| "
รักกันมา 8 ปี บทเธอจะไป เธอให้เหตุผลเพียงสั้นๆว่า 'เราเข้ากันไม่ได้' " ของ
จ่าศาลตัวจริง |
 |
หน้าวังต้องห้าม
ปักกิ่ง
ปีที่ 10 ในรัชกาล คังซี
.
ผมยืนอยู่ริมกำแพงใหญ่
กับเธอ
ท่ามกลางหิมะซึ่งกำลังโปรยปรายลงมาอย่างหนัก
ราวกับต้องการจะให้ความหนาวเย็นดั่งคมมีดนั้น
กรีดเฉือน
ให้เนื้อร้างแห่งความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นภายในใจทุเลาลง
ผมกำลังรอ
รอเวลาที่จะบอกลา
ใจจริง....ผมไม่ได้ต้องการจะพรากจากเธอแม้สักนิด
แต่ความจำเป็นทำให้ผมต้องทำ
ทุกอย่างเป็นเพราะความยากจนของผม
เพราะความจนเพียงอย่างเดียวที่ทำให้เราสองต้องจากกันตลอดกาล
อาทิตย์ก่อน
แม่ผมบอกว่า
"บ้านเราไม่มีอะไรเหลือพอจะยาใส้แล้วนะ
จงซาน(จ่าศาล)
ฤดูหนาวก็ยังอีกยาวนานนัก
คงมีอยู่ทางเดียวที่จะทำให้ครอบครัวเรามีชีวิตรอด
"
ประโยคนั้นทำให้ผมหนาวยะเยือก
หัวใจของผมเย็นเยียบยิ่งกว่าหิมะแรกของฤดูหนาว
เพราะนั่นคือประกาศิต!
ให้ผมกับเธอต้องจากกัน
ผมรู้จักเธอมาตลอดชีวิต
แต่เราสองเริ่มคุ้นเคยสนิทชิดใกล้
เมื่อแปดปีก่อน
ขณะที่ผมอายุครบสิบห้า
ผมยังจำวันนั้นได้ดี
วันที่ผมคลี่เอี๋ยมสีชมพูของ
อาเหมย
สาววัยเดียวกันข้างบ้าน
ผมเคล้นคลึงหัวนมแดงเรื่อของอาเหมย
จนหล่อนร้องครางไม่เป็นส่ำ
ขณะที่เธอชำแรกกลิบเนื้อนวลของหล่อน
ตราบจนสิ้นเสียงครวญในยามฟ้าสาง
..
เราอยู่ด้วยกันตลอดเวลา ไปเที่ยวด้วยกัน
สุขด้วยกัน
ทุกข์ด้วยกัน
ความทุกข์ของเธอ
คือของผม
แม้ว่าหลายครั้งผมจะทำให้เธอเจ็บปวด..ทว่าเรายังคงเป็นหนึ่งเดียว..ไม่ว่าด้วยเรื่องอะไรก็ตาม
"แต่ครั้งนี้
ผมจำเป็นต้องทำ"
ผมตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว
"เพื่อแม่เพื่อน้อง
จะได้มีชีวิตรอดจนสิ้นฤดูหนาวที่โหดร้าย
ผมต้องตัดเธอให้ขาด
!!"
*****************************
"อาจงซานใช่ไหม
ได้เวลาแล้ว
เข้ามาสิ"
เสียงแหลมบาดหูชองชายชราทางเบื้อหลังทำให้ผมหลุดจากภวังค์
ผมพาเธอ
เดินตามเขาไปตามทางมืดทึบอย่างสงบ
กระทั่งมาถึงห้องโล่งกว้างห้องหนึ่ง
ตรงกลางห้องมีเพียงเตียงไม้ขนาดใหญ่วางอยู่เป็นเครื่องตกแต่งเพียง
ชิ้นเดียวเท่านั้น
มุมห้องมีเด็กหนุ่มหน้าขาวอีกคนยืนคอยอยู่
บรรยากาศภายในนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งการพลัดพราก
"ตัดสินใจแน่นอนแล้วใช่ไหม
?"
"ครับ
"
มือของผมสั่นระริกด้วยความหวาดหวั่น
"งั้นก็ขึ้นไปบนเตียง
"
ชายชรามองผมด้วยดวงตาที่เฉยชา
ขณะที่เขาถอดกางเกงของผมออก
เด็กหนุ่มคนนั้น
มัดมือมัดเท้าของผมไว้อย่างแน่นหนา
"เจ้า
โชคดีนะ
ปกติอายุขนาดเจ้านี่เขาจะไม่รับ
พอดีตอนนี้คนกำลังขาดเจ้าก็เลยได้รับอนุญาติเป็นกรณีพิเศษ"
ชายชราบอกแล้ว
เอาผ้ายัดปากผมไม่ให้ส่งเสียง
หัวใจผมเต้นไม่เป็นส่ำ
เหงื่อผุดพราวทั่วทั้งร่าง
"ผมอยากได้ยินคำลาจากเธอ
แม้เพียงสักครั้งก็ยังดี
แต่ก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้
"
ผมผงกศรีษะขึ้นมองดูเธอเป็นครั้งสุดท้าย
ขณะที่ตาเฒ่าคนนั้นเดินกลับมาพร้อมด้วยมีดคมกริบ
เธอมองตอบผมเหมือนจะบอกว่า
"เราเข้ากันไม่ได้.."
"ถูกแล้วเราเข้ากันไม่ได้"
ผมบอกเธอขณะที่คมมีดกดฉับเข้าที่ก้านคอของเธอ..เลือดสดๆพุ่งเป็นสาย
คอของเธอหลุดออกจากบ่า
.ผมกรีดร้องลั่นทว่าไม่มีเสียงใดๆเล็ดลอดออกมา
..ความปวดร้าวทำให้ผมสลบไป
.
***********************
ผมค่อยลืมตาขึ้นช้าๆ
เชือกที่มักแขนขาผมคลายออกแล้ว
ผมลุกขึ้นอย่างช้าๆ
มองไปยังร่างไร้วิญญาณของเธออย่างสำนึกผิด
"ผมขอโทษแต่ผมจำเป็นต้องทำ
เพื่อเงิน
เพื่อเงินเพียงตัวเดียว
เท่านั้น
"
ผมรำพันแม้รู้ว่าไม่มีวันได้เธอกลับคืนมา
"เธอพูดถูก
ควย
ไม่ใช่สิ่งจำเป็นสำหรับ"ขันที"
ลาก่อน
ชาติหน้ามีจริงของให้เราได้เกิดมาด้วยกันอีกครั้ง...ตอนนั้นผมจะยอมเป็นควยของเธอเอง
ลาก่อน
ควยน้อยของผม
!
*************************
กระทู้จากชีวิตจริงของ
.จ่าศาล (จงซาน)
ละเลงโดย
พลังเงียบ
.
|
| โดยคุณ
: นางใบ้ - [ 20 ก.ค. 44 - 22:52:41 น.
] | |
