’Ολοι οι ’Αγιοι της Εκκλησίας μας έχουν μεγάλη σημασία ως τα εκλεκτά μέλη του αγίου Σώματός της. Ταυτόχρονα όμως ο κάθε ’Αγιος ξεχωριστά έχει τα ιδιαίτερά του χαρακτηριστικά μέσα στη ζωή και την ιστορία του.

’Ετσι και η Αγία Βαρβάρα ξεχωρίζει για το θάρρος που επέδειξε να ομολογήσει την πίστη της στο Χριστό μπροστά στον ειδωλολάτρη και χριστιανομάχο πατέρα της αλλά και στον ίδιο τον άρχοντα. Αυτό βέβαια οφείλεται στο ότι αγάπησε το Χριστό με όλη της την καρδιά, στο ότι με την πίστη της στο Χριστό βρήκε την αλήθεια, το αληθινό νόημα της ύπαρξης και τη σωστή ζωή σε αντίθεση με την ειδωλολατρεία και το ψέμα που ζούσε προηγουμένως. ’Ετσι, αναδεικνύεται ζωντανό παράδειγμα για κάθε άνθρωπο.

’Οπως ο Θεός είναι αγάπη και ο άνθρωπος φτιάχτηκε πριν την πτώση για να είναι αγάπη… Σημαντικό είναι να αγαπάς… και όχι να περιμένεις να αγαπηθείς.

Στα έργα μας, στα λόγια μας, στους λογισμούς μας να φαίνεται η πίστη μας. Για να καρποφορήσει η προσευχή πρέπει να στηρίζεται στην πίστη. Με την ελπίδα στον θεό φεύγουν οι λογισμοί της απογνώσεως. ‘Οσο περισσότερο αγωνίζεσαι να αγαπάς τον Θεό, τόσο περισσότερο Αυτός σου αποκαλύπτεται! ‘Οταν φοβούμεθα τον Θεό, τότε ακριβώς είναι που δεν φοβούμεθα, ούτε ανθρώπους, ούτε δαίμονες! Η προσευχή σου να πηγάζη μέσα από την καρδιά σου. Ψυχρή προσευχή σημαίνει υπερηφάνεια. Να ζητής με επιμονή από τον Θεό, να σου δωρήση το χάρισμα της εσωτερικής αυτομεμψίας και ταπείνωσης. Συνεχής μετάνοια είναι ο τρόπος της ζωής των Αγίων. Οι φιλήδονοι καταντούν και αιρετικοί! Η φιληδονία και η φιλοσαρκία ψυχραίνει και εξαφανίζει την αγάπη στον Θεό.

«Δός μου, Χριστέ ταπείνωσιν και καθαράν καρδίαν να όψωμαι την δόξαν σου ως την άνω βασιλείαν».

«Μέσα στο γάμο πρέπει να ανέχεται ο ένας σύζυγος τον άλλο. Να αγαπά ο ένας τον άλλο, ακόμη και με τα ελαττώματά του. Διαφορετικά θα δηλητηριάζεται η συζυγική ζωή».

«Ο κυριότερος σκοπός του εν Χριστώ εγγάμου βίου είναι η σωτηρία των μελών της οικογενείας».

«Ο Θεός δεν έδωσε δύο Ευαγγέλια, ένα για τους εγγάμους και άλλο για τους μοναχούς. Το Ευαγγέλιο είναι το ίδιο για όλους. Ο ΄Αγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης σε μια από τις Κατηχήσεις του γράφει ότι οι μόνες διαφορές στον τρόπο ζωής του εγγάμου πιστού από εκείνον του μοναχού είναι η συζυγική σχέση και η κρεωφαγία. ΄Ολα τα άλλα, όπως η αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον, η πίστη και ελπίδα στον Θεό, η υπομονή στις θλίψεις, η ταπεινοφροσύνη, η ελεημοσύνη, η προσευχή, η ανεξικακία, η μετάνοια, η νηστεία, η εγκράτεια κτλ., είναι εντολές του Θεού για όλους ανεξαιρέτως, μοναχούς και λαϊκούς, που επιθυμούν τη σωτηρία τους».

«’Ενας μαρτυρικός γάμος μπορεί να μετατραπεί σε δρόμο σωτηρίας για το μέλος που πάσχει..».

«Η αγία μας Εκκλησία, σαν φιλόστοργος μητέρα, παιδαγωγεί με αγάπη τα παιδιά της στην πνευματική ζωή. Γι’ αυτό και καθορίζει κάποιες ημέρες και περιόδους μέσα στο εκκλησιαστικό έτος, που οι χριστιανοί σύζυγοι με κοινή μεταξύ τους συμφωνία θα πρέπει να ζούν με περισσότερη προσευχή και νηστεία, ακόμη και με εγκράτεια και αποχή από τις συζυγικές σχέσεις. Τέτοιες ημέρες είναι αυτές των μεγάλων εκκλησιαστικών εορτών, οι μέρες των καθιερωμένων νηστειών, όπως επίσης όταν υπάρχει προετοιμασία για εκκλησιασμό και για θεία Κοινωνία. Ο Απόστολος Παύλος γράφει ότι σε περιόδους νηστειών και προσευχής θα πρέπει να τηρείται εγκράτεια και αποχή μεταξύ των συζύγων».

«’Οταν πρόκειται να περάσεις, είτε από πυκνό δάσος, είτε από καλαμιώνα, είναι ανάγκη να παραμερίζης με τα χέρια σου τα κλαδιά, τους θάμνους και τα ξύλα, όλα τα εμπόδια, για να κάνης μονοπάτι, και να μπορέσης να προχωρήσης. ’Ετσι πρέπει να γίνεται και μέσα στην ψυχή μας, με τους αμαρτωλούς λογισμούς: Να τους παραμερίζουμε, και να προχωρούμε».

«Οι νηστείες, τα δάκρυα και οι προσευχές της Αγίας Μόνικας χάρισαν στην Εκκλησία έναν ’Αγιο Αυγουστίνο! Οι σημερινές μητέρες ζουν εν κυρίω; Νηστεύουν και προσεύχονται;…»

«Πολλοί είναι αυτοί, που αρρώστησαν βαριά ή και πέθαναν από την πολυποσία και την πολυφαγία. Κανένας όμως δεν έπαθε κακό, τηρώντας τις νηστείες της Εκκλησίας. Απεναντίας μάλιστα η νηστεία φέρνει υγεία, όχι μόνο στην ψυχή, αλλά και στο σώμα».

«Παραπονιέσαι ότι δεν σου συμπεριφέρονται καλά αυτοί, με τους οποίους συναναστρέφεσαι. ’Ακου τη συμβουλή μου: Εάν κάποιος δεν σου συμπεριφέρεται καλά, εσύ να του συμπεριφέρεσαι με καλωσύνη. ’Ολη η υπόθεση θέλει ταπείνωση. ’Ας πούμε ένα παράδειγμα: Σού λέγει κάποιος πως η δουλειά σου δεν είναι καλή. Να του πής: « Ευχαριστώ, που με συμβουλεύεις. Βοήθησέ με να γίνω καλύτερος. Λέγε μου τα λάθη μου, για να τα διορθώσω.» Να δέχεσαι απ’ όλους συμβουλές, από ταπείνωση όμως και όχι από δειλία. ’Ετσι θα διατηρής στην ψυχή σου την ουράνια χαρά και την ειρήνη».

