Να σου ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω καμιά σχέση με τον Κάλχα, την Πυθία, τον Νοστράδαμο, τον Ιωάννη, ούτε με κανέναν άλλο προφήτη από το παρελθόν. Εξακριβωμένο και αδιαμφισβήτητο. Το δικό μου DNA κρύβει άλλες εκπλήξεις που θα σου αποκαλύψω κάποια άλλη φορά. Επίσης έχω μια έντονη αντιπάθεια προς κάθε λογής καιγόμενα αντικείμενα (χορταρικά, φούντες, ακόμα και καιόμενες βάτους) σε βαθμό λιποθυμικών τάσεων. Μη με βάλεις δε να κοιτάξω σε γυάλινη σφαίρα γιατί παθαίνω ταράκουλο. Έχω την αίσθηση πως πέφτω στο κενό. Πάει κι αυτό. Άρα οι δικές μου προφητείες εκπορεύονται από γνήσιες ενοράσεις, πάντα υπό νηφάλια κατάσταση και άνευ προσθήκης "βελτιωτικών" ουσιών. Πώς γίνεται αυτό; Και τι ρωτάς εμένα; Ο μεγαλοδύναμος θα ξέρει κάτι παραπάνω. Εκεί τα παράπονά σου. Εκείνο που ξέρω εγώ είναι ότι σε άσχετες στιγμές, όπου κι αν βρίσκομαι, έρχεται αυτό το δαιμόνιο από το τίποτα και μου γεμίζει το κεφάλι με γεγονότα που πρόκειται να συμβούν. Και μάλιστα με ακρίβεια δευτερολέπτου. Σκέφτομαι να γράψω ένα βιβλίο με τις ενοράσεις μου. Ένα Καζαμία ή ένα... Καζατρία (η εμμονή στα μονά εκπορεύεται από τη ρήση: "όλοι οι άντρες μονοί είναι"). Μοιάζουν με όνειρα που τα βλέπω ξύπνιος και πολλές φορές συμβαίνει σε στιγμές έντονης δραστηριότητας και παρουσία πολλών ανθρώπων. Δεν ναρκώνομαι. Δηλαδή δεν βρίσκομαι σε κατάσταση ύπνωσης εκείνες τις στιγμές. Αντίθετα μπορώ και συνεχίζω τις δραστηριότητές μου, συζητώ σα να μη συμβαίνει τίποτα και κανείς δε μπορεί να διακρίνει τις διεργασίες που συντελούνται στους λαβύρινθους του μυαλού μου. Τα πάντα εντυπώνονται εκεί σα να τα κατέγραψε μια αόρατη ηλεκτρονική κάμερα και μπορώ μετά να τα ανασύρω με μεγάλη ευκολία χωρίς να παραπέφτει από τη μνήμη μου το παραμικρό.
