Dag 1 - Amritsar, India. 443km

Delhi - Amritsar: 443 km van half 1 tot half 1
Lange rit over een van India's beste wegen en tevens de snelste om bij de enige grensovergang met Pakistan te komen. De laatste honderd kilometer werden pas interessant. Zeer spectaculaire bliksems overal rondom mij, nog nooit zo mooie gezien. Eerst nog in droog weer, daarna rijden door zandstorm en vervolgens flinke regen. Begon wel erg hard te waaien waardoor ik uiteindelijk letterlijk van de weg werd geblazen, toch zo'n 300 kilo met mij erbij. Motor op de kant netjes op crashbar en kofferrek, niks aan de hand. Lekker weertje om te rijden. Beetje laat aangekomen 's-nachts.

Dag 2 - Multan, Pakistan. 833km

Amritsar - grensovergang - Lahore - Multan: 390km van 10 tot 21 De grens over ging vrij makkelijk. Uiteraard een hoop douaniers en papierwerk gezien, moest nog even paar kilometer terug gereden om wat kopietjes te maken. Mijn niet zo zuivere eigendomspapieren gelukkig geaccepteerd. Lahore overgeslagen en richting Multan gegaan. Beetje ver maar te doen. Vrij goede maar weinig interessante weg. Veel vriendelijke Pakistani ontmoet die je continue thee, eten of een slaapplaats aan. Je bent hier een beetje een rijdende dierentuin, voeren mag.

Dag 3 - Kingri, Pakistan. 1061km

Kingri - D.G. Khan - Kingri: 228 km van half 12 to 8
Hele hete dag. Scheen boven de 50 graden te zijn. Veel stops gemaakt om zeer veel te drinken in de weinig beschikbare schaduw. De betekenis van mijn naam pas goed leren kennen. Uitgestrekte woestijn met een heel klein beetje groen en af en toe een brug over een rivier die er al jaren niet meer stroomt. De felle zon werd hier een beetje tegengehouden door de zeer stoffige lucht. Praktisch onleefbaar en toch kom je steeds weer verdwaalde mensen tegen en soms een paar klei-hutjes. Halverwege de rit een bergrug overgestoken. Lekker stijle wegetjes die veels te smal zijn voor en een truck en een motor. Vooral als die idioten van die wieldopen hebben die je normaal alleen in films als Gladiator ziet.
In het donker aangekomen in een betekenisloos plaatsje waar ik snel de gast was van een paar locals. Favoriteit onderwerpen zijn hier vrouwen (leeft met name in de keuken, zeer schaars) en religie (in overmaat aanwezig).

Dag 4 - Quetta, Pakistan 1399km

Kingri - Quetta: 338 km, van 9 tot 19
Vandaag een stuk beter qua hitte, de weg lag voornamelijk tussen twee bergruggen en aardig wat metertjes boven zee. Af en toe mooie scenery maar voornamelijk gewoon een lange rit met af en toe een dorpje. Een paar volledig uitgerustte Finnen tegengekomen op meer betrouwbare jappaners. Grappig contrast met mijn Enfield uit 65 die ze niet hebben bijgehouden. Terwijl 80 maar meestal 60 mijn max is. Eindelijk een wegenkaart van Pakistan gezien waarop ik gelukkig zag dat ik de kortste weg had genomen. De meesten borden zijn in arabisch schrift dus volg ik zo'n beetje de bijbehorende kilometertelling. De weg vragen is een onbetrouwbare optie.

Dag 5 - Quetta, Pakistan

Dagje in Quetta blijven hangen. Veel tijd besteed aan onderhoud, of eigenlijk het zoeken naar iemand die in staat is iets simpels te repareren. Barst in de adjuster van mijn schokbreken. Helaas vrijdag, wat hier een soort zondag is. Not possible volgens de meeste Pakistani maar dat gaat er bij mij niet in. Na veel rondgerij achterop de scooter van een aardige local die even tolk speelde. Langs veel locals die eerst een half uur turen naar mijn schokbreker en veel overlegen, halverwege vragen wat er stuk is, om daarna met een oplossing als magic lijm te komen. Uiteindelijk toch gelukt.