«Ο Κύριος μακαρίζει τους πραείς. Λέγει ότι «αυτοί κληρονομήσουσι την γήν» (Ματθ. 5,5). Αυτός, που είναι πραγματικά πράος, όχι μόνο εξωτερικά δεν οργίζεται, αλλ’ ούτε και μέσα στην ψυχή του. Την ώρα του παροξυσμού να προτιμάς τη σιωπή, την προσευχή και τη φυγή, και ποτέ σου δεν θα το μετανοιώσης».

«Ο πράος, και με μόνη τη θέα του, σκορπίζει ειρήνη και χάρη».

«… Επομένως πόσο μεγαλύτερη ουράνια δόξα θ’ απολαύση εκείνος, που υπομένει, όχι μόνο μικρές, αλλά και μεγάλες θλίψεις!»

«Λέγει ο Προφήτης Δαβίδ: «Εμνήσθην του Θεού και ευφράνθην» (Ψαλμ. 76,4). Η χαρά δεν βρίσκεται, ούτε στο φαγητό, ούτε στο γέλιο, ούτε και στα άλλα, που νομίζει ο κόσμος. Η χαρά βρίσκεται μόνο στην ενθύμηση του Θεού! ’Οταν έχης την εσωτερική γαλήνη, που χαρίζει του Θεού η ενθύμηση, τότε νοιώθεις ευτυχισμένος».

«.. με τον ένα λογισμό, τον καλό, εκδιώκεται και εκβάλλεται ο άλλος λογισμός, ο κακός». (ωραίο πρόσωπο.. κομμάτι άσχημη σάρκα στον τάφο).

«Η φιληδονία και η φιλοσαρκία ψυχραίνει και εξαφανίζει την αγάπη στον Θεό».

«Η νηστεία και η εγκράτεια στα φαγητά είναι στοιχείο μετανοίας. Να τρώμε όσο χρειάζεται, για να ζούμε, για ν’ αντέχουμε στις εργασίες μας. Να αποστρεφώμαστε τα εξεζητημένα φαγητά. Εξ άλλου αυτοί, που τρώνε τέτοια φαγητά, αρρωστούν ευκολώτερα και πεθαίνουν γρηγορώτερα».

«’Οποιος δεν μπορεί να δαμάση τη γαστριμαργία, αυτός υποδουλώνεται κατά συνέπεια και σε πολλά άλλα πάθη».

(Σκανδαλίζει η μυρωδιά φαγητών… δυσωδία αποχωρητηρίου..κατάληξη).

Ο μακαριστός ηγούμενος της Μονής μας Βαρνάβας συνήθιζε να λέη: «Η υπακοή είναι ζωή και η παρακοή είναι θάνατος».

«’Οπως υπάρχει η καλή σιωπή, υπάρχει και η κακή. ’Οπως υπάρχει η καλή ομιλία, υπάρχει και η κακή. Καλή σιωπή είναι η ταπεινή, η εσωτερική, αυτή, που συνοδεύεται με προσευχή, και γεμίζει την ψυχή με χαρά. Κακή σιωπή είναι εκείνη, που την συνοδεύει η δειλία, η εσωτερική κατάκριση, η ολιγοπιστία, η θλίψη, η απόγνωση. Καλή ομιλία είναι εκείνη, που λέγει τα σωστά και αναγκαία. Κακή ομιλία είναι η αργολογία, η ευτραπελία, η κολακεία, η υποκρισία, ο θυμός, η οργή, η αισχρολογία, η κατάκριση, η συκοφαντία και όλα τα παρόμοια. Πρέπει λοιπόν να αποκτήσουμε «νούν Χριστού» (Α’ Κορ. 2,16), ώστε να μπορούμε να διακρίνουμε πότε θα πρέπει να μιλήσουμε και πότε θα πρέπει να σιωπήσουμε».

«Να γνωρίζης για ποιό σκοπό σιωπάς. ’Αν π.χ. με τη γλώσσα σιωπάς και με τον λογισμό σου κατακρίνης, δεν σε ωφελεί μια τέτοια σιωπή. Ούτε πάλιν ωφελεί να σιωπάς και στην καρδία σου να βασιλεύη μελαγχολία και απόγνωση».

«’Εχεις στενοχώρια; Πάρε κι άνοιξε ένα βιβλίο πνευματικό. Να βρής εκείνο, που αρμόζει στην περίπτωσή σου και να διαβάσης. Λέγεις πως δεν μπορείς να περιοριστής στο σπίτι; Πάρε τότε το βιβλίο και βγές έξω στο Ύπαιθρο. Κάθισε κάπου και διάβασε. Και να ’χης την αίσθηση ότι νοερώς σε παρακολουθεί ο ’Αγιος, του οποίου διαβάζεις, είτε τον βίο, είτε τις διδαχές».

«Για τούτο γράφτηκαν οι βίοι των Αγίων: Για να τους μελετούμε, και να μας εμπνέουν. Για να μαθαίνουμε πως ζούσαν οι ’Αγιοι, τι μας συμβουλεύουν, και να πράττουμε κι εμείς ομοίως».

«Μόλις προσβάλη αισχρός λογισμός τον νού σου, αμέσως να ανοιγοκλείσης τα μάτια σου και να αρχίσης το «Κύριε ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλόν». Με τον τρόπο αυτό δεν αμαρτάνεις. Η προσβολή της αμαρτίας, που τη διώχνεις αμέσως, δεν είναι αμαρτία. Η αμαρτία αρχίζει από τη στιγμή, που θα δεχθής με εμπάθεια μέσα σου τον κακό λογισμό, και θα αρχίσης τις φιλήδονες φαντασιώσεις».

«Μη μολύνης το σώμα σου με πράξεις αισχρές και την ψυχή σου με λογισμούς πονηρούς, και τότε έρχεται σ’ εσένα η ειρήνη του θεού. Τότε θα καταλάβης ότι μέσα στην ψυχή σου κατοικεί ο ίδιος ο Θεός».

«Το άν κάποιος λογισμός σου είναι καλός ή κακός, μη το κρίνης από μόνος σου. Να παίρνης τη γνώμη του πνευματικού σου. Κι άν ο Πνευματικός σου βρίσκεται εκείνη την κρίσιμη στιγμή μακριά, να ζητήσης τη γνώμη κάποιου πνευματικού και έμπιστου αδελφού σου. Και ταυτόχρονα να παρακαλής τον Θεό να σε φωτίση και να σε πληροφορήση για την ορθότητα ή όχι της κρίσεως σου. Εγώ όταν βρεθώ σε αδιέξοδο, και δεν έχω την δυνατότητα να εμπιστευθώ εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή κάπου το πρόβλημά μου, τότε σταματώ και λέω: «Θεέ μου, κάμε όπως ξέρεις!» Και δεν ενεργώ, μέχρις ότου με πληροφορήση ο Θεός μέσα στην καρδία μου».

«Η φυγή δεν λύνει πάντα το πρόβλημα των θλίψεων. Διότι, όπου και να πάς, θα βρής τά ίδια ή παρόμοια. Προσπάθησε να λύσης το πρόβλημα μέσα σου, και μη αναζητής λύσεις απ’ έξω».

