Posłanie 8 – wtorek, 30. lipca AD 2002
Napisane jest: Mój Dom będzie Domem Modlitwy, a wy uczyniliście go jaskinią zbójców !
Słowo Pana:
Dlatego też, jak przez jednego człowieka grzech wszedł do świata, a przez grzech śmierć, i w ten sposób śmierć przeszła na wszystkich ludzi, ponieważ wszyscy zgrzeszyli... Bo i przed Prawem grzech był na świecie, grzechu się jednak nie poczytuje, gdy nie ma Prawa. A przecież śmierć rozpanoszyła się od Adama do Mojżesza nawet nad tymi, którzy nie zgrzeszyli przestępstwem na wzór Adama. On to jest typem Tego, który musiał przyjść.
Ale nie tak samo ma się rzecz z przestępstwem, jak z darem łaski. Jeżeli bowiem przestępstwo jednego sprowadziło na wszystkich śmierć, to o ileż obficiej spłynęła na nich wszystkich Łaska i Dar Boży, łaskawie udzielony przez Jednego Człowieka, Jezusa Chrystusa.
I nie tak samo ma się rzecz z tym Darem, jak ze skutkiem grzechu spowodowanym przez jednego grzeszącego. Gdy bowiem jeden tylko grzech przynosi wyrok potępiający, to Łaska przynosi usprawiedliwienie ze wszystkich grzechów. Jeżeli bowiem przez przestępstwo jednego śmierć zakrólowała z powodu jego jednego, to o ileż bardziej ci, którzy otrzymują obfitość Łaski i Daru Sprawiedliwości, królować będą w Życiu z powodu Jednego – Jezusa Chrystusa.
A zatem jak przestępstwo jednego sprowadziło na wszystkich ludzi wyrok potępiający, tak Czyn Sprawiedliwy Jednego Sprowadza na Wszystkich ludzi Usprawiedliwienie Dające Życie. Albowiem jak przez nieposłuszeństwo jednego człowieka wszyscy stali się grzesznikami, tak przez Posłuszeństwo Jednego Wszyscy staną się sprawiedliwymi.
Natomiast Prawo wkroczyło po to, by przestępstwo jeszcze bardziej się wzmogło. Gdzie jednak wzmógł się grzech, tam jeszcze obficiej rozlała się Łaska, aby jak grzech zaznaczył swoje królowanie śmiercią, tak Łaska przejawiła swe królowanie poprzez Sprawiedliwość, wiodącą do Życia Wiecznego przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego. (Rz 5, 12-21)
Komentarz Pana:
I przyprowadzili je do Jezusa, a zarzuciwszy na nie swe płaszcze, wsadzili na nie Jezusa. Gdy jechał, słali swe płaszcze na drodze. Zbliżał się już do zboczy Góry Oliwnej, kiedy całe mnóstwo uczniów zaczęło wielbić radośnie Boga za wszystkie cuda, które widzieli. I mówili głosem donośnym:
„Błogosławiony Król,
Który Przychodzi w Imię Pańskie.
Pokój w Niebiosach
i Chwała na Wysokościach”.
Lecz niektórzy faryzeusze spośród tłumu rzekli do Niego: „Nauczycielu, zabroń tego Swoim uczniom!” Odrzekł: „Powiadam wam: Jeśli ci umilkną, kamienie wołać będą”.
Gdy był już blisko, na widok miasta zapłakał nad nim i rzekł: „O, gdybyś i ty poznało w Ten Dzień To, co służy pokojowi! Ale teraz zostało To zakryte przed twoimi oczami. Bo przyjdą na ciebie dni, gdy twoi nieprzyjaciele otoczą się wałem, oblegną cię i ścisną zewsząd. Powalą na ziemię ciebie i twoje dzieci z tobą, a nie zostawią w tobie kamienia na kamieniu za to, żeś nie rozpoznało Czasu twojego Nawiedzenia”.
Potem Wszedł do Świątyni i Zaczął Wyrzucać sprzedających w niej. Mówił do nich: „Napisane jest: Mój Dom będzie Domem Modlitwy, a wy uczyniliście go jaskinią zbójców”.
I nauczał codziennie w Świątyni. Lecz arcykapłani i uczeni w Piśmie oraz przywódcy ludu czyhali na Jego Życie. Tylko nie wiedzieli, co by mogli uczynić, cały lud bowiem słuchał Go z zapartym tchem. (Łk 19, 35-48)
Jezus z Nazaretu