่ชาวคณะยังร่วมปรึกษาแผนการกันอยู่นี้ มันตั้มได้ขอแยกตัวออกมาเพื่อที่จะไปจัดการล้างแค้นพญามังกรเป็นการส่วนตัว มันตั้มออกเดินทางมุ่งหน้าไปยังที่พักของพญามังกร(อยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ ตั้งแต่มีคนมารับบทเนี่ย) มันตั้มต่อแพล่องไปตามลำน้ำหวังว่าคงจะไปเจอกับที่พักของพญามังกรโดยบังเอิญ หรืออย่างน้อยๆก็คงพบกับพวกลูกสมุนของพญามังกรบ้าง มันตั้มเปลี่ยนมาใช้ปืนลูกซอง 5 นัดลำกล้อง 11 นิ้วแทนเนื่องจากมีพลังทำลายสูงกว่าปืนพกหรือปืนกล เพราะสมุนของพญามังกรล้วนแต่เป็นพวกที่มีวิชาอาคมและพละกำลังมากมาย มันตั้มคิดแต่เพียงว่าคราวนี้เขาจะต้องจัดการกับพญามังกรให้จงได้ มิเช่นนั้นการเดินทางไป อัฟกานิสถาน ของชาวคณะนอกจากจะต้องผจญกับภัยอันตรายรอบด้านจากสิงสาราสัตว์ ภูตผีและสมุนของ บิน ลาเด็น แล้ว คงต้องคอยระวังหลังสำหรับการจู่โจมจากเจ้าพวกของพญามังกรเพิ่มขึ้นอีก ในที่สุดมันตั้มก็ย้อนไปพบกับถ้ำที่เขาไปติดอยู่โดยบังเอิญ หลังจากที่มั่วหาอยู่ สามวันสามคืน มันตั้มแอบย่องเข้าไปซุ่มอยู่บริเวณถ้ำ จากนั้นใช้กล้องส่องทางไกลส่องดูบริเวณปากถ้ำ เขาพบว่ามีสมุนของพญามังกรคอยเฝ้าปากถ้ำอยู่ 2 ตัวด้วยกัน มันมีรูปร่างคล้ายหนอนผสมกับกิ้งกือตัวสีแดงเพลิง มีเขายาวแหลมอยู่ที่หัว รูปร่างน่ากลัวและท่าทางดุร้าย ส่งเสียงดัง "แซ่กๆๆ" อยู่ตลอดเวลา มันน่ากลัวมากๆในความรู้สึกของมันตั้ม ถ้ามันจะตัวโตกว่านี้ ที่แท้เจ้ายาม 2 ตัว มันนอกจากมีรูปร่างคล้ายหนอนแล้ว มันยังมีขนาดใกล้เคียงกับหนอนอีกด้วย "แป้ดดดดดดดดดดด" มันตั้มเหยียบเจ้าสมุนสองตัวที่เฝ้าปากถ้ำ เสร็จแล้วเดินผิวปากเพลงมอเตอร์ไซค์ฮ้าง เดินเข้าไปในถ้ำอย่างสบายใจ ทันใดนั้น หูของเขาได้ยินเสียง "แซ่กๆๆๆๆๆ" มาจากทางข้างหน้า มันตั้มเพ่งสายตาฝ่าความมืดเข้าไป เขาเห็นสมุนเช่นเดียวกับบริเวณปากถ้ำ ไต่เข้ามาหาอย่างยั้วเยี้ยไปหมด "แป้ดดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" มันตั้มไล่เหยียบสมุนตัวน้อยของพญามังกรอย่างมันเท้า โดยมิได้สังเกตเลยว่ายิ่งลึกเข้าไป สมุนตัวน้อยมันก็เริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อยๆๆๆๆ และแล้วมันตั้มก็พบกับทางแยกของถ้ำ เขาเลือกเดินไปทางขวา คราวนี้เขาได้ยินเสียงเดิมอีก "แซ่กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก" เขาไม่ได้สังเกตว่าเสียงมันไม่ถี่แต่เป็นเสียงที่ลากยาวววววแทน มันตั้มนึกในใจ "มาอีกแล้วๆๆๆๆๆ เจ้าพวกหนอนลุยไฟ(เป็นชื่อที่มันตั้มตั้งให้เจ้าพวกสมุนตัวน้อยของพญามังกรเนื่องจากตัวคล้ายหนอนและมีสีแดงเพลิง)" มันตั้มเลี้ยวโค้งพร้อมง้างเท้าเต็มเหนี่ยวกระทืบใส่โดยไม่ต้องดู(ชำนาญเหยียบมาเยอะ) "ปึ้กๆๆๆๆๆๆๆๆ" เสียงมันแน่นๆ และรู้สึกมันจะแข็งๆ หรือว่าเขาจะเหยียบผิดไปโดนก้อนหิน มันตั้มรีบก้มลงมอง เขาเหยียบถูกวัตถุที่คล้ายๆหางหนอน มีผิวตะปุ่มตะป่ำ ใหญ่กว่าเท้าของเขา 5 เท่า เขามองไล่ตามวัตถุนั้นที่ทอดยาวไป "จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก หนอนอะไรฟะตัวเท่าควายยยยยยยยย" มันตั้มร้องลั่นถ้ำ เจ้าหนอนตัวเท่าควายที่เดิมหันหลังอยู่หันหัวกลับมาทันที ในปากของมันมีวัตถุเป็นแท่งๆ มีแฉกห้าแฉก สีออกเหลืองๆซีดๆ มีคราบแดงๆ ติดเปรอะอยู่ทั่วไปหมด มันตั้มเพ่งดูดีๆ เจ้าวัตถุนั้นกลับเป็นแขนคนนั่นเอง " ปังๆๆๆ " มันตั้มระเบิดกระสุนลูกซองออกไปทันที จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [21 ก.ย. 44 16:09:55]

ความคิดเห็นที่ 9 เสียงปืนคำรามไปทั่วทั้งบริเวณถ้ำ กระสุนหัวตัดชนิดพิเศษที่มันตั้มกรีดหัวกระสุนเป็นรูปไม้กางเขน(เผื่อเจอผีดูดเลือดหรอแดร๊กคิวล่า) พุ่งเข้าจับที่บริเวณหัวของเจ้าหนอนลุยไฟตัวเท่าควายทันที เสียงกระสุนพุ่งฝังลงไปในหัวของมันเหมือนกับเสียงตอนเอาปืนไปยิงต้นไม้ไม่มีผิด กระสุนฝังลงไปเป็นรูขนาดเส้นผ่านศูนย์กลาง 2 นิ้ว เจ้าหนอนตัวเท่าควายทรุดลงไปกองอยู่บนพื้นทันที มันตั้มรีบเข้าไปชมผลงานทันที ขณะกำลังจะวิจารณ์ปากแผลของมัน มันตั้มสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ เลือดของมันไม่ไหลออกมา หรือมันไม่มีเลือด เอ แล้วเจ้าตัวเล็กๆที่เขาเกยียบไหงมีเมือกสีเขียวๆหว่า เขานึกสงสัยขึ้นมา ฉับพลันเขาเห็นที่ปากแผลทั้ง 4 รู มีอะไรผุดขึ้นมาช้าๆ ช้าๆ มันตั้มก้มลงเพ่ง "เย่ย นี่มันกระสุนข้านี่" กระสุนทั้ง 4 นัดถูกดันกลับออกมา มันตั้มกระโดดถอยหลัง หักคอปืนเพื่อบรรจุกระสุนเพิ่มทันที เป็นจังหวะเดียวกับที่เจ้าหนอนฯควายผงกหัวเข้าชนเขาพอดี เขาทั้งสองข้างของมันบังเอิญชนถูกปืนในมือของมันตั้มหักเป็นสองท่อนนี่ถ้าไม่ติดปืนป่านนี้ มันตั้มคงขาดเป็นสองท่อนไปแล้ว มันตั้มถูกแรงชนกระเด็นไปกระแทกกับผนังถ้ำอย่างแรง เขาถึงกับจุกจนร้องไม่ออก ขณะที่เขากำลังจะลุกขึ้น เจ้าหนอนฯตัวเท่าควายก็พุ่งเข้าใส่เขาอีกครั้ง เขารีบกลิ้งกลบไปด้านข้าง เจ้าหนอนฯตัวเท่าควายก็ตามไม่ลดละ มันตั้มลุกขึ้นได้อย่างทุลักทุเล แต่แล้วเขาก็ก็คุกเข่าลง คุกเข่าทำไม เขานับในใจ 1 2 3 สตาร์ท มันตั้มเนื่องจากเคยเป็นนักวิ่งมาก่อนจะออกวิ่งเฉยๆมันก็ดูไร้ชั้นเชิงไปหน่อยมันตั้มวิ่งลดเลี้ยวไปตามทางคดเคี้ยวของถ้ำ จนเห็นข้างหน้าปรากฏเป็นแสงสว่าง คงเป็นทางออก มันตั้มคิด มันตั้มวิ่งไปทางนั้นทันที ปรากฏว่าเป็นทางตัน ที่เห็นเป็นแสงสว่างกลับเป็นหลอดไฟ พร้อมป้ายข้อความว่า" พญามังกรทำเอาไว้หลอกให้คนที่เข้ามานึกว่าทางออก อิ อิ" มันตั้มอ่านจบมีความรู้สึกว่าถ้ารอดไปได้คงต้องไปเหยียบเจ้าพญามังกรซักสองที "แซ่กกกกกกกกกกกกก" เสียงนี้ปลุกมันตั้มจากภวังค์ มันตั้มค่อยๆหันช้าๆกลับมาเผชิญหน้ากับเจ้าหนอนฯตัวเท่าควาย เขารีบพุ่งสวนเข้าหามันหวังจะหลบรอดพ้นตัวมันไปได้ แต่เจ้าหนอนฯตัวเท่าควายรู้ทันเคลื่อนตัวมาขวางไว้มันตั้มรีบถอยหนี ความหวาดกลัวเริ่มเข้าครอบคลุมจิตใจ มือตกห้อยลงบริเวณข้างเอวกระทบกับวัตถุแข็งๆอย่างหนึ่ง ดวงตาของเขาทอประกายแห่งความหวังขึ้นมาทันที มันตั้มกำวัตถุนั้นไว้ในมือแน่น ขณะนั้นเจ้าหนอนฯตัวเท่าควายก็พุ่งเข้ามาหาเขา พร้อมอ้าปากเผยให้เห็นกรามขาวเปรอะไปด้วยเลือดสีแดง มันตั้มชูวัตถุในมือดึงสลักออกแล้วเขวี้ยงเข้าไปในปากของมัน จากนั้นกลิ้งตัวหลบออกไปด้านข้าง "บึ้มมมมมมมมมมมมมมม" เสียงระเบิดสะเทือนลั่น เศษร่างของเจ้าหนอนฯตัวเท่าควายปลิวว่อน พร้อมเมือกสีเขียวๆปลิวกระเซ็นไปทั่ว มีบางส่วนตกลงบนตัวมันตั้มด้วย มันตั้มหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [21 ก.ย. 44 16:47:36]

ความคิดเห็นที่ 10 โห ผมไม่ได้มาตั้งนาน ก้าวหน้าไปบุกอาฟกานิสถานกันแล้วเหรอเนี่ย  ไปก่อนอเมริกาอีกแน่ะ  เจ๋งจริง ๆ จากคุณ : บุญคำ มาร์ติน - [21 ก.ย. 44 17:28:34]

ความคิดเห็นที่ 11 ตาคำ ตาคำจ๋าาาา ... มะเจอตั้งนาน...คิดถึงเจ้าค่ะ ภาพแผนที่ก็มีแล้ว แถมประวัติด้วยจ้าา ...จากเวปผู้จัดการค่ะ http://www.manager.co.th/cgi-bin/Viewnews.asp?newsid=1655698937177 จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [21 ก.ย. 44 17:50:11]

ความคิดเห็นที่ 12 อ่ะๆ มันตั้ม เล่นอย่างนี้เลยหรอ ด๊ายยยยยยยยย เด๋วขอคิดคืนนึงแล้วจะมาแก้ลำอ่ะ ฮ่ะๆๆๆพรุ่งนี้วันเสาร์ด้วยนาาาาาาาา เตรียมตัว.... 3.....2.....1........!!!!!!!!!! ขอไปคิดมุขก่อนอ่ะ แฮ่ะ...................................................... จากคุณ : พญามังกร - [21 ก.ย. 44 20:43:38]

ความคิดเห็นที่ 13 มารายงานตัวครับผม หวัดดีพระอาจารย์คำ หายไปนานจนผมตามมาแล้วเนี่ย พี่รพินทร์ แล้วพี่คิดว่ายังไง ยังไม่เห็นบอกผมเลยครับ  คุณชายใหญ่ กับคุณชายกลางด้วย จากคุณ : เชิดวุธ - [21 ก.ย. 44 23:30:38]

ความคิดเห็นที่ 14 ที่ http://www9.i.am แหล่งรวมกะทู้ เพชรพระอุมา อีกที่หนึ่งจ้า ฮุมบาฮูมบ้าซู จากคุณ : ลูกลับชาติมาเกิด - [22 ก.ย. 44 05:56:33]

ความคิดเห็นที่ 15 ทักทายทุกคนครับ ตอนนี้ผมตามไม่ทันแล้ว อ่านไปก่อนแล้วกัน ถ้ามีจังหวะจะเข้ามาแจม จากคุณ : บุญคำ - [22 ก.ย. 44 13:36:06]

ความคิดเห็นที่ 16 ว้าว กรี๊ด...(อุ๊บ หลุด ลืมตัวไปหน่อย) ไปดูเว็บเพชรพระอุมามาแล้ว update ไวจัง ชอบๆๆๆ สอบเสร็จปลายๆเดือนแล้วจะมาแจมนะ อ้อ หวัดดีตาบุญคำด้วยนะ มาเล่นเร็วๆนะ อิ อิ จากคุณ : มันตรัย - [22 ก.ย. 44 14:26:16]

ความคิดเห็นที่ 17 หวัดดีค่ะชาวเพชรพระอุมา เราเองก็เป็นคนอ่านคนนึง ติดตามอ่านมานานแล้วค่ะ เข้ามาอ่านทุกวันเลย อ่านไปอ่านมาก็ชักอยากจะเล่นบ้างแล้วสิเนี่ย แต่ว่าอย่าดีกว่านะคะ คิดว่าคงแต่งเรื่องไม่ได้หรอกค่ะ :) ขอเป็นผ่ายอ่านดีกว่า รู้สึกว่าคนที่เข้าใหม่จะเยอะนะคะ ดีค่ะ เราจะได้ติดตามอ่านไปเรื่อยๆไง แต่ละคนแต่งเรื่องกันสนุกๆทั้งนั้นเลย เราจะคอยเป็นคนอ่านเรื่อยๆนะคะ เพราะชอบค่ะ เรื่องเนี้ย ... เพชรพระอุมา (ภาคพิสดาร) จากคุณ : เด็กชลหญิง - [22 ก.ย. 44 15:25:40]

ความคิดเห็นที่ 18 เว็บไซด์รวมกระทู้เพชรพระอุมาภาคอลเวง จัดรวบรวมโดยชาวเพชรพระอุมาที่ร่วมเล่นในกระทู้ ...้http://geocities.com/joinwriter จากคุณ : karate - [22 ก.ย. 44 16:21:37]

ความคิดเห็นที่ 19 ... ขอบคุณคุณ คาราเต้ ที่ช่วยโปรโมตเวปให้ค่ะ ... ชาวเพชรพระอุมาที่รัก ไปตกลงนอกรอบ กันที่กระทู้นี้หน่อยค่ะ ... "ปรึกษาพล็อตเรื่องกันหน่อย" http://board.dserver.org/j/joinwriter/00000021.html สรุปกันก่อนค่ะ ว่าจะเดินทางไปไหนกันแน่ ... ส่วนที่นี่ก็ให้มันตั้มต่อสู้กับหนอนย่าง(ใช่ป่าว) ไปพลาง  ๆ ...อิอิ จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [22 ก.ย. 44 21:37:29]

ความคิดเห็นที่ 20 เข้ามารายงานตัวตอนสุดสัปดาห์ครับ หวัดดีบุญคำ ฮ่าๆๆ ไม่ได้เจอตั้งนานแก่ลงไปตั้งเยอะ จากคุณ : ไชยยันต์ - [22 ก.ย. 44 22:05:28]