«Κι όταν ακόμη όλοι στον κόσμο σε εγκαταλείψουν, και δεν έχης πού να σταθής και που να ακουμπήσης, και πάλιν μη απελπισθής! Να λές με πίστη: «Ζή Κύριος, γι’ αυτό και δεν μπορώ να απελπισθώ!».»

«…Οι αιτίες της απόγνωσης και της απελπισίας να φύγουν με την ενθύμηση της Αναστάσεως του Κυρίου μας, που έφερε και τη δική μας ανάσταση από τις πτώσεις και αμαρτίες και που μας χάρισε την προσδοκία της αναστάσεως των νεκρών και της αιωνίου απολαύσεως».

«Η κενοδοξία γεννά την υπερηφάνεια. Υπάρχουν δύο είδη κενοδοξίας: Η μία, η λεγόμενη κοσμική, και η άλλη, η λεγόμενη μοναχική κενοδοξία. Η κοσμική κενοδοξία συνιστάται στο να φαντάζεται και να καυχάται ο άνθρωπος για τα πλούτη του, την ομορφιά του, τη δύναμή του, τις γνώσεις του, τις υψηλές του γνωριμίες, και να θέλη να τον επαινούν οι άνθρωποι γι’ αυτά. Η δε μοναχική κενοδοξία συνιστάται στο να καυχάται εσωτερικά ο άνθρωπος ότι νηστεύει, αγρυπνεί, προσεύχεται για τους άλλους κλπ».

«Να μην κρίνουμε τους άλλους. Διότι το να κρίνουμε σημαίνει ότι έχουμε υπερηφάνεια, και να αναλαμβάνουμε εμείς την Κρίση, που δεν είναι δική μας, αλλά του Θεού υπόθεση. ’Οταν κατακρίνουμε, σφετεριζόμαστε την εξουσία του Θεού».

«Μου έγραψες ότι νυστάζεις μέσα στην εκκλησία. ’Αν πηγαίνεις στην Ακολουθία, και δεν στέκεσαι ευθυτενής επάνω στο στασίδι, αλλά γέρνης το κεφάλι σου πότε δεξιά και πότε αριστερά, και στηρίζεσαι άλλοτε στο ένα πόδι και άλλοτε στο άλλο, τότε πρόκειται πράγματι περί ακηδίας. ’Οταν παρακολουθής την Ακολουθία στην εκκλησία, να στέκεσαι ευθυτενής, σαν τον στρατιώτη στην παράταξη. Θα σε βοηθήση να διώξης την απροθυμία το να κοιτάς προσεκτικά μια Εικόνα στο εικονοστάσι, είτε του Χριστού, είτε της Παναγίας. Να την κοιτάς συνέχεια συνέχεια, και τίποτε να μην σκέπτεσαι. Να διώχνης από τον νου σου κάθε φαντασία, και να αρχίσης να επαναλαμβάνης με επιμονή το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».

«… η ακηδία φεύγει με την εργασία και την προσευχή….».

«Πολλοί εγκαταλείπουν τον Πνευματικό τους και προστρέχουν σε άλλο, ο οποίος όπως λέγουν, τους «αναπαύει» καλύτερα. Χρειάζεται όμως πολλή προσοχή στο θέμα αυτό, διότι όπως δυστυχώς υπάρχει «καλή ανάπαυση», υπάρχει και «κακή ανάπαυση». ’Αν κάποιος Πνευματικός εξασθενίζη στη συνείδηση του εξομολογουμένου τη σοβαρότητα κάποιων πτώσεων του ή του επιτρέπει να κοινωνή των Αχράντων Μυστηρίων, παρ’ ότι πέφτει σε σοβαρά αμαρτήματα, τέτοιου είδους «ανάπαυση καταποντίζει, όχι μόνο τον εξομολογούμενο, αλλά και τον Πνευματικό».

«Μη νομίζετε ότι είστε μόνοι στον αγώνα σας. Ο Γέροντας σας βρίσκεται δίπλα σας, μαζί σας».

«’Οταν οι σύζυγοι δεν αφήνουν τον Θεό να αποφασίζει για τον αριθμό των παιδιών, αλλά εφαρμόζουν διάφορα αμαρτωλά εφευρήματα, για να αποφεύγουν τα παιδιά, η πείρα διδάσκει ότι υπάρχουν δυσάρεστες επιπτώσεις και στην παρούσα ζωή. ’Οταν οι γονείς μένουν σκόπιμα (και όχι γιατί ο Θεός έτσι το θέλησε) στο ένα παιδί, αυτό συνήθως γίνεται ιδιαίτερα εγωϊστικό και απαιτητικό, γιατί οι γονείς του τού κάνουν όλα τα θελήματα και καταντούν σκλάβοι του. Στην περίπτωση δε, που οι γονείς μένουν σκόπιμα στα δύο παιδιά, τότε συνήθως τα παιδιά ζηλεύουν αφάνταστα το ένα το άλλο. Στα τρία παιδιά αρχίζει να καλλιεργείται μεταξύ τους η αγάπη και η αλληλοβοήθεια. Κι όσο το ανδρόγυνο αφήνει τον Θεό να αποφασίζη για τον αριθμό των παιδιών, τόσο περισσότερο αυξάνεται και η ευλογία Του στο σπίτι εκείνο!»

«Ο Μοναχισμός είναι η σπουδαιότερη και τελειότερη παράταξη στο σώμα της Εκκλησίας».

«Δεν χαίρεται με τίποτε άλλο περισσότερο ο σατανάς, όσο με το να πείση τον Μοναχό να κάνη το θέλημά του, να ενεργή κατά τη σκέψη του. ’Αν σε κατάφερε ο πειρασμός, και δεν ερωτάς τον Γέροντά σου, για να λάβης τη γνώμη του άν τα έργα σου και οι σκέψεις σου είναι κατά Θεόν, τότε σίγουρα ο διάβολος χαίρεται πολύ».

«..Τους δε κανόνες, που παραλείπουμε, τους χρεωστούμε. ’Οποτε έχουμε καιρό, να συμπληρώνουμε τυχόν κανόνα, που παραλείψαμε. ’Οχι όμως να αφήνουμε το διακόνημά μας ατελείωτο και αφρόντιστο, συμπληρώνοντας τον κανόνα μας».

«’Αν και καθημερινά επιτελούμε τη Θεία Λειτουργία, θα πρέπει όμως κάθε φορά να νοιώθουμε σαν νά’ ναι η πρώτη φορά! Δεν θα υπάρχη οποιαδήποτε ανία ή εθισμός. Τότε νέα μυστήρια και νέες εμπειρίες αποκαλύπτει ο Θεός κάθε φορά, που τελείται η Θεία Λειτουργία!» (Ιερείς)

«Η λύπη, που γεννά χαρά, είναι από τον Θεό. Η λύπη, που γεννά μελαγχολία και απόγνωση, είναι του σατανά. Κι όταν ο σατανάς σου φέρνη εκείνη τη λύπη της απόγνωσης, να φροντίζης να ψάλλης, να προσεύχεσαι, να τη διώχνης».

«Ο Θεός απαντά στην προσευχή μας με πολλούς τρόπους. Κάποτε απαντά και με γεγονότα, που τα νομίζουμε συμπτώσεις, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι συμπτώσεις, αλλά έργο της θείας Του Πρόνοιας. Απαντά άλλες φορές και με μιά αναπάντεχη έκβαση των γεγονότων. Απαντά ακόμα και με τη σιωπή Του, αν τούτο είναι το συμφέρον στην ψυχή μας».

