VISIONARY


Childhood Sweetheart III - Complete Version
back to Visionary/Main | back to Peyups.com


[Ito po ay katuloy nito.]

Sambit nila, “If you love someone, set her free; if it comes back to you, you are meant to be.” Pweh.

Kami ni Carla/Karla, parang 12 years na since magwalay ang aming landas. What if nagkita kami ulit pero magkaiba na kami ng pananaw sa buhay, interes, ugali, at status? Pero pa'no kung all goes well?

The “I Don’t Remember” Setup

Coffee Shop. 10 am. Nahanap ko na rin sa wakas si Carla sa Friendster three days ago. Napagkasunduan namin na magkita sa Coffee Shop dito sa Angeles. Sa kabutihang palad, kilala pa niya ako. She’ll be wearing pink daw. Hayun siya. Parating at patingin-tingin kung saan. Hinahanap niya siguro ang lalaking naka-white at naka-salamin.

“Hi! Are you Jason?”
“Carla?”
“Oo, ako nga.”
“H-Hi. Um, upo ka.”

Nangalkal muna siya ng bag. Habang ginagawa niya iyon, umiikut-ikot sa isip ko kung paano ako makikipag-converse sa kanya. Hindi pa naman ako good conversationalist. Kasalanan ng high school ko. Kulang sa vocal training. Iyan tuloy. Hayan na, tapos na siya.

“So, um, kumusta ka na? Hehe, after about 12 years! Last kitang nakita noong bata pa tayo.”
“Oo nga eh. Hindi na kita mamukhaan. Okay lang ako. Ikaw?”
“Okay lang din. Buti naman at naaalala mo pa ako.”

Medyo namumula ang mukha ko. Medyo pinagpapawisan kahit may aircon. Habang kinakausap ko niyan siya hindi ako nakatingin. Hindi ako sanay makipag-eye contact eh.

Humirit ako, “Medyo weird ang question ko pero, ano na nga bang whole name mo? Alam mo na, Prep tayo noon. Walang pakialam sa ganyan-ganyan, haha.”
“Carla ___ ___.”
“Jason ___ ___.”

Siyet. Nauubusan na ako ng sasabihin. Dapat nag-speech masters ako o kaya personality workshop bago nakipag-meet sa babaeng ito. Kalkalin ko na kaya ang aming “nakaraan” noong pre-school?

“Um, iyong Holy Child, iyong school natin noon, ni-renovate na. Nandoon pa rin iyong punong mangga. Si Ma’am Zabala, if you still remember her, nagtuturo pa rin doon. Tagal na no? One time nga gusto kong bumisita para makita ang mga nagbago.”

Nakangiti siya. “Hindi ba lagi kitang kasama noon? Kapag recess. Atsaka noong Graduation practice.”

Tang-*na. Heto na ang nakakakabang part. Bahala na. Here it goes.

“Oo nga eh. Binigyan kita dati ng puting bulaklak, naaalala mo pa ba? Haha, kinilig nga sina Ma’am noon. Ewan ko nga ba. Ke-bata-bata natin noon pero para na tayong teen-agers kung mag-ano.”

Tumingin siya sa bubong. Balik tingin sa akin.

“Sure ka? Wala akong maalala eh. Hihi, sorry. Marami na kasing nangyari sa buhay ko noong high school. Medyo mas doon ang naaalala ko. Kasi noong First Year ako...”

Ouch. Wala daw naaalala.

The Pinoy Soap Setup

Coffee Shop. 10 am. Nakatitig ako sa labas. Malayo ang aking tingin habang hinihintay ko ang pagdating ng aking kababata. Napangiti ako habang pinaglalaruan sa isip ang mga matatamis na pangyayari sa aming nakaraan.

“J-Jason!? Jason!” sigaw ng isang babaeng inosente ang mukha sa may pintuan.
“Carla? Ikaw na ba iyan?”
“Oo, ako nga.”

Tumakbo siya papunta sa aking kinalulugaran. Hindi ko na rin matiis. Ako’y tumayo upang salubungin ang dilag ko. Na tila ba batobalani, kami’y nagdikit at in-embrace ang isa’t-isa ng mahigpit.

