คอลัมน์ ความคิดที่ออกแบบได้

โดย สาโรจน์ มณีรัตน์ Saroj_maneerat@hotmail.com

แม้ร่างกายจะมีความพิการ จนมองภายนอกว่าไม่น่าจะทำอะไรได้เลย นอกจากจะเป็นภาระของสังคม ครอบครัว หรือไม่ก็หาทางออกด้วยการขายสลากกินแบ่งรัฐบาล

ซึ่งเป็นทางเดียวเท่านั้น ที่จะทำให้ชีวิตอยู่รอดได้

แต่ในความเป็นจริง คนพิการทางร่างกาย คนพิการทางโสตประสาท หรือคนพิการในส่วนต่างๆ สามารถทำอะไรได้มากมาย โดยตัวอย่างนี้มีให้เห็นทั้งในสังคมไทย และสังคมต่างชาติ

ขอเพียงแต่ต้องมีความเชื่อมั่นในศักยภาพของตัวเอง และเชื่อมั่นว่า แม้ร่างกายจะพิการมาแต่กำเนิด จนแพทย์วินิจฉัยแล้วว่าไม่มีโอกาสหาย แต่ถ้าเราเชื่อมั่นว่าต้องหาย

โดยมีครอบครัวคอยเป็นกำลังใจให้ตลอด โรคร้ายที่ไม่มีโอกาสหาย ก็อาจจะทุเลา หรือหายได้ในวันหนึ่ง ซึ่งเหมือนกับ "วิลมา รูดอล์ฟ" อดีตนักกีฬาทีมชาติหญิงของสหรัฐอเมริกาคนหนึ่ง

ที่ป่วยเป็นโรคโปลิโอมาตั้งแต่เกิด คือปี ค.ศ.1940

ต้องใส่ขาเทียมข้างซ้ายมาตั้งแต่เด็กๆ แถมยังป่วยเป็นโรคปอดบวม และโรคแทรกซ้อนอื่นๆ เป็นประจำ จนทีมแพทย์ลงความเห็นว่า เธอไม่สามารถที่จะหายได้

มิหนำซ้ำ ครอบครัวของเธอยังค่อนข้างยากจน กอปรกับในประเทศสหรัฐอเมริกายุคนั้นนโยบายเหยียดผิวค่อนข้างรุนแรง แม่ของเธอจึงต้องพาเธอไปหาหมอที่เป็นคนผิวดำด้วยกัน ทั้งที่อยู่ห่างจากบ้านไกลมาก

แต่ทุกอาทิตย์แม่ของ "วิลมา รูดอล์ฟ" ก็พาเธอไปหาหมอ เพื่อทำกายภาพบำบัดอยู่เป็นประจำ ขณะที่คนในครอบครัวก็ผลัดกันช่วยนวดเท้าข้างซ้ายที่เป็นโปลิโอ เพราะเชื่อมั่นว่า ถ้าเธอไม่หาย อย่างน้อยทุเลาขึ้นกว่านี้ก็ยังดี

จริงอย่างที่ครอบครัวของ "วิลมา รูดอล์ฟ" คิด เพราะขาข้างซ้ายของเธอดีขึ้นเรื่อยๆ จนที่สุด เธอจึงได้สวมรองเท้าพิเศษสำหรับคนที่ป่วยเป็นโรคโปลิโอ จากนั้นอีกไม่นาน เธอก็สลัดรองเท้าพิเศษข้างนั้นทิ้ง เมื่อตอนอายุ 9 ขวบ

เธอบอกกับตัวเองว่า...ฉันจะต้องหาย

กระทั่งเมื่ออายุ 11 ขวบ เธอเห็นพี่ชายเล่นบาสเกตบอลอยู่หลังบ้านในวันหนึ่ง เธอขอเล่นด้วย และนับจากนั้น เธอก็เล่นบาสเกตบอลกับพี่ชายทุกวัน

ซ้อมวิ่งทุกวัน วันละหลายๆ กิโล จนเธอสามารถติดนักกรีฑาโรงเรียน ติดนักกรีฑามหาวิทยาลัย ติดนักกรีฑาระดับรัฐ และติดนักกรีฑาระดับชาติตามลำดับ โดยในปี ค.ศ.1960 เธอได้เข้าร่วมการแข่งขันกีฬาโอลิมปิค ที่กรุงโรม ประเทศอิตาลี

ทั้ง 3 ประเภทชนิดกีฬาคือ วิ่ง 100 เมตร วิ่ง 200 เมตร และวิ่ง 4 x 100 เมตร

"วิลมา รูดอล์ฟ" สามารถคว้าเหรีญทองโอลิมปิคมาได้ทั้ง 3 เหรียญ เธอกลายเป็นผู้หญิงที่วิ่งเร็วที่สุดในโลก ขณะเดียวกัน เธอก็กลายเป็นนักกีฬาที่มีชื่อเสียงคนหนึ่งของประเทศสหรัฐอเมริกาทันที

ทว่า ด้วยความที่เธอเป็นคนผิวสี เธอจึงถูกปฏิเสธเข้าร่วมงานเลี้ยงรับรองนักกีฬา ซึ่งเธอก็ไม่ได้สนใจอะไร จนที่สุด คณะกรรมการกีฬาของประเทศสหรัฐอเมริกา จึงตัดสินใจให้เธอเข้าร่วมงานเลี้ยงนั้น เพราะเธอเสมือนเป็นเพชรยอดมงกุฎคนหนึ่งของประเทศ