«Και μόνη η αναφορά στην προσευχή μας του Παναγίου Ονόματος του Θεού, της Υπεραγίας Θεοτόκου, των Μαρτύρων, των οσίων και των Αγίων προξενεί σε μας μεγάλη χαρά, απερίγραπτη παρηγορία, ειρήνη στην καρδία».

«Ο αθεόφοβος καταντά παίγνιο των δαιμόνων. Κυλίεται στα πάθη του και κατρακυλά σε κάθε είδους κακία. Θα φοβηθή όμως τον Θεό την ώρα της Κρίσεως! Αλλά τότε δυστυχώς θά’ ναι πια πολύ αργά».

«’Οσο περισσότερο αγωνίζεσαι να αγαπάς τον Θεό, τόσο περισσότερο Αυτός σου αποκαλύπτεται!»

«Αυτός, που αγαπά τον πλησίον του με την αληθινή, τη σύμφωνη με το θέλημα του Θεού αγάπη, νοιώθει μέσα του απέραντη ειρήνη και χαρά. Αυτός, που «αγαπά» με την ψεύτικη, την επιφανειακή, την υποκριτική, τη σαρκική, τη φιλήδονη «αγάπη», νοιώθει μέσα του σύγχιση και ταραχή».

«Η αγάπη προς τον πλησίον μας δεν πρέπει να μένη μόνο στα λόγια, αλλά κυρίως να προχωρά στα έργα. Η αληθινή αγάπη φωτίζει με υπερφυσικό φως το πρόσωπο αυτού, ο οποίος αγαπά. Το πρόσωπο εκείνου, ο οποίος μισεί, είναι συνωφρυωμένο και συννεφιασμένο, μέχρι και σκοτεινό».

« Αυτός που πιστεύει αληθινά στο Θεό, ζει σαν «άγγελος επί της γης»: Νηστεύει, εγκρατεύεται, αγρυπνεί, ψάλλει, προσεύχεται, ουδέποτε κατακρίνει, συγχωρεί από καρδίας και αγαπά τους εχθρούς του. Πρέπει να πιστεύεις ότι σε αγαπά ο Θεός, ακόμη κι όταν όλοι οι άνθρωποι σε αποστρέφονται και σε εγκαταλείπουν. Όταν φοβούμεθα τον Θεό, τότε ακριβώς είναι που δεν φοβούμεθα ούτε ανθρώπους, ούτε δαίμονας. Όποιος έχει ταπείνωση, μιμείται τον ίδιο τον Χριστό. Ουδέποτε θυμώνει, ούτε κατακρίνει, ούτε υπερηφανεύεται. Τις εξουσίες ποτέ δεν τις επιθυμεί. Αποφεύγει τις τιμές των ανθρώπων, δεν φιλονικεί για κανένα πράγμα, δεν έχει παρρησία όταν ομιλεί, δέχεται πάντοτε τις συμβουλές των άλλων. Αποφεύγει τα ωραία ενδύματα και η εξωτερική του εμφάνιση είναι απλή και ταπεινή. Δεν ωφελεί να λυπάσαι όταν σε κατηγορούν. Η λύπη στις περιπτώσεις αυτές σημαίνει ότι έχεις κενοδοξία. Εκείνος που θέλει να σωθεί, οφείλει να αγαπά, να τον καταφρονούν, διότι η καταφρόνηση φέρνει την ταπείνωση. Και η ταπείνωση απαλλάσσει τον άνθρωπο από πολλούς πειρασμούς. Ο σκοπός είναι να κατορθώσεις να γίνεις ταπεινός. Να είσαι «υποκάτω πάντων». Να θεωρείς πως τίποτε δεν κάμνεις άξιο για την σωτηρία σου, αλλά να παρακαλείς τον Θεό να σε σώσει διά της ευσπλαχνίας Του. Η ταπείνωση κατορθώνεται με την αυτομεμψία, με το να πιστεύεις δηλαδή για τον εαυτό σου ότι κανένα καλό δεν έχεις. Αλίμονο σ’ εκείνον που νομίζει τις αμαρτίες του μικρές. Αυτός σίγουρα θα πέσει σε χειρότερες. Αυτός που υπομένει τις εναντίον του κατηγορίες με ταπείνωση, έφθασε στην τελειότητα. Αυτόν τον θαυμάζουν ακόμη και οι Άγγελοι, γιατί καμιά άλλη αρετή δεν είναι τόσο δυσκολοκατόρθωτη και μεγάλη, όσο η ταπείνωση. Το κατ’ εμέ, αν και βεβαίως ούτε πολλά διαβάζω, ούτε κάνω τίποτε, η ταπείνωση είναι η πιο σύντομη οδός για την σωτηρία του ανθρώπου. Ο αββάς Ησαΐας λέγει: «Έθισον την γλώσσαν σου του λέγειν συγχώρησον, και η ταπείνωσις επελεύσεται επί σε». Όταν μάθεις τη γλώσσα σου να λέγει, «συγχώρεσε με», κι αν ακόμη δεν το λες με συναίσθηση, λίγο-λίγο θα συνηθίσεις να το λέγεις και να το νοιώθεις μέσα σου. Είναι αδύνατο να αποκτήσεις αληθινή προσευχή, αν προηγουμένως δεν αφήσεις κάθε υπόνοια και καχυποψία εναντίον των άλλων. Αν θέλεις να μάθεις να προσεύχεσαι, να κόψεις πρώτα την πολυλογία. Να κόψεις ακόμη και κάθε περιττό περισπασμό από την ζωή σου. Απερίσπαστη προσευχή είναι εκείνη κατά την οποία, όταν προσεύχεσαι, ο νους σου είναι προσκολλημένος στον Θεό. Αυτός που αγαπά ειλικρινά τον Θεό, το αποδεικνύει με τον αγώνα που κάνει για να αποκτήσει καθαρή προσευχή. Να προσπαθείς ώστε να μη περισπάται ο νους σου κατά την ώρα της προσευχής. Ο νους σου τότε πρέπει να είναι καθαρός. Ω! Αν ένοιωθες την γλυκύτητα της! Τους αμαρτωλούς λογισμούς να τους διώχνεις αμέσως, να μη ριζώνουν. Αν ο λογισμός σου φέρνει άπρεπη εικόνα στην φαντασία σου, διώξε την όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Μη μολύνεις το σώμα σου με πράξεις αισχρές και την ψυχή σου με λογισμούς πονηρούς, και τότε έρχεται σ’ εσένα η ειρήνη του Θεού, και θα καταλάβεις ότι μέσα στην ψυχή σου κατοικεί ο ίδιος ο Θεός. Να μη κρίνουμε τους άλλους. Διότι το να κρίνουμε, σημαίνει ότι έχουμε υπερηφάνεια και αναλαμβάνουμε εμείς την κρίση, που δεν είναι δική μας υπόθεση, αλλά του Θεού. Όταν κατακρίνουμε, σφετεριζόμαστε την εξουσία του Θεού. Όταν πρόκειται να περάσεις, είτε από πυκνό δάσος, είτε από καλαμιώνα, είναι ανάγκη να παραμερίζεις με τα χέρια σου τα κλαδιά, τους θάμνους και τα ξύλα, όλα τα εμπόδια, και να κάνεις μονοπάτι για να προχωρήσεις. Έτσι πρέπει να γίνεται και μέσα στην ψυχή μας, με τους λογισμούς: Να τους παραμερίζουμε και να προχωρούμε. Άν οι άλλοι γύρω σου συμπεριφέρονται λανθασμένα και προκαλούν σκάνδαλα, εσύ ούτε να τους κατακρίνεις, ούτε να τους μιμήσαι, αλλά να βαδίζεις κατά το θέλημα του Θεού. Να παρακαλείς τον Θεό γι’ αυτούς που σε κατακρίνουν και σε συκοφαντούν. Όσο εσύ προσεύχεσαι για τους κατηγόρους σου, τόσο πληροφορεί και ο Θεός αυτούς που άκουσαν τις εναντίον σου συκοφαντίες ότι αυτές είναι ψευδείς. Για να ωφελείσαι από τις αναποδιές που σου συμβαίνουν, να λέγεις: «Ο Θεός επέτρεψε έτσι για το καλό μου, για την σωτηρία μου». Η φυγή δεν λύνει πάντα το πρόβλημα των θλίψεων. Διότι, όπου και να πας, θα βρεις τα ίδια ή παρόμοια. Προσπάθησε να λύσεις το πρόβλημα «μέσα σου», και μη αναζητείς λύσεις απ’ έξω και με την φυγή. Κι όταν ακόμη όλοι σε εγκαταλείψουν στον κόσμο και δεν έχεις πού να σταθείς και πού να ακουμπήσεις, και πάλι μη απελπισθείς. Να λες με πίστη: «Ζει Κύριος, και δεν μπορώ ν’ απελπισθώ!» Αυτός που επιθυμεί τις τιμές, δεν μπορεί να απαλλαγεί από τα αίτια της λύπης. Διότι με το παραμικρό θίγεται ο εγωισμός του, και αυτό προξενεί μεγάλη λύπη. Μακάριος είναι αυτός που μισεί τις τιμές και αγαπά την ταπείνωση. Θέλεις να μη αμαρτάνεις; Μνημόνευε το θάνατο σου πάντοτε! Για τούτο γράφτηκαν οι Βίοι των Αγίων: Για να τους μελετούμε και να μας εμπνέουν. Για να μαθαίνουμε πώς ζούσαν οι Άγιοι, τι μας συμβουλεύουν, και να πράττουμε κι εμείς ομοίως. Επειδή πολλές φορές μας λείπουν τα ζωντανά παραδείγματα αγιότητας δίπλα μας, επιβάλλεται να μελετούμε τους Βίους των Αγίων για να φωτιζόμαστε. Χωρίς την ελπίδα της αιώνιας ζωής, δεν μπορείς να υπομένεις τις δοκιμασίες που σου συμβαίνουν. Δεν μπορείς να υπομείνεις τους πειρασμούς των προσκαίρων, αν δεν έχεις κατά νουν τα ουράνια και αιώνια. Η νηστεία και η σιωπή είναι αδέλφια. Αυτός που θέλει να νηστεύει, πρέπει να σιωπά. Κι αυτός που θέλει να τηρεί σιωπή, πρέπει να νηστεύει. Όποιος δεν μπορεί να δαμάσει την γαστριμαργία, αυτός γίνεται υπόδουλος και σε πολλά άλλα πάθη. Η γαστριμαργία είναι μητέρα της πορνείας. Για να αποφύγεις την κενοδοξία, πρέπει να αποστρέφεσαι τις περιττές συναναστροφές. Εκείνος που υπεραγαπά τον εαυτό του, αδικεί τον αδελφό του. ΄Οποιος είναι φίλαυτος, δεν μπορεί να είναι φιλόθεος.».