Dag 6

Dag vol pech en daarbij beetje geluk. Plan was om vandaag weg te gaan. Na 10 kilometer aangereden door een verkeerscrimineel. Hij probeerde via links (=rechts in hollands) en een auto en een fietser in te halen via de 'vluchtstrook'. Daar was nog is een fietser en in zijn wanhopige uitwijkpoging raakte hij in de slip, beukte de fietser en sliptje verticaal over de weg richting mij. Tegen mijn voorwiel aan waardoor mijn motor op het midden van de weg viel en ik aan de andere kant. Nog net op tijd weg kunnen rollen voor de aankomende bus.
Schade aan de motor is gelukkig te herstellen op wat blijvende littekens na. Zelf wat schramen, de crashbar en koffers hebben goed werk verricht.
Mazzel gehad, het jochie op de fiets een stuk minder.
Teveel mensen om me heen en twee woorden Engels sprekende politie agenten. Terug gegaan naar hotel. Aldaar ziek geworden, flinke diarree waardoor ik in combinatie met de hitte behoorlijk uitgedroogd was geraakt.

Dag 7

Dagje in bed, nog steeds niet beter. Wordt overigens prima verzorgt hier in het Muslim hotel met dito gebed en muziek.

Dag 8

Nog een dagje Quetta. Nagenoeg hersteld maar een dag extra om mezelf en de motor aan te sterken. De trip naar de grens duurt twee dagen en staat bekende als het zwaarste en minst interessant gedeelte van de hele overland trip. Lijkt me beter dit keer wel goed voorbereid te zijn.

Dag 9 - Dalbandin, Pakistan 1750km

Quetta - Dalbandin: 330km van 9 tot 9
Toch wat later vertrokken dan plan, blijft gewoon vakantie. In de ochtend redelijk maar na 11en was de hitte ondraagbaar. Veel stops gemaakt voor heel heel veel te lauwe drankjes. Rijwind vergelijkbaar met een fohn op de hoogste stand. Achteraf hoorde ik dat er een hittegolf was, ruime 50 graden. Tot heden absoluut de zwaarste dag. Ik was erg blij dat ik hier geen lekke band of wat voor storing heb gehad. 1x per kwartier kom je hier een andere vrachtwagen (of fietser!?) tegen, de rest van de tijd alleen samen met de zon en de oneindig lange weg. Af en toe een security checkpoint waar je bij registratie voor de gein vanalles verkeerd kan invullen.
Na de hitte van de dag mocht ik ook nog is overnachten in een hotel waar het zonder fan en ramen voor de verandering weer is ondraagbaar heet was.
Net uit Quetta en nog eventjes draagbaar warm
Daar heel ver achter die bergen moet je dan ergens wezen.
In de middle of nowhere moet er we gebeden kunnen worden
Zo nu en dan staat er weer een huis langs de weg. Geen idee hoe ze hier kunnen (over)leven.
Zo af en toe help je de locals met sleutelen aan een kapotte truck.
Ondanks alleen maar zand en hitte zeer indrukwekkend hier te rijden.
Eens in het half uur komt er is verkeer langs. De vlakte tot oneindig in alle richtingen. Heel bijzonder en niet saai.

Dag 10 - Taftan, grens Pakistan 2050km

Dalbandin - Taftan: 300km
Deze trip weer is zeer heet. Ditmaal slechts tot 12uur flink doorgereden om vervolgens een pauze van 6uur in te lassen. Onbetekend plekje met een paar hutten van klei. De omgeving: voor en achter me de oneindige horizon, volledig vlak, een lange rechte weg en een spoorlijn zonder trein. Dit maakt toch een bizarre indruk.
Gezellig met de paar bewoners veel thee en fris gedronken, onbegrijpelijk hoe ze hier kunnen leven. Eerst wat muziek en zang van de pakistani om daarna ze wat westerse muziek laten horen waarop midden in de dessert volop gedanst werd. Voor vertrek nog een verkoelende douche in de hut gehad maar helaas mocht dat niet baten. Na 30 kilometer rijden behoorlijk uitgeput weer een stop gemaakt.
In Taftan als enige gast in het witwas hotel van een smokkelaar geslapen. Na een Afgaanse joint en met een matrasje op het dak heerlijk geslapen. Heel grappig uitzicht, Iran verlicht en Pakistan in het donker door gebrek aan elektriciteit.
0;/td>
Vriendelijk Pakistani die mij wederom als attractie zien.
Met mijn local look zwaar uitgeput tussen veel nieuwe vrienden.