ความคิดเห็นที่ 21     สวัสดีครับ.....ผมคนใหม่มาแรงแซงโค้งนะครับ...แฮ่ๆ ผมขอฝากตัวด้วยนะ...... จากคุณ : เด็กชลชาย - [22 ก.ย. 44 22:31:59]

ความคิดเห็นที่ 22 ......เฮ้ๆ  ใครช่วยเอาใบประกอบการรู้เรื่องอาฟกานิสถานให้ผมด้วยนะ(แบบว่าไม่รู้เรื่องง่ะ)......... จะเป็นพระคุณอย่างสูงคร้าบบบบบบบบ................ จากคุณ : เด็กชลชาย - [22 ก.ย. 44 22:53:57]

ความคิดเห็นที่ 23 ............................................................................................................................................................................................................................................................................................................ จากคุณ : ม.ร.ว. หญิง ดาริน วราฤทธิ์ - [22 ก.ย. 44 22:59:30]

ความคิดเห็นที่ 24 .......ไม่ทราบว่า คุณหญิง ดาริน เป็นอะไรไปแล้วล่ะ........ ผมอยากถามคุณมันตั้มครับ..... จากคุณ : เด็กชลชาย - [22 ก.ย. 44 23:04:26]

ความคิดเห็นที่ 25 ...รู้สึกว่าคุณมันตั้มจะมันส์กับการบู้มากเลยนะ... ...มันตั้มรู้สึกว่าทางที่ตันจะต้องมีประตูกลที่ไหนสักแห่งจึงสำรวจดูเดินไปเดินมาๆปรากฎว่าพบทางลับมันเป็นซอกเล็กๆพอเดินเข้าไปเขารู้สึกว่าหนาวและมืดมากแต่ข้างนอกกลับร้อนร้อนจนเขาต้องควักฮอลล์รสกีวี-แอปเปิ้ลมากิน...เขาเดินไปประมาณ 3 กิโลเห็นจะได้...(ล้อเล่นน่ะแฮ่ะๆ)...จนพบทางออก...เขาเห็นวัตถุบางอย่างเคลื่อนที่ไปอย่างรวดเร็ว เร็วเกินคนธรรมดาจะมองทัน...แต่เขากลับมองได้อย่างชัดเจนมาก...(เพราะเขาเป็นซุปเปอร์มารน่ะสิ หึ..หึ..หึ..) จากคุณ : เด็กชลชาย - [23 ก.ย. 44 08:27:12]

ความคิดเห็นที่ 26 ...วัตถุนั้นมีมากเหลือเกินมันบินโฉบไปมาอย่างเร็วมันตั้มพยายามเพ่งมองว่ามันคืออะไรแต่ในที่สุดเขาก็รู้ว่ามันคือนกเหยี่ยวผสมกิ้งกือปรุงหนอนอีกนิด...(ได้เป็นตัวอะไรก็ไม่รู้คิดเอาเองละกัน)...ว่าแล้วเจ้าอีแร้ง(เป็นชื่อที่มันตั้มตั้งให้)ก็บินโฉบลงมาโฉบเอาปืนแม็กนั่มไป(ปืนที่เจอกลางทาง)เขาหลบไปตรงซอกหินเล็ก(มันเป็นซอกที่อีแร้งเข้าไม่ได้แต่เขากลับเข้าไปได้โห...คนรึนี่) ...."จ๊ากกกกกกกกกกก"มันตั้มถึงกับหน้าซีดเผือกเขานั่งทับศพๆหนึ่งในมือของคนๆนั้นมีปืนไรเฟิ้ลอยู่ด้วย  ดวงตาของเขาทอประกายแห่งความหวังขึ้นมาทันทีเขาจึงคว้าปืนหันปากกระบอกใส่อีแร้งพวกนั้นทันที จากคุณ : เด็กชลชาย - [23 ก.ย. 44 09:48:48]

ความคิดเห็นที่ 27 .........."เปรี้ยงงงงงงงงงงงงงงง".......... จากคุณ : เด็กชลชาย - [23 ก.ย. 44 09:51:30]

ความคิดเห็นที่ 28 เด็กชลชายนี่ใช่เด็กชลชายจริงๆรึเปล่าคะ..... จากคุณ : เด็กชลหญิง - [23 ก.ย. 44 14:04:26]

ความคิดเห็นที่ 29 ............."ใช่ครับ"............ จากคุณ : เด็กชลชาย - [23 ก.ย. 44 15:52:54]

ความคิดเห็นที่ 30 เด็กชลหญิงนี่ใช่เด็กชลหญิงจริงๆรึเปล่าครับ..... จากคุณ : เด็กชลชาย - [23 ก.ย. 44 16:00:57]

ความคิดเห็นที่ 31 คุณพญามังกร   มาคุยกันหน่อยนะจ๊ะ......... จากคุณ : เด็กชลชาย - [23 ก.ย. 44 16:08:04]

ความคิดเห็นที่ 32 ใครต่อใครเยอะแยะไปหมด ชอบๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [23 ก.ย. 44 17:34:46]

ความคิดเห็นที่ 33 ลืมทักทายสหายเก่า ตาคำหายไปนานเลยนะ ตั้งแต่รับมอบวินมอเตอร์ไซค์ไปแล้วหายจ้อยเลย จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [23 ก.ย. 44 17:36:44]

ความคิดเห็นที่ 34 ตกลงเนื้อเรื่องต้องต่อจากคุณเด็กชลชายใช่มั้ย..... ******************************** เปรี้ยง !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! อีแร้งตัวนั้นม้วนคว่ำลงไปอย่างน่าดู มันตั้มถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เขากำลังคิดว่าพญามังกรต้องมีทางลับอยู่ทางไหนซักแห่ง เลยเดินหาไปเรื่อยๆ ทีนี้จะมีสมุนพญามังกรตัวไหนมาอีกเขาก็ไม่สนใจแล้ว เพราะคราวนี้มันกลับไปเป็นตัวเท่าหนอนอีกครั้ง........... " โอ๊ย....อะไรกันวะเนี่ย มีแต่หนอน หนอน และหนอน นี่ๆมันต้องโดนเหยียบให้แบนแบบนี้ " มันตั้มเหยียบหนอนอีกครั้ง(แก้แค้นไอ้หนอนตัวเท่าควายตัวนั้นไง)... ทันใดนั้น มันตั้มก็ได้กลิ่นหนึ่งลอยเข้ามากระทบกับฆานะประสาทของเขามันเป็นกลิ่นเหมือนหมูสะเต๊ะลอยเข้ามาจากในถ้ำ.. "เฮ้ย หมูสะเต๊ะที่ไหนมันจะมาอยู่กลางป่าวะ โอ๊ย คิดมากๆหาทางเข้าไปกระทืบไอ้พญามังกรดีกว่า ดันทำเป็นมีความลับนักดูซิยังหาทางเข้าไม่เจอเลย" มันตั้มรู้สึกแปลกๆกับถ้ำของพญามังกรมากขึ้นเรื่อยๆด้วยว่าคราวนี้ไม่มีไอ้หนอนตัวเท่าควายมารบกวนอีกหนทางก็ราบเรียบดังโรยด้วยกลีบกุหลาบ มันตั้มเดินลึกเข้าไปในถ้ำเรื่อยๆโดยหารู้ไม่ว่าเขาตกอยู่ในการจับจ้องของพญามังกรทุกฝีก้าว........ ลึกเข้าไป ลึกเข้าไปเป็นลำดับ จากคุณ : พญามังกร - [23 ก.ย. 44 18:17:37]

ความคิดเห็นที่ 35 โอ๊ย หมดมุขง่ะ แฮ่ะๆ มันตั้มมาต่อเอาเองละกัน รึว่าถ้าเราคิดออกก็จะมาต่อนะแต่ตอนนี้ต้องไปตามหามุขก่อน.... เอ้อ ถ้าสงสัยไอ้หมูสะเต๊ะอ่ะ ก็คือว่า... มันนึกอะไรไม่ออกไงเลยใส่ไปก่อนถ้าจะต่อก็ต่อได้นะ ประมาณว่าถ้าเรานึกออกก็จะมาต่อไง...... จากคุณ : พญามังกร - [23 ก.ย. 44 18:22:47]

ความคิดเห็นที่ 36 คนอื่นๆครับ มาโพสเรื่องหรือเดินเรื่องตัวละครกันหน่อยสิครับ เดี๋ยวเรื่องนี้มันจะกลายเป็นมันตั้มผจญภัยไปนะครับ น้องพลับพลึงจ๋าๆๆๆๆๆๆๆ อิ อิ จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [24 ก.ย. 44 09:01:27]

ความคิดเห็นที่ 37 ....มันตั้มเดินลึกเข้าไปๆโดยไม่สังเกตว่าทางมันใหญ่ขึ้่นเรื่อยๆจนพบที่แห่งหนึ่งมันเป็นที่กว้าง มีประตูอยู่ 4 แห่งรอบห้องที่ถูกปิดตายไว้  มีโต๊ะกลมอยู่ตรงกลางและมีเก้าอี้รายรอบ....สักพักหนึ่งมีเสียงดังขึ้น"แซ่กกกกกกกกกก" คงเป็นเจ้าหนอนลุยไฟอีกละมั้ง  มันตั้มคิดในใจ "ตูม" ประตูบานที่ 1 ถูกพังอย่างยับเยินปรากฏว่่าฌป็นหนอนตัวเท่าหมา  แต่มันตั้มยังเอะใจว่าทำไมตัวแค่นี้ถึงถึงพังประตูบานออกใหญ่  "แกคงมีพละกำลังเยอะสินะ"  "พลั่ก"มันกระแทกมันตั้มกระเด็นไป 3 กิโลเห็นจะได้(ล้อเล่นๆ) "อั่กทำไมมันแรงเยอะเหลือเกินแกไปกินแรงเยอร์มารึไงฟะ       ก่อนที่เจ้าหนอนตัวนั้นจะโจมตีอีกครั้งหนึ่งเกิดเสียงประหลาดขึ้น "ตึง  ๆ  ๆ"  "ตูม"  มันคือมนุษย์หินนั่นเองแต่ขนาดมันใหญ่กว่าคนธรรมดาทั่วไปมากแถมยังมี 4 มือ 2 ตีนแต่ละมือมีอาวุธไม่ซํ้ากันทั้ง กระบองเอย ดาบเอย ...มันตั้มถึกับกลืนนํ้าลาย "เฮื้อก"   จากคุณ : เด็กชลชาย - [24 ก.ย. 44 09:55:04]

ความคิดเห็นที่ 38 ...ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ได้ล่ะเนี่ย... จากคุณ : เด็กชลชาย - [24 ก.ย. 44 09:57:19]

ความคิดเห็นที่ 39 .....เปรี้ยงงงงงงงง.....  เสียงปืนปริศนาดังขึ้นเจ้ายักษ์เปลี่ยนทิศทางจากมันตั้ม  มันคว้าแม็็็็็กนั่มได้ก็  "เปรี้ยงงงง"มันยังไม่ละสายตาจากคนคนนั้น มันตั้มคว้าไรเฟิ้ลได้ก็ "เปรี้ยงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง"มันหันมาทางมันตั้ม  "หวา"   คนคนนั้นโยนปืนลูกซองให้มันตั้มเขาจำได้ว่าเป็นของตนเองพอคว้าได้ก็ "ตูม ชิชิ  ตูม ชิชิ"(ขออภัย ชิชิ คือตอนขึ้นลำ)ทั้งสองคนช่วยกันยิงจนไอ้ 2 ตัวนั้นสลบ(ขอยํ้าว่าสลบ)   คนคนนั้นคือ?????????????..............   จากคุณ : เด็กชลชาย - [24 ก.ย. 44 10:24:51]

ความคิดเห็นที่ 40 เป็นอีกแล้วววววววววว...ช่วยด้วยยยยยยยยยยยยยย คนคนั้นคือ พลับพลึง  นั่นเอง จากคุณ : เด็กชลชาย - [24 ก.ย. 44 10:28:51]

ความคิดเห็นที่ 41 รู้สึกว่าคุณเด็กชลชายจะแต่งไม่รู้เรื่องนะ อะไรเนี่ย... แลมั่วๆจัง แต่งให้คนอ่านรู้เรื่องหน่อยก็ดีนะ จากคุณ : คนผ่านมา - [24 ก.ย. 44 13:01:31]

ความคิดเห็นที่ 42 พอดีไอ้สัตว์ประหลาดสองตัวนั้นมันกำลังกินหมูสะเต้ะอยู่ แต่ถูกยิงสลบจมกองเลือดไปเสียก่อน ตอนนี้หมูจึงยัง อยู่บนโต้ะหิน พลับพลึงและมันตั้มเห็นดังนั้นจึงตรงเข้าไปรับประทานหมู สะเต้ะกันอย่างเมามัน ทันใดนั้นมันตั้มก็เห็นปากถ้ำมีแสงสว่างอยู่รำไร "เราเจอทางออกแล้ว!!! ฮูเร"เขาร้อง แต่เมื่อทั้งสองออกไปพวกเขากลับพบกับ ร้านขายหมูสะเต้ะ และตลาดเยาวราช ที่แท้ถ้ำนี้เป็นถ้ำที่พญามังกรขุดขึ้นให้ชาวคณะต้อง เดินวนกลับมาประเทศไทย เป็นการเสียเวลาอย่างมาก นั่นเอง "ไม่มมมมมมมมมมมมมมมม...."มันตั้มร้อง เชษฐาซึ่งนั่งกินกระเพาะปลาอยู่อีกฟากหนึ่งของถนน เห็นดังนั้นจึงกวักมือเรียกแล้วกล่าวว่า "ใจเย็นๆ ปุ๋ยๆ ผมก็หลงทางมาเหมือนกัน มามะมานั่งกิน กระเพาะปลารมควัน(ไปป์) กันก่อนให้มีพลังกลับเข้าถ้ำ ไปสู้กับพญามังกร ปุ๋ยๆ" ทั้งหมดเห้นว่าขณะนั้นเยาวราชกำลังมีเทศกาลอาหารพอดี จึงค่อยผ่อนคลายอารมณ์และตรงเข้าไปกินกระเพาะปลา ด้วย พร้อมกันนั้นก็แวะซื้อของกินมากมายเป็นเสบียงใน การผจญภัยต่อไป ... ... ... สวัสดีครับคุณดาริน แหมไม่ได้เจอกันนาน เอ้ะ เป็นคนเก่าหรือเปล่า เห็นว่ารพินทร์ ยังมีตั้งหลายคนแล้วดารินจะมีกี่คนกันนี่ จากคุณ : เชษฐา - [24 ก.ย. 44 13:10:09]

ความคิดเห็นที่ 43 ฟู่ เสียงระบายลมหายใจ คุณเชษฐาโผล่มาได้จังหวะเสมอเลยนะครับ คราวที่แล้วช่วยไว้ยังไม่ได้ขอบคุณ คราวนี้ก็โผล่มาก่อนที่เรื่องจะกลายเป็นมันตั้มผจญภัย แต่ขอตินิดนึง โผล่มาผิดจังหวะไปหน่อย อุตส่าห์ส้มหล่นได้อยู่กับน้องพลับพลึงสองต่อสอง แหม ดันโผล่มาได้ -_- เศร้าจัง 555555555 อย่างว่าบรรดาหัวงูด้วยกันย่อมต้องโผล่มาขัดขวาง อิ อิ แซวเล่นครับ พอดียังนึกมุขไม่ออก กินกระเพาะปลามากไปหน่อย มุขตัน จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [24 ก.ย. 44 13:45:42]