Στιχουργήματα:

’Οταν σου έλθουν δάκρυα, θάρσει και μη φοβάσαι,

είναι το δώρον του Θεού. φαίνεται, αγαπά σε.

’Αν έχης την υπομονήν και ’ς τον χριστόν την πίστη,

ο πειρασμός εχάθηκε τελείως ηφανίσθη.

Αποφθέγματα Γέροντος Γερμανού:

• Τούτη είναι η μεγάλη τελειότητα του ανθρώπου, το να νοιώση την ατέλειά του.
• Το μεγαλύτερο σφάλμα που μπορείς να πράξης, είναι το να μή παραδεχθής το σφάλμα σου.
• Το αντίθετο της χαράς δεν είναι η λύπη, αλλά η απιστία!
• Ο πολιτισμένος άνθρωπος έμαθε να πετά, ξέχασε όμως να περπατά με τον Θεό.
• Ο άνθρωπος, που κινεί τον κόσμο, είναι ο άνθρωπος, τον οποίο δεν μπορεί να κινήση ο κόσμος!
• Το μυαλό του αργού ανθρώπου είναι το εργαστήρι του διαβόλου.
• Ποιός είναι φτωχός; Αυτός, που έχει πολύ μεγάλες επιθυμίες. Και ποιός είναι πλούσιος; Αυτός, που η ψυχή του είναι ευχαριστημένη με τα λίγα, που έχει.
• Υπάρχουν περιπτώσεις, που ο Θεός δεν ζητάει τίποτα άλλο από τα τέκνα του, παρά μόνο σιωπή, υπομονή και δάκρυα στην προσευχή!
• Το να άρχης είναι η μεγαλύτερη τιμωρία!
• Η προσευχή είναι το ευγενέστερο γνώρισμα του ανθρώπου.
• Μια αμαρτία σπάνια παραμένει … μία.
• Ο φόβος του Θεού κάνει τον άνθρωπο ήρωα. Ο φόβος των ανθρώπων κάνει τον άνθρωπο δειλό.
• Ο Σταυρός είναι η μόνη σκάλα, που φθάνει το κατώφλι τ’ ουρανού.
• Κάθε κτύπημα επάνω στο αμόνι της ζωής σε μορφοποιεί σε καλλιτέχνημα.
• Κράτησε, Κύριε, γεμάτη την ψυχή μου με την ακαταμάχητη παρουσία σου!
• Είναι αδύνατο να σε πιάση η απελπισία, όταν θυμηθής ότι βοηθός και ενισχυτής σου είναι ο Παντοδύναμος Θεός.
• Μπορεί οι άνθρωποι να κάνουν χρήματα, όμως τα χρήματα δεν κάνουν ανθρώπους.
• Σου είναι αδύνατο να μάθης εκείνο, που νομίζεις ότι ήδη γνωρίζεις.
• Το μυστικό της προσευχής είναι η μυστική προσευχή.
• Είσαι τόσο μεγαλύτερος, όσο περισσότερη προσοχή δίνεις στα μικρά πράγματα.
• Για να ελευθερωθούμε από κάθε άλλο φόβο, πρέπει να έχουμε μονάχα ένα φόβο, τον φόβο του Θεού.
• Ο χαρακτήρας ορίζεται Σταυρικώς (κατά το σχήμα του Σταυρού) ως εξής: πρός Βορράν από την Εγκράτεια, πρός Νότον από την Εργατικότητα, προς Ανατολάς από την Ακεραιότητα και πρός Δυσμάς από την Ευγένεια!
• Γι’ αυτόν, που ελπίζει στον Θεό, δεν υπάρχουν ποτέ αδιέξοδα.
• Προσευχή χωρίς ελπίδα είναι καράβι χωρίς πυξίδα.
• Αγάπα πιο πολύ αυτόν, που σε ελέγχει, παρά αυτόν, που σε κολακεύει. Ο πρώτος σε ωφελεί, ο δεύτερος σε ζημιώνει.
• Θέλεις να εκδικηθής αυτόν, που σε έβλαψε; Ευεργέτησέ τον!
• Δεν υπάρχει χώρος παραμονής στην βασιλεία των ουρανών γι’ αυτούς, που στην ψυχή τους δεν έχουν χώρο Αγάπης για τους εχθρούς τους.
• ’Οπου Αγάπη, εκεί κι ο Θεός. ’Οπου μίσος, εκεί κι ο διάβολος.
• Πιο πολύ να αγαπούμε αυτούς, που μας ελέγχουν, παρά αυτούς, που μας κολακεύουν.
• Προσευχή χωρίς ταπείνωση, αυτομεμψία και μετάνοια, μένει ανενέργητη.
• Χωρίς το ελατήριο της Αγάπης, δεν εξακοντίζεται η Προσευχή στον Ουρανό.
• Αλίμονο, αν προσευχώμαστε μόνο με τα χείλη, κι η καρδιά μας είναι γεμάτη ακαθαρσίες και κακίες!
• Αφού συνεχώς αμαρτάνουμε, γι’ αυτό και συνεχώς να προσευχώμαστε!
• Αν η Προσευχή δεν καταλαμβάνη το κύριο μέρος της ζωής μας, τότε ο πνευματικός μας θάνατος είναι βέβαιος.
• Στις θλίψεις και τις δοκιμασίες, στους πειρασμούς και τους κινδύνους, τι πιο καλό υπάρχει από την προσευχή;
• Ο ταπεινός θεωρεί τον εαυτό του «υποκάτω πάντων». Γι’ αυτό τον λόγο όλους τους αγαπά, όλους τους συγχωρεί και προ παντός κανένα δεν κατηγορεί.
• Οι φιλήδονοι καταντούν και αιρετικοί.
• Νηστεία και Προσευχή, όταν πάνε μαζί, κάνουν θαύματα!

