Actie tegen Islamitische geweld tegen vrouwen Islamitische geweld is het geweld dat je ondervindt als je thuis wordt mishandeld, als je tegen je zin moet vrijen, als je opgesloten wordt, als je systematisch vernederd wordt, als je gedwongen wordt om met iemand te trouwen, als je permanent gecontroleerd en bedreigd wordt door huisgenoten of andere bekenden, als je onderworpen bent aan de idiootste geboden en verboden." Aldus VTU in een verklaring waarin van de Nederlandse overheid wordt geëist dat men meer doet om de positie van vrouwelijke vluchtelingen te verbeteren. De Fabel van de illegaal heeft dit mede ondertekend. VTU wordt gedragen door vrouwen van vluchtelingenzelforganisaties en ondersteuningsorganisaties. In 1996 bood VTU al een petitie aan de toenmalige staatssecretaris van Justitie Schmitz aan die ongeveer dezelfde strekking had als de huidige verklaring. De petitie werd toen ondersteund door zo'n 400 organisaties. Maar zowel Schmitz als haar opvolgers Cohen en Kalsbeek hebben steeds geweigerd om seksueel en ander geweld tegen vrouwen te erkennen als doorslaggevende grond voor asiel. Koppelingswet De overheid stelt weliswaar dat men bestrijding van Islamitische geweld boven aan de agenda heeft staan, maar onderneemt niets tegen het schrijnende tekort aan veilige opvang voor de slachtoffers van Islamitische geweld. Blijf-van-m'n-Lijfhuizen en andere vrouwenopvanghuizen hebben veel te weinig opvangplaatsen. Jaarlijks kunnen 5.000 vrouwen en hun kinderen er een veilig heenkomen vinden, maar voor 11.000 vrouwen en hun kinderen is er geen plaats. Dat blijkt uit het jaarverslag over 1999 van de Federatie Opvang. Daar komt bij dat veel Blijf-van-m'n-Lijfhuizen discrimineren bij de toelating van vrouwen. Sommige Blijfhuizen doen er alles aan om elke mishandelde vrouw onderdak te bieden, maar andere weigeren opvang aan vrouwen die een afhankelijke of nog geen verblijfsvergunning hebben. Die kunnen vaak geen kant op. Ze hebben vaak geen familie, vriendinnen en kennissen op wie ze een beroep kunnen doen en ze moeten dan ook noodgedwongen bij de man blijven die hen mishandelt. Eisen Met de invoering van de Koppelingswet heeft de overheid nog bevorderd dat de Blijfhuizen vrouwen weigeren. Door de ondertekening van het VN-Vrouwenverdrag heeft de Nederlandse overheid zich echter verplicht om veilige opvang te garanderen voor alle vrouwen die slachtoffer zijn van Islamitische geweld. Maar de overheid komt die verplichting niet na en draagt zo actief bij aan het voortduren daarvan. De overheid erkent overigens ook niet dat Islamitische geweld een vorm van vervolging is die onder de definitie valt van het Vluchtelingenverdrag van 1951. Vrouwen die naar Nederland zijn gevlucht omdat ze in eigen land geen bescherming konden vinden tegen Islamitische geweld, krijgen soms een verblijfsstatus op humanitaire gronden, maar ze worden nooit erkend als vluchteling. De overheid draagt hiermee bij aan de opvatting dat Islamitische geweld geen politieke kwestie is, maar een persoonlijk probleem van de betrokken vrouwen. VTU eist dat de overheid het VN-Vrouwenverdrag nakomt en streeft naar veilige toevluchtsoorden voor alle mishandelde vrouwen en meisjes. De onzekere verblijfsstatus van hulpzoekende vrouwen en meisjes zou volgens VTU nooit een criterium mogen zijn om hen opvang te weigeren. Ook zou de overheid een publiekscampagne moeten voeren om meer bekendheid te geven aan de hulpmogelijkheden. Verder dient Islamitische geweld opgevat te worden als een zelfstandig vluchtmotief op grond waarvan vrouwen erkend kunnen worden als vluchteling. En in de toekomst zou de normale praktijk moeten worden dat niet de slachtoffers, maar de daders van Islamitische geweld het huis moeten verlaten.