ความคิดเห็นที่ 44 มันตั้ม เชษฐาและพลับพลึงจึงไล่ชิมอาหารต่างๆตามเยาวราชกันอย่างสนุกสนานลืมเรื่องพญามังกรไปชั่วคราว ทั้งสามไปเที่ยวกันตามห้างสรรพสินค้าต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นเดอะมอลล์ เซ็นทรัล เวิลด์เทรด ไปมันหมดทุกแห่งยกเว้นแต่ไม่ไปพันทิพธ์เนื่องจากเสกโลโซขอร้องเอาไว้ ทั้งสามเข้าป่ากันเป็นเวลานานไม่ค่อยได้เห็นแสงสีจึงเที่ยวกันอย่างเพลิดเพลิน พลับพลึงน้อยเลือกซื้อของใช้อย่างสนุกสนาน ส่วนมันตั้มเลือกซื้อของกินอย่างเพลิดเพลิน จะมีคนเดียวที่หน้าหงิกไม่พอใจ จะเป็นใครไปได้นอกจากคุณชายใหญ่เชษฐา ทำไมถึงต้องไม่พอใจ ก็เจ้ามันตั้มน่ะมันมีเงินซะที่ไหนกันล่ะ พลับพลึงน้อยก็เช่นกัน ฉะนั้นของที่ทั้งสองเลือกซื้อ เชษฐาจึงต้องเป็นคนจ่ายเงินเสียร่ำไป หลังจากนั้นทั้งสามก็ไปเลือกซื้อหาปืนกันโดยเชษฐาเป็นคนควักกระเป๋าจ่ายอีกเช่นเคย เชษฐาเลือกซื้อปืนยิงลูกระเบิดเอ็ม 79 (พึ่งรู้ว่ามันมีขายทั่วไป) พลับพลึงน้อยเลือกแมกนั่ม .357(ไม่ใช่เครื่องดื่มชูกำลัง) ส่วนมันตั้มเลือกซื้อปืนบาซูก้า(นี่ก็มีขายทั่วไป)กะไปถล่มรังพญามังกรให้รู้แล้วรู้รอด เชษฐาเหวี่ยงกระเป๋าเงินทิ้งหลังออกจากร้าน มันตั้มกับพลับพลึงถามด้วยความแปลกใจ "คุณลุงทิ้งกระเป๋าทำไม"มันตั้มถามพร้อมกับพลับพลึงน้อย(มันตั้มทำกลมกลืนเรียกเชษฐาเป็นลุงตามพลับพลึง อิ อิ) "ก็มันไม่มีเงินแล้วจะเอาไว้ใส่อะไรล่ะ เกลี้ยงกระเป๋าเลย" เชษฐาตอบกลับมาขรึมๆ หลังจากพ่นควันจากไปป์เป็นที่เรียบร้อย มันตั้มจึงเสนอให้รีบเข้าไปถล่มพญามังกรพร้อมทั้งจับลูกน้องของมันซักตัวมาออกงานวัดเก็บเงินกันดีกว่า แต่พลับพลึงน้อยคัดค้านว่าเสียเวลาและได้เงินช้า ทั้งสามจึงปรึกษาหารือกันอย่างเคร่งเครียด สุดท้ายสรุปว่าจะต้องตามล่าหาสมบัติในถ้ำพญามังกรมาเป็นค่าเดินทางกันก่อน เรื่องพญามังกรเอาไว้ทีหลัง จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [24 ก.ย. 44 14:10:38]

ความคิดเห็นที่ 45 จะไปธิเบตกันยัง.....ยะฮู้ ชักคันไม้คันมือแล้ว จากคุณ : มันตรัย - [24 ก.ย. 44 21:01:55]

ความคิดเห็นที่ 46 เว็บไซด์รวมกระทู้เพชรพระอุมาอีกที่นึง มีเรื่องย่อของหนังสือเพชรพระอุมา ภาคแรก ด้วยหละ http://www9.i.am จากคุณ : ผ่านมาผ่านไป - [24 ก.ย. 44 22:31:16]

ความคิดเห็นที่ 47 เว็บไซด์ ...้http://geocities.com/joinwriter เป็นเว็บที่จัดทำขึ้นเนื่องจากการเล่นร่วมกันในกระทู้เพชรพระอุมาภาคอลเวง โดยชาวเพชรพระอุมาที่เล่นอยู่ด้วยกัน เว็บไซด์ดังกล่าว มีประวัติคุณพนมเทียนโดยละเอียด มีข้อมูลรายชื่อหนังสือที่คุณพนมเทียนแต่งทั้งหมด   มีเรื่องย่อเพชรพระอุมาภาค 1-3   มีรวมกระทู้เพชรพระอุมาภาคอลเวงที่เล่นด้วยกันตั้งแต่แรกเริ่มจนถึงปัจจุบัน มีความคืบหน้าเกี่ยวกับเพชรพระอุมาที่จะทำเป็นหนังโดยท่านมุ้ย และอื่น ๆ เว็บไซด์ ...้http://geocities.com/joinwriter ได้จัดทำขึ้นมานานเป็นปีแล้ว คงไม่แปลกถ้าจะมีการทำเว็บที่เกี่ยวข้องกับคุณพนมเทียนขึ้นมาหลาย ๆ เว็บ เพราะคุณพนมเทียนเป็นศิลปินแห่งชาติที่ใคร ๆ ก็รู้จักทั้งประเทศ แต่สิ่งที่น่าแปลกใจคือ ทำไมเว็บของคุณ lu คุณลูกลับชาติมาเกิด และคุณผ่านมาผ่านไป จึงได้มีข้อมูลที่เหมือนกันกับเว็บ ...้http://geocities.com/joinwriter แทบจะทุกกระเบียดนิ้ว  ทั้งรูปแบบและเนื้อหา ทั้ง ๆ ที่เว็บของคุณลูกลับชาติมาเกิดเพิ่งจะทำเสร็จไม่นานมานี้  เว็บของคุณลูควรจะฉีกแนวออกไปไม่ให้เหมือนกันเพราะได้เห็นอยู่แล้วว่าเว็บอื่นเป็นอย่างไร เข้าใจว่าคุณลูกลับชาติมาเกิดคงจะชื่นชอบคุณพนมเทียนมากเป็นพิเศษ จนต้องทำเว็บเกี่ยวกับคุณพนมเทียนขึ้นมา แต่การทำเว็บของคุณลูกลับชาติมาเกิด ก็ควรจะให้เกียรติกับเว็บอื่น ๆ ที่มีการจัดทำเรื่องนี้อยู่ก่อนแล้วด้วย หลายเว็บไซด์มีเนื้อหาคล้าย ๆ กัน แต่ไม่เคยมีเว็บไซด์ไหนมีข้อมูลที่เหมือนกันมากขนาดนี้ ถ้าคุณลูกลับชาติมาเกิดอยู่กันคนละซีกโลก  ทำเว็บขึ้นมาในเวลาเดียวกัน และเนื้อหาบังเอิญมาเหมือนกัน โดยไม่ได้เคยรู้จักพบเห็นกันมาก่อน  ก็คงเป็นเรื่องปาฏิหาริย์ที่คนอาจจะยอมรับกันได้ แต่นี่อยู่ในประเทศเดียวกันแท้ ๆ เว็บ ...้http://geocities.com/joinwriter  เกิดขึ้นก่อนเป็นปี  เว็บของคุณลูกลับชาติมาเกิดเพิ่งมามีขึ้นในตอนนี้  และจะมาบอกว่าไม่เคยรู้จักกันมาก่อนก็ไม่ได้ เพราะคุณลูกลับชาติมาเกิดได้เคยเข้ามาในเว็บ ..้http://geocities.com/joinwriter และในกระทู้ บ่อยครั้ง และประการสำคัญที่สุด คุณลูกลับชาติมาเกิดได้มาโปรโมทเว็บของคุณลูเองในกระทู้เพชรพระอุมาภาคอลเวง และเว็บ ...้http://geocities.com/joinwriter หลายครั้งหลายหน  ทั้ง ๆ ที่ข้อมูลเหมือนกันเดี๊ยะทุกประการแบบนี้ สงสัยอย่างจริงใจเลยว่าคุณลูกลับชาติมาเกิดทำแบบนี้ทำไม  ทำเพื่ออะไร  และต้องการอะไรในการทำเว็บที่เหมือนกับแบบนี้ และทำไมจึงต้องมาโปรโมทซ้ำกับเว็บเดิมที่มีอยู่แล้วในกระทู้และในเว็บไซด์ที่คนทำเว็บเขาก็เล่นกันอยู่เองด้วยแล้วนี่ ไม่เห็นใจคนที่ลงทุนลงแรงแทบเป็นแทบตายในการทำเว็บแรกเริ่มขึ้นมาบ้างหรือ???? จากคุณ : karate - [25 ก.ย. 44 08:29:16]

ความคิดเห็นที่ 48 ท่านพี่ ข้าเห็นท่านพูดอย่างนี้มาตั้งนานแล้วไม่เห็นท่านขยับคีย์บอร์ดซ้ากกกกกกกกที อิ อิ หรือท่านจะรอให้ถึงธิเบตก่อนหา? 55555555555555 จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [25 ก.ย. 44 08:56:35]

ความคิดเห็นที่ 49 ขอบคุณ คุณkarate มากค่ะ เข้าไปดูเว็บมาแล้ว  ตั้งแต่ครั้งแรกที่มีการเชิญค่ะ ก็พบเช่นเดียวกับที่คุณคาราเต้ ได้เขียนไว้ใน #47 ว่าข้อความ ในเว็บดังกล่าวเหมือนกับใน JoinWriter มากเกินไป จะให้คิดว่าเป็นการคัดลอกมาจากหนังสือเล่มเดียวกันก็คงเป็นการคิดที่ จะเป็นการเหลือเชื่อมาก  เพราะในส่วนที่เขียนลงใน JoinWriter นั้น ได้เรียบเรียงมาจากหนังสือหลาย ๆ เล่ม ทั้งที่ได้ค้นหา ตลอดทั้งจากความเอื้อเฟื้อ ของเพื่อน ๆที่ช่วยจัดส่งมาให้ สิ่งที่ได้เลือกทำลงไปหลังจากเจอเหตุการณ์ข้างต้นคือ ส่งเมล์ไปยัง E-mail Address ที่ปรากฏในเว็บไซต์ดังกล่าว แทนที่จะเขียนถามในกระทู้  เพราะคิดว่าคงไม่ได้ตั้งใจ ... แต่ก็ไม่ได้รับการติดต่อกลับมาแต่อย่างใด!!! และล่าสุดที่มีการบอกถึงเรื่องย่อที่มีภายในเว็บไซต์ข้างต้น ก็ได้พบว่าเป็นเรื่องย่อที่เหมือนกับ ที่มีผู้จัดทำไว้ที่เว็บไซต์  โด่งดัง http://www.dongdung.com/main/  ซึ่งใน Joinwriter ได้สร้าง Link ไว้เพื่อให้ผู้สนใจไปดาวน์โหลดมาได้จาก URL: http://www.dongdung.com/ebook/section.asp?ID=12&Page=1 หาก #14 คุณลูกลับชาติมาเกิด  และ #46 คุณผ่านมาผ่านไป รู้จักกับผู้จัดทำเว็บดังกล่าว ก็ขอรบกวนช่วยบอกกล่าวไปยังผู้จัดทำ ให้ตอบเมล์กลับมาหน่อยนะคะ  ขอบคุณล่วงหน้า ณ ที่นี้ด้วยค่ะ หากไม่ได้รับเมล์จะด้วยประการใดก็ตาม  ยินดีที่จะส่งเมล์ดังกล่าวไปอีกครั้งค่ะ... จากคุณ : เพชร (Login) - [25 ก.ย. 44 11:37:12]

ความคิดเห็นที่ 50 เจ้ามันตั้ม ตอนนี้ติดภาระกิจอ่ะ เลยได้แต่บ่นไปก่อน เฮ้อ ฝากไ้ว้ก่อนเถอะ วันเสาร์อาทิตย์นี้สอบเสร็จเจอกันแน่ จากคุณ : มันตรัย - [25 ก.ย. 44 11:59:21]

ความคิดเห็นที่ 51 ยะฮู้ ...... อ้าว .. ศิษย์พี่มันตรัย ( ตกลงเราฝากตัวก๊ะท่านว่าให้ท่านเป็นศิษย์พี่แล้วใช่มั้ย แฮ่ะ กลัวศิษย์พี่ลืมง่ะ ) ท่านจะสอบเสร็จแล้วรึ โหย เนี่ย เรานะหน้าดำคร่ำเครียดอยู่กะกองหนังสือ หนังสือ และหนังสือ จนหน้าตาแทบจะไม่เป็นผู้เป็นคนอยู่แล้วอ่ะ อ้อๆ เจ้ามันตั้มอีกคน ขอให้สอบเสร็จก่อนเหอะน่า.... ฮ่าๆๆ เละแน่ (ตอนนี้ก็เละอยู่แล้ว) สงสัยมัวแต่ป่วนตามันตั้มมากไปม้างงงงงงงง.. กรรมเลยสนอง โฮโฮโฮ....... จากคุณ : พญามังกร - [25 ก.ย. 44 19:52:26]

ความคิดเห็นที่ 52 ได้ฤกษ์งามยามดี ผมเปิดเรื่องแบบยาวๆก่อนละนะ - - - - หลังจากปรึกษาหารือและตกลงกันเป็นที่แน่นอนแล้วว่าจะต้องออกเดินทางมุ่งสู่อัฟกานิสถานเพื่อเสาะหาสมบัติอันเป็นอาชีพประจำ ชาวคณะทั้งหลายต่างเร่งรีบตระเตรียมการเดินทาง หนึ่งเดือนต่อมาทุกคนจึงมาพร้อมกันที่สนามบินหนองงูเห่า ไชยยันต์ซึ่งรับหน้าที่เจ้ากี้เจ้าการจัดหาเครื่องบินพาทุกคนมาหยุดอยู่หน้าเครื่องบินคอนคอร์ดเพื่อเตรียมขึ้นออกเดินทาง นั่นทำให้ทุกคนตื่นตาตื่นใจเป็นอันมาก แต่ในขณะที่บุญคำกำลังก้าวนำทุกคนขึ้นเครื่องอย่างลิงโลด อดีตนายทหารปืนใหญ่ซึ่งหลังๆไม่ค่อยได้โชว์บทบาทก็โบกมือไล่ลง “โนๆๆๆ ลำโน้นโว้ย” ทุกคนมองตามไปยังด้านหลังที่เครื่องบินคอนคอร์ดบังอยู่  เครื่องบินอีกลำจอดสงบนิ่งอยู่เคียงข้างกัน ใบพัดหมุนด้านหน้าชูเด่นเป็นสง่ายิ่งนัก นั่นเป็นเครื่องบินสมัยสงครามโลกครั้งที่ 1 “หา! นี่นายทหารอย่าบอกนะว่า พวกเราจะต้องขี่ไอ้เจ้าเรือบินลำนี้ไป บุญคำถึงไม่เคยขึ้นเครื่องบินแต่ก็พอจะบอกได้ว่า ไอ้ลำนี้เนี่ยมันคงไปได้แค่ฝั่งธนเท่านั้น จะข้ามพ้นเจ้าพระยาหรือเปล่าก็ยังไม่รู้” เสียงตาเฒ่าโวยวาย ทุกคนต่างเริ่มพึมพำอย่างเสียอารมณ์ ไชยยันต์ยกมือให้ทุกคนเงียบก่อน “อย่าเพิ่งเรื่องมาก ผมย่อมมีเหตุผลที่ทำอย่างนี้ รู้ไหมว่าเครื่องคอนคอร์ดลำหนึ่งราคาเท่าไหร่” ประโยคสุดท้ายไชยยันต์หันไปถามเชษฐา คุณชายใหญ่แห่งตระกูลวราฤทธิ์กล่าวตอบเสียงขรึม “ขายคฤหาสน์ฉันก็ยังได้แค่ปีกข้างเดียวกระมัง” “แกรู้ดีเสมอเชษฐา ใช่แล้ว และแกรู้ไหมว่าเจ้าเครื่องบินรุ่นล่าสุดก่อนสิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่ 1 นี่ราคาเท่าไหร่” เชษฐาโคลงศีรษะ   “ฉันเดาว่าแกจะต้องตีราคามันต่ำมาก ฉันว่าราคาพอๆกับจักรยานคันหนึ่ง” ไชยยันต์หัวเราะหึๆ  “ผิดแล้ว จริงๆมันราคาเท่ากับไปป์ที่แกสูบอยู่นี่เท่านั้น” เชษฐาหน้าตื่น  “แกรู้ได้ยังไงว่าไปป์ฉันราคาเท่าไหร่” “ฉันเห็นรอยติดกาวที่เยิ้มออกมาจากไปป์ของแกก็รู้ว่ามันเป็นไปป์ของเด็กเล่น แกซื้อมาราคาเท่าไหร่ล่ะ” “เปล่า ฉันหยิบมาตอนเจ้าของร้านเผลอ  แกก็รู้ว่าช่วงนี้ฉันถังแตกเป็นหนี้สินเพียบจะเอาเงินที่ไหนมาซื้อของจริง” ไชยยันต์พยักหน้า  “นั่นก็เป็นคำตอบเดียวกับเครื่องบินลำนี้ที่ฉันไปอ้อนวอนขอเขามาจากเชียงกง ตะแรกมันก็เป็นเศษเหล็กเราดีๆนี่เอง ฉันให้เด็กๆมันประกอบกันขึ้นมาใหม่สวยหรูภูมิฐานอย่างที่เห็น” ทุกคนต่างจุ๊ปากส่งเสียงฮือฮาด้วยความรักตัวกลัวตาย ไม่มีใครกล้าขึ้นเครื่องจวบจนไชยยันต์ต้องก้าวนำขึ้นไปนั่งเด่นเป็นสง่าอยู่ที่นั่งคนขับ “อ้าว แล้วจะรอสวรรค์วิมานอะไรอยู่ ขึ้นมาเร็วๆจะได้รีบไปๆกันซะที” “เดี๋ยวๆๆ ครับ คุณไชยยันต์ลืมอะไรอย่างหนึ่งไปหรือเปล่า ”  รพินทร์ทักท้วง   “พวกเราตั้งเกือบยี่สิบคนเชียวนะครับ” “ผมไม่ได้ลืมหรอกรพินทร์ เครื่องลำนี้ผมดัดแปลงให้นั่งได้สิบคนแบบรถตู้สบายมาก รวมกับกระเช้าที่จุได้อีกสิบคนผูกเชือกห้อยไว้ที่หางเครื่องบิน แค่นี้ก็ฉลุย” ทุกคนสะดุ้งเฮือกรีบแย่งกันขึ้นเครื่องกันอลหม่านเพราะไม่อยากต้องตกไปอยู่ในกระเช้า เมื่อขึ้นมานั่งกันได้แล้วก็พบว่ามันเป็นเครื่องบินดัดแปลงความจุมาตรฐาน 16 คน นั่งได้ครบทุกคน เบียดกันนิดแต่ไม่อึดอัด “หากฉันไม่พูดอย่างนั้นก็คงไม่มีใครขึ้น มัวแต่โอ้เอ้เสียเวลาอยู่ได้ ไป ฉันจะนำเครื่องขึ้นละนะ” “เดี๋ยวๆๆค่ะ ง่า ทำไมไม่มีฝาครอบล่ะ อย่างนี้กว่าจะถึงก็หัวฟูหมดน่ะสิ”   เสียงพลับพลึงร้องถาม ไชยยันต์หันมา   “โอ๊ย จะเอาอะไรกันนักหนา จะไปหาสมบัติกันนะไม่ใช่ไปทัวร์ ถ้ากลัวหัวฟูก็เอาหมวกคลุมอาบน้ำออกมาใส่ซะ” พูดจบเขาก็หันไปทางบุญคำซึ่งมานั่งอยู่ที่นั่งข้างๆเขา “บุญคำขับเครื่องบินเป็นหรือเปล่า” ตาเฒ่ายิ้มแห้งๆก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นแลกที่กับเชิดวุธ “ตกลงผมเป็นนักบินผู้ช่วยเองครับ”  เสียงเชิดวุธกล่าวก่อนจะหันไปยักคิ้วหลิ่วตาให้คริสติน่า แม่สาวผมทองค้อนให้ทีนึงแล้วหันหน้าไปมองทางอื่น จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [26 ก.ย. 44 01:54:42]

