Ergens in 1985, hier in Amsterdam, kwam er een echtpaar bij ons logeren vanuit het zonnig eilandje Aruba. Deze man en vrouw waren 2 christenen. Alhoewel ik nooit eerder in contact was gekomen met anderen christenen, viel het me op dat deze 2 mensen iets hadden, dat ik bij anderen, nog nooit eerder had gezien. Zij waren liefdevolle mensen met een oneindig geduld, en ze schenen een vrede te hebben, waarvan ik niet eens wist dat het bestond. Het was dan ook pas toen, dat ik besefte dat ik dat ook wilde hebben.

Met veel geduld, legde de man me uit, zo goed als hij kon, wat het evangelie inhield, en wat de bijbel zei over Jezus. Zij waren van een pinkstergemeente. Uiteraard waren van mijn kant veel vragen. Ook over het katholicisme had ik veel vragen. (Ik moet hierbij vermelden dat daarvoor een ander persoon bij ons had gelogeerd, namelijk een katholieke pastoor. Ook met hem had ik tot laat in de nachtelijke uurtjes, lange gesprekken over het geloof. Alhoewel hij me veel interessante dingen vertelde, was het absoluut niet te vergelijken met wat deze 2 Pinksterchristenen mij vertelden.) Vanuit de bijbel wees hij me op bepaalde geloofszaken, en de verschillen tussen wat het katholicisme me leerde en wat de bijbel er over zei.

Het duurde niet lang of het echtpaar had hun eigen huis gekregen. Ik bleef ze echter bezoeken, en keer op keer met veel geduld bleven zij mij vanuit de bijbel uitleggen wie Jezus was, wat Hij hier op aarde eigenlijk kwam doen en wat Hij voor mij kon betekenen.

Op een avond, lag ik zoals gewoonlijk in mijn bed de bijbel te lezen, en ik kwam tot een diep zondebesef. Ooh, wat voelde ik me toch schuldig, ik wist dat ik iets moest doen met de informatie die ik al die tijd zat te vergaren. Ik besloot op dat moment om Jezus aan te nemen als persoonlijke Verlosser. Zo goed als ik maar kon, vertelde ik Hem in gebed, dat het mij speet dat ik een zondaar was, en dat ik Zijn vergeving nodig had. Ik vroeg Hem om mij te vergeven, en om mijn Heere te zijn.

Sommigen mensen kunnen precies de datum vertellen, sommigen zeggen dat zij een vreugde kregen. Ik echter....ik kan mij de datum niet herinneren, voelde geen euforie. Ik weet alleen maar dat het net was alsof er een zware last van mijn schouders afgleed. Ik had opeens geen angst meer voor de dood. Ik kreeg ook een behoefte om voor andere mensen te bidden, familie, vrienden, kennisen etc. etc.

Het echtpaar was ik inmiddels uit het oog verloren. Ik had geen gemeente waar ik naar toe ging, en ik had alleen maar een nieuw testament. Deze had ik gekregen toen ik mijn heilig vormsel deed. Het was een katholieke Nieuwe testament. Dezelfde die ik aan het lezen was, toen ik op die avond besloot om alles in de handen van de Heere Jezus Christus te leggen. Uit die bijbel bleef ik door lezen. Ik kwam echter steeds voor twijfels te staan door de aantekekeningen, die in dat testamentje stonden. Ik begreep er steeds minder van. Ik had geen gemeente en het christelijk echtpaar was inmiddels weer verhuisd en ik had geen enkel contact meer met ze.

Op een dag beging ik een fout...en de satan maakte daar onmiddelijk gebruik van. Hij bracht mij aan het twijfelen, en ik begon steeds meer en meer te geloven dat ik het verprutst had bij God en daardoor mijn redding had verspeeld. Wat een dwaas was ik om dat te geloven, maar ja, ik wist niet beter. Het ging van kwaad tot erger, en voor ik het wist, zat ik weer in de wereld. Ditmaal nog dieper dan ik ooit eerder was geweest.

Deze toestand duurde zeker zo'n 7 jaren. Ik was inmiddels naar Aruba geëmigreerd en werkte daar in een casino van een luxe hotel.
Terwijl ik daar lekker van het leven aan het genieten was (Dacht ik althans) kreeg ik opeens opmerkelijk veel brieven van een familielid van mij, die nog in Nederland woonde, en die gingen steeds maar over Jezus Christus. Ik dacht nog van; oh ja, dat klinkt bekend, ik ben daar ook geweest, een mooie ervaring, maar nu is het over, voorbij, finito, basta. Ik gaf dat familie lid nog het advies: "Heel goed, maar pas op dat je niet te fanatiek word."

Gelukkig trok hij zich daar niks van aan. Mijn familie lid echter kreeg het voortdurend aan de stok met de rest van de familie in Nederland. Reden...? Het geloof, dat druiste volledig in tegen het katholiek geloof van de familie. Een tante van mij, kocht op een gegeven ogenblik een bijbel om de persoon in kwestie met zijn eigen bijbel om de oren te slaan. Zij zou hem wel eens laten zien dat hij helemaal verkeerd was. Maar.....

Haleluja!!!! Praise The Lord!!! Door het lezen van de bijbel, kwam zijzelf tot geloof. Toen die tante een keer op bezoek kwam bij ons op Aruba, reden wij een keer rond, en zagen wij een klein kerkje staan.

Bible Way Baptist Church, heette het kerkje. Kijk!, zei ze nog tegen mij, een Baptisten gemeente, daar ga ik ook naar toe in Nederland, zullen wij eens samen gaan?

Nou, dat was niet tegen dovemans oren gericht. Ik bezocht samen met mijn tante de kerk, en ik zag voor het eerst, hoe een christelijke dienst nou eindelijk was. Wat een verschil met wat ik met de katholieke kerk mee hebt gemaakt. De dienst werd ondersteund door bijbelteksten, Versen werden in hun verband gegeven, duidelijke uitleg enz. enz.

Ook nadat mijn tante al weer was teruggekeerd naar Nederland, bleef ik het kerkje bezoeken. En na een paar maanden, vertelde ik de Heere dat het mij speet en of hij me wilde vergeven dat ik al die tijd zonder Hem liep. Ik vroeg Hem om me weer opnieuw te begeleiden in mijn christelijke levenswandel.

Sindsdien loop ik met de Heere met vallen en opstaan. Hij is genadig en vangt mij op, en versterkt mij. Via deze Homepage probeer ik andere mensen wat mee te geven van de liefde en rechtvaardigheid die Hij uitstraalt.