พัก

แล้ว พัก...

คืนหนึ่งที่ใบบอนน้อยใจ

เสียงใบบอนบอกว่า...อย่า
อย่าทำฉันร้าวอุรากว่านี้
นิ่งเงียบให้ฉันได้ฟังเสียงดนตรี
เงียบทีเงียบเถิดเจ้าเรไร

ขอฉันได้ต้องกายอ่อนของลมที่พัด
ขอฉันได้สัมผัสกับน้ำค้างใส
เงียบไว้ เงียบไว้เจ้าเรไร
หยุดปากเจ้าไว้รอเปล่งเสียงล้อตะวัน

หยุด...หยุดเสียทีได้ไหม
หยุดส่องแสงไซร้ไล้ใบฉัน
เก็บแสงเถิดเจ้าดวงจันทร์
ให้ฉันฝันถึงแสงแห่งหิงห้อย

อย่า...
เจ้าทำฉันร้าวอุราไปไม่น้อย
กับคืนวันที่ฉันคอย
เจ้ากลับปล่อยให้ฉันหงอย...
อย่างเงียบงัน.