Dag 11 - Zahedan, Iran 2140km

Taftan- grensovergang - Zahedan, 90km
De formaliteiten aan de grens gingen vrij rap. Waarschijnlijk mede doordat ik een paar posten heb overgeslagen. Paar Iraniers rende nog achter me aan maar na een korte babbel over Marco van Basten mocht ik weer doorrijden naar de volgende stempelpost.
Een Candees koppel op een Enfield had wat problemen met de koppeling welke ik na mijn studie prima kon verhelpen. Door een lichte zandstorm uiteindelijk naar Zahedan gereden. Iran is stuk moderner dan Pakistan en heeft ook meer dan twee gerechten op het menu. Het leuke van de reis van Oost naar West, alles wordt langzaam aan "beter" wordt.

Dag 12 Bam, Iran 2480km

Zahedan - Bam: 340km van half 5 tot 1
Samen met de Canadezen naar Bam gereden. Benzine is waanzinnig goedkoop. 17 liter voor zegge en schrijve een dollar! Wegen velen malen beter, geen potholes meer maar gewoon vlak en genoeg ruimte. Zo'n beetje eens in de 50-100 kilometer een stop, de rest gewoon woestijn.

Dag 13 - Dag 17 Bam

Bam is een prettig Oaseplaatsje met een heerlijk guesthouse waarbinnen je geen last hebt van de striktje moslim regeltjes. Eerste dag wel 7 andere overlanders met motor. De huiselijke sfeer deed me een paar dagen langer dan gedacht blijven. De oude stad was erg mooi, lijkt op een soort zandkastelen dorp welk wel bestand is tegen de zeldzame regenbui.
Het Citadel, de oude stad van Bam. Een van de mooiste bezienswaardigheden in Iran.

Dag 18 - Yazd 3097km

Bam - Kerman - Yazd: 599 km van half 6 tot 7
Samen met Benka, een Sloveense dame die bijna alle 7 de continenten (incl. Antartica!) heeft bereden met haar BMW, gereden naar Kerman. (op haar site prachtige foto's en wat overdreven verhalen over door ons geziene ongelukjes in Kerman) Aldaar mijn visa verlengt en een mooi theehuis & bazar bezocht. Richting Yazd kwam ik zonder benzine te staan. Blijkbaar niet rendabel om wat vaker een tankstation in de woestijn neer te zetten. Gelukkig een half volle BMW tank en een slangetje bij me.
Benka en ik stoppen even om wat extra kleding aan te doen. Behoorlijk koud 's-ochtend vroeg.

Dag 18 - Yazd

Rustdag, beetje rondgehangen in zo'n beetje de oudste stad van de wereld. Mooie overdekte binnenwegen en natuurlijk weer de theehuizen.

Dag 19 - Esfahan 3420km

Yazd - Esfahan: 320 km van 1 tot 7
Alweer een weinig interessante lange recht weg door het op een of andere manier toch weer een beetje unieke landschap. Beetje heuvel onderweg voor wat afkoeling en voor het eerst is wat bewolking.
Blik op oneindig en geduldig kilometers maken.
Links en recht mooi rotsgebergte

Dag 20 - 22 Esfahan

Momenteel {=bij schrijven update Dag 20} in Esfanan met de vele bruggen over een uitgedroogde rivier en het grootse plein. Bevalt goed hier dus blijf een paar dagen hangen. Mogelijk omdat ik mijn visa voor een tweede keer heb kunnen verlengen. Uiterlijk 1 juni moet ik nu het land uit zijn. Voor de rest zijn ze hier buitengewoon vriendelijk. Dit land is lang niet zo'n strikt moslim land als de meeste thuisblijvers denken. Politiek en qua dresscode gezien wel, maar de jongelui (bijna de helft van het land) is een flink stukje liberaler en dwingt langzaam verandering af. Leuk om hier de krant te lezen.
Moskee
0;/tr>60;font size=-1>Eman Khomeini Square.
Een brug in Esfahan

Dag 23 - Malayer 3743km

Esfahan - Dorud - Malayer: 420km van 2 tot 10
Prachtige route vandaag. Eerst mooi uitzicht vanaf de berg over Esfahan en na wat nu toch wel bekende landschappen een nieuw stuk. Rij al een tijdje door het hete oosten en witte bergtoppen, groen, een slootje en hollandse koeien weer is zien is buitengewoon prettig. Vind tegenwoordig zelfs een paar simpele wolken buitengewoon mooi. En het begint zowaar koel te worden tot zeer koud na zonsondergang. Onderweg overnacht in een willekeurig plaatsje op de route waar de Iraniers me weer is vanalles te eten en drinken aanboden.

