IE berg Etna is een van die aktiefste vulkane op die hele aardbol—een wat selde heeltemal tot rus kom. En in die afgelope dekade of wat, van 1995 af, is sommige van die skouspelagtigste vulkaniese uitbarstings in menseheugenis daar gesien.

Telkens weer raak hierdie vuurspuwende berg behoorlik op sy stukke met ’n reeks vurige vertonings, soos die keer kort ná die eeuwisseling toe onder meer die stad Catania op die Italiaanse eiland Sicilië met ’n dun aslaag bedek is. Gelukkig nie naastenby so erg as ’n paar eeue gelede, in 1669, toe ’n geweldige uitbarsting Catania byna totaal verwoes het nie.

In die ou mitologieë was Etna die wêreld van Vulcanus, die god van die vernietigende vuur (teenoor Vesta, wat as die godin van die weldadige vuur beskou is), asook die tuiste van die Sikloop, ’n monster met een oog.

Die eerste uitbarsting van Etna wat deur die mens aangeteken is, was in 1500 v.C. Ander hewige uitbarstings was in 122 v.C. en 1787. Met sy nagenoeg 3.350 meter is hierdie berg die hoogste aktiewe vulkaan in Europa, hoewel die hoogte van sy spits met elke nuwe uitbarsting verander.

’n Groot deel van die vulkaan is met gestolde lawa bedek. In die wintermaande, wanneer die hange toe onder die sneeu is, word daar geski en in die somer kan ’n mens skouspelagtige staptogte onderneem -- mits die wispelturige berg natuurlik saamspeel. Daar is ook sekere interessante spelonke.

Verskeie eikespesies en sambreeldenne, asook berke- en beukebome groei teen die hellings waar nuwe lawastrome nie die plantegroei verteer het nie.  Wanneer die berg se bladwisselende bome in die herfs verkleur, sorg hulle vir ’n pragtige kleurespel.

Paddas en waterskilpaaie hou in die strome en poele van Etna se bosse. Daar is ook verskillende soorte slange en Sicilië se alomteenwoordige akkedisse. Vosse, eekhorinkies, wesels, hase, krimpvarkies, ystervarke en ’n klompie wilde katte beskou ook Etna as hul domein. In die lug gewaar ’n mens uile, valke, patryse en af en toe ’n goue arend.

Maar nie as die berg die slag sommer hier digby hulle praat nie. Dan skarrel die wilde diere en voëls in veiligheid. En die Siciliane kyk met ontsag na die rookpluime en die vuurslierte en—’n buitengewone vulkaniese verskynsel—Etna se rookkringe, soos dié van ’n reus wat pyp rook en kringe met die rook blaas.

Kyk, met só ’n onvoorspelbare natuurkrag word nie gespeel nie.

Mens en dier voel hul kleinheid en onmag aan . . .