ไม่ครบห้า

คอลัมน์ โลกสองวัย โดย บางกอกเกี้ยน

บางวัน ยามสาย ข้าพเจ้า (ผู้เขียน) มองผ่านบานกระจกผนังตึกจากชั้น 5 ของสำนักงาน พบภาพที่ไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนัก บนลู่วิ่งของสนามกีฬาประชานิเวศน์ 1 ของกรุงเทพมหานคร เห็นมีชื่อเรียกขานว่า "มนุษย์เก้าอี้ล้อ" แต่ที่มองเห็นจากบนตึกลงไปในลู่วิ่งคือนักกีฬาพาราลิมปิค "wheel chair" อยู่ระหว่างการฝึกซ้อมอย่างขะมักเขม้น ไม่ยี่หระกับแสงแดดยามสายที่ค่อนข้างร้อนทีเดียว

ทุกครั้งที่ข้าพเจ้า (ผู้เขียน) พบเห็นคนพิการไม่ว่าจะเป็นส่วนใดของร่างกายใช้ความพยายาม ความสามารถส่วนตน ปฏิบัติหน้าที่ เล่นกีฬา หรืออื่นใด ข้าพเจ้า (ผู้เขียน) ได้แต่ลอบถอนหายใจลึกๆ อย่างมีความปลื้มใจพร้อมกับเห็นถึงความมานะพยายามของผู้พิการนั้นเสมอมา

ชีวิตเราเริ่มพบเห็นคนพิการมาเรื่อย นับแต่วัยเด็ก พบคนรุ่นราวคราวเดียวกันพิการขาลีบด้วยโรคโปลิโอ พบคนรุ่นเดียวกันศีรษะโตผิดปกติ พบคนตาบอด พบคนหูหนวก พบคนไม่สมประกอบแขนขาไม่มีแต่กำเนิด

ถูกแล้ว คนไทยเรียกว่า มีอาการไม่ครบสามสิบสอง ไม่ว่าจะพิการอย่างใดอย่างหนึ่ง

นานนับหลายสิบปีที่ผ่านมา ความพิการของมนุษย์ไม่ใช่อุปสรรคของบุคคลนั้น หากแต่ผู้พิการนั้นได้ใช้ความอุตสาหะอย่างยิ่งที่จะมีชีวิตอยู่อย่างปกติ เฉกเดียวกับคนทั่วไปที่มีอาการครบสามสิบสอง

เราพบคนพิการตาบอด ต้องเรียนรู้จากการฟัง และการเขียนด้วยอักษรเบรล สอบเข้าเรียนในมหาวิทยาลัย เราพบคนขาพิการทั้งสองข้าง เดินอย่างยากลำบากในสายตาของคนปกติใช้ไม้เท้ายันเขยกจากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่ง

ที่ว่านี้เฉพาะคนพิการในส่วนของร่างกาย แต่ในส่วนของสมองและจิตใจเป็นปกติ หลายคนปกติยิ่งกว่าคนไม่พิการเสียอีก โดยเฉพาะจิตใจที่ยอมรับความพิการที่มีมาตั้งแต่กำเนิด

"ไม่ครบห้า" คือบุคคลที่เกิดมาพิการอย่างที่คนญี่ปุ่นเรียกเช่นเดียวกับอาการสามสิบสองของคนไทย

"ไม่ครบห้า" คือเรื่องราวของผู้ที่เกิดมาไม่มีแขนทั้งสองข้าง ขาทั้งสองข้าง ต้องนั่งอยู่บน "เก้าอี้ล้อ" ตลอดชีวิต ที่เจ้าตัวเขียนขึ้นมาเองด้วยความรู้สึกนึกคิดว่า "ความพิการ คือ ความไม่สะดวก... แต่ ไม่ใช่...ความไม่สบาย" และ "ถึงผมจะมีความพิการผมก็สนุกทุกวันครับ"

เริ่มเรื่องจากคำนำของผู้เขียนที่เมื่อเกิดมา พ่อและหมอก็แจ้งกับแม่ว่า ลูกตัวเหลือง ยังให้แม่พบไม่ได้ทั้งที่ลูกเกิดมาแขนขาพิการ มีเพียงท่อนอะไรก็ไม่รู้โผล่ออกมาจากส่วนนั้น คนเป็นแม่ รู้เพียงเท่านั้น ด้วยคำพูดรับรู้เพียง "อ้าว! ยังงั้นเหรอ" แล้วอดทนรอคอยพบหน้าลูกน้อยวัยทารกที่ให้กำเนิดนั้น กระทั่งวันที่แม่ลูกจะได้พบหน้ากัน ในอีก 1 เดือนต่อมา ทุกคนต่างเตรียมความพร้อมหากแม่พบลูกในสภาพเช่นนั้นอะไรก็เกิดขึ้นได้


แต่ในที่สุด ดูเหมือนว่าเสียงถอนหายใจจะดังขันอย่างโล่งปลอดโปร่ง เมื่อแม่เห็นลูกน้อยไม่มีแขนไม่มีขาอย่างเต็มตาก็หลุดคำพูดออกมาว่า "น่ารักจัง !"

ตั้งแต่นั้นมา ครอบครัวนี้ก็เลี้ยงลูก "ไม่ครบห้า" คนนี้ กระทั่งเติบโตเป็นนายโอโตทาเกะ ฮิโรทาดะ ผู้เขียนหนังสือเล่มนี้ที่ตีพิมพ์จำหน่ายในญี่ปุ่นกว่า 5 ล้านเล่ม และแปลเป็นภาษาเกาหลี จีน ไต้หวัน ฝรั่งเศส เยอรมัน รวมทั้งไทย

พรอนงค์ นิยมค้า เป็นนักเรียนญี่ปุ่นที่สนใจในงานหนังสือ เมื่อเพื่อนชาวญี่ปุ่นบอกว่ามีหนังสือขายดีเล่มหนึ่ง แล้วเธอพบหนังสือเล่มนี้ อ่านแล้วจึงตั้งใจแปลด้วยเหตุผลหลายประการ

"ไม่ครบห้า" ในภาษาไทยพิมพ์มาแล้วครั้งนี้เป็นครั้งที่ 9 โดยสำนักพิมพ์ ส.ส.ท. เยาวชน สมาคมส่งเสริมเทคโนโลยี (ไทย-ญี่ปุ่น) ราคาเล่มละ 185 บาท รายได้ส่วนหนึ่งมอบให้องค์กรคนพิการ

อ่านหนังสือเล่มนี้แล้วจะรู้ว่า โรงเรียนและครูญี่ปุ่นสอนเด็กอย่างไร พ่อแม่และครอบครัวมีความหมายเพียงใด คนพิการมีความคิดความสามารถขนาดไหน กำลังใจที่ได้จากการอ่านมีมากเท่าใด

"และคุ้มค่ากับยอดขายหลายสิบล้านเล่มในหลายประเทศหรือไม่ – โปรดอ่าน