ความคิดเห็นที่ 53 เสียงเครื่องยนต์สตาร์ทอยู่นานแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะติดในขณะที่แดดร้อนเปรี้ยงเพราะใกล้เที่ยงแล้ว ครู่หนึ่งอดีตนายทหารปืนใหญ่ก็หันมาทางบรรดาลูกเรือ “ขอโทษ ผมลืมไป ต้องมีใครคนหนึ่งออกไปหมุนใบพัดก่อน” ทุกคนต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่ก จนกระทั่งไชยยันต์ชี้ตัวดาริน “น้อย เธอนั่นแหละออกไปหมุน” “หา เธอว่ายังไงนะไชยยันต์ ฉันเป็นผู้หญิงนะ” “แล้วยังไง?”  เสียงทุกคนร้องถามพร้อมกันเพราะไม่มีใครอยากทำหน้าที่นี้ ราชสกุลสาวหน้าซีดหันไปมองตวัดค้อนทุกคนแบบกวาดรวดเดียวหมดก่อนจะหันมาทางไชยยันต์ “โธ่ ฉันตัวนิดเดียวจะไปมีแรงหมุนใบพัดใบจักรอะไรที่ไหนได้ ทำไมเธอไม่ใช่ผู้ชายตัวโตๆ พี่ใหญ่ก็ได้” “เธอนั่นแหละ ฉันมีเหตุผลคือเธอหุ่นเพรียวสุดจึงน้ำหนักเบาพอจะปีนขึ้นไปบนหน้าเครื่องได้ ต้องปีนขึ้นไปเท่านั้นเพราะหน้าเครื่องเชิดสูงอยู่ข้างล่างไม่สามารถหมุนใบพัดได้ เราไม่มีเวลาแล้วต้องวานเธอนี่แหละ” “พลับพลึงน่าจะตัวเบากว่าป้านะ”  ดารินหันไปกล่าวกับพลับพลึงสีชมพูที่นั่งหลบตาอยู่ข้างๆ “หนูเอื้อมไม่ถึงหรอกค่ะป้าดาริน ป้าน่ะแหละตัวสูงกว่าหนูตั้งเยอะ” เมื่อไม่มีใครเหมาะสมอีกแล้ว นางเอกของเรื่องจึงต้องทำหน้าที่หมุนใบพัดสตาร์ทเครื่องยนต์ เธอขึ้นไปล้มลุกคลุกคลานอยู่บนหน้าเครื่องอยู่หลายรอบก่อนจะสามารถคว้าใบพัดไว้ได้ เชษฐามองน้องสาวด้วยความเป็นห่วงแต่ก็ไม่กล้ากล่าวอะไรเพราะไม่อยากต้องเป็นคนปีนขึ้นไปหมุนแทน เสียงแกรกๆๆ อยู่หลายรอบ ในขณะที่ดารินหมุนใบพัด ไชยยันต์ก็หันไปมองรอบๆ “เอ๊ะ ฉันเพิ่งสังเกตเห็นว่าเจ้ากลางกับเจ้าไพรไม่ได้มาด้วย สองคนนั่นขอตัวไปทัวร์ทิเบตป่านนี้ยังไม่มาอีกเหรอ” “ไม่เป็นไร กลางสั่งฉันไว้แล้วว่าไม่ต้องรอ”  เชษฐาตอบ ในที่สุดเสียงกระหึ่มของเครื่องยนต์ก็ดังขึ้น ดารินปีนกลับมาพลางบ่นกระปอดกระแปด เมื่อเห็นทุกคนนั่งประจำที่และคาดเข็มขัดนิรภัยแล้ว ไชยยันต์ก็นำเครื่องขึ้นทันที เครื่องบินวิ่งไปตามรันเวย์เรื่อยๆ ความเร็วก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆแบบเอื่อยๆเช่นกัน ทุกคนต่างลุ้นว่ามันจะขึ้นทันพ้นรันเวย์ไหม “ว้าย นายตะหาน จะสุดทางแล้วววว!”   เสียงบุญคำร้องพลางปิดตา เพราะสุดทางข้างหน้าดันเป็นรั้วคอนกรีต เสียงวี้ดว้ายกระตู้วู้ดังกันออกมาจากกลุ่มผู้โดยสาร และแล้วท่ามกลางความใจหายใจคว่ำ ที่สุดทางรันเวย์ หน้าเครื่องก็ค่อยๆเชิดขึ้น ล้อค่อยๆพ้นจากพื้นท่ามกลางเสียงเชียร์ของบรรดาไทยมุงที่มายืนออกันดูอยู่นานแล้วข้างล่าง “พ้นไม่พ้น พ้นไม่พ้น พ้นไม่พ้น!” “ครืด! แป้ก! ” เสียงล้อกระทบเข้ากับรั้วคอนกรีตเสียงดังสนั่น เครื่องบินเอียงกระเท่เร่หมุนเป็นมุม 720 องศา คือหมุนสองรอบก่อนจะตั้งลำตรงอีกครั้งหนึ่ง เสียงวี้ดว้ายดังระคนไปกับเสียงเฮจากคนดูข้างล่าง ในที่สุดเครื่องบินก็พาทุกคนลอยขึ้นจากพื้นจนได้ ทุกคนต่างถอนหายใจแต่ยังไม่โล่งอก เชษฐาเป่าปากพลางเพ่งมองทิวทัศน์ข้างหน้าและข้างใต้เครื่องบิน เขาเพิ่งพบว่าเครื่องไต่ระดับขึ้นมาแค่ยอดมะพร้าว และไม่มีทีท่าว่าจะไต่สูงขึ้นไปกว่านี้แต่อย่างใด “เดี๋ยวๆๆๆ ไชยยันต์ ฉันว่ามันแหม่งๆนา ทำไมแกไม่นำเครื่องบินสูงกว่านี้วะ” ไชยยันต์หันมา “น้ำหนักบรรทุกมากเกินไป ฉันนำขึ้นสูงสุดได้แค่นี้แหละ แต่แกไม่ต้องกลัวหรอกเชษฐา ฉันว่าน่าจะปลอดภัยสำหรับพวกเรา เพราะความสูงแค่นี้ถ้าเกิดเครื่องตกก็น่าจะมีคนรอดบ้าง” “อ้าว”   เสียงทุกคนอุทานพร้อมกัน ต่างรู้สึกเสียวสันหลังวาบๆ ไชยยันต์หัวเราะ  “เปล่า ฉันล้อเล่น รับรองได้ว่าไม่มีทางตกนอกจากเหตุสุดวิสัย” “บุญคำชักสงสัย เหตุสุดวิสัยของนายตะหานนี่คืออะไรกันหนอ” “ก็เป็นต้นว่าน้ำมันหมด แต่ไม่ต้องห่วง ฉันเติมมาเต็มพิกัด บินได้ติดต่อกัน 24 ชั่วโมง” “แล้วถ้าถึงอัฟกานิสถาน ”    เสียงอดีตซีไอเอสาวคริสติน่าพูดขึ้นลอยๆ ไชยยันต์หันมาข้างหลัง “คุณคริสกำลังกลัวว่าพวกเราจะถูกยิงร่วงใช่ไหม อย่าห่วงเลยครับ เราบินต่ำระยอดมะพร้าวขนาดนี้เรดาร์มันตรวจให้ตายก็ไม่เจอ” “เราบินอยู่เหนือยอดมะพร้าวก็จริง แต่ฉันกำลังสงสัยว่าเราจะรอดจากดงตาลข้างหน้านั่นไหมดาหลิง” เสียงมาเรียร้องหน้าตื่นพลางชี้ไปข้างหน้า ทุกคนต่างหันไปมองตามก็พบต้นตาลจำนวนมากโผล่ขึ้นมาเหนือยอดมะพร้าวดักหน้าในระยะไม่ห่างนัก เสียงร้องกันวี้ดว้ายอีกครั้งก่อนที่ต้นตาลทั้งดงดูเหมือนจะพุ่งเข้ามาหา อีกนัยหนึ่งคือเครื่องบินพุ่งเข้าไปในดงตาล เครื่องบินถูกบังคับเอียงหมุนเป็นแนว 90 องศาทันที และเลาะผ่านระหว่างลำต้นของต้นตาลมาได้อย่างเฉียดฉิว ต้นแล้วต้นเล่า เครื่องบินสามารถลัดเลาะร่อนเอียงไปเอียงมาหลบผ่านไปอย่างน่าหวาดเสียว ในที่สุดเครื่องบินก็หลุดออกมาจากดงตาลได้สำเร็จ ท่ามกลางอาการคลื่นเหียนอาเจียนกันโอ้กอ้ากจากการเมาเครื่องของผู้โดยสารหลายคน จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [26 ก.ย. 44 01:55:51]

ความคิดเห็นที่ 54 เวลาผ่านไปจนรุ่งเช้าของอีกวัน เครื่องยังคงบินอยู่เหนือป่าใหญ่ซึ่งน่าจะเป็นแถบทิเบต ผู้โดยสารหลายคนที่หลับผล็อยคาเก้าอี้ต่างตื่นขึ้นมาชมทิวทัศน์กันอย่างเบิกบานสำราญใจ พอจะสบายใจได้เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วเพราะรอดมาได้ป่านนี้ก็น่าจะรอดได้ตลอด “แป้ก!” เสียงหนึ่งดังสนั่นที่ใบพัด แล้วเครื่องบินก็กระตุกราวกับคนเป็นโรคลมชัก เสียงดังครืดคราดจากใบพัดที่หมุนบ้างหยุดหมุนบ้างแบบไม่เต็มใจจะหมุนต่อ ไชยยันต์กับเชิดวุธพยายามช่วยกันบังคับเครื่องให้ตั้งตรง เพื่อจะนำลงฉุกเฉิน ในขณะนั้นหลายคนสังเกตเห็นเด็กชาวป่าคนหนึ่งถือหนังสติ๊กยิงนกวิ่งหน้าตื่นจากไป “เฮ้ยแย่แล้ว เครื่องบินเราโดนข้าศึกสอยซะแล้ว”  เสียงเชษฐาโวยลั่น เท่านั้นเองทุกคนก็ยืนขึ้นพร้อมกันหมด เครื่องบินที่แกว่งอยู่แล้วและนักบินกำลังประคองกันเต็มที่นั้นก็ถึงกาลอวสาน หมุนติ้วควงสว่านลงไปที่สุมทุมพุ่มไม้เบื้องล่าง ระตั้งแต่ยอดซึ่งสูงเกือบ 100 ฟุต เรื่อยลงไปที่ใจกลางลำต้นซึ่งหนาแน่นไปด้วยกิ่งใบ กิ่งใหญ่หลายกิ่งถูกริดกระเด็นหลุดกระจายไปคนละทิศละทางเช่นเดียวกับชาวคณะที่ถูกเหวี่ยงไปตามสุมทุมพุ่มไม้ใจกลางป่าในทิเบต เป็นตายร้ายดีกันอย่างไรขอเชิญติดตามกันจากท่านอื่นต่อไป จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [26 ก.ย. 44 01:56:39]

ความคิดเห็นที่ 55 ลุงไชยยันต์ ... ทำม้ายหาเครื่องบินตะละเที่ยว ได้ประเภทเหลาเหย่ ทั้งนั้นง่ะ  คราวก่อนไปแอฟริกา หาลานบินจอดไม่ได้ ต้องโดดร่มกัน เกือบไม่รอดไปหลายราย คราวนี้โดนสอยง่าย ๆ ด้วยหนังสติ๊ก ... จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [26 ก.ย. 44 09:41:23]

ความคิดเห็นที่ 56 55555555555555 ขำเจงๆ ขำมากก็ตรงที่คุณหญิงดาริน ต้องไปหมุนใบพัดเครื่องบินเนี่ยแหละ และแล้วชาวคณะเลยมาติดอยู่แถวๆธิเบต แค้นส่วนตัวกับพญามังกรคงต้องวางไว้ก่อน เข้าเรื่องๆ เย้ จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [26 ก.ย. 44 10:12:41]

