"น้ำตาหรือจะแก้ปัญหาใจ"
......... แก่นเซี้ยว
------------
พฤหัส 19-7-2001
21.25น.
ที่บ้านเซ็นส์หลุยส์ ซ. 3
วันนี้กูกลับบ้านเร็ว ....
อารามดีใจ แดกข้าวที่เตี่ยทำไว้เสร็จ ( ไม่ต้องอ้าปากถามว่าทำไมเตี่ยทำ
ไม่ต้องเสือก)
กูขึ้นห้อง กดมือถือ Ericcson ราคาถูก (
ลำพังเงินเดือนไม่ถึง 70,000 อย่างกูคงซื้อ NOKIA
แบบไอ้พระเอกไม่ไหว)
กดหาน้องเตยหวานใจคนสวย ป้อซัก 2-3 คำพอเป็นกระษัย
ปิดมือถือ...อาบน้ำดีกว่า
วันนี้อยู่ ในตู้ container ที่ site
งานทั้งวัน แอร์ก็เสีย....ตัวเหม็นชิบหาย
อาบน้ำเสร็จ
ไม่ลืมแคะสะดือ ( ตามที่อาหมอแนะนำ) โรยแป้ง อา......สุดยอด
เปิดคอม
... หมุน modem...ต่อ net ....มีอะไรน่าสนใจบ้างวะ...อะ...อ้า
แว๊บอ่านกระทู้ซะหน่อย ...
ดูสิไอ้เหี้ยจัญไรทั้งหลาย
มันโพสมันด่าใครไว้บ้าง...
เหมือนเดิม...เอ๊อะ....กระทู้ขนมเน่าน่าสนใจ...ประกวดกระทู้รูปแบบใหม่...
อะ..อ้า...อย่างงี้ต้อง
หมัก โว้ย หมัก ( คำเต็มคือ
สมัคร..อย่าโง่หน่อยเลยมึง)
ลงชื่อ....ตั้งกระทู้...............
------------
ศุกร์
20-7-2001 14.50 น.
ณ ตู้ container (
แอร์ยังคงเสียอยู่...ร้อนชิบหาย)
แบบยังต้องแก้ เครื่อง plot
สายพานแม่งก็จะเปื่อย...อุ๊..วะ ขึ้น error message อีก...เบื่อชิบหาย ต่อ
net
ดีกว่า...
แวะมาที่บอร์ดจัญไร...เมื่อคืนกูสมัครประกวดกระทู้นี่หว่า
ดูดี๊...กูได้อะไร......
"น้ำตาหรือจะแก้ปัญหาใจ" ......... แก่นเซี้ยว"
....อ่า....โอ....อืม.....กระทู้อะไรวะเนี่ย
กระทู้แบบนี้
แบบที่ผู้หญิงน่าจะเป็นคนแต่งมากกว่า.....แต่คนอย่างกู
ไม่มีซะหละจะยอมอะไรง่ายๆ
ต้องแต่ง ต้องแต่ง ต้องแต่ง
ต้องแต่ง......ใช่กูต้องแต่ง
( อันนี้ขอนอกเรื่องนิดนึง
ต้นปีหน้ากูคาดว่าจะสละโสดแล้ว...มาดีใจกับกูหน่อยเร้ว...)
------------
วกเข้าเรื่อง
1 ชั่วโมง ผ่านไป (
ไวเหมือนโกหก...)
"เอ๊ย..ไอ้พี ทำไมมึงนั่งหน้าเครียดงี้วะ
แก้แบบแค่นี้ทำเครียดนะมึง"....