Dag 24 - Ali Sadr Caves 3943km

Malayer - Hamadan - Ali Sadr: 200km van 12 tot 5
Voor vertrek mijn eerste lekke band geplakt en gelijk maar wat onderhoud aan achterwiel/rem. Via een stop in wel aardig Hamadan naar de Ali Sadr caves gereden. Koel is ondertussen aardig koud rijwindje geworden, dit gebied ligt blijkbaar een stuk hoger. De grot was indrukwekkend prachtig, deels alleen met een boot te bezichtigen. Helaas trok mij gids mij in een nood tempo door de grotten waarvoor ik toch een aardig eindje had gereden. Blijbaar zijn de doorgaans zeer vriendelijke Iraniers in 100% touristisch plaatsjes, overigens met nauwelijks een tourist, niet toegestaan. Desondanks de moeite waard.
I de verte te zien dat er in Iran gewoon gesnowboard kan worden.
Ook deze vriendelijke kijkende man is nog steeds verplicht de nationale held
Na deze plaatst richting Hamadan en daarna de grens. Map van Turkije moet ik nog zien.
Ali Sadr - Bijar - Orumiye: 504km van half 8 tot 7
Eerst naar Bijar gereden, alleen interessant omdat dit het hoogste plaatsje van Iran is. De route daardoor weer is erg mooi, de weg helaas ongeschikt voor mijn bike. Hoog en daardoor wel erg koud icm de vroege ochtend, toch niet echt de afkoeling waarop ik de afgelopen maand heb zitten wachten. Lange dag rijden met een mooie stuk langs het Orumiye lake waar de Flamingo's en masse in een olievlek staan te badderen. Orumiye is een deels Koerdisch plaatsje met dito trotse bewoners.
Voor mijn Enfield slecht begaanbare wegen richting hoogste plaatsje in Iran
Vriendelijke koerden langs de weg
Mooie flamingo's i een olievlek..0;/font>

Dag 26 Hakarri - Turkije: 4647km

Orumiye - Sero - grensovergang - Hakarri: 200km van half 3 tot half 10
Gisteren wat nieuwe geluiden in mijn motor, vanochtend proberen op te lossen. Veel tijd aan geschroef aan timing en clutch in de speurtoch naar de oorzaak. Veel tijd kwijt maar de herrie niet. Toch maar met 1 dag speling op mijn visa naar de grens gereden. De overgang bij Sero is minder populair vanwege de nabijheid van Irak maar de problemen in de regio zijn al een tijdje op een erg laag pitje. Wordt een beetje eentoning maar ook dit maal weer een prachtige route. De bergen in met Iran in de achteruitkijk spiegel.
Grensovergangen blijven leuk. Snap niet dat ik me daar in het verleden zorgen over heb gemaakt. De betreffende beambten schenken met plezier nog een laatste kopje chay en email adressen worden uitgewisseld. Bagage wordt wederom niet echt gecontroleerd en carnet probleemloos afgetekend. Ik heb het idee dat ik met de motor sneller door alle controles ben dan de mensen zonder. Mooi gezicht, motor voor een groot hek geparkeerd, bewapende militairen eromheen en een beambte die op zoek is naar de sleutel van een groot slot. Ook in Turkije gaan de formaliteiten eenvoudig. Zelfs 12 miljoen Turkse liras voor mijn visa en ander papiertje niet betaald. De vriendelijke sufferd dacht na het even wapperen met 10USD dat ik betaald had. Na alle stempeltjes enzo doorgereden richting Hakarri. Bergweg langs zeer steile rotswanden. Hakkari hoog in de bergen met eerste westerse elementen zijn weer in gezicht. Een legaal biertje zal niet zolang meer duren.
Rustig alle formaliteiten regelen.
Waar is de sleutel van het hek gebleven