ความคิดเห็นที่ 57 ส่งก่อนๆ เดี๋ยวโดนแย่ง อิ อิ เดี๋ยวถ้ายังไม่มีใครมาแทรก จะมาส่งต่อ ซักชั่วโมง 555555555 รพินทร์ลุกขึ้นช้าๆ พร้อมสะบัดหัวไล่ความมึนงง เขาค่อยๆเหลียวมองไปรอบๆเพื่อหาคนอื่นๆ เขาเห็นสภาพภูมิประเทศเป็นป่าดงดิยรกชัฏ แสงอาทิตย์ยากที่จะส่องลอดบรรดาต้นไม้ที่เบียดเสียดกันอยู่ลงมาได้ ลำต้นของต้นไม้แต่ละต้นประมาณสามคนโอบขึ้นไปได้ รพินทร์กู่เรียกคนอื่นๆ หลังจากที่หายจากอาการมึนงง เขาค่อยๆเดินลัดเลาะไปยังจุดตกของเครื่องบินรุ่นสมัยคุณปู่ยังหนุ่ม เขากระเด็นมาไกลแค่ไหนเขาก็ไม่ทราบเหมือนกันเนื่องจากป่าเป็นป่าปิด สภาพรอบข้างเหมือนกันไปหมด ระหว่างทางที่เขามุ่งไปยังจุดที่คิดว่าเครื่องบินตกนั้น เขาต้องเลี่ยงจากเส้นทางตรงอ้อมไปหลายครั้ง เนื่องจากเขาพบร่องรอยของสัตว์ร้ายที่ขนาดใหญ่กว่าที่เขาเคยพบที่ไหนทั้งหมด ตอนนี้ตัวเขามีอาวุธติดตัวเพียงมีดสปาต้าเล่มเดียว ปืนไรเฟิลประจำตัวไม่ทราบว่ากระเด็นหายไปไหนตั้งแต่ต้น ระหว่างที่รพินทร์กำลังเดินตัดข้ามลำธารสายหนึ่งซึ่งเป็นเส้นทางที่เขาเลี่ยงมาใช้เนื่องจากเส้นทางเดิม เขาได้พบกับรอยเท้าของสัตว์ที่เขาคิดว่ามันเป็นสุนัขป่า ทำไมจอมพรานอย่างเขาถึงไม่แน่ใจว่าเป็นสุนัขป่ากรือไม่ ก็ไอ้เจ้ารอยเท้าที่เหมือนกับสุนัขป่านั้นกลับมีขนาดเท่าๆกับลูกม้าหนุ่มที่เกือบจะโตเต็มที่แล้วนั่นเอง ฉับพลันเขาได้ยินเสียง "วู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นาย ช่วยบุญคำด้วย นาย วู้" รพินทร์รีบมุ่งหน้าไปตามเสียง แล้วเขาก็ถึงกับต้องกลั้นหัวเราะเมื่อเห็นตาพรานเฒ่าคู่ใจห้อยโหนอยู่บนต้นไม้ขนาดสองคนโอบสูงขึ้นไป ประมาณ 30 ฟุต "ตาคำ เราขึ้นไปทำอะไรบนนั้น แล้วคนอื่นๆล่ะ" รพินทร์ถามหลังจากที่พยามยามจะไม่หัวเราะ "โธ่นาย ก็ไอ้เครื่องบุญที่มันอายุมากกว่าบุญคำที่นายตะหานหามาน่ะ กะอีแค่หนังสติ๊กของเด็กชาวป่ายังสอยร่วง มันดีดบุญคำกระเด็นมาตกอยู่บนนี้ลงไม่ได้น่ะสินาย ส่วนคนอื่นๆ บุญคำก็เห็นแต่นายเท่านั้นแหละ" ตาพรานเฒ่าบ่นกระปอดกระแปดถึงเครื่องบุญ พาหนะเจ้ากรรมที่ทำให้ตัวเองไปติดแหงกอยู่บนต้นไม้ จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [26 ก.ย. 44 10:38:36]

ความคิดเห็นที่ 58 มึนอ่ะ พิมพ์เครื่องบินเป็น เครื่องบุญ ขออภัย จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [26 ก.ย. 44 10:41:35]

ความคิดเห็นที่ 59 ต่อๆๆๆๆๆ กว่าจะครบ มันตั้มมือหงิก -_- คริสติน่าฟื้นขึ้นมาบริเวณลำธาร ร่างกายมิได้รับบาดเจ็บอะไรเพียงเคล็ดขัดยอกตามเนื้อตัวเท่านั้น เธอค่อยๆลุกขึ้น ลองขยับแขนขาเพื่อตรวจสอบว่ายังมิได้หักชำรุดแต่อย่างไร จากนั้นขยับปืนไรเฟิลที่คล้องคออยู่มาถือไว้ในมือ "ซวบๆ" มีเสียงเมือนอะไรซักอย่างลุยป่าเข้ามาหาเธอ คริสติน่าหันปากกระบอกปืนไปทางนั้น มือปลดห้ามไก เตรียมระเบิดกระสุนใส่หากว่าที่โผล่มาเป็นสัตว์ร้าย "อย่ายิง ผมเอง คริส" ผู้ที่โผล่มากลับเป็น เชิดวุธ "ทำไมจะต้องมาคอยตามฉันด้ยฮะ วุธ " อเมริกันสาวถามอย่างฉุนเฉียว "โธ่ คริส เครื่องบินมันตก ผมก็ไม่รู้หรอกว่าจะมาหล่นลงใกล้ๆกับคุณ ว่าแต่คุณช่วยหันปากกระบอกปืนไปทางอื่นก่อนเถอะ" เชิดวุธกล่าวในขณะที่สองมือยังชูในท่ายอมแพ้ คริสติน่าค่อยลดปากกระบอกปืนลง พร้อมดันห้ามไกกลับไปไว้ตรงที่ห้ามยิงเหมือนเดิม พร้อมกล่าวว่า "ไม่รู้คนอื่นๆเป็นไงบ้าง" "ถ้าคนอื่นๆของคุณหมายถึง รพินทร์ล่ะก็วางใจเถอะ รายนั้นไม่เป็นอะไรหรอก หนังเหนียว" เชิดวุธอดกล่าวเหน็บแนมอเมริกันสาวไม่ได้(ตามบทครับตามบท อิ อิ) แหม่มสาวหันมาทำตาเขียวก่อนจะกล่าวว่า " คนอื่นๆ ก็หมายถึง ทุกๆคนนั่นแหละ ชั้นก็ห่วงทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็น น้อย เมย์ ไชยยันต์ พลับพลึง จัน เส่ย เกิด ฯลฯ รวมไปถึง บุญคำ ถ้าคุณจะหาเรื่องมาทะเลาะ ชั้นว่าเราออกตามหาคนอื่นๆกันจะดีกว่า" กล่าวจบเธอก็ออกเดินทางไปทางจุดที่เครื่องบินน่าจะตก โดยไม่สนใจนายทหารหนุ่มอีก จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [26 ก.ย. 44 10:59:11]

ความคิดเห็นที่ 60 ดาริน พลับพลึงและมาเรีย ติดอยู่กับทรากเครื่องบินที่ค้างอยู่บนยอดไม้ ทั้งสามฟื้นขึ้นมาในเวลาไล่เลี่ยกัน "โอย มึนหัว นีเราอยู่ที่ไหนกันเนี่ย พลับพลึง เมย์ เป็นยังไงบ้าง" สัญชาตญาณความเป็นแพทย์ของเธอจึงรีบถามอาการทั้งสองคนก่อนโดยมิได้ห่วงถึงตัวเองเลย "พลับพลึงสบายดีค่ะ ป้าดาริน(แสลงหูเนอะ) แค่เจ็บๆขานิดหน่อย" พลับพลึงสีชมพูกล่าวหลังจากแงะขาขึ้นมาจากกล่องสัมภาระที่ทับขาเธออยู่ "ฉันก็ไม่เป็นอะไรน้อย แต่ตอนนี้เราอยู่ที่ไหนกันเนี่ย" มาเรียเริ่มเหลียวมองไปรอบๆตัว "หนูจำได้ว่าเห็นเด็กถือง่ามหนังสติ๊กวิ่งหนีไป แล้วเครื่องบินของเราก็ตก ใช่แล้วเครื่องบินเราถูกยิงตก จากง่ามหนังสติ๊กเนี่ยนะ" พลับพลึงน้อยลำดับเหตุการณ์(เหมือนกับใครคนนึงที่ชอบอู้ ทำไปเมื่อกระทู้ที่แล้ว อิ อิ ขออภัยท่านพี่) และแล้วทั้งสามคนก็พบว่าตัวเองอยู่บนเครื่องบินกันเพียงลำพัง ส่วนเจ้าเครื่องบินอยู่บนยอดไม้  "ป้าดารินขา ป้าเมย์  เราจะลงไปยังไงกันดีล่ะคะ" พลับพลึงน้อยถามละล่ำละลัก ทั้งนี้เพราะเครื่องบินเจ้ากรรมเริ่มเอียงทีละนิดดารินและมาเรียสบตากันแล้วพูดพร้อมกันว่า " ถ้าหนูยังไม่เลิกเรียกเราสองคนว่าป้า เราจะจับหนูโยนลงไปทันที(โห)"พลับพลึงน้อยหน้าซีดพยักหน้ารับคำ "ค่ะคุณน้า(เบาลงเนอะ)"  "เอาล่ะทีนี้ หนูเห็นมั้ยว่ามีกระเป๋าห้อยอยู่ตรงหางของเครื่องบิน ในนั้นมีเชือกอยู่หนูค่อยๆคลานไปหยิบมา" มาเรียเป็นคนกล่าวกับพลับพลึงน้อย "แล้วทำไมต้องเป็นหนูล่ะคะน้าเมย์"พลับพลึงน้อยพูดด้วยเสียงสั่นๆ "ก็หนูน้ำหนักเบาที่สุดนี่คะ รีบไปเอามาก่อนที่เครื่องจะร่วงลงไปดีกว่านะ" ดารินช่วยเสริม พลับพลึงน้อยจึงต้องจำใจคลานไปหยิบกระเป๋าใบนั้น ในขณะที่เครื่องเริ่มเอียงลงๆ ทุกที และแล้วพลับพลึงน้อยก็ได้กระเป๋าใบนั้น จากนั้นทั้งสามผูกตัวเองเข้ากับเชือกที่ปลายด้านหนึ่ง ส่วนอีกด้านหนึ่งทำเป็นบ่วงบาศก์ มาเรียสวมวิญญาณคาวเกิร์ลเหวี่ยงบ่วงบาศก์ไปคล้องกับยอดไม้ต้นข้างเคียง ครั้งแรก วืด ครั้งที่สอง วืดอีกเช่นเคย เครื่องบินก็เอียงลงไปทุกทีๆ อีกไม่เกินหนึ่งนาทีข้างหน้ามันจะต้องตกลงบนพื้นแน่ๆ  "ป้าเมย์เร็วๆเข้าสิคะ เครื่องจะตกแล้ว" พลับพลึงน้อยด้วยความตกใจกลับไปเรียกป้าเหมือนเดิม "เมย์เร็วๆเข้า" ดารินเร่งมาอีกคน "บอกว่าอย่าเรียกป้า อย่าเรียกป้า มันดูแก่" มาเรียหันมาแหวใส่พลับพลึง ทันใดนั้นเองเครื่องบินก็ตกลงทันที "กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด"สามสาว(แน่ใจเหรอว่าสาวทั้งสาว)ส่งเสียงกรีดร้องขึ้นมา ดารินนั้นในใจคิดถึงแต่รพินทร์ "โอชาตินี้น้อยคงไม่ได้พบคุณอีกแล้วคะรพินทร"์  มาเรียนั้นก็คิดถึงแต่ไชยยันต์ "โอ เดียร์ไชยยันต์ถ้าฉันตายไปคุณจงดูแลลูกของเราให้ดี อย่าปล่อยให้แกเป็นเกย์ไป" พลับพลึงน้อยนั้นกลับนึกถึงมันตั้ม ใบหน้าของมันตั้มลอยเด่นขึ้นมาในจิตใจของสาวน้อย(อิ อิ) "โครมมมมมม" เสียงเครื่องบินตกลงกระแทกพื้นไม่ดังนัก ที่แท้ป่ารอบข้างรกชัฏทำให้เห็นไม่ชัดเจนเท่าไหร่ จริงๆแล้วเครื่องบินอยู่สูงจากพื้นแค่ 7-8 ฟุต สามสาวมองหน้ากันเลิ่กลั่ก จากนั้นก็หัวเราะออกมาอย่างพร้อมเพรียง ทั้งสามตัดสินใจว่าจะพักแรมอยู่บริเวณเครื่องบินเนื่องจากมีสัมภาระมากมายอยู่ในเครื่องที่จำเป็นต้องใช้   จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [26 ก.ย. 44 11:44:57]

ความคิดเห็นที่ 61 ไชยยันต์กับเชษฐากระเด็นไปทางเดียวกันตามเคย "ปุ๋ยปุ๋ย!"เชษฐากล่าว ขณะที่ทั้งสองกำลังติดแหง่กอยู่ บนต้นไม้"ทำไม เครื่องบินที่แกหามานี่มันซังกระบวย (คำสุภาพของคำว่าซังกะบ้วย)นัก" "แปลกจริง ฉันว่าฉันติดระบบคุ้มกันภัยอย่างสุดยอด แล้วนะ"ไชยยันต์เกาหัว "ระบบรักษาความปลอดภัยอะไร ทำไมถึงโดนหนังสติ้ก ยิงร่วงในนัดเดียว"เชษฐาถาม "ก้ยันต์กันภูตพรายของพระอาจารย์อีเห็นน้อยที่ติดไว้บน เพดานเครื่องน่ะสิ"ไชยยันต์กล่าว"นอกจากนั้นยังมีัไม้ ค้ำดวงของอาจารย์กู้เอามาทำโครงปีกอีกนะ ฉันเห็นเขา ลดราคาจากท่อนละห้าพันเหลือท่อนละสี่พันเลยซื้อ มาทั้งลำนี่ตกประมาณแสนกว่าๆ ไม่น่าจะตกง่ายๆ" พูดถึงตรงนี้ไชยยันต์อดนึกกระหยิ่มใจไม่ได้ในความ ฉลาดของเขาที่รู้จักกวาดซื้อเอาไว้ตอนของลดราคา คำนวณแล้วประหยัดไปได้หลายหมื่น เชษฐาถอนหายใจแต่จะบอกเพื่อนว่าโดนเขาหลอก แล้วมันก็กระไรอยู่ เพราะไหนๆเครื่องก็ตกไปแล้ว จึงกล่าวว่า"เฮ้อ  อย่างนี้เราจะเดินทางไปหาสมบัติ(จับ เจ้าบินลาเดนไปเรียกค่าไถ่เอากับอเมริกัน)ได้อย่างไร ก้อย่างที่รู้ว่านับจากเสด็จพ่อเล่นปอกเด้งเสียไร่นาให้แก่ ฝรั่ง ตระกูลวราฤทธิ์ของฉันและตระกูลอนันตรัยของนาย ก็อยู่ในฐานะแทบล้มละลาย ต้องขายสมบัติเก่ากิน" "ฉันนึกออกวิธีหาสมบัติได้อีกวิธีแล้วหละ" ไชยยันต์กล่าว "อะไรรึ" "นายเห็นไหมว่าพวกเราแต่ละคนต่างเก่งกาจในเชิงการ ต่อสู้ทั้งมวยไทย มวยจีน และมวยอาหม ถ้ายังไง เรายกพลไปปล้นฝรั่งคนนั้น แล้วยึดโฉนดไร่นาของ ทั้งสองตระกูลคืนมา" "ไม่ได้ มันผิดศีลธรรม และหลักความเป็นลูกผู้ชายชาตรี ที่เราอุตส่าห์แกล้งเก้กกันมาตั้งแต่ต้นเรื่อง"เชษฐาสั่นหัว "แล้วทีไปป์อันนี้นายยังแอบจิ้กมาเลย" "มันต่างกัน นั่นเพราะเจ้าของร้านมันหน้าโง่เอง" "ฮิ ฮิ ฮีโธ่เอ้ย คุณชายใหญ่" "อ้าวแล้วปืนที่สะพายอยู่ที่หลังแกน่ะ กาวเยิ้มเชียว(?) แกเอาเงินที่ไหนซื้อมา ก็ถังแตกเหมือนกัน" "อย่างน้อยฉันก็ไม่ได้จิ้กมาแบบนายหรอก" "แล้วทำยังไงล่ะ" "ตีหัวเจ้าของร้านแล้วหยิบมา"(มันเป็นธรรมชาติของ คนไทยที่จะทุ่มเงินไม่อั้นให้กับของอันหาประโยชน์ไม่ได้ เช่นเครื่องรางและเครื่องสำอางค์ ในขณะเดียวกัน ก็จะงกแบบไม่อั้นกับของใช้ที่จำเป็นเช่นกัน) "นั่นไงล่ะ ปุ๋ยปุ๋ย" "... อย่าว่าแต่ฉันเลยว่าแต่เสื้อกั้กของนายน่ะซื้อมายังไง กาวเยิ้มเชียว(???)"ไชยยันต์กล่าว "นั่นกางเกงนายยังกาวเยิ้มเหมือนกัน(?????????) สาอะไร กับเสื้อกั้กของฉัน"เชษฐาโต้ ... ทั้งสองเงียบไปอยู่นานในที่สุดเชษฐาก็กล่าวขึ้นว่า "...ฉันว่าพอก่อนเถอะยิ่งเถียงกัน ยิ่งรู้สึกว่าเราสองคน มันชั่วขึ้นทุกทีๆ"เชษฐากล่าว ไชยยันต์ผงกหัว"เออจริง เราหาทางไปหาสมบัติมา ดีกว่าจะได้หายจนไปสักทีไม่ต้องมาทำอะไรทุเรศทุรัง เพื่อของไม่มีระดับและกาวเยิ้มแบบนี้" ทั้งสองจึงลงจากต้นไม้และเดินไปเรื่อยๆจนพบกับ ซากเครื่องบิน "ปุ๋ยๆ แล้วเราจะกู้ซากเครื่องบินลงมายังไง ดีล่ะ ใช้แทนเรือพายไปตะวันออกกลางดีไหม" "ไม่ดีหรอก ฉันยังมีอุปกรณ์เผื่อฉุกเฉิน"ไชยยันต์ปีน ไปแกะซากเครื่องบินแล้วดึงวัตถุยาวรีออกมาอันนึง เมื่อไชยันต์คลี่วัตถุนั้นออกก็กลายเป้นพรมเปอร์เซียผืน ใหญ่ "โอมมลุกกุ้กกุ๋ย"ไชยยันต์ร่ายมนต์(หากให้เชษฐาเป็นคนร่ายมนต์บทนี้จะออกมาเป็นคำว่า"โอมมลุกปุ้ก ปุ๋ย(ปุ๋ย)")แล้วเขาก็เรียกชาวคณะซึ่งขณะนี้มารวมกัน ทุกคนแล้วเข้ามานั่งบนพรม"พรมจงเหาะ" ขาดคำพรมวิเศษก็ลอยขึ้นแล้วทั้งหมดก็บินตรง ไปยังอัฟฟกานิสถานอย่างสง่างามสมกับไปเมืองแขก ต้องใช้สินค้าในประเทศเขา(แม้จะมีคนมากแต่เนื่องจาก พรมมีกำลังสูง จึงบินเลี่ยอยู่ระดับสูงกว่าน้ำทะเล กว่าสองร้อยเมตร(และสูงกว่าพื้นดินตรงนั้นประมาณ สองเมตร)รับรองไม่ชนอะไรเด็ดขาดยกเว้นเสาไฟฟ้า กับตู้โทรศัพท์) จากคุณ : เชษฐา - [26 ก.ย. 44 12:43:02]