“I missed you so much talaga. 12 years na, Jason!”
“I know. I know. I share the same feeling.”

Kumalas ako ng kaunti sa pagkahigpit at tinignan ang kanyang mukha.

“O, ba’t ka umiiyak?”
“Wala. Masaya lang ako,” paliwanag niya habang patuloy na tumutulo ang kanyang kristal na luha sa kanyang malambot na pisngi.

Kinuha ko ang panyo ko at pinunasan ang kanyang mga luha habang siya’y napangiti. Inimbita ko siyang maupo sa aking kinauupuan kanina.

“So, how are you? After all these years.”

Sasagot na sana siya, kaso bigla siyang na-distract nang may nag-park na itim na van sa labas.

“J-Jason! Naku, nandiyan na sila. Atsu na'la! Atsu na'la! Diyos kung malugod!
“Marunong kang mag-Kapampangan!? Uh, sino ang nandiyan?”
“Iyong mga alagad ni Daddy! Jason, nanganganib ako! Nanganganib tayo! Hahanapin nila ang mana ni lola. Atsaka iyong nawawala kong kakambal.”
“Doon tayo! Dali.”

Nagsilabasan ang mga tauhan ng Daddy ni Carla sa labas. Lahat sila naka-shades at may dalang mga baril. Tang-*na. Ano’ng gulo ‘to?

The Jologs Setup

Coffee Shop. 10 am. Nasa harapan ko siya ngayon. Nakasalamin din siya. Hehe, pareho kami. Sabay kaming nag-tour ng memory lane. Alam niyo na. Iyong “special memory.”

“Oo nga, naaalala ko pa iyong bulaklak. Pero, sorry talaga! Wala na siya. Bakit ka nga pala bumalik sa Holy Child?”
“Galing kasi kaming US noon. Sa California tapos sa Virginia. Mga 3 months din kaming nandoon. Noong bumalik kami dito, I think Third Quarter na ng mga schools. No school would accept us except Holy Child. Kaya, iyon.”

May pagkamangha sa kanyang mukha. Dahil siguro doon sa US.

“Aaaaay!” tili niya sabay takip sa kanyang naka-smile na bibig.
“O, bakit? Kailangan lang naming pumunta ng US kasi iyong uncle ko.”
“Ulitin mo nga iyong sinabi mo tungkol sa mga school.”
“Um, no school would accept us except iyong Holy Child, kung saan tayo nag-Kinder at Prep.”
“Wow! English. Galing-galing mo naman mag-English,” sambit niya, sabay palakpak.

Tinuloy ko ang kuwento ko, pero medyo weird siya in fairness. Talagang we share some things in common. Pati pagka-weird. Habang kinukuwento ko ang buhay ko kinakalikot niya ang cell phone niya. Hindi na nga siya nakatingin sa akin. Hindi tuloy ako nakatiis.

“Uy, sino ba iyang mga ka-text mo? Are you still listening? Sige hintayin na lang kitang matapos.”
“Ka-text ko mga friends ko. Pinapunta ko dito. Nasa kabilang building lang naman sila. O, ayan na pala sila.”

Tang-*na. Ano ba ‘to? Kami muna dapat ang mag-usap. Masinsinan.

“Uy, mga friends, ito si Jason. Long lost classmate ko noong Kinder at Prep.”

Nag-smile ako sa kanila, kahit medyo nailang ako sa dami nila.

“Uy, ulitin mo iyong nangyari sa inyo nang umuwi kayo galing States,” utos niya ulit habang sinisiko niya ng patago ang iba niyang mga kaibigan.
“Um, hindi na kami tinanggap sa kahit saang school maliban Holy Child?” sinabi ko ng mabagal.
“Hinde!!! Iyong exact words mo kanina, dali na,” tutol ni Carla.
“Errr... No school would accept us except Holy Child.”

Sabay-sabay silang nagtilian. “Waaaah! Marunong ngang mag-English.”

The Star Setup

Coffee Shop. 10 am. Kaharap ko siya habang ang panga ko ay nakalaglag at ang mga mata ko’y kulang na lang ay puputok sa pagkalaki. Tang-*na.

