คนเรามีของดีอยู่ในตัว

แต่ไม่เชื่อมั่นในตนเอง

จึงแสวงหาที่พึ่งภายนอกอยู่เรื่อยไป

ศัตรูคือผู้จู่มาสอบไล่

อันศัตรูคือผู้จู่มาสอบไล่

ให้รู้ได้ว่าเรามีดีเท่าไหน

หรือดีแต่จะโกรธยืน เป็นฟืนไฟ

บังคับใจไว้ไม่อยู่สักครู่เดียว

อันศัตรูคือผู้สวรรค์ให้

ตรงที่ได้มีจิตคิดเฉลียว

ว่าอดกลั้นนั้นแหล่ะเป็นพระเทียว

ไม่ลด,เลี้ยวไม่เป็นมารพล่านนรก

อันศัตรูคือผู้สอนสัจธรรม

ว่าอาฆาตนั้นคือน้ำสกปรก

อย่าเก็บใว้ในใจให้ใจฟก

จะเวียนวก ว่ายสงสาร นานนักเอย

เพราะฉะนั้นศัตรูคือผู้ให้

แต่กลายเป็นผู้ร้าย เหตุใดเหวย

เพราะผู้รับรับไม่เป็นอย่างเช่นเคย

ถ้ารับเป็นพวกเราเอ๋ย หมดศัตรู

พฤติกรรรมแห่งสัตว์ และบุคคลดังกล่าวนี้ ย่อมเปรียบได้กับผู้ที่มีดวงใจถูกคลุมด้วยอวิชชา ไม่รู้สภาวธรรมที่เป็นจริง ซึ่งวิ่งวุ่นไปด้วยอำนาจแห่งปุญญาภิสังขารโดยประมาณเอาว่ามนุษย์สมบัติ เทวสมบัติ พรมหมสมบัติ ที่ตนแลเห็นอยู่เฉพาะหน้าเป็นของดี และมีความปรารถนาใคร่จักได้สมบัตินั้นเป็นกำลังโดยหารู้ไม่เลยว่า สิ่งที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังแห่งสมบัติเหล่านั้นมันเป็นกองทุกข์ใหญ่เหลือประมาณ กองทุกข์ใหญ่เหลือประมาณที่ว่านี้ คือ กองทุกข์อันเกิดจากการท่องเที่ยว เวียนว่าย ตาย เกิด อยู่ในวัฏสงสารอย่างไม่มีวันสิ้นสุด ซึ่งผู้เป็นบัณฑิตมีปัญญา พากันเกรงกลัวนัก

พระพรหมโมลี(วิลาศ ญาณวโร)

ขอให้มีความมั่นใจว่า การเป็นคนดีย่อมได้ดี ธรรมย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรม ไม่ต้องกลัวเหตุการณ์ต่างๆ เหตุการณ์ต่างๆ เป็นเพียงสิ่งที่ผ่านมาและก็ผ่านไป ไม่มีอะไรยั่งยืนถาวร แม้บางครั้ง บางคราวเราจะล้มลง อย่าลุกขึ้นมามือเปล่าให้หยิบอะไรขึ้นมาด้วยนั่นคือ ความรู้ความเข้าใจในชีวิต ความผิดหวังพลาดพลั้ง สิ่งเหล่านี้มันเป็นบทเรียนชีวิต เป็นสิ่งที่สอนให้เรารู้จักคน รู้จักโลก รู้จักเพื่อน ถ้าเราทำดีอยู่เสมอ เราก็จะเป็นคนโชคดี ใครจับคนดีและโชคดีลงบ่อน้ำ เขาจะขึ้นมาพร้อมกับปลาตัวใหญ่ เขาจะไม่ขึ้นมามือเปล่า เพราะฉะนั้นถ้าเราตกอยู่ในฐานะนั้น เราก็จะไม่ขึ้นมามือเปล่า เราจะหาปลามาด้วย คนที่โยนเราลงไปจะได้รู้สึกว่าคนนี้จะไปเล่นกับเขาไม่ได้ ชีวิตก็เป็นอย่างนั้น ก็อย่าไปยึดมั่นถือมั่นให้มันรุ่นแรงนักปล่อยให้มันเป็นไปตามเหตุปัจจัยอย่าไปหวังผลมาก เพราะว่าการหวังผลมากจะทำให้จิตใจกระวนกระวายไม่เป็นสุข เราทำเหตุได้เต็มที่สำหรับผลนั้น ปล่อยให้เหตุเป็นผู้บันดาล เราบันดาลผลไม่ได้ เหตุจะเป็นผู้บันดาล เราจะเป็นผู้ทำเหตุ ท่านไปออกดอกแทนดอกไม้ได้ไหม ออกลูกแทนต้นไม้ได้ไหม ไม่ได้ เจ้าของสวนมีหน้าที่เพียงปลูกต้นไม้ รดน้ำ พรวนดิน กำจัดวัชพืช การออกดอกออกผลเป็นหน้าที่ของต้นไม้เอง การให้ผลดีเป็นหน้าที่ของเหตุที่เราทำ

คำกล่าวของหลวงพ่อ

พุทธทาสภิกขุ

• คนเราส่วนมาก หากจะกล่าวแล้วเป็นทางแห่งความตกลงปลงใจในทางที่ไม่เป็นประโยชน์ มันอาจจะให้ความสนุก เพลิดเพลิน ความสำเริงสำราญหลายๆ อย่าง และอย่างถึงอกถึงใจ ส่วนทางที่เป็นประโยชน์ มีแต่ให้ความคร่ำเคร่ง เหน็ดเหนื่อยเมื่อยหลัง

• การเกิดมานั้นก็ทุกข์มากพอแล้ว ในทางพุทธกล่าวว่า การฆ่าตัวตายนั้นเป็นบาปหนักอันหนึ่ง ในทางคริสต์กล่าวว่าชีวิตไม่ใช่ของเรา แต่เป็นของพระเจ้า มนุษย์ไม่มีสิทธิ์จะทำลายชีวิตของตนเอง

• การฆ่าตัวตายนั้นไม่คุ้มค่าที่สุด ในเมื่อกล้าพลีชีพเช่นนั้น ก็แล้วทำไม ไม่ไปต่อสู้กับศัตรูให้รู้ดำรู้แดงกันเสียเลย

• มนุษย์ต่างพากันแสวงหาอะไรบางอย่างแต่สิ่งที่เขาควรจะค้นพบก่อนคือ ตัวของเขาเอง

รักเขาข้างเดียวเหมือนข้าวเหนียวนึ่ง น้ำขึ้นไม่ถึงแห้งแหงเก๋ ผู้รู้กล่าวว่า จิตของคนเรานั้นชอบที่จะรักมากกว่าที่จะชัง ความรักนั้นเกิดขึ้นที่ใจคนเราได้ง่าย บางทีเพียงเห็นหน้า ยังไม่ได้พูดกันเลย จิตก็ “วูบ” เกิดรักเขาเข้าแล้วก็มี ช่างง่ายดายอะไรอย่างนั้น ไม่ต้องเสียเวลา “เพาะ” พันธุ์รัก เหมือนปลูกถั่วปลูกงา ไม่ต้องรอฟ้า รอฝน เหมือนทำไร่ ทำสวน

เวนิชวานิช/ร.6

ภาษิตเก่าแก่ทางธรรม

พระราชสังวรอุดม (หลวงปู่ศรี มหาวีโร) จ. ร้อยเอ็ด