ไอ้กร เพื่อนซี้กู
มาพร้อมกับคำถามเสือกๆ...แล้วมึงมายุ่งอะไรกับกูด้วยวุ๊ย (รำพึงรำพันในใจ
มันไม่ได้ยินชัวร์...กูว่านะ)
กูไม่อยากเสวนากับมันให้เปลืองเซลล์สมอง...กูมีอะไรที่จะต้องคิดต้องทำมากกว่าการแก้แบบ
มากกว่างานที่ต้องรอการสะสาง
มากกว่าไอ้เครื่อง plotter เฮงซวย
ที่ตอนนี้ ตั้งนิ่งไม่ทำงานอยู่
( อันนี้ขอนอกเรื่อง Plotter
เป็นอุปกณ์ที่ใช้ plot แบบ พบได้ตาม site งานก่อสร้างทั่วไป
)
------------
วกเข้าเรื่อง
กระทู้ของแก่นเซี้ยว...มันเป็นอะไรที่ (
ประโยคนี้ดาราาชอบพูด กูเกลียดชิบหาย ฟังแล้วกระแดะ
แต่กูก็จะใช้..ใครจะทำไม)
มันเป็นอะไรที่
อ่า...ที่.........ไม่รู้โว๊ยยยย......
------------
ศุกร์
20-7-2001 17.30น.
ณ ตู้ container (
จริงๆวันนี้กะทำโอ...แต่เครื่องเสียทำไงได้
...เลิกงานแล้วกลับบ้านดีกว่า)
คิด...คิด...คิด....คิดอะไรพวกมึงน่าจะรู้...ช่ายเล้ว...กระทู้ไง...กระทู้ของแก่นเซี้ยว
สาวน้อยจอมซน
คิด...คิด...คิด....เอี๊ยด ! สัด !
คันหน้ามึงเบรคหาพ่อมึงเหรอ ... ไฟแค่เหลืองอ่อนๆ ไปได้
ไม่ไป...
รออีกเป็นชาติล่ะมึงกว่าไฟเขียวจะปล่อยอีกรอบ (
แยกศาลาแดงเลี้ยวขวาเข้าสีลมไง..รู้จักมั๊ย รถติดชิบหายเลย)
เข้าคอนแวนต์ ออกสาธร.....ติดอีก....หยิบดินสอ มาร่างเรื่อง...
(
ตอนกูเรียนกูไม่เคยขยันเท่านี้เลยว่ะ...แต่นั่นแหล่ะนะ....ศักดิ์ศรีโว๊ย
ศักดิ์ศรี...)
มองกูทำไม.....(
กูหมายถึงรถคันหน้ามันมองกูผ่านกระจกหลัง)...ฮะ...ฮ้า
อยากได้ผัวหล่อๆอย่างกูล่ะซี...
ฝันไปเหอะน้อง...ให้พี่ฟรีพอว่า
แต่กะมาตีตราพี่ไว้หล่ะอย่าหวัง (ยกมือเสยผม
แล้ววางศอกตรงริมกระจก...เหม่อมองนอกรถ...
นึกแล้วอดใจหายกับเสน่ห์ที่กูปล่อยไปไม่ได้)
ป่านนี้สาวน้อยนางนั้นคงฝันถึงกูอยู่....หึ หึ
น่าสงสาร
------------
ศุกร์ 20-7-2001
21.10น.
ที่บ้านเซ็นส์หลุยส์ ซ. 3
อาบน้ำ แดกข้าวฝีมือเตี่ย
จูนทีวี
ที่ไม่ชัดให้อาม่าเสร็จ....ขึ้นห้อง
อาบน้ำ...สระผม....เช็ดตัว...ไม่ลืมจะแคะสะดือ
และโรยแป้ง......อา.........เยี่ยม
กริ๊ง......โทรศัพท์ดัง....คิดในใจน่าเป็นเตย
แฟนคนสวย...คำแรกที่ได้ยิน
เตยปวดตาจัง....