Dag 27 Sirnak 4838km

Hakarri - Sirnak: 191km van 11 tot half 8
Gewoon de borden gevolgd en daardoor een beetje onverwacht erg dicht bij de Irak beland. Slecht 1 heuvelrugje scheidde ons. Veilige omgeving want er waren overal militairen om mij te beschermen. Het was even twijfelachtig of ik terug moest voor een flinke omweg maar gelukkig mocht ik door. Wel beloven dat ik rechts blijf rijden want alleen daar werd op bommen gecontroleerd. In totaal 10 militiaire controles op een stuk van zo'n 100km. Vriendelijke gasten die me regelmatig een chay en een praatje aanbieden. En als ik vriendelijk klaag bij de kapitein waarom het zolang duurt dan krijg ik een lekkere sandwich aangeboden terwijl een ander mijn motorprobleem probeert op te lossen. Niet gelukt helaas waardoor ik met happerende motor op de steile bergweg regelmatig dacht dat mijn motor met het militaire convoy mee moest. Toch aangekomen in Sirnak na een laatste controle durende 2 uur. Beland bij wederom een stel trotse Koerden die er wederom op staan dat ze mijn maaltijd en drank betalen. Ook nadat we salarissen hebben uitgewisseld {prijs van Hollandse huizen er ook bij verteld om het een beetje vergelijkbaar te maken}. Grappig, even PKK {met parlement in Holland}, noemen en snel een pssst, en schuchtig omheen kijken. Ocalan is hun held natuurlijk.
Schitterende wegen door vallei die grens met Irak vormt.
<tr>
Een van de vele controles

Momenteel is het Dag 34 en ben ik in Antalya beland voor een rustdag. Is al te laat voor meer geinternet en ga dus is kijken of er wat vertier is in dit mooie veels te touristische plaatsje. Sinds Bombay geen goed feestje meer gehad. Denk morgen mij rit via de kust om op een willekeurig moment richting istanbul te gaan. Kijk er uit naar deze stad en denk daar een paar daagjes te blijven hangen om vervolgens rap via Oost Europa naar huis te rijden.
Vandaag alweer dag 42 en nu in een Internetcafe in Istanbul een update aan het schrijven terwijl het er buiten er een levendig nachtleven langzaam op gang komt. Zal met wat tempo, denk laatste update buitenshuis maken.

Dag 28 Diyarbakir 7640km

Sirnak - Diyarbakir: 270km van 10 tot 17
Het vlakke land vandaag weer bereikt vandaag. Minder interessante wegen waarop ik toch een beetje zat te wachten gezien de nog onbekende herrie in mijn motor. Maximum snelheid heb ik al een tijdje aangepast tot 60kmph. Dikarbagir is weer is een middelgrote, redelijk moderne stad. Engels wordt er nog steeds nauwelijks gesproken. Duits wat meer door voormalige gastarbeiders. Zaterdagavondje met eindelijk weer is een biertje, na zo'n lange tijd is twee genoeg om aangeschoten te raken. Samen met een local rondgehangen in naar hollandse maatstaven zeer dure hotel, studentenhuis en suffe cafe's.

Dag 29 Maltaya 4368km

Dikarbagir - Maltaya: 260km van half 11 tot half 8
Deels mooie rit langs een bergachtige omgeving en een rustig meer. FC Maltaya speelde vandaag een belangrijke finale, gewonnen op penalies waarna een gekte uitbrak die wij helaas niet kennen. Zelf politie en brandweer doet hier gewoon mee in plaats van moeilijk.

Dag 30 Kayseri 5813km

Maltaya - Kayseri 355km van 8 tot 18
Lange rit om zo'n beetje in midden Turkije te komen. Vlakke lange rechte wegen waar geen einde aan komt. Hitte was weer is aanwezig. Veel gesleuteld in een speurtocht naar de oorzaak van mijn herrie (en verlies in vermogen enzo). Onderweg veel nadenken over wat het in hemels naam kan zijn, vermoedt problemen met zuiger/crank maar wil daar nog even niet aan denken. In Kayseri aangekomen bij een motor usta (is monteur) die na 3 motorwentelingen al de oorzaak wist waarover ik me al 5dagen zorgen over maak. Spelling aan de big-end van mijn krukas,ofwel het aller aller lastigst te demonteren onderdeel. En om het wat moeilijker te maken, dit onderdeel niet als reserve bij me. Nu de oorzaak bekend is zijn mijn zorgen gelukkig voorbij. Geloof namelijk niet in niet op te lossen problemen.
Blik op oneindig