Γέροντας Αμφιλόχιος:

«Η πραγματική αγάπη μοιάζει με τη φλόγα του κεριού. ‘Οσα κεράκια κι άν ανάψεις, η αρχική φλόγα παραμένει ακεραία. Δεν λιγοστεύει καθόλου. Και κάθε νέο κεράκι έχει τόση φλόγα, όση και τα άλλα».

«Αγάπησε τον ‘Ενα για να σε αγαπήσουν όλοι. Θα σε αγαπούν όχι μόνο οι άνθρωποι, αλλά και αυτά τα άλογα ζώα, γιατί η θεία χάρη όταν βγαίνει έξω, ηλεκτρίζει και μαγνητίζει ό,τι βρεί μπροστά της. Αλλά όχι μόνο θα σε αγαπούν, θα εικονίζεται το αγνό παρθενικό πρόσωπο Εκείνου, που θα αγαπάς και θα λατρεύεις».

Σε αμαρτωλό που εξομολογήθηκε είπε: «Αδελφέ, ξέχασε τις αμαρτίες σου, ο Χριστός μας τις διέγραψε από το βιβλίο της ζωής».

Γιά τα στάδια της ευχής, ο Γέροντας Αμφιλόχιος είπε:"Στην αρχή της ευχής ο άνθρωπος αισθάνεται χαρά, έπειτα γλυκύτητα και στο τέλος σαν καρπός έρχονται τα δάκρυα, διότι αισθάνεσαι πλέον την παρουσία του Θεού".

Γέροντας Ιωσήφ:

«’Ολη τη νύχτα προσεύχομαι και φωνάζω: Κύριε ή σώσε όλους τους αδελφούς, ή σβύσε και μένα. Δεν θέλω τον Παράδεισο μόνος».

Καθηγούμενος Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου Εφραίμ:

Επειδή ο Θεός είναι πρόσωπο και όχι έννοια αφηρημένη, γεύεται με την καρδιά και δεν συλλαμβάνεται απλά με τον νού.

Αφού ο Θεός είναι αγάπη, άρα και η εικόνα Του, ο άνθρωπος είναι επίσης αγάπη.

’Ανοιξε την καρδιά σου, και άφησέ την να μιλήσει ελεύθερα στο Θεό. Να πεί ότι νοιώθει, σαν το μικρό παιδί που μιλά στο πατέρα του…. Μαζί όμως με τη δική σου ατομική προσευχή – «καρδιακή» προσευχή, να λες πρώτα ύμνο στην Αγία Τριάδα με το «Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι, και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων, Αμήν». Να λές το «Πάτερ ημών…» και ακόμα να λες και αυτή την προσευχή στην Παναγία μας, την Κυρία Θεοτόκο και Αειπαρθένο Μαρία: «Θεοτόκε Παρθένε, Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μέτα σου. Ευλογημένη συ εν γυναιξί, και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου, ότι Σωτήρα έτεκες των ψυχών ημών».

Αρχ. Αθανάσιος καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Σταυροβουνίου

Ο Σταυρός είναι οι θλίψεις. Δεν είναι «φάγωμεν και πίωμεν

Χριστιανισμός χωρίς Σταυρόν, είναι νόθος. Και δεν έχει Ανάστασιν.

Πρέπει να υπομείνωμεν τας εκουσίους θλίψεις του πνευματικού αγώνος και τας δοκιμασίας της ζωής, δια να σωθώμεν. «Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε»(Ιω.16,33), είπεν ο Κύριος, αλλ’ «ο υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται» (Ματθ. 10,22). ’Οταν όμως μας έλθη μια δοκιμασία, ολίγοι την υπομένομεν. Πρέπει να κάμνωμε εις όλα υπομονήν και να λέγωμεν: «Δόξα τω Θεώ, αι δοκιμασίαι αυταί είναι από τας αμαρτίας μας». Δεν πρέπει να γογγύζωμεν κατά του θεού. Ημείς εν τη ραθυμία μας επιθυμούμε να είμεθα πάντοτε «καλά», χωρίς δοκιμασίας και θλίψεις, διότι φρονούμεν ότι τάχα δια του τρόπου τούτου είναι και ο Θεός καλός μαζί μας! Αλλ’ η προς ημάς αγάπη του Θεού και η ιδική μας αγάπη προς Αυτόν εις τας δοκιμασίας, τας θλίψεις και τους πειρασμούς αναδεικνύεται, δοκιμάζεται, επαληθεύεται και επαυξάνεται!!!

’Ας ευχαριστώμεν λοιπόν τον Θεόν δι’ όλα, και ας αγωνισθώμεν δια γνησίας μετανοίας και επιστροφής να ευαρεστήσωμεν εις Αυτόν, δια να αξιωθώμεν και της ανεκφράστου χαράς της Βασιλείας Αυτού, πρεσβείαις της Υπερευλογημένης Θεοτόκου και πάντων των Αγίων. Αμήν!

Γέρο Δανιήλ στον ’Αθωνα:

«Μας κυνηγά ο Θεός να μας κερδίσει κι εμείς όλο του ξεγλυστράμε. Μας κυνηγά ο Θεός συνέχεια… Και μείς;»

Αγιορείτης Γέροντας:

“Η ποσότητα της προσευχής θα φέρει την ποιότητα της προσευχής”.