ตา....น้ำาตา....ใจ...น้ำตาหรือจะแก้ปัญหาใจ....โอว...กระทู้..ใช่กระทู้กูยังไม่แต่ง
ไม่มีเวลาแล้วเตยจ๋า....ร่ำลา
อีก 2 คำ พร้อมกับประโยค " นอนพักมากๆนะครับ"...แค่นี้นะ
หวัดดีครับ
รีบวางหู...เปิดคอม...ต่อ modem เข้า
net.....เข้าบอร์ด.....อา...โลกใจ ยังไม่มีใครแต่งเลย
มีไอ้หมาน้อย post
เรื่องซึ้งเอาไว้.....กูยิ่งเศร้าหนัก...แล้วกูจะเอาวัตถุดิบที่ไหนมาแต่งว๊า....
------------
ศุกร์
20-7-2001 21.45น.
ที่บ้านเซ็นส์หลุยส์ ซ. 3
ยัง......สมองกูมันไม่ยอมสั่งการอะไรเลย...มันยังคงนิ่งเฉย
เหมือนมันกำลังพูดกับกูว่า...
วันนี้วันศุกร์
กูไม่คิดแล้ว...ทำตัวเองนะมึง...ใครบอกให้มึงสมัคร.....อ้าว...หาเรื่องนี่มึง
ก็มึงไง
เมื่อวานมึงสั่งการให้กูสมัครสัด..เอาตัวรอดคนเดียวนะมึง...ห่าแล้วมึงมาเป็นสมองกูทำไม...
กูไม่อยากพึ่งสมองอันชาญฉลาดของกูมากนัก
เพราะมันมักหยิ่ง ไม่โลดแล่น
เมื่อกูบังคับมัน
ใช่...กูต้องพึ่งอย่างอื่น...หรือว่า....จะเป็น...สมองเตี่ยกูดี
สมองม๊า สมองอาม่า...อา....(กูรีบสบัดหัว2-3 ที)
ไม่สิ
นี่กูกำลังจะแต่งกระทู้แก่นเซี้ยว ทำไมใจกูคิดแต่
กระทู้สนุกสนานของไอ้เช่ได้...กิ้งกือ
จิ้งจก...อา...พอๆ
กูพยายายามทำใจให้สงบ....รูปเตี่ยยังตกอยู่ที่เดิม...กูบอกว่าให้พอ....อย่าคิดอะไรเรื่อยเปื่อยสิวะ
------------
------------
ย้อนเวลากลับไป
เมื่อ 6 ปีก่อน ครั้งยังคงเรียนอยู่แถวบางเขน
...วิชา STAT
ช่าย....ความรู้สึกมันช่างหมือนกับวันนี้.....
ครั้งนั้นกูจำได้
วันรุ่งขึ้นจะต้องสอบ หนังสือหล่ะ
ไม่ได้อ่าน...คืนนี้มึงต้องอ่าน
ไอ้สมองมันบอกกูมา...กูอ่านหนังสือ
ตั้งแต่ 4 ทุ่มถึงตี 5 .... 8 โมงไปสอบ
ในสมองกูตอนนั้น
เหมือนขดสมองมันพันมั่วไปหมด...ถ้ากูอ้วก...กูคงสำรอกออกมาเป็น เลขนัยสำคัญ
สมการ regressive
ค่า Z - value ค่า
T-value...อา...กูนั่งบื้อในห้องสอบร่วมหนึ่งชั่วโมงโดยไม่ขีดเขียนอะไรลงไปเลย
กระดาษกูมันยังคงบริสุทธิ์
ขาวสะอาด...เหมือนสาวไม่เคยต้องมือชาย...กูอยากจะเขียนอะไรลงไปซักอย่าง...นั่นสิกูจะเขียนอะไร
แอร์ในห้องสอบยังคงทำงานของมันต่อไปเรื่อยๆ....ความหนาวเย็นทำให้กูสงบลง...ทำให้หัวสมองกูปลอดโปร่งขึ้น
กูคืนกระดาษคำตอบที่ได้รับมาหนึ่งเล่มให้อาจารย์คุมสอบ....
