Ja źmiešany z čužymi. Ŭ Svajčynie emihrant.
Ŭ niavolnaje dziaržavie žyvu by aryštant.
Vakoł durnoje słova, źniamohłaja ślaza..
I fłora byccam naša, a faŭna nie svaja.

Ja ŭbłytany ŭ čužoje, dy staŭsia by niamy.
I modły ŭsie prapiety, a novyja śmiašny.
Ja kinuty u prosiń, što łučyć rečaŭ źbieh.
I horki mnie žabracki moj emihrancki chleb.

Da mrojnaje panienki ja z kvietkami chadžu.
Ale prajści nia maju praz klatuju miažu.
I ŭ toje, što kaliści prapieła mnie duša
Ŭsio ŭhladvajusia ŭhładvajusia ŭhladvajusia ja.

Tam tyja ž niebakrai, pačućci, smak rasy.
Ale iznoŭ ja čuju čužyja hałasy.
Tam dychaje viasnoju ptušyny pieraliŭ.
A porstkaja sabietnaść zhryzaje što lubiŭ.

Haspodava pachodka, bluźnierski styl piśma.
Ech, panna usio taja ž. A łaski joj niama.
Ja emihrant ŭ Svajčynie. Za svoj kryž biarusia.
Zaildzinieła ruža.. Čyrvonaja usia..