Παπά Φιλάρετος ο Κωνσταμονίτης:

«’Ας προσέξουμε, να μην αφήνουμε το χωράφι της ψυχής μας χέρσο. ’Αν μείνη χέρσο, έπειτα δύσκολα καθαρίζεται και καλλιεργείται».

«Την δικαιοσύνην διώκετε και τον αγιασμόν, ου χωρίς ουδείς όψεται τον Κύριον».

«Εις άφρονος καρδίαν Θεός ουκ εισελεύσεται, εάν δε εισελεύσεται, ταχέως εξελεύσεται».

«Νούς εκστάς της του Θεού θεωρίας ή δαιμονιώδης γίνεται ή κτηνώδης».

π. Γεράσιμος Μενάγιας:

«Πηγαίνω για να υποτάξω τον αντάρτη νού».

…Αλλά αφού το επέτρεψεν ο Θεός δια τας αμαρτίας μου, άς είναι το άγιον όνομά Του ευλογημένον…

“…ο Θεός ως Πανάγαθος αφήνει να μας προσβάλλωσιν οι πειρασμοί (ουχί πέραν των δυνάμεών μας) αποβλέπων εις την ωφέλειαν της ψυχής μας. ’Ας παρακαλούμεν λοιπόν τον Κύριον να μας χαρίζη υπομονήν εις τας θλίψεις και να μας ενισχύη εις το να δυνάμεθα, ημείς τα αδύνατα όντα, να εκπληρώνωμεν τα πανάγιο αυτού θέλημα, το οποίον αείποτε αποβαίνει προς εξαγνισμόν των ψυχών μας…”

“Να προσεύχεσαι. Να προσεύχεσαι αδιαλείπτως με την μεγάλη “ευχή”: “Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με”! Αλλά όταν λέγης την ευχή αυτή, να προσέχης σαν να περνά μαχαίρι την καρδιά σου”. (έχε τον νου μέσα στην καρδιά).

Υπερήλικος μοναχός Αγίου ’Ορους:

’Αν η ευχή ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ, λέγεται μέσα στην καρδιά, τότε τα μάτια αρχίζουν να τρέχουν τα πρώτα καυτά δάκρυα. ’Οταν ευρισκώμαστε σε ησυχία και κρατήσωμε ελαφρά την αναπνοή μας, τότε ο νους μας μπορεί να εντοπίση και να παρακολουθήση τους κτύπους της καρδιάς. ’Οταν οι κτύποι αυτοί εντοπισθούν, τότε ο νους κοιτάζει στο σημείο που κτυπά η καρδιά και λέει εκεί μέσα το ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ.

Οι πρώτες εμπειρίες που θα έχη, είναι τα καυτά δάκρυα και στην συνέχειαα ότι άλλο θέλει ο Θεός. Επειδή δε πάντοτε στο δρόμο της αρετής παραμονεύει και η πλάνη, είναι φρόνιμο να έχη κάποιος ένα γέροντα έμπειρο στην καρδιακή προσευχή για να τον συμβουλεύεται για ότι συναντήση.

Γέροντας Μόδεστος της ι. Μονής Κωνσταμονίτου:

«Εάν δεν αισθανθούμε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι αδέλφια μας και ότι εμείς είμεθα δικά τους αδέλφια, ποτέ δεν θα κατοικήση το ’Αγιον Πνεύμα στην καρδιά μας. Ο Κύριος αγαπά όλους με την ιδίαν αγάπην. Και τον πιο αμαρτωλόν και τον πιο άγιον. Και η δική μας ψυχή πρέπει να αγκαλιάζη τους πάντας. Η αγάπη ανέχεται, υποχωρεί, υπομένει…… «Ο Θεός αγάπη εστιν».

Ο ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ · Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΤΩΝ ΚΑΡΤΣΩΝΑΙΩΝ ΣΤΗΝ ΣΚΗΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΑΣ

Γίνονται συχνά θαύματα;

Γίνονται συνέχεια θαύματα από την Παναγία, οι μοναχοί έχουνε την Παναγία ως γιατρό, και αποφεύγουν να πάνε σε γιατρό. Παρακαλούν την Παναγία και η Παναγία τους θεραπεύει και όταν είναι δύσκολες περιπτώσεις, τους συστήνουν οι πατέρες να πάνε σε γιατρούς. Θέτουν πρώτα την ελπίδα τους στην Παναγία. Πολλοί είναι αυτοί που πηγαίνουν έξω στους γιατρούς, και δεν έχουν τόσο καλά αποτελέσματα, όσο αυτοί που μένουν στο ’Αγιο ’Ορος.

Το Κυριακό, ο κεντρικός ναός της σκήτης, είναι αφιερωμένο στην Αγία ’Αννα και μάλιστα υπάρχει και τεμάχιο από το πόδι της.

Εκεί στην κεντρική εκκλησία υπάρχει το αριστερό ποδαράκι της Αγίας ’Αννας, της μητέρας της Παναγίας, της μητέρας μας. Το δώρισαν από το μοναστήρι του Χοζεβά, στους Αγίους Τόπους. Είναι άφθαρτο και κάνει πολλά θαύματα και ευωδιάζει. ’Εχουμε και την θαυματουργό εικόνα της Αγίας ’Αννας, η οποία κάνει και αυτή πολλά θαύματα, ειδικότερα για τα άτεκνα ζευγάρια. Κάνουμε Αγιασμό, παράκληση και τους δίνει αμέσως παιδιά. Το Κυριακό, η εκκλησία, είναι πολύ μεγάλη και οι μοναχοί τις Κυριακές, τις μεγάλες γιορτές, κάνουν αγρυπνίες, οι οποίες ξεκινούν, μία ώρα μετά το ηλιοβασίλεμα και τελειώνουν το πρωί δηλαδή διαρκούν δώδεκα ώρες.

Τα σημεία των καιρών

Μωυσέως Μοναχού Αγιορείτου:

Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης μιλά για το μέλλον της Εκκλησίας, περί των σημείων των καιρών, περί των εσχάτων, περί των πολλών και πυκνών κινδύνων των πιστών κι ίσως κάποιος τρομάξει, λιποψυχήσει και λιποτακτήσει. Αν, όμως παρατηρήσει καλά, θα δει ότι ο πάνσοφος, πανάγαθος και πανοικτίρμων Θεός δεν εγκαταλείπει τον κόσμο και δεν τον αφήνει να νικηθεί τελικώς από το κακό.

Ο Αββάς Ησαΐας ο αναχωρητής δίνει την ακόλουθη ορθή συμβουλή: “Μη συνηθίζεις να κουβεντιάζεις για πράγματα, που δεν είδες με τα ίδια σου τα μάτια, σαν να τα έχεις δει. Μη βεβαιώνεις με πεποίθηση εκείνα, που έχεις μόνο ακούσει. Συνήθιζε τη γλώσσα σου να λέει πάντα αλήθεια. Το ψέμα γεννιέται συχνά από τη επιθυμία να αρέσουμε στους ανθρώπους κι απομακρύνει από την ψυχή το φόβο του Θεού”.