"วิลมา รูดอล์ฟ" ยอมรับว่า เธอดีใจมากสำหรับเหรียญทองโอลิมปิคครั้งนี้ แต่ที่เธอดีใจมากกว่าคือการชนะตัวเอง ชนะแม้แต่ร่างกายที่เคยพิกลพิการ ชนะแม้แต่จิตใจที่เคยห่อเหี่ยว หมดหวัง

แต่ด้วยเพราะกำลังใจจากคนในครอบครัว ที่เชื่อมั่นว่าเธอจะต้องหาย จึงทำให้เธอกลายเป็นปกติ เป็นผู้หญิงที่วิ่งเร็วที่สุดในโลก มิหนำซ้ำยังกลายเป็นนักกีฬาประวัติศาสตร์ของสหรัฐอเมริกาด้วย

ถามว่าสิ่งต่างๆ เหล่านี้เกิดขึ้นจากอะไร ?

คำตอบคือเธอเชื่อมั่นในศักยภาพของตัวเอง เชื่อมั่นในความรักของคนในครอบครัว และเชื่อมั่นว่า ความพิกลพิการทางร่างกายนับแต่เกิด สามารถพลิกกลับมาให้กลายเป็นคนปกติได้

ถ้าไม่หมดหวังกับชีวิตเสียก่อน หรือถ้าใจไม่ท้อ

"จอห์น มิลตัน" กวีนิพนธ์ชาวอังกฤษก็เช่นกัน เขาเขียนบทกวีเชิงปฏิวัติเสียดสีสังคมชั้นสูงของราชวงศ์อังกฤษ รวมถึงพระสงฆ์ จนกล่าวกันว่า "จอห์น มิลตัน" ถือเป็นกวีเอกคนหนึ่ง ของประเทศอังกฤษ

จะเป็นรองก็แต่ "วิลเลียม เชคสเปียร์" เท่านั้น

ในช่วงวัย 43 ปี เขาประสบชะตากรรมตาบอด ใครต่อใครต่างคิดว่าเขาคงเขียนบทกวีต่อไปอีกไม่ได้แล้ว ซึ่งเขาเองก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน

แต่ลึกลงไปในใจ เขากลับค้นพบความจริงอย่างหนึ่งว่า ยิ่งอยู่ในโลกแห่งความมืดนานเท่าไร ยิ่งทำให้เขาค้นพบตัวตนชัดขึ้นว่าเขาอยากเป็นกวี และอยากเขียนกวีนิพนธ์มากขึ้นเรื่อยๆ

จนบทกวีที่ชื่อ "สวรรค์หาย" ปรากฏขึ้นหลังจากนั้น 16 ปีเต็ม บทกวีชิ้นนี้ต่างได้รับการยกย่องว่าเป็นบทกวีมหากาพย์ภาคภาษาอังกฤษที่ยอดเยี่ยมชิ้นหนึ่งของโลก

เนื่องจากโจมตีพระเจ้า และเรื่องราวของอดัม กับอีฟในสวนอีเดนอย่างถึงแก่น ถัดจากนั้นอีกไม่นาน เขาก็ได้เขียนบทกวีที่ชื่อ "สวรรค์กลับคืน" และ "ความปวดร้าวทรมานของแซมซัน" ที่ถือเป็นบทกวีนิพนธ์ชิ้นเยี่ยมอีกชิ้นหนึ่งเช่นกัน

ทั้งหมด ล้วนเกิดขึ้นจากความเชื่อมั่นในศักยภาพของตัวเอง ความไม่หมดหวังกับชีวิต และความไม่ย่อท้อ จึงทำให้เกิดความอัศจรรย์ขึ้นกับชีวิต เป็นชีวิตที่เขาเป็นผู้กำหนด เป็นชีวิตที่เขาเป็นผู้ลิขิตเองทั้งสิ้น

ฉะนั้น เราๆ ท่านๆ ในฐานะปุถุชนธรรมดา ที่มีร่างกายครบ 32 ประการ จงมองตัวอย่างของ "วิลมา รูดอล์ฟ" และ "จอห์น มิลตัน" เถิด แล้วจะประจักษ์ชัดว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับชีวิต

ไม่ว่าจะเป็นด้านมืด หรือด้านสว่าง ล้วนมีแสงสว่างในปลายอุโมงค์ทั้งสิ้น

ทั้งนั้นขึ้นอยู่กับว่าเรากล้าที่จะยอมรับความจริงหรือเปล่าเท่านั้นเอง ถ้ากล้ายอมรับกับความจริงที่ปรากฏขึ้นได้ คุณก็จะแก้ปัญหานั้นๆ ได้อย่างไม่ยากเย็น

ซึ่งเหมือนกับผู้หาญกล้าทั้งสอง ที่พยายามสู้กับข้อจำกัดทางกายภาพของตัวเอง ที่แม้แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว

ซึ่งไม่ธรรมดาเลย ?

หมายเหตุ - ข้อมูลบางส่วนอ้างอิงจากหนังสืออาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตก โดยมี "วินทร์ เลียววาริณ" เป็นผู้เขียน