Dag 31 Kayseri in de garage

Gister de motor gedemonteerd na 's-ochtends eerst aan de slag voor een nieuwe crankpin en lager. Voor het eerst iemand die proffesioneel en snel te werk gaat. Enfield onderdeel niet verkrijgbaar dus maken we zelf wat. Veel rondgereden om daar de lager, hier de krukas en daaro weer de pin te laten maken en ergens anders het vliegwiel te (de)monteren. Veel groot materieel ingeschakeld en een legertje experts die met grote preciese te werk gingen.Dit lastige klusje zie ik in Holland niet zo snel opgelost. Had een flink prijskaart maar was inclusief hapjes, drankjes en onderdelen. En eindelijk is plezier gehad aan mijn special tools en reserveonderdelen. Einde dag motor weer helemaal beter wat we met een aantal usta's natuurlijk gevierd hebben.

Dag 32 Capadoccia, Goreme 5898km

Kayseri - Goreme: 85km van 11 tot 1
Weer op de bike door een van de mooiste omgevingen waar ik geweest ben. Dit gebied heeft in een ver verleden lange tijd vulkaanuitbarstingen gekend waardoor er een uitzonderlijk landschap is ontstaan. Wat gelovigen hebben vervolgens allerlei ruimtes, woningen en ondergrondse steden in het zachte rotsen en ook de natuur wat grappen uitgehaald.
De grens oost-west is wat mij betreft ook overschreden, eigenlijk in Kayseri al. Veel touristen, mooi hotel met pool en modern. Na zo'n lange tijd eigenlijk wel blij om uit het oosten te zijn, desondanks niet zo blij weer in het westen te zijn.
Uizicht over Capadoccia
Nee, die steen heeft niemand eropgelegd. Beetje erosie geweest
60;/table>

Dag 33 Antalya 6510km

Goreme - ? - Konya - Antalya: 612km van half 10 tot half 12
Lange dag op de agenda. 's-ochtend de slecht vindbare ondergrondse stad, een vulkaankrater en een rivier door een weg heel steile rotswand bezocht. En even doorrijden naar Antalya een ruime 600km. Thuis kwam namelijk wel erg dicht in zicht en de zee niet, vandaar deze omweg richting zuid. In het donker aangekomen, mijn lichtschakelaar heeft kuren, maar vlak voor zonsondergang eindelijk weer een blik op de zee kunnen werpen na nu is een bergritje door de bossen. Laatste bos zo'n beetje gezien in de jungle van Malaysia dus dit bracht mij wel wat plezier.
Oude stad in zachte gesteente.
Jonge fans van mijn motor naast een diepe vallei

Dag 34 - Dag 36 Antalya 6668km

Een paar daagjes in Antalya blijven hangen en uiteraard in de buurt rondgereden. Nog met een gevaarlijk plots leke achterband voor een paar meters in de stad, welke ik niet graag in de bergen heb, downhill langs zo'n mooi afgrondje. Met reserve binnenband, flinke tyrelevers en voetpomp is dit bandje zo weer gemaakt.
Antalya viel eigenlijk een beetje tegen, had gedacht dat dit een badplaats voor de Turken was maar de touristen hadden de overhand. Sinds ik in het westen ben beland denken de Turken dat ik ook een Turk ben. Wordt veelal zo aangesproken of kom pas na een woordje Engels de disko in.

Dag 37 KAs 6868km


Antalya - Kas: 200km van 5 tot 9
Na een paar dagjes niet rijden eindelijk weer op de motor. Rijden begint soort verslaving te worden, stoppen wordt steeds lastiger. Thuis maar een baan (nee, hier denk ik nog te weinig aan) in Maastricht zien te vinden. Ritje langs de zee, waarvoor ik ook omgereden was, met waanzinnige uitzichten en veel swingende bochten. In het rustige Kas aan zee overnacht.
Prachtige kustwegen

Dag 38 Marmaris 7140km

Kas - Marmaris: 272km van 10 tot 4
Helaas maar voor een kort stuk langs zee, daarna een aarige rit door de bergen. Marmaris wederom super touristisch met Hollandse kroketten enzo. In plaats van lekker in het zwembad van het veels te dure hotel aan de motor zitten sleutelen. Alweer veel glitters in mijn motor gevonden waarvan ik hoop dat deze van vorige keer waren. Voor de zekerheid de max op 80kmph houden.