“Το στόμα του ταπεινόφρονος λέγει πάντοτε αλήθεια”, γράφει κι ο Αββάς Μάρκος ο ασκητής. “’Οποιος αντιλέγει στην αλήθεια, παίρνει τη θέση του δούλου, που ράπισε τον Κύριο”.

“’Οποιος μπαίνει σε μυροπωλείο, έλεγε κάποιος γέροντας, κι αν ακόμη δεν αγοράσει κανένα άρωμα, βγαίνει έξω γεμάτος ευωδία. Το ίδιο συμβαίνει σ’ εκείνους που συναναστρέφονται Αγίους ανθρώπους. Παίρνει επάνω του το πνευματικό άρωμα της αρετής τους”.

Ο Αββάς Παφνούτιος ασκήτευε σ’ ένα απόμερο σπήλαιο δώδεκα μίλια μακριά από τη σκήτη των πατέρων. Είχε όμως τη συνήθεια να επισκέπτεται τη σκήτη δυο φορές το μήνα, για να ωφελείται από τη διδασκαλία τους. Τύπωσε μάλιστα βαθιά στη μνήμη του κι έλεγε αργότερα στους μαθητές του τον λόγο που του έλεγαν συχνότερα οι Γέροντες : “’’Οπου κι αν βρεθείς τέκνον, μη συγκρίνεις τον εαυτό σου με άλλο πρόσωπο, για να έχεις ανάπαυση στην ψυχή. Διαφορετικά, ο διάβολος μπορεί να σε ξεγελάσει και να νομίζεις ότι είσαι καλύτερος από τους άλλους”.

Γεροντικό:

«Αν με καλή μετάνοια σηκωθής από την πτώσι σου, λέει κάποιος πατήρ στο γεροντικό, μη παύσης να λυπάσαι γι’ αυτή και να στενάζης ως το τέλος της ζωής σου. Αλλιώς κινδυνεύεις να ξαναπέσης στην ίδια αμαρτία. Η κατά Θεόν λύπη είναι χαλινάρι της ψυχής. Την συγκρατεί από πολλά παραστρατήματα».

«’Οταν πρόκειται ν’ αρχίσης ένα οποιοδήποτε έργο, συμβουλεύει κάποιος γέροντας, κάνε ευσυνείδητα αυτή την ερώτηση στον ευατό σου:

• ’Αν αυτή τη στιγμή μ’ επισκεφθή ο Κύριός μου, τι γίνεται;

Πρόσεχε ν’ ακούσης καλά τι θα σου αποκριθή η συνείδησίς σου. Αν σε αποδοκιμάζη, παράτησε ευθύς εκείνο που είχες αποφασίσει να κάνης, και άρχισε κάποιο άλλο, που θα το επιδοκιμάζη, για να τελειώσης θαρρετά.

Ο εργάτης της αρετής πρέπει να είναι κάθε στιγμή έτοιμος να αντικρύση ήρεμα τον θάνατο».

’Αλλος σοφός Πατήρ συμβουλεύει:

Μη συνηθίζης να ελέγχης τον αδελφό σου για τις πράξεις του, αλλά μόνον τον εαυτό σου για τις δικές του και να θυμάσαι κάθε στιγμή πως είσαι υπόλογος γι’ αυτές. Τότε θα γεννηθή στην ψυχή σου ο θείος φόβος.

Αν δε νοιώθης ποτέ να κατανύγεται η ψυχή σου, όταν προσεύχεσαι ή όταν μελετάς τον λόγο του Θεού, έλεγε σ’ ένα νέο κάποιος Γέροντας, πρέπει να γνωρίζης πως πάσχεις ή από κενοδοξία ή από φιληδονία. Αυτά τα δύο θηρία διώχνουν από τον άνθρωπο την κατάνυξι.

Ο χριστιανός, που θυμάται να συνομιλήση με τον Θεόν μόνον όταν φθάση η ορισμένη ώρα της προσευχής, δεν έχει ακόμη μάθει να προσεύχεται, λέει ένας από τους Πατέρας.

Ακοή αντί ακοής λαμβάνομε, λέγει κάποιος Πατήρ. Και εξηγεί: Ακούει ο Θεός την προσευχή εκείνου που υπακούει στο θέλημά Του.

- Τρία πράγματα είναι απαραίτητα για την καλλιέργεια της ψυχής: Πρώτον, η ησυχία, δεύτερον, η προσευχή και τρίτον η αυτογνωσία. Αυτή η τελευταία επιτυγχάνεται, όταν μάθη ο άνθρωπος να μη προσέχη τα σφάλματα του άλλου, παρά μόνο τα δικά του. ’Αν επιμείνη σ’ αυτά, δε θ’ αργήση να καρποφορήση η ψυχή σ’ όλες τις άλλες αρετές.

Αββάς Σαρματίας:

- Προτιμώ άνθρωπο αμαρτωλό, που αναγνωρίζει το σφάλμα του και ταπεινώνεται, παρά ενάρετο με αυταρέσκεια.

Αββάς Ιωάννης ο Κολοβός:

• Τι ανόητοι που είμεθα εμείς οι άνθρωποι! Πετάμε μακριά το ελαφρότερο φορτίο, την παραδοχή του λάθους μας και το “συγχώρεσέ με”, και φορτωνόμαστε το πιο βαρύ, τη δικαιολογία.

Αββάς Νείλος:

«Πραγματική Βυζαντινή μουσική είναι εκείνη που τα πάθη κατευνάζει και την ακρασίαν του σώματος ηρεμείν απεργάζεται».

Αββάς Ησαίας ο Αναχωρητής:

«’Οποιος κατορθώνει να λέγη κάθε μέρα στον εαυτό του: σήμερα είναι η τελευταία ημέρα της ζωής μου, ουδέποτε θ’ αμαρτήση θεληματικά προς τον θεό».

Aββάς Ποιμήν

«Για να διδάξει κανείς τον άλλον, πρέπει ο ίδιος να είναι υγιής ψυχικά και απαθής»

«Η μετάνοια είναι η μη επανάληψις της ιδίας αμαρτίας».

«’Οταν αποφεύγη ο άνθρωπος τις πολλές κουβέντες, τις διαμάχες, την ταραχή και την σύγχυση, το ’Αγιον Πνεύμα επισκιάζει την ψυχή του και τότε, όσο στείρα κι’ άν είναι, θα βλαστήση καρπούς πνευματικούς».

Aββάς Παύλος:

Νοιώθω τον εαυτό μου διαρκώς βυθισμένο μέσα στη λάσπη της αμαρτίας ως το λαιμό, έλεγε με ταπεινοφροσύνη ο Αββάς Παύλος, και κλαίω, φωνάζοντας στον Ιησού μ’ όλη τη δύναμη της καρδιάς μου: Κύριε, ελέησόν με.

Αββάς Υπερέχιος:

’Οποιος δεν κατορθώνει να συγκρατή τη γλώσσα του, όταν θυμώνη, είναι ανίκανος να συγκρατήση και όλα τα άλλα πάθη.

Αββά Σισώη:

«Εάν έπεσες, Σήκω… Εώς ότου σε βρη ο θάνατος ή στην πτώσι ή στην έγερσι. Δεν είναι γραμμένο «όπου ευρώ σε εκεί και κρινώ σε»; Μόνο εύχου στον Θεό να βρεθής την τελευταία σου στιγμή σηκωμένος με την αγία μετάνοια».