Χτες έγινα μάρτυρας μιας μικρής παρέλασης μορφών από το παρελθόν. Περπατούσα, λέει, σε ένα δρόμο, όταν ξαφνικά άρχισαν να έρχονται καταπάνω μου νεφελώδεις όγκοι μεγέθους ανθρώπινου σώματος. Πώς είναι όταν βρίσκεσαι σε μεγάλο υψόμετρο και έχουν κατέβει τα σύννεφα; Έτσι ακριβώς όπως τα νιώθεις να έρχονται προς το μέρος σου, να σε αγγίζουν, να σε αγκαλιάζουν και μετά να χάνονται. Εσύ βέβαια, όσο κι αν προσπαθείς να τα αγγίξεις χάνεις την ώρα σου, αφού η αέρινη υπόστασή τους τα προστατεύει από τέτοιες ανόσιες επιθυμίες. Παρασύρθηκα. Έβλεπα λοιπόν αυτές τις συννεφομορφές να με πλησιάζουν και είχα μείνει άγαλμα από το φόβο μου. Όταν έφταναν σε απόσταση ενός μέτρου ξεχώριζα καθαρά τα χαρακτηριστικά τους και με μεγάλη έκπληξη και τρόμο άρχισα να αναγνωρίζω σ' αυτά συγγενικά μου πρόσωπα αλλά και σημαντικές προσωπικότητες του παρελθόντος. Το πιο παράξενο όμως είναι ότι, όταν στράφηκα προς τα πίσω για να δω τι γίνονταν τη στιγμή που με προσπερνούσαν, ανακάλυψα ότι είχαν εξαφανιστεί. Δεν συνέχιζαν δηλαδή την πορεία τους αλλά χάνονταν πάνω μου, μέσα μου. Λες και έμπαιναν στο σώμα μου για να κρυφτούν. Αυτό το περιστατικό με έβαλε στον πειρασμό ν' αρχίσω να πιστεύω διάφορα κουφά. Μήπως ήμουν ο Θεός; Γιατί; Παράξενο σου φαίνεται; Ή μήπως θα σε ρωτήσει ο Θεός με ποιανού τη μορφή θα κατέβει στη γη; Πάντως, κοινό ον αυτού του σύμπαντος αποκλείεται να είμαι. Από όποιον πλανήτη κι αν προέρχομαι. Δόξασέ με! Αλλά κι αν δεν το κάνεις χέστηκα. Θα σε τιμωρήσω στη Δευτέρα Παρουσία! Δεν θέλω αηδίες. Τι θα πει πότε θα έρθει; Για ποιο πράγμα μιλάμε τόση ώρα; Είμαι ήδη εδώ, δεν με βλέπεις;
Μετά μου πέρασε όμως. Όχι, δεν ήμουν ο Θεός. Αν κι εδώ που τα λέμε ποιος ξέρει πραγματικά τι είναι; Βρε μπας και ήμουν άγγελος; Αλλά πάλι δεν θα άντεχα τα φτερά ούτε για λίγα λεπτά πάνω στην πλάτη μου. Απεχθάνομαι να κουβαλάω ξένα αντικείμενα. Τότε τι ήμουν; Με κούρασε αυτή η αναζήτηση και ανέβαλα για άλλη φορά τη διερεύνηση των υπαρξιακών ανησυχιών μου. Ανασύρω τώρα το ημερολόγιο με τις προφητείες μου και σου παραθέτω μερικές απ' αυτές για να διαπιστώσεις το μέγεθος και την ποιότητα της διορατικότητάς μου. Όλο ερωτήσεις είσαι βρε πουλάκι μου. Τι θα πει πώς θα τις διαπιστώσεις αν δεν επαληθευτούν; Μερικές έχουν επαληθευτεί ήδη (!), κάποιες άλλες θα δεις να επαληθεύονται στις αμέσως προσεχείς μέρες και ορισμένες, οι πιο δύσκολες, αυτές που αναφέρονται στο απώτερο μέλλον, θα με δικαιώσουν πολύ αργότερα. Μέντιουμ να πεις τη μάνα σου που λέει τον καφέ και ρίχνει πασιέντζες. Εγώ δεν είμαι Παγιατάκη να λέω σαράντα εφτά μπούρδες προσδοκώντας να βγούν οι δυόμισι αληθινές για να με βγάλουν στην τηλεόραση. Έχουμε και λέμε λοιπόν:
(Να πάρω και το ανάλογο ύφος. Βλέμμα απλανές, χαμένο στο κενό. Σα να βλέπω στα βάθη του χρόνου. Πρόσωπο σκυθρωπό-πώς αλλιώς μ' αυτά που διακρίνω ότι πρόκειται να συμβούν-το δεξί χέρι υψωμένο σε στάση δέησης και επίκλησης ελέους προς τον παντοκράτορα-που μπορεί, όπως προείπα, να είμαι εγώ ο ίδιος. Πάμε τώρα).
Για να διαβάσεις τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα πάτησε εδώ: |
