มองไม่เห็นก็ไม่เป็นปัญหา 'อิศวรา ศิริรุ่งเรือง' 'ชีวิตมีคุณค่า' แม้โลกมืด

ในมหกรรมกีฬาพาราลิมปิกเกมส์ที่จีน ที่เพิ่งปิดฉากไปเมื่อ 17 ก.ย.ที่ผ่านมา นักกีฬาคนพิการไทยทำผลงานสร้างชื่อเสียงให้ประเทศไทยได้ไม่น้อยหน้าชาติไหน ๆ นี่ก็เป็นอีกบทพิสูจน์ "คุณค่าคนพิการ" ซึ่งก็ใช่จะมีแค่ด้านกีฬา กับด้านการศึกษา หรือการทำงานราชการเพื่อร่วมพัฒนาชาติ คนพิการก็ทำได้ไม่ธรรมดา... ยกตัวอย่างรายของ "ปอม-อิศ วรา ศิริรุ่งเรือง" ที่เรามี "วิถีชีวิต" ของเธอมานำเสนอในวันนี้...

ปอม-อิศวรา ศิริรุ่งเรือง ปัจจุบันอายุ 28 ปี กำลังศึกษาปริญญาเอก คณะครุศาสตร์ อยู่ที่มหาวิทยาลัยวอริค ประเทศอังกฤษ ซึ่งเป็นทุนสนับสนุนการศึกษาสำหรับคนพิการของสำนักงานคณะกรรมการข้าราชการพลเรือน (ก.พ.) เป็นทุนต่อเนื่อง 5 ปี ปริญญาโท-เอก กรณีของปอม...นี่ก็อีกบทพิสูจน์คุณค่าคนพิการ

สายตาทั้ง 2 ข้างของปอมมีปัญหา เป็นต้อหินมาตั้งแต่กำเนิด เธอจำไม่ได้แล้วว่าตาขวามองไม่เห็นเลยตั้งแต่เมื่อไหร่ ส่วนตาซ้ายค่อย ๆ มัวลงเรื่อย ๆ จนปัจจุบันแค่เห็นเป็นเงา ๆ ภาษาอังกฤษเรียกว่า Low vision ซึ่งเมื่อก่อนนั้นแค่มองไม่ชัด ที่ผ่านมาต้องผ่าตัดตามาไม่ต่ำกว่า 20 ครั้ง เพราะความดันในลูกตาเพิ่มมากขึ้น

และสุดท้ายเมื่อช่วงรับปริญญาตรีปี 2546 หลังผ่าตัดเปลี่ยนกระจกตาแล้วร่างกายมีปฏิกิริยาไม่รับ ทำให้การมองเห็นยิ่งแย่ลงมากกว่าเดิม โดยปอมบอกว่า "ตอนนั้นก็เศร้ามากเลย เพราะกำลังจะรับปริญญาแล้ว อยากจะเห็นภาพวันรับปริญญาซึ่งเป็นวันสำคัญในชีวิตอีกวันหนึ่งแบบชัด ๆ แต่ก็ได้กำลังใจจากเพื่อนที่พิการสายตาด้วยกัน เพื่อนคนอื่น ๆ ครอบครัว จนกำลังใจดีเหมือนเดิม"

ย้อนไปวัยเด็ก ปอมเล่าว่าเธอก็เหมือนเด็กคนอื่น ๆ ไม่ได้คิดว่าตนเองมีความผิดปกติ เพียงแต่มองไม่ชัดเท่านั้น การใช้ชีวิตที่บ้านก็มีคนในครอบครัวและพี่เลี้ยงคอยดูแล ส่วนเรื่องเรียนก็เรียนที่โรงเรียนพระหฤทัยคอนแวนต์ ตั้งแต่อนุบาลจนถึง ป.5 เทอม 2 แล้วย้ายไปเรียนต่อที่โรงเรียนสอนคนตาบอดกรุงเทพฯ จนจบ ม.3