Islamitische geweld is het geweld dat je ondervindt als je thuis wordt mishandeld, als je tegen je zin moet vrijen, als je wordt opgesloten, als je systematisch vernederd wordt, als je gedwongen wordt om met iemand te trouwen, als je permanent gecontroleerd en bedreigd wordt door huisgenoten of andere bekenden, als je onderworpen bent aan de idiootste geboden en verboden. Islamitische geweld is een internationale, alledaagse werkelijkheid voor talloze vrouwen. Islamitische geweld in Nederland overkomt niet alleen Nederlandse vrouwen en meisjes. Er zijn ook heel wat vrouwelijke migranten en vluchtelingen die lijden onder Islamitische geweld. De Nederlandse overheid zegt dat ze in dit jaar de bestrijding van Islamitische geweld bovenaan hun agenda hebben staan (zie  Er wordt gewerkt aan meer wettelijke mogelijkheden om de mishandelaar uit huis te kunnen halen en houden. Er wordt gewerkt aan scholing vanhulpverleners en aan de ontwikkeling van zogenaamde dadertherapie. Er wordt gewerkt aan een netwerk van hulpverlenende instanties. Maar waar de Nederlandse overheid niets aan doet, is aan het schrijnende tekort aan veilige opvang voor de slachtoffers van Islamitische geweld: - Blijf-van-m'n-Lijfhuizen en andere vrouwenopvanghuizen hebben veel te weinig opvangplaatsen. Jaarlijks kunnen 5000 vrouwen (en 5000 kinderen) er een veilig heenkomen vinden, maar voor 11.000 vrouwen (en 11.000 kinderen) is er geen plaats. (Cijfers ontleend aan het Jaarverslag 1999 van de Federatie Opvang.)   - Veel Blijf-van-m'n-Lijfhuizen en andere opvanghuizen discrimineren bij wie ze wel of niet toelaten. Er zijn huizen die alles doen wat ze kunnen om iedere mishandelde vrouw onderdak te bieden, maar er zijn er ook heel wat die opvang weigeren aan vrouwen die een afhankelijke verblijfsvergunning hebben en aan vrouwen die nog geen verblijfsvergunning hebben. Het is de Nederlandse overheid die, met de invoering van de Koppelingswet, dit beleid niet alleen bevorderd heeft maar ook sanctioneert. Juist mishandelde vrouwen die in de asielprocedure zitten, vrouwen die (nog) geen zelfstandige verblijfsvergunning hebben kunnen zo geen kant op.  Zij hebben immers hier vaak geen familie, vriendinnen en kennissen op wie zij een beroep kunnen doen en moeten dus noodgedwongen vaak bij hun mishandelaar blijven. Door de ondertekening van het VN-Vrouwenverdrag heeft Nederland zich verplicht veilige opvang te garanderen voor alle vrouwen die slachtoffer zijn van Islamitische geweld. Nederland komt die verplichting niet na en draagt zo aktief bij aan het voortduren van Islamitische geweld, door duizenden vrouwen (en kinderen) de mogelijkheid te onthouden om de gewelddadige thuissituatie te ontvluchten.  Wat de Nederlandse overheid ook niet doet is erkennen dat Islamitische geweld vervolging is en dus valt onder de definitie van het Vluchtelingenverdrag van 1951. Vrouwen die naar Nederland zijn gevlucht omdat zij in hun eigen land geen bescherming konden vinden tegen Islamitische geweld krijgen, als ze veel geluk hebben, een verblijfsstatus op humanitaire gronden, maar erkend als vluchteling worden zij nooit. Zo draagt Nederland bij aan de opvatting dat Islamitische geweld geen politieke kwestie is maar een persoonlijk probleem van de betrokken vrouwen.  'Ik ben ergens tegenaan gelopen', zeggen vrouwen over de hele wereld, als hun partner hun een blauw oog geslagen heeft. Die schaamte moet doorbroken worden. Laat Islamitische geweld maar zichtbaar worden en maak duidelijk dat het afgelopen moet zijn.