Dag 39 Pamukkale 7408km

Marmaris -Denizli - Pamukkale: 368km van 2tot9
Richting Istanbul, met een overnachting in Pamukkale. Dit is alweer een speling van de natuur met water en soda. Heeft in een soort witte rotswand met veel water geleid. Net voor zonsondergang aangekomen, wat goed uitkomt aangezien mijn lichtschakelaar nog steeds niet goed werkt. Rij niet zozeer op tijd maar meer op hoeveel kilometer tot zonsondergang. Klok is mij al een hele lange tijd vreemd, kijk soms naar mijn camera of vraag. Denk in kilometers en zonsondergangen. Tijden in mijn verslag zijn meestal ruw geschat. Savonds achter gekomen dat ik mijn paspoort, atm en creditcard in het hotel waarvan ik ongeveer de naam weet heb laten liggen. De locals geven meestal snel op in de speurtocht naar het telefoonnummer hiervan waarvan ik natuurlijk niks wil weten. Uiteindelij via een handiger persoon gelukt, inclusief een adresje in Istanbul en een courier.

Dag 40 Istanbul 8089km

Pamukkale - Istanbul 681km van half 7 tot half 10
Langste etappe tot heden maar ik wou perse vandaag in Istanbul aankomen. Dankzij mijn backup creditcard mogelijk, had slechts 1miljoen op zak. Na de eerste 400km aangekomen op een gewonen 4baans tolweg met veel snel verkeer. Sinds Pakistan was ik gewent aan buitengewoon weinig verkeer buiten de steden. Begin nu het idee te krijgen wel erg dicht bij huis te komen, mede door de regen onderweg. Misschien dat oost-europa voor tijdelijk uitstel van dit gevoel kan zorgen. Vandaag aangekomen op het Europese continent door middel van een grote brug bij Istanbul het Aziatische te verlaten. Halverweg de teller op de 10.000km geklokt, inclusief mijn ritjes in India. Exclusief de ritjes op alle andere motor(tje)s, denk wel tien in totaal. Dezen hadden allen geen werkende teller, schat in daarmee een kleine 5000km te hebben gereden en daardoor gedurende mijn gehele trip toch aardig wat in alle vrijheid heb afgereden. Vakantie zonder eigen vervoer licht voor mij niet echt meer tot de mogelijkheid.
Een van de vervelenste dingen is altijd weer een betaalbaar hotel te vinden in de nog onbekende stad. Met de nog steeds slechte verlichting eindelijk bij een hotel gekomen dat na het uitpakken en inchecken me weer op straat zette. Geen paspoort en niet genoeg cash. Uit protest maar tijdelijk voor de deur gaan slapen, bang voor de politie de eikel. Gelukkig nu in een beter hotel in het gezellige uitgaanscentrum. Istanbul swingt behoorlijk, vooral op de laatste van Tarkan. Amsterdam kan daar nog wat van leren. Uiteraard ook allerlei mooie gebouwen te zien hier. Paspoort en cards weer terug.

De laatste meters

Het is nu zaterdagavond en denk over een week terug te zijn. Er valt onderweg nog zoveel te zien dat ik het bijna allemaal oversla. Te dicht bij huis en te graag onderweg. En ik ben natuurlijk erg benieud om te zien wat er allemaal veranderd is. Maar het zal voor ongeveer voor het eerst zijn dat ik precies weet waar ik ben over een week. Kaart van Europa pas 1x kort gezien dus afstanden en wegen nog onbekend. Volgens mij moeten de banden nog ruim 2 miljoen meters rollen. Raar idee om bijna terug te zijn maar kijk er wel naar uit. Ik heb heel onverstandig nog weinig nagedacht over wat te gaan doen thuis. Ritje terug is kost veel tijd en aandacht. Als de meeste van jullie sochtends naar werk gaan ben ik meestal al op weg of aan het sleutelen om bij jullie ritje terug naar huis zelf nog steeds aan het rijden te zijn of uiteraard weer aan het sleutelen. Rustig aan doen is voor mij nog steeds onbekend al heb ik wel aardig wat geduld erbij, noodzakelijk voor een Enfieldrijder. Nieuwe baan of project moet wel heel erg interessant zijn voor ik weer aan de slag ga al begint de bodem van de spaarpot in zicht te komen. Route waarschijnlijk Bulgarije, Roemenie, Hongarije, Slovenie, Tsjechie, Duitsland. Verwacht elke dag een land te bezoeken, op Duitsland na. Kan toch niet mijn laatste avond aldaar afsluiten en kom daarover een maandje natuurlijk terug. Wel rap, land per dag ipv minimaal 10dagen en met mijn Enfield, welke aan een kant steeds beter wordt, is dat nooit zeker.
In ieder geval tot binnenkort en bedankt voor het volgen van mijn rit. ---

