"Παρακμή"
The mystery of a dying species...

Αντισταθείτε
σ'αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει : καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ'αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι
και λέει : Δόξα σοι ο θεός.
Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρία εισαγωγαί - εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες
ατέλιωτες τις παρελάσεις
σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται
μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακίες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
απο γραφιάδες και δειλούς για το σοφό
αρχηγό τους.
Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών
και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη
διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ
αντισταθείτε.
Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία.
(........)
Και συ λοιπόν
στέκεσαι έτσι βουβός με τόσες παραιτήσεις
απο φωνή
απο τροφή
απο άλογο
απο σπίτι
στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος:
 

Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν.
 

Μιχάλης Κατσαρός
"Η διαθήκη μου"
("Κατά Σαδουκαίων")
 

Είχα μια γυναίκα πιο δυνατή απο μένα, έτσι
όπως είναι το χορτάρι πιο δυνατό απ' τον ταύρο:
ορθώνεται ξανά.
Έβλεπε πως ήμουνα κακός και μ΄αγαπούσε.
Δε ρώταγε που βγάζει ο δρόμος που ήτανε δικός της
κι ίσως έβγαζε προς τα κάτω.
Σαν το κορμί της μου' δινε έλεγε :
Αυτό είναι όλο. Και το κορμί της γινότανε κορμί μου.
Τώρα δεν είναι πουθενά εδώ πια,
εξαφανίστηκε όπως χάνεται ένα σύννεφο αφού έχει βρέξει.
Την άφησα, κι αυτή έπεσε κάτω,
γιατί αυτός ήτανε ο δικός της δρόμος.......
 

Μπερτολτ Μπρεχτ
(απόσπασμα απο το "τραγούδι για μια αγαπημένη")
 

Καμιά φορά
όταν όλα νυστάξουνε
η νύχτα
αθόρυβα κατρακυλά απ ' τις κοιλάδες τ' ουρανού
και χνούδια σηκώνονται απ΄τα μάγουλα
των απαγορευμένων δρόμων...
Ποδοβολητά τότε σφαγμένων αλόγων ακούγονται
να ' ρχονται απο μακριά
κατά δώ κατά νύχτα στην πόλη
Σκοτωμένοι για μας
μαύρο περιβραχιόνιο φορούν
(ποιός είπε οι πεθαμένοι δεν πενθούν ;)
οι άγγελοι τρομαχτικοί σαλεύουν τα φτερά
κι όσοι δεν τρόμαζαν τρομάζουν
Ήσυχα
τότε
ο ύπνος έρχεται
πρόβα θανάτου τελική
τους ημιτελείς αδερφούς του στη γή
αγκαλιά του να πάρει...
Α τότε
πόσο εύκολα παίρνουνε τα βλέφαρά μου
στις άκρες τους φωτιά
τότε που οι πλατείες ρίχνουνε βαθιά σκιά
και οι πεταλούδες
σύμβολο των τρελών
στη σιωπή των ποιητών
μεταλλάζουν...
Τότε είναι
που η ψυχή μου ερωτικά πελιδνή
γδύνεται πίσω της το σώμα της - σπίτι
και πίσω απ' τις αμπαρωμένες πόρτες
συλλογικού τρόμου λοστών χιαστί
πάει...
Έξω
αλαλαγμοί βρικολάκων
εμποροπανήγυρεις και εκχυδαϊσμοί
πόρνες με κόκκινα ρούχα και πράσινα τόξα
εκφυλισμένοι επίλεκτοι σε ιερή συμμαχία
ασελγούν παρά φύσιν απάνω τους
ανοίγει η πόλη ανοίγει τα πόδια της
χωρίς τέλος τα πόδια
Στη χώρα αυτή
Των τεθνεώντων ζωντανών
Στη χώρα αυτή των απόντων
Στη χώρα αυτή της λογικής
Στη χώρα χωρίς φώτα...
 

Κατερίνα Γώγου
"Απόντες"
 

(Τα τελευταία λόγια απο την ταινία "Singapore sling" του Νίκου Νικολαϊδη)
 
 

Ν ' αφήνεσαι ράθυμα στο ρεύμα της θάλασσας, να λιμνάζεις
σε τόπους που πρόσκαιρα αγάπησες ή ν' αναλώνεσαι
διαγνώνοντας άσκοπα αθεράπευτες περιπτώσεις

Να προσμένεις μιαν άνοιξη πως τάχα πλησιάζει
με τη νωχέλεια ηλιόλουστης μέρας που ξάφνου ναυάγησε
μες στις κατάφωτες παραθαλάσσιες κωμοπόλεις

Να' σαι κατάμονος κι όμως κρυμμένος σε χίλες καρδιές
να περάσεις στο αίμα αυτών που σ' αγκάλιασαν πρόσκαιρα
να πληθαίνεις ...
 
 

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου
 Μodus Vivendi