ความคิดเห็นที่ 62 เดี๋ยวๆๆ อุตส่าห์ทำเครื่องร่วงแถวทิเบตแล้ว ไหง๋จะไปอัฟกาอีกล่ะ ที่กระทู้ http://board.dserver.org/j/joinwriter/00000021.html ตกลงกันว่าจะไปทิเบตไม่ใช่หรือ? จากคุณ : ไชยยันต์ - [26 ก.ย. 44 13:03:02]

ความคิดเห็นที่ 63 อ้าว !!!! งั้นตอนนี้พญามังกรก็ขอพัก(ยาว)ก่อนละกัน เฮ้อ ก็จะให้ตามไปยังไงไหวล่ะเล่นขึ้นเครื่องหนีกันไปแบบนั้นอ่ะ โอ๊ย แต่ไม่ไปแหละดีแล้วกลัวว่าจะไม่ถึงที่หมายโดยสวัสดิภาพ แถมตอนนี้มุขกระจุยกระจาย หายไปกับสายลม แสงแดดและเกลียวคลื่น ก็ขอพักละกันนะไหนๆก็ไม่มีบทให้ออกแล้ว ( พญามังกรภาคขี้เกียจออกรบ + ไม่มีบท ) จากคุณ : พญามังกร - [26 ก.ย. 44 13:17:28]

ความคิดเห็นที่ 64 เย่ย มันตั้มสลบเหมือด โธ่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [26 ก.ย. 44 14:00:38]

ความคิดเห็นที่ 65 ป้าดารินก้อมัวแต่เงียบลุงเลยไชยยันต์จับไปหมุนใบพัดซะเลยเห็นป่ะคะ....ต่อมั่ง... === ....แสงโสมรับฟังถึงแผนการเดินทางไปค้นหาขุมสมบัติที่อัฟกานิสถาน  ฟังแล้วก็สยดสยอง คิดในใจว่าขืนหลวมตัวไปละก็ต้องแย่ ๆ ผู้หญิงที่นั่นต้องคลุมหน้าคลุมตา จะไปไหนมาไหนก็ลำบาก อเมริกาจะถล่มวันไหนก็ยังไม่รู้  แล้วขุมสมบัติที่จะไปหา ก็ไม่แน่นักว่าจะค้นพบ ถึงค้นพบก็คงตกเป็นของตัวเองอีกอยู่ดี รวยแล้ว รวยอีก ขนาดบริจาคไปตั้งมาก ชาตินี้คงใช้ไม่หมดด้วยซ้ำ คิดสาระตะดูแล้วไม่ไปดีกว่า จึงหลบเลี่ยงการเดินทางครั้งนี้ด้วยการชวนพลับพลึงไปเที่ยวเนปาล อินเดีย ภูฏาน และธิเบตด้วยกัน   พลับพลึงซึ่งกำลังเบื่อสภาพฝนที่ตกมาได้ทุกวี่ ทุกวันเป็นกำลังจึงตกลงไปกับแสงโสมโดยไม่รีรอแม้แต่น้อย  โดยทิ้งให้นางตานีซึ่งขอแปลงร่างเป็นพลับพลึงเพราะอยากอยู่ใกล้มันตั้ม เดินทางไปกับชาวคณะ โดยไม่มีใครรู้แม้แต่น้อย ด้วยมัวครุ่นคิด วางแผนการเดินทางกันอย่างเคร่งเครียด จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [26 ก.ย. 44 16:22:26]

ความคิดเห็นที่ 66 แสงโสมและพลับพลึงโดยสารไปชั้นเฟิร์สคลาส ด้วยสายการบินชั้นนำ (สายการบินนี้นักบินไม่ประท้วงเจ้าค่ะ ...อิอิ) ทั้งคู่เดินทางท่องเที่ยวด้วยความตื่นตา ตื่นใจกับทิวทัศน์รอบตัวเป็นอย่างยิ่ง จนวันสุดท้ายในธิเบต แสงโสมเห็นทิวทัศน์ข้างทางงดงามยิ่งนัก จึงแวะถ่ายภาพวิว ทิวทัศน์แถบนั้น   พลับพลึงเดินตามต้อย ๆ จนสะดุดกับ อะไรบางอย่าง หยิบขึ้นมาพบว่าเป็นหนังสัตว์เก่าคร่ำคร่าเกินกว่าจะสันนิษฐานได้ว่าหนังอะไร    ภายในมีอักขระที่เลือนลาง พยายามอ่านอยู่นานมากเนื่องจากไม่ได้จบฮอกวาร์ต  จึงเดินถามแสงโสม "น้าแสงคะ ลองอ่านนี่ดูหน่อยซิคะ ว่าอ่านว่าอย่างนี้รึปล่าวคะ" "โอม จงตก จงลง จงหล่น เทกระจาดรวด"  .... แสงโสมยังไม่ทันที่จะพูดสิ่งใด ...ทันใดนั้นก็มีวัตถุบางอย่างลอยละลิ่ว ร่วงมาจากท้องฟ้า  ทั้งแสงโสม พลับพลึง ร้องวิ้ดลั่น แต่ก็วิ่งหาที่หลบกำบังกันได้อย่างรวดเร็ว ...ด้วยเคยชินกับสถานการณ์อันไม่คาดขวัญบ่อยครั้ง ...ทั้งหมดนั่งบนพรมวิเศษที่ไชยยันต์และเชษฐาอุตส่าห์ไปเสาะหามาด้วยความกล้า ๆ กลัว ๆ หากจะไม่ไปด้วยก็ไม่แคล้วโดนทิ้งไว้กลางป่าเป็นแน่  นั่งบนพรมไปได้ไม่นาน ทันใดนั้นพรมที่ลอยละลิ่ว ไปเบื้องหน้าสูงกว่ายอดเขาราวสองเมตร กลับถลาลงไปยังพื้นที่ระหว่างหุบเขาอย่างรวดเร็ว สาว ๆบนพรมร้องกริ๊ด ลั่น... "พี่ใหญ่ทำอะไรเข้าซักอย่างซิคะ ว๊ายย จะตกแล้ว" "ดาหลิง ทำอะไรหน่อยซิคะ จะเทกระจาดแล้วว้อย" เชษฐา ไชยยันต์ พยายามประสานเสียงร่ายมนต์ ผสมกันเพียงใด ก็ไม่เป็นผล ""โอมมลุกกุ้กกุ๋ย ...โอมมลุกปุ้กปุ๋ย(ปุ๋ย)" พรมวิเศษยังคงเคลื่อนที่ไปยังเชิงเขาด้านล่าง  โดยไม่หยุด จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [26 ก.ย. 44 16:25:04]

ความคิดเห็นที่ 67 เย่ย พลับพลึง ท่านเอาตัวรอดไปเฉยเลยอ่ะ ข้าพเจ้าจำได้ว่าจัดการดูดกลืนนางตานีไปแล้วนะ สงสัยตั้งแต่อาคมเสื่อมนางเลยกลับมาใหม่ แล้วทำไมตูต้องไปอยู่บนพรมที่กำลังตกด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [26 ก.ย. 44 16:57:16]

ความคิดเห็นที่ 68 อ้าว ไปแอบคุยกันที่ไหนอีกล่ะครับเนี่ย แหม โทษทีๆ ไม่ได้ตามไปอ่าน ก็ตามโลจิกแล้ว เมื่อเราถังแตก เราก็ต้องไปหาเงินสิ(จับบินลาเดน) หรือจะไปหาขุมทรัพย์ที่ทิเบต ส่วนเรื่องบินลาเดนนั้นก็ขึ้นอยู่กับว่ามีคนอิสลามเข้ามา ในนี้หรือเปล่า ถ้าไม่มีก็คงไม่เป็นอะไรกระมัง ตอนนี้ผมกำลังใช้วิชารัฐศาสตร์ไก่อ่อนไปถก เรื่องนี้กับคนอิสลามที่www.muslimthai.com อยู่น่ะครับ จากคุณ : เชษฐา - [26 ก.ย. 44 18:22:10]

ความคิดเห็นที่ 69 ฮือๆๆๆ ร้องเพลงพญาโศกให้ตัวเอง งานก็ยังไม่เสร็จ โดนพระอาจารย์ฆ่าแน่ๆเลยวุ้ย สอบก็ยังไม่เสร็จ แง้ๆๆๆ ฮือๆ อยากเกิดเป็นมารโลหิตเจงเจง (ปวดหัวจนบ้าไปแล้ว...ขอไปทำงานต่อล่ะนะ) จากคุณ : มันตรัย - [26 ก.ย. 44 21:51:43]

ความคิดเห็นที่ 70 ไม่ได้ลืมหรอกตาตั้ม ว่านางตานีถูกดูดกลืนไปแล้ว แต่ตอนนี้มันตั้ม เป็นคนแล้วไม่ใช่รึ ขืนให้นางตานี ยังอยู่ต่อ  เด๋ว ... ก็กลายเป็น มัน(ตุ้งติ้ง)ซะหรอก ... ูโถ ... โถ ป๋าตรัยขาาาาาาาาาาาาา สุดสัปดาห์ไม่ใช่เหรอ ... ไม่นานหรอกค่าาาา ตอนนี้ก็อาจจะโดนยำไปบ้างเล็ก ๆ น้อย ๆ พอไหว นะคะป๋าขาาาา  ..อิอิ ลุงเชษฐา ... ไม่เกี่ยวกับว่ามีอิสลามเข้ามาหรือไม่หรอกค่ะ แต่เพื่อความเหมาะสม เดี๋ยวเล่นกันไปเกินขอบเขตจะเป็นเรื่องนะค้า ที่โน่นยังไม่จบกันอีกเหรอคะ  เคยแวะไปว๊อบแว๊บ นึกว่าซา ๆ ไปบ้างแล้ว    มีเวลาจะตามไปดู จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [27 ก.ย. 44 09:19:15]

ความคิดเห็นที่ 71 ขอโทษทีครับที่ลืมบอกไปว่ามีการคุยกันนอกรอบเกี่ยวกับพล็อตเรื่องอยู่ก่อนแล้วที่เว็บบอร์ดของ http://geocities.com/joinwriter คุณเชษฐาก็เลยตกข่าวไป เอาเป็นว่าต่อไปที่โน่นจะใช้ในการประชุมลับก็แล้วกัน ส่วนเรื่องที่เปิดเผยสู่สาธารณชนได้ จะมาบอกในนี้อีกทีครับ ตกลงว่าเราเล่นกันอยู่ในทิเบตนะ ตอนนี้เครื่องบินตกแล้ว ใครตกอยู่ที่ส่วนใดของป่าก็ดำเนินเรื่องต่อเลยดีกว่าครับ จากคุณ : ไชยยันต์ - [27 ก.ย. 44 10:11:27]

ความคิดเห็นที่ 72 พรมวิเศษที่พาชาวคณะพุ่งลงมาจากฟากฟ้า ลอยละลิ่วตามหลังไล่สองสาวคือแสงโสมและพลับพลึงผู้ร่ายมนต์เรียกดุจมีแม่เหล็กดึงดูด พลับพลึงร้องกรี๊ดก่อนจะหายตัวไปอย่างรวดเร็วจากสายตาของทุกคน จริงๆแล้วไม่ใช่ปาฏิหาริย์แต่ว่าเธอพลัดตกลงไปในบ่อน้ำ ส่วนแสงโสมวิ่งลัดเลาะหลบลุยเข้าไปในพุ่มของต้นเล็บมือเสือเนื้อตัวถลอกปอกเปิกจึงรอดตัวไปอีกคน “อะไรกันนี่โว้ยยยย!” เสียงเชษฐาร้องตะโกนประโยคสุดท้ายก่อนที่พรมจะเทผู้โดยสารทั้งหมดอันประกอบไปด้วย ดาริน มาเรีย คริสติน่า รพินทร์ เชษฐา แงซาย คะหยิ่น มันตั้ม เชิดวุธ จัน เกิด เส่ย และพลับพลึง(ร่างแปลง) หย่อนลงตามสุมทุมพุ่มไม้, โขดหิน, ปลักโคลน และเหลืออีกสองคนสุดท้ายคือ บุญคำและไชยยันต์ที่ยังคงเกาะพรมไว้ได้อย่างเหนียวแน่น แม้พรมจะกลับหัวเอาพวกเขาลงแต่ก็ยังไม่หลุด บุญคำนั้นมือเท้าดุจตุ๊กแกจึงเกาะติดหนึบ ส่วนไชยยันต์เริ่มไหลลื่นลงมา “โอ๊ย เกาะไม่อยู่แล้ว ไปที่ชอบที่ชอบนะบุญคำ!!! ” เสียงนายตะหานของบุญคำตะโกนก้องก่อนจะปล่อยตัวลงบนพื้นหญ้าสีเขียวอ่อนนุ่ม และกลิ้งตัวหลุนๆไปตามเนินที่ลาดลงไปหยุดตัวเองไว้ได้ที่กอหญ้าที่เชิงเขาพอดี ส่วนบุญคำซึ่งแสดงฝีมือตุ๊กแกอย่างเหนือชั้นติดไปกับพรมซึ่งพุ่งเข้าไปหาภูผาขนาดใหญ่ด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้นสูง ใครที่เห็นก็พอจะประมาณการณ์ได้ว่ามันกำลังจะพุ่งเข้าชนภูเขาแบบเดียวกับเครื่องบินพุ่งชนตึก WTC ไม่มีผิด ใครที่ยังพอมีสติอยู่จึงได้แต่สวดมนต์ให้บุญคำไปสบายเท่านั้น - - - พญามังกรกับมันตรัยตามมาสิครับ ไม่สามารถนำขึ้นเครื่องมาด้วยได้เพราะคนละฝ่าย ขึ้นเครื่องบินส่วนตัวตามมาก็แล้วกันนะครับ หรือถ้าไม่ชอบบทพญามังกรจะเล่นเป็นคนอื่นก็ได้นะ มีให้เลือกอีกเพียบอาทิ จัน เกิด เส่ย ตัวละครที่มรกตนคร เช่น เมยานี หรือตัวละครจากภาคสองก็ได้ครับ จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [27 ก.ย. 44 11:21:45]