Dag 41 tot thuis

Thuis is uiteindelijk dag 54 of 55 geworden. Dat is dus een ruime week langer dan die week die ik in het internetcafe in Istanbul bedacht had. Ach, zonder kaart heb je geen idee hoever het nog precies is, laat staan hoe je precies moet rijden. Laatste stuk terug is wederom een mooie maar zware rit geweest. Al waren de wegen, op Bulgarije en Roemenie na, een stuk minder interessant. Ik was eerst naar Bulgarije gereden waar ik uiteindelijk 3 dagen ben gebleven. Dit mede omdat mijn poging via Joegoslavie te gaan stranden. In de regen begonnen ze over visa enzo te zeuren. Daarom toch maar via Roemenie gereden. Via een pondje bij Vidin de Donau overgesteken wat tevens een zeer trage grensovergang was. De Roemeense wegen zijn van dat echt Oost Europese. Veel bochtwerk door bergen met flinke bossen. En zo'n spoorlijn naast je dat dwars door veel bergtunneltjes gaat. Nog steeds veel regen en kou waardoor ik niet echt veel tempo weet te maken. Qua kleding niet op deze grappen voorbereid. Rij zelfs met doe-het-zelf handschoenen tegen de kou en draag zo'n beetje alle kleding die ik bij me heb onder een uit elkaar vallende regenjas. Geen schoonheidsprijs dus. Uiteraard veel problemen met de motor, ditmaal het zeer slecht starten. Geen pretje om in de regen je carb proberen schoon te maken en je hele elektra na te lopen. Bij de grens me nog aan laten duwen, uiteindelijk na ontelbaar kicken gelukkig gestart. In Timosara, een erg modern Roemeens plaatsje met een mooi plein, laten maken. Althans dat dacht ik. Bleek uiteindelijk mijn ignition coil (=bobine, maar dat weet ik ook pas in holland) te zijn. Dat is een onderdeel dat ze hier in Holland niet een bij de betere motorzaak vinden. Nadat deze het in een onbenullig Hongaars dorpje het had begeven voelde me ik toch voor het eerst zwaar ongelukkig. Loop ik met zo'n coil rond en kom ergens drie straten achter terecht bij een Hongaar die dat ding zo uit de achterbak van zijn Lada trekt. Een echte uit het voormalige CCCP die het perfect doet. Was ook is tijd voor wat mazzel geworden.
Vervolgens op weg naar Boedapest, de wegen zijn nu erg modern en zullen dat ook blijven. Uit met de wegpret en daarom na een dagie in Boedapest terug zo snel mogelijk naar huis. Gestopt in Brno en aan de westgrens van Tsjechie om vanuit daar de laatste dag in een ruk naar huis te rijden. Gelijk mijn langste rit, 780km. 's-ochtends opgehouden door de Duitse douane die alles zeer grundig wilde eksaminieren. Zelf mijn urine was de klos. De strengste controle die ik heb gehad. Vanwege de conditie van mijn motor met slechts 80per uur op de Duitse snelwegen, ingehaald worden door vrachtwagens en door de regen zicht tot mijn visier. Ach, met pracht weer is het veels te saai. Onderweg erachter gekomen dat mijn tandwiel met wat tandjes minder deed en ketting flink beschadigd. In de zeikregen nog wat kleine motoruitvalletjes erbij zodat het tot de borden Diemen niet zeker was of ik het wel zou halen. Niet onterecht, aangezien mijn motor na 16 uur rijden zo'n beetje dead-on-arrival was (deed het pas weer een beetje na 4 weken). Gelukkig stonden veel vrienden mijn savonds laat op te wachten zodat het toch weer erg leuk was om thuis te zijn.