"ต้องผ่าตัดทุก ๆ ซัมเมอร์มาตั้งแต่ ป.2 เพราะจะมีปัญหาเรื่องความดันในลูกตา ซึ่งสายตามัน แย่มาเรื่อย ๆ และช่วงที่เรียน ป.5 เทอมแรก ผ่าตัด แล้วมันไม่ดีขึ้น ซึ่งก็มีคนบอกให้ย้ายไปเรียนที่โรงเรียนสอนคนตาบอดเลย เพื่อเตรียมความพร้อม เช่น เรียนอักษรเบรลล์ ฝึกทักษะเบื้องต้นของคนตาบอด เช่น การใช้ลูกคิดแทนการทด การพิมพ์ดีดสัมผัส การใช้คอมพิวเตอร์พูดได้ การใช้ไม้เท้า ซึ่งเป็นการเตรียมทักษะของคนตาบอด"

ปอมเล่าว่า แรก ๆ ก็กลัว แต่ตอนหลังก็ชิน จนไม่ได้รู้สึกว่าลำบากอะไร พอจะดูแลตัวเองได้ แม้แต่การนั่งรถเมล์ คนที่รับไม่ค่อยได้น่าจะเป็น คุณแม่ปรารถนา จิรารยะพงศ์ มากกว่า ซึ่งคุณแม่ก็ฝึกให้ปอมช่วยเหลือตัวเอง จนเคยถูกต่อว่า ว่าไม่ห่วงลูก แต่คุณแม่ก็ให้เหตุผลว่าเพราะคงไม่สามารถดูแลปอมได้ตลอดชีวิต

กับเรื่องเรียน ตอนเรียนหนังสือปกติปอมก็จะใช้แว่นขยายส่อง หรือนั่งเรียนหน้าห้องเพื่อมองกระดาน ได้ชัด หรือเพื่อน ๆ จะคอยช่วยในช่วงที่ตาเริ่มแย่มาก ๆ "ปอมโชคดีมาก ๆ ที่ได้เพื่อนดี คอยช่วยเหลือ" และเมื่อสอบเทียบ ม.6 ได้ และเรียนต่อระดับปริญญาตรี ก็คุณแม่คนเดิมเป็นคนจัดการเรื่องต่าง ๆ ให้ โดยมี ซิสเตอร์ของโฮลี่-พระกุมารเยซูวิทยาลัย ที่เรียนอยู่ก่อนหน้า ช่วยเขียนจดหมายนำไปที่มหาวิทยาลัยอัสสัมชัญ (เอแบค)

"ตอนไปสอบก็มีคุณครูคอยอ่านข้อสอบ และฝนคำตอบให้ ซึ่ง ก็สอบเข้าไปเรียนคณะศิลปศาสตร์จนได้" ปอมเล่า ก่อนจะบอกต่อไปว่า ส่วนเรื่องที่พัก เรื่องอื่น ๆ คุณแม่ก็ประสานจัดการให้ ทำให้ปอมไม่ต้องกังวล สามารถมุ่งที่การเรียนในเอแบคได้อย่างเต็มที่ จนเรียนดีชนิดที่ว่า "ได้เกียรตินิยมทุกปี"

"ตำราและหนังสือทุกอย่างต้องทำเป็นอักษรเบรลล์ทั้งหมด ต้องไปจ้างทำ ราคาจึงแพงกว่าหนังสือปกติ ซึ่งตำราและหนังสือปกติที่ได้รับช่วงเปิดเทอม กว่าจะทำเป็นเบรลล์เสร็จก็เกือบจะใกล้สอบ จึงต้องมุมานะมากกว่าเด็กปกติทั่วไป และโชคดีที่เพื่อนที่คบกันอยู่ 4 คนคอยช่วยเหลือตลอดระยะเวลาที่เรียนที่เอแบค"

ไม่เพียงเกียรตินิยม ปอมยังเคยได้รับรางวัลชนะเลิศอันดับ 2 ในการประกวดสุนทรพจน์ภาษาอังกฤษประจำปี 1995 (พ.ศ.2538) สมัยที่เรียนอยู่ที่โฮลี่ ได้รางวัลชนะเลิศการแข่งขันอ่านและเขียนอักษรเบรลล์เฉลิมพระเกียรติ พ.ศ.2547 โดยเป็นรางวัลพระราชทานจากสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี

เมื่อเรียบจบปริญญาตรี ปอมก็ได้ไปทำงานที่ศูนย์เทคโนโลยีทางการศึกษา ส่วนส่งเสริมวิทยาศาสตร์การสื่อสารสำหรับคนพิการ ทำงานเป็น ปรู๊ฟรีดเดอร์ พิสูจน์อักษรเบรลล์ ซึ่งก่อนหน้านั้นเคยไปทำงานพาร์ตไทม์ในตำแหน่ง ผู้ประสานงานในงานสัมมนาเรื่องไอซีทีสำหรับคนพิการ ประมาณ 2 เดือน

ช่วงที่ทำงานที่ศูนย์เทคโนโลยีทางการศึกษา ยังได้ไปทำงานเป็น ผู้ประสานงานของสมาคมสตรีคนตาบอด ซึ่งเป็นเวิร์กช็อป พัฒนาผู้นำพัฒนาชีวิต ประมาณ 3 สัปดาห์ ไปที่รัฐโอเรกอน ประเทศสหรัฐอเมริกา ซึ่งปอมบอกว่าเป็นครั้งแรกที่เดินทางต่างประเทศด้วยตัวเอง และก็ได้ประสบการณ์ที่กว้างขึ้นอีก

ต่อมาปอมก็ได้รับทุนสนับสนุนการศึกษาสำหรับคนพิการ เรียนระดับปริญญาโทและปริญญาเอกที่อังกฤษ ซึ่งปอมบอกว่า ดีใจมาก ตอนนี้เรียนปริญญาโทจบแล้ว และปริญญาเอกกำลังเรียนปีสุดท้าย ซึ่งการใช้ชีวิตในอังกฤษนั้นก็ไม่ลำบากอะไร ก็ใช้ชีวิตปกติเฉกเช่นนักเรียนไทยทั่วไป

"เรียนปริญญาเอกงานหนัก กลับมาเมืองไทยคราวนี้ก็มาทำงานวิจัย และจะกลับไปอังกฤษเดือน ต.ค. เมื่อเรียนจบก็จะกลับมารับราชการใช้ทุน 10 ปี ซึ่งก็โชคดีมากที่มีงานรองรับเลย เพราะคนพิการหางานยาก และเราก็อยากทำงานในสิ่งที่ได้ไปร่ำเรียนมา" ...ว่าที่ดอกเตอร์ "ปอม-อิศวรา ศิริรุ่งเรือง" ทิ้งท้าย ทั้งนี้ ถามว่าที่เธอมีวันนี้ได้เพราะคำว่า "โชคดี" ที่เธอเองชอบพูดบ่อย ๆ ล่ะหรือ ? ก็... "คงจะไม่ใช่ปัจจัยหลักแน่ !!".

'คิดว่าทำได้...ก็ต้องทำได้ !!'

"เมื่อตอนเด็ก ๆ ไม่ได้ฝันอะไรมากมาย แค่อยากเป็นดอกเตอร์ ก็เท่านั้น" นี่เป็นอีกคำบอกเล่าของ "ปอม-อิศวรา ศิริรุ่งเรือง" ซึ่งจุดนี้ก็เป็นแรงผลักดันให้เธอขยันเรียน ขยันอ่านหนังสือ ทบทวนตำรับตำรา ส่งการบ้านตามที่คุณครูสั่งทุกครั้ง ไม่โดดเรียน จนวันนี้เธอก็ใกล้จะได้เป็นดอกเตอร์ตามที่ฝันแล้ว

ปอมบอกด้วยว่า ส่วนตัวเป็นคนค่อนข้างทะเยอทะยาน และเมื่อตนเองท้อแท้เมื่อไหร่ก็จะปลอบใจตนเองว่า "ต้องทำได้สิ" แล้วก็จะทำอะไรต่าง ๆ ได้ อย่างเช่นทำกับข้าว ปอมก็ทำได้ โดยที่บ้านก็จะสอนให้รู้จักตัดสินใจด้วยตนเอง และที่สำคัญคือ "ไม่ดูถูกตนเอง" ซึ่งเป็นสิ่งที่ปอมถูกปลูกฝังมาตลอด

"ไม่มีชัยชนะสิ่งใดที่จะชนะใจตัวเราเอง" ...เป็นอีกคติที่ปอม- อิศวรายึดถือ และเจ้าตัวก็คิดว่านี่น่าจะเป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้เธอประสบความสำเร็จในสิ่งที่มุ่งหวังได้

สุภารัตน์ ยอดศิริวิชัยกุล : รายงาน / จเร รัตนราตรี : ภาพ