ความคิดเห็นที่ 73 เราว่าไม่เห็นแปลกเลย ที่เวบจะคล้ายๆกัน แม้บางตอนจะลอกกันมาบ้าง แต่เท่าที่เข้าไปดูก็ไม่เห็นเค้าทำเป็นการค้าเลยนิ   ใจกว้างหน่อยค้าาาาา เวบเพชรพระอุมาอีกที่ ที่ http://www9.i.am จากคุณ : นกน้อย - [27 ก.ย. 44 11:35:33]

ความคิดเห็นที่ 74 งวดที่แล้วเครื่องบินตก งวดนี้พรมตก เราจะเอามุขเดิมมาใช้คงไม่เหมาะ ฉะนั้น ยังรีๆรอๆต่อไป (สรุปว่า อู้ อิ อิ) จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [27 ก.ย. 44 11:45:53]

ความคิดเห็นที่ 75 แป่วววววววว... เป็นคนใจแคบไปซะแระ...หึหึ จากคุณ : เพชร (Login) - [27 ก.ย. 44 18:45:22]

ความคิดเห็นที่ 76 รพินทร์กับเชษฐาหล่นลงบนยอดไม้ใกล้ๆ กัน ไล่ระเรื่อยลงมาจากยอดมากิ่งมาก้านจนถึงลำต้น กระเด็น กระดอนอยู่สี่ตลบครึ่งจนมาหยุดอยู่บนพุ่มไม้หนาใหญ่ จอมพรานนอนแหงนหน้ามองฟ้า กระพริบตาปริบๆ แล้วค่อยๆ หันซ้าย หันขวา กำมือ จากนั้นจึงค่อยๆ ชันตัวขึ้นเมื่อแน่ใจว่าไม่มีกระดูกส่วนไหนแตกหัก แต่ เมื่อขยับตัวเพียงนิดหน่อย ทั้งร่างก็ร่วงลงมาจากยอดพุ่มไม้อันสูงกว่าสองเมตรนั้น "อุ้บ!!" "อ๋อย!!" "โอ๊ะ ขอโทษครับ คุณชาย ขอโทษจริงๆ ผมไม่มีเจตนาเลย" รพินทร์ระล่ำระลักบอกและดิ้นขลุกขลักอยู่ เหนือตัวคุณชายใหญ่ ขยับตัวไม่ถนัดนักเพราะต้นไม้หนาทึบไปหมด "พอ พอที เอา .. ค่อยๆ ยืนซีรพินทร์ อย่ายืนบนหัวผม ปัดโธ่" เมื่อตั้งหลักได้ ทั้งสองจึงค่อยหันไปมองรอบตัว ต้นไม้ในป่านี้ไม่ใหญ่นัก แต่รกและขึ้นชิดกันมาก เขาไม่ สามารถมองเห็นไปได้ไกลกว่าระยะมือเอื้อมได้เลย จึงไม่เห็นว่าชาวคณะอยู่ทางใดกันบ้าง "เดินทางคราวนี้ลางไม่ดีเสียแล้ว แรกทีเดียวก็เครื่องบินตก ไม่ทันเท่าไรก็พรมตกอีก" เชษฐาบ่น "ผมว่า ดวงพวกเราคงต้องเดินเสียนี่แหละจึงจะดี" รพินทร์หัวเราะหึหึ ไม่ตอบประการใด มือดึงเอามีดสั้นออกจากคาดเอว แล้วเริ่มตัดกิ่งไม้ให้พอเป็นทาง เดินได้สะดวก ขณะเดียวกันก็ส่งสัญญาณขึ้นอันเป็นที่รู้กันระหว่างเขากับพรานคู่ใจ อึดใจหนึ่งก็มีเสียงตอบกลับมา "พบเกิดแล้วครับ อยู่ทางโน้น ไปกันเถิดครับคุณชาย" - - - - - - - - - - - - - ดารินกับคริสติน่าเกาะมือกันตกลงมาในระยะใกล้พื้น จึงไม่ได้รับอันตรายมากนักนอกจากความตกใจ แลเห็นพรมลอยสูงขึ้นฟ้าชั่วระยะหนึ่ง ร่างๆ หนึ่งก็ตกลงมา จากนั้นพรมเจ้ากรรมก็เพิ่มความเร็วขึ้น ทิ้งระยะห่างออกไปจนเหลือจุดเล็กนิดเดียว และหายไปในกลุ่มหมอกจางๆ ที่ลอยเป็นม่านอยู่หน้าภูผาหิน ลาดชันลูกหนึ่ง "ตายแล้ว" ดารินร้องอุทาน "ตายแล้ว" "ยังไม่ตายครับ พี่หญิง โธ่..." เสียงเชิดวุธผู้มีอารมณ์ตลกอยู่เป็นนิจ กล่าวพร้อมกับเดินตุปัดตุเป๋เข้ามา มีจันเดินตามหลังมาติดๆ คริสติน่ากวาดสายตาสำรวจภูมิประเทศโดยรอบ พื้นที่ที่เขาทั้งสี่ยืนอยู่ขณะนี้เป็นทุ่งหญ้าลาดชันเชิงภูเขา มีสุมทุมพุ่มไม้เป็นหย่อมๆ สลับกับโขดหิน เบื้องหน้าเป็นภูผาสลับซับซ้อนเหลื่อมกันเป็นชั้นๆ เหมือน ภาพเขียน ภูผาที่ใกล้ที่สุดก็คือผาที่เห็นพรมลอยลับสายตาไปนั่นเอง ทางด้านขวามือเป็นป่าทึบ และหลัง จากป่านั้นไปก็เป็นภูเขาสูงอีกลูกหนึ่ง คะเนด้วยสายตาว่าอยู่ไม่ไกลเกินกว่าการเดินชั่วสามวัน "แปลกจัง" เสียงคริสติน่าพูด ดูเหมือนจะรำพึงกับตัวเองมากกว่าจะกล่าวกับใครคนใดคนหนึ่ง "เหมือน เคยเห็นที่ไหนมาก่อน" เชิดวุธหันมองตามสายตาของคริสติน่าบ้าง แล้วบอกว่า "คล้ายทางไปมรกตนครเลยนะ" คริสติน่าชายหางตามามอง นึกในใจว่า .. ฉันไม่ได้พูดกับคุณ .. แล้วหันไปถามดารินว่า "น้อย เป็นอะไรไหม" หม่อมราชวงศ์สาวตอบด้วยการหมุนตัวกระโดดไปรอบๆ จากนั้นเธอหันไปบอกจันว่า "จัน ลองกู่เรียก คนอื่นดูทีรึ ไปตกอยู่ที่ไหนกันบ้าง" ยังไม่ทันที่จันจะทำอะไร ก็ได้ยินเสียงแว่วมาว่า "วู้... เชษฐา น้อย มีใครได้ยินบ้าง ฉันอยู่ทางนี้" นั่นเป็นเสียงของไชยยันต์ ทั้งสี่หันขวับไปตามเสียงทันที ดารินออกวิ่งนำไปก่อนพร้อมกับตะโกนตอบว่า "ไชยยันต์ ... ไชยยันต์ ... ฉันอยู่ทางนี้" จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [27 ก.ย. 44 18:45:56]

ความคิดเห็นที่ 77 เริ่มค่ำลง อากาศเย็นขึ้นเรื่อยๆ ดารินกับคริสติน่าเอาเสื้อกันหนาวออกมาใส่ ขณะที่บรรดาชายหนุ่มนั่ง มองตาปริบๆ เพราะไม่ได้เตรียมมา คริสติน่าเอื้อเฟื้อเสื้อหนาวสำรองตัวหนึ่งให้แก่จัน แต่จันกลับส่ง ให้กับนายพันตรีหนุ่มที่อายุน้อยที่สุดในกลุ่ม "จันทนได้ นายแหม่ม ให้นายทหารไว้เถอะ แกไม่เคยชิน" จันว่าตามประสาซื่อ เชิดวุธรีบคว้าเอาไปกอด แนบอก แล้วสวมเข้าตัวไว้ทันที ไชยยันต์มองตามกลืนน้ำลายเอื๊อก แต่ก็ต้องเสียสละให้นายทหารรุ่นน้อง ตัวเองก็เร่งก่อไฟและออกกำลังให้ร้อนเข้าไว้ "แปลกจังเลยคริส ก็หล่นจากพรมตามกันมาแท้ๆ ทำไมเราหาใครไม่เจอเลยก็ไม่รู้" ดารินบ่น สายตายัง คงสอดส่ายมองไปรอบๆ แล้วร้องขึ้นดังๆ "วู้...." ไชยยันต์ว่า "นี่มันเป็นอุบายของคนเขียนน่ะ ไม่รู้หรือ ตัวละครเยอะมันเขียนลำบาก ต้องแยกๆ กันไป เสียบ้าง" ดารินค้อนขวับ "อย่างน้อยให้รพินทร์มาตกอยู่ใกล้ๆ ฉันก็ยังดี" ไชยยันต์ท้วงบ้าง "แหม... เมย์ยังไม่มาตกใกล้ฉันเลย" "เธอยกตัวอย่างไม่ถูก ใครๆ ก็รู้กันทั่วว่าเธอน่ะ อยากเป็นโสดขนาดไหน" "อยากเป็นโสด ก็ตกใกล้เมย์ได้ หรืออย่างน้อย คุณแสงโสม หรือหนูพลับพลึงก็ยังดี" "ว่ายังไงนะ" ดารินตาเขียวปั้ด โมโหแทนเมย์ที่เธอถือเสมือนน้องสาว "นายหญิง" จันกระซิบแผ่วเบา กิริยาและสายตาของเขาทำให้ดารินกับไชยยันต์หยุดเสียงได้ทันที มือ ของจันปลดสะพายปืนมาถือไว้ในท่าเตรียมพร้อม คริสติน่าและเชิดวุธดึงปืนสั้นออกมาตรวจกระสุน ทันทีเช่นกัน ทั้งที่ยังไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น "อะไร จัน" ดารินกระซิบถาม มองตามสายตาของจันออกไปข้างนอก ท่ามกลางความมืดมิดของทุ่งหญ้า ตำแหน่งแห่งที่ของแค้มป์ในวันนี้ไม่ดีนัก แต่กลางทุ่งหญ้าโล่งกว้างเช่นนี้ การได้โขดหินใหญ่เป็นกำแพง ด้านหนึ่งนั้นก็นับว่าดีพอแล้ว อึดใจใหญ่ๆ ที่ทุกคนแทบไม่หายใจ จันค่อยรู้สึกผ่อนคลายลง แต่ความตื่นเต้นยังปรากฏอยู่อย่างเห็นได้ ชัด "จันนึกว่าเห็นใครเสียอีก" จันกล่าวพลางเอามือลูบหน้า ทำท่าเลียนแบบพรานใหญ่ "ใคร? ทางไหนจัน อาจเป็นพวกเขาก็ได้ เราควรไปลองตามดูนะ ว.." ก่อนที่ดารินจะร้องกู่ออกไป คริส ก็โดดเข้าอุดปากเสียได้ทัน พอดีกันกับที่จันกระโดดมาประชิดตัวนายหญิงของเขาพอดี "อย่า นายหญิง ที่จันเห็นน่ะไม่ใช่พวกเราหรอก ..." จันยังคงกระซิบอยู่  "... คงไม่มีพวกเราคนไหน หรอกนะ ที่สูงเป็นเปรตอย่างนั้น" จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [27 ก.ย. 44 18:47:21]

ความคิดเห็นที่ 78 ขณะเดียวกัน ที่อีกด้านหนึ่งของป่า รพินทร์ เชษฐา เกิด และเส่ย ได้พบกันและออกเดินทางตามหาคนอื่นๆ เช่นกัน โชคร้ายที่พรานใหญ่เลือกที่จะมุ่งหน้าเข้าหาภูเขาใหญ่ (ทั้งที่จริงๆ มองไม่เห็นภูเขาหรอก เพราะอยู่ใน ป่าทึบ มองไม่เห็นอะไรเลย) หากเพียงมีบางสิ่งดลใจให้เขามุ่งหน้าออกมาทางทุ่งหญ้าแล้วละก็ คนทั้งสองกลุ่ม จะต้องพบกันแน่ ก็ผืนป่านั้นมันแผ่กว้างไปจนถึงเชิงเขาสูงลิบลูกนั้น จึงเมื่อเวลาอาทิตย์ลับยอดไม้ คนทั้งสี่ก็ต้องหยุดพักอยู่ กลางป่าทึบนั้นเอง สำหรับรพินทร์ เกิด กับเส่ย นั้น ไม่มีปัญหาเลยแม้แต่น้อย ถึงแม้นว่าป่าแถบนี้จะไม่เหมือนกับป่าลุ่มน้ำสาละวิน ที่คุ้นเคย แต่รพินทร์บอกว่า "ป่าก็คือป่านั่นแหละ ไม่ว่าที่ไหนก็มีอันตรายเหมือนกันหมด" ดังนั้นก่อนที่แสงสุดท้ายของวันจะหมดไป รพินทร์จึงจัดการให้นั่งร้านบนต้นไม้เสร็จเรียบร้อย เขากำหนดให้ เกิดกับเส่ยอยู่ด้วยกันบนนั่งร้านหนึ่ง ส่วนเขาอยู่ด้วยกันกับคุณชายใหญ่ ท่านอดีตทูตทหารบกไม่ทำตัวให้เป็น ภาระแก่รพินทร์มากนัก ด้วยเวลาที่ได้ผจญภัยร่วมกันมาในป่าก็มากพอที่จะถือว่าคุณชายใหญ่เป็นผู้เชี่ยวชาญ การใช้ชีวิตในป่าคนหนึ่งเหมือนกัน แสงอาทิตย์หมดไปแล้ว จันทร์ข้างแรมออกมาส่องแสงอย่างเหนื่อยล้าเต็มที แต่เห็นจะไม่ได้ช่วยให้คณะของ รพินทร์มองเห็นอะไรได้มากนัก ในท่ามกลางป่าทึบรกชัฏเช่นนี้ เห็นแต่เพียงปลายสีแดงของบุหรี่ ส่งแสง วาบ..วาบ.. เป็นระยะๆ เท่านั้น - - - - - - - - - - - - - ถึงตอนนี้ ยังไม่รู้ว่า แงซาย มันตั้ม คะหยิ่น พลับพลึง (แปลง) จะเป็นสถานใด รวมทั้งคุณแสงโสม ที่วิ่งตะลุย เข้าไปในดงต้นเล็บมือเสือ และหนูพลับพลึง (ตัวจริง) ที่ตกบ่อน้ำไปแล้ว ใครจะเป็นยังไงก็มาต่อกันเน้อ... พล็อตเรื่องกำลังวิ่งจี๋ แต่ไม่อยากเขียนคนเดียว รอคนอื่นมาต่อบ้าง เร็วๆ นะ ไม่งั้นเดี๋ยวเขียนต่ออีก ^_^ จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [27 ก.ย. 44 19:09:07]