ไม่ใช่กูทำไม่ได้นะ...กูหนาว...แอร์มันเย็น...กูไม่ชอบ
(
อันนี้นอกเรื่อง กู F STAT ว่ะเทอมนั้น.....แต่ไม่อยากคุยลงอีกรอบ กู
A....นะโว๊ย....โฮ๊ะ ๆๆๆ)
กูออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ท่ามกลางต้นไม้ร่มรื่นบริการ ศร. 1 .....
เดินไปซุ้มขายของกินเล่น
สั่งน้ำโพลาลีสเย็นเจี๊ยบมาแดก
ความเย็นจัดของน้ำ
คำแรก...เล่นเอากูปวดจี๊ดที่ขดสมอง...แล้วก็คลายตัวอย่างรวดเร็ว....อา...สบายใจจริงๆ....
กูเลือกนั่ง
ตรงโต๊ะหลังหอสมุดกลาง...เงียบสงบ...กูชอบวันสอบจิงๆ...คนไม่พลุกพล่าน
กูฟุบลงกับโต๊ะ....ตอนนี้กูง่วง.......กูอยากนอน......................................................
กอบ...แกบ
เสียงคนเดินมาบนใบไม้แห้ง....น่ารำคาญ...ใครว๊า.....
กูยกหัวขึ้น
หันไปทำตาขวางเต็มที่ เด็กผู้หญิงตัวน้อยหน้าตามอมแมม
เดินมานั่งตรงโต๊ะถัดจากกู
นิ่ง............ กูมองหน้าเด็ก
เด็กน้อยมองกับมาที่กู....
กูพูดไม่ถูกว่ากูรู้สึกยังไง.... ณ ตอนนั้น
ถ้าเป็นโรงละคร ไฟสปอตไลท์คงส่องมาที่กู 1 จุด และส่องที่เด็กน้อยนั้นอีก 1
จุด
กูลุกขึ้นเดินไปยังโต๊ะที่เด็กนั้นนั่ง....
"น้องลูกใคร"
กูเอ่ยปากถาม....(
กูก็ไม่รู้ว่าทำไมกูต้องไปยุ่งกับเด็กคนนั้นด้วย)
เงียบ......เด็กน้อยไม่คิดจะมองแม้แต่หน้ากู
"มาทำอะไร...แถวนี้มีงูด้วยนะ
"........เงียบ
"อืม..........."
กูหมดปัญญาเด็กมันคงไม่อยากคุยกับกู
กูลุกเดินไปที่ซุ้มของกินเล่น
หยิบขนมขบเคี้ยว 3 ถุง โปเต้ ปาปริก้า แล้วก็เกียบกุ้ง .....
สั่งนมรสช็อคโกแล็ต 2
กล่อง
เดินกับมาที่โต๊ะอีกครั้ง....นั่งครงข้ามเด็กน้อย
"หิวมั๊ย..."
........เงียบ ( เดี๋ยวสวยน้อง ถามไม่ตอบ เดี๋ยวเถอะ : อันนี้กูคิด
เด็กมันคงไม่ได้ยิน กูว่านะ)
กูเริ่มดูดนม
แกะถุงขนม.....เด็กน้อยเริ่มมอง แต่ยังคงเงียบเฉย
"หิวก็กิน...พี่ให้"
กูพูดพร้อมกับเสียบหลอดดูดเข้ากับนมอีกกล่อง
วางตรงหน้าเด็ก
แล้วก็เสหันไปทางอื่น....ทำเป็นไม่สนใจ
เด็กน้อยค่อยๆเอื้อมมือ
มาหยิบแล้วจับ.....ถือไว้แนบอก...
"กินไปเถอะ พี่ให้"
...กูพูดเสียงเรียบๆโดยไม่หันไปมองหน้าเด็ก
เด็กน้อยดูดนมกล่องนั้นหมดเพียงเวลาไม่กี่วินาที
.....
ดูก็รู้ว่าหิวจัด
............