“C-Carla!? Ikaw ba iyan?”
“Hihihi. Oo, ako nga. Huy, ano ba?”
“P-Pero hindi ba, ang pangalan mo ay ano, di ba?”
“Hihihi. Alam ko. Pero second name ko naman ang pangalan ko ngayon. Mas ito ang tawag sa akin sa bahay eh. Kaya iyon. Sarah na ang ginagamit ko. Uy, Jason, kumusta ka na? Hihihi. Nabili mo na ba iyong album ko? Hihihi. Iyong Pop Star - A Dream Come True. Manood ka rin ng Twin Hearts. Hihihi. Ako’ng kumanta nung theme song featuring Devotion. Hihihi. Iyong ‘Tulad ng mga bituin... at langiiit...’ Hihihi.”

The Blessed Setup

Coffee Shop. 2 pm. Ayaw niyang magkita kami ng umaga kasi may pupuntahan muna daw siya na importante, kaya sa pagkainit-init na alas dos ng hapon kami nagkita.

Narito ngayon kami sa coffee shop na ito, at sinerve na ang aming order. Pa-ilang effect.

“Hehe, it’s been ilan na ba? Labindalawang taon! Ang last na nakita kong mukha sayo ay iyong noong pareho pa tayong paslit.”
“Oo nga eh. Pero thank God talaga nagkita tayo. Sabi ko na nga ba God works in mysterious ways talaga. Akalain mo pa bang pagkurus niya ang ating landas once more? I consider friends as God’s gifts talaga eh.”
“Hanep talaga ang Friendster. Kung hindi pa naimbento iyon di hindi na kita nakita pa.”
"You can thank Him for that."

Inabot ko ang aking iced coffee para may sinisipsip habang nakikipagkuwentuhan kay Carla. Napalundag ako ng kaunti sa pagkabigla nang bigla niyang hawakan ang kamay ko.

“Sandali lang!”

A-Ano ba ‘to? Plan B ko iyan mamaya eh. Iyang hawak-kamay-ng-biglaan-sabay-whisper-ng-uy-Carla-may-sasabihin-ako-sayo technique, in case hindi kami maka-drift sa aming special past. Lukewarm ang kamay niya datapwat malambot. Nakatitig ang mga mata niya sa akin. Ang mga matang iyon... hindi pa kinupas ng panahon. Sila pa rin ang dating beautiful eyes na madalas kong tignan noong kabataan namin.

“Jason, puwede munang magdasal tayo? Magagalit si Lord. Pasalamatan muna natin Siya sa kapeng hinandog niya sa atin ngayong hapon.”
“Uhh... sure.”
“Lord, salamat sa blessings mo this afternoon. Salamat din at mapayapa akong nakarating sa coffee shop na ito mula sa religious seminar kanina. Nais Ka rin naming pasalamatan sa lahat-lahat ng inalay mo sa amin. Thank you talaga.”

Nakapikit siya ng nakakumpol ang kanyang eyebrows. Halatang matindi ito kung magdasal. Nanginginig pa ang kanyang mga kamay. Baka biglang magkamilagro niyan.

“Hayan, tapos na. God is so good talaga.”
“Um, oo nga. Anyway, natatandaan mo pa ba si Marvee? Seatmate mo daw noong Grade 2.”
“Oo, natatandaan ko pa siya. Too bad nga, Grade 3 kailangan ko ng lumipat ng school. But I believe ginawa iyon ng Diyos for certain reasons. Naalala ko tuloy ang life ni Helen Keller. Atsaka iyong kay St. Ignatius of Loyola.”
“Si Keller? Iyong bulag? Anyway, alam mo bang pagka-Grade 3, bumalik akong Holy Child? Kaso ikaw iyong biglang umalis. Nakakalungkot.”
“No, no, no. Huwag kang malungkot! You have to remember that in every situation, God has reasons. Kailangan mong magtiwala kay God atsaka sa sarili. Faith. Here, I have something for you.”
"For me?"