ความคิดเห็นที่ 79 ถ้าพูดถึงความเหมาะสม จริงๆแล้วไม่เป็นไรหรอกครับ (หรือเพราะผมอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่ผมอยู่(คือที่คณะ) มันมีการแสดงความเห็นแบบไม่เกรงใจกันเป็นปกติ มีมาร์กซิส คอมมิวนิสต์เดินยั้วเยี้ย) แต่ถ้าพุดถึงโลจิกที่ว่าเขาเป็นคนที่มีคนเคารพหลายคน ก็ไม่ควรเอามาเล่น ก็คงเป็นอย่างนั้น เพราะที่นี่ไม่ใช่ ราชดำเนินกระมังครับ โอเค ไม่เล่นก็ไม่เล่น (ความจริงเคยเอามาเล่นกันหลาย คนแล้วหละ เช่นคุณเชาวรินเป็นต้น) ...  ...  ... ตาบุญคำรู้สึกตัวอีกที ก็มีมือหยาบใหญ่ยื่นมาลูบหน้า ของเขา "ไม่เอาน่านายตะหาน อย่ามาเล่นพิเรนๆ" มือข้างนั้นกลับไม่ฟังเสียงและยกบุญคำขึ้นมาเขย่าๆๆ แบบโฆษณากระทิงแดง ขณะที่บุญคำโดนเขย่าบี้บๆได้รับ ความเจ็บปวดมากนั้น ก็ละล่ำละลักออกมาว่า "นายตะหาน ถึงเราจะมีความแค้นต่อกันมากมายทั้งคราวที่ ผม ไปแอบเปลี่ยนยาสีฟันของนายตะหานเป็นยาขัด รองเท้า ทำให้นายตะหานฟันขาวเผือกผ่อง กินอะไร ไม่ได้ไปสามวัน กับตอนที่ผมขโมยเงอนนายตะหานไป เล่นหุ้น หมดไปสามพัน .....ล้านกว่าๆเอง นายตะหานก็ ไม่ถึงกับต้องแก้แค้นผมถึงเพียงนี้ดอก" แต่นายตะหานไม่ตอบ มีแต่เสียงคำรามออกมา เมื่อบุญคำลืมตาขึ้นดูปรากฎว่าคนเขย่าเขาคือตัว เยตินั่นเอง!! ก่อนที่บุญคำจะขาดใจตาย ก็มีเสียงปืนดังนั้นหกนัดซ้อนๆ กลับเป็นของไชยยันต์ รพินทร์ เชษฐาดารินคนละนัด ครึ่ง(?)เอง! ลูกปืนทั้งหกแยกสู่ หัว หู หาง ตับ ไตและเซ่งจี้ของ มนุษย์หิมะล้มลงขาดใจตายทันที บุญคำลุกขึ้นมาขอบคุณทุกคนด้วยน้ำตานองหน้าที่ช่วย ให้ตนรอดจากมฤตยูเมื่อครู่ ส่วนผู้ช่วยชีวิตทั้งสี่ก็ รับการขอบคุณแบบขอไปทีส่วนในใจคิดว่า"แหม เรากะ จะยิงเจ้าบุญคำให้ตาย จะได้จับมนุษย์หิมะไปออกงานวัด ได้สะดวกๆ แต่กลับยิงพลาดไปถูกเจ้ามนุษย์หิมะเสียเองนี่ ไม่น่าเลย"(ชาวเพชรพระอุมาภาคนี้มักจะถูกความโลภ บดบังจริยธรรมอยู่เป็นระยะๆ) แต่เมื่อสายไปแล้วทุกคนจึงเอาซากมนุษย์หิมะมาทำ ผัดไทยกินกันที่ยอดภูเขาตรงนั้น แล้วพัดกลิ่นให้ลอย ไปไกลๆ เผื่อจะมีพ่อแม่ลูกเมียของมนุษย์หิมะตัวนี้ จำกลิ่นได้แล้ววิ่งมาติดกับดัก จะได้จับไปออกงานวัดได้ จากคุณ : เชษฐา - [27 ก.ย. 44 19:18:59]

ความคิดเห็นที่ 80 เชิญคุณนกน้อย และ ผู้จัดทำ www9.i.am ที่นี่ค่ะ.. http://pantip.inet.co.th/cafe/library/topic/K1116852.html จากคุณ : เพชร (Login) - [27 ก.ย. 44 21:02:50]

ความคิดเห็นที่ 81 ความคิดเห็นที่ 73 เราว่าไม่เห็นแปลกเลย ที่เวบจะคล้ายๆกัน แม้บางตอนจะลอกกันมาบ้าง แต่เท่าที่เข้าไปดูก็ไม่เห็นเค้าทำเป็นการค้าเลยนิ   ใจกว้างหน่อยค้าาาาา เวบเพชรพระอุมาอีกที่ ที่ http://www9.i.am/ จากคุณ : นกน้อย - [27 ก.ย. 44 11:35:33] เรียน ผู้อ่านกระทู้เพชรพระอุมาภาคอลเวงทุกท่าน คุณนกน้อย  ได้ยอมรับแล้วว่า เว็บ http://www9.i.am/ ได้คัดลอกเนื้อหามาจากเว็บ http://geocities.com/joinwriter  และเว็บโด่งดังดอตคอม http://www.dongdung.com/ebook/section.asp?ID=12&Page=1 เป็นความจริงทุกประการ จึงเรียนทุกท่านมาเพื่อทราบโดยทั่วกัน จากคุณ : karate - [27 ก.ย. 44 22:05:47]

ความคิดเห็นที่ 82 ถึง คุณนกน้อย เราว่าไม่เห็นแปลกเลย ที่เวบจะคล้ายๆกัน ***** เว็บคล้ายกันไม่แปลกหรอก  แต่เว็บที่ไปลอกเค้ามาทั้งดุ้นแล้วเอามาโปรโมทว่าตัวเองทำเนี่ย แปล๊ก แปลก แม้บางตอนจะลอกกันมาบ้าง ****ไม่ได้แค่บางตอนหรอกนะที่ไปลอกเค้ามา ทุกตอนเลยแหละ เว็บโน้นบ้างเว็บนี้บ้าง มีทำเองก็แค่ปรับแต่งเนื้อหาเพิ่มเติมแล้วก็จัดหน้าเว็บเท่านั้นเอง แต่ถามเพิ่มเติมหน่อย ตอนเรียนนี่ลอกการบ้านเพื่อน แล้วครูไม่เคยว่าอะไรบ้างเลยหรือไง  ลอกข้อสอบเพื่อนแล้วครูเต็มใจให้ลอกหรือ      โรงเรียนที่เรียนเขาสอนกันมาอย่างเนี้ยะเหรอว่าการลอกไม่ใช่เรื่องแปลก การลอกเป็นเรื่องธรรมดา แต่เท่าที่เข้าไปดูก็ไม่เห็นเค้าทำเป็นการค้าเลยนิ   ****ก็ไม่ได้ทำเป็นการค้าน่ะซิถึงได้มาโพสท์ถามในนี้ ถ้าทำเป็นการค้าก็คงเอาเรื่องถึงตัวจริงแล้วละ ใจกว้างหน่อยค้าาาาา ***** .กล้า พูดคำนี้ได้ยังไงน่ะ (คำแรกคือกล้านะไม่ใช่ ด้าน อย่าอ่านผิด แต่ถ้าใครอ่านเป็น....ด้าน...ไปแล้วก็ช่วยไม่ได้นะ) ก่อนที่คุณนกน้อยจะว่าเจ้าของเว็บที่คุณไปลอกข้อมูลเค้ามาว่าใจแคบน่ะนะ   คุณดูใจตัวเองก่อน ว่าใจตัวเองทำด้วยอะไร คุณก็ยอมรับโต้ง ๆ แล้วว่าเว็บ www9.i.am ไปลอกเค้ามา โดยมารยาทแล้วคนที่ลอกข้อมูลมาจากที่ไหนจะต้องอ้างอิงถึงที่มาของข้อมูลว่าได้มาจากแหล่งข้อมูลไหน เรื่องนี้ทางโรงเรียนของคุณเขาไม่ได้สอนหรือ  (โอ๊ะโอว! ลืมไปว่าโรงเรียนของคุณเขาสอนให้นักเรียนลอกกัน) อ่ะนะ ไม่เป็นไร ถ้าโรงเรียนของคุณเค้าไม่ได้สอนก็ถือว่าคุณไม่รู้ละกัน แต่ทีนี้ เมื่อคุณเพชร (login) เจ้าของเว็บ JoinWriter  เธอให้เกียรติคุณ โดยเข้าใจว่าคุณอาจจะไม่รู้ และเธอก็ได้ส่ง e-mail ไปหาคุณแล้วตามความเห็น #49 ......สิ่งที่ได้เลือกทำลงไปหลังจากเจอเหตุการณ์ข้างต้นคือ ส่งเมล์ไปยัง E-mail Address ที่ปรากฏในเว็บไซต์ดังกล่าว แทนที่จะเขียนถามในกระทู้  เพราะคิดว่าคงไม่ได้ตั้งใจ ... แต่ก็ไม่ได้รับการติดต่อกลับมาแต่อย่างใด!!!.... นั่นซินะ!! ในเมื่อได้มีการสอบถามข้อมูลกันดี ๆ แล้ว  ทำไมทางเว็บของคุณจึงไม่ตอบอะไรกลับมา และนอกจากไม่ตอบกลับมาแล้ว คุณยังมาโพสท์โฆษณาเว็บซ้ำแล้วซ้ำอีก หลายครั้งหลายหน โพสท์มันในเว็บที่คุณไปลอกเค้ามานั่นแหละ!!!!! ขอถามอีกครั้งเถอะว่าคุณ .กล้า ทำอย่างนี้ได้ยังไง (ย้ำอีกครั้งว่ากล้าไม่ใช่..ด้าน..)   คุณคิดบ้างไหมว่าเจ้าของเว็บเดิมเค้าจะรู้สึกยังไง?? ทำไมคุณไม่ตอบเจ้าของเว็บเขาตั้งแต่ตอนที่เขาถามไปทาง e-mail  ว่าคุณไม่มีความคิด หรืออีกนัยหนึ่ง คิดไม่ออกว่าจะทำเว็บเกี่ยวกับเพชรพระอุมาอย่างไร เลยต้องขอ..ลอก..ข้อมูลของเว็บ JoinWriter มาทำเป็นเว็บของตัวเอง  ถ้าคุณบอกเขาตั้งแต่ตอนนั้น ไม่มีเว็บไหนที่เขาจะรังเกียจที่จะให้ข้อมูลคุณหรอก  เว็บทุกเว็บในนี้เอื้อเฟื้อกันอยู่แล้ว ยิ่งมีมาก ๆ หลาย ๆ เว็บยิ่งดีเพราะจะได้มีโอกาสอ่านเรื่องราวที่เราสนใจตรงกันได้มากหมายหลากหลายรูปแบบมากขึ้น ขอเพียงอย่างเดียวเท่านั้นว่าต้องอ้างอิงถึงแหล่งที่มาของข้อมูล แค่นี้ก็จบแล้วตั้งแต่แรก!!!! . แล้วถ้าคุณอยากจะโพสท์กระหน่ำในกระทู้อย่างไรก็คงไม่มีปัญหา เพราะทุกคนก็ได้รู้กันว่า .ที่แท้มันก็คือเว็บที่ลอกมาจากเว็บ JoinWriter นั่นแหละ   ถ้าคุณอ้างอิงถึงแหล่งที่มาของข้อมูล คุณจะไป copy เว็บแบบนี้ขึ้นมาอีกกี่สิบกี่ร้อยเว็บก็คงไม่มีปัญหา เพราะทุกคนได้รับรู้ว่าคนที่ทำตัวจริงคือใคร   ทำไมคุณไม่อ้างอิงถึงแหล่งที่มาของข้อมูลที่คุณไปลอกเค้ามา ทำไมคุณเข้ามาโพสท์โปรโมทในเว็บที่คุณไปลอกเค้ามาซ้ำซากหลายครั้งหลายหนจนน่าสงสัยผิดปกติ ประเด็นที่ต้องการจะเน้นย้ำในที่นี้คือคุณจะต้องระบุอ้างอิงที่มาของแหล่งข้อมูลที่คุณไปคัดลอกมาให้ทุกคนได้รับรู้ ไม่ใช่ลอกมาแล้วทำนิ่งตาใสให้ทุกคนที่ไม่รู้ข้อมูลมาก่อนเข้าใจว่าคุณทำเว็บนี้ด้วยตัวเอง!!!! ก ล้ า ล อ ก ต้ อ ง ก ล้ า ร ะ บุ ที่ ม า ข อ ง ข้ อ มู ล ด้ ว ย คุณเรียกร้องให้เจ้าของเว็บที่คุณไปลอกข้อมูลเค้ามาทำใจให้กว้างยอมให้คุณลอกแต่โดยดีห้ามโวยวาย แล้วคุณเองล่ะใจกว้างพอที่จะทำสิ่งที่ถูกต้อง สิ่งที่เป็นบรรทัดฐานที่ทุกคนในสังคมได้ยึดถือปฏิบัติกันมาอย่างนี้ไหม ในเรื่องการอ้างอิงถึงแหล่งข้อมูลที่ไปลอกเค้ามา????     คุณทำใจกว้างอย่างนี้ได้ไหม???? ใจกว้างหน่อยค้าาาาา จากคุณ : karate - [27 ก.ย. 44 22:17:55]

ความคิดเห็นที่ 83 เรียนรัฐศาสตร์เหมือนกัน    ไม่เคยเจอบรรยากาศที่ว่า เสรีภาพในการแสดงความคิดคือการละเมิดผู้อื่น แต่เข้าใจหละว่า   เด็กปีหนึ่งมักเป็นเช่นนี้ เมื่อโตขึ้น คงเข้าใจที่เราพูดเอง วันนี้คุณอาจคิดว่าเราใจแคบและหัวโบราณก็ได้ *จงเป็นคนเก่งกล้าที่มีน้ำใจงดงาม* จากคุณ : ห่วงเด็กรุ่นหลัง - [28 ก.ย. 44 07:46:02]

ความคิดเห็นที่ 84 คุณเชษฐา คุณเอาตัวละครกลับมาเจอกันได้ไงอ่ะ โฮๆ อุตส่าห์วางพล็อตไว้แล้วเชียว จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [28 ก.ย. 44 11:17:19]

ความคิดเห็นที่ 85 แต่งต่อไม่ถูกแฮะ ตกลงว่าใครอยู่ที่ไหนกันแน่ คุณคริสรวมเรื่องให้ได้ก่อนก็แล้วกันนะครับ ถ้ามีเวลาว่างผมจะเข้ามาต่อ จากคุณ : ไชยยันต์ - [28 ก.ย. 44 14:24:52]

ความคิดเห็นที่ 86 กระทู้นี้ยาวมากแล้วทำให้โหลดไม่ค่อยจะขึ้น ผมไปขึ้นกระทู้ใหม่ให้แล้วนะครับที่ http://pantip.inet.co.th/cafe/writer/topic/W1117928.html รวมทั้งปรับสถานการณ์ให้เข้ามาต่อกันได้เรียบร้อยแล้วครับ จากคุณ : ไชยยันต์ - [28 ก.ย. 44 17:03:10]

ความคิดเห็นที่ 87 @...เพชรพระอุมาภาคอลเวง ตอน สู่หิมาลัย...@ http://pantip.inet.co.th/cafe/writer/topic/W1117928.html จากคุณ : Login - [28 ก.ย. 44 18:01:10]

ความคิดเห็นที่ 88 ยังตามดูอยู่  หึ หึ  จริงๆแล้ว  การลอกเลียนเวบบ์นี่มีความผิดเหมือนกันนะคะ อยากจะบอกให้ผู้ที่คิดว่า "ไม่เห็นแปลก" นี่มันผิดกฏหมายนะคะ หากสามารถพิสูจน์ได้ว่า  การเรียบเรียงอักษร  ใช้สำนวนเดียวกัน  สามารถฟ้องได้ค่ะ จากคุณ : ป้าหนอน - [28 ก.ย. 44 19:23:34]

ความคิดเห็นที่ 89 เอ่อ พี่"ห่วงเด็กรุ่นหลัง"ครับ ผมเข้าใจว่าพี่เตือนด้วยความ เป็นห่วงผม แต่อยู่บนพื้นฐานของการที่ี่ยังไม่เข้าใจผม มากพอกระมัง ดังนั้นไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมค่อนข้างรู้กาละเทศะ แม้ตอนเล่นที่นี่จะบ้าๆบอๆ แต่ตอนไปที่อื่นจะเป็นอีกคนหนึ่ง (รู้ได้ยังไงว่าผมเป็นเด็กปี๑ สงสัยตามอ่านมานาน) ขอบคุณที่เป็นห่วงพี่ไม่ได้ใจแคบหรอกครับ จากคุณ : เชษฐา - [28 ก.ย. 44 20:07:53]

ความคิดเห็นที่ 90 หึๆ เจ้าพวกมนุษย์เดินดินทั้งหลาย  หวังในสมบัติของเราล่ะสิ ไม่มีทางหรอก  เพราะเรากำลังรอคอยการมาของเจ้าของสมบัติที่แท้จริงอยู่  พวกเจ้าอย่าได้คิดว่าจะมาครอบครองเชียว  เจ้ามนุษย์หน้าโง่ทั้งหลาย  เหอๆๆๆ จากคุณ : อุมาเทวี - [29 ก.ย. 44 17:43:42]

ความคิดเห็นที่ 91 เงินทองเป็นของนอกกาย ตายก็เอาไปไม่ได้ ทางที่ดีโยมจงเร่งลสะสมบัติเสียเถิด พวกอาตมา จะได้มีปัจจัยไปแทงม้าเสียที ปุ๋ย ปุ๋ย อมิตพุทธ จากคุณ : เชษฐา - [30 ก.ย. 44 12:30:58]