ความผ่อนคลายค่อยๆคลืบคลานมาระหว่างตัวกู
กับเด็กน้อย
กูยื่นมือไปผลักขนมกลางโต๊ะไปที่หน้าเด็ก " กินให้หมด
ถ้าไม่กินเดี๋ยวพี่จะเอาไปทิ้งแล้วนะ"
เด็กน้อยรีบเก็บถุงขนมทั้งหมด
"ขอ"....นั่งด้วยกันมาร่วมชัวโมงนี่เป็นคำแรกที่กูได้ยินเสียงจากเด็กน้อย
"กินก่อน
ถ้าไม่พอเดี๋ยวพี่ซื้อให้อีก"
ความคุ้นเคยก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็วระหว่างกูกับเด็กน้อย
"บ้านอยู่ไหน"......กูถาม
"หลังโรงสูบ"
....เด็กตอบ
กู "พ่อแม่ขายของแถวนี้เหรอ"
เด็ก "เปล่า"
กู
"แล้วนี่พ่อแม่ไม่ว่าเหรอ ออกมาคนเดียวเดี๋ยวถูกหลอกไปขายนะ"
เด็ก
"......." ......... "พ่อชอบตี"
กู "ซนหล่ะสิ เราหน่ะ"
เด็ก
"เปล่า.....พ่อชอบเมา.....ตีแม่...ตีน้อง"
........เงียบ................
ตอนนั้นกูจำได้ว่า
กูไม่ได้ถามอะไรจากเด็กคนนั้นอีก
เด็กไม่ได้ร้องไห้
กูก็ไม่เข้าใจว่าทำไมไม่ร้อง
กูนั่งกับเด็กคนนั้นต่อร่วมชั่วโมง
แต่ทั้งกูและเด็กคนนั้นก็ไม่ได้คุยอะไรกัน
กูไม่รู้ว่าทำไมอยู่ๆ
กูถึงคิดถึงเด็กคนนี้ขึ้นมา
ก่อนกูกลับ อพาร์ทเม้นต์
กูให้เงินอีกเด็กอีก 50 บาท
ไม่รู้ว่าตอนนี้เด็กคนนั้นจะเป็นไงบ้าง
ถ้าย้อนกับไปได้
กูจะถามว่าทำไมหนูไม่ร้องไห้
แต่...ณ
บัดนี้กูคงไม่ต้องย้อนเวลาแล้ว
กูรู้คำตอบที่เด็กคนนั้นจะตอบกู
"น้ำตาหรือจะแก้ปัญหาใจ".....
ไม่น่าเชื่อเด็กที่กูเคยเจอ
ที่กูเคยซื้อนมช็อคโกแล็ตให้ดูด
ซื้อโปเต้ ปาปริก้า
แล้วก็เกียบกุ้งให้
เราทั้งคู่จะโคจรมาพบกันอีกครั้ง
"แก่นเซี๊ยว......หนูจำพี่ได้มั๊ย"
หากตอนนี้บอร์ดเหมือนโรงละคร...จะมีไฟจากสปอตไลท์ส่องมา
2
จุด
ที่กู.....กับแก่นเซี๊ยว..........
........
ในที่สุดกูก็โยงเรื่องเข้ากันได้....หึ
หึ.....ไงหล่ะ
สุดยอดล่ะสิ อ่านแล้ว
ทั้งแคมและควยปริกันเป็นแถว
......
กูซึ้งแล้ว
คราวหลังกูจะไม่สมัครแล้ว
ไอ้แต่งกระทู้เนี่ย
มันทำให้กูเครียดจริงๆว่ะ
......
กูเหนื่อยเหลือเกิน
มันช่างเป็นศุกร์ที่ไม่น่าภิรมย์เสียเลย
กูอยากนอน......กูจะก๊อบของทุกคนแล้วอ่านอย่างละเอียดละออ
ให้สมที่พวกมึงแต่งแล้วกัน
.....
โอย....กูอยากอ้วก
|