Kinuha niya mula sa ibaba ng table ang kanyang purse at may kinuhang libro.

“Here, basahin mo ‘to every night. Malalaman mo diyan kung bakit hindi ka dapat malungkot. Grabe, praise the Lord talaga. He’s so kind. The Bible was written nga pala by people inspired by God.”
“B-Bible?”
“Oo. It can save you from all your woes. I can feel God’s love talaga. Alam mo, mas maganda kung pumasok ka na lang sa seminaryo. In there, up close ka sa Panginoong Diyos. Marami ka talagang matututunan about life.”

Seminaryo!? Pa’no na tayo? Tang-*na naman.

“Oops. Holy Mary! It’s 3 pm. Pupunta pa akong Bahay Ampunan. Sama ka? Dapat we should care for the less fortunate; nakasulat sa Chapter ___ ng Book of ___, Verses ___ to ___.”

The Boyfriend Setup

Coffee Shop. 10 am. Kaharap ko na siya. Naka-beret siya. May shades na naka-band sa kanyang buhok. Maporma. Mabango. Siyempre, kumustahan kami. Tapos napunta ang usapan sa noong pre-school kami.

“Naaalala mo pa ba noong binigyan kita ng bulaklak? Atsaka iyong kiss. Haha. Bata pa tayo noon. Medyo nakakailang isipin.”
“Yeah, I still remember. Huwag kang mailang. Alam naman natin na bata pa lang tayo noon. Sorry nga pala ang tagal kong mag-reply sa Friendster. Medyo down kasi iyong ISP namin noong week na iyon. Can I have your number pala? Para we can keep in touch.”

Aba. Open-minded. Sophisticated. Mabait. Perfect girl! Sino’ng hindi mahuhulog ang damdamin sa ganitong klaseng babae?

May parating na lalaki. Tisoy. Naka-shades. Maporma din. Guwapo. Mukhang nagdyi-gym. Fil-Am yata. Pumunta siya sa tabi ni Carla to my surprise. May halik pa sa pisngi.

“Sorry I was late. Ang dham-ey khashing nakha-park na khot-chey eh,” sabi niya na may katawa-tawang Fil-American accent na tila Nancy Castiliogne na naging lalaki. Dapat sumali na lang siyang Star Struck para doon siya pagtawanan ng mga tao. Aaaah! Tang-*na. Nako-conscious na yata ako.

Could it be!? Could it be na... boyfriend niya ito? Oo, boyfriend niya nga ito.

“Ah, Jason. This is Gabby.”
“...” Hinihintay kong sabihin niya ang magic word—na boyfriend niya ang bulugang ito. Alam ko na wala ako kung ikukumpara sa kanya. Pero sabagay, Carla deserves someone better, someone wealthier, and someone higher than me. Sino ba naman ako para maging partner ni Carla?
“...He’s my big brother.”

Ahaha. Tumatawa ang puwit ko. Kadugo pala niya ang mokong. Akala ko sa TV lang nangyayari ang ganitong mga setup. Naalala ko tuloy iyong Broken Vow ni Sarah Geronimo atsaka iyong patalastas na deodorant sa airport. Pati pala buhay ko parang ganoon na rin.

“Hindi, joke lang! He’s my boyfriend. 2 years. Gabby, friend ko noong pre-school, Jason.”

The “Have Seen You Before” Setup*

Coffee Shop. 10 am. Nag-iisa akong nakaupo sa aking silya, nang biglang may parating na medyo chubby na babae na nagsusuklay. Sandali lang. Parang familiar ang mukha ng babaeng ito. Feeling ko nakita ko na siya somewhere.

“Um, hi, excuse me, are you Jason? Kasi you’re wearing white polo and eyeglasses. I suppose you are Jason.”
“Ako nga. Ikaw ba si... Carla?”
“Oo. Grabe sorry I was late.”

Tang-*na. Saan ko na kasi nakita ang babaeng ito? I mean, oo, nakita ko na siya noong pre-school. Pero ang nasa tip ng mind ko ay recently ko lang siya nakita. Matanong na nga.

“Err... Carla, have we met before? I mean, recently.”
“Alam mo, I guess not. Kasi for two years, sa QC kami tumitira. We returned here sa Angeles kasi my Dad went home na from Taiwan.”

Hindi ako nakumbinse. Malakas ang kutob ko na nakita ko na siya. Chubby. Medyo dark. Biluging mga mata.

Makuwento siya. Habang inuulan niya ang mga tainga ko sa mga kuwento niya tungkol sa buhay niya sa Quezon, kuno nakikinig ako, pero sa totoo, iniimbistigahan ko sa isip ko kung saan ko nakita ang babaeng ito just recently.

“My barkada and I went to a slumber party sa Pasay. Grabe, ang saya. We were throwing pillows at one another”

Galing akong SM Mega Mall pagkatapos naming nanood ng ‘The Butterfly’s Evil Spell’ na play sa UP Diliman one time. Hindi kaya doon ko siya nakita? O kaya sa mismong play? Hindi siguro. Hindi ko naman siguro maaalala ang mukha niya ng ganito katindi.

“My friend, Ivon, she had many jokes to tell talaga, I swear. She keeps making fun of her big sister’s boobs! Ang funny talaga niya, I swear!”

Malalim ang aking pag-iisip pero medyo nakuha ng hearing sense ko ang word na ‘boobs.’ Kaya lang balik sa pag-iisip sa misteryosang identidad ni Carla. Hindi kaya sa magazine? O kaya sa TV?

“...When I heard the joke, I laughed hard talaga. At that time I was having my period. Tawa ako ng tawa tapos, naramdaman ko... lumabas siya!”

My Dream Setup

Coffee Shop. 10 am. Masaya kaming nag-uusap ni Carla. Hinahalungkat namin ang aming “nakaraan” at tawa na kami ng tawa sa mga boo-boo’s na kinukuwento namin sa isa’t-isa. At last, nalaman ko na rin kung bakit siya lumipat ng school after Grade 2.

Nagbe-blend ang aura namin. Noong una naiilang ako, pero puwede pala siyang biruin. Medyo nahihirapan kasi akong maki-get along sa mga babaeng hindi mo mabiro. Buti na lang may sense of humor siya.

“May binigay pa nga akong mais na kinagat-kagat ng kung sino noon sayo, hehe.”
“Promise, natawa ako doon. Kasi naman, of all things to give, iyon pa, haha.”

Nagpalitan kami ng cell number. Hinalungkat pa niya ang mga quotes ko. Ringtones. Picture messages.

“O, huwag kang masyadong mabana. Walang ganyan sa bundok.”
“Gago! Hehe. Mas mukha ka pang taga-bundok sa akin.”
“Oo na, sabi mo eh. Tara, nangangawit na ang puwit ko sa kakaupo sa coffee shop na ito.”
“Mall tayo?”

Masaya kami. Mabuti na lang at pareho naming ayaw ang ‘My First Romance.’

Natapos ang araw. Hinatid ko siya sa kanila.

“Bye, Jason! I had a great time. Sige, keep in touch na lang. Ikumusta mo na lang ako sa mga kamag-anak mo sa Pinatubo, hehe.”

Nabigla ako—kasabay noon ay isang halik sa pisngi. Parang iyong dati... noong pre-school. Pumasok na siya ng bahay. Tang-*na. Hindi ko man lang natanong kung single pa siya.

Bigla siyang lumabas ulit ng gate.

“Uy, Jason, siya nga pala, ano na nga ba ang website mo? Para ma-visit ko one time.”
“Huwag na.”
“Bakit naman?”
“Ah, eh, baka mabasa mo iyong sinulat ko tungkol... I mean, basta. May virus eh. Parang ikaw.”
"Nye, korni. Haha."

Hindi na ako makatiis. It’s now or never. Dapat masabi ko na sa kanya ang dapat kong sabihin.

“Carla... I have to tell you this...”

* From the Modess commercial.

back to Visionary/Main | back to Peyups.com



VISIONARY v3.0 - Everything Copyright © Lagsh
View: 800x600 Resolution / 16 or 32 bit color
All Rights Reserved
no animal was hurt in the making of this website